30 Δεκέμβρη - 10 Γενάρη. Κι ακόμη δε γυρίσανε στον τόπο τους οι δυο αδικοχαμένοι ναυτικοί του Aegean Angel. Ο καπετάνιος, ο Δημήτρης Μποζώνης, και ο πρώτος μηχανικός, ο Θανάσης Παπαγεωργίου.
Τα ίδια είδαμε να συμβαίνουν και πέρυσι. Με τα θύματα της άλλης ναυτικής τραγωδίας, του άλλου Aegean, του Aegean Wind.
Αλλά ακόμη και στην περίπτωση του WIND δεν υπήρξε τόσο μεγάλη καθυστέρηση. 25 Δεκεμβρίου συνέβη το κακό, 4 Γενάρη τελέστηκαν οι κηδείες.
Ούτε και τέτοια τεράστια αδιαφορία από τα ΜΜΕ. Που αν και δεν έχουν ακόμη επαναπατριστεί τα θύματα, αυτά έχουν κιόλας θάψει το ζήτημα. Κι ας παραμένουν ακόμη άταφοι οι νεκροί...
Και μόνο οι φίλοι, οι γνωστοί, οι συνάδελφοι, συνεχίζουν να σπαράζουν. Κι ο πόνος τους αντί να κοπάζει, ξεχειλίζει όσο περνούν οι μέρες. Γιατί αυτοί δεν πόνεσαν για το θεαθήναι. Κι ούτε έσπευσαν να καταθέσουν τη βαθιά τους οδύνη κατά το είθισται και το πρωτόκολο. Αυτοί πάγωσαν κυριολεκτικά σαν άκουσαν το μαύρο μαντάτο. Και μόνο σαν πέρασε το πρώτο σοκ, άρχισαν να μιλάνε.
Συγκλονιστικό το τελευταίο μήνυμα που μας άφησε ένας φίλος του καπετάνιου, του Δημήτρη Μποζώνη:
http://kapetanisses.blogspot.com/2011/01/aegean-angel_04.html
Σκιαγραφεί τον άγνωστο σε μας πλοίαρχο, το δάσκαλο, το φίλο μα πιο πολύ τον πατέρα.
Που ήταν τόσο αλάνθαστος στη δουλειά του που έσπαγαν, λέει, τα νεύρα των άλλων.
Τι μπορεί να πήγε στραβά για έναν τόσο ικανό ναυτίλο;
Δικαιολογημένο και το ξέσπασμα πόνου του φίλου. Και οι εκφράσεις που χρησιμοποιεί δικαιολογημένες κι αυτές. Ο αληθινός πόνος τσακίζει τα καλούπια του σαβουάρ βιβρ. Γιατί αυτό που θέλει ένας πραγματικός φίλος μια τέτοια ώρα είναι το φίλο του πίσω. Όλα τα άλλα είναι ασήμαντα:
ΜΠΟΖΩΝΑΚΟ ΘΑ ΣΑΓΑΠΑΜΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.
ΗΣΟΥΝ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ, ΔΑΣΚΑΛΟΣ, ΦΙΛΟΣ ΜΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΠΑΤΕΡΑΣ.
ΠΑΝΤΑ ΕΛΕΓΕΣ ΠΩΣ Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΔΕ ΜΑΣ ΕΚΑΤΣΕ ΚΑΛΑ ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΑΒΗ ΟΥΤΕ ΣΤΑ ΑΚΟΛΟΥΘΑ ΜΠΑΡΚΑ ΜΑΣ, ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΜΑΣ ΠΙΣΤΕΨΑΝΕ.
ΣΑΓΑΠΩ ΡΕ ΜΠΟΖΟ,ΤΙ ΜΑΛΑΚΙΑ ΕΚΑΝΕΣ ΓΙΑΤΙ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΣΕΣ?ΝΑ ΒΓΕΙΣ ΝΑ ΜΑΖΕΨΕΙΣ ΤΙ ΜΙΑ ΓΑΜΟΣΚΑΛΑ ΤΙ??
ΕΣΥ ΗΣΟΥΝ ΠΑΝΤΟΥ ΑΛΑΝΘΑΣΤΟΣ ΤΟΣΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΣΠΑΓΕΣ ΤΑ ΝΕΥΡΑ,ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΕΚΑΝΕΣ ΕΣΥ ΤΟ ΛΑΘΟΣ.
ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΤΩΡΑ ΚΑΘΕ ΤΡΕΙΣ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΝΑ ΜΑΣ ΖΑΛΙΖΕΙ?
ΠΟΙΟΝ ΝΑ ΠΑΙΡΝΩ ΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΩ?
ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΕ ΑΝΕΒΑΖΕΙ ΜΕ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ ΤΟΥ?
ΠΟΙΟΝ ΘΑ ΦΩΝΑΖΩ ΣΤΟ 16?
ΠΟΝΑΕΙ ΡΕ ΜΠΟΖΟ, ΣΤΟ ΕΛΕΓΑ ΔΕ ΘΕΛΩ ΤΑ ΚΑΡΑΒΙΑ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕΣ ΣΚΑΣΕ ΚΑΙ ΠΡΟΧΩΡΑ... Ε ΤΩΡΑ ΔΕ ΘΕΛΩ ΔΕ ΤΑ ΘΕΛΩ ΡΕ. ΘΕΛΩ ΕΣΕΝΑ ΠΙΣΩ.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΡΘΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΒΑΛΕΙΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ ΟΣΟΥΣ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΟΝΤΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΝ ΚΑΤΙ,ΕΙΤΕ ΕΙΝΑΙ ΣΩΜΑΤΙΟ ΕΙΤΕ ΕΙΝΑΙ Η ΕΝΩΣΗ ΕΙΤΕ ΕΤΑΙΡΙΑ.ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΤΕΒΕΙΣ ΤΩΡΑ ΚΑΤΩ ΝΑ ΡΙΞΕΙΣ ΦΑΠΕΣ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥ ΠΟΝΑΕΙ ΔΕ ΞΕΡΩ ΓΙΑΤΙ ΓΡΑΦΩ ΝΟΜΙΖΩ ΠΟΣ ΜΕ ΑΚΟΥΣ
Τι να απαντήσεις και τι να σχολιάσεις σε ένα τέτοιο εκ βαθέων μήνυμα; Τίποτα. Όπως δε μιλάς την ώρα των αχράντων μυστηρίων...
Και σιωπάς και σκέφτεσαι και όλα τα άλλα που ξεδιπλώθηκαν σιγά σιγά μέσα από τις μαρτυρίες των φίλων. Και μέσα από θραύσματα ειδήσεων. Που αργά και βασανιστικά συνθέτουν το αληθινό παζλ του δράματος.
Κοιτάξτε... Για όλους όσους είναι ή υπήρξαν ναυτικοί υπάρχει μια βαθιά ενοχή μέσα τους. Και είναι αυτή η ενοχή που γίνεται Βεζούβιος κάθε που συμβαίνει τραγωδία στη θάλασσα. Είναι η ενοχή που έκλεισες τ' αυτιά σου και τα μάτια σου στο κλάμα της μάνας, στο συννέφιασμα του πατέρα και στα παρακαλετά όσων σε αγαπούσαν να μη φύγεις για τα βαπόρια. Ποιος ναυτικός δεν το έχει ζήσει αυτό;
Θυμάμαι τη μάνα μου να με εκλιπαρεί να αλλάξω γνώμη. Να φτάνει στο σημείο να με απειλεί ότι θα αυτοκτονήσει. Βράχος εγώ. Και καβάλα στου ονείρου τα φτερά. Και μία και δύο και τρεις και τέσσερις φορές. Ώσπου δεν άντεξα να τη βλέπω να υποφέρει. Και της έκανα το χατίρι. Βγήκα στη στεριά.
Κάθε φορά όμως που θα ακούσω τη φράση "νεκρός ναυτικός" το αίμα μου πήζει. Σταματάει. Και σκέφτομαι πως στη θέση της χαροκαμένης μάνας του θα μπορούσε να ήταν και η δική μου.
Και μόνο ο Καββαδίας με τον ιδανικό και ανάξιο εραστή αποτύπωσε το φοβερό διχασμό που βιώνουν οι ναυτικοί. Μισοί άνθρωποι πάντα. Να συμπαλεύουν ανάμεσα στην αγάπη για το υγρό στοιχείο και στην αγάπη των δικών τους.
"Σκάσε και προχώρα!" έλεγε ο καπετάνιος Δημήτρης Μποζώνης σε όσους έβλεπε να λυγίζουν μέσα στη δίνη τέτοιων αφόρητων συναισθημάτων. Και μαρτυράει η ίδια η λέξη, το "σκάσε" πως ένιωθε και ο ίδιος βαθιά το πρόβλημα. Αυτή την τεράστια πίεση στην ψυχή. Που μόνο μια έκρηξη μπορεί να εκτονώσει. Μια έκρηξη που περνάει απαρατήρητη αλλά είναι αυτή που μπαρκάρει τους ναυτικούς... Αυτή και που τους ξεμπαρκάρει.
Είχαμε κάποτε στο χωριό μου έναν καπετάνιο. Ένα μικρό ορεινό χωριό της Ηπείρου. Γι' αυτό και ελάχιστοι οι ναυτικοί. Γέλαγαν μαζί του οι χωριανοί κάθε φορά που ο καπετάνιος ξεμπάρκαρε. Γέλαγαν με το βήμα του. Κι έλεγαν πως περπατάει έτσι γιατί συνήθισε από το κούνημα στο καράβι. Λάθος!
Οι ναυτικοί είναι ακροβάτες λαθραίων ισορροπιών. Και όταν είναι έξω, στη στεριά, και όταν είναι στη θάλασσα. Γι' αυτό τους βλέπεις να κινούνται παράξενα. Γιατί περπατάνε σε τεντωμένο σκοινί. Γι' αυτό και δε χαμπαριάζουν από το μπότζι της θάλασσας. Ο νόμος των αντιθέτων δυνάμεων... Και δεν είναι απλά θέμα ισορροπίας.
Ο ναυτικός πονάει την κάθε στιγμή. Γιατί την κάθε στιγμή προδίδει μια μεγάλη αγάπη. Είναι η προδοσία που ο Καββαδίας ανέθεσε στην προπέλα να γράφει και να επαναλαμβάνει συνεχώς... Κι όταν υποφέρει μέσα στο καράβι, κι έχει πολλούς λόγους να υποφέρει, το δέχεται σαν δίκαιη τιμωρία. Για τις πίκρες που δίνει σε κείνους που τον αγαπούν. Που τον περιμένουν έξω στη στεριά πότε θα ξεμπαρκάρει.
Στο άκουσμα όμως "ναυτικός νεκρός", τίποτα δεν μπορεί να σε καλμάρει. Γιατί και τίποτε δεν καλμάρει τον πόνο του θανάτου για μια μάνα. Και για όποιον άλλο αληθινά μας αγαπάει.
Η ενοχή τότε ξεχειλίζει. Και η μάνα του άγνωστου ναυτικού που έχασε τη ζωή του, γίνεται δική σου μάνα. Και η οικογένειά του, οικογένειά σου. Κι αν είναι και άνθρωπος γνωστός; Αν είναι φίλος αυτός που χάθηκε;
Τότε δε θέλεις τα καράβια ρε! Κι όχι που τα φοβάσαι. Αλλά δεν αντέχεις άλλο το φόβο των δικών σου. Ούτε και την ιδέα πως θα μπορούσαν να είναι οι δικοί σου τώρα με μαύρα.
Και μπήγεις στη δική σου καρδιά το μαχαίρι. "Δε θέλω τα καράβια ρε" σημαίνει δε θέλω τη ζωή μου. Γιατί είναι μια ζωή κομμένη στη μέση. Η ζωή για το ναυτικό που αναγκάστηκε να βγει στη στεριά. Και μισή ζωή δεν είναι ζωή. Είναι θάνατος.
Τέτοιες ώρες λοιπόν που η τραγωδία χτυπάει τη ναυτική οικογένεια μοιάζει με βράχο που χτυπάει τη θάλασσα. Και φεύγει το κύμα και απλώνεται. Σε όλους. Πρώτα στους συγγενείς. Μετά στους φίλους, στους συναδέλφους, στους γνωστούς. Και στον καθένα που έχει άνθρωπο στα καράβια.
Και η Ελλάδα λέμε πως είναι ακόμη χώρα ναυτική. Και είναι όχι μόνο περίεργο αλλά τελείως εξωφρενικό που τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης υποβάθμισαν τόσο πολύ την τραγωδία του Aegean Angel.
Τόσο που να διαφαίνεται η υποψία πως υπήρξε εντολή άνωθεν. Κι άσε τώρα να μας λένε για την εντολή της εταιρείας. Σκόνη στα μάτια. Ας μας πούνε καλύτερα ποιος έδωσε εντολή στους δημοσιογράφους να προσπεράσουν την είδηση. Να μη γράψουν εκτός μιας εφημερίδας ούτε καν τα ονόματα των θυμάτων.
Σςςςςςςςςςςς! Ησυχία. Κι αφήστε την κοινωνία να κοιμάται.
Και προπαντός να μην αναφέρετε περιττές λεπτομέρειες. Ούτε για το παιδί που λίγο έλειψε να μη γνωρίσει τον πατέρα του και πολύ περισσότερο για το άλλο που δε θα τον γνωρίσει ποτέ.
Μη γράψετε και μη μαρτυρήσετε τι ακριβώς είδαν ο λοστρόμος και ο αντλιωρός του Angel. Ποια εικόνα φρίκης διαδραματίστηκε μπρος στα μάτια τους. Γράψτε απλά πως το κύμα τους χτύπησε πάνω στις λαμαρίνες.
Και μην ασχοληθείτε γιατί και πέρυσι στο Wind και φέτος στο Angel τα ελικόπτερα παρέλαβαν τους τραυματίες όχι όμως και τους νεκρούς. Ούτε και με την αδυναμία να προσφερθεί βοήθεια στα 800 μίλια από τη στεριά. Ούτε και με την απουσία γιατρού στα εμπορικά πλοία.
Μπορείτε μόνο να αναπαράγετε έρευνες που δείχνουν πως το ναυτικό επάγγελμα δεν προσελκύει τους νέους της Ελλάδας. Και τις γκρίνιες των εφοπλιστών πως δεν επαρκούν οι έλληνες αξιωματικοί για τα πλοία τους. Και την ανάγκη για άρση του καμποτάζ και την τόνωση της ναυτιλίας, που καίει τους πολιτικούς μας.
Και την κραυγή: "Δε θέλω τα καράβια ρε!" να βάλετε βαμπάκια στ' αυτιά. Και να μην ακούσετε καθόλου!
Αφιέρωμα στον Ευγενίδη
Τα Μικρά Τερατάκια στο 
Το ναυτικό και η χούντα
ΝΑΙ,δεν ξερω αν θα γινω σκληρος,καταλαβενω απολυτα αυτον που εγραψε το μυνημα.Αλλα θελω να πω οτι ναι ποσοι απο εμας δεν θα εκαναν την ιδια "μαλακια" η' καποια σαν και αυτη.Ποσες φορες χρειαστηκε ολοι εμεις που περνουμε τις αποφασεις στα καραβια να κανουμε κατι που ειναι επικυνδινο λιγο η' πολυ!Ναι η εταιρεια δεν σου λεει ποτε πηγαινε να πεθανεις,σου λεει δεστο η' φτιαξτο αλλα με μετρα ασφαλειας και αν μπορεις.Αυτο ακουγεται στην γραμμη του τηλεφωνου η' φενεται στο mail αλλα ο τονος της φωνης αυτου που μιλαει ειναι σαν να σου λεει φτιαξτο γιατι γιαυτο σε πληρωνουμε γιαυτο σε εχουμε μεσα.Και οταν η εταιρεια η' η κατασταση που επικρατει σου ζηταει αυτο το ρισκο τοτε μονο αυτοι που εχουν την ευθηνη για το πλοιο το κανουν,και ενιοτε το πληρωνουν με τη ζωη τους.Και το λεω με την πειρα που εχω οχι μονο σαν Α' μηχανικος με 4 χρονια υπηρεσιας αλλα με ολη την πειρα μου σαν ναυτικος,και θα εξηγισω αμεσως τη εννοω.Ποιος Πλοιαρχος η' Α' μηχανικος θα ελεγε στον δευτερο η' στον εκλληνα λοστρομο η' ακομα και στον υποπλοιαρχο να παει να κανει μια δουλεια με τοσο ρισκο.Πρωτον δεν θα το ζηταγε ποτε(μιλαω για τον σωστο πλοιαρχο η' Α' μηχανικο)η' θα επερνε αρνηση απο αυτους που θα το ζηταγε.Ναι κυριες και κυριοι θα το εκανε μονος του και ετσι γινεται παντα μονος του το κανει,γιαυτο και αυτη η τραγωδια ειχε τα θυματα που ειχε.ΑΛΛΑ πρεπει να υπαρχει και ενα οριο απο ολους μας αγαπητοι συναδελφοι,ΝΑΙ πατεντα,φιλοτιμο,ναυτοσυνη ολα αυτα τα εχει ο ελληνας και γιαυτο ξεχωριζη αλλα μεχρι ενα σημειο ,οχι επηδη δινετε 10000 να πεθενει ο αλλος.Ας μου απαντηση καποιος ποιος ξενος συναδελφος που δουλευει σε ελληνικη εταιρεια θα πηγενε πλωρα για οτιδηποτε με τετοιον καιρο η' θα εβγαζε εμβολο με τετοιο καιρο η' θα εκανε δουλειες στο pumproom,ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟς ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΑΥΤΟ ΤΟΤΕ ΕΓΩ ΘΑ ΠΩ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΑΣΧΩΛΗΘΩ!!1
ΑπάντησηΔιαγραφήΠεριμένω τον αδερφό μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤις νύχτες κοιτάζω το όνομά του στο κινητό μου.
Στέλνω τη νεράιδα του ύπνου να κοιμίσει τη Μάντω του, τη γυναίκα του, τη Σοφία, την κόρη του, τους γονείς μου, τους φίλους του, αυτούς που ξαγρυπνούν τις νύχτες και καπνίζουν στη κουζίνα.
Περιμένω τον αδερφό μου 13 βασανιστικές μέρες και νύχτες.
Και θέλω να πω σε όσους δεν τον ξέρετε, ο Μποζώνης ήτανε σπουδαίος καπετάνιος στη θάλασσα και τη ζωή, τόσο σπουδαίος και φωτεινός που ακόμα και τώρα που με κομματιάζει ο πόνος και η λύπη με συντρίβει, μας κρατάει όλους όρθιους με το φως του.
Φίλοι, όποιος αγαπά πολύ δε ξεχνά ποτέ. Για τον αδερφό μου είμαι πολύ περήφανη, ήμουν πάντα και θα είμαι πάντα.
Με το Δημήτρη θα είμαστε όλοι για πάντα κι ας μας λείπει κάθε λεπτό της υπόλοιπης ζωής μας όλο και πιο πολύ.
Αργυρώ Μποζώνη
30-12-2010 ώρα 18:16 μία φιλική φωνή μου ανακοινώνει σχεδόν κλαίγοντας:
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ ΜΠΟΖΩΝΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ
Αυτό ήταν πραγματικός κεραυνός!
Το μυαλό μου σταμάτησε σε αυτή την χρονική στιγμή και αν και έχουν περάσει τόσες μέρες, δύσκολα μπορώ να σκεφτώ οτιδήποτε άλλο από τον Δημήτρη. Παντού βλέπω τα πάντα να έχουν σχέση με τον Δημήτρη. Παντού αισθάνομαι τον φίλο μου τον Μποζώνη να είναι δίπλα μου. Τόσο δίπλα μου δεν τον έχω αισθανθεί πότε. Θέλω να φωνάξω σε όλους εσάς που τον ξέρατε ότι ο Μποζώνης υπάρχει. Υπάρχει στις καρδιές μας, υπάρχει στο μυαλό μας, υπάρχει στις φωτογραφίες, υπάρχει στα πρόσωπα όλων των φίλων, που μόλις ο ένας αντικρίζει τον άλλον αμέσως αυτόν βλέπει. Όλοι πονάμε για τον χαμό του αλλά και όλοι ξέρουμε ότι έκανε αυτό που ο ίδιος ήθελε να κάνει, έκανε αυτό που αισθανόταν, έκανε την δουλειά του ΤΕΛΕΙΑ. Αυτό λοιπόν επιθυμούσε ο Μποζώνης, να γίνονται όλα τέλεια στην δουλειά του και αυτό έκανε.
Τον βλέπω μπροστά μου να παίρνει την απόφαση να βγει έξω παρά την κακοκαιρία και τον κίνδυνο και τον ακούω να λέει: «αυτή είναι η δουλειά μου, αυτό πρέπει να κάνω». Ξέρουμε όλοι πολύ καλά ότι δεν ήταν η πρώτη φορά, αλλά δυστυχώς ήταν η τελευταία. Ήταν η απόφαση που τον έγγραψε στην ιστορία των καπετάνιων με ΧΡΥΣΑ γράμματα. Ήταν η απόφαση που πήρε πρώτα από όλα για τον εαυτό του, για το φιλότιμό του, και διότι πίστευε ότι η εταιρεία τον είχε σε αυτό το πόστο για να παίρνει αυτές τις αποφάσεις. Πρώτος, μπροστάρης ο Μποζώνης και μετά οι άλλοι. Σαν ύστατο φόρο τιμής για τον φίλο μου, στα παιδιά μου θα διδάξω, ότι στην ζωή τους θα πρέπει να δουλεύουν με ζήλο σαν τον Μποζώνη. Το ίδιο καλώ και εσάς να κάνετε στις οικογένειές σας. Ο ζήλος του Μποζώνη για το επάγγελμα του καπετάνιου πρέπει να μείνει στην ιστορία και να τον διδάσκονται οι επόμενοι καπετάνιοι. Από εκεί που βρίσκεται τώρα ο φίλος μας αυτό το μήνυμα μας στέλνει και με αυτόν τον τρόπο θα τον έχουμε κάθε μέρα στην ζωή μας.
Ο Δημήτρης μπάρκαρε για πάντα ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ στο μυαλό μας και στις ψυχές μας και εκεί θα μείνει. Εκεί που θα είναι πάντα γελαστός , πληθωρικός, φωνακλάς, φασαριόζος, γελαστός, τελειομανής, μα πάνω από όλα ΖΩΝΤΑΝΟΣ.
Ο ΜΠΟΖΩΝΗΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ
Αν και για μένα είναι ακόμα η ώρα 18:16 στις 30-12-2010
Διαβάζω το δυο τελευταία σχόλια. Εδώ και κάτι ώρες τα διαβάζω. Μα λέξεις δε βγαίνουν για απάντηση. Το σημειώνω για να μη νομιστεί πως δεν τα διαβάσαμε. Ούτε πως από αδιαφορία δεν απαντήσαμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚα ΑΡΓΥΡΩ ΟΛΟΙ ΠΟΝΑΜΕ ΚΑΙ ΚΛΑΙΜΕ ΜΑΖΙ ΣΑΣ ΓΙΑΤΙ ΟΣΟ ΔΕΝ ΤΟΝ ΖΗΣΑΤΕ ΕΣΕΙΣ "ΕΞΩ" ΤΟΝ ΖΗΣΑΜΕ ΕΜΕΙΣ "ΜΕΣΑ" ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΑΠΛΟΣ ΓΝΩΣΤΟΣ Η ΦΙΛΟΣ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ...ΕΤΣΙ ΗΤΑΝ Ο ΜΠΟΖΩΝΗΣ,Η' ΑΔΕΡΦΟΣ Η΄ΠΑΤΕΡΑΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓΙΑ ΜΕΝΑ ΠΑΤΕΡΑΣ ΟΠΩΣ ΕΙΠΑ Κ ΠΡΟΧΤΕΣ ΤΟ ΛΕΩ ΜΕ ΔΑΚΡΥΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ, ΔΑΚΡΥΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΑΦΕΣ ΤΟΥ ΚΙΝΗΤΟΥ ΜΟΥ ΠΟΥ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΚΑΙ ΜΕ ΠΗΡΑΝ ΜΕ ΔΥΣΤΑΓΜΟ ΝΑ ΜΟΥ ΠΟΥΝ ΑΝ ΤΟ ΕΜΑΘΑ.
ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΗΦΑΝΗ.. ΚΑΝΤΟ ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ!! ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΟΙ ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ!!!
ΠΡΟΣΕΧΕ ΤΗ ΜΑΝΤΩ ΤΟΥ Κ ΤΗ ΣΟΦΟΥΛΑ ΤΟΥ ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΛΑΤΡΕΥΕ.
ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΕΦΤΑΙΞΕ ΟΛΟΙ ΛΙΓΟ ΠΟΛΥ ΞΕΡΟΥΜΕ ΚΑΛΑ ΠΩΣ ΘΑ ΧΤΥΠΗΣΕ ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΚΑΙ ΜΙΑ ΦΩΝΗ ΕΙΠΕ ΝΑ ΒΓΟΥΝ ΕΞΩ ΝΑ ΔΟΥΝ ΤΙΣ ΖΙΜΙΕΣ "ΔΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟΛΟΓΩ" ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΓΚΑΖΑΔΙΚΟ.. ΕΝΑ ΚΡΑΚ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΘΑ ΕΚΑΙΓΕ ΕΚΕΙ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΤΟΥ ΑΤΛΑΝΤΙΚΟΥ ΚΑΙ Ο ΜΠΟΖΟΣ ΔΕ ΘΑ ΤΟ ΕΠΕΠΤΡΕΠΕ ΑΥΤΟ ΝΑ ΓΙΝΕΙ, ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΕ ΠΑΡΑΞΕΝΕΥΕΙ ΕΠΕΙΔΗ ΕΧΕΙ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΞΑΝΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ "ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ" ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΑΤΟΜΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥ.. ΘΥΜΑΜΑΙ ΖΩΝΤΑΝΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΕ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ΚΟΝΤΕΨΑ ΝΑ ΠΑΙΞΩ ΤΙΣ ΦΑΠΕΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥ(ΠΡΑΜΑ ΑΝΟΥΣΙΟ ΑΦΟΥ ΗΤΑΝ 2 ΜΕΤΡΑ) ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΑΦΗΣΕΙ ΝΑ ΠΑΩ ΕΓΩ ΝΑ ΒΓΑΛΩ ΤΟ ΦΙΔΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΥΠΑ... ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΠΕΡΑΣΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ.
ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ ΠΑΛΙ ΔΕ ΞΕΡΩ ΓΙΑΤΙ ΓΡΑΦΩ ΕΔΩ ΝΟΙΟΘΩ ΠΩΣ ΘΕΛΩ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΑΤΟΜΟ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΗΣΟΥΝ ΕΣΥ ΡΕ ΜΠΟΖΩΝΑΚΟ.
ΣΕ ΑΓΑΠΑΜΕ ΕΧΕΙΣ ΧΑΡΑΞΕΙ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΟΛΩΝ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ.ΣΤΗ ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ ΕΧΕΙΣ ΓΡΑΨΕΙ ΠΑΤΕΡΑΣ.
ΑΓΓΕΛΟΣ
Καπετάνισσες, ευχαριστώ που με φιλοξενείτε, φίλοι του αδερφού μου όσοι αφήνετε εδώ αυτά τα λόγια σας ευχαριστώ από την καρδιά μου και θέλω να πω από αυτό το μπλογκ σε όλους εσάς που είσαστε στη μέση της θάλασσας μακριά από τα σπίτια σας, γεμάτοι περηφάνια για τη δουλειά σας και αγάπη για τους δικούς σας, είμαι εδώ, είμαι κοντά σας και τώρα και πάντα και μη διστάσετε ποτέ να με βρείτε σε πόνο και χαρά για μια κουβέντα και μια βοήθεια, είμαι η αδερφή ενός ναυτικού που από τα 20 περιμένω κάθε φορά και θέλω να είμαι με αυτή την οικογένεια του αδερφού μου στη θάλασσα, μαζί σε όλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑργυρώ Μποζώνη
Αργυρώ,
ΑπάντησηΔιαγραφήγια μας είσαι αδερφή μας. Όχι μόνο γιατί στην οικογένεια της θάλασσας ανήκουν και όσοι δουλεύουν στα καράβια και όσοι έχουν άνθρωπο εκεί, αλλά και γιατί έχουμε αρκετές από μας χάσει ανθρώπους στη θάλασσα. Γνωρίζουμε, δυστυχώς, τι περνάς. Γι' αυτό και δε βρίσκουμε λόγια να σου μιλήσουμε. Γιατί τα λόγια τέτοιες ώρες είναι πολύ φτωχά. Να ξέρεις όμως ότι η σκέψη μας και η καρδιά μας είναι κοντά σου και κοντά στους δικούς σου. Και μη διστάσεις κι εσύ, σε παρακαλούμε, να μας ζητήσεις οτιδήποτε. Μακάρι έστω και στο τόσο δα να μπορέσουμε να βοηθήσουμε. Από την αρχή που διάβασα τι έγινε στο Angel υποψιάστηκα όσα μετά αποκαλύψατε κι εσύ και οι φίλοι του αδερφού σου πως δεν ήταν ένας συνηθισμένος καπετάνιος. Θα είναι τιμή μας αν ένα τόσο δα κάνουμε στη μνήμη του. Γιατί ο καπετάν Δημήτρης Μποζώνης αποτελεί σύμβολο για τον κλάδο των πλοιάρχων. Και υπόδειγμα για κάθε νέο και νέα που αποφασίζει να ακολουθήσει το δρόμο για τις γέφυρες των πλοίων.
Φίλε Δημήτρη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα που γράφω είσαι σε ένα μεγάλο ταξίδι, σε παραδείσιους λιμένες και λαμπερές ρότες. Εμείς μείναμε πίσω περιμένοντας την ώρα της κλήτευσης, παλέυωντας με τα γήϊνα βαρομετρικά. Εκείνο το μπουκάλι Λα γκαβούλιν θα ανοιχτεί όταν έρθει η ώρα του όπως είχαμε συμφωνήσει.
Καλό & ήρεμο ταξίδι φίλε,
Μάνος Κουμιώτης
ΜΑΘΑΜΕ ΤΗΝ ΤΡΑΓΙΚΗ ΕΙΔΗΣΗ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΑ.ΑΡΓΗΣΑΜΕ ΝΑ ΤΟ ΜΑΘΟΥΜΕ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΧΑΜΕ ΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙΡΟ ΜΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ,ΛΟΓΩ ΦΟΡΤΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΤΑ ΜΜΕ ΕΚΑΝΑΝ Ο,ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΚΡΥΨΟΥΝ.ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΜΕΝΕΣ!!! ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΟΥΜΕ!!!ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΟΖΩΝΗ ΣΕ ΓΝΩΡΙΣΑΜΕ ΩΣ ΠΑΤΕΡΑ.ΩΣ ΕΝΑΝ ΓΛΥΚΟ,ΣΤΟΡΓΙΚΟ,ΛΑΤΡΕΜΕΝΟ ΠΑΤΕΡΑ.ΩΣ ΑΦΟΣΙΩΜΕΝΟ,ΤΡΥΦΕΡΟ,ΥΠΕΡΟΧΟ ΣΥΖΥΓΟ.ΑΠΟ ΛΟΓΙΑ ΜΑΘΑΜΕ ΠΟΣΟ ΔΥΝΑΜΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΞΙΟΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ ΕΙΣΑΙ.ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΣΕ ΕΝΕΣΤΩΤΑ ΓΙΑΤΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕΝ ΣΒΗΝΟΥΝ ΠΟΤΕ,ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΑΝΤΑ.ΚΥΡΙΑ ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ ΔΕΝ ΕΤΥΧΕ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΤΟΥΜΕ.ΟΜΩΣ ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΔΥΝΑΤΗ.ΣΟΦΟΥΛΑ ΚΑΙ ΜΑΝΤΩ ΣΑΣ ΑΓΑΠΑΜΕ ΠΟΛΥ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΑΣ.ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟ,ΟΝΕΙΡΕΥΤΕΙΤΕ ΟΤΙ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΑΣ ΛΕΙΠΕΙ ΣΕ ΤΑΞΙΔΙ ΚΑΙ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΘΑ ΕΡΘΕΙ,ΟΠΩΣ ΕΚΑΝΕ ΠΑΝΤΑ.Ο"ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ"ΤΟΥ ΕΞΥΠΕΡΥ ΛΕΕΙ:ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΜΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ,ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΟΜΩΣ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΚΑΠΟΥ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΣΕ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ!!!ΛΙΛΙΑΝ,ΧΡΙΣΤΙΝΑ-ΙΟΥΣΤΙΝΑ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΑΡΧΟΝΤΗ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠέντε χρόνια από τότε... Αιωνία η μνήμη των παλικαριών που τόσο άδικα χάθηκαν...
ΑπάντησηΔιαγραφή