Αυτή την ώρα φτάνει το Aegean Angel στο Freeport στις Μπαχάμες

Κάνοντας κλικ εδώ

http://www.marinetraffic.com/ais/gr/shipdetails.aspx?MMSI=240213000

εντοπίσαμε ότι επιτέλους το δεξαμενόπλοιο Aegean Angel, που πρωταγωνίστησε στη ναυτική τραγωδία την προπαραμονή της Πρωτοχρονιάς, προσεγγίζει το λιμάνι Freeport στις Μπαχάμες. Όπως ακριβώς και είχε προαναγγελθεί.

Από το λιμάνι αυτό αναμένεται να ξεκινήσουν για το τελευταίο τους ξέμπαρκο οι δύο ήρωες ναυτικοί που έπεσαν στην εκτέλεση του καθήκοντος. Ο πλοίαρχος Δημήτριος Μποζώνης και ο πρώτος μηχανικός Αθανάσιος Παπαγεωργίου.

Και οι συγγενείς για τελευταία φορά θα πάνε στο αεροδρόμιο να τους υποδεχτούν στην πατρίδα. Με τι καρδιά; Με τι πόδια;

Θα μου πεις, οι πρώτοι είναι ή οι τελευταίοι που έχασαν ανθρώπους;

Τόσα ξέρεις και τόσα λες. Γιατί δεν είναι το ίδιο σκληρός ο θάνατος για όλους. Και γιατί είναι αφόρητος ο πόνος να χάνεις άνθρωπο στην άλλη άκρη της γης. Και να περνάει βδομάδα ολόκληρη μέχρι να σου παραδώσουν το νεκρό.

Είναι το δράμα μιας άλλης Αντιγόνης τούτο. Μονάχα που δε βρέθηκε κανένας σύγχρονος Σοφοκλής να το ιστορήσει.

13.6 κόμβοι. 290 μοίρες πορεία. Εκεί που παίζεται το άλλο δράμα. Των ανθρώπων που μοιράστηκαν τις τραγικές ώρες. Που τους είδαν τελευταία φορά ζωντανούς. Και τώρα ετοιμάζονται να τους αποχαιρετήσουν για πάντα.

Λένε πολλοί τη λέξη συνάδελφος. Μα είναι άλλη η έννοια για τους ανθρώπους που ζούνε σε καράβι. Γιατί εκεί δεν είσαι μόνο τις ώρες της δουλειάς μαζί με τον άλλο. Είσαι συνέχεια. Και μέρα και νύχτα. Και καμιά φορά, που μακάρι να μη συμβαίνει, μαζί βαδίζεις και στο θάνατο.

Κάποιο χέρι συναδελφικό θα μάζεψε από τις καμπίνες και τα προσωπικά αντικείμενα. Να σταλούν κι αυτά στους συγγενείς. Τα ρούχα. Με τη μυρωδιά ακόμη εκείνου που έφυγε και δε θα ξαναρθεί. Το ρολόι. Που ανόητα συνεχίζει να μετράει το χρόνο. Τη βέρα. Αχ, τη βέρα... Και τα καδράκια με τις φωτογραφίες. Ίσως και κάποιο μισοτελειωμένο γράμμα. Με ευχές για την Πρωτοχρονιά. Και για το νέο χρόνο που δεν έφτασε ποτέ.

Και κάτι πάντα ξεφεύγει. Και μένει πίσω. Μια κάλτσα. Ένα βιβλίο. Μια κάρτα. Ο Καββαδίας λέει πως έθιμο είναι παλιό να αφήνεις κάτι στην καμπίνα. Να μαρτυράει πως έζησες εκεί.

Ήμουνα από τους τυχερούς που δεν έζησαν το θάνατο μέσα στο καράβι. Όχι όμως και στην επόμενη δουλειά μου. Δεν πεθαίνουν μόνο οι ναυτικοί. Και έφυγε από ανίατη αρρώστεια ο δικός μας συνάδελφος, όχι από ατύχημα. Κι έμεινε πάντα η φωτογραφία, η τελευταία ομαδική, στον τοίχο του γραφείου. Να είναι εκεί, κοντά μας. Να τον βλέπουμε και να θυμόμαστε. Τις όμορφες μέρες. Και όσα ζήσαμε...

Στο καράβι δεν είναι το ίδιο. Οι ναυτικοί ζούνε μερικούς μήνες μαζί. Κι έπειτα μπορεί ποτέ ξανά να μη συναντήσουν ο ένας τον άλλο. Τους ναυτικούς δεν τους χωρίζει μονάχα ο θάνατος. Και συνήθως ξεχνάς ως και τα ονόματα των ανθρώπων που ταξίδεψες για κάποιους μήνες μαζί. Εκτός πια και είχες μια ξέχωρη φιλία.

Ή εκτός και γίνει αυτό που έγινε τώρα στο Angel. Τότε δεν ξεχνάς ποτέ. Και πάντα κουβαλάς, μόνιμη αποσκευή στην ψυχή σου, τις ώρες της τραγωδίας.

Λένε για μένα οι ναυτικοί που ζήσαμε μαζί... ιστορεί σε ένα τραγούδι του ο ποιητής της θάλασσας. Ναι, λένε οι ναυτικοί διάφορα για εκείνους που περπατάνε πάντα σκυφτοί. Και με βλέμμα χαμένο. Αυτούς που κουβαλάνε αποσκευές βαριές στην ψυχούλα τους. Και δύσκολα ή και ποτέ χαμόγελο δε χαράζει στα χείλη τους.

Είχα κάποτε ένα τέτοιο γραμματικό. Σκοτεινός άνθρωπος. Παράξενος. Και χρειάστηκε να φύγω από το καράβι για να μάθω το γιατί. Εκείνον πάλι τον ξεφόρτωσαν λίγο καιρό μετά σε φορείο. Τσακισμένο από αρρώστια που τον κατάτρωγε ύπουλα για μήνες. Τότε και μαθεύτηκε πως κάποτε ήταν λέει καπετάνιος. Μα κάτι πήγε στραβά. Και το καράβι χάθηκε. Καπετάνιος δεν ξανάπιασε. Και ποιος θα τον έπαιρνε; Ποιος παίρνει εύκολα καπετάνιο που έχασε καράβι;

Και το μαράζι σκάλωσε στην ψυχή του. Ώσπου χάθηκε κι αυτός...

Αναρωτιούνται τώρα κάποιοι πώς και γιατί ο ίδιος ο καπετάνιος και με τέτοιο καιρό έφτασε στην πλώρη. Να δει και να επιθεωρήσει το καράβι του. Μα γιατί ο καπετάνιος και το καράβι είναι ένα.

Μόνο που τώρα εκείνο το καράβι, το Aegean Angel, μπαίνει στο λιμάνι. Και ο καπετάνιος του δεν είναι στη γέφυρα. Ένας καινούριος άνθρωπος κάνει εκεί κουμάντο. Άλλος είναι που δίνει τις εντολές. Μια άλλη φωνή, άγνωστη.

Και είναι πολλές φορές που βαρυγκομούμε για τα καράβια. Και τα μαλλώνουμε και τα βρίζουμε ακόμη. Μα αν είχαν οι λαμαρίνες τους φωνή, αν είχαν μάτια, μια τέτοια ώρα θα σπάραζαν πιο πολύ και από τους ανθρώπους. Γιατί δεν μπορεί, ως και τα άψυχα μια τέτοια ώρα λυγίζουν. Και υποκλίνονται. Στους ανθρώπους που έδωσαν την ίδια τους την ψυχή για να γλιτώσουν εκείνα.

Σε άλλους καιρούς, πιο ανθρώπινους, φτιάχνανε στα ακρόπρωρα των καραβιών διάφορες μυθικές φιγούρες. Γοργόνες. Θεούς. Και άλλα. Και όταν λέει χανόταν άνθρωπος, βάφανε το ακρόπρωρο μαύρο. Να δείχνει πως και το καράβι πενθεί για το χαμό.

Τώρα τα καράβια είναι από σίδερα. Όχι από ξύλο. Και τέτοια σκαλίσματα στις πλώρες τους δε θα βρεις.

Όμως στην πλώρη του Angel πάντα θα ταξιδεύουν δυο άγγελοι. Μέχρι που το καράβι να παραδώσει κι αυτό την ψυχή του. Κι έπειτα, μόνο έπειτα, θα ανοίξουν τις μεγάλες φτερούγες τους και θα γυρίσουν πίσω.

Είναι γι' αυτό που σου λέω ότι δεν είναι όλοι οι θάνατοι ίδιοι. Και πως το αεροπλάνο θα φέρει στην πατρίδα μονάχα τις σορούς. Και που η καρδιά εκείνων που τους αγάπησαν θα παλεύει με την ψευδαίσθηση πως ακόμη ταξιδεύουν. Πως απλά λείπουν και πάλι σε κάποιο ταξίδι.

Εφτά - οχτώ μίλια ακόμη. Κι έπειτα τέλος. Και το τελευταίο αντίο.

Η μεγάλη σφυρίχτρα θα δώσει το σινιάλο. Του αποχαιρετισμού. Και του ποτέ πια.

Τέτοια καράβια, σαν το Angel, δε μπαίνουν συνήθως σε λιμάνια. Είναι μικρά τα περισσότερα λιμάνια για τέτοια μεγαθήρια.

Κάπου αρόδο θα αράξει. Και με λάντζα θα γίνει η διακομιδή. Για το τοπικό κέντρο. Που θα αναλάβει την πιστοποίηση... Την αιτία θανάτου...

Με τη λάντζα θα επιβιβαστούν και οι αρχές. Να αναζητήσουν τα αίτια της τραγωδίας. Θα τα βρουν; Το σίγουρο είναι πως δε θα βρουν εκείνους που χάθηκαν. Ποιος είναι εκείνος που μπορεί να βρει τους αγγέλους;

Κι έπειτα θα δοθεί η εντολή για το αεροδρόμιο. Τα αυτοκίνητα θα βγούνε στη μεγάλη λεωφόρο της Βασίλισσας. Στην Κουίνς Χάι Γουέι.

Είναι ωραίος τόπος οι Μπαχάμες. Λένε. Ένας παράδεισος. Μα οι ναυτικοί, παρεκτός και ταξιδεύουν με κρουαζιερόπλοια, σπάνια ή και ποτέ δεν τις επισκέπτονται. Άλλο που εκείνο το κορίτσι στη σχολή τραγούδαγε το Μπαχάμα μάμα. Είναι που όταν ξεκινάς για τη θάλασσα άλλα έχεις στο νου σου και άλλα μετά σε καρτερούν.

Και μην ακούς το άλλο τραγούδι. "Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο, κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει". Γιατί ποιος θα ξεκίναγε να γίνει ναυτικός αν ήξερε πως θα έφτανε μια τέτοια ώρα; Να γίνουν τα όνειρα στάχτες;

Τώρα το καράβι θα έχει φτάσει πια στο αγκυροβόλιο. Κι ας ξέχασαν εδώ και ώρα να δώσουν στίγμα. Ποιος θυμάται το στίγμα τέτοιες ώρες;

Τοπική ώρα 12. Μεσημέρι. Ο ήλιος μεσούρανα. Μα πουθενά το φως.

Κι αν πονάμε έτσι και ζούμε λεπτό το λεπτό αυτό το τελευταίο ταξίδι, εμείς που δε γνωρίσαμε τα δυο παλικάρια και μόνο μια αόρατη αδύναμη κλωστή μας ενώνει μαζί τους, γιατί κάποτε ζήσαμε κι εμείς σε γκαζάδικα, τι να είναι οι στιγμές αυτές για εκείνους που σε κάποια γωνιά της Ελλάδας περιμένουν τους ανθρώπους τους;

Είναι κοντά τους η σκέψη μας. Μα άχρηστη τους είναι. Άχρηστα και τα λόγια και τα συλλυπητήρια.

Αλλά είναι αλήθεια πως κάθε φορά που χάνεται ένας ναυτικός ο καθένας που είναι ναυτικός ή έστω υπήρξε κάποτε, νιώθει ένα δικό του κομματάκι να πεθαίνει. Γιατί θα μπορούσε να συμβεί και στον ίδιο. Και γιατί εκείνος που χάθηκε θα ήθελε, έτσι πιστεύω, όλοι οι άλλοι που γνώρισαν την πικρή ζωή της θάλασσας, τέτοιες ώρες να δίνουν λίγο από το χρόνο τους. Λίγη από τη σκέψη τους.

Ένα μικρό μνημόσυνο στις ψυχούλες που χάθηκαν. Στους δυο ήρωες του Aegean Angel.