BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

Όνειρα που φοράνε θαλασσιά

Αγκαλιά ανοιχτή, που απογυμνώνει από τα "τυπικά", για τη χαρά που μου δώσατε να είμαι παρέα σας...
Τιμή ξεχωριστή, κόρες της θάλασσας, να γλιστρώ και γω στα ωραία τα δικά σας.
Από καρδιάς ευχαριστώ και, μοιράζομαι μαζί σας για αρχή, όνειρα καιρών άλλων. Που εξηγούν το γιατί το δικό μου!

Θυμάμαι που, στα χρόνια τα μικράτα μου, ήθελα να γίνω ναυτικός.
Γελούσανε οι συγγενείς, το λέγανε γι αστείο στις βεγγέρες "κορίτσι πράμα, να'χει όνειρα 'σερνικού!"

Βλέπεις, τότε, το "ταξίδι" κι η "θάλασσα" κρύβανε περιπέτειες! Εικόνες μαγεμένες. Ξωτικές, αλλόκοτες μυρωδιές...
Αυτό το αλλιώτικο, το διαφορετικό, έπαιρνε απίστευτη διάσταση στο παιδικό μυαλό.

Καθόμουν στο δρόμο, στο πεζούλι συχνά και κοίταζα τις τσιγγάνες που περνούσαν με τα πολύχρωμα φουστάνια τους κι εκείνο το γέλιο το πληθωρικό που αγκάλιαζε τη γειτονιά.
Τι γυναίκες! Έχοντας για καμάρι την ομορφάδα της μελαχρινής, διαλαλούσαν την πραμάτεια τους. Στο σεντούκι τους, προικιά ξεχωριστά σε ύφανση και τέχνη, ή, αρκετά συχνά, η... αποκάλυψη του πεπρωμένου. Κι αυτό ξεχωριστό. Το ριζικό. Ασημωμένο.

Εκείνο που πιό πολύ με γοήτευε δεν ήταν η εμφάνιση, ο τρόπος, η ματιά που, μην έχοντας άλλη επιλογή, επιβάλλεται για να την αποδεχτείς.
Ήταν η σκέψη ότι για σπίτι έχουν την τέντα, που την στήνουν εδώ, ύστερα αλλού, έπειτα παραδίπλα. Είχα στο νού μου καραβάνια ολόκληρα να πορεύονται για μέρες αλλάζοντας το εδώ με το εκεί, γεφυρώνοντας τόπους, σμίγοντας πολιτείες.

Θεωρούσα λοιπόν πως η τσιγγάνικη φυλή έχει συγγένεια με τους ναυτικούς. Σχεδόν το ίδιο, έλεγα μέσα μου.
Να μη ριζώνεις πουθενά. Να βλέπεις άλλα κι άλλα κι άλλα. Να ταξιδεύεις.

Ήτανε και τα "ταξίδια του Γκιούλιβερ" βέβαια. Κι ο Φιλέας Φογκ που'κανε μια χαψιά τις αποστάσεις. Κι ο μικρός Ρεμύ στο "Χωρίς οικογένεια". Κι εκείνο το τροχόσπιτο στο "Με οικογένεια"!
Μετά ήρθε "Το ταξίδι μου" του Ψυχάρη και η"Ιθάκη" που έδωκε τ΄ωραίο ταξίδι κι έκανε το θρανίο σκαρί κι η σκέψη πήρε μυρωδιά από αλμύρα... Κι έπειτα ο Καζαντζάκης και κάτι αφηγήσεις των μεγάλων που παραταξίδεψαν κι είχαν να λένε σιγανά κι εμείς να κρυφακούμε...κι ο Καββαδίας μια ανατριχίλα κι ένας χαλασμός.

Σκεφτόμουνα σκαμμένα απ' την αλμύρα πρόσωπα, καμμένα ανελέητα από τον ήλιο, ματιές που ξέρουνε πολλά κι αυτά, τα πολλά, τα λένε μες στα λίγα, άκουγα ναυτικά παραγγέλματα που στοίχειωναν τον ύπνο μου, έβλεπα θάλασσα γυαλί και στοχαζόμουν την κρυμμένη της αντάρα...

Βρήκε έδαφος ονειροπόλο η εικόνα του ναυτικού. Μακρινή και μυθοποιημένη. Μπορεί και να 'γινε το σκάφος της φυγής. Το μυρωμένο αεράκι της κουπαστής που μουρμουρίζει μυστικά και μαγικά κόσμων μακρινών, περιπέτειες που μόνο έτσι μπορούν να ιστορηθούν. Στη θάλασσα. Στην απαρχή του κόσμου.

Χαζεύω εικόνες νησιώτικες συχνά.
Κι έχω μόνιμα βαλίτσες ανοιχτές. Οι χάρτες εδώ, να ορίσουμε πορεία.
Κι όταν κατηφορίζω για να με ραντίσουν λιμάνια, το "εδώ", αλλάζει.
Κάθε τι καθημερινό, τυποποιημένο, κάθε στερεότυπη κίνηση μου πέφτει βαριά. Η σκέψη πνίγεται απ' το μετά. Το "εκεί".

Με βλέπω να πατώ σκαριά, παίρνοντας πυξίδα μαζί, μπας και χρειαστεί. Μα είναι μεγάλα τα παπόρια της Κρήτης, δεν την έχουνε ανάγκη.
Κι εγώ -παποράκι ακυβέρνητο η σκέψη μου-, καλύτερα να μην την έχω.

Θα φύγω, λέω. Τρεχάλα. Και σαν ξεκολλήσω απ' τη στεριά, θα κάτσω να χαζεύω τις μανούβρες του καπετάνιου. Μπορεί και να δίνω οδηγίες σιγανά. Κι αν με κοιτάξει κανένας συνταξιδιώτης παράξενα, "παιδί, ήθελα να γίνω ναυτικός" θα του πω.
Και μέσα μου η αντάρτισσα φωνή θα συμπληρώνει, "ακόμα θέλω".



(Το παραπάνω κείμενο το πρωτοδημοσίευσα στις λ-έξεις,
ένα χρόνο πριν και βάλε, με τίτλο
"Βίρα την άγκυρα και λάσκα σιγά-σιγά τους κάβους")

5 σχόλια:

  1. Και τώρα καπετάνισσα είσαι, των λέξεων, των εικόνων, των ταξιδιών που μας κάνεις με τις εικόνες και τα κείμενά σου :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κι εγώ θέλω ό, τι εσύ.
    Να γίνω καπετάνιος.
    Να ταξιδεύω συνέχεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. σαλπάρατε με πλοίο καλοτάξιδο...
    καλές θάλασσες...

    την καληνύχτα μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Διαβάζω και ξαναδιαβάζω την ιστορία της Καπετάνισσας, και δεν τη χορταίνω.

    Και πιο πολύ που ξυπνούν μέσα μου χίλιες μνήμες. Ή και γιατί καταλαβαίνω πράγματα που έπαιξαν ρόλο σημαντικό και στη δική μου απόφαση. Τόσα πολλά που μέρες τώρα ήθελα να γράψω ένα μήνυμα και δίσταζα. Τι να πρωτογράψω;

    Αποφάσισα να πω εδώ μόνο ένα μεγάλο ευχαριστώ για την ιστορία που μας πρόσφερε και τα άλλα, όταν τα καταφέρω, να τα πλάσω σε ιστορία ξεχωριστή. Τα πώς και τα γιατί τα δικά μου που με οδήγησαν στη θάλασσα.

    Να είσαι καλά Μαράκι. Και περιμένουμε γρήγορα να μας δώσεις τη χαρά να διαβάσουμε και άλλες ιστορίες σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μεσάνυχτα και ταξιδεύεις δίχως πλευρικά!
    Σκιάζεσαι μήπως στο γιαλό τα φώτα σε προδίνουν,
    μα πρύμα πλώρα μόνη εσύ πατάς στοχαστικά,
    κρατώντας στα χεράκια σου τον λύχνο του Αλαδίνου.

    Ομορφη πολύ η γραφή σου...
    Την καλημέρα μου
    Αρης (Ετσι απλα)

    www.aristodimos.pblogs.gr/2008/04/thalassa-zwh.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Welcome onboard! Αφήστε μας το μήνυμά σας και θα προσπαθήσουμε να σας απαντήσουμε το συντομότερο δυνατό. Εκτός αν αλλού αρμενίζουμε... Οπότε κουράγιο μέχρι να καταπλεύσουμε και πάλι στο λιμάνι...

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο

10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.