Δεν προλάβαμε να καλωσορίσουμε μια καπετάνισσα Θαλασσινή και η ρότα μας σε μια νέα καπετάνισσα μας οδήγησε, μια καπετάνισσα Στεριανή. Μια καπετάνισσα που δεν είναι καπετάνισσα, μα ήθελε να είναι. Και το "θέλω" της ύψωσε κάστρα λατρείας για τη γαλανή κυρά και άνοιξε πανιά και σήκωσε άγκυρες ... τόσο πολύ και τόσο εντυπωσιακά που να μας κάνει να πούμε πως ναι, είναι καπετάνισσα, το αξίζει να λέγεται καπετάνισσα!
Ο λόγος αφορά την καπετάνισσα του blog " Λ-έξεις, που αρκεί μια επίσκεψη στο χώρο της για να διαπιστώσει κανείς πόσο βαθιά την έχει σημαδέψει η αγάπη του αλμυρού νερού και του ανοιχτού ορίζοντα ο καημός. Τέτοια αγάπη που σε τίποτα δεν έχει να ζηλέψει εκείνους που πραγματικά μπάρκαραν στη ζωή τους για μακρινά ταξίδια. Αντίθετα, είμαστε εμείς που νιώθουμε το κεντρί της ζήλιας διαβάζοντας τα κείμενά της. Με την καλή έννοια, φυσικά. Είμαστε εμείς που έχουμε πολλά να πάρουμε περνώντας από το ωραιότατο blog που έχει δημιουργήσει, το τόσο γεμάτο θάλασσα και αέρα του πελάγους. Σε λέξεις και σε εικόνες. Και κυρίως σε συναίσθημα. Αλλά και σε γνώση. Και δίνω μικρό δείγμα του ύφους και της ποιότητας των κειμένων που θα βρείτε εκεί:
"Φωνές της θάλασσας. Του ονείρου ακροάματα.
Μαθήματα πρώτα, απ' τον Ποιητή που πλάθει μ' άμμο κι αλμυρό νερό, ξανά τον κόσμο. Οδυσσέας Ελύτης, σκόρπια αγιάσματα τα λόγια από τους Προσανατολισμούς και τη Μαρία Νεφέλη.
Χωρικοί του απέραντου γαλάζιου εμείς, κατά πως λέει ο Ποιητής, με το μαράζι της φυγής στα σπλάχνα, αγριεύουμε τις έναστρες νυχτιές και κάνουμε το κορμί καρίνα. Ένα γαλάζιο μαντήλι στα μαλλιά και μια μπουκιά τραγούδι. Ναι. Μια σταγόνα αλμυρού νερού και ξεδιψώ.
Πλήρης."
Με τη γλώσσα των ποιητών που φαίνεται καλά να κατέχει και τον ασίγαστο πόθο που την κατακαίει, καταφέρνει να μας μεταλάβει των αχράντων μυστηρίων της θάλασσας και να ζωντανέψει και τους δικούς μας πόθους, καημούς και αναμνήσεις... Κι ας αυτοσυστήνεται με τούτα τα λόγια:
Να'μουνα -λέει- Καπετάνισσα
Είμαι όμως η Μαρία Παναγιωτάκη
Πατρίδα Κρήτη
"...δεν είμαι πάντα Ωκεανός που συνεχώς βογγά αλλά και θάλασσα αυγουστιάτικη που σπαρταρά στον ήλιο." Α.Εμπειρίκος
Και λέω "ας", γιατί πιστεύω πως η Μαρία από την Κρήτη είναι Καπετάνισσα! Είναι ωκεανός και θάλασσα. Και βογγά και σπαρταρά σε ήλιο και φεγγάρι, ίδια μ' αυτά. Ίδια και με όσους τα έχουν ζήσει από κοντά. Ακόμη κι ας λίγο παρακάτω με τα λόγια ενός άλλου ποιητή, του πολυαγαπημένου Καββαδία, ομολογεί πως:
"Για το άστρο της Ανατολής κινήσαμε μικροί.
Πουλί, πουλάκι στεριανό, θάλασσα δε σου πρέπει"
Σου πρέπει, Μαρία μου, σου πρέπει και σου αξίζει. Γι' αυτό κι εμείς σε καλωσορίζουμε στην παρέα μας και Καπετάνισσα σε αναγνωρίζουμε. Κι όχι μόνο για την αγάπη στη θάλασσα που τους δρόμους μας συνάντησε. Μα και για πολλά άλλα που αγαπάς και αγαπάμε. Και σε καλούμε στη συντροφιά μας, στο καράβι μας. Συνταξιδιώτισσα και συντρόφισσα στα ταξίδια. Να μας μυρώνεις με τα ακριβά σου θαλασσινά αρώματα. Και τα σπάνια μύρα της ποιητικής σου ευαισθησίας. Σαν αυτά που ξεδιάλεξες από την άγνωστη στους πολλούς Παλατινή Ανθολογία:
«Mήπως πεθάναμε λοιπόν κι απλώς νομίζουμε πως ζούμε;
Συφοριασμένοι Eλληνες εμείς, και εικάζουμε
πως είναι όνειρο ο βίος;
΄H ζούμε εμείς, κι έχει η ζωή πεθάνει;»
«...Έλληνες είμαστε, τέφρα και σποδός,
και οι ελπίδες μας, νεκρών ελπίδες, ενταφιασμένες.
Tα πάνω κάτω έχουν έρθει πια τα πράγματα»
Με το δικό της επίλογο θα κλείσω το αφιέρωμά μου σε τούτη τη Στεριανή Καπετάνισσα:
Πάρε τη λ έ ξ η μου, δος μου το χέρι σου (Α. Εμπειρίκος)
Και απαντώντας στην πρόσκληση και πρόκληση, της λέγω:
"Παίρνουμε τις Λ-έξεις σου και σου δίνουμε το χέρι μας:
Καλωσόρισες στις Καπετάνισσες, Καπετάν Μαρία!"
Με εκτίμηση
Δανάη
Δανάη
Αφιέρωμα στον Ευγενίδη
Τα Μικρά Τερατάκια στο 
Το ναυτικό και η χούντα
Πω, πω!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα σκεπαστώ σεντόνια θαλασσιά, να κρυφτώ σε βυθού σκιές, να χωθώ σε σπηλιές ανταριασμένων βράχων...
Μωρέ κορίτσια, τόσες τιμές δε μου πρέπουνε!
Ντρέπομαι... σα πιτσιρίκα που τραυλίζει να πει μάθημα...
Μπήκα στο πλωτό σπιτικό σας με βλέμμα διψασμένο ν' ανταμώσω εσάς, που σαρκώνετε τ' όνειρο που ζέσταινα στα στήθια μου από παιδί. Κι είδα τόσα καλούδια να μου έχετε απλωμένα στα κύματα πάνω!
Εσείς, που ήπιατε την πλάση σε εφτά νερά, αγιασμένα και κολασμένα μαζί, εσείς, που στο δέρμα σας κάτω κυλά αλμύρα, εσείς που'χετε ξέφτια λαμαρίνας να λαμποκοπούν στη κόγχη.
Εγώ; Κλεισούρα και χώμα αδρύ μυρίζω, κι αλμύρα έχω μόνο στα δάκρυα για τους ωκεανούς δίχως υπόσχεση στεριάς που'θελα ν' αντικρύσω...
Κυράδες Καπετάνισσες, Αρχόντισσες, Γυναίκες με ορμή να χυμάει, να καταπίνει πέλαγα, σας ευχαριστώ μ'ολη μου τη καρδιά.
Μου δώσατε χαρά πολλή και τιμή μεγάλη.
Δανάη, Αμφιτρήτη εσύ, αστέρια κι όστρακα έχεις στα χείλη!
Τρέχω στο λιμάνι να μηνύσω στα κύματα να σας φέρουνε φιλιά του νότου.
Κι αγκαλιές, πέρα απ' τα μίλια που μας χωρίζουνε.
Καπετάνισσά μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήσε μέρες φουρτουνιασμένες και καιρούς ομίχλης έτυχε να σ' απαντήσω. Βουλιάζει η καρδιά μου στα εφτά τάρταρα από όσα βλέπω τριγύρω. Μια διέξοδος από τα χίλια προβλήματα ήταν τούτο το blog και ανάγκη βαθιά να επικοινωνήσω με φιλενάδες αγαπημένες από τα πρώτα χρόνια της νιότης. Τα όμορφα και ανέφελα. Να αναστήσω τις στιγμές που θαρρούσαμε πως θα διορθώσουμε όλα τα στραβά του κόσμου.
Κι έγινε τούτο το ταξίδι αφορμή να συναντήσω όχι μόνο τις φιλενάδες μου αλλά και άλλα πλάσματα θαλασσοβρεγμένα και ποτισμένα το βαθύ έρωτα των κυμάτων. Η ευχαρίστηση ήταν απερίγραπτη. Γιατί το να αγαπάς τα ίδια πράγματα είναι νομίζω ένας από τους σημαντικότερους λόγους να σε φέρουν κοντά με τους ανθρώπους.
Έτσι έγινε με τη Θαλασσινή λίγο καιρό νωρίτερα. Έτσι έγινε τώρα με σένα. Δε σας ξέρω και όμως είναι σαν να σας γνωρίζω από χρόνια.
Η Θαλασσινή από χτες είναι και επίσημο μέλος της συγγραφικής ομάδας του blog. Ελπίζω να αποδεχτείς κι εσύ την πρόσκληση που σου στείλαμε και σύντομα να γίνεις μέλος αυτής της ομάδας. Για να τραγουδάμε μαζί τη μεγάλη αγαπημένη. Και να μοιραζόμαστε τους καημούς για ταξίδια αλαργινά.
Και μη ντρέπεσαι καθόλου. Ό,τι έγραψα, τα εννοώ. Και είναι πολύ λιγότερα από όσα σου αξίζουν.
Πολλά φιλιά κι από μένα, γλυκιά μου κυρά της Κρήτης.