BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

ΤΑ ΜΑΓΑΖΙΑ ΤΟΥ ΠΛΟΙΟΥ




Προσέξτε παρακαλώ στη μέση του καταστρώματος δυο μικρές άσπρες κατασκευές, μπροστά από τα μεσιανά κατάρτια. Είναι χώροι αποθηκευτικοί. Στα πλοία τέτοιες αποθήκες λέγονται μαγαζιά. Και βρίσκεις εκεί διάφορα υλικά που προμηθεύεται το πλοίο για εργασίες συντήρησης. Πχ κουτιά με χρώματα, εργαλεία κλπ.

Είμαι που λέτε δοκιμάκι στο καράβι και δεν ξέρω την τύφλα μου ακόμη. Όχι στο Άρροου, αλλά στο ΕΛΑΦΙΝΑ, ένα μεσαίου μεγέθους φορτηγό ξηρού φορτίου. Το καράβι δηλαδή που μπάρκαρα πρώτη φορά για να κάνω το εκπαιδευτικό ταξίδι ανάμεσα στο πρώτο και δεύτερο έτος της σχολής. Ούτε να περπατήσω στο κατάστρωμα δεν ήξερα. Το κατάστρωμα που λέγεται αλλιώς και κουβέρτα.


Το Ελαφίνα! 

Η εκπαίδευση ήταν τέσσερις ώρες στη γέφυρα του πλοίου με την επίβλεψη του ανθυποπλοίαρχου και άλλες τέσσερις στο κατάστρωμα για να μάθω και εκεί τις εργασίες. Στη γέφυρα με τα κανονικά μου ρουχαλάκια, τζινάκι, κανένα λακόστ που ήταν της μοδός τα χρόνια εκείνα, και αδιαβροχάκι
αντιανεμικό για τις στιγμές που έβγαινα στη βαρδιόλα, έξω από τη γέφυρα. Στην κουβέρτα με φόρμα και σπορτέξ. Σήμερα επιβάλλονται ειδικά παπούτσια ασφαλείας και κράνος. Εκείνα τα χρόνια όμως τα παλιά ήταν πιο λάσκα η κατάσταση.

Κατεβαίνω το λοιπόν μια μέρα στην κουβέρτα, σεινάμενη και κουνάμενη, άκρη μπρεεεεεε, περνά κοτζάμ αυριανός καπετάνιος!!! και με παραλαμβάνει ο λοστρόμος ή και μπόσης στη ναυτική διάλεκτο. Πα να πει το αφεντικό των ναυτών. Διότι ως δόκιμος ήμουν κατώτερη και από ναύτης. Τελευταία τρύπα της φλογέρας. Και μάλιστα ως πρωτόμπαρκη. Άλλο που ήμουν κοριτσάκι και με πρόσεχαν και με κανάκευαν. Αν ήμουν αγόρι, θα με είχαν πεθάνει στο καψόνι για να στρώσω στο επάγγελμα. Όπως κάνουν στο στρατό για τους νεοσύλλεκτους, τις ψαρούκλες. Δεν είναι και πολύ μακριά η νοοτροπία του πλοίου από το στρατό, εξάλλου αξιωματικούς έχουν και τα πλοία.

Και μου δίνει ο λοστρόμος έναν κουβά που είχε μέσα διάφορα. Ούτε και ήξερα τι ήταν.

- Στο μεγάλο μαγαζί! προστάζει.

Ουπς........ ποιο είναι το μεγάλο; Οέο???

Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω, ψάχνοντας να βρω ποιο μαγαζί είναι το μεγαλύτερο. Και έχει αρκετά μαγαζιά το κάθε καράβι. Και στην πλώρη, στο καμπούνι που έλεγε τις ιστορίες του ο Καββαδίας, και τριγύρω από το ακομοδέσιο που είναι πίσω την πρύμη. Και κάτω από τα κατάρτια ή τα μηχανήματα φορτοεκφόρτωσης, τις μπίγες ή τα κρένια.

Στην κολότσεπη στάνταρ το τετραδιάκι το σπιράλ και ένα στυλό. Να κρατώ σημειώσεις από την ορολογία του πλοίου μπας και καταφέρω να μάθω το νέο μου σπίτι...

Μαγαζί, μαγαζί, μαγαζί........ τα έχω γυρίσει όλα και δεν μπορώ να αποφασίσω ποιο είναι πανάθεμά το το μεγαλύτερο. Οπότε τσουφ, πέφτω πάλι πάνω στο λοστρόμο.

- Ε, τι κάνεις, μου φωνάζει. Ακόμη με τον κουβά είσαι;;;

Ξεροβήχω και παραδέχομαι ότι μπερδεύτηκα. Δεν ξέρω κατά πού πέφτει το μεγάααααλο μαγαζί του καραβιού μας!

Βουτάει ο λοστρόμος τον κουβά και κραπ! τον εκσφενδονίζει στη θάλασσα. Βίδες, κουτάκια, ξυλαράκια, στουπιά και άλλα όμοια σκάνε στο νερό. Μαζί και ο κουβάς, άδειο κουτί από μπογιά. Άλλα βουλιάζουν άλλα παιχνιδίζουν στην επιφάνεια.

Εγώ τα μάτια γουρλωμένα να. Και το στόμα του χάνου. Ψαρούκλα με τα όλα μου.

Βγάζω μετά το τετραδιάκι το σπιράλ. Και σημειώνω:

Μεγάλο μαγαζί πλοίου = θάλασσα!!!


Το δοκιμάκι του Ελαφίνα

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο

10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.