BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

Αν τη θάλασσα φροντίζεις...


«Θάλασσα, πικροθάλασσα και πικροκυματούσα,
πο’ ’πνιξες το παιδάκι μου, π’ άλλο παιδί δεν έχω».

«Δε φταίω η δόλια θάλασσα, δε φταίω εγώ το κύμα,
μόν’ φταίει ο πρωτομάστορας που φτιάνει τα καράβια».

Η θάλασσα, όπως και η λαϊκή μούσα αποτύπωσε τη σοφία της στο γνωστό τραγούδι, δε φταίει σχεδόν ποτέ. Ο άνθρωπος όμως φταίει και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις. Η αμυαλιά του, η απληστία του, το σύνδρομο της Βαβέλ και κυρίως η άγνοιά του. Γιατί θαρρώ πως οι αρχαίοι έλληνες είχαν δίκιο να λέγουν "Ουδείς εκών κακός". Ναι. Ο άνθρωπος δε γνωρίζει τις συνέπειες και επομένως δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει τις συνέπειες των πράξεών του και να αποφύγει την καταστροφή και τη δίκαιη εκδίκηση της μάνας φύσης. Κι έτσι κάθε φορά θρηνούμε και καινούριες τραγωδίες. Ποια είναι η λύση;

Φυσικά η γνώση! Να μάθουμε επιτέλους τι πρέπει και τι δεν πρέπει. Και μέχρι πού φτάνουν τα όρια της δύναμής μας. Κι άλλο ρητό αρχαίο θα θυμίσω: "Μέτρον άριστον". Με μέτρο λοιπόν και με σεβασμό στους κανόνες που η φύση επιβάλλει. Γιατί είτε μας αρέσει είτε όχι η φύση είναι ανώτερη από μας και όχι εμείς από εκείνη. Και έρχομαι να εξηγήσω πού το πάω για να μη σας κουράζω: Στο μέγα πρόβλημα της εποχής μας, την καταστροφή του περιβάλλοντος από τον άνθρωπο. Και στις δραματικές συνέπειες που τις πληρώνουμε όλοι.

Φυσικά, εμείς ως Καπετάνισσες, το μεγαλύτερο ενδιαφέρον μας θα το στρέψουμε στη γαλανή κυρά που έκλεψε την καρδιά μας: Τη θάλασσα, την πικροθάλασσα... Και όχι μόνο γιατί εμείς την αγαπάμε πιότερο από τη στεριά αλλά κυρίως γιατί η θάλασσα είναι πηγή της ζωής. Το ξέρουμε αυτό; Πως η θάλασσα έδωσε τους πρώτους ζωνταντούς οργανισμούς; Ξέρουμε ακόμη ποια είναι η τεράστια συμβολή της θάλασσας στη διατήρηση της ζωής πάνω στον πλανήτη γη;

Οι έλληνες ναυτικοί και όλη η οικογένεια της ελληνικής ναυτιλίας έχουν εδώ και χρόνια αγκαλιάσει με στοργή το πρόβλημα της οικολογικής καταστροφής και έχουν προχωρήσει σε μέτρα συγκεκριμένα για την προστασία της θάλασσας. Και μιλώ για την οργάνωση της HELMEPA, που πρόσφατα γιόρτασε τα 25 χρόνια ζωής και δράσης της.




Εσείς τη γνωρίζετε τη HELMEPA; Αν όχι, αναζητήστε τη στα αγαπημένα μας λιμάνια και διαβάστε όλες τις πληροφορίες που δημοσιεύονται εκεί. Και όταν διαβάσετε, σκεφτείτε και αποφασίστε σοβαρά το να γίνετε μέλη της και να βοηθήσετε κι εσείς το έργο της. Είτε ως ναυτικοί, είτε και ως στεριανοί. Και περισσότερο ως γονείς... Γιατί η HELMEPA έχει ιδρύσει και τμήμα για παιδιά, τη HELMEPA JUNIOR, με δράση αξιόλογη και με κύρος αναμφισβήτητο στο χώρο της εκπαίδευσης. Διότι, όπως είναι εύλογο, η δράση της συμπλέει με τα προγράμματα των σχολείων μας και υπάρχει στενή συνεργασία με τους αρμόδιους για περιβαλλοντικά θέματα του Υπουργείου Παιδείας.

Φυσικά ως πρώην ναυτικός και νυν δασκάλα σε δημοτικό σχολείο, κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου για να προωθήσω τους στόχους της HELMEPA και να καλλιεργήσω στους μαθητές μου την αγάπη για το υγρό στοιχείο αλλά και υιοθέτηση αρχών και στάσεων ζωής που θα συμβάλουν αποφασιστικά στην προστασία της θάλασσας και των ακτών από τους οικολογικούς κινδύνους που τις απειλούν. Και πρέπει να πω ότι δεν είναι μόνο η δική μου αγάπη αλλά και η άδολη αγάπη των ίδιων των παιδιών που όπως όλοι μας ξέρουμε λατρεύουν και το νερό και τις ακρογιαλιές. Ρωτήστε ένα παιδί, όποιο παιδί θέλετε, πού νιώθει περισσότερο ευτυχισμένο, πού προτιμά να περνά τη μέρα του και πού να παίζει. Κι αν δε σας πει κοντά στη θάλασσα, ελάτε και πέστε μου πως κάνω λάθος.

Τα δικά μου πάντως ζουζουνάκια, και μιλώ για τους μαθητές μου, αυτά είναι τα δικά μου παιδιά, έχουν τεράστια αγάπη, λατρεία πες καλύτερα, για ό,τι σχετίζεται με θάλασσα. Και πρέπει να παραδεχθώ ότι ο δικός μου ρόλος περιορίζεται μόνο στο να τα φέρω σε επαφή με τις πηγές της γνώσης για το πώς αυτή την αγάπη μπορούν να την κάνουν πράξη. Να τους γνωρίσω δηλαδή την Παιδική HELMEPA, που είναι η καθ' ύλην αρμόδια σε ό,τι έχει να κάνει με την προστασία της θάλασσας από τα παιδιά. Βεβαίως, τίμια και ειλικρινά θα παραδεχθώ ότι μέσα από τη διαδικασία αυτή νιώθω κι εγώ να επιστρέφω στη θάλασσα αυτά που της χρωστάω. Και να εξιλεώνομαι που την πρόδωσα και βγήκα στη στεριά... Η HELMEPA είναι σήμερα για μένα ο ομφάλιος λώρος που με κρατά σε επαφή με τη μεγάλη αγαπημένη, τη θάλασσα. Αλλά και ο δρόμος για να ζωντανέψουν τα όνειρα για ένα καλύτερο μέλλον του ανθρώπου. Γιατί εκεί κατατείνει η προστασία του περιβάλλοντος. Στον ίδιο τον άνθρωπο, που είναι κομμάτι της φύσης, θέλει δε θέλει, και το δικό του ευτυχισμένο μέλλον είναι αναπόσπαστα δεμένο με τη διάσωση του φυσικού περιβάλλοντος.

Είπα πολλά θεωρητικά και φτάνουν. Επί της ουσίας λοιπόν. Με τα μικρά μου κάνουμε πάντα ό,τι μπορούμε για να βοηθήσουμε το έργο της HELMEPA JUNIOR. Έχουμε τις ομάδες μας και παίρνουμε μέρος σε όλες τις δραστηριότητες της οργάνωσης. Ευτυχής συγκυρία θέλησε σε μία από αυτές να λάβουμε και πρώτο πανελλαδικό βραβείο. Συγκεκριμένα, στον περσινό διαγωνισμό δημιουργίας αφίσας με θέμα:



ΑΝ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙΣ


ΤΗ ΖΩΗ ΠΑΝΤΑ ΧΑΡΙΖΕΙΣ


Και δεν ήταν το βραβείο που με συγκίνησε τόσο όσο η ικανοποίηση που εισέπραξαν τα ίδια τα παιδιά. Ναι, είναι σπουδαίο πράγμα για ένα παιδί να εισπράττει επιβεβαίωση και αναγνώριση. Όπως και για όλους μας δηλαδή... Αλλά για τα παιδιά της σχολικής ηλικίας ακόμη περισσότερο. Έτσι τουλάχιστον λέγουν οι ειδικοί σε θέματα ψυχολογίας του παιδιού. Οι ιδιαιτερότητες μάλιστα της δικής μου τάξης, που φυσικά δεν είναι του παρόντος να αναλυθούν, δίνουν στο συγκεκριμένο βραβείο μια ξέχωρη αξία από παιδαγωγική σκοπιά, τέτοια που να με κάνει να πιστεύω ότι τα δύο χρόνια που δούλεψα με τα συγκεκριμένα παιδιά το καλύτερο που τους πρόσφερα ήταν η γνωριμία τους με τον κόσμο της Παιδικής HELMEPA. Και με την ευκαιρία ας σας παρουσιάσω και το περίφημο έργο μας που έλαβε την τιμητική διάκριση και τυπώθηκε σε χιλιάδες αφίσες, μεταδίδοντας το μήνυμα του διαγωνισμού εντός και εκτός Ελλάδας:





Είναι το έργο που κατασκεύασε η ομάδα των κοριτσιών της τάξης μας, τα Δελφινάκια. Αλλά το πνεύμα συνεργασίας και το δέσιμο των παιδιών, δέσιμο που ενισχύεται όταν εργάζονται για τέτοια προγράμματα που τα συγκινούν και τα ευχαριστούν, έκανε και τους νεαρούς κυρίους της τάξης, τους Ιππόκαμπους, περήφανους για το βραβείο και δείχνοντας την αφίσα στους γονείς τους τους άκουγες να λένε "Η αφίσα μας"! Αυτό το "μας" ξέρετε όλοι πόσο σημαντικό είναι στη ζωή μας και ειδικά για μας τους έλληνες...

Η HELMEPA JUNIOR είναι βέβαιο πως δεν προωθεί μόνο τους στόχους της προστασίας του θαλάσσιου περιβάλλοντος αλλά πολύπλευρα στηρίζει το έργο της αγωγής. Και μας, τη φετινή Ε΄ τάξη του 2ου Δημοτικού Σχολείου Νέας Σμύρνης, μας στήριξε πολύπλευρα. Οφείλω ως υπεύθυνη της τάξης δημόσια να το αναγνωρίσω και να εκφράσω τις ευχαριστίες μου στους υπεύθυνους της οργάνωσης. Διότι πέρα από το βραβείο, που σίγουρα είναι ευτυχής συγκυρία, θέλω να πω ότι είμαι σίγουρη πως όλες οι συμμετοχές σε τέτοιους διαγωνισμούς είναι η μία καλύτερη από την άλλη και πως δεν ήταν τα δικά μου αγγελούδια οι μετενσαρκώσεις του Πικάσο και του Ελ Γκρέκο... πέρα λοιπόν από το βραβείο, μας έδωσε την εξαιρετική ευκαιρία να γιορτάσουμε μαζί με τη μεγάλη HELMEPA τα 25 χρόνια δράσης στο Μέγαρο της Μουσικής Αθηνών. Από εκεί και η παρακάτω φωτογραφία. Τα δικά μου πιτσιρίκια στέκονται στα δεξιά και αριστερά είναι τα δευτεράκια από ένα σχολείο του Νέου Ηρακλείου:



ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ

ΠΡΙΝ ΝΑ 'ΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ!


Αυτό φώναξαν τα παιδιά με όλη την αθωότητα και τη ζωντάνια τους και το δίκιο τους, γιατί το μέλλον ανήκει στα παιδιά περισσότερο από τον καθένα μας, στη σκηνή του μεγάρου και σκόρπισαν μεγάλη συγκίνηση σε όλους τους παρισταμένους. Μεγαλύτερη όμως ακόμη ήταν η συγκίνηση των ίδιων των παιδιών. Είμαι σίγουρη πως όσο ζούνε ποτέ δε θα ξεχάσουν αυτή την εμπειρία αλλά και όλες τις άλλες που τους πρόσφερε το πρόγραμμα της HELMEPA JUNIOR. Και κυρίως ότι δε θα ξεχάσουν ποτέ τα μηνύματα που ζωγράφισαν, φώναξαν, τραγούδησαν και έκαναν πράξη. Διότι κι αυτό πρέπει να το πούμε. Το σημαντικό είναι να εθίσουμε τα παιδιά σε έμπρακτη προστασία του περιβάλλοντος και όχι μόνο σε ωραία λογάκια και φιέστες. Το ξεκαθαρίζω αυτό για να μη βρεθεί κανείς καλοθελητής να πει διάφορα... Το συγκεκριμένο πρόγραμμα υποστηρίζει με κάθε τρόπο την ανάληψη πρωτοβουλιών από τα παιδιά, όπως για παράδειγμα την υιοθεσία μιας συγκεκριμένης ακτής που τα παιδάκια αναλαμβάνουν να διατηρούν καθαρή αλλά και να περνάνε το μήνυμα στους επισκέπτες της να σέβονται το χώρο και "Να βάζουν τα σκουπίδια στη θέση τους".

Για τις δραστηριότητες του προγράμματος αλλά και για το πώς μπορούν και τα δικά σας παιδιά να λάβουν μέρος στη HELMEPA JUNIOR, είμαι σίγουρη πως θα το επιδιώξετε όλες οι γυναίκες ναυτικοί κάτι τέτοιο, επισκεφθείτε το site της οργάνωσης πατώντας εδώ. Στη διάθεσή σας επίσης για οποιαδήποτε σχετική απορία. Και λαβαίνω αφορμή να ζητήσω από όλες να γίνετε και οι ίδιες μέλη της HELMEPA. Πατήστε εδώ για πληροφορίες για τους μεγάλους. Και ίσως ίσως είναι μια καλή ευκαιρία να ενώσουμε την αγάπη μας για τη θάλασσα και στον τομέα αυτό και να δημιουργήσουμε μια δική μας ομάδα HELMEPA, την ομάδα των γυναικών ναυτικών, νυν και πρώην... Γιατί η αγάπη στη θάλασσα δε σβήνει και γιατί η αγάπη είναι έργα και όχι λόγια.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Welcome onboard! Αφήστε μας το μήνυμά σας και θα προσπαθήσουμε να σας απαντήσουμε το συντομότερο δυνατό. Εκτός αν αλλού αρμενίζουμε... Οπότε κουράγιο μέχρι να καταπλεύσουμε και πάλι στο λιμάνι...

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο

10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.