BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

Δεν είναι δόκιμοι, κοπέλες είναι σου λέω!




Τέλος του 2005 με ένα κόμπο στο λαιμό αν επιτέλους θα βρούμε εταιρία να μπαρκάρουμε κι εμεις. Τρείς κοπέλες που απεγνωσμένα έψαχναν βαπόρι να μπαρκάρουν, δύσκολο πράγμα και ιδίως αν έχουν βλέψεις για ποντοπόρα.

Συναντηθήκαμε στις 8 το πρωί έξω από τον ηλετρικό να ξεκινήσει η περιοδία μας... Τι ακούσαν τα αφτιά μας εκείνο το πρωινό στον Πειραια; Πόσες πόρτες δεν βρήκαμε κλειστές...

Θυμάμαι που περάσαμε την είσοδο μίας ναυτιλιακής εταιρίας με σκοπό να πάμε στο τμήμα των πληρωμάτων να ζητήσουμε δουλειά. Στα πέντε βήματα που κάναμε μας σταμάτησε ο θυρωρός.
-Τι θα θέλατε;(μας ρώτησε)
-Δόκιμοι είμαστε, θα θέλαμε να μιλήσουμε με τον υπεύθυνο πληρωμάτων.
-Μισό λεπτάκι κορίτσια.
Περιμέναμε λοιπόν κι εμείς ντυμένες με τα "καλά" μας στον προθάλαμο του μεγάρου.
Πιάνει το τηλέφωνο και μιλάει με κάποιον (προφανώς τον υπεύθυνο των πληρωμάτων):
-Έλα, έχουν έρθει κάτι κοπέλες εδώ και θέλουν να πάνε στα πληρώματα... Για δόκιμοι λένε... Όχι σου λέω, κοπέλες είναι, στα πληρώματα θέλουν να πάνε... Δεν είναι δόκιμοι σου λέω, κοπέλες είναι!
Το τηλέφωνο έκλεισε, ο θυρωρός γύρισε στο μέρος που στεκόμαστε και μας είπε χαμογελαστός:-Λυπάμαι κορίτσια, μου είπαν ότι δεν δεχόμαστε αιτήσεις απο κοπέλες.

Τι σφαλιάρα ήταν αυτη; Από πού μας ήρθε; Μας πιάσαν κάτι γέλια στην μέση του δρόμου... Ακόμα γελάμε όταν θυμηθούμε την ιστορία αυτή! "Κοπέλες είναι σου λέω, όχι δόκιμοι!"

Κι όμως συνεχίσαμε, χτυπήσαμε και άλλες πόρτες και ακούσμε πολλές τέτοιες ατάκες. Απτόητες εμείς, αποφασισμένες να βρούμε εταιρία... Γύρισα κατά τις 7 το απόγευμα σπίτι μου, έχοντας γράψει πολλά χιλιόμετρα, κατάκοπη, πεινασμένη και διψασμένη.Δεν το έβαλα κάτω όμως και εταιρία βρήκα!

Πέρασε ο καιρός, έφυγα για το πρώτο μου μπάρκο! Έκει έμαθα πολλά όπως: πως να κάνω ματσακόνι (είχα το δικό μου ματσακόνι, καλό ξύλο, βαρυ εργαλείο, πέταγε σπίθες και δεν ήθελε ακόνισμα στον τροχό!), έμάθα τι είναι η μάπα (σφουγγαρίστρα την έλεγε η μαμά μου), πώς πίνει τον καφέ του ο καπετάνιος (και φυσικά δεν τον έκανα ποτέ όπως ήθελε, αν ήθελε καφέ να εφτιαχνέ μόνος του δεν είχα μπαρκάρει καφετζής), πως πιάνουν το πινέλο και βάφουν, να φτιάχνω μπογιές, να δίνω δουλειά στους ναύτες, να μαζεύω τα τρεξίματα από λάδια, να πιάνω το στουπί και το πανί και να κατεβαίνω στις σεντίνες για λαδάκια, να διορθώνω στους χάρτες... Δεν έχω παράπονο!

Έκανα τα πάντα εκέι! Τι θέλεις; Γέφυρα, κουβέρτα; Δεν άφησα τίποτα στην τύχη του! Στα πάντα ήμουν μέσα! Τους τρέλανα στις ερωτήσεις... Έψαξα, έμαθα! Είδα την διαφορά άντρα δοκιμου και γυναίκας δόκιμου, ή μάλλον τις διαφορές.

Δεν φοβήθηκα να λερώσω τα χέρια μου, υπήρξαν φορές που δεν φαινόταν ούτε για αστείο το μπλέ της φορμας μου γιατί είχε γίνει μαύρη από το πετρέλαιο, ακόμα και το πρόσωπό μου ήταν γεμάτο πετρέλαιο. Ο άντρας δόκιμος όμως σιχαινόταν να λερώσει τα χέρια του με πετρέλαιο... Δούλεψα σαν σκύλος σε αυτό το βαπόρι, αλλα πάντα ήμουν η "μικρή", ενω ο άντρας δόκιμος ήταν πάντα ο άντρας δόκιμος! Δεν είναι κοπέλα, είναι δόκιμος! Έτσι όμως ήταν πάντα και όσο κι αν γκρινιάζω δεν αλλάζει!

Ένας άντρας στο βαπόρι δεν έχει να αποδείξει τίποτα, ενώ μια κοπέλα πρέπει να αποδείξει με έργα ότι δεν μπάρκαρε για τουρισμό. Ότι μπάρκαρε για να δουλέψει όπως δεν έχει δουλέψει πότε κανένας τους, ότι ήρθε για να κλέψει γνώσεις και όχι καρδιές.

Έχω διαλέξει να κρατάω μόνο τα καλά στην ζωή μου, από τα άσχημα κρατάω μόνο τις διδαχές που μου προσφέραν!

3 σχόλια:

  1. Δημοσιεύω και εδώ ως απάντηση το ΣΧΟΛΙΟ από το blog HOMA EDUCANDUS όπως παρατέθηκε στην αναδημοσίευση του άρθρου της Άννα - Μαρίας:

    http://educandus.blogspot.com/2008/02/blog-post_28.html


    ΣΧΟΛΙΟ


    Το άρθρο είναι του νέου μέλους του blog ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ, της Άννας Μαρίας. Που είναι κοπέλα αλλά είναι και δόκιμος, δόκιμος Πλοίαρχος.


    Είναι πράγματι κρίμα που εκεί κάτω, στην Ακτή Μιαούλη, 30 ολόκληρα χρόνια μετά το άνοιγμα των σχολών Εμποροπλοιάρχων για τις γυναίκες της χώρας μας, εξακολουθούν να τα χάνουν όταν μια γυναίκα δηλώσει "ναυτικός". Τι στο καλό πια; Γυναίκες υπουργούς έχει πλέον η χώρα, πρόεδρο Βουλής, αρχηγούς κομμάτων... κι αφήστε πια τις αστυνομικίνες, τις πιλότους, τις οδηγούς ταξί και λεωφορείων και μετρό... και τόσες άλλες γυναίκες που επάξια στελεχώνουν θέσεις που κάποτε αποτελούσαν "αντρικά οχυρά".


    Κι ακόμη αφήστε που η χώρα αυτή χρωστά τη λευτεριά της και σε γυναίκες καπετάνισσες, τη θρυλική Μπουμπουλίνα, τη Μαντώ Μαυρογένους, την άγνωστη στους πολλούς Δόμνα Βισβίζη.


    Γιατί πια τέτοια "δυσλεξία" μπροστά στα κορίτσια που δηλώνουν ότι αγαπούν τη θάλασσα και θέλουν να την ταξιδέψουν; 25 κοπέλες σήμερα φοιτούν στο τρίτο έτος του Ασπροπύργου, στη σχολή Πλοιάρχων αλλά και στη σχολή Μηχανικών. Και αρκετές ακόμη φοιτούν σε άλλες σχολές της χώρας. Και πολύ περισσότερες έχουν αποφοιτήσει στα 30 χρόνια που η Πολιτεία έδωσε το δικαίωμα και επίσημα στη γυναίκα να διαπρέπει ως αξιωματικός εμπορικού ναυτικού. Καιρός λοιπόν να το πάρουν όλοι απόφαση πως τα καράβια δεν είναι ανδροκρατούμενο κάστρο. Έχουν θέση και οι γυναίκες στη θάλασσα. Και έχουν και τη θέληση να την κρατήσουν και να την τιμήσουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλά κάνεις και επιμένεις και να εισαι σίγουρη ότι σύντο μα θα καμαρώνεις τον εαύτό σου.
    Πάντως δεν θα λείψουν ποτέ οι "δύσκολες" στιγμές. Καλά σου ταξίδια και σου εύχομαι να φτάσεις εκεί που λαχταράς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Welcome onboard! Αφήστε μας το μήνυμά σας και θα προσπαθήσουμε να σας απαντήσουμε το συντομότερο δυνατό. Εκτός αν αλλού αρμενίζουμε... Οπότε κουράγιο μέχρι να καταπλεύσουμε και πάλι στο λιμάνι...

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο

10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.