Το φως του Βάρναλη καίει πάντα...

ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΚΑΙΕΙ

Να σ' αγναντεύω, θάλασσα, να μη χορταίνω
απ' το βουνό ψηλά
στρωτή και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω
απ' τα μαλάματά σου τα πολλά.

Να ναι χινοπωριάτικον απομεσήμερο, όντας
μετ' άξαφνη νεροποντή
χυμάει μες απ' τα σύνεφα θαμπωτικά γελώντας
ήλιος χωρίς μαντύ.

Να ταξιδεύουν στον αγέρα τα νησάκια, οι κάβοι,
τ' ακρόγιαλα σα μεταξένιοι αχνοί
και με τους γλάρους συνοδιά κάποτ' ένα καράβι
ν' ανοίγουν να το παίρνουν οι ουρανοί.

Ξανανιωμένα απ' το λουτρό να ροβολάνε κάτου
την κόκκινη πλαγιά χορευτικά
τα πεύκα, τα χρυσόπευκα, κι' ανθός του μαλαμάτου
να στάζουν τα μαλλιά τους τα μυριστικά.

Κι' αντάμα τους να σέρνουνε στο φωτεινό χορό τους
ως μέσα στο νερό
τα ερημικά χιονόσπιτα-κι' αυτά μες στ' όνειρό τους
να τραγουδάνε, αξύπνητα καιρό.

Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτεινέ έρωτά μου
με μάτια να σε χαίρομαι θολά
και να ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου,
πίσω κι' αλάργα βάσανα πολλά.

Ως να με πάρεις κάποτε, μαργιόλα συ,
στους κόρφους σου αψηλά τους ανθισμένους
και να με πας πολύ μακρυά απ' τη μαύρη τούτη Κόλαση,
μακρυά πολύ κι' από τους μαύρους κολασμένους ....

Κώστας Βάρναλης

Αφιέρωμα στον ποιητή που σαν σήμερα γεννήθηκε. Στα 1884 (;) στον Πύργο (Μπουργκάς) της Βουλγαρίας. Στο δάσκαλο Βάρναλη... Που κι εκείνος τόσο αγάπησε τη θάλασσα.

Η φωτογραφία είναι από το Ριζοσπάστη:

25-10-1935. Στο βαπόρι «Μαρία Λ.» που τον μετέφερε, μαζί με άλλους εξόριστους, στον Αϊ-Στράτη. Κάτω πρώτη σειρά από αριστερά: Δεύτερος ο Δ. Γληνός, τρίτος ο Βασίλης Δημησιάνος, τέταρτος ο Κώστας Βάρναλης. Δεξιά πάνω, ανάμεσα στα σχοινιά, ο Αντώνης Στρατηγόπουλος

Για όλες τις περίεργες ομοιότητες... αλλά κυρίως για τους στίχους που συντρόφεψαν τα νιάτα μου:

Δεν είμ΄ εγώ σπορά της τύχης

ο πλαστουργός της νιας ζωής.

Εγώ ΄μαι τέκνο της ανάγκης

κι ώριμο τέκνο της οργής.

πολύ τον αγαπώ τούτον τον ποιητή. Να τον αγναντεύω και να μην τον χορταίνω, κι απ' τα μαλάματά του να πλουταίνω...