BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

Ο Χανς και ο Χασάν

Φυσάει πολύ απόψε εδώ. Φαντάσου τι θα γίνεται έξω. Στο ανοιχτό πέλαγος.

Χτες βράδυ όμως είχε νηνεμία. Εδώ. Στο στεριά. Κι ένα μισό φεγγαράκι σε ανέφελο ουρανό.

Εκεί έξω όμως είχε μποφόρια. Κι εκεί έξω ανέφελος δεν ήταν ο ουρανός για το μικρό ξύλινο σκαφίδι. Το Χασάν Ρέις.

Ώρα 19.50 οι αρχές δέχθηκαν τηλεφώνημα. Από επιβάτη του Χασάν Ρέις. Ζητούσε βοήθεια. Μα φυσούσε πολύ. Κι όταν φυσάει η βοήθεια δεν είναι εύκολη. Τα πλωτά του λιμενικού αδυνατούν. Και τα αλιευτικά το ίδιο. Εκπέμπεται επείγον σήμα προς τα παραπλέοντα πλοία.

Οι ώρες περνούν. 22.45. Το λιμεναρχείο της Κέρκυρας ενημερώνεται ότι το Χασάν Ρέις έχει εκπέμψει σήμα κινδύνου. 30 ν.μ. δυτικά του νησιού.

Ενημερώνεται το ρυμουλκό Δίας. Και αναχωρεί δυο ώρες αργότερα, στις 00.55 για το σημείο... Το συνοδεύουν και δυο στελέχη του Λιμενικού.

Ώρα 2.40. Τέσσερις ώρες μετά το σήμα κινδύνου. Και εφτά μετά το τηλεφώνημα. Κάνω κάποιο λάθος στο μέτρημα; Εφτά ώρες δεν είναι από τις 19.50 έως στις 2.40; Και τέσσερις ώρες μετά το σήμα κινδύνου. Σωστά; Και μιλάμε για 30 ν.μ. δυτικά της Κέρκυρας. Όχι για 800 βόρεια των Βερμούδων...

Το ρυμουλκό δεν έχει ακόμη φτάσει. Ευτυχώς φτάνει, προφτάνει το ολλανδέζικο. Το μικρό φορτηγό που κατεβαίνει από τη Βενετία. Και τραβάει για Ουκρανία. Το Momentum Scan. Η Ορμητική Αναζήτηση...

Ανασύρει 230 ανθρώπους. Ναι. Από το σκαφίδι των 30 μέτρων. Το ξύλινο. Το Χασάν Ρέις. Με σημαία Τουρκίας. Οι δύο είναι δουλέμποροι. Οι άλλοι τα γνωστά. Λαθρομετανάστες!!!

Κι απ' αυτούς οι πέντε γυναίκες και έντεκα παιδιά.

22 αγνοούνται. Λένε οι ανακοινώσεις. Και 263 ήταν λένε όλοι μαζί. Μπερδεύομαι. 230 και 22 κάνει 263;

Ψάχνω τα στοιχεία του πλοίου. Του πλοίου σωτήρα. Που πρόλαβε και ανέσυρε 230 ψυχές. Πριν το ξύλινο σκαφίδι βουλιάξει.


Momentum Scan. Σημαία Ολλανδίας...

Πάνε πολλά χρόνια που ταξίδεψα στην Ολλανδία. Με ένα καράβι κι εγώ. Η Ολλανδία είναι μια χώρα με τεράστια παράδοση στη θάλασσα. Και μια χώρα πανέμορφη.

Διάβασα πρώτη φορά για την Ολλανδία στα Ασημένια Πατίνια. Της Mary Mapes Dodge. Ετών δέκα. Όταν το μόνο που γνώριζα για τη χώρα αυτή ήταν το γαλατάκι της, η Μικρή Ολλανδέζα... Κι έτρεξα τότε για πρώτη φορά στα παγωμένα κανάλια της. Παρέα με τον Χανς και την Γκρίτελ:

"ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΛΛΑΝΔΙΑ

ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ, 20 Ιουλίου 1873

Αγαπημένα μου παιδιά,

αν ήσαστε εδώ μαζί μου, πόσους όμορφους περιπάτους θα είχαμε κάνει σ' αυτή την ωραία ολλαντέζικη πόλη! Θα καμαρώναμε τα σπίτια με τις τριγωνικές στέγες και τα παράξενα παράθυρά τους. Θα βλέπαμε τα τσόκαρα που φορούν οι γυναίκες την ώρα που πλένουνε, και τα αμαξάκια, που σέρνουνε σκύλοι.

Θα βλέπαμε τους ανεμόμυλους που στριφογυρίζουνε μακριά, τα κανάλια, τα δέντρα και τα άρμπουρα των καραβιών, που ανακατεύονται παράξενα όπου κι αν γυρίσεις το μάτι σου.

Α, θα μένατε, πραγματικά, πολύ ευχαριστημένοι αν μπορούσατε να ιδείτε όλα αυτά τα πράγματα! Εγώ μένω εδώ σ' ένα μεγάλο ξενοδοχείο απ' όπου μπορώ και βλέπω όλα αυτά τα πράματα, και ξέρω πολύ καλά πως δεν μπορείτε με κανένα τρόπο να διασχίσετε τον ωκεανό και να έρθετε εδώ αυτή τη στιγμή.

Μα καλύτερα που δεν μπορείτε να 'ρθείτε, γιατί αν ερχόσαστε, θα διατρέχατε πολλούς κινδύνους, παιδιά μου. Είσαστε πολύ μικροί ακόμη. Άμα μεγαλώσετε, θα 'ρθείτε μόνοι σας, ένας ένας, να ιδείτε όλα αυτά τα πράματα."

Έτσι ακριβώς άρχιζε εκείνο το παιδικό βιβλίο. Με το γράμμα - πρόλογο της συγγραφέα προς τους μικρούς της αναγνώστες. Ένας απ' αυτούς κι εγώ. Που έδεσα κόμπο την κουβέντα την τελευταία. Να πάω μόνη μου, σαν μεγαλώσω, στην Ολλανδία. Και να δω με τα ματάκια μου όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα που ιστορούσε η συνονόματή μου, η Μαίρη...

Και στάθηκα είναι αλήθεια πολύ τυχερή. Το ταξίδι στην Ολλανδία έγινε πριν καλά καλά συμπληρώσω τα είκοσι. Κι έχοντας πια διαβάσει και το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ. Της μικρής Εβραίας που ζούσε κι αυτή στην Ολλανδία. Κι έγραφε το ημερολόγιό της κρυμμένη σε μια σοφίτα. Στο Άμστερνταμ. Στην ίδια πόλη που στροβιλίζονταν στον πάγο και ο Χανς με την Γκρίτελ.

Εκεί, στο Άμστερνταμ, έφτασα κι εγώ μια μέρα του 1979. Με την Ελαφίνα. Ένα μικρό φορτηγό πλοίο. Και καταλαβαίνετε τη συγκίνησή μου όταν πάτησα για πρώτη φορά το πόδι μου έξω στη στεριά. Α! με τι λαχτάρα σκαρφάλωσα στο λεωφορείο για να επισκεφθώ την πόλη... Και να γυρίσω στα περίφημα κανάλια της. Που ευτυχώς ήταν ακόμη καλοκαίρι και μπορούσε κανείς να τα ταξιδέψει με μικρά ποταμόπλοια.

Και πήγε η καρδιά μου να σταματήσει όταν ο ξεναγός σήκωσε το χέρι του και έδειξε ένα κτίριο. Το σπίτι της Άννας Φρανκ! Τι κι αν δεν ήξερα τη γλώσσα τους; Αναγνώρισα το όνομα και οι σελίδες του ημερολογίου της ζωντάνεψαν μπροστά μου.

Είναι ωραίος λαός οι Ολλανδοί. Με ζεστή καρδιά παρά την παγωμένη χώρα που ζούνε. Το ήξερα από τα βιβλία. Το έβλεπα πια και μπροστά μου.

Σήμερα διαβάζοντας για το μικρό ολλανδικό καράβι, το Momentum Scan, ζωντάνεψαν όλες οι μνήμες από τη χώρα του Βορρά. Τη χώρα με τους ανεμόμυλους, τις τουλίπες και τα ... τσόκαρα! Τη χώρα του μικρού Χανς.

Εδώ απέναντι, στα νερά του Ιονίου ταξίδευε χτες βράδυ το Momentum Scan. Σχεδόν σε παρθενικό ταξίδι. Αφού λίγοι μόλις μήνες είναι που καθελκύστηκε. Στις 11 Σεπτέμβρη 2010:

Από τις γιορταστικές στιγμές της καθέλκυσης το βίντεο αλλά και η φωτογραφία που ακολουθεί:

Κι έπειτα έβαλε μπροστά και ταξίδευε. Για να βρεθεί χτες βράδυ 30 μίλια δυτικά από την Κέρκυρα. Την κατάλληλη στιγμή και στον κατάλληλο τόπο. Τη στιγμή που ο ξύλινος Χασάν από την Τουρκία βυθιζόταν.

230 άνθρωποι. Παγωμένοι, τραυματισμένοι, με τον τρόμο στα μάτια. Το πλοίο βάζει πλώρη να τους αποβιβάσει στη στεριά:

Φτάνει μέχρι τη νότια άκρη της Κέρκυρας. Και στρίβει τιμόνι. Περνάει ανοιχτά από τα Σύβοτα, τον όρμο της Πλαταριάς. Περνάει μπροστά από το λιμάνι της Ηγουμενίτσας. Μα συνεχίζει για Κέρκυρα. Πάλι μπερδεύομαι. 230 ανθρώπους κουβαλάει. Ναυαγούς. Και μερικούς τραυματισμένους. Γιατί δεν πιάνει Ηγουμενίτσα; Γιατί συνεχίζει για Κέρκυρα;

Ώρα 11.30 φτάνει στην Κέρκυρα. Τους αποβιβάζει. Οι δουλέμποροι συλλαμβάνονται. Οι τραυματισμένοι πάνε στο νοσοκομείο. Και οι άλλοι λαμβάνουν τις απαραίτητες φροντίδες.

Για πέντε μέρες. Έτσι λένε οι κανονισμοί. Μετά; Μετά θα προωθηθούν στην Τουρκία. Ή θα απελαθούν.

Μένω να κοιτάω όλη τη μέρα από μπαλκόνι το πέλαγος και την Κέρκυρα. Και να διαβάζω στα ιντερνέτια τις "εύλογες" αντιδράσεις των συμπατριωτών. Που μας κατσικωθήκανε άλλοι 230. Για τους αγνοούμενους τσιμουδιά.

Φτάνει το δείλι. Και σηκώνω την κάμερα.


Στο βάθος η Κέρκυρα. Κι ακόμη πιο βάθος τα 30 ν.μ. δυτικά της Κέρκυρας. Κι ο βυθισμένος Χασάν. Και το αίμα. Να βάφει τον ορίζοντα.

Το άλλο καραβάκι, το καραβάκι από τη χώρα του Χανς, έχει μόλις περάσει. Και συνεχίζει το ταξίδι του. Για το Ιλιτσίβσκ. Στη Μαύρη Θάλασσα. Την πόλη του Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν.Που μας έταξε το βάθος του ουρανού να γίνει κόκκινο. Μα σίγουρα δεν εννοούσε αυτό που εγώ βλέπω τώρα...

Είς αντίδρασιν πήρα και ξαναδιάβαζα το παιδικό βιβλιαράκι. Τα ασημένια πατίνια. Σαν τις ασημένιες ακτίνες του φεγγαριού. Που τα είδε όλα. Τα άκουσε όλα. Κι απόψε ταξιδεύει τις ψυχούλες που χάθηκαν. Και μόνο δύο κατάφεραν τα παραπλέοντα πλοία να εντοπίσουν.

Ένας Πορκιουπίνος κι εγώ αυτή τη νύχτα. Κι ο άνεμος έξω να σφυρίζει. Να ουρλιάζει. Και να φέρνει φωνές. Άγνωστες φωνές. Σε άγνωστη γλώσσα. Κι εγώ να ανατριχιάζω. Όπως τότε έξω από το σπίτι της Άννας Φρανκ. Γιατί δε χρειάζεται να ξέρεις τη γλώσσα.

Κι ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Welcome onboard! Αφήστε μας το μήνυμά σας και θα προσπαθήσουμε να σας απαντήσουμε το συντομότερο δυνατό. Εκτός αν αλλού αρμενίζουμε... Οπότε κουράγιο μέχρι να καταπλεύσουμε και πάλι στο λιμάνι...

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο

10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.