Δεν ήταν μέλος σωματείου;

Και έλεγα κι εγώ. Τόσες μέρες και ούτε μία ανακοίνωση;

Καλά οι δημοσιογράφοι. Η τέταρτη εξουσία. Που ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις. Ή τέλος πάντων επί μισθώ εκδίδεται. Ρώτα ποιος είναι ο πληρωτής και σταμάτα τις ανόητες απορίες. Γιατί δε γράφουν τίποτα...

Αλλά ούτε οι καθ' ύλην αρμόδιοι; Οι εκπρόσωποι των εργαζομένων;

Ώσπου μας έγραψαν σε σχόλιο. "Δεν ήταν μέλος του σωματείου".

Μάλιστα. Ο ένας δεν ήταν. Δεν ήταν ούτε ο άλλος; Στο άλλο σωματείο;

Και ο άλλος; Α, ναι. Ο άλλος δεν ήτο καν Έλλην. Από κάποιο ξένο κράτος ήταν. Γιατί σαν ξένο κράτος αντιμετωπίζουν οι πολλοί την Κύπρο. Και τους Κύπριους ως μη έλληνες.

Κι επίσης δεν είχαν μπάρμπα στην κορώνη.

Μόνο φίλους.

Που άκουσαν την είδηση και πάγωσαν.

Και μόνο οι φίλοι τους μιλάνε για εκείνους.

Για τους άλλους; Παρέμειναν το τρίο νο νέιμ.

Και σου έλεγα τότε που πήγαινες σχολείο. Τι θέλεις, παιδί μου, να γίνεις σαν μεγαλώσεις;

Και μου έλεγες παίχτης. Να πετάω μπάλες. Να κλοτσάω μπάλες.

Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα.

Κι έπειτα μεγάλωσες. Και το ξέχασες. Και πήγες και έγινες ναυτικός.

Και μάλιστα ναυτικός που δεν ανήκει στο σωματείο.

Προφανώς και το σωματείο τα ίδια. Έτσι δε σε μάθαινα στα μαθηματικά; Αν α δεν είναι ίσο με β τότε και β δεν είναι ίσο με α.

Και με τι είναι επιτέλους ίσο αυτό το ... α; Ή μάλλον το νι. Γιατί για ναυτικούς μιλάμε. Με τι είναι ίσοι οι ναυτικοί; Και μάλιστα εκείνοι που δεν ανήκουν και σε σωματείο;

Ίσως με κείνη την απαξιωτική φράση. Που διάβασα σε εφημερίδα. Πως οι ναυτικοί λέει είναι αυτοί που κρατάνε τα πλοία εν κινήσει ακόμη και σε καιρό κρίσης. Για να βγάζουν αμύθητα κέρδη οι εφοπλιστές.

Τώρα, με το δεν ήταν μέλος του σωματείου, η φράση αποκτά άλλο νόημα. Και η κρίση άλλο.

Και το αφήνουμε στην κρίση όλων. Αν κάποιος δεν είναι μέλος του σωματείου πρέπει και το σωματείο να τηρεί σιγήν ιχθύος μπρος στην τραγωδία;

Και δεν είναι ένα το σωματείο. Μία και ολόιδια είναι η στάση τους όμως. Η στάση του αγρόν ηγόρασαν. Και η στάση του ούτε μία λεξούλα στις ιστοσελίδες τους. Στις ιστοσελίδες των ναυτεργατικών σωματείων.

Λες και δε σκοτώθηκαν δυο ναυτεργάτες. Λες και δεν τραυματίστηκε σοβαρά ένας ακόμη.

Μα και συ που τώρα διαβάζεις. Και που βάζεις κάθε πρωί το κλειδί στο αμάξι. Πότε νοιάστηκες ποιος σκυλοπνίγεται για να μπορείς εσύ να ζεις μέσα στα χλίδα; Ποιος κουβαλάει το λαδάκι; Για να μπορείς εσύ να γεμίζεις το ρεζερβουάρ;

Κι εσύ κι εγώ και όλοι μας προτιμούμε να παίρνουμε τις μπιρίτσες μας και δώδεκα σουβλάκια και να αράζουμε στο χαζοκούτι. Να δούμε πόσα καλάθια θα βάλει το νέο αστέρι. Και πόσα γκόλ το άλλο.

Τα χρυσοπληρωμένα αστέρια. Που διάλεξαν να συνεχίσουν την μπάλα.

Ποιος ιδρώνει; Ποιος δίνει ακόμη και το αίμα του για να χρυσοπληρώνονται όλα αυτά τα ... αστέρια;

Όλα αυτά τα εκατομμύρια που ρέουν άφθονα στους χλοοτάπητες και στα παρκέ των γηπέδων από πού έρχονται;

Και βλέπω και τη νέα γενιά. Να μαζεύουν χαρτάκια. Τι μαζεύετε, ρωτάω. Παίκτες, κυρία!

Μα τι άλλο; Έχεις δει ποτέ σε χαρτάκια φωτογραφίες ναυτικών;

Εδώ δε βλέπεις ούτε καν τα ονόματά τους όταν χάνουν τη ζωή τους.

Γιατί ποιος νοιάζεται που θα χάσει και ένας ακόμη ναυτικός τη ζωή του;

Ας είναι καλά ο κάθε μπαλαδόρος που δε χάνει καλάθι, δε χάνει γκολ. Και θυμάσαι τη φοβερή αγωνία... με εκείνο το τελευταίο τρίποντο. Και με κείνο το σωτήριο γκολ στο 90. Αυτά τα θυμάσαι.

Τα άλλα προτιμούν όλοι να τα ξεχνούν. Μα ακόμη και τα σωματεία;