BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

Γιατί δε γύρισε ο καπετάνιος το καράβι;

Η τραγωδία του Aegean Angel είναι εύλογο να συγκλονίζει και να προβληματίζει. Όλους μας. Και όσους ξέρουμε από θάλασσα και όσους απλά είναι ευαίσθητοι άνθρωποι και δεν έμειναν αδιάφοροι μπρος στο δράμα, παραδομένοι στην πρωτοχρονιάτικη ραστώνη.

Βλέποντας όμως συνεχώς να ρωτάνε γιατί δε γύρισε ο καπετάνιος το καράβι, και να ψάχνουν ποιος του έδωσε εντολή για μια τέτοια αποστολή θανάτου... έχω κι εγώ να ρωτήσω το εξής:

Ξέρετε τι σημαίνει καράβι εν πλω; Ξέρετε τι σημαίνει δεξαμενόπλοιο εν πλω;

Όλοι μας διαβάσαμε ότι το πλοίο βρισκόταν ήδη σε πολύ άσχημο καιρό. Και οι τρεις επικεφαλής του πλοίου πήγαν να επιθεωρήσουν την πλώρη για τυχόν ζημιές. Να μην πήγαιναν; Αυτό είναι που λέτε; Να ξέρουν ότι υπάρχει η πιθανότητα να έχει υποστεί ζημιά το πλοίο και αυτοί να κάθονται στις καμπίνες τους και να ροχαλίζουν;

Ή ίσως και να παίξουν και καμιά παρτίδα τάβλι; Να περάσει από μόνο του το κακό;

Αυτά μόνο όποιος δεν καταλαβαίνει τι είναι καράβι τα λέει. Που έχει μάθει να ζει στη στεριά. Στη θάλασσα όμως η ασφάλεια του καθενός είναι απόλυτα συνυφασμένη με την ασφάλεια του σκάφους.

Και πέρα από αυτό. Ο καπετάνιος είναι ο υπεύθυνος για την ασφάλεια και του πληρώματος. Τόσες ψυχές εκεί μέσα. Σε μια ώρα κινδύνου εκείνος πρέπει να τους σώσει. Αυτό σημαίνει καπετάνιος. Κι όχι απλά εκείνον που δίνει διαταγές.

Και το να γυρίσει το καράβι. Πώς το ρωτάτε; Ξέρετε και το έχετε σίγουρο ότι δε φρόντισε να δώσει εντολή να κρατάνε την πλέον κατάλληλη πορεία;

Ξέρετε επίσης αν είχε δυνατότητα για άλλη πορεία; Τι το περνάτε το καράβι; Αμάξι; Να γυρίζεις έτσι απλά το τιμόνι;

Θα αφήσω εδώ να μιλήσει ένας άλλος συνάδελφος. Μέσα από την περιγραφή μιας δικής του εμπειρίας στο φόρουμ Homa Educandus:

http://educandus.forumotion.com/t261p45-topic

Φύγαμε από την Αγγλία για το Αμβούργο όπου το πλοίο θα δεξαμενιζόταν. Όταν βγήκαμε στην ανοιχτή θάλασσα - τι ανοιχτή δηλαδή για όσους ξέρουν από Μάγχη – είχε ένα γεμάτο δεκάρι.

Με μισή μηχανή, ένα πλοίο με περιορισμένες δυνατότητες χειρισμών, ένα υψηλό κυματισμό παρά το μικρό βάθος της θάλασσας, μία επιφάνεια θάλασσας γεμάτη πλατφόρμες άντλησης πετρελαίου, γεμάτη καραβοφάναρα, και ένα βυθό γεμάτο με επικίνδυνα ναυάγια που σημείωνε ο χάρτης.

Ευτυχώς ο καιρός ήταν δευτερόπρυμα, και με μικρής έκτασης χειρισμούς γινόταν αποφυγή των εμποδίων. Και το πλοίο με δευτερόπρυμα τον καιρό πήγαινε, και οι ώρες περνούσαν.

Για να μπεις στο Αμβούργο, 7 ώρες ποτάμι, έχει διαδικασία. Περιμένεις στην είσοδο τη σειρά σου και τις εξόδους των πλοίων, και σου έρχεται πιλότος και σε βάζει μέσα.

Οι ώρες περνούσαν, το πλοίο πήγαινε, και οι στεριές πλησίαζαν. Και από τον σταθμό πιλότων ούτε φωνή ούτε ακρόαση.Ήμουν στη βάρδια, μαζί στη γέφυρα και ο καπετάνιος ανήσυχος, καθώς και ένας αρχιμηχανικός που είχε στείλει η εταιρεία για να επιβλέψει την επισκευή.

Ο καπετάνιος κάθε τόσο με αγωνία κοιτούσε το ραντάρ και έβλεπε τις στεριές όλο και πιο κοντά.

- Θα γυρίσουμε το καράβι μου λέει ο καπετάνιος.

- Με τόσες στροφές η προπέλα δεν νομίζω να γυρίσει του λέω.

Δεν εμπιστευόταν το Χιλιανό τιμονιέρη.

- Μπορείς να πιάσεις σε παρακαλώ το τιμόνι, μου λέει, και μόλις σου πω, αλλά μπάντα δεξιά.

Έπιασα το τιμόνι και αυτός με κολλημένο το πρόσωπο στα τζάμια της γέφυρας έψαχνε το κενό. Δύο κύματα σπασμένα για να μπορέσει να γυρίσει το καράβι και να αναπλωρίσει στο καιρό.

- Τώρα μου είπε σε κάποια στιγμή.

Γύρισα γρήγορα το τιμόνι. Το πλοίο διπλάρωσε και πήρε μία μεγάλη κλίση. Δεν έμεινε τίποτα όρθιο στη γέφυρα.

Βλέπω τον αρχιμηχανικό που ήταν ενός κοντός άνθρωπος, με το μπατάρισμα του πλοίου να έχει χάσει το δάπεδο από τα πόδια του, και με τα χέρια να έχει πιαστεί και να κρέμεται από τις χειρολαβές του καθρέφτη. Παρά την τραγικότητα των στιγμών, ήταν ένα κωμικό θέαμα που δεν μπορούσες να μη χαμογελάσεις.

Το πλοίο είχε διπλαρώσει, και το πήγαιναν τα κύματα με τη μπάντα. Αλλά να γυρίσει πού κουράγιο!

Το ξαναμαζέψαμε στο πρύμα. Ο καπετάνιος είχε κερώσει. Οι στεριές πλησίαζαν, και ένα πλοίο ουσιαστικά ακυβέρνητο που μόνο μπρός μπορούσε να πηγαίνει και κατευθείαν πάνω στις ακτές.

Φοβηθήκαμε ότι θα πάθαινε εγκεφαλικό. Ήλθε και ο Γραμματικός επάνω.

Δεν υπήρχε άλλη λύση.

Το πλοίο έπρεπε να ζητήσει βοήθεια με ότι συνέπειες αυτό μπορεί να είχε στην πλοιοκτήτρια εταιρεία και στην καριέρα του πλοιάρχου.

Έπρεπε ο καπετάνιος να πάρει την απόφαση.

Και λίγα δευτερόλεπτα πριν από την κρίσιμη στιγμή, ο από μηχανής θεός, το θαύμα. Στο VHF ακούστηκε ο πιλοτικός σταθμός που έλεγε πως σε λίγο ο πιλότος θα επιβιβαζόταν στο πλοίο.

Δεν πέρασαν δέκα λεπτά, και ένα ελικόπτερο στάθηκε πάνω από την κουβέρτα και με το καλάθι κρέμασε τον πιλότο.

Η καρδιά όλων είχε έλθει στη θέση της.

Στο Αμβούργο μείναμε 40 ημέρες. 40 ημέρες χωρίς να δεις τον ήλιο.

Μόνο χιόνι, πάγος και ομίχλη.

Ένα καράβι δεν είναι αυτοκίνητο. Και ειδικά ένα μεγάλο καράβι και ένα καράβι σε έντονο κυματισμό. Το να γυρίσει είναι μια κουβέντα. Άντε όμως να το κάνεις και στην πράξη...

Από κει και πέρα. Αν στο πλοίο της αφήγησης του συναδέλφου είχαν τη δυνατότητα να ζητήσουν βοήθεια, γιατί βρίσκονταν κοντά σε ακτές, τι βοήθεια θα μπορούσε να ζητήσει το Angel στα 800 μίλια από την πλησίεστερη στεριά; Εξάλλου το απέδειξε και η συνέχεια πως βοήθεια δεν μπορούσαν να του δώσουν ακόμη και για τον σοβαρά τραυματισμένο υποπλοίαρχο.

Θα πρέπει να καταλάβετε όλοι ότι πριν βγει στην κουβέρτα ο καπετάνιος του Aegean Angel πέρασε όλη αυτή την αγωνία που διαβάσατε παραπάνω. Δεν άφησε απλά το φλιτζάνι με το μισοτελειωμένο καφέ και είπε στους άλλους δύο "άντε μάγκες να πεταχτούμε μια βολτίτσα στην πλώρη".

Είναι ασέβεια στη μνήμη του να λέγονται όλα αυτά. Και εξυπναδίστικα καμώματα. Με τι γνώσεις; Με τι εμπειρία λέγονται όλα αυτά;

Υπομονή δεν έχετε να δώσει απαντήσεις η ανάκριση;

Τουλάχιστον δείξτε υπομονή να γίνουν οι κηδείες.

Που ακόμη οι σοροί δεν έφτασαν στην Ελλάδα και έχετε πιάσει πολυβόλα και προσπαθείτε να βγάλετε ένοχο τον πλοίαρχο. Με δήθεν αιχμές κατά της εταιρείας. Μα και έτσι, με τις υποθέσεις που κάνετε ότι κάποιος από το γραφείο έδωσε την εντολή και ο καπετάνιος τον υπάκουσε, ένοχος πάλι θα ήταν.

Δεν το ξέρετε αυτό; Ή κάνετε πως δεν το ξέρετε; Ότι ο καπετάνιος εν πλω κάνει εκείνο που του επιβάλει ο όρκος που έδωσε. Και πάνω απ' όλα θέτει την ασφάλεια. Safety first!

Και θα το ξαναπώ. Σε τέτοιες συνθήκες που είχε ο καπετάνιος του Aegean Angel η ασφάλεια του πλοίου του ήταν απόλυτα συνυφασμένη με την ασφάλεια του πληρώματος. Σε οκτώ μπωφόρ δεν κατεβαίνουν καν οι σωσίβιες βάρκες.

Το να σωθεί το καράβι του ήταν μονόδρομος για να σωθούν όλοι τους.

Ακόμη και αν κάποιος από το γραφείο μίλησε μαζί του, τι άλλο θα μπορούσε να του πει; Παρά να κάνει τα αδύνατα δυνατά να σώσει το καράβι; Αυτό που ούτως ή άλλως όφειλε να κάνει ο καπετάνιος.

Το πώς; Αυτό κανείς που δεν είναι παρών δεν μπορεί να το αποφασίσει. Εκτός και είναι τρελός ή παντελώς άσχετος ή μεθυσμένος...

Φυσικά ούτε κι εγώ μπορώ να ξέρω τι ακριβώς έγινε. Λέω μόνο πως πρέπει να περιμένουμε το πόρισμα. Και όχι να κάνουμε ανόητες υποθέσεις και μάλιστα χωρίς να ξέρουμε από καράβια.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Welcome onboard! Αφήστε μας το μήνυμά σας και θα προσπαθήσουμε να σας απαντήσουμε το συντομότερο δυνατό. Εκτός αν αλλού αρμενίζουμε... Οπότε κουράγιο μέχρι να καταπλεύσουμε και πάλι στο λιμάνι...

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο

10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.