BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

Η Κερατέα αποχαιρέτησε το παιδί της, τον πρώτο μηχανικό Θανάση Παπαγεωργίου

Αναδημοσιεύουμε το ύστατο χαίρε προς το Θανάση Παπαγεωργίου.

Τον πρώτο μηχανικό του Aegean Angel. Που χάθηκε, πέταξε μακριά μας, όταν ένα μεγάλο κύμα χτύπησε το καράβι του. 800 μίλια από τις Βερμούδες. Στις 30 Δεκέμβρη 2010.

Χτες, Σάββατο, 15 Ιανουαρίου 2011, έγινε η κηδεία του. Στη γη που τον γέννησε. Στην Κερατέα Αττικής.

Από τους ανθρώπους της Κερατέας και το κείμενο που ακολουθεί και που σκιαγραφεί το πρόσωπο του εκλιπόντα σε όλους εμάς που δεν τον γνωρίσαμε:

http://forkeratea.blogspot.com/2011/01/blog-post_1044.html

Είναι οι στιγμές που παγώνεις... Που η καρδιά ματώνει..Που οι σκέψεις γίνονται μια χιονόμπαλα κουβάρι... Εικόνες που έρχονται και φεύγουν, μπερδεύεται το χθες με το σήμερα, ξεφεύγει από τον πόνο η σκέψη για να σωθείς, και ξαναγυρίζει εκεί όταν παίρνει ανάσα... εκεί που αγαπάει, εκεί που συναντά στιγμές ζωής και ξαναφεύγει, γιατί το τώρα είναι νεκρό...

Η Κερατέα κλαίει σήμερα... σπαράζει πάνω από το άψυχο σώμα ενός δικου της παιδιού.

Η νεολαία της Κερατέας, σήμερα γονατίζει από τον πόνο...αρχαία τραγωδια στη γη του Οβριόκαστρου.. στη γη που μόλυναν τα ΜΑΤ και τα δακρυγόνα ... σ' αυτή τη γη της κρατικής χούντας, στη γη της αντίστασης και του αγώνα θα θάψει το παλικάρι της... ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ.... Το ΣΠΛΑΧΝΟ από τα σπλάχνα της...

Το δάκρυ θα παγώσει άραγε, αυτή τη λιόλουστη χειμωνιάτικη μέρα του Γενάρη, η θα κυλήσει βαρύ και θα πνίξει τη βρώμα που επιχειρούν να της επιβάλλουν;

Στα μυρωμένα λιόδενδρα της Κερατιώτικης γης και στις αλάνες έτρεξαν κι έπαιξαν "κλέφτες κι αστυνόμους" ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ και οι φίλοι του..... που τώρα απόμειναν μόνοι χωρίς αυτόν...πάνω στα σπιτάκια στο Οβριόκαστρο, τραγουδησαν με μια κιθάρα για τούτη τη γη...

Δεν σε γνώρισα, γιέ μου, μα θα μπορούσες νάσαι δικό μου παιδί.... θα μπορουσες νάσαι παιδί της κάθε μάνας... μα θαρρώ πως σε γνώρισα μέσα από τον πόνο των φίλων σου, μέσα από το θρήνο του τόπου σου...

Καλό σου ταξείδι, παλικάρι μου...

Και μη σκιάζεσαι... ο Αγώνας για τη γη του Οβριόκαστρου, θάχει τ' όνομά σου... θάχει την πάλικαριά σου... θάναι ΟΡΚΟΣ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΣΟΥ, ΘΑΝΑΣΗ!

Πόπη Σουφλή

Για την κηδεία του Θανάση Παπαγεωργίου και το σχόλιο που μας άφησαν χτες στο ιστολόγιο. Ένας συνάδελφος μηχανικός. Που εκπροσώπησε όπως γράφει και την ΠΕΜΕΝ:

http://kapetanisses.blogspot.com/2011/01/blog-post_15.html

dimitris είπε...

Εφτασα γυρω στις 09:30 στον αγιο δημητριο,τι να πει κανεις δεκαδες φιλοι,συγγενεις,γνωστοι και συναδελφοι να καθονται αμιλητοι μεσα και εξω απο τον ναο.

Να πω την αληθεια δεν ειχα κουραγιο ουτε να μπω μεσα,η μητερα του ηταν συνεχεια πανω στο φερετρο που ηταν τυλιγμενο με την γαλανολευκη και πανω του υπηρχε το πηλικιο του αδικοχαμενου Α' μηχανικου.Την εβλεπα αλλες φορες να κλαιει και αλλες να μιλαει με τον γιο της και να φωναζει γιατι εφυγες.

Σε λιγο ηρθε και η συντροφος του αδικοχαμενου θαναση η οποια βρισκεται στον 4ο μηνα της εγκυμοσυνης της,υποβασταζομενη απο τον πατερα της και χωρις ακομα να μπορει να καταλαβει τι εχει συμβει.

Εξω απο τον ναο υπηρχαν παντου στεφανια με λευκα τριανταφυλα τα περισσοτερα απο αξιωματικους και πληρωματα των πλοιων της αρκαδια,στεφανια ειχαν στειλει ακομα ο ΥΘΥΝΑΛ,η ΠΕΜΕΝ,οι φιλοι του απο την ΑΕΝ μηχανιωνας.

Το παρων εδωσαν ολα τα στελεχοι του γραφειου της αρκαδια,απο το ΥΘΥΝΑΛ ενας πλωταρχης και ενας υποπλοιαρχος του Λ.Σ,ο γραφων σαν εκπροσωπος της ΠΕΜΕΝ,πολλοι συναδελφοι και φιλοι.

Στην εισοδο του ναου υπηρχαν δυο βιβλια συληπητιριων.Το μεγαλυτερο ερωτημα ομως που υπηρχε σε ολους και δεν μπορουσε να απαντηθει απο κανεναν ειναι ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΠΩΣ εγινε αυτο το ατυχημα.

Τελειωνοντας θελω να πω πως ολα τα εξοδα της κηδειας τα καλυψε η αρκαδια.

Γιατι αραγε δεν υπηρχε ενας εκπροσωπος της ΠΝΟ και ουτε στεφανη απο την ομοσπονδοια την οποια πληρωνουμε με κρατησεις μας υποχρεωτικα οταν ειμαστε στο πλοιο.Η ΠΕΜΕΝ απεδειξε για αλλη μια φορα οτι βλεπει ολους τους μηχανικους και συναδελφους ναυτικους το ιδιο ειτε ειναι μελοι ειτε οχι.

Ας ειναι ελαφρυ το χωμα οπου θα τους σκεπαζη.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Π. ΛΑΛΟΥΚΙΩΤΗΣ

Α' ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ Ε.Ν


2 σχόλια:

  1. αγαπητοι συναδελφοι(εν ενεργεια και μη)δεν τους γνωριζα τους δυο συναδελφους,απλα τον κουμπαρο του ατυχου θαναση να τον εχω 3ο πριν λιγα χρονια και ετσι να μπορεσω να μαθω λιγα πραγματα παραπανω για τον ατυχο συναδελφο και το ατυχημα.Αυτος ηταν και ο μονος λογος που προσφερθηκα στην ΠΕΜΕΝ να παω εγω στην κηδεια εκ μερους της.Ξερω οτι αυτο το σχολιο που εγραψα χτες αμεσως μετα που γυρισα σπιτι απο την κηδεια δεν ηταν και το ποιο συγκροτημενο η' αρκετα συγκινητικο,ισως εμεις οι μηχανικοι να μην ειμαστε καλοι στον γραπτο λογο και στις σκεψεις αλλα πραγματικα ακομα και τωρα που εχουν περαση 30 ωρες που συνοδεψαμε τον ατυχο συναδελφο στην τελευταια του κατοικια ακομα και τωρα με βαζανιζουν οι εικονες που ειδα,ειδικα της μανας και της γυναικας.Δεν ξερω πως να το πω μαλον το να πεθενεις στην θαλασσα ειναι ποιο σκληρο απο οτι στην στερια ισως γιατι εδω αυτους που αγαπουσες και σε αγαπουσαν τους ειχες δει πριν λιγες ωρες ενω στο πλοιο κοβεται το νημα σου χωρις να εχεις νιωση κανεναν κοντα σου εστω λιγες στιγμες πριν.Θελω να πω σε ολους προσοχη μονο προσοχη οπως μπαρκαρουμε ετσι να γυρναμε τερμα οι θυσιες γιατι θυσια ηταν.Ας μαθουμε να κανουμε και εμεις την δουλεια μας οπως οι ξενοι,δηλαδη: πρωτα η ζωη μας και μετα το καραβι.Ευχαριστω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μη βασανίζεσαι, Δημήτρη, αν ήταν συγκροτημένο ή όχι το σχόλιο. Εσύ μίλησες με την καρδιά σου. Κι αυτό έχει σημασία. Τίποτε άλλο. Κι εγώ έτσι σε διάβασα. Και δάκρυσα. Και ίδια νομίζω δάκρυσε και κάθε άλλος συνάδελφος. Τωρινός ή παλιός. Για τους άλλους ποιος νοιάζεται τέτοιες ώρες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Welcome onboard! Αφήστε μας το μήνυμά σας και θα προσπαθήσουμε να σας απαντήσουμε το συντομότερο δυνατό. Εκτός αν αλλού αρμενίζουμε... Οπότε κουράγιο μέχρι να καταπλεύσουμε και πάλι στο λιμάνι...

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο

10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.