Αναδημοσιεύουμε το ύστατο χαίρε προς το Θανάση Παπαγεωργίου.
Τον πρώτο μηχανικό του Aegean Angel. Που χάθηκε, πέταξε μακριά μας, όταν ένα μεγάλο κύμα χτύπησε το καράβι του. 800 μίλια από τις Βερμούδες. Στις 30 Δεκέμβρη 2010.
Χτες, Σάββατο, 15 Ιανουαρίου 2011, έγινε η κηδεία του. Στη γη που τον γέννησε. Στην Κερατέα Αττικής.
Από τους ανθρώπους της Κερατέας και το κείμενο που ακολουθεί και που σκιαγραφεί το πρόσωπο του εκλιπόντα σε όλους εμάς που δεν τον γνωρίσαμε:
http://forkeratea.blogspot.com/2011/01/blog-post_1044.html
Είναι οι στιγμές που παγώνεις... Που η καρδιά ματώνει..Που οι σκέψεις γίνονται μια χιονόμπαλα κουβάρι... Εικόνες που έρχονται και φεύγουν, μπερδεύεται το χθες με το σήμερα, ξεφεύγει από τον πόνο η σκέψη για να σωθείς, και ξαναγυρίζει εκεί όταν παίρνει ανάσα... εκεί που αγαπάει, εκεί που συναντά στιγμές ζωής και ξαναφεύγει, γιατί το τώρα είναι νεκρό...
Η Κερατέα κλαίει σήμερα... σπαράζει πάνω από το άψυχο σώμα ενός δικου της παιδιού.
Η νεολαία της Κερατέας, σήμερα γονατίζει από τον πόνο...αρχαία τραγωδια στη γη του Οβριόκαστρου.. στη γη που μόλυναν τα ΜΑΤ και τα δακρυγόνα ... σ' αυτή τη γη της κρατικής χούντας, στη γη της αντίστασης και του αγώνα θα θάψει το παλικάρι της... ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ.... Το ΣΠΛΑΧΝΟ από τα σπλάχνα της...
Το δάκρυ θα παγώσει άραγε, αυτή τη λιόλουστη χειμωνιάτικη μέρα του Γενάρη, η θα κυλήσει βαρύ και θα πνίξει τη βρώμα που επιχειρούν να της επιβάλλουν;
Στα μυρωμένα λιόδενδρα της Κερατιώτικης γης και στις αλάνες έτρεξαν κι έπαιξαν "κλέφτες κι αστυνόμους" ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ και οι φίλοι του..... που τώρα απόμειναν μόνοι χωρίς αυτόν...πάνω στα σπιτάκια στο Οβριόκαστρο, τραγουδησαν με μια κιθάρα για τούτη τη γη...Δεν σε γνώρισα, γιέ μου, μα θα μπορούσες νάσαι δικό μου παιδί.... θα μπορουσες νάσαι παιδί της κάθε μάνας... μα θαρρώ πως σε γνώρισα μέσα από τον πόνο των φίλων σου, μέσα από το θρήνο του τόπου σου...
Καλό σου ταξείδι, παλικάρι μου...Και μη σκιάζεσαι... ο Αγώνας για τη γη του Οβριόκαστρου, θάχει τ' όνομά σου... θάχει την πάλικαριά σου... θάναι ΟΡΚΟΣ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΣΟΥ, ΘΑΝΑΣΗ!
Πόπη Σουφλή
Για την κηδεία του Θανάση Παπαγεωργίου και το σχόλιο που μας άφησαν χτες στο ιστολόγιο. Ένας συνάδελφος μηχανικός. Που εκπροσώπησε όπως γράφει και την ΠΕΜΕΝ:
http://kapetanisses.blogspot.com/2011/01/blog-post_15.html
dimitris είπε...Εφτασα γυρω στις 09:30 στον αγιο δημητριο,τι να πει κανεις δεκαδες φιλοι,συγγενεις,γνωστοι και συναδελφοι να καθονται αμιλητοι μεσα και εξω απο τον ναο.
Να πω την αληθεια δεν ειχα κουραγιο ουτε να μπω μεσα,η μητερα του ηταν συνεχεια πανω στο φερετρο που ηταν τυλιγμενο με την γαλανολευκη και πανω του υπηρχε το πηλικιο του αδικοχαμενου Α' μηχανικου.Την εβλεπα αλλες φορες να κλαιει και αλλες να μιλαει με τον γιο της και να φωναζει γιατι εφυγες.
Σε λιγο ηρθε και η συντροφος του αδικοχαμενου θαναση η οποια βρισκεται στον 4ο μηνα της εγκυμοσυνης της,υποβασταζομενη απο τον πατερα της και χωρις ακομα να μπορει να καταλαβει τι εχει συμβει.
Εξω απο τον ναο υπηρχαν παντου στεφανια με λευκα τριανταφυλα τα περισσοτερα απο αξιωματικους και πληρωματα των πλοιων της αρκαδια,στεφανια ειχαν στειλει ακομα ο ΥΘΥΝΑΛ,η ΠΕΜΕΝ,οι φιλοι του απο την ΑΕΝ μηχανιωνας.
Το παρων εδωσαν ολα τα στελεχοι του γραφειου της αρκαδια,απο το ΥΘΥΝΑΛ ενας πλωταρχης και ενας υποπλοιαρχος του Λ.Σ,ο γραφων σαν εκπροσωπος της ΠΕΜΕΝ,πολλοι συναδελφοι και φιλοι.
Στην εισοδο του ναου υπηρχαν δυο βιβλια συληπητιριων.Το μεγαλυτερο ερωτημα ομως που υπηρχε σε ολους και δεν μπορουσε να απαντηθει απο κανεναν ειναι ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΠΩΣ εγινε αυτο το ατυχημα.
Τελειωνοντας θελω να πω πως ολα τα εξοδα της κηδειας τα καλυψε η αρκαδια.
Γιατι αραγε δεν υπηρχε ενας εκπροσωπος της ΠΝΟ και ουτε στεφανη απο την ομοσπονδοια την οποια πληρωνουμε με κρατησεις μας υποχρεωτικα οταν ειμαστε στο πλοιο.Η ΠΕΜΕΝ απεδειξε για αλλη μια φορα οτι βλεπει ολους τους μηχανικους και συναδελφους ναυτικους το ιδιο ειτε ειναι μελοι ειτε οχι.
Ας ειναι ελαφρυ το χωμα οπου θα τους σκεπαζη.
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Π. ΛΑΛΟΥΚΙΩΤΗΣ
Α' ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ Ε.Ν
Αφιέρωμα στον Ευγενίδη
Τα Μικρά Τερατάκια στο 
Το ναυτικό και η χούντα
αγαπητοι συναδελφοι(εν ενεργεια και μη)δεν τους γνωριζα τους δυο συναδελφους,απλα τον κουμπαρο του ατυχου θαναση να τον εχω 3ο πριν λιγα χρονια και ετσι να μπορεσω να μαθω λιγα πραγματα παραπανω για τον ατυχο συναδελφο και το ατυχημα.Αυτος ηταν και ο μονος λογος που προσφερθηκα στην ΠΕΜΕΝ να παω εγω στην κηδεια εκ μερους της.Ξερω οτι αυτο το σχολιο που εγραψα χτες αμεσως μετα που γυρισα σπιτι απο την κηδεια δεν ηταν και το ποιο συγκροτημενο η' αρκετα συγκινητικο,ισως εμεις οι μηχανικοι να μην ειμαστε καλοι στον γραπτο λογο και στις σκεψεις αλλα πραγματικα ακομα και τωρα που εχουν περαση 30 ωρες που συνοδεψαμε τον ατυχο συναδελφο στην τελευταια του κατοικια ακομα και τωρα με βαζανιζουν οι εικονες που ειδα,ειδικα της μανας και της γυναικας.Δεν ξερω πως να το πω μαλον το να πεθενεις στην θαλασσα ειναι ποιο σκληρο απο οτι στην στερια ισως γιατι εδω αυτους που αγαπουσες και σε αγαπουσαν τους ειχες δει πριν λιγες ωρες ενω στο πλοιο κοβεται το νημα σου χωρις να εχεις νιωση κανεναν κοντα σου εστω λιγες στιγμες πριν.Θελω να πω σε ολους προσοχη μονο προσοχη οπως μπαρκαρουμε ετσι να γυρναμε τερμα οι θυσιες γιατι θυσια ηταν.Ας μαθουμε να κανουμε και εμεις την δουλεια μας οπως οι ξενοι,δηλαδη: πρωτα η ζωη μας και μετα το καραβι.Ευχαριστω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜη βασανίζεσαι, Δημήτρη, αν ήταν συγκροτημένο ή όχι το σχόλιο. Εσύ μίλησες με την καρδιά σου. Κι αυτό έχει σημασία. Τίποτε άλλο. Κι εγώ έτσι σε διάβασα. Και δάκρυσα. Και ίδια νομίζω δάκρυσε και κάθε άλλος συνάδελφος. Τωρινός ή παλιός. Για τους άλλους ποιος νοιάζεται τέτοιες ώρες;
ΑπάντησηΔιαγραφή