BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

Αγροτικό μπλόκο και στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας


Η είδηση από το σημερινό φύλλο του Ριζοσπάστη:

http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=5466056&publDate=23/1/2010

Με τα τρακτέρ τους κατέβηκαν χτες το πρωί και οι αγροτοκτηνοτρόφοι της Θεσπρωτίας στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας προχωρώντας σε συμβολικό αποκλεισμό για μια ώρα του λιμανιού. Τα τρακτέρ παραμένουν παρατεταγμένα στο λιμάνι και σήμερα προβλέπεται νέος συμβολικός αποκλεισμός του.

Πόσοι Έλληνες γνωρίζουν πού πέφτει αυτή η Ηγουμενίτσα; Κι αν γνωρίζουν, τι ξέρουν για την βορειοδυτική αυτή πύλη της χώρας; Το πιο κοντινό λιμάνι της Ελλάδας προς την ευρωπαϊκή ένωση;



Η Ηγουμενίτσα είναι η πόλη που ξεκίνησα τις γυμνασιακές μου σπουδές, και η Θεσπρωτία η ιδιαίτερη πατρίδα μου. Γι' αυτό και παίρνω το θάρρος να μιλήσω. Γιατί αυτός ο ξεχασμένος από όλους τόπος, είναι ο τόπος μου και με πονάει ιδιαίτερα. Ένας τόπος ρημαγμένος. Ευλογημένος από τους θεούς αλλά παραμελημένος από τους ανθρώπους.

Τα τελευταία χρόνια μας θυμήθηκαν οι άρχοντες μόνο και μόνο γιατί από κει περνάνε καραβιές νταλίκες... φρόντισαν λοιπόν και έφτιαξαν νέο λιμάνι



και φρόντισαν να φτιάξουν και το μεγάλο οδικό άξονα, την Εγνατία. Ως εκεί όμως. Και καθόλου παραπέρα για να βοηθήσουν και τον τόπο να αναπτυχθεί. Κανένα σοβαρό έργο υποδομής και καμιά υποστήριξη στην ενδοχώρα του νομού.

Αντίθετα η Θεσπρωτία πλήρωσε και συνεχίζει να πληρώνει τίμημα για τα δυο αυτά μεγάλα έργα που έγιναν προκειμένου να υποστηριχθούν οι μεταφορές προς άλλους νομούς της χώρας ή και προς γειτονικές χώρες.

Χαρακτηριστικά θα αναφέρω πως από τη μέρα που ολοκληρώθηκε η Εγνατία άρχισε το μαρτύριο των δικών μας χωριών... Τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ για να γλιτώνουν χιλιόμετρα ακολουθούν την Εγνατία και τα χωριά της ορεινής Θεσπρωτίας βρέθηκαν ξαφνικά χωρίς συγκοινωνία. Ακόμη και τη δεκαετία του 60 που ζούσα εκεί, υπήρχαν περισσότερα δρομολόγια από αυτά που υπάρχουν τώρα.

Αφήστε το τι τραβήξαμε όλα αυτά τα χρόνια που η Εγνατία δεν είχε ολοκληρωθεί, τι καραβάνια από νταλίκες διέσχιζαν τον παλιό δρόμο και πόση ταλαιπωρία προκαλούσαν στους κατοίκους του νομού αλλά και πόσα ατυχήματα έγιναν.



Αλλά και το λιμάνι της Ηγουμενίτσας... πόση ρύπανση έχει προκαλέσει σε μια από τις ωραιότερες παραλίες μας, το Δρέπανο. Πήγαινα εκεί από παιδί και τα νερά ήταν κρυστάλλινα, πηγαίνω τώρα και είναι ένας βούρκος που σε στέλνει γραμμή στο δερματολόγο.



Κι όμως, δείτε τι ονειρεμένος τόπος είναι αυτό το Δρέπανο... Όπως ονειρεμένος είναι και όλος ο νομός Θεσπρωτίας από φυσική ομορφιά και ταυτόχρονα τόπος με τεράστια ιστορία. Από δω λένε οι ειδικοί ξεκίνησε ολόκληρη η φυλή, λίκνο των Ελλήνων η Θεσπρωτία. Σήμερα όμως;

Τεράστιος ο αριθμός των Θεσπρωτών που έχουν φύγει είτε για άλλα σημεία της χώρας είτε και για το εξωτερικό. Πώς να ζήσουν στη Θεσπρωτία;

Πήρα φέτος την απόφαση πνιγμένη από οργή και πόνο για την εγκατάλειψη του τόπου να ζητήσω μετάθεση εκεί... Κι έκανα τους δικούς μου να ανησυχήσουν. Γιατί είναι κοινή πεποίθηση όλων πως εκεί πάνω δεν μπορεί κανείς να ζήσει. Ακόμη και στην πρωτεύουσα του νομού δεν υπάρχει νοσοκομείο. Αρρώστησες; Θα πας ή στο μικρό επαρχιακό νοσοκομείο Φιλιατών ή θα φύγεις για Γιάννενα. Και μη σου τύχει να αρρωστήσεις στο χωριό... και να είναι νύχτα και να είναι και χειμώνας.

Διότι πέρα από την απαράδεκτη κατάσταση των δρόμων, θα έχεις να αντιμετωπίσεις και το τηλέφωνο που κόβεται κάθε τρεις και λίγο και το κινητό που δεν πιάνει, ακόμη και τη ΔΕΗ που επίσης κόβεται με τα πρώτα μπουμπουνητά...

Και για ρωτήστε να μάθετε τι τραβάνε τα παιδάκια της Θεσπρωτίας για να πάνε σχολείο...

Δεκάδες χιλιόμετρα καθημερινά για να φτάσουν στο πλησιέστερο σχολικό κέντρο, αφού τα μικρά σχολειά των χωριών έχουν από χρόνια κλείσει.

Τώρα οι αγρότες μας ξεσηκώθηκαν. Μπράβο τους!

Εμείς που ξέρουμε την κατάσταση που αντιμετωπίζουν, είμαστε ολόψυχα μαζί τους. Και παρακαλάμε το θεό και όλους τους αγίους να τους δίνουν δύναμη να συνεχίσουν τον αγώνα τους. Κι όχι να τερματίσουν τον αποκλεισμό του λιμανιού!!!

Να συνεχίσουν και όσο πιο δυναμικά γίνεται. Μπας και καταλάβουν κάποιοι ότι δεν είμαστε μόνο μια πόρτα. Κι έχει δικαίωμα να ζήσει και ο δικός μας τόπος.

Και να ακούγεται για τα ωραία έργα του και όχι για το πόσοι λαθρομετανάστες πιάστηκαν...

Είμαστε κι εμείς Ελλάδα ωρέ. Κι ας μας έχουν καταντήσει τη φτωχότερη γωνιά της Ευρώπης...

1 σχόλιο:

  1. Και ποιός τόπος σε αυτή την έρημη χώρα έχει μείνει στις μνήμες των πολιτικών μας & της πολιτικής τους σήμερα? Μόνο η Αττική & μερικές μεγαλουπόλεις έχουν το προνόμιο να αναβαθμίζονται, να καλοπίζονται & να αναπτύσσονται. Και δυστυχώς, είτε επειδή κανένας μεγαλοσχήμων υπουργός δεν ψηφίζεται εκεί, είτε το ενδιαφέρον της πολιτείας δεν αφυπνήστηκε, δεν μπορούν ορισμένες ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΚΡΙΣΙΜΕΣ περιοχές της χώρας να τύχουν τις προσοχής τους.Ούτε καν περιοχές με ιδιαίτερη βαρύτητα και σημασία για τους στόχους των "καλών μας γειτόνων", ανεξαρτήτως ανεμολογιακής θέσεως.

    Με θαλασσινούς χαιρετισμούς
    Exantas

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Welcome onboard! Αφήστε μας το μήνυμά σας και θα προσπαθήσουμε να σας απαντήσουμε το συντομότερο δυνατό. Εκτός αν αλλού αρμενίζουμε... Οπότε κουράγιο μέχρι να καταπλεύσουμε και πάλι στο λιμάνι...

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο

10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.