BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

Μας δόθηκε εξήγηση για το θέμα της δοκίμου του Aegean Wind


Σε προηγούμενη ανάρτησή μας με τίτλο

Δε φτάνει που είδε το χάρο με τα μάτια της;

θέσαμε ζήτημα για ένα δημοσίευμα εφημερίδας που αφορούσε τη δόκιμο αξιωματικό καταστρώματος του Aegean Wind.

Σήμερα το απόγευμα επιτέλους επικοινωνήσαμε με τους αρμόδιους συντάκτες της εφημερίδας και μας δόθηκε εξήγηση.

Η πληροφορία, όπως μας βεβαίωσαν, δόθηκε από την πρώτη στιγμή στους δημοσιογράφους από το ίδιο το υπουργείο.

Εμείς ούτε μπορούμε ούτε και θέλουμε να διαψεύσουμε τι είπε το υπουργείο στους δημοσιογράφους. Εκείνο που ξέρουμε και το έχουμε πει ήδη είναι πως το συγκεκριμένο κορίτσι δε ζήτησε να απομακρυνθεί από το καράβι και αντίθετα ήθελε να μείνει να βοηθήσει.

Για να λέει λοιπόν το υπουργείο πως υπήρξε λόγος απομάκρυνσης της δοκίμου, κάποια σχετική πληροφορία έλαβε. Δεν κατασκεύασε μόνο του τέτοια είδηση. Σωστά;

Ποιος λοιπόν έδωσε τέτοια ενημέρωση στο υπουργείο;

Πως το κορίτσι υπέστη νευρικό κλονισμό και γι' αυτό την έβγαλαν από το καράβι με τους υπόλοιπους τραυματίες;

Αν μας διαβάζει κάποιος υπεύθυνος του υπουργείου, θα θέλαμε να παρακαλέσουμε να διερευνηθεί το ζήτημα. Και είναι νομίζουμε απλό να διαπιστωθεί η αλήθεια.

Αν πράγματι η δόκιμος υπέστη τέτοιο κλονισμό, σίγουρα θα οδηγήθηκε σε ανάλογο τμήμα του νοσοκομείου που πήγαν και οι άλλοι τραυματίες. Ας ερωτηθεί λοιπόν το νοσοκομείο της Βενεζουέλας. Όχι για να απαντήσουν σε μας, δεν έχουμε τέτοια περιέργεια, ένας λόγος παραπάνω που το κορίτσι το γνωρίσαμε και μιλήσαμε μαζί της και τέτοιο κλονισμό ούτε κατά διάνοια δεν αντιληφθήκαμε.

Αντίθετα την είδαμε αποφασισμένη να συνεχίσει τη θάλασσα και την προσπάθεια να κάνει πραγματικότητα το όνειρό της για καριέρα στις γέφυρες των πλοίων.

Ο καθένας καταλαβαίνει ότι αν η κοπέλα αυτή είχε υποστεί τέτοιο κλονισμό, κατ' αρχάς δε θα παρευρισκόταν στις κηδείες των συναδέλφων της. Θα ήταν ή σε κλινική ή στο σπίτι της για να ηρεμήσει από το σοκ...

Και όχι μόνο ήταν εκεί, αλλά και παρακολούθησε και τις δύο κηδείες, την ώρα που άλλοι δεν άντεξαν να μπουν μέσα στην εκκλησία. Και στέκονταν απέξω, ράκη κυριολεκτικά... Δεν έχει σημασία να πούμε ποιος, αλλά εκεί ήμασταν και θέλοντας και μη κάναμε τη σύγκριση.

Δεν το κατηγορούμε. Πώς να κατηγορήσεις άνθρωπο που συγκλονίζεται μπροστά σε τέτοια τραγωδία; Και που όπως εύστοχα έγραψαν οι εφημερίδες, οι κηδείες αυτές έκαναν ακόμη και τις πέτρες να ραγίσουν... Πόσο μάλλον τις ψυχές των ανθρώπων!

Το ζήτημα για μας είναι αποκλειστικά η κοπελιά, που θεωρούμε ότι άδικα της αποδόθηκε ένας νευρικός κλονισμός. Αφήνοντας πολλά να σκεφτόμαστε...

Γιατί να απομακρυνθεί η δόκιμος αν κι εφόσον η ίδια δεν το ζήτησε;

Και προκύπτει και άλλο ζήτημα, τι θα συμβεί με τη σχολή της αν η υπηρεσία που έχει συμπληρώσει ως τώρα δεν επαρκεί για να καλύψει τις απαιτήσεις που βάζει ο νόμος;

Σημαντικό επίσης να ερευνηθεί και το τι γράφτηκε στο φυλλάδιο ως αιτία απόλυσης.

Να σημειώσουμε επίσης ότι το καράβι δεν έπιασε στο πλησιέστερο λιμάνι, σε κάποιο δηλαδή λιμάνι της Βενεζουέλας. Αντίθετα συνέχισε το ταξίδι του και έφτασε τρεις μέρες μετά (από 25/12 που ξέσπασε η φωτιά, στις 28/12) στο Κουρασάο, στις Ολλανδικές Αντίλλες.

Γιατί δεν κατευθύνθηκε στη Βενεζουέλα; Δεν ξέρουμε, μπορεί σε αυτό να έφταιξε η ίδια η Βενεζουέλα... Οι πληροφορίες μας λένε ότι είναι παράξενη χώρα και έχει πολλές φορές δημιουργήσει προβλήματα σε ελληνικά καράβια και ακόμη κρατάνε φυλακισμένους εκεί ναυτικούς μας.

Το θέμα όμως είναι ότι έκαναν μέρες να μπουν εκπρόσωποι των αρχών στο πλοίο και πέρασαν 24ωρα μέχρι να ελεγχθούν οι συνθήκες του δυστυχήματος από τα εντεταλμένα όργανα της πολιτείας.

Και είναι νομίζουμε σημαντικό σε τέτοιες περιπτώσεις να υπάρχει άμεση εξέταση και έλεγχος. Ζήτημα που βάζει και ξαναβάζει και το επιτελείο του ΠΕΙΡΑΤΙΚΟΥ ΡΕΠΟΡΤΑΖ, και πολύ σωστά κατά την ταπεινή μας άποψη.

Στους δικούς τους προβληματισμούς προσθέτουμε κι εμείς το θέμα με τη δόκιμο. Να ερευνηθεί υπό το ίδιο πρίσμα και η δική της απομάκρυνση από το πλοίο. Ακόμη και αν έγινε με το απλό σκεπτικό να προστατευθεί ένα νέο παιδί και άπειρο από πιθανές δυσάρεστες εξελίξεις. Μπορεί και αυτό να συμβαίνει, δε θέλουμε σε καμία περίπτωση να κατασκευάσουμε σενάρια και ενόχους. Και δεν πρέπει.

Κανένας δεν πρέπει να κατασκευάζει σενάρια και ενόχους.

Μόνο την αλήθεια θέλουμε, χωρίς φόβο και χωρίς πάθος.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Welcome onboard! Αφήστε μας το μήνυμά σας και θα προσπαθήσουμε να σας απαντήσουμε το συντομότερο δυνατό. Εκτός αν αλλού αρμενίζουμε... Οπότε κουράγιο μέχρι να καταπλεύσουμε και πάλι στο λιμάνι...

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο

10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.