BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

Αποχαιρετώντας τα παλικάρια του Aegean Wind


Τυχαία έπεσε το μάτι μου στην είδηση. Για τις κηδείες των άτυχων ναυτικών του Aegean Wind. Του καπετάν Γιώργου Ξυπολιτάκου και του μαστρο - Γιώργου Καλφαγιάννη.

Νεκροταφείο Σχιστού, σήμερα το μεσημέρι.

Ούτε που κατάλαβα για πότε ντύθηκα και ξεκίνησα. Με ένοιαζε μόνο να προλάβω. Να πω το στερνό αντίο στους δυο αδικοχαμένους συναδέλφους.



Μια λαοθάλασσα έξω από το ναό του Αγίου Γερασίμου. Ώρα δύο το μεσημέρι.

Ούτε καρφίτσα δεν έπεφτε μέσα στην εκκλησιά.

Ήταν η κηδεία του πιο μικρού εκείνη την ώρα. Του μόλις 23 ετών Γιώργου Ξυπολιτάκου.

Ο θρήνος αβάσταχτος. Δεν έβλεπες μάτια που να μην κλαίνε.

Η μάνα, η τραγική μάνα. Να σπαράζει πάνω από το ολόλευκο φέρετρο και να σπαράζει και η καρδιά όλων μας. Ο πατέρας. Τα αδέρφια. Αμέτρητοι συγγενείς, φίλοι, συνάδελφοι...

Βαθύ το παράπονο της οικογένειας στο μικρό επικήδειο. Για τα νέα παιδιά που χάνονται έτσι άδικα. Και το ερώτημα ευθύνης για την παλιά γενιά. Που δε φρόντισε να λάβει τα μέτρα εκείνα που θα είχαν προλάβει την τραγωδία.

"Ήταν ένα παιδί που ήθελε να προκόψει από πολύ νέος και διάλεξε ένα δύσκολο επάγγελμα. Ναυτικός. Γιατί ήθελε να χτίσει το μέλλον του, ταυτόχρονα να βοηθήσει και την οικογένειά του.

Η χώρα μας με την υπογεννητικότητα που έχει χάνει νέα και αξιόλογα παιδιά.

Μήπως σ' αυτό φταίμε κι εμείς, η παλιότερη γενιά.

Είναι άδικο να χάνονται νέα παιδιά.

Και ρωτάμε "γιατί"; Γιατί να χάνονται αυτοί οι νέοι που είναι το μέλλον και η ελπίδα της χώρας μας;

Άκουσα δημοσιεύματα ότι το πλοίο ήταν του 83 και δεν υποχρεούται δια νόμου να έχει πυρασφάλεια, αλλά να ταξιδεύει. Κι ας χάνονται ψυχές. Ποιοι τα έκαναν αυτά; Οι παλαιότεροι με τους νόμους. Γιατί;

Φίλοι μου, δε θέλω να σας κουράζω σ' αυτό το χώρο να κάνουμε αναλύσεις. Θέλω όμως στη μνήμη αυτού του παιδιού να θυμόμαστε και μετά, έξω από την εκκλησία, και στην πορεία μας, μήπως και αλλάξει η νοοτροπία για το καλό της νέας γενιάς.

Παναγιώτη μου και Μαριέττα μου, αδέρφια μου, είχατε κάνει καλή οικογένεια. Σας έτυχε αυτό το αναπάντεχο.

Γιώργο, ζεις!

Γιώργο δε θα σε ξεχάσουν!

Γιώργο, είσαι εδώ μαζί!"

Ξέσπασε ο κόσμος σε χειροκρότημα. Για το παλικάρι που κοιμόταν εκεί μπροστά μας τον ύπνο τον ανεξύπνητο. Και τίποτε πια δεν μπορεί να ακούσει...

Τουλάχιστον ας ακούσουν όλοι οι άλλοι. Θα ακούσουν;



Κι έπειτα ήρθε η ώρα για το "δεύτε τελευταίον ασπασμόν"...

Πώς να ασπαστείς την ίδια την άνοιξη; Πώς να ξεπροβοδίσεις ένα λεβέντη σαν τα κρύα τα νερά για το στερνό ταξίδι;

Λιγοστά τα στεφάνια. Επιθυμία της οικογένειας ήταν να δοθεί οικονομική ενίσχυση στο σύλλογο για τα παιδιά με καρκίνο. Όλα ολόλευκα. Σαν την ψυχούλα του καπετάν Γιώργη.

Ξεχώρισα τούτα:



Από τους συμμαθητές και τους δασκάλους του στη σχολή της Ύδρας...



Από τους συναδέλφους του στο Aegean Wind. Όσους γλίτωσαν...



Και από τα φιλαράκια του. Που δε θα τον ξαναδούν...



Αμέτρητα τα πηγαδάκια. Και παντού το ίδιο ρεφραίν. "Ήταν άδικο"!!!

Λίγο πιο πέρα περίμεναν οι συγγενείς του Γιώργου Καλφαγιάννη. Του γ΄ μηχανικού.

Από τη Μυτιλήνη ο μαστρο - Γιώργος. Με χρόνια αμέτρητα στα καράβια. Ταξίδευε αυτός για να έχουν και του πουλιού το γάλα οι αγαπημένοι του.

Έκλαιγε και μοιρολογούσε η γυναίκα του. Για το χουβαρντά τον άνθρωπο που όλους τους πονούσε και όλους τους νοιαζόταν.

Κι ίδια με τους συγγενείς του μανιάτη ανθυποπλοίαρχου, φώναζε κι εκείνη για το μεγάλο άδικο.

Την ίδια ώρα δυο σκιές περιφέρονταν σαν χαμένες μέσα στο πλήθος. Τους γνώρισα από τα πλάνα των καναλιών. Ο β΄ μηχανικός, ο μαστρο - Περικλής, και η δόκιμος καταστρώματος, η καπετάν Αντωνία.

Το ένα τσιγάρο έσβηναν, το άλλο άναβαν. Ο δεύτερος με τα χέρια μπανταρισμένα με γάζες.

Τον άγγιξα ελαφρά στον ώμο. "Να είστε καλά πάντα. Τίποτε κακό να μη σας ξανασυμβεί."

Με κοίταξε με άδειο βλέμμα. Στο βάθος, μέσα στο ναό, εκείνη την ώρα έψελναν την κηδεία του άλλου μάστορα. Θα μπορούσε εκείνος να είναι στη θέση του. Δε θα μπορούσε;

Πήρα το θάρρος μετά και πλησίασα το κορίτσι. Την καπετάνισσα.

Να ξέρει πως όλες οι καπετάνισσες είμαστε δίπλα της. Τίποτε άλλο.

Τα ματάκια της κατακόκκινα. Μα η ψυχή της βράχος.

- Δεν έπρεπε να με βγάλουν από το καράβι με τους τραυματίες, μου είπε. Έπρεπε να μείνω εκεί να βοηθήσω.

Τη χάρηκα και την καμάρωσα. Και της το είπα. Γιατί το είχα σκεφτεί κι εγώ... Και απορούσα που την έβγαλαν άρον άρον. Χάρηκα που δεν το ζήτησε εκείνη. Χάρηκα που ήθελε να μείνει. Και την καμάρωσα που την είδα αποφασισμένη να συνεχίσει το δύσκολο δρόμο που έχει πάρει. Μια αληθινή καπετάνισσα!

Λίγο μετά είδα και τον κ. Ροΐδη. Τον εκπρόσωπο της πολιτικής ηγεσίας. Τον άνθρωπο που έκανε τα αδύνατα δυνατά να γυρίσουν στην πατρίδα οι σοροί των ναυτικών μας. Και ίδια, τον άκουσα με τα αυτιά μου να το λέει στο τηλέφωνο, τη μέρα που τον επισκεφθήκαμε στο γραφείο του με το κλιμάκιο της ΠΕΜΕΝ, νοιάστηκε να επαναπατριστούν και οι Φιλιππινέζοι. Μας έδωσε τότε την υπόσχεση πως θα τους φέρει. Και τους έφερε. Δεν ξέρω ποιοι άλλοι βοήθησαν. Στον κ. Ροΐδη πάντως αξίζουν συγχαρητήρια.

Και ίδια ελπίζω, όλοι όσοι βρεθήκαμε σήμερα στο νεκροταφείο του Σχιστού το ελπίζουμε, να δώσουμε συγχαρητήρια στην πολιτική ηγεσία μετά το τέλος των ανακρίσεων. Πρέπει να λάμψει η αλήθεια. Και να αποδοθούν στο ακέραιο οι ευθύνες για τη μεγάλη αυτή τραγωδία που βύθισε στο πένθος τη ναυτική οικογένεια.

Για να μην ξαναθρηνήσουν και άλλες μανάδες τα παλικάρια τους.

Να μην ξανακλάψουν γυναίκες ναυτικών.

Να μην ορφανέψουν άλλα παιδιά.

Και κυρίως για να μη χαθούν άδικα άλλοι άνθρωποι στις θάλασσες.

Αχ, θάλασσα, πικροθάλασσα. Πόσους ακόμη έχεις σκοπό να πάρεις; Τους κρατάς μια ζωή εγωιστικά κοντά σου, μακριά από τα σπίτια τους και τους αγαπημένους τους. Δε φτάνει αυτό;

Έφυγα με την ψυχή μου παγωμένη από κει πάνω. Γιατί έχω κι εγώ κορίτσια στη θάλασσα. Και τρέμω και αγωνιώ.

Τουλάχιστον αυτό το κακό ας γίνει αιτία να ληφθούν όλα τα αναγκαία μέτρα για την ασφάλεια των ναυτικών. Μια δικαίωση στη μνήμη εκείνων που χάθηκαν...

Θα ληφθούν; Χρωστάμε όλοι μας να απαιτήσουμε να ληφθούν.

Ούτε στιγμή να μη σταματήσουμε να απαιτούμε το αυτονόητο δικαίωμα για ασφάλεια στους χώρους εργασίας. Και εδώ και τώρα να υποχρεωθούν όλα τα πλοία να εξοπλιστούν με τα σύγχρονα μέσα πυρασφάλειας.

Αν είχε τέτοια μέσα το Aegean Wind, δε θα είχαν χαθεί τόσοι άνθρωποι.

Γι' αυτό και λέμε πως ήταν:

ΑΔΙΚΟ!!!!!!!


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Welcome onboard! Αφήστε μας το μήνυμά σας και θα προσπαθήσουμε να σας απαντήσουμε το συντομότερο δυνατό. Εκτός αν αλλού αρμενίζουμε... Οπότε κουράγιο μέχρι να καταπλεύσουμε και πάλι στο λιμάνι...

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο

10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.