Επιστολή Αντώνη Νταλακογιώργου: Τελεσίγραφο πολέμου προς την κυβέρνηση

18/1/2010

Από: Πανελλήνια Ένωση Ναυτών Εμπορικού Ναυτικού

Προς: Υπουργό Οικονομίας Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας κα Λούκα Κατσέλη

- Υπουργό Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης κ. Ανδρέα Λοβέρδο

- Υπουργό Οικονομικών κ. Γεώργιο Παπακωνσταντίνου

Κοινοποίηση: Πολιτικά Κόμματα

- Γ.Σ.Ε.Ε – Ε.Κ.Πειραιά – ΠΝΟ – Ναυτεργατικά Σωματεία

- Ημερήσιο Αθηναϊκό Τύπο και λοιπά ΜΜΕ

Αισθήματα έντονης ανησυχίας έχουν δημιουργηθεί το τελευταίο διάστημα στον Ναυτεργατικό κόσμο της χώρας μας εξ αιτίας της πολιτικής που ακολουθεί η κυβέρνηση στο χώρο της ναυτιλίας.

Οι δηλώσεις των αρμόδιων Υπουργών και οι κατευθύνσεις της κυβερνητικής πολιτικής στον χώρο μας φανερώνουν ανάγλυφα ότι υπάρχει ολοκληρωμένο και οργανωμένο σχέδιο με στόχο την αποδιοργάνωση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, της κατάργησης των συνταξιοδοτικών μας δικαιωμάτων , της παραπέρα ενίσχυσης της εφοπλιστικής ασυδοσίας και της ολοκλήρωσης του αφελληνισμού της ελληνικής ναυτιλίας. Ένα βήμα σε αυτή την κατεύθυνση είναι η άρση του καμποτάζ για τα κοινοτικά πλοία στον Ελλαδικό χώρο και τα ελληνικά νησιά.

Στο πνεύμα και στο γράμμα αυτών των κατευθύνσεων η αρμόδια Υπουργός κ. Λ. Κατσέλη δήλωσε σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο «MSC SPLENDIDA» στο λιμάνι του Πειραιά ότι «η χώρα θα πρέπει να κοιτάξει μπροστά να κάνει άνοιγμα στην αγορά κρουαζιέρας και να συνδέσει την Ελληνική Οικονομία με την Ναυτιλία και τον θαλάσσιο τουρισμό και να μπορούν τα νησιά μας να προσφέρουν ποιοτικές υπηρεσίες και να μπορούν και οι Έλληνες να κάνουν κρουαζιέρες με αυτά τα πλοία».

Επίσης, με ανακοίνωσή της, έχει εξαγγελθεί η σύσταση δύο επιτροπών διαβούλευσης για τις θαλάσσιες συγκοινωνίες και τον θαλάσσιο τουρισμό, όπου θα εξετασθούν όλα τα θέματα, που άπτονται του ρυθμιστικού και κανονιστικού πλαισίου.

Οι δηλώσεις αυτές δεν αφήνουν το παραμικρό περιθώριο για αυταπάτες σε ότι αφορά την κυβερνητική πολιτική στο συγκεκριμένο θέμα και αυτή ταυτίζεται με την επιλογή των εταιριών, που μονοπωλούν την διεθνή κρουαζιέρα και έχουν αλώσει την διεθνή αγορά της κρουαζιέρας.

Ο λεγόμενος κοινωνικός διάλογος είναι το μέσον και το εργαλείο με το οποίο επιχειρεί η κυβέρνηση να υλοποιήσει τις φιλοεφοπλιστικές της επιλογές.

Η άρση του καμποτάζ για τα κοινοτικά πλοία στον ελληνικό χώρο θα σημάνει το τέλος για το ελληνικό κρουαζιερόπλοιο και τους έλληνες ναυτικούς που εργάζονται σε αυτά.

Επίσης το ίδιο διάστημα βρίσκονται κυριολεκτικά στον αέρα το σύνολο των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών μας κατακτήσεων που κερδήθηκαν με σκληρούς και δύσκολους αγώνες. Αυτή η αναφορά μας δεν συνιστά ούτε υπερβολές ούτε κινδυνολογία.

Εάν κανείς παρατηρήσει τις εξελίξεις, που αφορούν τα ασφαλιστικά μας ταμεία και τις προωθούμενες από πλευράς κυβέρνησης αλλαγές στο σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης θα συμφωνήσει απόλυτα μαζί μας.

Οι αλλαγές αυτές, που προωθεί η κυβέρνηση, σε στενή συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια πολιτική που οδηγεί στην κατεδάφιση και τον ενταφιασμό των συνταξιοδοτικών μας δικαιωμάτων.

Συγκεκριμένα: όρια ηλικίας, ασφαλιστικές εισφορές, δικαιώματα γυναικών, αναπηρικές συντάξεις, παραπέρα μείωση των ασφαλιστικών ταμείων, μείωση των συντάξεων είναι ορισμένα από τα αντιασφαλιστικά μέτρα, τα οποία επιδιώκει να υλοποιήσει η κυβέρνηση.

Είναι φανερό ότι στον χώρο της ναυτιλίας οι προωθούμενες αλλαγές δεν θα είναι διαφορετικές απ’ αυτές που αναφέρουμε παραπάνω.

Στο πλαίσιο αυτό κυβερνητική επιδίωξη είναι η κατάργηση της αυτοτέλειας του ΝΑΤ και του Οίκου Ναύτη όπως έγινε και με το Υπουργείο Ε.Ν.

Ταυτόχρονα, οι επιχειρούμενες αλλαγές δεν θα διαφέρουν από αυτές, που προωθούνται στον χερσαίο χώρο.

Θέλουμε να καταστήσουμε σαφές ότι οποιαδήποτε μεταβολή στα ισχύοντα θεσμοθετημένα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά μας δικαιώματα θα αποτελέσει αιτία πολέμου και σκληρής σύγκρουσης με την ασκούμενη ναυτιλιακή κυβερνητική πολιτική.

Τέλος, θέλουμε να υπογραμμίσουμε ότι αποτελεί άμεσο κίνδυνο η κατάργηση του ειδικού τρόπου φορολογίας που έχουν οι Ναυτεργάτες εδώ και δεκαετίες ολόκληρες. Σύμφωνα με δηλώσεις κυβερνητικών παραγόντων, όπου υπάρχει ειδικός τρόπος φορολόγησης αυτός θα καταργηθεί στα πλαίσια της νέας φοροεπιδρομής που ετοιμάζει η κυβέρνηση εναντίον των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των μισθωτών και των μικρομεσαίων στρωμάτων.

Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις απαιτείται και επιβάλλεται περισσότερο από ποτέ να υπάρξει η ενότητα και η συσπείρωση όλων των εργαζομένων και των ναυτεργατών στα συνδικάτα τους και ο αγωνιστικός προσανατολισμός τους.

Οι ηγεσίες σε ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ – ΠΝΟ – Ε.Κ.Πειραιά πρέπει επιτέλους να αφουγκρασθούν την οργισμένη φωνή των εργαζομένων, να αλλάξουν την τακτική τους και να προσανατολισθούν σταθερά στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και γενικότερα των εργαζομένων, που εκπροσωπούν.

Είναι αναγκαίο το συνδικαλιστικό κίνημα και οι ηγεσίες του να απεγκλωβιστούν από την στενή εξάρτηση των κομμάτων, της κυβέρνησης και της εργοδοσίας, να πορευτούν αποκλειστικά και μόνο με γνώμονα το συμφέρον των εργαζομένων.

Η ΠΕΝΕΝ σε μια τέτοια πορεία θα συμβάλει με όλες τις δυνάμεις της και καλεί τους Ναυτεργάτες και τον κλάδο να είναι σε αγωνιστική επαγρύπνηση και ετοιμότητα.

Για την ΠΕΝΕΝ

Ο Πρόεδρος

ΑΝΤΩΝΗΣ ΝΤΑΛΑΚΟΓΙΩΡΓΟΣ

Ο Γεν. Γραμματέας

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣ

__________________________________________________

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ ΑΠΟ ΤΟ GREEKSHIPPINGNEWS

ΣΧΟΛΙΟ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ

Με ιδιαίτερη ευχαρίστηση διαβάσαμε αυτή τη μαχητική επιστολή της Πανελλήνιας Ένωσης Ναυτών Εμπορικού Ναυτικού (ΠΕΝΕΝ), όχι μόνο για αγωνιστικό της πνεύμα αλλά και για το κάλεσμα ενότητας που απευθύνει στους ναυτεργάτες.

Εμείς ευχόμαστε στους φίλους ναύτες επιτυχία και στους δύο στόχους, στους αγώνες που προαναγγέλλουν αλλά και στην επίτευξη της πολυπόθητης ενότητας του ναυτεργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Αν και οι γνωρίζοντες τα του χώρου μικρές ελπίδες μόνο τρέφουν για τη δεύτερη ευχή μας...

Είναι μια πολύ δυσάρεστη κατάσταση αυτή που επικρατεί στο ναυτεργατικό συνδικαλιστικό κίνημα εδώ και πολλά χρόνια. Λες και δεν φτάνουν τα τεράστια εργασιακά ζητήματα που ταλανίζουν τον κλάδο. Ταυτόχρονα δε λέει να κοπάσει η αντιπαλότητα ανάμεσα στους διάφορους συνδικαλιστικούς χώρους των ναυτεργατών, βασική αιτία υπονόμευσης των όποιων αγώνων και διεκδικήσεων.

Κάποτε ζήσαμε άλλους καιρούς και δυνατές στιγμές του ναυτεργατικού κινήματος. Και είναι αυτή η ανάμνηση που προκαλεί μεγαλύτερο πόνο για τη σημερινή κατάσταση.

Από τη μία ο εργοδοτικός συνδικαλισμός που από πάντα υπήρχε στο χώρο αυτό. Με στόχο να λιβανίζει τους εφοπλιστές και να οδηγεί τους ναυτεργάτες σε διαρκή επιδείνωση της θέσης τους αλλά και στον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών από τα πλοία.

Από την άλλη οι διάφορες φιλοκυβερνητικές συνδικαλιστικές παρατάξεις με κύριο μέλημα τη στήριξη της εκάστοτε κυβέρνησης.

Και στον τρίτο πόλο; Γιατί και αυτός υπήρχε και θα υπάρχει πάντα... Ο πόλος που οφείλει να εκφράζει τους πόθους των ναυτεργατών και το δίκαιο αίτημά τους για ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και για αξιοπρεπή ανταπόδοση των κόπων τους.

Είναι αυτός ο πόλος που κάποτε συσπείρωνε τις δυνάμεις της θρυλικής ΟΕΝΟ. Κι αργότερα της Ναυτεργατικής Συνδικαλιστικής Κίνησης. Της κίνησης που προλάβαμε κι εμείς να γνωρίσουμε αλλά και να λάβουμε ενεργά μέρος στους αγώνες της. Ιδιαίτερα στους μεγάλους αγώνες των αρχών της δεκαετίας του '80 με κύριο στόχο την καταπολέμηση της ανεργίας.

Σε κείνο το καμίνι λάβαμε το βάπτισμα του συνδικαλιστή και το πνεύμα εκείνων των αγώνων μεταφέραμε αργότερα σε όποιον άλλο συνδικαλιστικό φορέα βρεθήκαμε. Εκεί και τότε γνωριστήκαμε και δεθήκαμε με τα πρόσωπα που και τώρα κυριαρχούν με την παρουσία τους στα ναυτεργατικά σωματεία τόσο της ΠΕΝΕΝ όσο και της ΠΕΜΕΝ.

Δοκιμάκι ήμουν ακόμη όταν ανέβηκε στο καράβι μου ο τότε νεαρός συνδικαλιστής και νυν πρόεδρος της ΠΕΜΕΝ, κ. Σάββας Τσιμπόγλου. Τον θυμάμαι και δεν ξεχνώ το πώς ανέβηκε την τεράστια σκάλα του γκαζάδικου... Με γύψο στο πόδι. Γύψος που δεν τον εμπόδισε να φτάσει στο λιμάνι της Δυτικής Ευρώπης που τότε βρισκόμασταν για να μας μεταφέρει την αγωνιστική φωνή του σωματείου του. Από τότε ο Σάββας κρατά μια ξεχωριστή θέση στην εκτίμησή μου. Και πάντα όταν τον συναντώ του θυμίζω εκείνη τη μέρα που υπερβάλλοντας εαυτόν έφερε σε πέρας τα συνδικαλιστικά του καθήκοντα. Γιατί πρέπει να θυμόμαστε και να μη λησμονούμε ό,τι καλό και σπουδαίο έχουν κάνει οι άλλοι...

Και δόκιμος όντας, το Σεπτέμβρη του 1980, βρέθηκα να συνυπηρετώ σε γκαζάδικο του Ωνάση με τον νυν πρόεδρο της ΠΕΝΕΝ, κ. Αντώνη Νταλακογιώργο και τότε νεαρό ναύτη. Αργότερα, στη στεριά, ο Αντώνης ανέλαβε υπεύθυνη συνδικαλιστική θέση και όταν ορφάνεψε η ηγεσία της ΠΕΝΕΝ, με το θάνατο του αξέχαστου συντρόφου μας του Γεράσιμου του Δεστούνη, ο Αντώνης Νταλακογιώργος παρέλαβε και το τιμόνι της ιστορικής ένωσης των ναυτών.

Τον θυμάμαι σε εκείνα τα πρώτα του βήματα τα συνδικαλιστικά, ιδιαίτερα μαχητικό και με πλατιά απήχηση στο χώρο των ναυτεργατών. Παρά το νεαρό της ηλικίας του επελέγη για τα πολλά και αδιαμφισβήτητα προσόντα του ως υψηλόβαθμο στέλεχος της συνδικαλιστικής μας παράταξης και "φορτώθηκε" με τα ανάλογα καθήκοντα.

Πώς και γιατί στη συνέχεια επήλθε ρήξη στις σχέσεις του Αντώνη Νταλακογιώργου και της Ναυτεργατικής, δεν μπόρεσα ποτέ να το καταλάβω...

Με ιδιαίτερη θλίψη διαβάζω τόσο στο ΜΑΤΣΑΚΟΝΙ της ΠΕΝΕΝ όσο και στην εφημερίδα της Ναυτεργατικής τις διαρκείς φραστικές επιθέσεις και των μεν και των δε. Με τέτοιες επιθέσεις, που φτάνουν ενίοτε σε βαρύτατους χαρακτηρισμούς, πώς είναι δυνατόν να επιτευχθεί ενότητα; Προσωπικά, λυπάμαι που θα το πω, σχεδόν το αποκλείω.

Κριτική για τα λάθη που έγιναν εκατέρωθεν, δεν έχει θέση εδώ. Θα περιοριστούμε μόνο στην ευχή που κάναμε. Να ξεπεραστούν οι όποιες αντιπαλότητες και να λάβει σάρκα και οστά η επιθυμία όλων μας για ενότητα στο ναυτεργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Βεβαίως η ενότητα δεν είναι αυτοσκοπός. Μόνο το μέσο για την επίτευξη των αγωνιστικών στόχων. Και που θα πρέπει οι στόχοι αυτοί να υπηρετούν τα γνήσια αιτήματα των ναυτεργατών. Αλλιώς ας λείπει η ενότητα!

Πικρό να το λες αλλά και συνδικαλιστικά απαράδεκτο να ξεπουλάς τους στόχους του κινήματος για το χατίρι της ενότητας.

Όπως και αν έχει, το θέμα αυτό είναι μεγάλη μαχαιριά στην ψυχή όλων όσων νοιάζονται για το ναυτεργατικό κίνημα... Όχι συναισθηματικά, εκείνο που μας πονάει είναι κυρίως το αποτέλεσμα. Η τροχοπέδη στις αγωνιστικές διεκδικήσεις.

Θα μπορέσει το κίνημα να βρει τον τρόπο να ξεπεράσει αυτό το πρόβλημα;

Για το καλό του κλάδου, ελπίζουμε πως ναι. Αρκεί να μην είναι πια αργά...

Αλλιώς η ιστορία του ναυτεργατικού κινήματος θα επιδικάσει στον καθένα τις ευθύνες του χωρίς κανένα δικαίωμα παραγραφής. Ούτε καν με τα ελαφρυντικά της πάλαι ποτέ αγωνιστικής και μαχητικής στάσης. Οι συνδικαλιστές ούτως ή άλλως δε δικαιούνται επίκληση του αγωνιστικού τους παρελθόντος. Και ισχύει περισσότερο γι' αυτούς από πολλούς άλλους, το

ΜΗΔΕΝΑ ΠΡΟ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΜΑΚΑΡΙΖΕ!