BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

Επιστολή Αντώνη Νταλακογιώργου: Τελεσίγραφο πολέμου προς την κυβέρνηση



18/1/2010



Από: Πανελλήνια Ένωση Ναυτών Εμπορικού Ναυτικού



Προς: Υπουργό Οικονομίας Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας κα Λούκα Κατσέλη

- Υπουργό Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης κ. Ανδρέα Λοβέρδο

- Υπουργό Οικονομικών κ. Γεώργιο Παπακωνσταντίνου

Κοινοποίηση: Πολιτικά Κόμματα

- Γ.Σ.Ε.Ε – Ε.Κ.Πειραιά – ΠΝΟ – Ναυτεργατικά Σωματεία

- Ημερήσιο Αθηναϊκό Τύπο και λοιπά ΜΜΕ



Αισθήματα έντονης ανησυχίας έχουν δημιουργηθεί το τελευταίο διάστημα στον Ναυτεργατικό κόσμο της χώρας μας εξ αιτίας της πολιτικής που ακολουθεί η κυβέρνηση στο χώρο της ναυτιλίας.

Οι δηλώσεις των αρμόδιων Υπουργών και οι κατευθύνσεις της κυβερνητικής πολιτικής στον χώρο μας φανερώνουν ανάγλυφα ότι υπάρχει ολοκληρωμένο και οργανωμένο σχέδιο με στόχο την αποδιοργάνωση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, της κατάργησης των συνταξιοδοτικών μας δικαιωμάτων , της παραπέρα ενίσχυσης της εφοπλιστικής ασυδοσίας και της ολοκλήρωσης του αφελληνισμού της ελληνικής ναυτιλίας. Ένα βήμα σε αυτή την κατεύθυνση είναι η άρση του καμποτάζ για τα κοινοτικά πλοία στον Ελλαδικό χώρο και τα ελληνικά νησιά.

Στο πνεύμα και στο γράμμα αυτών των κατευθύνσεων η αρμόδια Υπουργός κ. Λ. Κατσέλη δήλωσε σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο «MSC SPLENDIDA» στο λιμάνι του Πειραιά ότι «η χώρα θα πρέπει να κοιτάξει μπροστά να κάνει άνοιγμα στην αγορά κρουαζιέρας και να συνδέσει την Ελληνική Οικονομία με την Ναυτιλία και τον θαλάσσιο τουρισμό και να μπορούν τα νησιά μας να προσφέρουν ποιοτικές υπηρεσίες και να μπορούν και οι Έλληνες να κάνουν κρουαζιέρες με αυτά τα πλοία».

Επίσης, με ανακοίνωσή της, έχει εξαγγελθεί η σύσταση δύο επιτροπών διαβούλευσης για τις θαλάσσιες συγκοινωνίες και τον θαλάσσιο τουρισμό, όπου θα εξετασθούν όλα τα θέματα, που άπτονται του ρυθμιστικού και κανονιστικού πλαισίου.

Οι δηλώσεις αυτές δεν αφήνουν το παραμικρό περιθώριο για αυταπάτες σε ότι αφορά την κυβερνητική πολιτική στο συγκεκριμένο θέμα και αυτή ταυτίζεται με την επιλογή των εταιριών, που μονοπωλούν την διεθνή κρουαζιέρα και έχουν αλώσει την διεθνή αγορά της κρουαζιέρας.

Ο λεγόμενος κοινωνικός διάλογος είναι το μέσον και το εργαλείο με το οποίο επιχειρεί η κυβέρνηση να υλοποιήσει τις φιλοεφοπλιστικές της επιλογές.

Η άρση του καμποτάζ για τα κοινοτικά πλοία στον ελληνικό χώρο θα σημάνει το τέλος για το ελληνικό κρουαζιερόπλοιο και τους έλληνες ναυτικούς που εργάζονται σε αυτά.

Επίσης το ίδιο διάστημα βρίσκονται κυριολεκτικά στον αέρα το σύνολο των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών μας κατακτήσεων που κερδήθηκαν με σκληρούς και δύσκολους αγώνες. Αυτή η αναφορά μας δεν συνιστά ούτε υπερβολές ούτε κινδυνολογία.

Εάν κανείς παρατηρήσει τις εξελίξεις, που αφορούν τα ασφαλιστικά μας ταμεία και τις προωθούμενες από πλευράς κυβέρνησης αλλαγές στο σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης θα συμφωνήσει απόλυτα μαζί μας.

Οι αλλαγές αυτές, που προωθεί η κυβέρνηση, σε στενή συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια πολιτική που οδηγεί στην κατεδάφιση και τον ενταφιασμό των συνταξιοδοτικών μας δικαιωμάτων.

Συγκεκριμένα: όρια ηλικίας, ασφαλιστικές εισφορές, δικαιώματα γυναικών, αναπηρικές συντάξεις, παραπέρα μείωση των ασφαλιστικών ταμείων, μείωση των συντάξεων είναι ορισμένα από τα αντιασφαλιστικά μέτρα, τα οποία επιδιώκει να υλοποιήσει η κυβέρνηση.

Είναι φανερό ότι στον χώρο της ναυτιλίας οι προωθούμενες αλλαγές δεν θα είναι διαφορετικές απ’ αυτές που αναφέρουμε παραπάνω.

Στο πλαίσιο αυτό κυβερνητική επιδίωξη είναι η κατάργηση της αυτοτέλειας του ΝΑΤ και του Οίκου Ναύτη όπως έγινε και με το Υπουργείο Ε.Ν.

Ταυτόχρονα, οι επιχειρούμενες αλλαγές δεν θα διαφέρουν από αυτές, που προωθούνται στον χερσαίο χώρο.

Θέλουμε να καταστήσουμε σαφές ότι οποιαδήποτε μεταβολή στα ισχύοντα θεσμοθετημένα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά μας δικαιώματα θα αποτελέσει αιτία πολέμου και σκληρής σύγκρουσης με την ασκούμενη ναυτιλιακή κυβερνητική πολιτική.

Τέλος, θέλουμε να υπογραμμίσουμε ότι αποτελεί άμεσο κίνδυνο η κατάργηση του ειδικού τρόπου φορολογίας που έχουν οι Ναυτεργάτες εδώ και δεκαετίες ολόκληρες. Σύμφωνα με δηλώσεις κυβερνητικών παραγόντων, όπου υπάρχει ειδικός τρόπος φορολόγησης αυτός θα καταργηθεί στα πλαίσια της νέας φοροεπιδρομής που ετοιμάζει η κυβέρνηση εναντίον των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των μισθωτών και των μικρομεσαίων στρωμάτων.

Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις απαιτείται και επιβάλλεται περισσότερο από ποτέ να υπάρξει η ενότητα και η συσπείρωση όλων των εργαζομένων και των ναυτεργατών στα συνδικάτα τους και ο αγωνιστικός προσανατολισμός τους.

Οι ηγεσίες σε ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ – ΠΝΟ – Ε.Κ.Πειραιά πρέπει επιτέλους να αφουγκρασθούν την οργισμένη φωνή των εργαζομένων, να αλλάξουν την τακτική τους και να προσανατολισθούν σταθερά στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και γενικότερα των εργαζομένων, που εκπροσωπούν.

Είναι αναγκαίο το συνδικαλιστικό κίνημα και οι ηγεσίες του να απεγκλωβιστούν από την στενή εξάρτηση των κομμάτων, της κυβέρνησης και της εργοδοσίας, να πορευτούν αποκλειστικά και μόνο με γνώμονα το συμφέρον των εργαζομένων.

Η ΠΕΝΕΝ σε μια τέτοια πορεία θα συμβάλει με όλες τις δυνάμεις της και καλεί τους Ναυτεργάτες και τον κλάδο να είναι σε αγωνιστική επαγρύπνηση και ετοιμότητα.


Για την ΠΕΝΕΝ

Ο Πρόεδρος

ΑΝΤΩΝΗΣ ΝΤΑΛΑΚΟΓΙΩΡΓΟΣ

Ο Γεν. Γραμματέας

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣ


__________________________________________________


ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ ΑΠΟ ΤΟ GREEKSHIPPINGNEWS




ΣΧΟΛΙΟ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ


Με ιδιαίτερη ευχαρίστηση διαβάσαμε αυτή τη μαχητική επιστολή της Πανελλήνιας Ένωσης Ναυτών Εμπορικού Ναυτικού (ΠΕΝΕΝ), όχι μόνο για αγωνιστικό της πνεύμα αλλά και για το κάλεσμα ενότητας που απευθύνει στους ναυτεργάτες.

Εμείς ευχόμαστε στους φίλους ναύτες επιτυχία και στους δύο στόχους, στους αγώνες που προαναγγέλλουν αλλά και στην επίτευξη της πολυπόθητης ενότητας του ναυτεργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Αν και οι γνωρίζοντες τα του χώρου μικρές ελπίδες μόνο τρέφουν για τη δεύτερη ευχή μας...

Είναι μια πολύ δυσάρεστη κατάσταση αυτή που επικρατεί στο ναυτεργατικό συνδικαλιστικό κίνημα εδώ και πολλά χρόνια. Λες και δεν φτάνουν τα τεράστια εργασιακά ζητήματα που ταλανίζουν τον κλάδο. Ταυτόχρονα δε λέει να κοπάσει η αντιπαλότητα ανάμεσα στους διάφορους συνδικαλιστικούς χώρους των ναυτεργατών, βασική αιτία υπονόμευσης των όποιων αγώνων και διεκδικήσεων.

Κάποτε ζήσαμε άλλους καιρούς και δυνατές στιγμές του ναυτεργατικού κινήματος. Και είναι αυτή η ανάμνηση που προκαλεί μεγαλύτερο πόνο για τη σημερινή κατάσταση.

Από τη μία ο εργοδοτικός συνδικαλισμός που από πάντα υπήρχε στο χώρο αυτό. Με στόχο να λιβανίζει τους εφοπλιστές και να οδηγεί τους ναυτεργάτες σε διαρκή επιδείνωση της θέσης τους αλλά και στον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών από τα πλοία.

Από την άλλη οι διάφορες φιλοκυβερνητικές συνδικαλιστικές παρατάξεις με κύριο μέλημα τη στήριξη της εκάστοτε κυβέρνησης.

Και στον τρίτο πόλο; Γιατί και αυτός υπήρχε και θα υπάρχει πάντα... Ο πόλος που οφείλει να εκφράζει τους πόθους των ναυτεργατών και το δίκαιο αίτημά τους για ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και για αξιοπρεπή ανταπόδοση των κόπων τους.

Είναι αυτός ο πόλος που κάποτε συσπείρωνε τις δυνάμεις της θρυλικής ΟΕΝΟ. Κι αργότερα της Ναυτεργατικής Συνδικαλιστικής Κίνησης. Της κίνησης που προλάβαμε κι εμείς να γνωρίσουμε αλλά και να λάβουμε ενεργά μέρος στους αγώνες της. Ιδιαίτερα στους μεγάλους αγώνες των αρχών της δεκαετίας του '80 με κύριο στόχο την καταπολέμηση της ανεργίας.

Σε κείνο το καμίνι λάβαμε το βάπτισμα του συνδικαλιστή και το πνεύμα εκείνων των αγώνων μεταφέραμε αργότερα σε όποιον άλλο συνδικαλιστικό φορέα βρεθήκαμε. Εκεί και τότε γνωριστήκαμε και δεθήκαμε με τα πρόσωπα που και τώρα κυριαρχούν με την παρουσία τους στα ναυτεργατικά σωματεία τόσο της ΠΕΝΕΝ όσο και της ΠΕΜΕΝ.

Δοκιμάκι ήμουν ακόμη όταν ανέβηκε στο καράβι μου ο τότε νεαρός συνδικαλιστής και νυν πρόεδρος της ΠΕΜΕΝ, κ. Σάββας Τσιμπόγλου. Τον θυμάμαι και δεν ξεχνώ το πώς ανέβηκε την τεράστια σκάλα του γκαζάδικου... Με γύψο στο πόδι. Γύψος που δεν τον εμπόδισε να φτάσει στο λιμάνι της Δυτικής Ευρώπης που τότε βρισκόμασταν για να μας μεταφέρει την αγωνιστική φωνή του σωματείου του. Από τότε ο Σάββας κρατά μια ξεχωριστή θέση στην εκτίμησή μου. Και πάντα όταν τον συναντώ του θυμίζω εκείνη τη μέρα που υπερβάλλοντας εαυτόν έφερε σε πέρας τα συνδικαλιστικά του καθήκοντα. Γιατί πρέπει να θυμόμαστε και να μη λησμονούμε ό,τι καλό και σπουδαίο έχουν κάνει οι άλλοι...

Και δόκιμος όντας, το Σεπτέμβρη του 1980, βρέθηκα να συνυπηρετώ σε γκαζάδικο του Ωνάση με τον νυν πρόεδρο της ΠΕΝΕΝ, κ. Αντώνη Νταλακογιώργο και τότε νεαρό ναύτη. Αργότερα, στη στεριά, ο Αντώνης ανέλαβε υπεύθυνη συνδικαλιστική θέση και όταν ορφάνεψε η ηγεσία της ΠΕΝΕΝ, με το θάνατο του αξέχαστου συντρόφου μας του Γεράσιμου του Δεστούνη, ο Αντώνης Νταλακογιώργος παρέλαβε και το τιμόνι της ιστορικής ένωσης των ναυτών.



Τον θυμάμαι σε εκείνα τα πρώτα του βήματα τα συνδικαλιστικά, ιδιαίτερα μαχητικό και με πλατιά απήχηση στο χώρο των ναυτεργατών. Παρά το νεαρό της ηλικίας του επελέγη για τα πολλά και αδιαμφισβήτητα προσόντα του ως υψηλόβαθμο στέλεχος της συνδικαλιστικής μας παράταξης και "φορτώθηκε" με τα ανάλογα καθήκοντα.

Πώς και γιατί στη συνέχεια επήλθε ρήξη στις σχέσεις του Αντώνη Νταλακογιώργου και της Ναυτεργατικής, δεν μπόρεσα ποτέ να το καταλάβω...

Με ιδιαίτερη θλίψη διαβάζω τόσο στο ΜΑΤΣΑΚΟΝΙ της ΠΕΝΕΝ όσο και στην εφημερίδα της Ναυτεργατικής τις διαρκείς φραστικές επιθέσεις και των μεν και των δε. Με τέτοιες επιθέσεις, που φτάνουν ενίοτε σε βαρύτατους χαρακτηρισμούς, πώς είναι δυνατόν να επιτευχθεί ενότητα; Προσωπικά, λυπάμαι που θα το πω, σχεδόν το αποκλείω.

Κριτική για τα λάθη που έγιναν εκατέρωθεν, δεν έχει θέση εδώ. Θα περιοριστούμε μόνο στην ευχή που κάναμε. Να ξεπεραστούν οι όποιες αντιπαλότητες και να λάβει σάρκα και οστά η επιθυμία όλων μας για ενότητα στο ναυτεργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Βεβαίως η ενότητα δεν είναι αυτοσκοπός. Μόνο το μέσο για την επίτευξη των αγωνιστικών στόχων. Και που θα πρέπει οι στόχοι αυτοί να υπηρετούν τα γνήσια αιτήματα των ναυτεργατών. Αλλιώς ας λείπει η ενότητα!

Πικρό να το λες αλλά και συνδικαλιστικά απαράδεκτο να ξεπουλάς τους στόχους του κινήματος για το χατίρι της ενότητας.

Όπως και αν έχει, το θέμα αυτό είναι μεγάλη μαχαιριά στην ψυχή όλων όσων νοιάζονται για το ναυτεργατικό κίνημα... Όχι συναισθηματικά, εκείνο που μας πονάει είναι κυρίως το αποτέλεσμα. Η τροχοπέδη στις αγωνιστικές διεκδικήσεις.

Θα μπορέσει το κίνημα να βρει τον τρόπο να ξεπεράσει αυτό το πρόβλημα;

Για το καλό του κλάδου, ελπίζουμε πως ναι. Αρκεί να μην είναι πια αργά...

Αλλιώς η ιστορία του ναυτεργατικού κινήματος θα επιδικάσει στον καθένα τις ευθύνες του χωρίς κανένα δικαίωμα παραγραφής. Ούτε καν με τα ελαφρυντικά της πάλαι ποτέ αγωνιστικής και μαχητικής στάσης. Οι συνδικαλιστές ούτως ή άλλως δε δικαιούνται επίκληση του αγωνιστικού τους παρελθόντος. Και ισχύει περισσότερο γι' αυτούς από πολλούς άλλους, το

ΜΗΔΕΝΑ ΠΡΟ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΜΑΚΑΡΙΖΕ!


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Welcome onboard! Αφήστε μας το μήνυμά σας και θα προσπαθήσουμε να σας απαντήσουμε το συντομότερο δυνατό. Εκτός αν αλλού αρμενίζουμε... Οπότε κουράγιο μέχρι να καταπλεύσουμε και πάλι στο λιμάνι...

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο

10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.