BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

Ποιοι Φιλιππινέζοι χάθηκαν στο Aegean Wind


Χάθηκαν και Φιλιππινέζοι στο Aegean Wind. Το ξέρουμε αυτό... Και μάλιστα περισσότεροι, διπλάσιοι, από τους Έλληνες. 3 οι Έλληνες, 6 οι Φιλιππινέζοι.

Κανείς όμως δεν μπήκε στον κόπο να ανακοινώσει τα δικά τους ονόματα. Νο νέιμ...

Θα μου πεις, αυτό σε πείραξε; Ε, ναι, και αυτό με πείραξε. Γιατί δεν ξέρω εσύ πόσους Φιλιππινέζους έχεις συναντήσει στη ζωή σου, εγώ όμως δούλεψα μαζί τους στα καράβια και εννοώ να πονάω το ίδιο για κάθε άνθρωπο που σκοτώνεται στη θάλασσα ανεξάρτητα από φυλή, χρώμα, θρησκεία και ό,τι άλλο έχουμε ανακαλύψει για να μοιράζουμε τους ανθρώπους σε κατηγορίες.

Έψαχνα εδώ και μέρες να βρω τα ονόματα εκείνων των Φιλιππινέζων που άφησαν τη στερνή πνοή τους μέσα στους μαύρους καπνούς του Aegean Wind. Και το έλεγαν και Wind. Τι ειρωνεία. Και για τους ανθρώπους αυτούς, και τους 6 Φιλιππινέζους και τους 3 τους δικούς μας, δε βρέθηκε μια τόση δα ανάσα να τους κρατήσει ζωντανούς μέχρι να φτάσουν στην έξοδο της σωτηρίας...

Σήμερα όμως στάθηκα τυχερή. Βρήκα άρθρο σε φιλιππινέζικο φόρουμ και το παραθέτω αυτούσιο:

http://209.85.229.132/search?q=cache:EzJBR6pVuv0J:tubagbohol.mikeligalig.com/index.php%3Ftopic%3D24506.msg316628+Aniasi+Aegean+Wind+Curacao&cd=4&hl=el&ct=clnk

By Jerome Aning
Philippine Daily Inquirer First Posted 21:29:00 01/03/2010

MANILA, Philippines -- The remains of six Filipino seamen who died on board a Greek-owned ship that caught fire off Venezuela on Dec. 25 were flown to Manila on Saturday night following repatriation efforts by the Department of Foreign Affairs.

The wooden crates containing the caskets bearing the remains of

Bonifacio Vallescas,

Reo Arias,

Danilo Esparagoza,

Noel Lagamon,

Bryan Pragama and

Jerry Espanola

arrived at the Ninoy Aquino International Airport at around 7 p.m. Saturday on a chartered Boeing DC 8 flight.

Wailing family members and relatives hugged each other, some flinging themselves on wooden boxes, as the boxes were being offloaded at the NAIA cargo terminal.

“He’s supposed to arrive tomorrow (Jan. 3) so that we could be together at last. Why did it turn out this way?” said Vallescas’ wife Marie, who recounted that her 32-year-old husband earlier decided to give up being a seaman and work here in the country.

Pragama’s brother Dennis, meanwhile, recounted how he was still able to speak to his brother during Christmas day in Manila.

“It’s very sad. We never imagined it would come to this,” he said
.

Jocelyn Guiritan, a representative of the seafarers’ manning agency Sea Power, said the families of the victims have been given an initial US$1,000 for burial expenses. She said the agency would be processing the death benefits for each sailor worth US$50,000.

The Filipinos were on board the MV Aegean Wind that caught fire on Christmas day while on sail in Venezuelan waters. The fire resulted in nine deaths, including the six Filipinos and three Greeks sailors.

Two Filipinos seafarers, Mark San Jose and Cromwell Pilapil, were injured. San Jose arrived in Manila earlier while Pilapil is still hospitalized in Curacao in the Netherlands Antilles.

Seven other Filipino seafarers who survived are still in Venezuelan capital Caracas for the ongoing investigation.

Accompanying the grieving relatives at the airport were DFA Office of the Undersecretary for Migrant Workers Affairs (OUMWA) executive director Enrico Fos and other officials of the DFA and the Overseas Workers Welfare Administration.


Earlier Foreign Affairs Secretary Alberto Romulo ordered the DFA migrant affairs office to coordinate efforts with the Philippine embassies in Caracas and Athens, Greece to help the Filipinos.

Caracas-based Philippine consul general Jose Ampeso was sent to Curacao to coordinate with the manning agency stationed there while in Athens, consul general Constancio Vingno coordinated with the Greek ship owners.

Philippine ambassador to Venezuela Jocelyn Batoon-Garcia coordinated with the authorities in Caracas and sought the assistance of her Dutch counterpart.

Inquirer:The home of Filipinos Worldwide

Για να δούμε το δράμα σε όλη του την έκταση. Άνθρωποι είναι και οι Φιλιππινέζοι. Κι έχουν όπως διαβάσατε κι αυτοί γυναίκες και αδέρφια αφήσει πίσω...

Και για μας, τους έλληνες ναυτικούς, που έχουμε δουλέψει μαζί τους στα καράβια, ναι, πονάει πολύ και ο δικός τους θάνατος. Διάβαζα τα ονόματα των νεκρών. Τζέρι και Ντανίλο... είχαμε κι εμείς σ' ένα καράβι τέτοια ονόματα. Δεν είχαμε μόνο Γιώργηδες και Κώστηδες...

Αμ το άλλο. Θα το προσέξατε και αυτό. Την αποζημίωση κατά κεφαλή νεκρού. 50.000 ντόλαρς. Μάλιστα. Τώρα μάλιστα... Και άλλα 1.000 για τα έξοδα κηδείας. Για να κάνουμε το λογαριασμό. Τι στοιχίζουν έξι Φιλιππινέζοι.

6000 δολλάρια για να τους θάψεις και 300.000 δολλάρια στις οικογένειες και ιτς οκέυ.

Διάβαζα κάπου τις ευχαριστίες λέει που πρέπει να πούμε στην εταιρεία, γιατί πλήρωσε και το αεροπλάνο λέει να φέρει τις σορούς...

Μα διάβασα και στο ΠΕΙΡΑΤΙΚΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ πως αν μόνο 15.000 ευρώ είχαν δώσει πριν, θα είχαν γλιτώσει τα τωρινά έξοδα. Μόνο 15.000 ευρώ. Για να μπει στο καράβι αυτό το ρημάδι το σύστημα που έχουν τα επιβατικά για τη φωτιά. Ανιχνευτές καπνού και σπρίνκλερς...

Και συ ρωτάς τι ψυχή έχουν 15.000 ευρώπουλα...

Εδώ με μισό εκατομμύριο ευρώ και κάτι λιγότερο, καθαρίζεις τελείως με 6 Φιλιππινέζους...

Τους νο νέιμ Φιλιππινέζους. Που έμειναν ακόμη και στα δελτία ένας ψυχρός αριθμός. 6 Φιλιππινέζοι. Πώς λέμε 6 μπουκαλάκια νερό; 6 χαρτοπετσέτες;;; Μιας χρήσης κι αυτοί.

Τους πετάς (ως τη Μανίλα) , τους αποζημιώνεις και ξόφλησες.

Αλήθεια, για τους δικούς μας; 50.000 ντόλαρς είναι και πάλι η ταρίφα; Δηλαδή γύρω στα 72.000 ευρώ;

Να ξέρω δηλαδή τι έχασε η οικογένεια που δεν τα τίναξα στα καράβια. Ένα διαμερισματάκι δυάρι; Κι αυτό μεταχειρισμένο...

Μπα, λέω για τους Έλληνες θα φιλοτιμηθούν να δώσουν κάτι παραπάνω.

Και πες μου τώρα εσύ. Αν έχανες τον άνθρωπό σου στο καράβι, πώς θα άπλωνες το χέρι να πάρεις τέτοια λεφτά; Να τα κάνεις τι;

Και βέβαια θα αναγκαστούν να τα πάρουν. Γιατί υπάρχουν παιδιά πίσω. Και ανάγκες υπάρχουν. Αλλά τον πόνο της ψυχής εκείνη την ώρα, της ανταλλαγής, ποιο καντάρι μπορεί να τον ζυγίσει;


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Welcome onboard! Αφήστε μας το μήνυμά σας και θα προσπαθήσουμε να σας απαντήσουμε το συντομότερο δυνατό. Εκτός αν αλλού αρμενίζουμε... Οπότε κουράγιο μέχρι να καταπλεύσουμε και πάλι στο λιμάνι...

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο

10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.