BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

ΤΟ ΑΛΛΟ ΛΕΥΚΩΜΑ ΤΩΝ ΝΑΥΤΙΚΩΝ


Ξεκινήσαμε χτες στο φόρουμ (το HOMA EDUCANDUS είναι το δικό μας φόρουμ για καπετάνισσες και όχι μόνο) ένα καινούριο θέμα, ΤΟ ΑΛΛΟ ΛΕΥΚΩΜΑ ΤΩΝ ΝΑΥΤΙΚΩΝ. Το είπαμε "άλλο" για να το ξεχωρίσουμε από το λεύκωμα που είχαμε ανοίξει μήνες πριν με φωτογραφίες πλοίων και άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία για τα καράβια και τη θάλασσα.

Είναι ένα ιδιότυπο λεύκωμα αυτό. Στηριγμένο σε άλλη φιλοσοφία... Το παρακάτω απόσπασμα από τις σελίδες αυτού του άλλου λευκώματος, εξηγεί ποια είναι αυτή η φιλοσοφία...

Εσύ λοιπόν γλυκιά μου καπετάνισσα,

που παρακολουθείς ετούτο το ιδιότυπο λεύκωμα, ήδη θα το κατάλαβες πως δεν ανοίξαμε απλώς έναν κατάλογο νεκρών...

Θελήσαμε εδώ να συγκεντρώσουμε κάποια από κείνα τα απαραίτητα εφόδια που οι σχολές ξέχασαν να σου πουν.

Ξέρεις, σε πολλές άλλες σχολές είθισται οι σπουδαστές να διδάσκονται και αντικείμενα επιφανειακά άσχετα με τον κύκλο σπουδών. Και κυρίως να διδάσκονται φιλοσοφία... κι ας είναι να βγουν μηχανικοί.

Αυτά που γράφουμε εδώ σίγουρα δεν είναι η κλασική μορφή της φιλοσοφίας. Εξάλλου κι εμείς δεν είμαστε κλασικοί φιλόσοφοι.

Είναι όμως η άλλη όψη των πραγμάτων, μια φιλοσοφία πρακτική γύρω από τη ζωή στη θάλασσα.

Όταν στέκεις στη γέφυρα ή και τρέχεις από το ραντάρ στο τσατ ρουμ και από το VHF σε όποιο άλλο όργανο της σημερινής γέφυρας, στάσου λίγο και σκέψου.

- Είσαι εκεί μονάχα για να κουβαλάς από τη μια άκρια της γης στην άλλη διαφόρων λογιών αγαθά;

Παίρνεις πχ πετρέλαιο από τον Περσικό και το πας στην Ευρώπη, ή από την Αφρική και το πας στην Αμερική, κάτσε λίγο και σκέψου...

- Από ποιον το παίρνεις και σε ποιον το πας; Και γιατί;

Μη με ρωτάς πώς ακριβώς κατέβηκε η ιδέα για τούτο το λεύκωμα. Ήταν πολλά που έγιναν αυτές τις μέρες και πολλά που ήρθαν στην επιφάνεια από τα ξεχασμένα του κάθε ανθρώπου. Ένα από τούτα ήταν και όσα ανακάλυψα ψάχνοντας λίγο καλύτερα το θέμα της πειρατείας στη Σομαλία.

Από τη μια είναι εκείνο το κορίτσι, που καλώς ή κακώς και ας μην το λέει κανένας ξέρω ότι βρίσκεται εκεί κάτω, όμηρος στα χέρια των Σομαλών. Ο νους μου δεν μπορεί να ξεκολλήσει και συνέχεια βασανίζομαι σε τι κατάσταση να είναι... Είθε βεβαίως να είναι καλά. Μα από την ώρα που διάβασα τι συνέβη σε ένα άλλο ελληνόκτητο καράβι, το ΑΡΙΑΝΑ, η καρδιά μου πάγωσε. (δες περισσότερα εδώ και αν ξέρεις και ισπανικά δες και εδώ το χρονικό μιας πειρατείας... )

Βιάζονται πια οι γυναίκες όμηροι των Σομαλών.

Κανείς όμως δε φαίνεται να βιάζεται για να απελευθερωθούν τα καράβια που πέφτουν στα χέρια των Σομαλών. Κοιτάνε μόνο να κάνουν όσες περισσότερες διαπραγματεύσεις μπορούν για να μειώσουν τα λύτρα.

Στα τσακίδια τα λύτρα τους. Εμένα με νοιάζουν μόνο οι άνθρωποι. Και με νοιάζεις κι εσύ που τριγυρνάς εκεί κάτω. Τρέμει η ψυχή μου μη μου πάθεις το παραμικρό.

Και δε φτάνει μόνο να σου λέω να προσέχεις. Πάνω από όλα είναι να σκέφτεσαι. Να μην τριγυρνάς τις θάλασσες με άδειο κεφάλι.

Πέρα από τα σήματα αποφυγής συγκρούσεων, τις ευθείες μαρκ και τους υπολογισμούς φόρτωσης, υπάρχουν κι εκείνα που αφορούν τη ζωή. Τη δική σου και τη ζωή όλων.

Και είναι πάνω από όλα η ζωή και η προστασία της ζωής.

Ξέρεις, ήταν η πρώτη φορά που με άφησαν να κάνω μόνη μου βάρδια σε γκαζάδικο. Κάπου στα νερά της Βεγγάζης.

Εκεί, ξέρεις, στην περιοχή της Βεγγάζης, ήταν λέει και ο κήπος με τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων. Έφτασε κάποτε εκεί ο μυθικός Ηρακλής για να τα κλέψει. Τον θυμάσαι το μύθο; Πρέπει να τους θυμάσαι εκείνους τους μύθους, γιατί δεν είναι παραμυθάκια να περνά η ώρα...

Κατάφερε που λες ο ημίθεος και έκλεψε τα μήλα. Και τα πήγε στον Ευρυσθέα που τα ζήταγε. Μα εκείνος του τα χάρισε σαν δώρο για τον άθλο του. Κι ο Ηρακλής; Δεν τα κράτησε! Τα παρέδωσε λέει στην Αθηνά, τη θεά της σοφίας, που άλλο δεν είναι παρά η λογική του ανθρώπου, κι εκείνη με τη σειρά της τα ξαναπήγε στον κήπο των Εσπερίδων γιατί εκεί λέει ο μύθος ήταν η θέση τους!

Εμείς όχι. Οι σημερινοί άνθρωποι πάμε και βουτάμε τα χρυσά μήλα από κάθε γωνιά της γης και τα πάμε εκεί που δεν πρέπει. Παίρνουμε το πετρέλαιο για παράδειγμα, από τις φτωχές χώρες της Αφρικής και το πάμε πού; Στους γιάπηδες για να γκαζώνουν στις μεγάλες λεωφόρους των πολιτισμένων χωρών τους.

Κι ας φωνάζουν την ίδια ώρα κάποιοι τρελοί πως το πετρέλαιο λίγο ακόμη και θα σωθεί. Κι ας λένε άλλοι τρελοί πως η υπερκατανάλωση ενέργειας έχει καταστρέψει το κλίμα του πλανήτη και κινδυνεύει η γη με άνοδο της στάθμης των θαλασσών κατά 7 μέτρα τα επόμενα χρόνια...

Σκεφτόμουν, καλό μου, τίποτε από όλα αυτά εγώ εκείνο το βράδυ που πέρναγα στα ανοιχτά της Βεγγάζης; Όχι! Φυσικά όχι.

Ήμουν κι εγώ τότε μόλις είκοσι χρονών. Και σκεφτόμουν μόνο πώς να καταφέρω να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα. Να γίνω καπετάνισσα!

Έτρεμαν θυμάμαι τα χέρια μου από το άγχος και το μόνο που με ένοιαζε ήταν να φέρω σε πέρας τη βάρδια μου. Να ακούσω το μπράβο από τον καπετάνιο.

Γιατί λοιπόν να τα σκεφτείς τώρα εσύ; Σε όποια νερά και αν αρμενίζεις;

Μόνο για τούτο. Επειδή η κάθε γενιά πρέπει να γίνεται καλύτερη από την προηγούμενη. Το πολλώ κάρονες που έλεγαν κάποτε τα μικρά της Σπάρτης. Μόνο για τούτο.

Πόνεσε που λες η ψυχή μου όταν διάβασα για εκείνη την ουκρανή μαγείρισσα του ΑΡΙΑΝΑ που βιάστηκε από τους Σομαλούς. Κι ανατρίχιασα τι μπορεί να συμβαίνει και με το άλλο κορίτσι που βρίσκεται τώρα στα χέρια τους.

Κι έπειτα κάθισα και έψαξα. Τι είναι αυτοί οι Σομαλοί πειρατές; Τι στο διάτανο τους έχει μπει στο μυαλό και δε αφήνουν ήσυχα τα καράβια να περνούν;

Κι έπεσα που λες πάλι στον κήπο των Εσπερίδων. Και σε όλους εκείνους που λεηλατούν τις θάλασσες της Σομαλίας. Ή και τις χρησιμοποιούν για θαλάσσια χωματερή των τοξικών αποβλήτων των πολιτισμένων χωρών.

Φτωχοί ψαράδες ήταν οι Σομαλοί. Ήθελαν μόνο να μπορούν να ψαρεύουν στις θάλασσές τους και να ζουν την οικογένειά τους. Κι ήρθαν έπειτα τα μεγάλα αλιευτικά, τα ξένα αλιευτικά, και δεν άφησαν ούτε σπόρο από ψάρι... Και ήρθαν και τα καράβια των ξένων και άδειασαν βαρέλια ολόκληρα με τοξικά. Έπειτα με το τσουνάμι του 2004 ξεβράστηκαν τα βαρέλια στις παραλίες της Σομαλίας. Κι εκατοντάδες άνθρωποι πέθαναν μόνο γιατί τα ακούμπησαν...

Αγγλικά ξέρεις. Πρέπει να ξέρεις. Πάτα εδώ

http://en.wikipedia.org/wiki/Piracy_in_Somalia

να διαβάσεις περισσότερα. Να μάθεις δηλαδή τι στο διάολο θέλουν οι πειρατές από τη δική σου ζωή. Και πώς η δική σου ζωή και η ζωή όλων μας σχετίζεται με την πειρατεία.

Σου τα έμαθαν αυτά στη σχολή; Γιατί να στα μάθουν; Δε θα πέσουν στα χέρια των πειρατών οι καθηγητές της σχολής. Εσύ κινδυνεύεις να πέσεις. Γι' αυτό εσύ πρέπει να ξέρεις. Πρέπει να μάθεις. Να μη γυρνάς τις θάλασσες με άδειο κεφάλι. Γεμάτο μόνο με τους υπολογισμούς που σου έμαθαν στη σχολή.

Ποιος ξέρει... ίσως κι εκείνος ο άτυχος καπετάνιος που σκοτώθηκε πέρυσι στο Καμερούν, αν λίγο είχε προβληματιστεί τι στο καλό γυρεύει ψάρια εκεί κάτω και γιατί... να μην είχε πληρώσει με τη ζωή του το λάθος του να μη σκέφτεται παρά μονάχα τη δουλειά του!

Γιατί ο άνθρωπος δεν είναι μόνο δουλειά. Πάνω από όλα είναι η ζωή. Και πρέπει να τη σκεφτόμαστε λιγάκι κι αυτή τη ρημαδιασμένη τη ζωή... τη ζωή μας!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Welcome onboard! Αφήστε μας το μήνυμά σας και θα προσπαθήσουμε να σας απαντήσουμε το συντομότερο δυνατό. Εκτός αν αλλού αρμενίζουμε... Οπότε κουράγιο μέχρι να καταπλεύσουμε και πάλι στο λιμάνι...

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο

10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.