Επέτειος 30 χρόνων σήμερα για τις Ελληνίδες Καπετάνισσες

Σαν σήμερα, 10 Ιουλίου, έλαβαν το πτυχίο τους οι πρώτες γυναίκες απόφοιτες από δημόσια σχολή Πλοιάρχων και συγκεκριμένα από την ΑΔΣΕΝ ΠΕΙΡΑΙΑ:

10 ΙΟΥΛΙΟΥ 1980

ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΠΤΥΧΙΩΝ

ΣΤΗΝ ΑΔΣΕΝ ΑΣΠΡΟΠΥΡΓΟΥ

Διακρίνονται στην κάτω σειρά από αριστερά προς τα δεξιά:

Η αρχηγός της σχολής, Μυρτώ Μάσχα και οι: Λίνα Βασιλάκη, Άννα Χατζησταύρου, Ελένη Μποζώνη, Πόπη Σπηλιοπούλου, Αμαλία Γιαννίτσαρη, Ματίνα Γαβρήλου, Σπυριδούλα Δεληγιάννη, Μαρία Σαχανά, Μαίρη Ιωαννίδου, ενώ ο φακός έχει κόψει στη δεύτερη φωτογραφία την Ολίβια Φίλιου.

Στην επάνω σειρά και πάλι από αριστερά προς τα δεξιά, διακρίνονται:

Γιούλα Παναγοπούλου, Βάσω Μυρωνάκη, Μαρία Λαμπρίδου, Ντιάνα Σκούπα, Αριάδνη Τομπουλίδου, Κατερίνα Πουλακάκη, Μαίρη Λούντα, Σοφία Λάμπου, Ντίνα Κρανίτου, Λία Χατζηκώστα, Ελένη Περιστέρη, Χρύσα Πασχαλίδου, Πόπη Θιακού. Κομμένες και εδώ από το φακό η Αντωνία Μουρκόγιαννη, πρώτη από αριστερά στην επάνω σειρά, και η υπαρχηγός της σχολής, Ελένη Τσινιάρη, τελευταία δεξιά.

Δεν υπάρχουν στη φωτογραφία (και δεν μπορώ να θυμηθώ γιατί) οι ακόλουθες συσπουδάστριές μας:

Σταγοπούλου Βάσα, Τσιολάκη Φωτεινή και Γρατσέα Σούλα.

Σύνολο 29... πρώτες απόφοιτοι γυναίκες από ελληνική Δημόσια Σχολή Εμπορικού Ναυτικού Πλοιάρχων.

Με τα πτυχία στο χέρι και με το χαμόγελο στα χείλη...

Τριάντα χρόνια μετά, βλέποντας τις φωτογραφίες αποφοίτησης, δεν ξέρω ποια θα χαμογελούσε. Ή θα ένιωθε πικρία γιατί άλλα περιμέναμε και άλλα μας έφερε η ζωή.

Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κάθε αρχή και δύσκολη. Και μπορεί εμείς να σταματήσαμε νωρίς τη θάλασσα όμως ο θεσμός συνεχίστηκε και αρκετές πια γυναίκες έχουν φορέσει τα τέσσερα γαλόνια του πρώτου πλοιάρχου. Και βέβαια υπάρχουν σήμερα στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού δεκάδες κοπέλες που σπουδάζουν. Όχι μόνο πλοίαρχοι αλλά και μηχανικοί. Να σημειώσω εδώ ότι και στα δικά μας χρόνια υπήρχαν κι άλλες κοπέλες στις σχολές, που σπούδαζαν ασυρματίστριες. Τώρα πια οι ασυρματιστές έχουν καταργηθεί και η αντίστοιχη σχολή έχει πάψει να λειτουργεί.

Αξίζει νομίζω εδώ να σημειώσω και τα ονόματα των κοριτσιών που μπήκαν στη σχολή μας τον επόμενο χρόνο από μας, όπως τα έχω σε κατάσταση εκείνου του καιρού:

Σαΐνη Χριστίνα, Τζατζιμάκη Δέσποινα, Μαυροφρύδου Ελευθερία, Ταβουλάρη Χρυσούλα, Μαρούδα Μαριάννα, Κανατά Μαρία, Λαμπαδαρίου Μαρία, Δαμιανού Αικατερίνη, Καπετανάκη Αικατερίνη, Κατσικαδάκου Ευαγγελία, Μεϊμετέα Σταυρούλα, Ανδριοπούλου Θεοδώρα, Αρβανίτη Πρεβεζάνου Ευγενία, Κορίνη Χαρίκλεια, Μπουμπουράκη Αθανασία, Σαράντου Μαρία, Καπασάκη Γεωργία, Κουκουτσά Πολυτίμη, Λαμπροπούλου Ευαγγελία, Μάρκεν Αικατερίνη, Καραμάνου Αικατερίνη, Αγγελοπούλου Σοφία, Ζάγκα Αντωνία, Ηλιοπούλου Νικολία, Καταπόδη Ελπίδα, Κωνσταντοπούλου Ευνομία, Κωνσταντοπούλου Στυλιανή, Λίτσα Χούμα Μαρία, Μανουσάκη Αικατερίνη, Ρετζέπη Αικατερίνη, Νεοφύτου Κυριακή.

Ελπίζω να έγραψα σωστά τα ονόματα, γιατί η κατάσταση έχει τα χάλια της, τι περιμένεις μετά από τρεις δεκαετίες;

Ενώ για να διορθωθεί η επίτηδες απόδοση των μικρών δικών μας ονομάτων με τα υποκοριστικά που τότε χρησιμοποιούσαμε, δημοσιεύεται το άρθρο από τη Βραδυνή με τα ονόματα των πρώτων εισακτέων γυναικών σε σχολή πλοιάρχων, αν και περιλαμβάνονται και κοπέλες που τελικά δε φοίτησαν ενώ σε κάποιες άλλες ο δαίμων του τυπογραφείου τους άλλαξε το όνομα...

Δυο χρόνια. Δυο πανέμορφα χρόνια στη σχολή. Φοίτηση στο χώρο του ΚΕΣΕΝ, στο Ρέντη. Πρακτικές ασκήσεις στον Ασπρόπυργο και ταξιδάκια με το ιστιοφόρο Ευγενίδης.

Δεν ξεχνάμε από τα χρόνια εκείνα τον πολυαγαπημένο μας διευθυντή σπουδών, κ. Λεωνίδα Γαβαλά, πλοίαρχο Ε.Ν. Πατέρας στάθηκε για όλες μας. Και είναι κρίμα που στην αναμνηστική φωτογραφία δεν υπάρχει κι εκείνος. Οι σχολές βλέπετε ήταν υπό τη διοίκηση του Λιμενικού Σώματος και προτιμήθηκε η παρουσία του διοικητή της σχολής και όχι εκείνου που είχε την ευθύνη της μόρφωσής μας.

Φροντίσαμε όμως εμείς, έστω και 28 χρόνια μετά, να τιμήσουμε τον καπετάν Λεωνίδα.

Με μία αξέχαστη συνάντηση για καφέ στο Πασαλιμάνι... Και τα βλέμματα των άλλοτε μαθητριών και νυν ώριμων κυριών κοντά στα ήντα, μαρτυρούν την αγάπη στο δάσκαλο. Όπως και το δικό του ύφος αποκαλύπτει ότι τα αισθήματα ήταν αμοιβαία.

Λέγαμε να επαναλάβουμε αυτή τη συνάντηση με αφορμή τα τριάντα χρόνια. Δυστυχώς δεν έγινε... Ας ελπίσουμε όμως να γίνει κάποια στιγμή και ας μην είναι επετειακή.

Πάντως αρκετές από μας κρατάμε στενή φιλική σχέση και δε χρειάζεται επίσημη συνάντηση για να τα λέμε. Η φοίτηση στη σχολή μας έφερε πολύ κοντά τη μία στην άλλη, αρκετές έδεσαν τη φιλία και με κουμπαριές, και μπορώ να πω ότι αισθανόμαστε μεταξύ μας τόσο αγαπημένες σαν να είμαστε αδερφές και όχι απλά συμμαθήτριες για δυο χρόνια...

Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που μας ένωσε τόσο δυνατά. Υποθέτω τα κοινά μας όνειρα για κάτι τόσο δύσκολο και συνάμα γοητευτικό όσο το επάγγελμα της γυναίκας αξιωματικού καταστρώματος. Μπορεί και ο φόβος μπροστά στο καινούριο... Ό,τι και να ήταν, δεν έχει σημασία. Μόνο αυτή η αγάπη που κρατά αμείωτη παρά τα χρόνια που πέρασαν. Και θα κρατήσει μέχρι να φύγουμε για το άλλο ταξίδι.

Χρόνια πολλά μας, καπετάνισσες!

Και με υγεία να γιορτάσουμε πολλές ακόμη δεκαετίες!!!