Σε απόγνωση οι δόκιμοι που δε βρίσκουν καράβι, σε απόγνωση όμως και έλληνας πλοίαρχος που έχει εγκλωβιστεί 17 μήνες σε καράβι!

Ζούμε τον απόλυτο παραλογισμό. Είναι εντελώς βέβαιο...

Από τη μία οι δόκιμοι πλοίαρχοι, οι σπουδαστές δηλαδή των ΑΕΝ, βρίσκονται σε απόγνωση. Γιατί δεν καταφέρνουν να βρουν καράβι να μπαρκάρουν. Από τα Χριστούγεννα, λένε, ψάχνουν για καράβι. Φτάσαμε Αύγουστο και καράβι πουθενά.

Χωρίς όμως μπάρκο δε θα μπορέσουν να συνεχίσουν τις σπουδές τους στη σχολή. Έτσι λέει ο σχετικός νόμος. Πρέπει ο πρωτοετής δόκιμος να μπαρκάρει έξι μήνες για να γραφτεί στο επόμενο εξάμηνο.

Κανένας νόμος όμως δε λέει πώς θα μπορέσει ο δόκιμος να βρει καράβι.

Πώς να μη φτάνουν τα νέα παιδιά στην απόγνωση; Και πώς να μη διαμαρτύρονται για τις διαφημίσεις και τις εξαγγελίες που προηγήθηκαν; Για να πειστούν πως ένα λαμπρό μέλλον τους περιμένει πηγαίνοντας στις ΑΕΝ;

Την ίδια ώρα όμως περνάει στα ψιλά η αληθινή κατάσταση της ναυτιλίας. Αυτή που αποκαλύπτει, προς τιμήν της, η κ. Πόπη Χριστοδουλίδου, στο Έθνος:

Ομηρος 17 μήνες στην Αίγυπτο

«Είμαστε απλήρωτοι, εγκλωβισμένοι στο πλοίο του Αγούδημου, που μας έχει εγκαταλείψει. «E» 29/7

Βρισκόμαστε σε απελπιστική κατάσταση. Δεκαεπτά μήνες είμαστε απλήρωτοι, εγκλωβισμένοι επάνω στο κατασχεμένο οχηματαγωγό πλοίο «ΝΙΚΟΛΑΣ Α» του Αγούδημου που μας έχει εγκαταλείψει.

Χωρίς λεφτά, χωρίς πετρέλαια, χωρίς τροφοδοσία. Στο λιμάνι Σαφάκα της Αιγύπτου. Ενας Ελληνας, εγώ, καπετάνιος και φύλακας του πλοίου, και 6 ναυτικοί, όλοι Αιγύπτιοι. Βοηθήστε μας».

Το πλοίο «Νικόλας Α» βρίσκεται κατασχεμένο στο λιμάνι Σαφάκα της Αιγύπτου λόγω οικονομικής διαφοράς του πλοιοκτήτη με τους ναυλωτές

Η φωνή απελπισίας που ακούγεται από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ανήκει σε έναν ναυτικό που, όπως λέει, πήγε εκεί για να εξυπηρετήσει προσωρινά την εταιρεία ως φύλακας και τώρα δεν μπορεί να επαναπατριστεί.

Ο κ. Νίκος Παπαφώτης μιλάει και, όπως τον ακούς, νιώθεις πως ένας κόμπος σφίγγει τον λαιμό του. Αρρωστος, πικραμένος, με άσχημη ψυχολογία. Ο Ελληνας καπετάνιος έχει χάσει 20 κιλά, του ανεβαίνει συνέχεια η πίεση από τη στενοχώρια και τώρα πια αντιμετωπίζει και πρόβλημα όρασης.

Ο ίδιος δεν ξεχνά τα έξι παιδιά από την Αίγυπτο που είναι μαζί του. «Από την πείνα έχουν γίνει σαν τον Αγιο Ονούφριο», λέει...

Η υπόθεση δεν είναι καινούργια... Πλοιοκτήτης και ναυλωτές είχαν μία διαφορά στα πετρέλαια και στην εκμίσθωση του ναύλου, γι’ αυτό, αφού πριν από 18 μήνες κρατήθηκε το πλήρωμα του πλοίου και αφαιρέθηκαν τα διαβατήρια από πέντε Ελληνες, παραπέμφθηκε στα δικαστήρια.

Ο κ. Γεράσιμος Αγούδημος εγκατέλειψε τους ναυτικούς αυτούς, όπως έχει εγκαταλείψει απλήρωτους και 30 υπαλλήλους της εταιρείας του, τα επιβατηγά πλοία του έχουν κατασχεθεί για χρέη σε ΟΛΠ, ΝΑΤ και ιδιώτες, ενώ ο ίδιος έχει εξαφανιστεί. «Θέλω να φύγω, να γυρίσω στην πατρίδα», λέει ο καπετάνιος. «Εδώ τα παιδιά έχουν οικογενειακά προβλήματα και δεν αντέχουν... Να βρεθεί ο Αγούδημος. Εμείς τι φταίμε; Τρέχει η γυναίκα μου και όπως ξέρω, το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας και το υπουργείο Εξωτερικών κάνουν ό,τι μπορούν.

Πετρέλαιο έχουμε λίγο και καθόμαστε και νύχτα σαν τα ποντίκια. Νερό μας δίνει λίγο ο πράκτορας. Και κάθε εβδομάδα μας δίνει και 40 δολάρια, για να φάμε 7 μέρες, 7 άτομα. Ψίχουλα είναι αυτά.

Οι υπόλοιποι Ελληνες έχουν φύγει. Το μάτι μου το δεξί δεν βλέπει πια καλά. Πρέπει να με βοηθήσουν να γυρίσω στο σπίτι μου. Ο Αγούδημος είναι στην Ελβετία και εμείς υποφέρουμε. Παρακαλώ τους υπουργούς να με βοηθήσουν». Η σύζυγος του καπετάνιου, η κ. Καλλιόπη Παπαφώτη, είναι απελπισμένη. «Αφήνουν τον εφοπλιστή ελεύθερο να κάνει βόλτες, στο εξωτερικό και ο άνδρας μου δεν έχει λεφτά να πάρει ούτε τα φάρμακα για την πίεσή του», λέει με έκδηλο θυμό.

Και συνεχίζει:

«Εχω στείλει δύο επιστολές στην υπουργό, την κ. Λούκα Κατσέλη, και ζητώ τη βοήθειά της. Τρώνε μόνο λίγο ρύζι στο πλοίο. Ο άνδρας μου πήγε για έναν μήνα για φύλακας και έμεινε 17 μήνες. Να πεθάνει ο σύζυγός μου για το πλοίο του Αγούδημου; Λίγη ανθρωπιά ζητώ...».

Το «Εθνος», πάντως, πήρε χθες τη διαβεβαίωση από τη Διεύθυνση Ναυτικής Εργασίας του ΥΠτΠ πως γίνονται ήδη προσπάθειες από το υπουργείο Εξωτερικών για να επαναπατριστεί ο Ελληνας ναυτικός.

ΠΟΠΗ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΔΟΥ

Είναι παράλογο! Δεν είναι;

Τα εικοσάχρονα της χώρας να οδηγούνται στην απόγνωση γιατί ονειρεύονται καριέρα στη θάλασσα και βρίσκουν πόρτες κλειστές... Μια καριέρα που ίσως αγνοούν σε τι γολγοθά μπορεί να τους οδηγήσει.

Κι εκτός από τον καπετάν Νίκο που σαπίζει εκεί κάτω στην Αίγυπτο...

Μόλις τον περασμένο χρόνο είχαμε δυο δραματικά γεγονότα που μας προβλημάτισαν πολύ για την ασφάλεια των παιδιών που στέλνονται με λίγους μόλις μήνες εκπαίδευση στα καράβια.

Το πρώτο αφορά το AEGEAN WIND. Το καράβι που λαμπάδιασε ανήμερα τα Χριστούγεννα σκοτώνοντας εννέα ναυτικούς. Στους επιζήσαντες της τραγωδίας μια ελληνίδα δόκιμος πλοίαρχος. Μήνες έψαχνε κι εκείνη για καράβι. Και όταν βρήκε το AEGEAN WIND πανηγύρισε! Πού να ήξερε τι την περίμενε...

Το άλλο συνέβη στη σκιά. Αφορά γκαζάδικο που έπεσε στα χέρια των Σομαλών πειρατών. Και σ' αυτό υπήρχε ελληνίδα δόκιμος που έκανε εκπαιδευτικό ταξίδι. Ευτυχώς η περιπέτεια είχε αίσιο τέλος... Αν και κατά την απελευθέρωση έπεσαν μπόλικοι πυροβολισμοί ανάμεσα σε αντίπαλες πειρατικές ομάδες.

Αυτά όμως, το τι τους περιμένει στο καράβι, επιμελώς τα αποσιωπούν... Και με τυμπανοκρουσίες τους τάζουν λαγούς και πετραχήλια. Κι ενώ έτσι τους ξεγελούν και τους οδηγούν στις ΑΕΝ, τώρα τους κλείνουν και κατάμουτρα την πόρτα.

Ποιος λογικός γονιός σπουδαστή σε ΑΕΝ θα ήξερε όλα όσα συμβαίνουν στα καράβια και θα άφηνε το παιδί του να συνεχίσει εκεί να σπουδάζει;

Ειδικά οι γονείς των κοριτσιών...

Κάποτε ήρθα σε σύγκρουση με τους δικούς μου γονείς για τον ίδιο λόγο. Αθώα και ανυποψίαστη επέμενα να γίνω ναυτικός. Και μπορεί να γλίτωσα τα χειρότερα στα χρόνια που ταξίδευα, μα κάποτε βρέθηκα αντιμέτωπη με την ανεργία. Ακόμη και τότε τα έβαλα με τη μάνα μου γιατί με πίεσε να ξανασπουδάσω ένα άλλο επάγγελμα...

Δε φταίνε όμως οι καημένοι οι γονείς μας. Άλλοι είναι οι ένοχοι. Και φυσικά δε φταίει η θάλασσα και τα καράβια.

Μα το εντελώς παράλογο είναι άλλο. Αυτό που σήμερα διαβάσαμε πως απαιτούν οι εφοπλιστές. Να ιδρυθούν ιδιωτικές ναυτικές σχολές γιατί δε βρίσκουν έλληνες αξιωματικούς!!!!!!!!!

Εμ, πού να βρουν οι φουκαράδες; Τους μεν δοκίμους δεν τους δίνουν καν την ευκαιρία για εκπαιδευτικό ταξίδι. Και αναγκάζονται να διακόψουν τη φοίτηση στις σχολές τους. Τους δε πλοιάρχους τους εγκαταλείπουν απλήρωτους στα λιμάνια του εξωτερικού.

Και τους άλλους φροντίζουν οι άλλες κακοδαιμονίες να τους αποδεκατίζουν. Σαν κι εκείνο το παλικάρι, τον ανθυποπλοίαρχο του AEGEAN WIND, που κηδέψαμε πριν λίγους μήνες στο νεκροταφείο του Σχιστού. Και λίγο πιο πέρα το συνάδελφό του τον τρίτο μηχανικό.

Ναι. Πού να βρεθούν έλληνες αξιωματικοί; Κι εγώ αν είχα παιδί θα του πάταγα πόδι να τα παρατήσει και να μείνει στη στεριά. Αλλιώς θα γινόμουν πιόνι του γιγαντιαίου παραλογισμού. Αυτού που μαστίζει και την εποχή μας ολόκληρη και ακόμη περισσότερο τη ναυτιλία.

Ας όψεται όμως η ρημάδα η αγάπη για το αρμυρό νερό. Κι ο αγιάτρευτος έρωτας που λέγεται θάλασσα. Που όπως κάθε έρωτας ξεφεύγει από τη λογική.

Ναι, είναι μια τρέλα αυτό που ζούνε οι ναυτικοί. Μα μην τους αποτρελαίνετε τελείως. Δε ζητάνε θέση σε παλάτι. Εισιτήριο για το γολγοθά θέλουν. Και τους το αρνείστε κι αυτό!!!

Αντί να αναγνωρίζεται ο ηρωισμός τους. Αντί να επιβραβεύεται η απόφασή τους για ένα τόσο δύσκολο επάγγελμα. Μια απόφαση που έχει ρίζες στο DNA του έλληνα. Και όχι στην τρέλα. Δεν είναι τρελοί οι ναυτικοί. Ξέρουν πού πάνε.

Αυτοί που δεν ξέρουν πού πάνε ούτε τα τέσσερα... είναι οι αρμόδιοι που επιτρέπουν τέτοιους ψυχωμένους ανθρώπους να τους οδηγούν στην απόγνωση.

Γιατί;;;;;;;;;;;;;;