BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

Τρία αστέρια, τρεις τουλίπες και ο Περσέας!

Σ' ένα τέτοιο καραβάκι έκανα τα πρώτα μου βήματα στις γέφυρες. Ή περίπου τέτοιο καραβάκι. Διότι αφενός το "δικό μου" δεν το έλεγαν Μιχαήλ Μίμη. Το έλεγαν ΕΛΑΦΙΝΑ:

Και αφετέρου η Ελαφίνα μου έχει πάει για σκραπ εδώ και αρκετά χρόνια. Σε αντίθεση με το Μιχαήλ Μίμη που επιμένει να γυρνάει στα πέλαγα και στους ωκεανούς:

Κι έχει κι άλμπουρα κιτρινωπά. Όχι κόκκινα σαν της Ελαφίνας. Σαν και τα κιτρινωπά άλμπουρα του καραβιού του Μίμη μου:


Μια φωτογραφία που την είχα κολλημένη στο ντοσιέ μου όλο το δεύτερο χρόνο στη σχολή... Να τη βλέπω και να "ταξιδεύω" κι εγώ μαζί με τον αγαπημένο μου που είχε κιόλας τελειώσει τη σχολή και είχε μπαρκάρει...

Να, βλέπεις τι παθαίνει ένας ναυτικός - έστω και πρώην, σαν εμένα - όταν βλέπει φωτογραφίες πλοίων; Ακόμη και τριάντα χρόνια μετά από το τελευταίο του ξέμπαρκο. Ακόμη και καράβια άγνωστα;

Βλέπω, που λες, το ΜΙΧΑΗΛ ΜΙΜΗΣ και χίλιες αναμνήσεις ξυπνάνε... Λίγο ακόμη και θα με δω κι εμένα, κοριτσάκι 19 χρονών, να τρέχω στα καταστρώματά του. Με τις λερωμένες μου φορμίτσες, σαν το γατάκι πίσω από το λοστρόμο. Να βλέπω, να ρωτάω, να μαθαίνω.

Και τις περισσότερες φορές να τον κάνω να σκάει στα γέλια με τις ερωτήσεις μου. Σαν τότε που έψαχνα η έρμη τη ... μεγάαααααλη αποθήκη! Δίχως να μου περνάει από το νου πως η μεγάλη αποθήκη άλλη δεν ήταν από τη θάλασσα. Το μόνιμο κάδο σκουπιδιών στις προ Helmepa εποχές...


Αυτό το καράβι όμως δεν είναι η Ελαφίνα μου. Δεν είναι και το καράβι του αγαπημένου μου. Και παρότι γράφει στη μάσκα του ΜΙΧΑΗΛ ΜΙΜΗΣ, δεν είναι ούτε κι αυτό. Όχι πια. Τώρα το λένε Περσέα:

Ο Περσέας που πρωταγωνίστησε στις ειδήσεις των τελευταίων ωρών. Μετά την επίθεση που δέχτηκε από πειρατές, στη Νιγηρία. Εγώ δεν έχω πάει ποτέ στη Νιγηρία. Ο Μίμης μου ναι. Και πήγαινε η καρδιά μου στην Κούλουρη ώσπου να τηλεγραφήσει πως έφυγαν καλά από κει...

Τα ίδια και πέρυσι. Με τη μικρή καπετάνισσα. Που έπιανε κι αυτή Νιγηρία. Επικίνδυνος τόπος η Νιγηρία. Τώρα την πλήρωσαν πάλι τη Νιγηρία δύο συνάδελφοι. Ένας καπετάνιος και ένας πρώτος μηχανικός. Ουκρανός ο καπετάνιος. Έλληνας ο πρώτος. Όνομα; Δεν ξέρουμε και δε ρωτάμε. Θα μας πούνε πάλι κουτσομπόληδες...

http://www.protothema.gr/greece/article/?aid=102348

Ενοπλη επίθεση δέχθηκε το φορτηγό πλοίο "Περσέας", με σημαία Αγίου Βικεντίου, σήμερα στις 4 τα ξημερώματα, ενώ βρισκόταν στο αγκυροβόλιο Όννε της Νιγηρίας.

Οι ένοπλοι πυροβόλησαν και τραυμάτισαν στα πόδια δύο Αιγύπτιους ναυτικούς που φυλούσαν την κλίμακα του πλοίου. Στη συνέχεια, μπήκαν στο χώρο ενδιαίτησης και υπό την απειλή όπλων απήγαγαν τον 62χρονο Ουκρανό πλοίαρχο και τον Ελληνα α' μηχανικό, ηλικίας 54 ετών.

Ο 54χρονος μηχανικός είναι ο μοναδικός Έλληνας στο πλήρωμα.

Το πλοίο σήκωσε άγκυρα και μπήκε στο λιμάνι, όπου ασθενοφόρο παρέλαβε τους δύο Αιγύπτιους, που βρίσκονται εκτός κινδύνου. Το θάλαμο επιχειρήσεων του Λιμενικού ενημέρωσε σήμερα το μεσημέρι η διαχειρίστρια εταιρεία του πλοίου, Trinton Maritime SA.

Τα αίτια της επίθεσης μέχρι στιγμής δεν έχουν γίνει γνωστά.

Όχι. Δε θέλω να ρωτήσω πώς τον λένε τον πρώτο. Γιατί τις προάλλες είχα γενέθλια. Δεν είμαι ακόμη 54. Μα κοντεύω. Και οι συνάδελφοι μηχανικοί σπούδαζαν, το θυμάμαι, τρία χρόνια στη σχολή. Αντί για δύο που ήταν τότε η πλοιάρχων. Κι είχα πολλούς φίλους μηχανικούς. Περισσότερους μηχανικούς παρά καπεταναίους.

Μουντζούρηδες τους κοροϊδεύαμε. Και μας έλεγαν κατραμόκωλους. Όπως στο στρατό λένε μοδίστρες τους διαβιβαστές.

Τα δικά μου ταξίδια στη θάλασσα πάνε χρόνια που σταμάτησαν. Σαν της Ελαφίνας μου. Και σαν του Μίμη. Αυτός όμως ο συνάδελφος δε σταμάτησε. Συνέχισε να βγάζει το ψωμί του στη θάλασσα.

Μόνος έλληνας, γράφουν οι ειδήσεις, ανάμεσα σε κάθε καρυδιάς καρύδι. Ακόμη και ο καπετάνιος, ουκρανός.

Οι πειρατές νιγηριάνοι. Και είναι αδίστακτοι οι πειρατές της Νιγηρίας. Ούτε ψύλλος στον κόρφο τους για όσους πέφτουν στα χέρια τους.

Όπως τώρα ο καπετάνιος και ο πρώτος του Μιχαήλ Μίμη. Που δε λέγεται πια Μιχαήλ Μίμης. Λέγεται Περσέας... Και παλιότερα λεγόταν:

THREE STARS (1982 à 1989) - ex BINTANG TIMUR (1989 à 1991) - ex TOKYO SHINE (1991 à 1997) - ex THREE TULIP (1997 à 1998) - ex GRACE LADY (1998 à 200) - ex LIGAYA (2000 à 2001) - ex SUN FORTUNE (2001 à 2006)

Κι έχει λέει σημαία Αγίου Βικεντίου. (φέξε μου και γλίστρησα... ) Μια ακόμη σημαία από τις πολλές που κρέμασε στην πρύμη του...

Ο Περσέας. Καράβι του 1982!!!!!!! Όσα χρόνια τριγυρνάει στις θάλασσες, τόσα κι εγώ είμαι στη στεριά. Κι άσε τη μυθολογία να λέει πως Περσέας και Δανάη μαζί κολυμπούσαν στα νερά σε κείνο το κουτί που τους πέταξε ο Ακρίσιος. Μα έτσι κι αλλιώς, το είπαμε, δε λεγόταν καν Περσέας τόσα χρόνια. Και είναι να γελάς πώς από Grace Lady κατέληξε Περσέας! Άσε πια τα Τρία Αστέρια και τις Τρεις Τουλίπες.

Εμ, τέτοιος κάλπικος Περσέας πώς να τα βγάλει πέρα με τους πειρατές; Ας ήταν αυθεντικός και σου έλεγα. Να, έτσι θα έκανε το κεφαλάκι της Μέδουσας, και τώρα θα κλαίγαν οι μανούλες των πειρατών. Κι όχι η μάνα από την Ουκρανία και η μάνα η ελληνίδα...

Αυτός όμως όχι αυθεντικός Περσέας δεν είναι αλλα ένα ακόμη σαπάκι που επιμένει σαν ζόμπι να γυρνάει στις θάλασσες. Με τις σκουριασμένες του λαμαρίνες. Αλλάζοντας ονόματα και σημαίες. Με τσούρμο από όλες τις γωνιές της γης. Και μια γερασμένη μηχανή που μόνο έλληνας μηχανικός θα μπορούσε να κουμαντάρει...

Και δε θέλω, το λέω, να γράψει κανείς πώς τον λένε. Γιατί όπως και να τον λένε είναι ένα από τα παιδιά της γενιάς μου. Κι αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται εδώ πέρα, η άλλη μισή βρίσκεται εκεί κάτω στη Νιγηρία. Και μετράει τους χτύπους της αγωνίας του. Να ξαναδεί το σπίτι του και την οικογένειά του. Αυτό μόνο!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Welcome onboard! Αφήστε μας το μήνυμά σας και θα προσπαθήσουμε να σας απαντήσουμε το συντομότερο δυνατό. Εκτός αν αλλού αρμενίζουμε... Οπότε κουράγιο μέχρι να καταπλεύσουμε και πάλι στο λιμάνι...

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο

10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.