Καπετάν Βασίλη, καλό ταξίδι!

Με ιδιαίτερη λύπη πληροφορηθήκαμε σήμερα πως ο καπετάν Βασίλης Κωνσταντακόπουλος δεν είναι πια μαζί μας.

Ο άνθρωπος που για τους πολλούς ήταν ένας από τους μεγαλύτερους έλληνες εφοπλιστές αλλά για μας η ψυχή της αγαπημένης μας Helmepa και ο μεγάλος υποστηρικτής του παιδικού τμήματος, της Helmepa Junior.

Ο καπετάν Βασίλης στο κέντρο της φωτογραφίας,

ανάμεσα στα παιδιά της παιδικής Helmepa.

Σ' αυτόν ακριβώς το ρόλο τον γνώρισα από την πρώτη στιγμή που εντάχθηκα στους εθελοντές της οργάνωσης και πάντα με εντυπωσίαζε η προσφώνηση "καπετάν Βασίλης". Αν και η προσφορά του ήταν τόση και τέτοια που να τον εξυψώνει σε ένα σύγχρονο άγιο Βασίλη για τα παιδιά της χώρας μας. Γιατί ο Βασίλης Κωνσταντακόπουλος δε λειτουργούσε σαν τους άλλους εφοπλιστές, σαν τους άλλους επιχειρηματίες. Για το Βασίλη Κωνσταντακόπουλο η καλύτερη επένδυση ήταν η νέα γενιά. Και όχι μόνο με λόγια.

Τον βλέπουμε εδώ να παραλαμβάνει ένα από τα πολλά βραβεία με τα οποία τιμήθηκε για την πολυσχιδή προσφορά του και συγκεκριμένα από τα επιμελητήρια της Πελοποννήσου πριν από δυο περίπου χρόνια: «σαν πρότυπο επιχειρηματικής πρωτοβουλίας, λαμπρό παράδειγμα εταιρικής κοινωνικής ευθύνης αλλά και ως πολίτη της κοινωνίας μας».

Η ξεχωριστή περίπτωση αυτού του ανθρώπου ερμηνεύεται ίσως από το πώς ξεκίνησε η ζωή του. Γεννήθηκε στα 1935, στο Διαβολίτσι της Μεσσηνίας. Στην οικογένεια υπήρχαν τέσσερα παιδιά αλλά και αρκετή φτώχια. Ο ίδιος σε πρόσφατη συνέντευξη στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ δήλωνε για την παιδική του ηλικία τα εξής:

«Ο πατέρας μου είχε τελειώσει το Σχολαρχείο, άνθρωπος με προοδευτικές ιδέες είχε ανοίξει ελαιοτριβείο στο Διαβολίτσι. Ηταν μάλιστα η πρώτη επιχείρηση που έβαλε ηλεκτρικό εκτός της πόλης της Καλαμάτας. Λόγω των δημοκρατικών και σοσιαλιστικών πεποιθήσεών του στον Εμφύλιο συκοφαντήθηκε, μπήκε στη φυλακή και έκανε εξορία. Τον έσωσαν τα δύο αδέλφια της μητέρας μου, που ήταν ο ένας δικηγόρος και ο άλλος δικαστικός. Για να τα βγάλουμε πέρα με τις δίκες αναγκαστήκαμε να πουλήσουμε σχεδόν όλη την περιουσία μας. Ετσι, όταν εκείνος γύρισε από την εξορία, άνοιξε μπακάλικο».

Και ο ίδιος όμως ο καπετάν Βασίλης έλαβε μέρος στο ΕΑΜ, όπως αναφέρει στο σημερινό της φύλλο η εφημερίδα Καθημερινή αλλά και ένα παλιότερο αφιέρωμα που εντοπίσαμε για εκείνον και απ' όπου παραθέτουμε τα εξής εντυπωσιακά στοιχεία για τα πρώτα χρόνια της ζωής του:

Τα παιδικά του χρόνια ήταν δύσκολα. Ηρθε μετά η Κατοχή. Συμμετείχε στους εθνικούς αγώνες και μέσα από τις γραμμές του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ).

Το έτος 1948 ήρθε στην Αθήνα, ανήμερα της Υπαπαντής, στις 2 Φεβρουαρίου. Το σπίτι που έμενε ήταν στον Κολωνό. Κάθε ημέρα έπαιρνε το λεωφορείο της γραμμής 10, που έκανε τη διαδρομή Βοτανικός - Ιπποκράτους. Κατέβαινε στη στάση Αραχώβης και πήγαινε στην πλατεία Εξαρχείων, όπου μοίραζε σε σπίτια γάλα της ΕΒΓΑ. Στη συνέχεια, έπιανε δουλειά στις 7.30 το πρωί σε μία βιοτεχνία κουμπιών που βρισκόταν στη διασταύρωση Περικλέους και Ευαγγελιστρίας. Μετά την εργασία στη βιοτεχνία, κατευθυνόταν στην πλατεία Κουμουνδούρου, όπου ήταν το νυχτερινό Γυμνάσιο. Με το τραμ της γραμμής 4 πήγαινε στο Ρουφ και στη συνέχεια με τα πόδια κατέληγε κατάκοπος στο σπίτι του στον Βοτανικό.

Τον Ιούνιο του 1953, σε ηλικία 18 ετών, πρωτομπαρκάρισε. Οπως εξομολογήθηκε ο ίδιος, έτσι «άρχισε το όμορφο ταξίδι μου στη ναυτιλία, ταξίδι γεμάτο μεγάλες συγκινήσεις, αγωνίες, λαχτάρες και χαρές».

Μιλώντας στις 27 Ιουλίου 2006 στην τελετή άφιξης του μεγαλύτερου πλοίου κοντέινερ στον κόσμο, παρουσία του πρωθυπουργού κ. Κ. Καραμανλή, είπε ακόμη ότι:

«Θεωρώ πολύ τυχερό τον εαυτό μου που με αυτή την όμορφη γιορτή δίπλα στο μεγάλο και σύγχρονο αυτό πλοίο, στο ίδιο λιμάνι που ξεκίνησα τζόβενο σε ένα παλιό καραβάκι, άμισθος και με πληρωμένη από εμένα την τροφή μου για τους πρώτους τρεις μήνες».

Πώς η ζωή του άλλαξε; Πώς από τζόβενο κατάφερε να γίνει ένας από τους μεγαλύτερους έλληνες εφοπλιστές και μάλιστα να τον προσφωνούν διεθνώς και ως τον έλληνα βασιλιά των κοντέινερς;

Φαίνεται πως το μεγάλο λαχείο της ζωής του υπήρξε η σύντροφός του, Κάρμεν:

«Ο,τι έγινα σήμερα το οφείλω στη σύζυγό μου, την Κάρμεν, αυτή με στήριξε και με καθοδήγησε.

Τα πάντα τα χρωστώ σ’ εκείνη, ο συνδετικός κρίκος της οικογένειάς μας, είναι εξαιρετική σύζυγος, μάνα, πεθερά και γιαγιά. Εχουμε μαζί 5,5 εγγόνια προς το παρόν... Κατάγεται από ένα χωριό στην περιοχή του Τυρνάβου και είναι άνθρωπος με τσαγανό. Υπήρξε η πρώτη κοπέλα από την περιοχή της που τελείωσε το Γυμνάσιο και σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Για εμένα ήταν σημαντικό που μια όμορφη, μορφωμένη και ευκατάστατη κοπέλα, η οποία μπορούσε να παντρευτεί όποιον ήθελε και να τον έχει στη στεριά, προτίμησε έναν άνδρα ναυτικό που έλειπε για μεγάλα διαστήματα από το σπίτι. Αυτό ήταν ένδειξη ότι μ’ αγαπούσε αληθινά...».

Παντρεύτηκαν το 1964, τα πράγματα όμως ήταν δύσκολα για το νιόπαντρο ζευγάρι, μια και εκείνος έπρεπε να βρίσκεται στη θάλασσα:

«Για να μπορούμε να συναντιόμαστε, αποφάσισε να μη διοριστεί ως καθηγήτρια και έγινε αεροσυνοδός. Εγώ έφυγα από τα υπερατλαντικά ταξίδια και μπάρκαρα στα πλοία που ταξίδευαν στη Μεσόγειο. Βρήκαμε λοιπόν ως μόνη πόλη που να εξυπηρετεί τα δρομολόγια και των δύο το Τελ Αβίβ, έτσι συναντιόμαστε εκεί κάθε 15 ημέρες, ενώ τον Γενάρη και τον Φλεβάρη έπαιρνε άδεια χωρίς αποδοχές και ερχόταν μαζί μου στο πλοίο. Ολα αυτά μέχρι που αποκτήσαμε τον πρώτο μας γιο, το 1969. Επειτα άρχισε να μου λείπει η οικογένειά μου. Σκέφτηκα τότε να ξεμπαρκάρω και να γίνω μπακάλης.

Η Κάρμεν όμως με απέτρεψε: «Θα αποτύχεις γιατί λόγω του χαρακτήρα σου όποιος έρχεται και δεν έχει να αγοράσει θα του το χαρίζεις και έτσι θα πέσεις έξω. Αν πάλι επιτύχεις, σημαίνει πως άλλαξες χαρακτήρα, και αυτό είναι ακόμη χειρότερο...».

Αντί για μπακάλης η μοίρα τα έφερε να γίνει εφοπλιστής. Το 1974, και αφού είχε αποκτήσει και τον τρίτο του γιο, του παρουσιάστηκε η ευκαιρία να αγοράσει το πλοίο στο οποίο εργαζόταν. Εδωσε τότε ως προκαταβολή 25.000 δολάρια και αγόρασε το υπόλοιπο επί πιστώσει. Το ένα έφερε το άλλο και έτσι δημιούργησε την Costamare Shipping Company S.A., τη μεγαλύτερη σήμερα ανεξάρτητη εταιρεία εμπορευματοφόρων πλοίων στον κόσμο, με στόλο 66 κοντέινερ:

«Τον μόνο περιορισμό που μου έθεσε η σύζυγός μου είναι να μη βάλω ποτέ συνέταιρο: «Εστω και να δημιουργήσεις πιο λίγα, θα είναι καθαρά δικά μας και των παιδιών μας», μου είπε. Και η Costamare και η Costa Navarino ανήκουν εξ' ολοκλήρου στην οικογένειά μου».

ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΤΟ ΕΘΝΟΣ, ΙΟΥΛΙΟ ΤΟΥ 2010

Μια ζωή σαν παραμύθι. Και που δε σταμάτησε μόνο στη ναυτιλία αλλά επεκτάθηκε και σε επιχειρήσεις στη στεριά. Αλλά και με συμμετοχή του σε πολλούς διεθνείς οργανισμούς.

Εμάς όμως δε μας ενδιαφέρει η επιχειρηματική του δράση. Δεν ανήκουμε στους ανθρώπους που εντυπωσιάζονται από τον πλούτο. Ούτε πάσχουμε από ψευδαισθήσεις... Όμως και δεν μπορούμε να μην επαινούμε εκείνους που τα χρήματα δε γίνονται αυτοσκοπός αλλά μέσο υλοποίησης ονείρων που αποβλέπουν στο κοινό καλό. Κι αυτή ακριβώς την πλευρά του Βασίλη Κωνσταντακόπουλου θυμόμαστε σήμερα. Που άνοιξε τα φτερά του και πέταξε μακριά. Τον άνθρωπο καπετάν Βασίλη. Που κατάφερε μέσα στη χλιδή που η ζωή τού πρόσφερε, να διατηρήσει αξίες και ιδανικά και να παλέψει να τα μεταβιβάσει και στις νεότερες γενιές.

Τα άλλα, τα επιχειρηματικά, δεν επιτρέπει η μέρα ούτε να τα κρίνουμε ούτε και να τα αναφέρουμε καν.

Εμείς σαν καπετάνιο της Helmepa τον αποχαιρετούμε και σαν τον τρυφερό παππού για όλα τα παιδάκια της Helmepa Junior. Και του ευχόμαστε καλό ταξίδι σήμερα που σήκωσε άγκυρα και έφυγε για πάντα από κοντά μας.