Πυρκαγιά κι απόψε το δειλινό.
Και ματωμένος ο ορίζοντας.
Στο γυρισμό απ' τον Αχέροντα.
Αφήνοντας την Πλαταριά και πηγαίνοντας προς Ηγουμενίτσα.
Δυτική Ελλάδα εδώ. Βορειοδυτική.
Στο βάθος η Κέρκυρα. Και το Ιόνιο.
Η θάλασσα που χρειάστηκε ένα ναυάγιο για να καταλάβουμε πως δεν κοκκινίζει μονάχα απ' τη δύση. Αλλά κι από τη Δύση. Που δυστυχώς ανήκουμε κι εμείς...
Ώρα έξι το απόγευμα. Δευτέρα, 18 Γενάρη. Του Αϊ - Θανάση.
Δυο μέρες πριν; Του θανάτου...
Εκεί που ο ορίζοντας παίρνει φωτιά.
Είναι οι ενοχές.
Και τα καζάνια της κόλασης.
Να βλέπεις την εμορφιά που σου χαρίστηκε.
Από τον όποιο δημιουργό.
Πες τον θεό ή όπως αλλιώς... Δεν έχει σημασία.
Το μόνο σημαντικό είναι ο καρπός της γνώσης. Ο θεόπικρος.
Κι η έξοδος. Ακόμη μια φορά απ' τον Παράδεισο...
Δυο μέρες πριν.
Ίδια ώρα. Στα ίδια νερά...
Περνούσε το ξύλινο σκαρί. Κι έλαμπε το όνειρο.
Έφτανε, πλησίαζε. Η γη της επαγγελίας. Η γη της Ιταλίας.
Ποιος να τους έλεγε εκείνη την ώρα, την ώρα που η καρδιά του ανθρώπου σταματάει να χτυπάει από την απέραντη ομορφιά, πως είναι το τελευταίο δειλινό της ζωής τους;
Είκοσι δύο; Τριάντα τρεις; Ποιος ξέρει;
Κάθου και μέτρα τα σπαθιά που υψώνονται στον ουρανό.
Και τον τρυπούν και τον περονιάζουν.
Και πλημμυρίζει ο ορίζοντας αίμα.
Αίμα αθώων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Welcome onboard! Αφήστε μας το μήνυμά σας και θα προσπαθήσουμε να σας απαντήσουμε το συντομότερο δυνατό. Εκτός αν αλλού αρμενίζουμε... Οπότε κουράγιο μέχρι να καταπλεύσουμε και πάλι στο λιμάνι...