Αποχαιρετώντας τα παλικάρια του Aegean Wind

Τυχαία έπεσε το μάτι μου στην είδηση. Για τις κηδείες των άτυχων ναυτικών του Aegean Wind. Του καπετάν Γιώργου Ξυπολιτάκου και του μαστρο - Γιώργου Καλφαγιάννη.

Νεκροταφείο Σχιστού, σήμερα το μεσημέρι.

Ούτε που κατάλαβα για πότε ντύθηκα και ξεκίνησα. Με ένοιαζε μόνο να προλάβω. Να πω το στερνό αντίο στους δυο αδικοχαμένους συναδέλφους.

Μια λαοθάλασσα έξω από το ναό του Αγίου Γερασίμου. Ώρα δύο το μεσημέρι.

Ούτε καρφίτσα δεν έπεφτε μέσα στην εκκλησιά.

Ήταν η κηδεία του πιο μικρού εκείνη την ώρα. Του μόλις 23 ετών Γιώργου Ξυπολιτάκου.

Ο θρήνος αβάσταχτος. Δεν έβλεπες μάτια που να μην κλαίνε.

Η μάνα, η τραγική μάνα. Να σπαράζει πάνω από το ολόλευκο φέρετρο και να σπαράζει και η καρδιά όλων μας. Ο πατέρας. Τα αδέρφια. Αμέτρητοι συγγενείς, φίλοι, συνάδελφοι...

Βαθύ το παράπονο της οικογένειας στο μικρό επικήδειο. Για τα νέα παιδιά που χάνονται έτσι άδικα. Και το ερώτημα ευθύνης για την παλιά γενιά. Που δε φρόντισε να λάβει τα μέτρα εκείνα που θα είχαν προλάβει την τραγωδία.

"Ήταν ένα παιδί που ήθελε να προκόψει από πολύ νέος και διάλεξε ένα δύσκολο επάγγελμα. Ναυτικός. Γιατί ήθελε να χτίσει το μέλλον του, ταυτόχρονα να βοηθήσει και την οικογένειά του.

Η χώρα μας με την υπογεννητικότητα που έχει χάνει νέα και αξιόλογα παιδιά.

Μήπως σ' αυτό φταίμε κι εμείς, η παλιότερη γενιά.

Είναι άδικο να χάνονται νέα παιδιά.

Και ρωτάμε "γιατί"; Γιατί να χάνονται αυτοί οι νέοι που είναι το μέλλον και η ελπίδα της χώρας μας;

Άκουσα δημοσιεύματα ότι το πλοίο ήταν του 83 και δεν υποχρεούται δια νόμου να έχει πυρασφάλεια, αλλά να ταξιδεύει. Κι ας χάνονται ψυχές. Ποιοι τα έκαναν αυτά; Οι παλαιότεροι με τους νόμους. Γιατί;

Φίλοι μου, δε θέλω να σας κουράζω σ' αυτό το χώρο να κάνουμε αναλύσεις. Θέλω όμως στη μνήμη αυτού του παιδιού να θυμόμαστε και μετά, έξω από την εκκλησία, και στην πορεία μας, μήπως και αλλάξει η νοοτροπία για το καλό της νέας γενιάς.

Παναγιώτη μου και Μαριέττα μου, αδέρφια μου, είχατε κάνει καλή οικογένεια. Σας έτυχε αυτό το αναπάντεχο.

Γιώργο, ζεις!

Γιώργο δε θα σε ξεχάσουν!

Γιώργο, είσαι εδώ μαζί!"

Ξέσπασε ο κόσμος σε χειροκρότημα. Για το παλικάρι που κοιμόταν εκεί μπροστά μας τον ύπνο τον ανεξύπνητο. Και τίποτε πια δεν μπορεί να ακούσει...

Τουλάχιστον ας ακούσουν όλοι οι άλλοι. Θα ακούσουν;

Κι έπειτα ήρθε η ώρα για το "δεύτε τελευταίον ασπασμόν"...

Πώς να ασπαστείς την ίδια την άνοιξη; Πώς να ξεπροβοδίσεις ένα λεβέντη σαν τα κρύα τα νερά για το στερνό ταξίδι;

Λιγοστά τα στεφάνια. Επιθυμία της οικογένειας ήταν να δοθεί οικονομική ενίσχυση στο σύλλογο για τα παιδιά με καρκίνο. Όλα ολόλευκα. Σαν την ψυχούλα του καπετάν Γιώργη.

Ξεχώρισα τούτα:

Από τους συμμαθητές και τους δασκάλους του στη σχολή της Ύδρας...

Από τους συναδέλφους του στο Aegean Wind. Όσους γλίτωσαν...

Και από τα φιλαράκια του. Που δε θα τον ξαναδούν...

Αμέτρητα τα πηγαδάκια. Και παντού το ίδιο ρεφραίν. "Ήταν άδικο"!!!

Λίγο πιο πέρα περίμεναν οι συγγενείς του Γιώργου Καλφαγιάννη. Του γ΄ μηχανικού.

Από τη Μυτιλήνη ο μαστρο - Γιώργος. Με χρόνια αμέτρητα στα καράβια. Ταξίδευε αυτός για να έχουν και του πουλιού το γάλα οι αγαπημένοι του.

Έκλαιγε και μοιρολογούσε η γυναίκα του. Για το χουβαρντά τον άνθρωπο που όλους τους πονούσε και όλους τους νοιαζόταν.

Κι ίδια με τους συγγενείς του μανιάτη ανθυποπλοίαρχου, φώναζε κι εκείνη για το μεγάλο άδικο.

Την ίδια ώρα δυο σκιές περιφέρονταν σαν χαμένες μέσα στο πλήθος. Τους γνώρισα από τα πλάνα των καναλιών. Ο β΄ μηχανικός, ο μαστρο - Περικλής, και η δόκιμος καταστρώματος, η καπετάν Αντωνία.

Το ένα τσιγάρο έσβηναν, το άλλο άναβαν. Ο δεύτερος με τα χέρια μπανταρισμένα με γάζες.

Τον άγγιξα ελαφρά στον ώμο. "Να είστε καλά πάντα. Τίποτε κακό να μη σας ξανασυμβεί."

Με κοίταξε με άδειο βλέμμα. Στο βάθος, μέσα στο ναό, εκείνη την ώρα έψελναν την κηδεία του άλλου μάστορα. Θα μπορούσε εκείνος να είναι στη θέση του. Δε θα μπορούσε;

Πήρα το θάρρος μετά και πλησίασα το κορίτσι. Την καπετάνισσα.

Να ξέρει πως όλες οι καπετάνισσες είμαστε δίπλα της. Τίποτε άλλο.

Τα ματάκια της κατακόκκινα. Μα η ψυχή της βράχος.

- Δεν έπρεπε να με βγάλουν από το καράβι με τους τραυματίες, μου είπε. Έπρεπε να μείνω εκεί να βοηθήσω.

Τη χάρηκα και την καμάρωσα. Και της το είπα. Γιατί το είχα σκεφτεί κι εγώ... Και απορούσα που την έβγαλαν άρον άρον. Χάρηκα που δεν το ζήτησε εκείνη. Χάρηκα που ήθελε να μείνει. Και την καμάρωσα που την είδα αποφασισμένη να συνεχίσει το δύσκολο δρόμο που έχει πάρει. Μια αληθινή καπετάνισσα!

Λίγο μετά είδα και τον κ. Ροΐδη. Τον εκπρόσωπο της πολιτικής ηγεσίας. Τον άνθρωπο που έκανε τα αδύνατα δυνατά να γυρίσουν στην πατρίδα οι σοροί των ναυτικών μας. Και ίδια, τον άκουσα με τα αυτιά μου να το λέει στο τηλέφωνο, τη μέρα που τον επισκεφθήκαμε στο γραφείο του με το κλιμάκιο της ΠΕΜΕΝ, νοιάστηκε να επαναπατριστούν και οι Φιλιππινέζοι. Μας έδωσε τότε την υπόσχεση πως θα τους φέρει. Και τους έφερε. Δεν ξέρω ποιοι άλλοι βοήθησαν. Στον κ. Ροΐδη πάντως αξίζουν συγχαρητήρια.

Και ίδια ελπίζω, όλοι όσοι βρεθήκαμε σήμερα στο νεκροταφείο του Σχιστού το ελπίζουμε, να δώσουμε συγχαρητήρια στην πολιτική ηγεσία μετά το τέλος των ανακρίσεων. Πρέπει να λάμψει η αλήθεια. Και να αποδοθούν στο ακέραιο οι ευθύνες για τη μεγάλη αυτή τραγωδία που βύθισε στο πένθος τη ναυτική οικογένεια.

Για να μην ξαναθρηνήσουν και άλλες μανάδες τα παλικάρια τους.

Να μην ξανακλάψουν γυναίκες ναυτικών.

Να μην ορφανέψουν άλλα παιδιά.

Και κυρίως για να μη χαθούν άδικα άλλοι άνθρωποι στις θάλασσες.

Αχ, θάλασσα, πικροθάλασσα. Πόσους ακόμη έχεις σκοπό να πάρεις; Τους κρατάς μια ζωή εγωιστικά κοντά σου, μακριά από τα σπίτια τους και τους αγαπημένους τους. Δε φτάνει αυτό;

Έφυγα με την ψυχή μου παγωμένη από κει πάνω. Γιατί έχω κι εγώ κορίτσια στη θάλασσα. Και τρέμω και αγωνιώ.

Τουλάχιστον αυτό το κακό ας γίνει αιτία να ληφθούν όλα τα αναγκαία μέτρα για την ασφάλεια των ναυτικών. Μια δικαίωση στη μνήμη εκείνων που χάθηκαν...

Θα ληφθούν; Χρωστάμε όλοι μας να απαιτήσουμε να ληφθούν.

Ούτε στιγμή να μη σταματήσουμε να απαιτούμε το αυτονόητο δικαίωμα για ασφάλεια στους χώρους εργασίας. Και εδώ και τώρα να υποχρεωθούν όλα τα πλοία να εξοπλιστούν με τα σύγχρονα μέσα πυρασφάλειας.

Αν είχε τέτοια μέσα το Aegean Wind, δε θα είχαν χαθεί τόσοι άνθρωποι.

Γι' αυτό και λέμε πως ήταν:

ΑΔΙΚΟ!!!!!!!