ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ

BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

Κάποιος να μιλήσει στον Μπάμπη για τις εύλογες ρατσιστικές αντιδράσεις!

Το κακό με τον Μπάμπη είναι που δεν μπαίνει ίντερνετ. Ήγουν δε σερφάρει.

Αλλιώς μπορεί και να είχε πάρει το μάτι του τις οδηγίες προς ... ναυτιλομένους. Δηλαδή προς κατοίκους Ηγουμενίτσας. Που μπορεί να τους απολησμόνησε στις σοφές του επιστολές ο απόστολος Παύλος αλλά ευτυχώς υπάρχει άξιος αντικαταστάτης του.

Και πώς να μπει στο ίντερνετ ο Μπαμπίνος;


αφού ο Μπάμπης είναι τετράποδος και με ουρά; Εδώ μπαίνουν άλλου είδους ζώα. Σαν εκείνο που η Σφίγγα βασάνιζε τον Οιδίποδα να ανακαλύψει...

Πάντως ο Μπάμπης είναι κάτοικος Ηγουμενίτσας. Και στη φωτογραφία τον βλέπετε να απολαμβάνει τις Αλκυονίδες στην ονομαστή παραλία της πόλης. Στο Δρέπανο. Σκυλίσια ζωή μετά σου λέει...


Κι αυτή είναι η ... Αμαλία!!! Στο Δρέπανο και αυτή. Παραθερίζει. Πλην όμως η δική της ζωή είναι γατίσια. Και ξέρετε βέβαια τι λέγουν για τις γάτες και τους σκύλους. Ναι;

Ωραία λοιπόν. Δείτε τώρα και την ακόλουθη φωτογραφία:


Με τον Μπάμπη και την Αμαλία σε απόσταση αναπνοής. Και τον Μπάμπη σε πλήρη χαλάρωση. Η Αμαλία, δεν μπορώ να πω, έχει ψιλοπάρει τα μέτρα της. Χώθηκε στην καρέκλα κι ας κάνει πως κοιτάζει αδιάφορη προς την άλλη κατεύθυνση.


Στο Μπάμπη όμως επειγόντως πρέπει να μιλήσουν για τις εύλογες ρατσιστικές αντιδράσεις. Διότι - αν είναι δυνατόν!!! - ούτε το ερωτευμένο ζευγαράκι να έπαιζε μετά της Αμαλίας.


Σαν σκύλος με γάτα, σου λένε μετά. Κι αυτά να λιάζονται μαζί και σημασία μία να μη δίνουν στις ηλιθιότητες που τους θέλουν εχθρούς.

Όπως και οι υπόλοιποι κάτοικοι της Ηγουμενίτσας. Που έχουν κι αν έχουν γελάσει με την εξ Αθηνών βλακεία. Και τον κίνδυνο λέει που διατρέχουν από τους εγκλωβισμένους μετανάστες στις παρυφές της πόλης.

Για να λέμε όμως τα σύκα σύκα πρέπει να παραδεχθώ πως το τρυφερό τετ α τετ του Μπάμπη και της Αμαλίας δεν άρεσε σε όλους. Ο ιδιοκτήτης του εξοχικού κέντρου βγήκε κάποια στιγμή και τα κυνήγησε. Ίσως και να φαντάστηκε πως ενοχλούν τους πελάτες. Και βεβαίως είναι λογικό να θέλει να ευχαριστεί τους πελάτες διότι και μια παλιά "κινέζικη" παροιμία το λέγει:

"Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο"!!!

Ναι, ξέρω. Πως η παροιμία δεν είναι κινέζικη. Η Κόσκο; Κινέζικη δεν είναι;

Βεβαίως η Κόσκο δεν έχει αγοράσει το λιμάνι της Ηγουμενίτσας. Αλλά όταν κάτι βγαίνει στο σφυρί ποτέ κανείς δεν ξέρει τι θα του ξημερώσει. Και το λιμάνι της Ηγουμενίτσας είναι κοινό μυστικό πως πάει για πούλημα.

Αλλά και γνωστό τοις πάσι (εκτός του Μπάμπη - αυτός πάντα τελευταίος τα μαθαίνει) είναι πως πρόκειται να μετακομίσει το τείχος του Βερολίνου στην άλλη άκρη της Εγνατίας.

Από την άλλη όμως είναι ο τοίχος των λιμενικών αρχών. Και οι υποχρεώσεις της χώρας προς την Ιταλία.

Και για φαντάσου τώρα τη στιγμή που το αφεντικό του μικρού εξοχικού κέντρου βγήκε και κυνήγησε την Αμαλία, διότι όπως είπε "ποιος τα ταΐζει τόσα γατιά!!!" να ερχόταν και ένας άλλος από την παραλία και να μην επέτρεπε στην Αμαλία να το βάλει στα πόδια;

Σαφώς ξεφεύγει της φαντασίας το να είναι ο δεύτερος άνθρωπος υπάλληλος του ίδιου εξοχικού κέντρου. Τέτοια φανταστικά πράγματα ούτε στη φάρμα των ζώων δε συμβαίνουν. Μόνο στα ξέφραγα αμπέλια των ανθρώπων.

Κι αυτός ο Μπάμπης; Ντιπ άχρηστος. Διότι θα ήταν μια κάποια λύση. Δε θα ήταν;

Γι' αυτό ο ιδιοκτήτης τα έβαλε και με τον Μπάμπη. Που αγνοεί ότι το εύλογο καθήκον του είναι να κυνηγήσει τη γάτα.

Όσο για τους άλλους; Λίγες ώρες μετά που απόλαυσα μαζί με τον Μπάμπη και την Αμαλία την υπέροχη χειμωνιάτικη λιακάδα στο Δρέπανο, εκεί πέρα, στα βάθη του ορίζοντα, ανέλαβε της μοίρας το γραμμένο να δώσει τη δική του λύση. 20; 30; παραπάνω; Κανείς δεν ξέρει. Μπλουμ και πάνε. Και πίσω δε γυρνάνε. Ούτε και μπρος. Μόνο κάτω. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Πώς λέμε κάτω κόσμος; Ναι. Ακριβώς έτσι.

Και μείναν και οι εύλογες ρατσιστικές αντιδράσεις. Να χάσκουν με το γεγονός. Αχ, τους καημένους.

Μα θέλει λέει να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει. Έτσι βγήκε και το ευχαριστήριο. Προς εκείνους που δεν κατάφεραν ούτε έναν άνθρωπο να σώσουν ούτε και κανέναν αγνοούμενο να ανασύρουν.

Και πανάθεμε σε κείνο τον Ολλαντέζο. Που πήγε μέσα στη νύχτα και μας κουβάλησε 230 από δαύτους. Δεν μπορούσε να αργήσει πέντε λεπτάκια; Μόνο πέντε. Γιατί μπορεί στην πατρίδα του να έχουν τις παχιές αγελάδες, εμάς όμως ποιος νοιάζεται που έχουμε ΔΝΤ;

Ποιος μωρέ θα ταΐσει τώρα 230 στόματα; Ε;

Και σου λέει μετά πως οι Ολλανδοί είναι εταίροι μας. Αμ δεεεεεεε... Άμα έχεις τέτοιους φίλους;

Εσύ, Μπάμπη, μην ακούς. Έτσι κι αλλιώς εσύ ανήκεις στην άλλη κατηγορία. Στο άμα έχεις τέτοιους εχθρούς!

Καλό σας ξημέρωμα.

Δημοσιεύτηκε από στις

2 σχόλια:

  1. Άρης15 Μαΐου 2012 στις 10:07 μ.μ.

    Ωραίες φωτογραφίες!!!!!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Άρης15 Μαΐου 2012 στις 10:07 μ.μ.

    κάνε ανάρτηση και γράψε ΟΧΙ!!
    Όχι, Η παλιά διεπαφή του Blogger να ΜΗΝ καταργηθεί τους επόμενους μήνες.
    πάντως αν συνεχιζεις να κανεις χρηση της παλιας εγγράφεσαι στα στατιστικα ποσοστά των χρηστων της γκουγκλ που την χρησιμοποιούν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Welcome onboard! Αφήστε μας το μήνυμά σας και θα προσπαθήσουμε να σας απαντήσουμε το συντομότερο δυνατό. Εκτός αν αλλού αρμενίζουμε... Οπότε κουράγιο μέχρι να καταπλεύσουμε και πάλι στο λιμάνι...

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο



10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.