Τις ευθύνες στους νεκρούς για το Aegean Wind?

Το διαβάσαμε στο Πειρατικό Ρεπορτάζ:

http://peiratikoreportaz.blogspot.com/2010/01/aegean-wind-9.html

πως ετοιμάζεται λέει το πόρισμα για το Aegean Wind να φορτώσει την ευθύνη της τραγωδίας σε ένα από τα θύματα. Σε έναν νεκρό.

Πρέπει να μας κάνει εντύπωση; Μα αυτό είναι πλέον πεπατημένη...

Οι νεκροί είναι οι πιο βολικοί ένοχοι.

Πρώτον που δεν πρόκειται να ανοίξουν το στόμα τους...

Δεύτερον που δε θα χρειαστούν δίκες και δικηγόροι και άλλα έξοδα...

Ναι, μια χαρά το βρίσκω. Και δείτε τώρα και το στόρι.

Εκείνο το βράδυ που λες, παραμονή Χριστούγεννα, ο νυν νεκρός και τότε ναυτικός μεσοπέλαγα... είπε δε βάζω μια φωτιά να πεθάνω εγώ και να πεθάνουν και άλλοι οκτώ; Έτσι, να σπάσει και η ανία και να γίνουμε πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες!!!

Διότι αν δεν το έκανε επίτηδες, λιγουλάκι δύσκολο να καταλάβουμε πώς έμεινε εκεί και πνίγηκε στους καπνούς... Τουλάχιστον αυτό πρόλαβαν και το είπαν. Πως δεν κάηκαν οι νεκροί. Από ασφυξία πήγαν. Δεν κάηκαν...

Δεν ξέρω, ίσως και να υπάρχει και πιο έξυπνη εξήγηση. Και βέβαια μια τόσο έξυπνη εξήγηση χρειάζεται και το χρόνο της μέχρι να ωριμάσει και να πέσει στα κεφάλια μας.

Όπως χρόνος χρειάστηκε - μην το ξεχνάμε - για να βγει το πλοίο στο λιμάνι. Βλέπεις αντί να πάει στη Βενεζουέλα που ήταν δίπλα, προτίμησε να τραβήξει για Ολλανδικές Αντίλες. Τρεις μέρες δρόμο...

Είναι λέει παράξενη χώρα η Βενεζουέλα. Μη μπλέκουμε με παράξενους.

Και πήγε στους Ολλανδούς που δεν είναι καθόλου παράξενοι και χρειάστηκε να μπει στη μέση ως και ο πατριάρχης για να μας επιτρέψουν να επαναπατρίσουμε τις σορούς...

Οι παράξενοι πάντως της Βενεζουέλας κατάφεραν και πήγαν με ελικόπτερο και πήραν τους τραυματίες. Κι εκτός από τους τραυματίες πήραν και τη δόκιμο που δεν ήταν τραυματίας. Κι αυτό καθόλου παράξενο δε φάνηκε σε κανέναν, αφού βιαστήκαν μάλιστα κάποιοι να την παρουσιάσουν ότι έπαθε νευρικό κλονισμό...

Μόνο που την κοπέλα την είδα στην κηδεία των θυμάτων. Στο Σχιστό. Και το νευρικό κλονισμό δεν τον είδα. Μόνο το παράπονό της άκουσα που την έβγαλαν με τους τραυματίες...

Βοήθεια δε θέλατε αγαπητοί Πειρατικοί?

Ψάξτε λοιπόν αυτά που σας είπαμε.

Γιατί το πλοίο δεν πήγε στη Βενεζουέλα;

Γιατί βγάλαν τη δόκιμο μαζί με τους τραυματίες;

Και βεβαίως το πού ξέσπασε η φωτιά, όπως κι εσείς αναρωτιέστε...

Γιατί ένα παράξενο είναι κι αυτό... δεκάδες ξένα σάιτ επέμεναν πως η φωτιά ξεκίνησε από το μηχανοστάσιο και όχι από τους χώρους ενδιαίτησης...

Κι έχουμε παράλληλα το ντοκουμέντο από το Β΄ Μηχανικό να λέει στο αεροδρόμιο πως γλίτωσε γιατί το μηχανοστάσιο δεν κατακλύστηκε από τις φλόγες. Πλην όμως οι παλάμες του κάηκαν. Πώς κάηκαν; Και ήταν και ΑΦ την ώρα του δυστυχήματος...

Να υποθέσουμε πως μετά τη βάρδια του πήρε μέρος στην κατάσβεση; Και κάηκε εκεί; Δηλαδή πήρε μέρος στην κατάσβεση χωρίς καν να φορέσει γάντια;

Ερώτημα επίσης είναι πώς βρέθηκε ο ηλεκτρολόγος στην τραπεζαρία. Περασμένα μεσάνυχτα... Γινόταν γλέντι χριστουγεννιάτικο; Ή πετάχτηκε από την καμπίνα του να σωθεί και δεν πρόλαβε; Πού ήταν η καμπίνα του;

Πού ήταν οι καμπίνες όλων... Ένα σχεδιάγραμμα του πλοίου και το ακριβές σημείο της φωτιάς θα έλυνε πολλές απορίες. Όπως και η ακριβής θέση που βρέθηκαν οι νεκροί...

Ξέρετε επίσης τι μου κάνει εντύπωση; Η φωτογραφία που έδωσε το ελικόπτερο:

Διακρίνεται καθαρά μια πυροσβεστική φωλιά και μία μάνικα συνδεδεμένη...

Προσέξτε τώρα και τις πόρτες. Όλες σχεδόν κλειστές. Αυτό είναι σωστό σαν μέτρο σε μια φωτιά. Κλείνεις τις πόρτες για να μην τροφοδοτείται η φωτιά με οξυγόνο και να αναγκαστεί να σβήσει. Προέχει όμως να απομακρύνεις τους ανθρώπους.

Πότε ακριβώς πήγε το ελικόπτερο; Λένε πως άργησε...

Πάντως καλά θυμάμαι ότι για ώρες μετά δεν είχαν ανασυρθεί οι νεκροί γιατί υπήρχαν καπνοί και οι λαμαρίνες έκαιγαν ή και δεν ξέρω για ποιο άλλο λόγο...

Κι αλήθεια. Οι νεκροί πού έμειναν μέχρι να φτάσει το πλοίο στις Αντίλες; Στη θέση που εντοπίστηκαν; Ανασύρθηκαν από το πλήρωμα ή τους διασώστες;

Γιατί δεν κλήθηκε πάλι το ελικόπτερο να μεταφερθούν στη στεριά; Μήπως αρνήθηκε η Βενεζουέλα; Μήπως είχε κακό καιρό;

Και θυμίζω ότι υπάρχει δήλωση του υπεύθυνου της Βενεζουέλας. Και λέει πως άλλος αποφάσισε να συνεχίσει το πλοίο για Αντίλες, όχι οι αρχές της Βενεζουέλας... Ποιος; Και γιατί; Θα μάθουμε; Πρέπει να μάθουμε.

Το πόρισμα για το AEGEAN WIND???

Χαιρόμαστε ειλικρινά που υπάρχουν κι άλλοι στη λίστα αναμονής του πορίσματος για το AEGEAN WIND. Δηλαδή το εξής ένα ιστολόγιο:

http://peiratikoreportaz.blogspot.com/2010/01/20.html

Ποιος άλλος; Δυστυχώς κανείς άλλος! Κι άδικα ψάχνουμε στα μηχανάκια αναζήτησης έστω και μια λεξούλα, μια πληροφορία... μια αγωνία βρε αδερφέ!

Μα πού; Πού την ψάχνουμε κι εμείς; Λες και δεν ξέρουμε σε τι χώρα ζούμε; Λες και δεν κυκλοφορούμε; Στη ζούγκλα που λέγεται ο θάνατός σου ζωή μου;

Η ίδια ζούγκλα που βιαστικά έθαψε στις σκόνες των κουραμπιέδων εννιά νεκρούς, ενοχλημένη κατά βάθος που μας χάλασαν το γιορτινό κλίμα τα θλιβερά μαντάτα. Και που σίγουρα δε θα αφήσει η ζούγκλα μας να χαλάσει και το καρναβάλι με απορίες και ερωτήσεις για το πού βρίσκεται το πόρισμα.

Εννιά οι νεκροί, μα δεν είναι δικός μας νεκρός κανένας. Δεν είναι;

Η δική μας απάντηση είναι το ξεχασμένο ποίημα του Μπρεχτ, και πάντα (δυστυχώς) επίκαιρο:

Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους,δεν διαμαρτυρήθηκα,
γιατί δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν για τους κομμουνιστές δεν φώναξα,
γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν κατεδίωξαν τους τσιγγάνους,ούτε τότε φώναξα,
γιατί δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν έκλεισαν το στόμα των Ρωμαιοκαθολικών που αντιτάσσονταν στο φασισμό,
δεν έκανα τίποτα γιατί δεν ήμουν καθολικός.
Μετά ήρθαν να συλλάβουν εμένα,
αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να αντισταθεί μαζί μου ...

Κι αν το θέμα δεν αφορά εβραίους και κομμουνιστές και τσιγγάνους, μη συγχύζεστε. Αλλάξτε απλά τις λέξεις. Και μετά κοιταχτείτε στον καθρέφτη των στίχων:

"Όταν πνιγήκανε δεκάδες με το ΣΑΜΙΝΑ, εγώ δε νοιάστηκα, γιατί εγώ δε βρισκόμουνα εκεί.

Ούτε με ένοιαξε αν βγήκε πόρισμα, τι έλεγε και αν τιμωρήθηκε κανένας.

Σιγά μωρέ... Κάθε μέρα πεθαίνουν άνθρωποι. Ωραία, πνίγηκαν και μερικοί. Ε, και;

Στο κάτω κάτω όλοι θα πεθάνουμε. Ή πιο σωστά "όλοι θα πεθάνετε" που έλεγε κι εκείνος ο εφοπλιστής.

Κι εδώ που τα λέμε, νοιάστηκε κανείς τι απέγινε με το ΔΥΣΤΟΣ; Εγώ σίγουρα όχι. Δεν είναι δική μου δουλειά. Ήμουν εκεί; Δεν ήμουν! Ούτε και το παιδί μου, ο αδερφός μου, ο πατέρας μου. Κανένας δικός μου!

Τα ίδια και με το IRON ANTONIS. Δεν ήμουν εκεί. Γιατί να νοιαστώ; Είναι δική μου δουλειά; Να χώνομαι εκεί που δε με σπέρνουν;

Α, να σου πω. Είμαι φιλήσυχος πολίτης εγώ. Μην πας να με μπλέξεις. Και ποτέ δεν ανακατεύομαι σε ξένες υποθέσεις.

Όχι σαν κάτι άλλους που έφτασαν να κάνουν και διαδήλωση για κάτι φουκαράδες που καήκαν στο Φρεντσίπ. Ε, καήκανε και μερικοί ακόμα στο Ετζίαν Γουιντ. Ε, και; Σου ξαναλέω και να το χωνέψεις. Εγώ δεν ήμουνα εκεί.

Άσε πρώτα να πνιγώ εγώ, να καώ εγώ και βλέπουμε... "

ΠΕΙΡΑΤΕΙΑ: 200 χρόνια πριν την αντιμετωπίζαμε καλύτερα....

Τη βαθιά του απογοήτευση εκφράζει το Διεθνές Ναυτιλιακό Επιμελητήριο (ICS) για την αδυναμία της διεθνούς κοινότητας να αντιμετωπίσει τη συνεχιζόμενη κρίση της πειρατείας στον Ινδικό Ωκεανό.

Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις εμφανίζονται σήμερα λιγότερο ικανές να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο της πειρατείας απ' ό,τι 200 χρόνια πριν, τόνισε σε δηλώσεις του ο πρόεδρος του ICS, Σπύρος Μ. Πολέμης

Ο πρόεδρος του ICS μίλησε με σκληρή γλώσσα για τη μέχρι τώρα αντίδραση της διεθνούς κοινότητας. Εκανε λόγο για απαράδεκτη κατάσταση, η οποία δεν μπορεί να συνεχιστεί, ενώ πρόσθεσε ότι υπάρχει μια αυξανόμενη ανησυχία ότι η διεθνής κοινότητα δεν επιδιώκει ενεργά να εξαλείψει την πειρατεία.

Με τη στάση της έχει δώσει στους πειρατές το μήνυμα ότι η εγκληματική τους δραστηριότητα ενέχει πολύ λιγότερους κινδύνους σε σύγκριση με τα εκατομμύρια των δολαρίων που μπορούν να αποσπάσουν ως λύτρα. Το αποτέλεσμα είναι ο αριθμός των πειρατών να αυξάνεται και υπάρχει πραγματικός κίνδυνος ότι, ελλείψει απάντησης, το φαινόμενο της πειρατείας να εξαπλωθεί περαιτέρω.

Σημειώνεται ότι, σύμφωνα με εκτιμήσεις της διεθνούς κοινότητας, το κόστος από τη δράση της πειρατείας ξεπερνά τα 16 δισ. δολ. Επίσης, μέχρι στιγμής έχουν δοθεί ως λύτρα πάνω από 200 εκατ. δολ., ενώ οι πειρατικές επιθέσεις έχουν στοιχίσει τη ζωή σε οκτώ ανθρώπους, 68 είναι οι ναυτικοί που τραυματίστηκαν και πάνω από 1.500 είναι οι ναυτικοί που έχουν κρατηθεί όμηροι από τους πειρατές.

Ο κ. Σπύρος Πολέμης κάνει λόγο για απαράδεκτη κατάσταση, η οποία δεν μπορεί να συνεχιστεί και συγκρίνει τη ναυτιλιακή με την αεροπορική βιομηχανία και σημειώνει ότι σε παρόμοιο περιστατικό σε ένα αεροσκάφος θα υπήρχε μια πολύ πιο σθεναρή απάντηση. Ωστόσο, κατά τον ίδιο, δεν συμβαίνει κάτι ανάλογο στη ναυτιλία, η οποία μεταφέρει το 90% του παγκοσμίου εμπορίου.

Ενώ το επίπεδο του συντονισμού μεταξύ των στρατιωτικών δυνάμεων που παρέχουν προστασία για τη ναυτιλία είναι πολύ καλή, υπολείπεται των αποτελεσμάτων που θα είχε μια ενιαία δομή διοίκησης, σημειώνει το ICS.

Επί του παρόντος, τα πλοία λειτουργούν υπό διαφορετικούς «κανόνες δέσμευσης», τακτική που εμποδίζει μια κοινή στάση απέναντι στους πειρατές που συλλαμβάνονται επ' αυτοφώρω. Και τούτο διότι τα ψηφίσματα του ΟΗΕ που καλούν τις κυβερνήσεις να δράσουν ερμηνεύονται με διαφορετικό τρόπο από τα κράτη που έχουν διαθέσει πολεμικά πλοία στην περιοχή.

Ενώ το ICS υποστηρίζει τις προσπάθειες για τη δημιουργία μιας σταθερής κυβέρνησης της Σομαλίας που μπορεί να επιβάλει το κράτος δικαίου, είναι ευρέως αποδεκτό ότι αυτό για να γίνει θα χρειαστούν πολλά χρόνια αν όχι δεκαετίες. Είναι, επομένως, επιτακτική ανάγκη οι κυβερνήσεις να λάβουν πρόσθετα μέτρα τώρα και όχι αργότερα. Η προστασία των θαλάσσιων μεταφορών από την πειρατεία -ανεξαρτήτως της σημαίας ή της εθνικότητας του πληρώματος- είναι μια σαφής και νόμιμη ευθύνη των κυβερνήσεων με βάση της συνθήκη των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας, υπογράμμισε ο κ. Πολέμης.

Το Διεθνές Ναυτιλιακό Επιμελητήριο εκπροσωπεί ναυτιλιακές ενώσεις και φορείς από 33 χώρες του κόσμου, οι οποίες αντιπροσωπεύουν το 75% του παγκόσμιου εμπορικού στόλου.

alexandria323232.blogspot.com

__________________________

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:

http://aktofylakas.blogspot.com/2010/01/200.html

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ:

Δε χρειάζεται να είσαι Διενθές Ναυτιλιακό Επιμελητήριο για να τα καταλάβεις όλα αυτά. Και ο κοινός νους αντιλαμβάνεται ότι δε θέλουν να σταματήσουν το φαινόμενο της Πειρατείας. Κι ότι κάτι πολύ βρώμικο παίζεται... Θα δείξει τι...

Σε θέση μάχης οι εργάτες της θάλασσας

Μέτρα για τη μαζική συμμετοχή του κλάδου στην απεργία καθορίζουν

σήμερα και αύριο ΠΕΜΕΝ και ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ.

Αύριο η σύσκεψη της Επιτροπής Ανέργων Ναυτεργατών

Συσπειρωμένοι στα ταξικά τους συνδικάτα οι ναυτεργάτες ετοιμάζουν την επόμενη μάχη (φωτ. από την απεργία στις 17 Δεκέμβρη)

Πολύμορφη δράση για την προετοιμασία και την επιτυχία της απεργίας στις 10 Φλεβάρη αναπτύσσουν οι ταξικές δυνάμεις και στον Πειραιά, όπου η απεργιακή συγκέντρωση έχει καθοριστεί για τις 10 το πρωί στον Ηλεκτρικό Σταθμό της πόλης.

Στο λιμάνι του Πειραιά οι ταξικές ναυτεργατικές Ενώσεις ΠΕΜΕΝ, ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ και οι δυνάμεις της «Ναυτεργατικής Συνδικαλιστικής Κίνησης», με εξορμήσεις από καράβι σε καράβι, θέτουν τους ναυτεργάτες σε θέση μάχης. Με παρακαταθήκη την πλούσια πείρα που συγκεντρώθηκε από την απεργία στις 17 Δεκέμβρη, όπου εργάτες στεριάς και θάλασσας οχυρώθηκαν με όπλο την ταξική αλληλεγγύη και κατάφεραν σημαντικό πλήγμα ενάντια στην τρομοκρατία των μεγαλοεργοδοτών και του κράτους τους.

Σήμερα στις 2.30 το μεσημέρι θα γίνει ανοιχτή συνεδρίαση της διοίκησης του ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ, με θέμα τη λήψη απόφασης για απεργία, ενώ αύριο Τετάρτη, στις 5 το απόγευμα, θα γίνει ανοιχτή συνεδρίαση με το ίδιο θέμα της διοίκησης της ΠΕΜΕΝ.

Επίσης στο πλαίσιο των προετοιμασιών, αύριο Τετάρτη, στις 11 το πρωί, η Επιτροπή Ανέργων Ναυτεργατών καλεί τους ναυτεργάτες όλων των ειδικοτήτων σε ανοιχτή σύσκεψη.

___________

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ

Έκλεισε μήνας από την τραγωδία του Aegean Wind...

Έκλεισε μήνας. Από την τραγωδία στα ανοιχτά της Βενεζουέλας. Ανήμερα Χριστούγεννα.

Και από τη φωτιά στο φορτηγό πλοίο Aegean Wind. Που σκότωσε εννέα ανθρώπους.

Οι περισσότεροι παιδιά ακόμη... ούτε καν 25 χρονών...

Και όμως ένας μήνας δεν έφτασε για να δοθούν απαντήσεις.

Τι έγινε; Πώς μια φωτιά που δεν κατάστρεψε το σκάφος στοίχισε τόσες ζωές;

Εμείς πάντως θα είμαστε εδώ και θα περιμένουμε.

Και θα ρωτάμε και θα ξαναρωτάμε.

Κι ας μην περιμένουμε απάντηση.

Ή και ακριβώς γι' αυτό...

Για να μην τους αφήνουμε τη δικαιολογία πως κανείς δε ρώταγε...

Αγροτικό μπλόκο και στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας

Η είδηση από το σημερινό φύλλο του Ριζοσπάστη:

http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=5466056&publDate=23/1/2010

Με τα τρακτέρ τους κατέβηκαν χτες το πρωί και οι αγροτοκτηνοτρόφοι της Θεσπρωτίας στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας προχωρώντας σε συμβολικό αποκλεισμό για μια ώρα του λιμανιού. Τα τρακτέρ παραμένουν παρατεταγμένα στο λιμάνι και σήμερα προβλέπεται νέος συμβολικός αποκλεισμός του.

Πόσοι Έλληνες γνωρίζουν πού πέφτει αυτή η Ηγουμενίτσα; Κι αν γνωρίζουν, τι ξέρουν για την βορειοδυτική αυτή πύλη της χώρας; Το πιο κοντινό λιμάνι της Ελλάδας προς την ευρωπαϊκή ένωση;

Η Ηγουμενίτσα είναι η πόλη που ξεκίνησα τις γυμνασιακές μου σπουδές, και η Θεσπρωτία η ιδιαίτερη πατρίδα μου. Γι' αυτό και παίρνω το θάρρος να μιλήσω. Γιατί αυτός ο ξεχασμένος από όλους τόπος, είναι ο τόπος μου και με πονάει ιδιαίτερα. Ένας τόπος ρημαγμένος. Ευλογημένος από τους θεούς αλλά παραμελημένος από τους ανθρώπους.

Τα τελευταία χρόνια μας θυμήθηκαν οι άρχοντες μόνο και μόνο γιατί από κει περνάνε καραβιές νταλίκες... φρόντισαν λοιπόν και έφτιαξαν νέο λιμάνι

και φρόντισαν να φτιάξουν και το μεγάλο οδικό άξονα, την Εγνατία. Ως εκεί όμως. Και καθόλου παραπέρα για να βοηθήσουν και τον τόπο να αναπτυχθεί. Κανένα σοβαρό έργο υποδομής και καμιά υποστήριξη στην ενδοχώρα του νομού.

Αντίθετα η Θεσπρωτία πλήρωσε και συνεχίζει να πληρώνει τίμημα για τα δυο αυτά μεγάλα έργα που έγιναν προκειμένου να υποστηριχθούν οι μεταφορές προς άλλους νομούς της χώρας ή και προς γειτονικές χώρες.

Χαρακτηριστικά θα αναφέρω πως από τη μέρα που ολοκληρώθηκε η Εγνατία άρχισε το μαρτύριο των δικών μας χωριών... Τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ για να γλιτώνουν χιλιόμετρα ακολουθούν την Εγνατία και τα χωριά της ορεινής Θεσπρωτίας βρέθηκαν ξαφνικά χωρίς συγκοινωνία. Ακόμη και τη δεκαετία του 60 που ζούσα εκεί, υπήρχαν περισσότερα δρομολόγια από αυτά που υπάρχουν τώρα.

Αφήστε το τι τραβήξαμε όλα αυτά τα χρόνια που η Εγνατία δεν είχε ολοκληρωθεί, τι καραβάνια από νταλίκες διέσχιζαν τον παλιό δρόμο και πόση ταλαιπωρία προκαλούσαν στους κατοίκους του νομού αλλά και πόσα ατυχήματα έγιναν.

Αλλά και το λιμάνι της Ηγουμενίτσας... πόση ρύπανση έχει προκαλέσει σε μια από τις ωραιότερες παραλίες μας, το Δρέπανο. Πήγαινα εκεί από παιδί και τα νερά ήταν κρυστάλλινα, πηγαίνω τώρα και είναι ένας βούρκος που σε στέλνει γραμμή στο δερματολόγο.

Κι όμως, δείτε τι ονειρεμένος τόπος είναι αυτό το Δρέπανο... Όπως ονειρεμένος είναι και όλος ο νομός Θεσπρωτίας από φυσική ομορφιά και ταυτόχρονα τόπος με τεράστια ιστορία. Από δω λένε οι ειδικοί ξεκίνησε ολόκληρη η φυλή, λίκνο των Ελλήνων η Θεσπρωτία. Σήμερα όμως;

Τεράστιος ο αριθμός των Θεσπρωτών που έχουν φύγει είτε για άλλα σημεία της χώρας είτε και για το εξωτερικό. Πώς να ζήσουν στη Θεσπρωτία;

Πήρα φέτος την απόφαση πνιγμένη από οργή και πόνο για την εγκατάλειψη του τόπου να ζητήσω μετάθεση εκεί... Κι έκανα τους δικούς μου να ανησυχήσουν. Γιατί είναι κοινή πεποίθηση όλων πως εκεί πάνω δεν μπορεί κανείς να ζήσει. Ακόμη και στην πρωτεύουσα του νομού δεν υπάρχει νοσοκομείο. Αρρώστησες; Θα πας ή στο μικρό επαρχιακό νοσοκομείο Φιλιατών ή θα φύγεις για Γιάννενα. Και μη σου τύχει να αρρωστήσεις στο χωριό... και να είναι νύχτα και να είναι και χειμώνας.

Διότι πέρα από την απαράδεκτη κατάσταση των δρόμων, θα έχεις να αντιμετωπίσεις και το τηλέφωνο που κόβεται κάθε τρεις και λίγο και το κινητό που δεν πιάνει, ακόμη και τη ΔΕΗ που επίσης κόβεται με τα πρώτα μπουμπουνητά...

Και για ρωτήστε να μάθετε τι τραβάνε τα παιδάκια της Θεσπρωτίας για να πάνε σχολείο...

Δεκάδες χιλιόμετρα καθημερινά για να φτάσουν στο πλησιέστερο σχολικό κέντρο, αφού τα μικρά σχολειά των χωριών έχουν από χρόνια κλείσει.

Τώρα οι αγρότες μας ξεσηκώθηκαν. Μπράβο τους!

Εμείς που ξέρουμε την κατάσταση που αντιμετωπίζουν, είμαστε ολόψυχα μαζί τους. Και παρακαλάμε το θεό και όλους τους αγίους να τους δίνουν δύναμη να συνεχίσουν τον αγώνα τους. Κι όχι να τερματίσουν τον αποκλεισμό του λιμανιού!!!

Να συνεχίσουν και όσο πιο δυναμικά γίνεται. Μπας και καταλάβουν κάποιοι ότι δεν είμαστε μόνο μια πόρτα. Κι έχει δικαίωμα να ζήσει και ο δικός μας τόπος.

Και να ακούγεται για τα ωραία έργα του και όχι για το πόσοι λαθρομετανάστες πιάστηκαν...

Είμαστε κι εμείς Ελλάδα ωρέ. Κι ας μας έχουν καταντήσει τη φτωχότερη γωνιά της Ευρώπης...

Ντροπή για όλους μας οι εγκαταλειμμένοι ναυτεργάτες στη ράδα του Πειραιά

Πρόσεξα τυχαία την είδηση χτες στο διαδίκτυο. Μια από τις ειδήσεις που δε θα δεις στην τηλεόραση:

Συνέντευξη τύπου. Στο εργατικό κέντρο Πειραιά. Ώρα μία το μεσημέρι σήμερα.

Όχι όμως από κάποιο βαρύγδουπο όνομα της κοινωνίας. Ούτε από κανέναν γκλάμουρους και φέιμους συμπολίτη. Μια χούφτα φτωχοδιάβολοι καλούσαν. Και κάτι άλλοι τύποι που μανία την έχουν να ασχολούνται με φτωχοδιάβολους.

Εγκαταλειμμένοι, λέει, ναυτικοί στο αγκυροβόλιο του Πειραιά! Και μάλιστα Φιλιππινέζοι! Ποιος νοιάζεται για τους ναυτικούς; Κι ας είναι και εγκαταλειμμένοι. Και δη Φιλιππινέζους...

Μόνο κάτι περίεργα δίκτυα. Που άλλη δουλειά δεν έχουν ως φαίνεται και χαραμίζουν την ώρα τους με κείνα τα νο νέιμ ανακυκλώσιμα ανθρωπάκια από χώρες του τρίτου κόσμου. Αντί να πάρουν ένα χαριτωμένο σκυλάκι και να το βγάζουν βόλτα για πιπί! Ή ακόμη καλύτερα να βγουν μια τσάρκα για καφέ να καμακώσουν καμία δίμετρη από τις ανατολικές χώρες... λέμε δηλαδή τώρα, τι μπορούν να κάνουν αν ντε και καλά γουστάρουν να ασχολούνται με μετανάστες και όχι με το ευγενές σπορ της σκυλοανατροφής...

Αχ, λέω εγώ... και λεγόμαστε μετά άνθρωποι. Και δεν κοκκινίζουμε. Φιλότιμο ντιπ και η ανθρωπιά άγνωστη λέξη.

Θες λοιπόν από περιέργεια, θες γιατί δεν τα πάω καλά με τα κατοικίδια, είπα να πάω. Να τους δω αυτούς τους ανθρώπους που επιμένουν να ζουν ενώ τα πάντα τριγύρω τούς φωνάζουν ότι η παρουσία τους είναι και περιττή και εντελώς άνευ σημασίας...

Λίγοι έως ελάχιστοι εκείνοι που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα. Σας είπα, ποιος νοιάζεται για ναυτικούς άνεργους και μάλιστα Φιλιππινέζους;

Ο Τζο Βαλέντσια εκ μέρους της Ένωσης Φιλιππινέζων Εργαζομένων KASAPI.

Ο κ. Σταμάτης Κουράκος εκ μέρους της ITF, μαζί με το νομικό σύμβουλο τον κ. Αλικάτορα.

Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Δρίτσας.

Ο ταμίας της Πανελλήνιας Ένωσης Ναυτών (ΠΕΝΕΝ).

Εκπρόσωποι του Δικτύου Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών.

Εκπρόσωπος από το Λιμάνι της Αγωνίας (δημοτική κίνηση του Πειραιά)

Δυο τρεις δημοσιογράφοι...

Και φυσικά οι άμεσα ενδιαφερόμενοι. Οι φουκαράδες ναυτεργάτες του πλοίου AETEA SIERRA:

Τι είναι το καράβι αυτό; Ένα πλοίο που ναι μεν είναι με ξένη σημαία, Πάναμα ανέφεραν στη συνέντευξη τύπου, κάποια άλλη σημαία ευκαιρίας βρήκα εγώ ψάχνοντας στο ίντερνετ, που όμως ανήκει σε εταιρείες ελληνικών συμφερόντων. Στην ανακοίνωση που μας μοίρασαν αναφέρονται συγκεκριμένα οι εξής εταιρείες:

AETEA SIERRA MARITIME COMPANY LTD, THESARCO SHIPPING CO S.A. και AGROSY SHIPMANAGMENT INC.

Τώρα όμως και για τους έξι σχεδόν τελευταίους μήνες το AETEA SIERRA είναι απλά ένας πράσινος ρόμβος στη μέση του Σαρωνικού:

Ο καθένας κάνοντας κλικ ΕΔΩ μπορεί να το διαπιστώσει... Κι αν κατεβεί για καφεδάκι σε κάποια παραλιακή καφετέρια, ίσως καταφέρει να δει στο βάθος του ορίζοντα και το ίδιο το πλοίο. Που βρίσκεται εκεί από τον Αύγουστο εγκαταλειμμένο από τον εργοδότη.

Τι σημαίνει αυτό; Πως στο καράβι παραμένει το πλήρωμα απλήρωτο μεν αλλά και χωρίς να έχουν απολυθεί αυτοί οι φουκαράδες... Εγκλωβισμένοι στις λαμαρίνες. Χωρίς καν δικαίωμα αποβίβασης. Δεν τους δίνουν καν τα χαρτιά τους (διαβατήρια, φυλλάδια κλπ). Τα έχει λέει ο ατζέντης του πλοίου, ως είθισται σε όλες τις χώρες της Ευρώπης για τα πληρώματα που κατάγονται από χώρες εκτός ΣΕΓΚΕΝ!!!

Έτσι μετά μάλιστα από τόσους μήνες οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν ούτε σέντσι στην τσέπη τους. Ταυτόχρονα αναγκάζονται να διαβιούν σε άθλιες συνθήκες καθώς στο καράβι δε λειτουργεί πια παρά μόνο μια μικρή γεννήτρια. Όχι μόνο τα ψυγεία είναι εκτός λειτουργίας μα και αρκετές φορές μένουν ακόμη και χωρίς φως!

Για θέρμανση ούτε λόγος να γίνεται. Και καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό τέτοια εποχή, με τις χαμηλές θερμοκρασίες των ημερών και που αναμένεται να πέσουν κι άλλο τις επόμενες μέρες, αλλά και μέσα στη μέση της θάλασσας.

Επιπλέον δεν υπάρχει νερό να πιουν. Το νερό που έχει μείνει στο καράβι είναι σκουριασμένο!!! (σκουριάζει και το νερό;;; ε, ναι, όταν βρίσκεται σε τάνκια σκουριασμένα, σκουριάζει και το νερό)

Καταλαβαίνετε; Αλήθεια, καταλαβαίνετε σε τι κατάσταση ζουν αυτοί οι 19 άνθρωποι; Δεν είναι ζώα. Μα αν ήταν, ίσως η πολιτισμένη κοινωνία μας να είχε δείξει κάποιο ενδιαφέρον.

Ακούστε τι δήλωσε για το θέμα ο κ. Σταμάτης Κουράκος, εκπρόσωπος της ITF στην Ελλάδα:

omilia koyrakoy.mp...

Έπειτα μίλησαν και οι άλλοι παρευρισκόμενοι. Ο εκπρόσωπος της ΠΕΝΕΝ, ο μόνος εκπρόσωπος ναυτεργατικού σωματείου που παραβρέθηκε στη συνέντευξη τύπου... (οι άλλοι; με την απορία έμεινα... πού ήταν οι άλλοι συνδικαλιστές του ναυτεργατικού χώρου... )

Μίλησε επίσης ο νομικός σύμβουλος της ITF, κ. Αλικάτορας, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Δρίτσας, ο κ. Τζο Βαλέντσια εκ μέρους της Ένωσης Φιλιππινέζων Ελλάδας κλπ.

nomikos ITF.mp3

Η ομιλία του κ. Αλικάτορα, νομικού συμβούλου της ITF

Μίλησαν φυσικά και οι εκπρόσωποι των ίδιων των ναυτεργατών του AETEA SIERRA... Κι έκαναν τα μάτια μας να βουρκώσουν και τα μάγουλά μας να κοκκινήσουν από ντροπή.

ΕΤΣΙ ΜΑΣ ΘΕΛΟΥΝ; Ρωτάει εύστοχα ένα κάδρο στον τοίχο...

Και απαντά: Ε, ΟΧΙ!!!

Θα συμφωνήσω, μα να είναι έμπρακτο αυτό το ΟΧΙ, κι όχι μόνο στα κάδρα...

Ονόματα δε θυμάμαι. Δε θέλω να θυμηθώ. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί και μόνο που διεκδίκησαν το δικαίωμα να μην ψοφήσουν σαν σκυλιά μεσοπέλαγα, κινδυνεύουν να μπουν σε μπλακ λιστ! Αδιανόητο; Και όμως αυτά συμβαίνουν στην πολιτισμένη μας εποχή...

Και όμως είναι άνθρωποι, σαν κι εμάς. Ο ένας από αυτούς που μίλησε είναι και αξιωματικός του πλοίου. Σπούδασε και ήρθε στο ελληνόκτητο καράβι να προσφέρει όχι μόνο χειρωνακτική δουλειά αλλά και γνώσεις...

Κι έχει πίσω στην πατρίδα του οικογένεια αφήσει. Όπως και οι άλλοι συνάδελφοί του. Γυναίκες, γέροντες γονείς και φυσικά και παιδιά. Παιδιά που δεν πάνε πια στο σχολείο γιατί δεν έχουν δίδακτρα να πληρώσουν. Και οικογένειες που αναγκάστηκαν να ζητήσουν δανεικά για να τα βγάλουν πέρα όλους αυτούς τους μήνες. Και τώρα δεν έχουν ούτε τα δανεικά να γυρίσουν.

Όταν λοιπόν ο νομικός σύμβουλος της ITF προσπάθησε να τους συμβουλεύσει να γυρίσουν στην πατρίδα τους, εξηγώντας τους πως είναι μάταιο να περιμένουν εδώ για μήνες μέχρι να τους καταβληθούν τα δεδουλευμένα τους, ακούστε τι επακολούθησε:

children phil.mp3

Στα αγγλικά η συνομιλία αυτή, για να μπορούν να καταλαβαίνουν και οι άμεσα ενδιαφερόμενοι. Στην αρχή του ηχητικού ντοκουμέντου ακούγεται ο κ. Βαλέντσια που εξηγεί κάποια σημεία της ομιλίας του και ελληνικά, και στη συνέχεια παρεμβαίνει και ο κ. Αλικάτορας με τη φωνή της λογικής.

Λογική όμως δεν υπάρχει στο δράμα αυτών των ανθρώπων. Κι έτσι τελείως φυσιολογικά ένας τους, εκφράζοντας και όλους τους άλλους, ξέσπασε. Ακούγοντας το δικηγόρο να συμβουλεύει πως είναι νέοι άνθρωποι και πρέπει να πάνε στην πατρίδα τους (όταν βεβαίως τακτοποιηθεί το ζήτημα με τα χαρτιά τους, γιατί τώρα ακόμη και αν θέλουν δεν μπορούν να πετάξουν για Φιλιππίνες) για να βρουν μια άλλη δουλειά και να μη χάνουν τον καιρό τους... και πως εκείνος εκ μέρους τους εδώ θα κινήσει όλες τις διαδικασίες που χρειάζονται ώστε κάαααααααποια στιγμή να πάρουν τα λεφτά τους... ξέσπασε ο φουκαράς και μίλησε για τα τέσσερα παιδιά που περιμένουν πίσω και πώς μπορεί αυτός να γυρίσει στην πατρίδα του με άδεια χέρια...

Τι να πεις, τι να απαντήσεις;

Προσωπικά ντρέπομαι. Ναι. Αυτό ακριβώς. Ντρέπομαι!

Που συμβαίνουν αυτά τα πράγματα μέσα στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας μας.

Κι όσοι ακόμη έχουν λίγη τσίπα και φιλότιμο, ας επικοινωνήσουν με τα εξής τηλέφωνα και e-mail:

Γιώργος Μανιάτης, 6948245865, Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών, metanaston@diktio.org

Τζο Βαλέντσια, 6988311627, Ένωση Φιλιππινέζων Εργαζομένων ΚΑΣΑΠΙ, balita@imn.gr

για να προσφέρουν όποια βοήθεια και υποστήριξη μπορούν...

Καββαδίας: Σπούδαζε τη θάλασσα ως τη στερνή πνοή

10 Φλεβάρη του 1975 άφησε τη στερνή του πνοή ο Καββαδίας. Χτυπημένος από εγκεφαλικό κι ενώ την επόμενη μέρα λογάριαζε να μπαρκάρει και πάλι.

Από το φυλλάδιο του Ασυρματιστή Νικόλαου Καββαδία

Τριάντα πέντε χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την οριστική αναχώρηση του ποιητή. Φέτος που έκλεισαν και τα εκατό χρόνια από τη γέννησή του.

Διαβάζοντας σήμερα την ποιητική του συλλογή ΤΡΑΒΕΡΣΟ, πρόσεξα ποιήματα γραμμένα ακόμη κι εκείνες τις μέρες που έμελλε να είναι οι τελευταίες του. Ένα από αυτά τα ποιήματα φέρει ημερομηνία ίδια ακριβώς με τη σημερινή, 19 - 1 - 1975. Με τίτλο μάλιστα "ΣΠΟΥΔΗ ΘΑΛΑΣΣΗΣ"!

ΣΠΟΥΔΗ ΘΑΛΑΣΣΗΣ

Αγνάντευε απ' το κάσσαρο* τη θάλασσα ο Πυθέας

κι όλο βαριά κι αριστερά σκουντούφλαγε βαριά.

Κι απάνω στο άρμπουρο*, ο μουγγός, ο γιος της Δωροθέας,

είχε κιαλάρει* δυο γυμνές γυναίκες στη στεριά.

Τότε στην Πίντα κλέψαμε του Αζτέκου την κορνιόλα

Τραγίσιο δέρμα το κορμί και μέσαθε πουρί.
Φορτίο ποντίκια και σκορπιοί τσιφάρι*, στα πανιόλα*.
Στο Πάλος κουβαλήσαμε το αγιάτρευτο σπυρί.

Και προσκυνώντας του μεγάλου Χάνου τ' αποκείνα
καβάλα στις μικρόσωμες Κινέζες στις πιρόγες,
-μετάξι ανάριο τρίχωμα, τριανταφυλλένιες ρώγες-
φέραμε κείνον τον κλεμμένο μπούσουλα* απ' την Κίνα.

Δεμένα τα ποδάρια μας στου Πάπα τις γαλέρες
κουρσεύαμε του ωκεανού τα πόρτα ή τα μεσόγεια.
Σπέρναμε όπου περνούσαμε πανούκλα και χολέρα
μπερδεύοντας με το τρελό μας σπέρμα όλα τα σόγια.

Όπου γυναίκα, σε ναούς, καλύβα ή σε παλάτι,
σε κάσες με μπαχαρικά ή πίσω από βαρέλια,
μας καθαρίζαν τις παλιές πληγές από το αλάτι,
πότε ντυμένες στα χρυσά και πότε στα κουρέλια.

Απίκου* πάντα οι άγκυρες και οι κάβοι* πάντα ντούκια*.
Ορθοί πάντα κι αλύγιστοι στην ανεμοριπή,
μασώντας, σαν τα ζωντανά, μπανάνες και φουντούκια,
κατάβαθα πιστεύοντας: αμάρτημα η ντροπή.

Στα όρτσα* να προλάβουμε. Τραβέρσο* και προχώρα.
Να πάμε να ξοδέψουμε την τελευταία ριξιά
σε κείνη την απίθανη σ' όλο τον κόσμο χώρα
που τα κορίτσια τόχουνε στα δίπλα ή και λοξά.

~~~~~~~~~~~~~~~~

Κάποτε, σε χρόνους αλλοτινούς, αρπάχτηκα για τα καλά με το αδερφάκι μου, έναν τον έχω και τον καμαρώνω πολύ, και θέμα της διαφωνίας μας ήταν ποιος απ' τους δυο καταλαβαίνει καλύτερα τον Καββαδία...

Εγώ κουβάλαγα όλο το τουπέ της καπετάνισσας και του ανθρώπου που γνώρισε από πρώτο χέρι τον τόπο που έζησε ο ποιητής, τα καράβια και τις θάλασσες, ταυτίζοντάς τον αφελώς με το μυθικό τοπίο της ποιητικής του διαδρομής. Ο αδερφός μου είχε κιόλας περάσει τις Συμπληγάδες της τέχνης, με σπουδές στη σκηνοθεσία του κινηματογράφου τόσο στην Ελλάδα όσο και στο Παρίσι και με εμπειρία αξιοζήλευτη στο πλευρό του μεγάλου Θόδωρου Αγγελόπουλου.

Εκείνος λοιπόν ισχυριζόταν πως φτάνει να είσαι καλλιτέχνης για να εντρυφήσεις στο Καββαδία. Να νιώσεις τον παλμό του και να τρυγήσεις την αλήθεια του... Κι εγώ, καταλαβαίνετε, έπιανα την άλλη άκρη, την απαίτηση των κοινών βιωμάτων με όσα ενέπνευσαν τον ποιητή να δημιουργήσει.

Ο έρωτας βέβαια για τον ποιητή ήταν κοινός και για τους δυο μας. Και εξακολουθεί να είναι. Μάλιστα πριν λίγα μόλις χρόνια, την Πρωτοχρονιά του 2006, μας συνέβη το εξής περίεργο. Διαλέξαμε δώρο ο ένας για τον άλλο το ίδιο βιβλίο του Καββαδία, "Το ημερολόγιο ενός τιμονιέρη", που τότε μόλις είχε εκδοθεί με αθησαύριστα έργα του ποιητή. Ίσως επηρεασμένοι και από την παλιά μας κόντρα...

Θα προσέξατε τις λέξεις που τόνισα στο παραπάνω ποίημα, είναι οι παράξενες λέξεις του Καββαδία, λέξεις κυρίως θαλασσινές. Στο τέλος της γραφής μου θα βρείτε και αναφορά για το πού μπορείτε εύκολα να αναζητήσετε την ερμηνεία τους. Και είναι οι λέξεις αυτές που στήριζαν τη δική μου άποψη, αν και με τα χρόνια οφείλω να πω ότι οι απόψεις μου μετακινήθηκαν αρκετά προς τις απόψεις που εξέφραζε τότε ο αδερφός μου. (2)

Θέλω να πω ότι τώρα πια πιστεύω πως για να σπουδάσεις τόσο τη συγκεκριμένη Σπουδή του Καββαδία όσο και γενικότερα να μελετήσεις το έργο του, χρειάζονται και τα βιώματα και οι ευαίσθητες αντένες εκείνων που "σκαμπάζουν" από τέχνη και ποίηση. Μη το ένα ή μη το άλλο, δεν καταφέρνεις να πιάσεις όλο το βάθος του ποιητή Νίκου Καββαδία. Αν βέβαια υποτεθεί πως υπάρχει άνθρωπος που δύναται να φτάσει στο αβυσσαλέο βάθος της ποίησής του...

Παράδειγμα λαμπρό και το ποίημα που παραθέσαμε. Η Σπουδή της Θάλασσας...

Που άλλο δεν είναι παρά η πλέον δωρική ιστορία της ναυτιλίας.

Αρκεί βεβαίως να είμαστε σε θέση να αποκωδικοποιήσουμε τον ιδιότυπο μορσικό κώδικα του Καββαδία. Καθόλου εύκολο έργο. Διότι πέρα από το λεξιλόγιο που εμποδίζει τους στεριανούς, παραμονεύει η δεύτερη δικλείδα ασφαλείας, οι βαθύτατοι συμβολισμοί του ποιητή, ριζωμένοι στην ευρύτητα των θεωρητικών του γνώσεων και καρπός τόσο της παιδείας που έλαβε όσο και της συνεχούς του ενασχόλησης με την τέχνη και μάλιστα όχι μόνο την τέχνη της ποίησης...

Έτσι ο ποιητής Καββαδίας κλειδαμπαρώνεται στον ασύρματό του, μακριά από τους ομότεχνους και αφήνοντας απέξω και τους συναδέλφους του ναυτικούς. Και μόνος, ολομόναχος, εκπέμπει το δικό του ξεχωριστό τραγούδι. Ένα τραγούδι που ξεκίνησε με κοντά παντελονάκια στο δημοτικό και συνέχισε ως την ώρα που έκλεισε τα μάτια του.

Λίγες, ελάχιστες, οι περιπτώσεις ποιητών όπως ο Καββαδίας. Όσο σπάνιοι είναι και οι ποιητές που ταυτίστηκαν απόλυτα με το έργο τους.

Παρόλα αυτά θα επιχειρήσουμε να ανιχνεύσουμε τη σπουδή του. Και ο τρόπος είναι να ξεκινήσουμε από το τέλος. Από την ουτοπία της αναζήτησης μιας "απίθανης" χώρας και των απίθανων κοριτσιών... Είναι τα κορίτσια αυτά οι μούσες του ποιητή και ο μαγνήτης των ταξιδιών του στη θάλασσα και στους στίχους.

Και όχι μόνο δικές του μούσες. Η σπουδή του περιλαμβάνει πολλούς άλλους σταθμούς των μεγάλων θαλασσοπόρων. Μια προσεκτική ματιά και εύκολα θα διακρίνουμε τον Κολόμβο, το Μάρκο Πόλο και τους κινέζους ταξιδευτές της θάλασσας, τους σταυροφόρους ως και τον αρχαίο Πυθέα το Μασσαλιώτη.

Ναι, αυτός είναι ο Πυθέας. Το καράβι που πρωταγωνιστεί στη Βάρδια και που δεν υπάρχει ως όνομα μέσα στον κατάλογο των πλοίων που ταξίδεψε ο Νίκος Καββαδίας:

Ο Πυθέας είναι σύμβολο. Και αντιστοιχεί στον Πυθέα από τη Μασσαλία που έζησε τον 4ο π.Χ. αιώνα, κατάφερε όμως να κάνει ταξίδια ως τις θάλασσες της βόρειας Ευρώπης. Περιέγραψε μάλιστα τα ταξίδια του στα βιβλία του "Περί Ωκεανού" και "Γης περίοδος". Όπως αιώνες μετά θα επαναλάβει και ο Νίκος Καββαδίας.

Ο Πυθέας είναι ο ίδιος ο Καββαδίας. Αν κανείς διαβάσει τη Βάρδια αφήνοντας ανοιχτά τα μάτια της ψυχής του, θα το νιώσει... Εκεί, στη σελίδα 164, αποκαλυπτικά ο Καββαδίας θα θέσει το ερώτημα:

"Τα πάμε τα καράβια ή μας πάνε;"

Και θα απαντήσει απερίφραστα: "Μας πάνε"!

Αφού πρώτα μας δώσει την πιο ευαίσθητη περιγραφή που γράφτηκε ποτέ για τα καράβια. Και τα εξισώσει με ανθρώπους. Που άλλα είναι λέει αρσενικά και άλλα θηλυκά, που μισούν και σε διώχνουν ή που σε θέλουνε και σε κάνουν βίδα τους, καρφί και σκαρμό τους. Που έχουν το πιο ανθρώπινο κλάμα που άκουσε ποτέ κανείς και που έχουν ακόμη και μάτια!

Το Cyrenia. Το καράβι που ξεκίνησε να γράφεται η Βάρδια

Μ' αυτά τα μάτια βλέπει ο Καββαδίας τα καράβια. Κι αφήστε πια πώς βλέπει τις γυναίκες. Τυχαίο δεν είναι που και αυτή η περιγραφή, της ιδανικής γυναίκας, βρίσκεται στην ίδια ακριβώς σελίδα. Ναι, στη σελίδα 164. Μια γυναίκα νερένια και χωρίς ποδάρια, με μαλλιά φύκια και βαφτισμένη στο ψαρόλαδο, με χέρια πλοκάμια. Και να τη λένε Θαλασσινή! Πώς αλλιώς; Μα η γυναίκα αυτή δεν υπάρχει πουθενά, θα κραυγάσει ο ποιητής. Μονάχα στον ύπνο του! Και είναι μια γυναίκα που μιλάει τη γλώσσα των ψαριών!

Μιλάνε τα ψάρια;

Όσο μιλάει και ο μουγγός που μας υποδέχεται στην πρώτη στροφή του ποιήματος καθισμένος στο άρμπουρο και κιαλάροντας πέρα στη στεριά γυμνές γυναίκες. Εκ του μακρόθεν...

Ποιος είναι αυτός ο μουγγός; Ο γιος της Δωροθέας!!! Κι η Δωροθέα; Μα η μητέρα του ποιητή. Η Δωροθέα Αγγελάτου. Η Κεφαλλονίτισα Δωροθέα Αγγελάτου, γόνος εφοπλιστικής οικογένειας.

Μα υπήρξε μουγγός ο γιος της Δωροθέας Αγγελάτου;

Υπήρξε. Στο βαθμό που μίλαγε και άλλοι δεν τον άκουγαν. Ή θαρρούσαν πως κοράκιζε, κατά πως ομολογούσε ο κολλητός του, ο άλλος μεγάλος ποιητής, ο Γιώργος Σεφέρης.

Ίδιας ποιότητας και η "μουγγαμάρα" της Θαλασσινής του...

Μια μουγγαμάρα που διπλοκλείδωσε το μαρκόνη Καββαδία στην καμπίνα του ασυρμάτου. Και στην καμπίνα της ποίησης.

Μια καμπίνα που έχει εγκατασταθεί στο κάσσαρο του Πυθέα. Σκουντουφλώντας βαριά και αριστερά και αγναντεύοντας τη θάλασσα. Τι άλλο;

Και ματίζοντας τις παλιές πληγές, τις αλατισμένες πληγές, στα χέρια των γυναικών του. Τι είναι η γυναίκα για τον Καββαδία; Χίλιες φορές θα μας το πει και χίλιες δε θα ακούσουμε. Στους στίχους του, στη Βάρδια του, με τη ζωή του την ίδια...

Ένα βράδυ στη Μαρσίλια, στην πατρίδα του Πυθέα, θα το ανακαλύψει το μυστικό και ο ίδιος ο Καββαδίας: (Βάρδια, σελ. 175 )

"Γυναίκειο κορμί... Σου διώχνει το φόβο. Σε ησυχάζει, σε προστατεύει. Δίπλα του κι απάνω του, λησμονάς πως κάποτε θα ψυχομαχήσεις."

Να γιατί κι εκείνος δεκαετίες θα σταθεί αλύγιστος στην ανεμοριπή και με τις άγκυρες απίκου. Όχι απλώς κιαλάροντας γυμνές γυναίκες... Μα σπουδάζοντας τη γυναίκα, τη γυναίκα θάλασσα.

Δεν είναι ένα ακόμη ζωντανό, να μασάει μπανάνες και φουντούκια... Όχι!

Αυτός ορτσάρει και προχωρά τραβέρσο. Κατά πάνω στον καιρό... Ενάντια στους καιρούς και στους ανέμους που μαγάρισαν όλα τα σόγια με το τρελό το σπέρμα. Κλέβοντας Αζτέκους και μπούσουλες και κουβαλώντας αρρώστιες πίσω στο Πάλος.

Ο Καββαδίας όχι. Τίποτα από όλα αυτά. Εκείνος είναι απλά ένας Πυθέας. Ένας ταξιδευτής και ένας σπουδαστής. Ακόμη και τρεις βδομάδες πριν το τέλος. Στις 19 Γενάρη του 1975. Σαν σήμερα...

___________________________

Σημειώσεις:

• * Για την καλύτερη κατανόηση των καββαδιακών όρων επισκεφθείτε αυτό το λινκ

http://hec.greece.org/poseidon/work/literature/wordy.html#6

• Κι εδώ υπάρχει η κορνιόλα:
  
  
  http://blogthea.gr/NextStep/aaieeth-ooaethococ/45112-c-aethooa-oui-eaneonassui.html
  
  
  Κορνιόλα (η): Δακτυλίδι αντίκα (Ital. Corniola =Πολύτιμος λίθος ).


• (2) Σήμερα υπάρχει δημοσιευμένο το "Γλωσσάρι στο έργο του Νίκου Καββαδία" και επιτρέπει και στους στεριανούς να προσεγγίσουν αυτές τις παράξενες λέξεις.


• Οι φωτογραφίες της ανάρτησης προέρχονται από το καταπληκτικό αφιέρωμα στο φόρουμ Ναυτιλία για τα πλοία του Καββαδία. Μην παραλείψετε να το επισκεφθείτε:

http://www.nautilia.gr/forum/showthread.php?t=39618

Επιστολή Αντώνη Νταλακογιώργου: Τελεσίγραφο πολέμου προς την κυβέρνηση

18/1/2010

Από: Πανελλήνια Ένωση Ναυτών Εμπορικού Ναυτικού

Προς: Υπουργό Οικονομίας Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας κα Λούκα Κατσέλη

- Υπουργό Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης κ. Ανδρέα Λοβέρδο

- Υπουργό Οικονομικών κ. Γεώργιο Παπακωνσταντίνου

Κοινοποίηση: Πολιτικά Κόμματα

- Γ.Σ.Ε.Ε – Ε.Κ.Πειραιά – ΠΝΟ – Ναυτεργατικά Σωματεία

- Ημερήσιο Αθηναϊκό Τύπο και λοιπά ΜΜΕ

Αισθήματα έντονης ανησυχίας έχουν δημιουργηθεί το τελευταίο διάστημα στον Ναυτεργατικό κόσμο της χώρας μας εξ αιτίας της πολιτικής που ακολουθεί η κυβέρνηση στο χώρο της ναυτιλίας.

Οι δηλώσεις των αρμόδιων Υπουργών και οι κατευθύνσεις της κυβερνητικής πολιτικής στον χώρο μας φανερώνουν ανάγλυφα ότι υπάρχει ολοκληρωμένο και οργανωμένο σχέδιο με στόχο την αποδιοργάνωση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, της κατάργησης των συνταξιοδοτικών μας δικαιωμάτων , της παραπέρα ενίσχυσης της εφοπλιστικής ασυδοσίας και της ολοκλήρωσης του αφελληνισμού της ελληνικής ναυτιλίας. Ένα βήμα σε αυτή την κατεύθυνση είναι η άρση του καμποτάζ για τα κοινοτικά πλοία στον Ελλαδικό χώρο και τα ελληνικά νησιά.

Στο πνεύμα και στο γράμμα αυτών των κατευθύνσεων η αρμόδια Υπουργός κ. Λ. Κατσέλη δήλωσε σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο «MSC SPLENDIDA» στο λιμάνι του Πειραιά ότι «η χώρα θα πρέπει να κοιτάξει μπροστά να κάνει άνοιγμα στην αγορά κρουαζιέρας και να συνδέσει την Ελληνική Οικονομία με την Ναυτιλία και τον θαλάσσιο τουρισμό και να μπορούν τα νησιά μας να προσφέρουν ποιοτικές υπηρεσίες και να μπορούν και οι Έλληνες να κάνουν κρουαζιέρες με αυτά τα πλοία».

Επίσης, με ανακοίνωσή της, έχει εξαγγελθεί η σύσταση δύο επιτροπών διαβούλευσης για τις θαλάσσιες συγκοινωνίες και τον θαλάσσιο τουρισμό, όπου θα εξετασθούν όλα τα θέματα, που άπτονται του ρυθμιστικού και κανονιστικού πλαισίου.

Οι δηλώσεις αυτές δεν αφήνουν το παραμικρό περιθώριο για αυταπάτες σε ότι αφορά την κυβερνητική πολιτική στο συγκεκριμένο θέμα και αυτή ταυτίζεται με την επιλογή των εταιριών, που μονοπωλούν την διεθνή κρουαζιέρα και έχουν αλώσει την διεθνή αγορά της κρουαζιέρας.

Ο λεγόμενος κοινωνικός διάλογος είναι το μέσον και το εργαλείο με το οποίο επιχειρεί η κυβέρνηση να υλοποιήσει τις φιλοεφοπλιστικές της επιλογές.

Η άρση του καμποτάζ για τα κοινοτικά πλοία στον ελληνικό χώρο θα σημάνει το τέλος για το ελληνικό κρουαζιερόπλοιο και τους έλληνες ναυτικούς που εργάζονται σε αυτά.

Επίσης το ίδιο διάστημα βρίσκονται κυριολεκτικά στον αέρα το σύνολο των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών μας κατακτήσεων που κερδήθηκαν με σκληρούς και δύσκολους αγώνες. Αυτή η αναφορά μας δεν συνιστά ούτε υπερβολές ούτε κινδυνολογία.

Εάν κανείς παρατηρήσει τις εξελίξεις, που αφορούν τα ασφαλιστικά μας ταμεία και τις προωθούμενες από πλευράς κυβέρνησης αλλαγές στο σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης θα συμφωνήσει απόλυτα μαζί μας.

Οι αλλαγές αυτές, που προωθεί η κυβέρνηση, σε στενή συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια πολιτική που οδηγεί στην κατεδάφιση και τον ενταφιασμό των συνταξιοδοτικών μας δικαιωμάτων.

Συγκεκριμένα: όρια ηλικίας, ασφαλιστικές εισφορές, δικαιώματα γυναικών, αναπηρικές συντάξεις, παραπέρα μείωση των ασφαλιστικών ταμείων, μείωση των συντάξεων είναι ορισμένα από τα αντιασφαλιστικά μέτρα, τα οποία επιδιώκει να υλοποιήσει η κυβέρνηση.

Είναι φανερό ότι στον χώρο της ναυτιλίας οι προωθούμενες αλλαγές δεν θα είναι διαφορετικές απ’ αυτές που αναφέρουμε παραπάνω.

Στο πλαίσιο αυτό κυβερνητική επιδίωξη είναι η κατάργηση της αυτοτέλειας του ΝΑΤ και του Οίκου Ναύτη όπως έγινε και με το Υπουργείο Ε.Ν.

Ταυτόχρονα, οι επιχειρούμενες αλλαγές δεν θα διαφέρουν από αυτές, που προωθούνται στον χερσαίο χώρο.

Θέλουμε να καταστήσουμε σαφές ότι οποιαδήποτε μεταβολή στα ισχύοντα θεσμοθετημένα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά μας δικαιώματα θα αποτελέσει αιτία πολέμου και σκληρής σύγκρουσης με την ασκούμενη ναυτιλιακή κυβερνητική πολιτική.

Τέλος, θέλουμε να υπογραμμίσουμε ότι αποτελεί άμεσο κίνδυνο η κατάργηση του ειδικού τρόπου φορολογίας που έχουν οι Ναυτεργάτες εδώ και δεκαετίες ολόκληρες. Σύμφωνα με δηλώσεις κυβερνητικών παραγόντων, όπου υπάρχει ειδικός τρόπος φορολόγησης αυτός θα καταργηθεί στα πλαίσια της νέας φοροεπιδρομής που ετοιμάζει η κυβέρνηση εναντίον των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των μισθωτών και των μικρομεσαίων στρωμάτων.

Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις απαιτείται και επιβάλλεται περισσότερο από ποτέ να υπάρξει η ενότητα και η συσπείρωση όλων των εργαζομένων και των ναυτεργατών στα συνδικάτα τους και ο αγωνιστικός προσανατολισμός τους.

Οι ηγεσίες σε ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ – ΠΝΟ – Ε.Κ.Πειραιά πρέπει επιτέλους να αφουγκρασθούν την οργισμένη φωνή των εργαζομένων, να αλλάξουν την τακτική τους και να προσανατολισθούν σταθερά στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και γενικότερα των εργαζομένων, που εκπροσωπούν.

Είναι αναγκαίο το συνδικαλιστικό κίνημα και οι ηγεσίες του να απεγκλωβιστούν από την στενή εξάρτηση των κομμάτων, της κυβέρνησης και της εργοδοσίας, να πορευτούν αποκλειστικά και μόνο με γνώμονα το συμφέρον των εργαζομένων.

Η ΠΕΝΕΝ σε μια τέτοια πορεία θα συμβάλει με όλες τις δυνάμεις της και καλεί τους Ναυτεργάτες και τον κλάδο να είναι σε αγωνιστική επαγρύπνηση και ετοιμότητα.

Για την ΠΕΝΕΝ

Ο Πρόεδρος

ΑΝΤΩΝΗΣ ΝΤΑΛΑΚΟΓΙΩΡΓΟΣ

Ο Γεν. Γραμματέας

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣ

__________________________________________________

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ ΑΠΟ ΤΟ GREEKSHIPPINGNEWS

ΣΧΟΛΙΟ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ

Με ιδιαίτερη ευχαρίστηση διαβάσαμε αυτή τη μαχητική επιστολή της Πανελλήνιας Ένωσης Ναυτών Εμπορικού Ναυτικού (ΠΕΝΕΝ), όχι μόνο για αγωνιστικό της πνεύμα αλλά και για το κάλεσμα ενότητας που απευθύνει στους ναυτεργάτες.

Εμείς ευχόμαστε στους φίλους ναύτες επιτυχία και στους δύο στόχους, στους αγώνες που προαναγγέλλουν αλλά και στην επίτευξη της πολυπόθητης ενότητας του ναυτεργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Αν και οι γνωρίζοντες τα του χώρου μικρές ελπίδες μόνο τρέφουν για τη δεύτερη ευχή μας...

Είναι μια πολύ δυσάρεστη κατάσταση αυτή που επικρατεί στο ναυτεργατικό συνδικαλιστικό κίνημα εδώ και πολλά χρόνια. Λες και δεν φτάνουν τα τεράστια εργασιακά ζητήματα που ταλανίζουν τον κλάδο. Ταυτόχρονα δε λέει να κοπάσει η αντιπαλότητα ανάμεσα στους διάφορους συνδικαλιστικούς χώρους των ναυτεργατών, βασική αιτία υπονόμευσης των όποιων αγώνων και διεκδικήσεων.

Κάποτε ζήσαμε άλλους καιρούς και δυνατές στιγμές του ναυτεργατικού κινήματος. Και είναι αυτή η ανάμνηση που προκαλεί μεγαλύτερο πόνο για τη σημερινή κατάσταση.

Από τη μία ο εργοδοτικός συνδικαλισμός που από πάντα υπήρχε στο χώρο αυτό. Με στόχο να λιβανίζει τους εφοπλιστές και να οδηγεί τους ναυτεργάτες σε διαρκή επιδείνωση της θέσης τους αλλά και στον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών από τα πλοία.

Από την άλλη οι διάφορες φιλοκυβερνητικές συνδικαλιστικές παρατάξεις με κύριο μέλημα τη στήριξη της εκάστοτε κυβέρνησης.

Και στον τρίτο πόλο; Γιατί και αυτός υπήρχε και θα υπάρχει πάντα... Ο πόλος που οφείλει να εκφράζει τους πόθους των ναυτεργατών και το δίκαιο αίτημά τους για ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και για αξιοπρεπή ανταπόδοση των κόπων τους.

Είναι αυτός ο πόλος που κάποτε συσπείρωνε τις δυνάμεις της θρυλικής ΟΕΝΟ. Κι αργότερα της Ναυτεργατικής Συνδικαλιστικής Κίνησης. Της κίνησης που προλάβαμε κι εμείς να γνωρίσουμε αλλά και να λάβουμε ενεργά μέρος στους αγώνες της. Ιδιαίτερα στους μεγάλους αγώνες των αρχών της δεκαετίας του '80 με κύριο στόχο την καταπολέμηση της ανεργίας.

Σε κείνο το καμίνι λάβαμε το βάπτισμα του συνδικαλιστή και το πνεύμα εκείνων των αγώνων μεταφέραμε αργότερα σε όποιον άλλο συνδικαλιστικό φορέα βρεθήκαμε. Εκεί και τότε γνωριστήκαμε και δεθήκαμε με τα πρόσωπα που και τώρα κυριαρχούν με την παρουσία τους στα ναυτεργατικά σωματεία τόσο της ΠΕΝΕΝ όσο και της ΠΕΜΕΝ.

Δοκιμάκι ήμουν ακόμη όταν ανέβηκε στο καράβι μου ο τότε νεαρός συνδικαλιστής και νυν πρόεδρος της ΠΕΜΕΝ, κ. Σάββας Τσιμπόγλου. Τον θυμάμαι και δεν ξεχνώ το πώς ανέβηκε την τεράστια σκάλα του γκαζάδικου... Με γύψο στο πόδι. Γύψος που δεν τον εμπόδισε να φτάσει στο λιμάνι της Δυτικής Ευρώπης που τότε βρισκόμασταν για να μας μεταφέρει την αγωνιστική φωνή του σωματείου του. Από τότε ο Σάββας κρατά μια ξεχωριστή θέση στην εκτίμησή μου. Και πάντα όταν τον συναντώ του θυμίζω εκείνη τη μέρα που υπερβάλλοντας εαυτόν έφερε σε πέρας τα συνδικαλιστικά του καθήκοντα. Γιατί πρέπει να θυμόμαστε και να μη λησμονούμε ό,τι καλό και σπουδαίο έχουν κάνει οι άλλοι...

Και δόκιμος όντας, το Σεπτέμβρη του 1980, βρέθηκα να συνυπηρετώ σε γκαζάδικο του Ωνάση με τον νυν πρόεδρο της ΠΕΝΕΝ, κ. Αντώνη Νταλακογιώργο και τότε νεαρό ναύτη. Αργότερα, στη στεριά, ο Αντώνης ανέλαβε υπεύθυνη συνδικαλιστική θέση και όταν ορφάνεψε η ηγεσία της ΠΕΝΕΝ, με το θάνατο του αξέχαστου συντρόφου μας του Γεράσιμου του Δεστούνη, ο Αντώνης Νταλακογιώργος παρέλαβε και το τιμόνι της ιστορικής ένωσης των ναυτών.

Τον θυμάμαι σε εκείνα τα πρώτα του βήματα τα συνδικαλιστικά, ιδιαίτερα μαχητικό και με πλατιά απήχηση στο χώρο των ναυτεργατών. Παρά το νεαρό της ηλικίας του επελέγη για τα πολλά και αδιαμφισβήτητα προσόντα του ως υψηλόβαθμο στέλεχος της συνδικαλιστικής μας παράταξης και "φορτώθηκε" με τα ανάλογα καθήκοντα.

Πώς και γιατί στη συνέχεια επήλθε ρήξη στις σχέσεις του Αντώνη Νταλακογιώργου και της Ναυτεργατικής, δεν μπόρεσα ποτέ να το καταλάβω...

Με ιδιαίτερη θλίψη διαβάζω τόσο στο ΜΑΤΣΑΚΟΝΙ της ΠΕΝΕΝ όσο και στην εφημερίδα της Ναυτεργατικής τις διαρκείς φραστικές επιθέσεις και των μεν και των δε. Με τέτοιες επιθέσεις, που φτάνουν ενίοτε σε βαρύτατους χαρακτηρισμούς, πώς είναι δυνατόν να επιτευχθεί ενότητα; Προσωπικά, λυπάμαι που θα το πω, σχεδόν το αποκλείω.

Κριτική για τα λάθη που έγιναν εκατέρωθεν, δεν έχει θέση εδώ. Θα περιοριστούμε μόνο στην ευχή που κάναμε. Να ξεπεραστούν οι όποιες αντιπαλότητες και να λάβει σάρκα και οστά η επιθυμία όλων μας για ενότητα στο ναυτεργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Βεβαίως η ενότητα δεν είναι αυτοσκοπός. Μόνο το μέσο για την επίτευξη των αγωνιστικών στόχων. Και που θα πρέπει οι στόχοι αυτοί να υπηρετούν τα γνήσια αιτήματα των ναυτεργατών. Αλλιώς ας λείπει η ενότητα!

Πικρό να το λες αλλά και συνδικαλιστικά απαράδεκτο να ξεπουλάς τους στόχους του κινήματος για το χατίρι της ενότητας.

Όπως και αν έχει, το θέμα αυτό είναι μεγάλη μαχαιριά στην ψυχή όλων όσων νοιάζονται για το ναυτεργατικό κίνημα... Όχι συναισθηματικά, εκείνο που μας πονάει είναι κυρίως το αποτέλεσμα. Η τροχοπέδη στις αγωνιστικές διεκδικήσεις.

Θα μπορέσει το κίνημα να βρει τον τρόπο να ξεπεράσει αυτό το πρόβλημα;

Για το καλό του κλάδου, ελπίζουμε πως ναι. Αρκεί να μην είναι πια αργά...

Αλλιώς η ιστορία του ναυτεργατικού κινήματος θα επιδικάσει στον καθένα τις ευθύνες του χωρίς κανένα δικαίωμα παραγραφής. Ούτε καν με τα ελαφρυντικά της πάλαι ποτέ αγωνιστικής και μαχητικής στάσης. Οι συνδικαλιστές ούτως ή άλλως δε δικαιούνται επίκληση του αγωνιστικού τους παρελθόντος. Και ισχύει περισσότερο γι' αυτούς από πολλούς άλλους, το

ΜΗΔΕΝΑ ΠΡΟ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΜΑΚΑΡΙΖΕ!

Συγχαρητήρια στο ΣΑΛΑΜΙΣ για την απελευθέρωση του MARAN CENTAURUS

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΑ

http://www.ana.gr/anaweb/user/showprel?service=3&maindoc=8321414

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΜΥΝΑΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ - Επικοινωνία Υπουργού Εθνικής Άμυνας κ. Ευάγγελου Βενιζέλου με κυβερνήτη της φρεγάτας ΣΑΛΑΜΙΣ

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΜΥΝΑΣ

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ Αθήνα 18-01-2010


ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΥΠΟΥ

Τηλεφωνική δορυφορική συνομιλία με τον Κυβερνήτη της φρεγάτας ΣΑΛΑΜΙΣ Αντιπλοίαρχο Γεώργιο Φλώρο και τον Καπετάνιο του δεξαμενόπλοιου Maran Centaurus κ. Θεόδωρο Οικονομόπουλο, είχε σήμερα ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας κ. Ευάγγελος Βενιζέλος στο Πολυεθνικό Συντονιστικό Κέντρο Στρατηγικών Θαλασσίων Μεταφορών (ΠΟΣΚΕΣΘΑΜ) στην Αθήνα, προκειμένου να ενημερωθεί για την κατάσταση της υγείας του πληρώματος του Maran Centaurus και να συγχαρεί το πλήρωμα του ΣΑΛΑΜΙΣ για την επιτυχή έκβαση της επιχείρησης.

Κατά την επίσκεψη του κ. ΥΕΘΑ στο ΠΟΣΚΕΣΘΑΜ ήταν παρόντες ο ΑΝΥΕΘΑ κ. Π. Μπεγλίτης, ο Α/ΓΕΕΘΑ και ο Α/ΓΕΝ.

Το μήκους 332 μέτρων δεξαμενόπλοιο απελευθερώθηκε νωρίς το πρωί της Δευτέρας (8.30 τοπική ώρα) από τους Σομαλούς πειρατές που το είχαν καταλάβει από τις 29 Νοεμβρίου αφού η πλοιοκτήτρια εταιρεία κατέβαλε τα λύτρα που απαιτούσαν οι πειρατές.

Η ελληνική φρεγάτα με την παρουσία της συνέβαλε σημαντικά στην επιτυχή κατάληξή της διαπραγμάτευσης και στην απελευθέρωση του δεξαμενοπλοίου.

Στην τηλεφωνική επικοινωνία που είχε με τον Κυβερνήτη του ΣΑΛΑΜΙΣ, ο κ. Βενιζέλος ζήτησε να μάθει λεπτομέρειες της επιχείρησης της Ομάδας Υποβρυχίων Καταστροφών στο ΣΑΛΑΜΙΣ καθώς και για το έργο των γιατρών του Πολεμικού Ναυτικού που εξέτασε το πλήρωμα του δεξαμενόπλοιου, το οποίο είναι καλά στην υγεία του. Κλείνοντας την συνομιλία του, ο κ. Βενιζέλος συνεχάρη τον κ. Φλώρο για την επιτυχία της αποστολής των αξιωματικών και των στελεχών του ΣΑΛΑΜΙΣ.

Περισσότερες λεπτομέρειες για την κατάσταση του πληρώματος του ΣΑΛΑΜΙΣ ζήτησε ο κ. Βενιζέλος από τον καπετάνιο του δεξαμενόπλοιου Θ. Οικονομόπουλο, ο οποίος διαβεβαίωσε ότι οι 30 ναυτικοί είναι καλά στην υγεία τους. Ο καπετάνιος ευχαρίστησε θερμά τον Υπουργό για την συμβολή της φρεγάτας και γενικότερα του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας.

_______________

Τέλος καλό όλα καλά...

Μια απορία μόνο:

Αν δεν πλήρωνε ο όμιλος Αγγελικούση τα υπέρογκα λύτρα που πλήρωσε, θα απελευθερωνόταν το καράβι και το πλήρωμα;

Κάποιος δεν πρέπει να δώσει συγχαρητήρια και στην εταιρεία;

Τέλος σύμφωνα με άλλη ανακοίνωση του ΑΝΑ:

http://www.google.com/hostednews/epa/article/ALeqM5j5Vl1xKBkHUvFZZLifU4_gntRA8w

Το τάνκερ, σύμφωνα πάντα με την Ελληνική Ακτοφυλακή, αφέθηκε ελεύθερο μετά την καταβολή από την πλοιοκτήτρια άγνωστου ποσού λύτρων και τώρα πλέει για ανεφοδιασμό στο λιμάνι Ντέρμπαν νοτίου Αφρικής, ενώ στη συνέχεια θα συνεχίσει το ταξίδι του για το Μεξικό.

Φαντάζομαι αυτούς τους συνανθρώπους μας αυτές τις ώρες. Που δε θα τολμούν να πιστέψουν ότι ο εφιάλτης έλαβε τέλος...

Και πώς οι άνθρωποι αυτοί θα νιώσουν όταν ξαναπατήσουν στεριά.

Αυτούς; Δε θα τους συγχαρεί κανείς;

Ακόμη και οι Σομαλοί πειρατές τους συνεχάρησαν για την καλή συνεργασία... Που όλοι καταλαβαίνουμε με τι ψυχικό κόστος κατάφερε να σταθεί καλή.

Τέλος πάντων. Αφού έληξε η περιπέτεια και είναι μάλιστα όλοι καλά στην υγεία τους, ιδιαίτερα αυτό το τελευταίο... δεν πειράζει και ας λείπουν τα συγχαρητήρια. Ας μένει μόνο η αγάπη όσων τόσων καιρών καρδιοχτυπούσαν για το καράβι αυτό και για το πλήρωμά του...

Καπετάν Αντωνία και καπετάν Αθανασία τις θερμότερες ευχές μας!

Γιορτάζει η μία σήμερα, γιόρταζε η άλλη χθες. Δυο από τις φίλες καπετάνισσες. Η καπετάν Αντωνία Μ. και η καπετάν Αθανασία Α.

Πέρα από τις θερμές μας ευχές και τα χρόνια πολλά και ευτυχισμένα, θέλουμε, το αισθανόμαστε, να εκφράσουμε δημόσια και την τεράστια εκτίμηση, τόσο προς τη μια όσο και προς την άλλη. Και ταυτόχρονα με όσα θα πούμε να προβληματίσουμε...

Σε διαφορετικές γενιές ανήκουν οι δυο καπετάνισσες. Με την καπετάν Αντωνία υπήρξαμε συσπουδάστριες στην ΑΔΣΕΝ ΠΠ. Από το 1978 έως το 1980.

Η καπετάν Αντωνία παραστάτρια της σημαίας (στη μέση)

στην πρώτη μας παρέλαση στον Πειραιά, Μάρτιος 1979

Ψηλή και γεροδεμένη κοπέλα η Αντωνία, το πρότυπο που έρχεται στο νου μας όταν λέμε καπετάνισσα. Και αντίστοιχα ήταν και τα ψυχικά της προσόντα.

Όταν στήσαμε το σπουδαστικό μας σύλλογο, παράνομο εκείνα τα χρόνια σύμφωνα με τον κανονισμό της ημιστρατιωτικού χαρακτήρα σχολής μας, και που απαγόρευε ακόμη και την ομαδική υποβολή αιτήματος... η Αντωνία δε δίστασε καθόλου όχι μόνο να ενταχθεί σ' αυτόν αλλά και να αναλάβει χρέη ταμία. Και στάθηκε παλικάρι και στο πόστο αυτό.

Το πλήρωσε βέβαια... Διότι είχαν γνώση οι φύλακες και δη οι λιμενοφύλακες της σχολής και της την είχαν στημένη της Αντωνίας... Πράγματι κάποια μέρα την εντόπισαν να κάνει μια φοβερή παρανομία! Βάδιζε έξω στο δρόμο χωρίς το πηλίκιο της στολής! Έγκλημα μέγα και φοβερό.

Χρόνια αργότερα, όταν πια εγκατέλειψα τα καράβια και στράφηκα σε σπουδές παιδαγωγικές, βρήκα ετοιμάζοντας κάποια πτυχιακή εργασία με θέμα συναφές με την ιστορία της εκπαίδευσης, πως παρόμοια θεωρούσαν κάποτε ατόπημα και για τις δασκάλες τον διαφανή κεκρύφαλο! Δηλαδή το να φοράνε διαφανές μαντίλι στο κεφάλι! Για φαντάσου! Στα τέλη του 19ου αιώνα οι δασκάλες όχι μόνο έπρεπε να φορούν μαντίλι μα και να είναι αδιαφανές!

Ο νους μου πήγε στην Αντωνία, την αγαπημένη μου ταμία στο προεδρείο του συλλόγου, που επειδή άφησε ακάλυπτη την κεφαλή της, τιμωρήθηκε με αποβολή από τα μαθήματα!

Φυσικά δεν το έβαλε κάτω. Σιγά μην τρόμαζαν κάτι τέτοια την Αντωνία! Πηγαίνοντας μάλιστα στην Ύδρα εκπαιδευτικό ταξίδι φρόντισε να βγάλει και μια χαρακτηριστική φωτογραφία εις ανάμνησιν της αποβολής:

Δανείστηκαν με μια άλλη φίλη, την Ελένη Τ., πηλίκια από τα αγόρια της σχολής της Ύδρας , κανονικά ναυτικά πηλίκια και όχι σαν τα δικά μας που τα σχεδίασε ένας μόδιστρος σαν να ήταν αναποδογυρισμένες κατσαρολίτσες... και πόζαραν με κάθε μεγαλοπρέπεια στο φακό. Τα ράσα όμως δεν κάνουν τον παπά και φυσικά ούτε τα πηλίκια τον καπετάνιο...

Και η Αντωνία φρόντισε να το αποδείξει έμπρακτα στη συνέχεια. Κι αφού αποφοίτησε με μειωμένη διαγωγή από τη σχολή, όπως όλες όσες συμμετείχαμε στον παράνομο σπουδαστικό σύλλογο.

Ταξίδεψε αρκετά με τα καράβια η Αντωνία. Εκεί και γνώρισε και τον άντρα της. Παντρεύτηκαν και σύντομα έφερε στον κόσμο το πρώτο τους παιδί, το Δημητράκη. Οι ανάγκες οι οικονομικές μεγάλες. Έτσι η Αντωνία άφησε το μωρό στη μάνα της και ξανά στα καράβια.

Δεν πέρασε πολύς καιρός και ένα δεύτερο παιδί ήρθε στην οικογένεια.

Ο Πέτρος. Από τα βαφτίσια του η φωτογραφία και σε πρώτο πλάνο ο μεγαλύτερος γιος, ο Δημήτρης, ηλεκτρονικός σήμερα, και ηλεκτρολόγος ο Πέτρος.

Δε μεγαλώνουν όμως τα παιδιά με αέρα. Και η Αντωνία αναγκάστηκε και πάλι να πάρει το φυλλάδιο και να κατεβεί στην Ακτή Μιαούλη. Νέο μπάρκο.

Ακολούθησε η γέννηση της κορούλας της, της Ισαβέλας. Και νέο μπάρκο της Αντωνίας...

Ο άντρας της, ξένης εθνικότητας, είχε μείνει ξέμπαρκος και η μόνη λύση για την οικογένεια ήταν να μπαρκάρει εκείνη. Και τα παιδιά, τρία παιδιά, με τον πατέρα και τη γιαγιά...

Να όμως που αυτή τη φορά πηγαίνοντας στο καράβι διαπίστωσε πως είναι και πάλι έγκυος. Τι να κάνει; Να ξεμπαρκάρει; Αδύνατον. Τόσα στόματα περίμεναν από τα δικά της χέρια να ζήσουν.

Έμεινε λοιπόν στο καράβι και τσιμουδιά στον καπετάνιο για να μην την ξεμπαρκάρουν με το ζόρι. Ε, δεν είναι και το καλύτερο πράγμα να δουλεύει μια έγκυος στο κατάστρωμα εμπορικού πλοίου!

Μεγάλωνε το έμβρυο, μεγάλωνε και η κοιλιά της μάνας. Οι άλλοι, το πλήρωμα, που χαμπάρι δεν είχαν πάρει, πού να φανταστούν οι άνθρωποι την αποκοτιά της Αντωνίας, όλο την πείραζαν πως πάχυνε. Κουβέντα η Αντωνία...

Ώσπου έφτασε τους οκτώ μήνες το θηρίο και πια αναγκάστηκε να ζητήσει απόλυση, αφήνοντας σύξυλο τον καπετάνιο όταν του είπε τον αληθινό λόγο.

Από τότε δεν μπόρεσε πια να ξαναμπαρκάρει. Τέσσερα παιδιά πού να τα αφήσεις; Και δεν ήταν πια και μωρά. Θέλαν και είχαν δίκιο και τη μάνα δίπλα τους.

Παλικάρι και πάλι η Αντωνία. Δε δίστασε να κάνει όποια δουλειά μπορούσε. Πωλήτρια, ντίλερ, καθαρίστρια, γκαρσόνα και ούτε ξέρω τι άλλο. Η ζωή μάλιστα τα έφερε έτσι που αναγκάστηκε να σταθεί και μάνα και πατέρας για τα παιδιά της.

Και όχι μόνο τα μεγάλωσε, και τα σπούδασε και τα έκανε λεβέντες ολόκληρους και ικανούς να ζήσουν, μα ποτέ δεν την είδαμε στα τόσα χρόνια να χάνει το κουράγιο της και να το βάζει κάτω. Αντίθετα ήταν εκείνη που συμπαραστεκόταν στα δικά μας μικροπροβλήματα. Έτσι με το σπαθί της κέρδισε η Αντωνία τον τίτλο τιμής από την παρέα: "Μάνα κουράγιο".

Δεξιά στη φωτογραφία η μετέπειτα μάνα κουράγιο και τότε δόκιμος αξιωματικός στα εργαστήρια του Ασπροπύργου. Παρακολουθεί την ηλεκτροκόλληση που κάνουν η Σπυριδούλα Δ. και η Ελένη Μ., πρωτοετείς όλες τους της σχολής πλοιάρχων.

Καμία από τις κοπέλες αυτές, την πρώτη "σειρά" ελληνίδων που σπούδασαν σε δημόσια σχολή πλοιάρχων, δεν έφτασε στο βαθμό του Α΄. Αρκετές πήραμε του ανθυποπλοιάρχου και με βεβαιότητα γνωρίζω πως μία τουλάχιστον πήρε και του γραμματικού. Το πήρε δε σημαίνει ότι ταξίδεψε κιόλας ως γραμματικός. Η περίπτωση της Αντωνίας δείχνει μία τουλάχιστον από τις αιτίες και τις δυσκολίες που εμπόδισαν την καριέρα των τότε κοριτσιών και σήμερα γυναικών που βαδίζουν την πέμπτη δεκαετία της ζωής τους.

Παρόμοια και η περίπτωση της Αθανασίας, της άλλης καπετάνισσας που γιορτάζει σήμερα.

Η Αθανασία πήγε στη σχολή πλοιάρχων αρκετά χρόνια μετά από μας, το 1986 - 1989. Τη γνώρισα τυχαία και μέσα από το ίντερνετ. Το μέσο που μας έχει φέρει σε επαφή με πολλές ακόμη καπετάνισσες νεώτερης γενιάς και με αρκετές μάλιστα που τώρα είναι πρωτοετείς στις σχολές.

Η καπετάν Αθανασία πήρε το δίπλωμα του ανθυποπλοιάρχου αφού πρώτα πέρασε από καμαρωτάκι και τζόβενο, ακόμη και ναύτης... Ταξίδεψε κάμποσο ως ανθυποπλοίαρχος σε φορτηγά,

Ένα από τα καράβια που εργάστηκε η καπετάν Αθανασία Α.

έπειτα όμως όπως λέει και η ίδια:

"Ταξίδεψα κάμποσο διάστημα και λάτρεψα την δουλειά αυτή , μετά ήρθε το δίλημμα , καράβια ή οικογένεια; επικράτησε το "μητρικό ενστικτο". Αργότερα σπούδασα Ισπανική γλώσσα και πολιτισμό και τωρα εργάζομαι σαν καθηγήτρια Ισπανικών."

Το δίλημμα... Τι να κάνουμε; Οι γυναίκες ναυτικοί δεν μπορούν να απαρνηθούν τη γυναικεία τους φύση. Και αναγκάζονται κάποια στιγμή να σταθούν μπροστά στο φοβερό δίλημμα. Ποιος μπορεί ειδικά σε μια χώρα που μαστίζεται από υπογεννητικότητα να τις κατηγορήσει που επιλέγουν να γίνουν μανάδες;

Το θέμα είναι άλλο. Πώς σε αξιοποιεί από κει και πέρα η πατρίδα σου που έκανε τόσα έξοδα να σε σπουδάσει. Λες και της περισσεύουν οι άνθρωποι που αγαπούν πραγματικά τη θάλασσα και έχουν αποκτήσει και εμπειρία...

Λένε μετά για την οικονομική κρίση. Πειράζει που το δικό μου αυτί δεν ιδρώνει όσο δε βλέπω στα μέτρα τους να λαμβάνεται υπόψη και ο παράγοντας ανθρώπινο δυναμικό;

Όλες αυτές οι κοπέλες που σπούδασαν σε σχολές πλοιάρχων και μάλιστα εκείνες που κατάφεραν να πάρουν και δίπλωμα, έστω και του ανθυποπλοιάρχου, έχουν χρήσιμες γνώσεις για πολλά στεριανά πόστα που έχουν αντικείμενο τη θάλασσα. Λιμενικό σώμα; Πολεμικό ναυτικό; Υπουργείο Ναυτιλίας ή όπως αλλιώς ονομάζεται τώρα; Ναυτική εκπαίδευση; Ναυτιλιακά γραφεία;

Ποιος όμως υπεύθυνος σχεδιασμός έγινε για την αξιοποίηση αυτού του δυναμικού; Κανένας!

Πετάξαμε εμείς χρόνια από τη ζωή μας και δεν πρόκειται ούτε ως συντάξιμα να μας αναγνωριστούν... και η πατρίδα τεράστια κονδύλια. Γιατί;

Εδώ ακόμη δεν μπορούμε να καταλάβουμε (όχι μόνο εμείς, όλοι οι περί τη ναυτιλία) πώς φτάσαμε στο σημείο να καταργήσουμε το αυτόνομο υπουργείο Ναυτιλίας... σε μια χώρα με τέτοια παράδοση στη θάλασσα...

Και να πεις ότι είναι αποτυχημένος ο θεσμός της γυναίκας ναυτικού μιας και κάποια στιγμή όλες θα τα εγκαταλείψουν για να γίνουν μανάδες; Να μην το πεις. Πρώτον γιατί όπως ανέφερα ήδη υπάρχουν στεριανές θέσεις που χρειάζονται τέτοιες γνώσεις και εμπειρία.

Δεύτερον γιατί υπάρχουν κι εκείνες οι γυναίκες που προχώρησαν ως του πρώτου. Μία μάλιστα γιορτάζει κι αυτή σήμερα. Είναι η καπετάνισσα Αθανασία Μπουμπουράκη. Από τη δεύτερη σειρά της ΑΔΣΕΝ ΠΠ. Πρωτοετής ήταν η Αθανασία όταν εμείς αποφοιτούσαμε. Ένα κορίτσι γεμάτο πείσμα και θέληση. Και κατάφερε όχι μόνο να πάρει το χαρτί του πρώτου πλοιάρχου αλλά και να πλοιαρχεύσει και μάλιστα σε καράβι ζόρικο. Σε τάνκερ εκατό χιλιάδων τόνων παρακαλώ. Και στου Ωνάση. Δείτε τι αναφέρει σχετικά ένα παλιό άρθρο της Ελευθεροτυπίας:

http://www.hri.org/E/2000/00-08-07.dir/keimena/greece/greece6.htm

Παγκόσμια ίσως πρωτοτυπία για το Ιδρυμα Ωνάση αποτελεί το γεγονός ότι ένα από τα μεγαλύτερα καράβια, το «Ολύμπικ Σερένιτι», το κυβερνά μια γυναίκα, η Αθανασία Μπουμπουράκη.

«Οταν ήρθε να ζητήσει δουλειά, μάς ζήτησε να υπογράψουμε ένα χαρτί που έλεγε ότι, αν μείνουμε ευχαριστημένοι από τις υπηρεσίες της, θα την αφήσουμε να φτάσει ψηλά», εξηγεί ο έτερος αντιπρόεδρος του Ιδρύματος Ωνάση, Παύλος Ιωαννίδης. «Είναι πραγματικά αξιέπαινη η προσπάθειά της να κατορθώσει να επιβληθεί σε τόσους άνδρες και παράλληλα να κυβερνά καράβια 100.000 τόνων. Το πρόβλημα στα πλοία, τύπου άφραμαξ, είναι ότι μπαίνουν τέσσερις με πέντε φορές το μήνα σε λιμάνια, για να φορτώσουν και να ξεφορτώσουν. Τα καράβια κινδυνεύουν περισσότερο στα στενά παρά στις ανοιχτές θάλασσες».

Στη θέση της Αθανασίας Μπουμπουράκη θα μπορούσαν να είναι πολλές άλλες κοπέλες που ξεκίνησαν το δύσκολο δρόμο της θάλασσας. Γιατί κακά τα ψέματα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, οι περισσότερες από τις κοπέλες αυτές διαθέτουν θέληση που λυγίζει σίδερα. Γιατί να μην αξιοποιηθούν; Προς όφελος της ναυτιλίας εννοώ. Γιατί κατά τα άλλα καμία δεν πήγε χαμένη...

Μερικές μάλιστα κατάφεραν με ατομική προσπάθεια και χωρίς το θεσμικό πλαίσιο να τις ευνοεί ιδιαίτερα, να διαπρέψουν σε τομείς της στεριάς που σχετίζονται με τη ναυτιλία. Έχουμε σήμερα πρώην καπετάνισσες που κοσμούν με την παρουσία τους και το λιμενικό σώμα και τη ναυτική εκπαίδευση ή έχουν αναπτύξει επιχειρηματική δράση αξιόλογη σε θαλασσινούς τομείς.

Και ταυτόχρονα έχουμε ένα διαρκώς διογκούμενο κύμα νέων κοριτσιών ερωτευμένων με το υγρό στοιχείο. Το ίντερνετ και πάλι μας έφερε σε επαφή με πολλά από τα κορίτσια αυτά. Και έχουμε ήδη δημιουργήσει στο face book μια καλή ομάδα με τον τίτλο ELLINIDES KAPETANISSES. Έχουμε κοντά μας κορίτσια που σπουδάζουν στη Νέα Μηχανιώνα, στην Πρέβεζα, στα Ιόνια Νησιά, την Κύμη καθώς και κορίτσια που αυτή την ώρα ταξιδεύουν στους ωκεανούς... Η καθεμιά καλύτερη από την άλλη και με τεράστια όρεξη να δουλέψουν στα καράβια.

Να, για παράδειγμα... έλαβα χτες βράδυ ένα μήνυμα από ένα μπαρκαρισμένο κορίτσι. Και τι μου έγραφε; "Θέλω να ξαναμπαρκάρω για 13 μήνες συνεχόμενους, να το ευχαριστηθώ!!! "

Για λιμενικός ξεκίνησε κάποτε η κοπέλα αυτή μα βρήκε μπρος της το νόμο που κρίνει την αξία των ανθρώπων με τα εκατοστά του ύψους... Λες και σε άλλη χώρα γεννήθηκε ένας Κολοκοτρώνης, τρομάρα μας...

Και ρωτώ: Γιατί μια τέτοια κοπέλα που λιώνει πάνω από τα βιβλία της σχολής της για να γίνει μια καλή ναυτίλος και λατρεύει το καράβι και δουλεύει σαν το σκυλί, γιατί λέω όταν θα έρθει η ώρα να αντιμετωπίσει το δίλημμα "καράβια ή μητρότητα" να μην έχει την ευκαιρία για τα λίγα εκατοστά ύψους που της λείπουν να προσφέρει τις υπηρεσίες της στο λιμενικό;

Ναι, ξέρω... εδώ ψαχνόμαστε ακόμη και για το αν θα έχουμε λιμενικό...

Κλείνοντας ετούτη την αναφορά στις καπετάνισσες που γιορτάζουν δεν επιτρέπεται να ξεχάσω και μια ακόμη καπετάνισσα εορταζόμενη. Που λίγο έλειψε να μην ξαναγιορτάσει τη γιορτή της. Τη δόκιμο του Aegean Wind, την Αντωνία Χασαποπούλου

αυτή τη γεννναία κοπέλα που τη συνάντησα στις κηδείες των συναδέλφων της και το μεγάλο της παράπονο ήταν που δεν την άφησαν να μείνει στο καράβι να βοηθήσει... Και που το όνειρό της είναι μετά ακόμη και από την τραγωδία που έζησε να συνεχίσει την καριέρα της στη θάλασσα! Και να φτάσει στο βαθμό του Α΄ πλοιάρχου...

Εμείς, με την ευκαιρία και της ονομαστικής της εορτής, της το ευχόμαστε ολόψυχα! Να γίνει πλοίαρχος και να την καμαρώσουμε όλες οι καπετάνισσες. Γιατί στο πρόσωπο της κάθε κοπέλας που ξεπερνά τις τόσες αντιξοότητες του επαγγέλματος και πετυχαίνει το στόχο της, δικαιώνονται και τα δικά μας όνειρα.

Χρόνια πολλά λοιπόν σε όλες τις καπετάνισσες που γιορτάζαν χτες ή γιορτάζουν σήμερα.

Η παρουσία τους και μόνο, ακόμη και αν η ζωή τις ανάγκασε να εγκαταλείψουν ό,τι πολύ αγάπησαν, κάνει γιορτή την κάθε μέρα μας.

Πολύχρονες να είναι και ευτυχισμένες!

Ελευθέρωσαν το Maran Centaurus οι Σομαλοί πειρατές

Επιτέλους το δράμα της ομηρείας του Maran Centaurus έλαβε τέλος. Όπως διαβάσαμε στο Ρόιτερ:

http://af.reuters.com/article/topNews/idAFJOE60H03720100118?sp=true

Somali pirates free oil tanker after record ransom

Mon Jan 18, 2010 9:54am GMT

By Abdi Guled and Abdi Sheikh

MOGADISHU (Reuters) - Somali pirates freed a Greek-flagged tanker carrying 2 million barrels of oil on Monday, a day after the biggest ransom yet paid to them was dropped onto its deck, the pirates and a maritime official said.

The Maran Centaurus was seized on November 29 with 16 Filipinos, nine Greeks, two Ukrainians and a Romanian on board. An aircraft dropped a ransom believed to be between $5.5 million and $7 million onto the vessel on Sunday, officials said.

"We have agreed to solve our disagreements and release the ship. It is free and sailing away now," one of the pirates, Hassan, told Reuters by telephone. "The crew are all safe."

Another pirate and a regional maritime official confirmed that the tanker, hijacked near the Seychelles archipelago in the Indian Ocean, was freed on Monday.

The ransom dwarfed sums paid previously for vessels held by Somali sea gangs. A dispute between two rival pirate groups over the spoils had delayed its release.

Ecoterra International, a Nairobi-based group that monitors shipping off Somalia, said two pirates had been killed in a gun battle with a rival gang as they returned to shore.

"The stash of the record-breaking ransom ... is reportedly now held in a heavily guarded house in Haradheere," it said, adding that the pirate-run port was now very tense because the sharing of the funds had not yet taken place.

"(The) pirates bragged that they even had dished out $500,000 to the crew for what they call 'good co-operation'."

_______________________

Πικρό το χαμόγελο για το τελευταίο σχόλιο του Ρόιτερ... Ελληνιστί θα το αποδίδαμε "με ξένα κόλλυβα"... Άκου πρόσφεραν 500.000 ντόλαρς στο πλήρωμα για την καλή συνεργασία που έδειξαν!!!

Τους ρωτάνε πρώτον αν μπορούσαν να κάνουν κι αλλιώς και δεύτερο και κυριότερο αν ξεπληρώνονται με όλα του κόσμου τα λεφτά οι μέρες αγωνίας και οι δικές τους και των συγγενών τους;

Θυμίζουμε ότι η απελευθέρωση του Maran Centaurus ήρθε μετά από την τεράστια αγωνία της χτεσινής μέρας και κατά την οποία συνεπλάκησαν μεταξύ τους οι πειρατές για τη μοιρασιά των λύτρων και απειλούσαν να πυρπολήσουν το σκάφος.

Οι αντιμαχόμενες πειρατικές ομάδες της περιοχής άνοιξα μάλιστα πυρ και δύο πειρατές έχασαν τη ζωή τους. Πειράζει να προσθέσουμε το "έστι δίκης οφθαλμός";

Και το άλλο μεγάλο ζήτημα που οφείλουμε να επισημάνουμε τώρα που το σκάφος ελευθερώθηκε, είναι το τι πρέπει να γίνεται όταν ένα πλοίο πέφτει στα χέρια των πειρατών. Σαφώς είναι και ευθύνη της εταιρείας, του εργοδότη δηλαδή, να κάνει ό,τι καλύτερο για να λήξει η ομηρεία. Όμως κατά την ταπεινή μας άποψη ευθύνη έχει και η πολιτική ηγεσία της χώρας τη σημαία της οποίας φέρει το πλοίο αυτό. Στην προκειμένη δηλαδή περίπτωση της Ελλάδας.

Διαβάσαμε και εκπλαγήκαμε για το τεράστιο ποσό που δέχθηκε ο όμιλος Αγγελικούση να καταβάλει στους πειρατές. Υπερδιπλάσιο ποσό από το μεγαλύτερο που είχε ως τώρα καταβληθεί. Εκτιμάται στα 5,5 έως 7 εκατομμύρια δολλάρια. Ποσό μαμούθ.

Τι προβλέπεται άραγε στις περιπτώσεις αυτές; Όλα αυτά τα χρήματα θα βγουν από τα ταμεία της εταιρείας; Σίγουρα μέρος του ποσού θα δοθεί και από τους ασφαλιστές...

Και πάλι όμως προβληματιζόμαστε. Γιατί η πειρατεία δεν αφορά μόνο τους ιδιώτες. Και πρέπει να ληφθεί μέριμνα για την οικονομική στήριξη των εταιρειών που υφίστανται τέτοια οικονομική ζημιά. Και σίγουρα πολύ μεγαλύτερη από το ποσό των λύτρων...

Θα μου πεις, έχουν ανάγκη οι εφοπλιστές; Με τέτοιο πακτωλό χρημάτων που διαθέτουν;

Και θα σου απαντήσω ότι ανεξάρτητα από την όποια αντίθεση έχουμε με την τακτική των εφοπλιστών και του κεφαλαίου προς τους εργαζόμενους, υπάρχει και μια ξεχασμένη λεξούλα που λέγεται δίκιο. Και αυτό το δίκιο επιβάλλει να υπάρχει αρωγή της πολιτείας προς μία εταιρεία που ξαφνικά βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα χωρίς καμία δική της ευθύνη.

Εξάλλου, και δεν το κρύψαμε και στα προηγούμενα άρθρα μας, η εταιρεία του Αγγελικούση έχει μια στάση προς τους ναυτικούς της που λίγες ελληνικές εταιρείες έχουν. Φίλοι και γνωστοί που υπηρετούν στα καράβια του ομίλου, έχουν να λένε τα καλύτερα. Και χαρακτηρίζουν τα καράβια αυτά "παράδεισο" για τους ναυτικούς.

Προσωπικά τα όσα μου περιγράφουν μου θυμίζουν τα καράβια του Ωνάση. Του άλλου μάγου της ναυτιλίας... Τέτοιοι εφοπλιστές πρέπει να στηρίζονται από την ελληνική πολιτεία. Με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο. Κυρίως για να αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση και για τις υπόλοιπες εταιρείες.

Ελπίζουμε λοιπόν ότι η πολιτεία θα βρει τον τρόπο - αν δεν τον έχει κιόλας βρει - να συνδράμει τον όμιλο Αγγελικούση και να μην ποιήσει τη νήσσα...

Τέλος ευχόμαστε από καρδιάς στο Maran Centaurus να μη συναντήσει στην πλώρη του άλλο κακό ξανά και στα μέλη του πληρώματος τις πιο θερμές ευχές μας για ΚΑΛΑ ΤΑΞΙΔΙΑ!!!

___________________

• Υπενθυμίζουμε ότι το Maran Centaurus έως πρόσφατα ονομαζόταν Astro Centaurus, γι' αυτό και οι φωτογραφίες το εμφανίζουν με αυτό το όνομα. Μη θεωρηθεί δηλαδή ότι πρόκειται για άλλο καράβι...