Εμείς το ματιάσαμε το Ίλιον...

Δεν ξέρω αν στο μπλογκ αυτό έχω αναφέρει την προνομιακή θέση που εργάζομαι φέτος. Κι ότι κατάφερα επιτέλους μετά από 25 χρόνια υπηρεσίας στη στεριά να γυρίσω κοντά στη μεγάλη αγαπημένη. Τη θάλασσα βέβαια.

Μην μπερδευτείτε. Δεν ξανάγινα ναυτικός. Πού τέτοια τύχη...

Αλλά, να, δείτε και μόνοι σας, τι βλέπω το κάθε λεπτό από το χώρο εργασίας:

Όλο το λιμάνι στο ... πιάτο! Πλοία πάνε, πλοία έρχονται. Τσιμινιέρες σφυρίζουν, άγκυρες κατεβαίνουν, ναύτες φωνάζουν... Ειδική προδιαγραφή ο νέος χώρος εργασίας μου για έναν άνθρωπο που ξεκίνησε τη ζωή του ως ναυτικός.

Φυσικά δε βλέπω μόνο εγώ το μεγαλόπρεπο θέαμα. Το βλέπουν και το απολαμβάνουν και οι μικροί μου ... φαροφύλακες! Εμ, σε τέτοιο χώρο που βρίσκονται πώς να τους πω; Φαροφύλακες!

Κι ενώ κάθε μέρα βλέπουν τα καράβια να πηγαινοέρχονται χωρίς να δίνουν ιδιαίτερη σημασία, προχτές βλέπουν ξαφνικά μια ... κουτσουλιά να σκάει μύτη και πετάχτηκαν πάνω.

- Τι είναι αυτό, κυρία;

Καράβι. Ένα ακόμη καράβι. Μικρό μεν αλλά ένα καράβι κι αυτό. Και μόνο ξεχωριστό που μπόρεσα να διακρίνω από τα παράθυρα ήταν πως είχε δυο καρίνες. Καταμαράν λοιπόν.

Τα παιδιά όμως επέμεναν πως είναι δελφίνι. Κάπου κάποτε είχαν φαίνεται ακούσει πως υπάρχουν και πλοία δελφίνια. Και το παράξενο σουλούπι του πλοίου τα μπέρδεψε. Εδώ βλέπετε δεν έρχονται δελφίνια. Γιατί κατά τ' άλλα οι φαροφύλακές μου παίζουν τα καράβια στα πέντε δάχτυλα.

Την επόμενη ώρα είχα κενό. Για να τους κάνω λοιπόν το χατίρι και να γνωρίσουν καλύτερα το παράξενο πλεούμενο που τα ξάφνιασε, πετάχτηκα απέναντι στο λιμάνι να το φωτογραφίσω.

Ρώτησα και το ναύτη που στεκόταν στον καταπέλτη τι ταξίδια κάνουν. Ηγουμενίτσα, Κέρκυρα, Παξούς, απάντησε.

Ευγενικά ζήτησα την άδεια να φωτογραφίσω το καράβι:

αν και βλέποντας το καραβάκι από κοντά είχα ήδη απογοητευτεί. Παναγία μου... τι λαμαρίνες της κακιάς ώρας είναι αυτές; Και τι να ανεβάσω στο μπλογκ των παιδιών;

Δελφίνι το νόμιζαν τα καημένα. Κι αυτό το σκαρί έμοιαζε να το φέραν από τα παλιατζίδικα...

Κρίμα και το όνομα. Εκτός και ο νονός είχε στο νου του την Τροία μετά τη λήξη του τρωικού πολέμου. Ναι. Δεν εξηγείται τέτοιο χάλι στις λαμαρίνες του. Παρά να το έχει τσαλαπατήσει όλο το ιππικό του Αγαμέμνονα και καπάκι να το όργωσε και εκείνο το ξύλινο άλογο του Οδυσσέα.

Ή μήπως απλά είναι από τον καιρό της Τροίας; Μήπως το κουβάλησε σουβενίρ ο Θιακίτης; Αλλά πάλι ο Όμηρος μας λέει πως ξέμεινε ο πολυμήχανος από καράβι πολύ πριν φτάσει πίσω στο παλάτι του και στην πιστή Πηνελόπη. Κοτζάμ Όμηρος, δεν μπορεί να λέει ψέματα.

Α, όχι. Το βρήκα. Ο Κύκλωπας. Ο Πολύφημος. Που οι παραδόσεις του τόπου τον θέλουν εδώ να είχε τη σπηλιά του. Και υποδεικνύουν μάλιστα και μια βραχονησίδα στην είσοδο του όρμου της Ηγουμενίτσας, το Πρασούδι, ως το βράχο που εκσφενδόνισε κατά του βασιλιά της Ιθάκης. Όταν αυτός τον τύφλωσε και το έσκασε κρεμασμένος κάτω από τα μεγαλόσωμα κριάρια.

Αυτός σίγουρα την έκανε τη ζημιά. Τυφλός τυφλός αλλά κάτι θα έπιασε το αυτί του από τη φαγωμάρα των παιδιών μου για το Ίλιον. Και ίσως πίστεψε πως ξαναγύρισε ο Οδυσσέας. Κι άρχισε να βαράει στα τυφλά το έρμο το καραβάκι.

Ώσπου σήμερα έμαθα και τα υπόλοιπα. Χάλασε λέει μεσοπέλαγα το φουκαριάρικο το Ίλιον. Κι έμεινε ακυβέρνητο κάτι ώρες λαχταρίζοντας πλήρωμα και επιβάτες.

Και γράφαν οι δημοσιογράφοι της Αθήνας και λέγαν ετούτο και το άλλο.

Δίχως να ξέρουν τι παίχτηκε εδώ. Και με τους μικρούς μου φαροφύλακες και με τον Πολύφημο.

Εμείς βρε, εμείς φταίμε. Το ματιάσαμε. Κι όχι μόνο τις έφαγε από το γιο του Ποσειδώνα και του τσάκισε τα πλευρά μα και ο ίδιος ο θεός της θάλασσας το βούτηξε σαν έφυγε και το κράταγε με την άκρη της τρίαινας.

Και ψάχνετε εσείς μετά από τας Αθήνας να δείτε τι έπαθε και σταμάτησε στη μέση της θάλασσας. Και κατηγορείτε και τον καινούριο υπουργό που έδωσε λέει την πρώτη του υπογραφή για δρομολόγηση του Ίλιον. (Να και κάτι σωστό... γι' αυτό δεν το είχαμε ξαναδεί να καταπλέει εδώ, στα νερά μας.)

Σήμερα πάντως, την ώρα που έφευγα για το απογευματινό μου μπανάκι στα Σύβοτα, το έπιασε το μάτι μου να μπαίνει κουνάμενο και σινάμενο στο λιμάνι. Το Ίλιον. Φωτογραφία δεν έβγαλα. Πάτησα μόνο γκάζι να στρίψω γρήγορα πίσω από το βουνό μην και ξυπνήσει πάλι ο Πολύφημος και με βρει και μένα καμιά αδέσποτη.