BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

ΤΟ ΝΕΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ: Στην Κύμη πήγανε καθηγητές!

Ναι, συνέβη. Το απίστευτο! Στην Κύμη πήγανε καθηγητές!

Εννοείται πως μιλάμε για την ΑΕΝ ΚΥΜΗΣ.

Κι εννοείται πως πήγαν καθηγητές ωρομίσθιοι.

Ακόμη βέβαια δεν άρχισαν μάθημα. Μη βιαζόμαστε. Να ενημερωθούν πρώτα για το αντικείμενό τους, ε; Έχουμε καιρό.

Στο μεταξύ οι σπουδαστές πληρώνουν για ενοίκιο, πληρώνουν για φαγητό και γενικά την πληρώνουν.

Γιατί ξέρουν πως θα βγουν αύριο σε μια από τις πιο δύσκολες και απαιτητικές αγορές εργασίας που δεν συγχωρεί το παραμικρό λάθος.

Κάνουμε μάθημα, μου γράφουν, αλλά δεν καταλαβαίνουμε. Κι όχι πως είμαστε εμείς ηλίθιοι...

Στο μεταξύ κατέφθασαν και οι πρωτοετείς. Κι εκεί βρήκαν φαίνεται να ξεσπάσουν οι παλαιότεροι όλα όσα τραβάνε. Κουβαλώντας απωθημένα και από τον καιρό που οι ίδιοι ήταν πρωτάκια.

Μια μικρογραφία του στρατού και οι ΑΕΝ. Κι ας βγήκαν οι στολές. Το στρατιωτικό πνεύμα έχει ριζώσει και κάνει κι αυτό τη δική του ζημιά.

Δε μένει εκεί, αυτό το πνεύμα, κατά λάθος. Έχει σοβαρό σκοπό να επιτελέσει. Να σε προετοιμάσει για το καράβι. Και για τους κανονισμούς και την ιεραρχία που θα συναντήσεις κι εκεί. Να σου τσακίσει την ελευθερία σκέψης και να σε μετατρέψει σε ρομποτάκι. Παίρνεις εντολή, εκτελείς. Χωρίς δεύτερη σκέψη. Και φυσικά χωρίς δικαίωμα άρνησης.

Στην αρχή θα υπακούς ως δόκιμος στους αξιωματικούς και στον καπετάνιο. Και έξω στην κουβέρτα στο λοστρόμο.

Θα γίνεις ανθυποπλοίαρχος; Θα έχεις από πάνω το γραμματικό και τον καπετάνιο.

Γραμματικός; Ό,τι πει ο κάπταιν.

Και μετά; Όταν και αν φτάσεις στην καρέκλα του καπετάνιου; Θα εκτελείς τυφλά όσα σου ποστάρει το γραφείο. Ακόμη και εκείνα που έρχονται κόντρα με το νόμο. Αλλιώς ας ετοιμάζεις τη βαλιτσούλα σου.

Αν γίνει βέβαια καμιά στραβή; Και σε τσακώσει η τσιμπίδα του νόμου; Την έκατσες τη βάρκα. Γιατί ο νόμος ξέρει πάντα να τιμωρεί το ναυτικό, όχι τον εφοπλιστή. Πόσοι και πόσοι καπεταναίοι δε βρέθηκαν στη φυλακή; Και μερικοί και σε μπουντρούμια σε χώρες του τρίτου κόσμου. Άντε τώρα να μου πεις έναν εφοπλιστή που μπήκε σε μπουντρούμι. Μετρημένοι στα δάχτυλα ακόμη κι εκείνοι που δικάστηκαν από ελληνικό δικαστήριο. Και πάλι να είναι καλά τα φράγκα. Να πληρώνεις και να βγαίνεις από την ψειρού σαν κύριος!

Η ΠΕΠΕΝ θεωρεί μάλιστα ότι οι περιπτώσεις των πλοιάρχων που καταλήγουν και μάλιστα άδικα σε μπουντρούμια ξένων χωρών, λειτουργούν αρνητικά για την προσέλκυση νέων στο επάγγελμα. Ναι, δεν είναι δα και λόγος να γίνεις καπετάνιος όταν ξέρεις τι έχει συμβεί σε μια σειρά άξιους καπεταναίους. Ξέρεις όμως;

Πόσοι υποψήφιοι των ΑΕΝ ξέρουν τι πραγματικά τους περιμένει στα καράβια;

Εμείς όταν πατήσαμε το πόδι μας στη σχολή δεν ξέραμε να ξεχωρίσουμε την πλώρη από την πρύμνη. Σιγά μην ξέραμε και τις συνθήκες ζωής στα πλοία!!!

Όμως όσοι τελικά περνάνε και κάθονται στα θρανία των ΑΕΝ, μαθαίνουν θέλουν δε θέλουν τι εστί καψόνι από τα μεγαλύτερα έτη. Ειδικά του τετάρτου. Επιτρέπεται το καψόνι; Μα φυσικά όχι. Αλλά και στο στρατό δεν επιτρέπεται. Πλην όμως εξακολουθεί να ζει και να βασιλεύει.

Πάει καιρός που κάναμε την πρόταση να διδάσκεται λογοτεχνία και δη Καββαδίας στις σχολές πλοιάρχων. Και να αποκτήσουν ένα ευρύτερο περιεχόμενο οι σπουδές. Ώστε οι αξιωματικοί του μέλλοντος να έχουν παιδεία και όχι μόνο στείρες επαγγελματικές γνώσεις.

Πάλι καλά βέβαια που έχει μπει το μάθημα των ανθρωπίνων σχέσεων. Κάτι είναι κι αυτό. Αλλά δε φτάνει.

Κάποτε όμως η κοινωνία μας θα προοδεύσει. Και θα καταλάβει πως εκτός από τις ανθρώπινες σχέσεις πρέπει να δει και τον ίδιο το ναυτικό σαν άνθρωπο. Όχι σαν σκλάβο σε ρωμαϊκή γαλέρα. Να του εξασφαλίζει όχι μόνο τροφή για την κοιλιά αλλά και για την ψυχούλα του... Και η τροφός της ανθρώπινης ψυχής είναι η τέχνη. Ακόμα και για εκείνους που δε διαθέτουν υψηλά πνευματικά εφόδια.

Η λογοτεχνία είναι η πλέον ενδεικνυόμενη για τα καράβια. Χωρίς να είναι ασήμαντη και η μουσική ή και ο χορός.

Θυμάμαι τότε που θελήσανε να προσελκύσουν τις πρώτες γυναίκες στις σχολές πλοιάρχων. Και όλο το καλοκαίρι έπαιζε στα τελεβίζια ένα σίριαλ με μια γυναίκα ανθυποπλοίαρχο που ταξίδευε με φορτηγό. Και τη φαεινή ιδέα του σκηνοθέτη να τη βάζει να παίζει κιθάρα...

Φυσικά άλλα τελείως συναντήσαμε εμείς μπαίνοντας στα καράβια. Προσωπικά δεν είδα ποτέ να παίζουν κιθάρα σε καράβι. Ούτε άλλο μουσικό όργανο. Ένα βίντεο της συμφοράς είχαμε και ο ατζέντης στα λιμάνια μας άλλαζε ταινίες. Όλες χιλιοπαιγμένες στην τιβί. Και της κακιάς ώρας.

Οι συνάδελφοι βέβαια φρόντιζαν να εξασφαλίζουν και άλλο "χρήσιμο" υλικό. Και βέβαια να το βλέπουν την ώρα που εγώ ήμουν βάρδια ή κλειδωμένοι σε κανένα απόμερο σαλονάκι...

Υπήρχαν και κάτι ξεσχισμένα βιβλία. Βίπερ φυσικά. Αστυνομικά και από τα άλλα...

Όταν λοιπόν ξεχείλιζε το καζάνι της ψυχής η μόνη διέξοδος ήταν τα αυτοσχέδια γλέντια. Καμιά κασετούλα με καψουροτράγουδα και αλκοόλ μέχρι τελικής πτώσεως. Τώρα λένε πως έχει απαγορευτεί το αλκοόλ. Τότε αγοράζαμε από τον καπετάνιο ουίσκι και μπίρες.

Και βέβαια υπήρχε και το λιμάνι. Κάθε δυο μήνες 48 ώρες. Κι αυτές μοιρασμένες σε βάρδιες εξάωρες. Και όχι για όλους... Άντε να είσαι γραμματικός δηλαδή και να θέλεις να βγεις και βόλτα ενώ το καράβι ξεφορτώνει. Και δη σούπερ τάνκερ. Ανέκδοτο.

Ο μόνος τυχερός ήταν ο μαρκόνης. Στα λιμάνια ο ασύρματος απαγορευόταν να λειτουργεί. Δεν προλαβαίναμε να δέσουμε και ο ασυρματιστής ντυμένος κυριλέ κατέβαινε τη σκάλα. Τον ξαναβλέπαμε μόλις λύναμε. Σήμερα πάνε και οι μαρκόνηδες. Καταργήθηκαν. Τους έφαγε η τεχνολογία.

Αλλά και τα καράβια σαν το δικό μου δεν μένουν πια στο λιμάνι ούτε καν αυτές τις 48 ώρες. Είκοσι τέσσερες και πολλές λέω. Μετά ξανά μανά η λαμαρίνα. Που όλα τα σβήνει. Τα σβήνει;

Είναι λοιπόν κρίμα και άδικο για τα παιδιά που τέτοια ζωή θα ζήσουν να περνάνε και όσα περνάνε μέσα στη σχολή. Και μάλιστα από τα άλλα παιδιά. Λες και δεν τους φτάνουν τόσα και τόσα προβλήματα. Με τους καθηγητές που δεν υπάρχουν, με το μπάρκο που δε βρίσκουν και με τόσα άλλα.

Η ψυχολογία βέβαια θα μπορούσε να ερμηνεύσει άψογα το φαινόμενο. Πώς και γιατί δηλαδή οι σπουδαστές κάνουν καψόνια ο ένας στον άλλο. Αλλά γι' αυτό επιμένουμε να γίνουν οι συνθήκες καλύτερες. Γιατί και οι ναυτικοί είναι άνθρωποι. Κι εμείς τους έχουμε μετατρέψει σε φυλακισμένους. Μία στις λαμαρίνες, μία στις σχολές.

Βγαίνουν μετά οι ανίδεοι οι στεριανοί και τους κατηγορούν. Ναυτικός σου λέει; Του σκοινιού και του παλουκιού. Και το γνωστό των εφημερίδων: "Ναυτικοί και άλλα κακοποιά στοιχεία"!!!

Ε, όχι δα. Η κακοποίηση σε όλα τα επίπεδα είναι που καταντάει το ναυτικό άγριο θηρίο. Και τον αποκτηνώνει.

Και είναι ντροπή στη δική μας χώρα, που έγραψε χρυσές σελίδες πολιτισμού, έτσι να γίνονται σήμερα τα πράγματα. Όταν στην αρχαία Αθήνα ακόμη ήξεραν οι ταγοί της κοινωνίας και εφάρμοζαν την τεράστια δύναμη της τέχνης. Φροντίζοντας να δίνουν δωρεάν εισιτήρια για να βλέπουν θέατρο και οι πιο φτωχοί των πολιτών.

Στα κατώτερα στάδια της εκπαίδευσης η πολιτεία εδώ και καιρό έχει λάβει τα μέτρα της για να μπει ο πολιτισμός στο σχολείο. Είναι καιρός να μπει και στις ΑΕΝ.

Για να μπορέσει αύριο να μπει και στα καράβια.

Θαυμάζουμε όλοι σήμερα τον Καββαδία... αλλά πόσοι ξέρουν τι παιδεία διέθετε ο Νίκος Καββαδίας; Έγινε ποιητής. Αλλά δεν έγινε τυχαία ποιητής. Εξάλλου το μαρτυρούν και τα ποιήματά του. Πως ήταν βαθύς γνώστης και των άλλων τεχνών. Κι όχι ένα αυτόνομο ποιητικό ταλέντο.

Και θυμάμαι στη σχολή να βγάζουμε λόγους για τον άγιο Νικόλαο. Τον προστάτη των ναυτικών. Φέτος, που συμπληρώθηκαν εκατό χρόνια από τη γέννηση του ποιητή της θάλασσας, έγιναν εκδηλώσεις να τον τιμήσουν στις ΑΕΝ;

Έχω μια μικρή φίλη. Μου αρέσει να τη λέω και κόρη μου. Σπουδάζει καπετάνισσα σε κάποια ΑΕΝ. Με όλα τα γνωστά προβλήματα. Και στις ΑΕΝ και στις γυναίκες που παίρνουν το δρόμο της θάλασσας. Είναι ένα υπέροχο πλάσμα. Κατάλαβα το γιατί όταν κάποια στιγμή μου αποκάλυψε ότι βραβεύτηκε για τη συμμετοχή της σε όμιλο παραδοσιακών χορών. Δε χορεύει μόνο. Τον τσάμικο και τον καλαματιανό... Διδάσκει κι όλας. Όταν βρεθεί στην ιδιαίτερη πατρίδα της τρέχει να βοηθήσει τον πολιτιστικό σύλλογο. Αφιλοκερδώς βεβαίως.

Στη σχολή περιθώρια για χορούς δεν έχει. Εκεί ο μόνος χορός που κάνει είναι στο ... ταψί! Όταν την παραζορίσουν παίρνει την κιθάρα της και απομονώνεται σε κάποια παραλία. Και παίζει. Σαν εκείνη την ανθυποπλοίαρχο που έβλεπα δεκαετίες πριν. Να που ο σκηνοθέτης δεν έπεσε έξω. Υπάρχουν καπετάνισσες που ξέρουνε κιθάρα. Μόνο που καμία καπετάνισσα δε θα τολμούσε να κουβαλήσει κιθάρα στο καράβι. Κύριε σκηνοθέτα...

Γιατί στο καράβι ούτε οι κιθάρες ούτε και η τέχνη γενικότερα έχουν θέση. Μόνο η σκληρή δουλειά. Και οι κανονισμοί που θυμίζουν στρατό.

Και είναι λέω καιρός να αλλάξει αυτό. Να σταματήσουν οι απάνθρωπες συνθήκες στη ζωή των ναυτικών. Γιατί και ο καλύτερος άνθρωπος όταν ζει σε απάνθρωπες συνθήκες καταλήγει κτήνος. Ή τσακίζει. Η ψυχολογία το λέει.

Μα δεν το λέει σε κανέναν εκεί στις ΑΕΝ. Γιατί οι ΑΕΝ παραμένουν εκτός υπουργείου Παιδείας. Παραφωνία σε όλες τις άλλες σχολές της χώρας που προετοιμάζουν επαγγελματίες.

Ίσως ο νέος υπουργός, που θέλει να αναβαθμίσει τη ναυτική εκπαίδευση, να κάνει και αυτό το βήμα. Και να ανατεθεί επιτέλους το πρόγραμμα των ΑΕΝ στους φορείς που επιμελούνται και τα προγράμματα των άλλων σχολών της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Ως τότε, οι ίδιοι οι σπουδαστές, θα πρέπει να το παλέψουν. Και να σταματήσουν αυτά τα βάρβαρα συνήθεια. Να ξεσπάνε ο ένας πάνω στον άλλο.

Ναι, χάρηκα, που σήμερα πήρες εκείνες τις πρωτοετείς με το αυτοκίνητο. Κι ας ξίνισαν οι άλλοι. Εσύ, να μείνεις άνθρωπος. Γιατί δεν υπάρχει τίποτε σημαντικότερο. Από το να μείνεις άνθρωπος!!!

Να τις καλέσεις και για καφέ. Και κυρίως να τις πάρεις μαζί σου όταν πας να ξαναπαίξεις κιθάρα. Πριν προλάβουν να πορωθούν από το σύστημα. Και χάσουν κάθε ίχνος ανθρωπιάς που κουβάλησαν από το λύκειο.

Κι αν δεν μπορείς να κάνεις τη ζωή σου όπως τη θες,

τούτο τουλάχιστον προσπάθησε: Μην την εξευτελίζεις...


1 σχόλιο:

  1. ΑΓΑΠΗΤΗ ΣΥΝΤΑΚΤΡΙΑ,
    ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΒΛΕΠΩ ΤΗ ΣΕΛΙΔΑ Κ ΤΥΧΑΙΑ ΕΠΕΣΑ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΟΥ ΕΠΕΙΔΗ ΚΑΤΙ ΕΨΑΧΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΕΝ ΚΥΜΗΣ,ΩΝΤΑΣ <> ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΑΦΟΥ ΠΕΡΙΣΥ ΤΕΛΕΙΩΣΑ ΚΑΙ ΕΓΩ.
    ΔΕ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΧΟΛΕΙΑΣΩ ΤΑ ΟΣΑ ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΑ ΕΝ ΜΕΡΗ ΚΑΤΘΕΤΕΙΣ, ΑΠΛΑ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΠΩ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΔΩΘΕΙ ΣΤΟΥΣ ΔΟΚΙΜΟΥΣ ΠΛΟΙΑΡΧΟΥΣ ΜΙΑ ΣΩΣΤΗ ΑΕΝ..ΜΙΑ ΑΕΝ ΜΕ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ, ΜΕ ΠΛΟΙΑΡΧΟΥΣ ΜΕ ΣΩΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΘΕΛΗΣΗ ΝΑ ΜΕΤΑΛΑΜΠΑΔΕΨΟΥΝ ΤΙΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΤΟΥΣ.ΜΙΑ ΑΕΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ, ΜΙΑ ΑΕΝ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΑΣΧΟΛΕΙΤΑΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΜΕ ΕΝΑ LORAN-C,ΑΛΛΑ ΜΕ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, ΜΙΑ ΑΕΝ ΠΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΑΞΕΙΑ ΤΩΝ ΥΠΟΛΟΙΠΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ.
    ΟΤΙ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ, ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΙΑ ΖΩΗ ΑΝΩΤΕΡΟΙ ΘΑ ΗΜΑΣΤΕ ΣΕ ΟΛΑ, ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΟΜΕΙΣ, Κ ΑΝ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΤΙΣ ΓΝΩΣΕΙΣ, ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ DNA ΤΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ.
    ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΛΟΙΠΟΝ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΗΣΕΙΣ ΜΕ ΤΙΣ ΑΣΠΡΕΣ ΣΤΟΛΕΣ,ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΓΑΛΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΛΕΦΤΑ,ΜΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ @@@@@ΛΟ, ΜΗ ΓΕΜΙΖΟΥΜΕ ΜΕ ΨΕΜΜΑΤΑ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΨΑΧΝΟΥΝ ΤΟ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ ΜΕΤΑ ΤΟ ΛΥΚΕΙΟ.
    ΚΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΑΣ ΒΓΟΥΝ ΣΩΣΤΟΙ ΝΑΥΤΙΚΟΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ, ΦΤΑΝΟΥΝ ΟΙ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΕΣ, ΦΤΑΝΟΥΝ ΤΑ ΛΑΜΟΓΙΑ.
    ΜΕΣΑ ΕΚΕΙ, ΛΑΘΗ ΔΕ ΧΩΡΟΥΝ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Welcome onboard! Αφήστε μας το μήνυμά σας και θα προσπαθήσουμε να σας απαντήσουμε το συντομότερο δυνατό. Εκτός αν αλλού αρμενίζουμε... Οπότε κουράγιο μέχρι να καταπλεύσουμε και πάλι στο λιμάνι...

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο

10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.