Η ΑΤΑΛΑΝΤΑ ΑΠΛΩΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΤΑ ΛΙΜΑΝΙΑ ΤΗΣ ΣΟΜΑΛΙΑΣ

Σιγά σιγά οι μάσκες πέφτουν. Και η περίφημη ΑΤΑΛΑΝΤΑ απλώνεται ως τα λιμάνια της Σομαλίας.

Ταυτόχρονα προναγγέλλεται αύξηση των πόρων που απαιτούνται για τις επιχειρήσεις.

Από πού θα δοθούν οι πόροι; Τώρα ξέρεις. Από τη δική σου και τη δική μου τσέπη. Από τις αυξήσεις στους έμμεσους φόρους. Από το 14ο μισθό και ίσως το 13ο...

Γιατί; Για να προστατευθούν τα καράβια από τους πειρατές.

Ευγενικός ο στόχος, δε λέω. Μα ληστρική η μέθοδος να πληρώνουμε εμείς για να σώσουν τις περιουσίες τους οι εφοπλιστές.

Και δεύτερο. Έλεγχος στα λιμάνια; Δηλαδή απόβαση κανονική;

Μια χαρά βλέπω τα κατάφεραν οι "πειρατές". Να δώσουν το άλλοθι για να πατήσουν οι μεγάλες δυνάμεις στο χρυσό κέρας της Αφρικής. Τα λέγαμε εμείς. Δεν τα λέγαμε;

Για περισσότερα δείτε εδώ:

http://www.mschoa.eu/display.aspx?articlename=305

Και από το αυτόματο μεταφραστήρι της bing παραθέτω το ακόλουθο για όσους δυσκολεύονται στα αγγλικά:


EU NAVFOR Somalia - Η ATALANTA επεκτείνει τις αποστολές της κατά των πειρατών

26/02/2010 19.27 UTC

Την Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου, οι υπουργοί άμυνας της Ευρωπαϊκής Ένωσης συμφώνησαν από το τέλος Μαρτίου να διευρύνουν τους στόχους της επιχείρησης Atalanta και να συμπεριλάβουν τον έλεγχο των λιμένων της Σομαλίας, όπου έχουν τις βάσεις τους οι "πειρατές", καθώς και τα πλοία μητέρες που επιτρέπουν στους πειρατές να επιχειρούν σε αποστάσεις πάνω από 1.000 km από την ακτή.

Η διεύρυνση σημαίνει αύξηση του ποσού των πόρων για τη λειτουργία, καθώς και αύξηση της συνεργασίας καθώς και τη συνεργασία με το ΝΑΤΟ και άλλους που επιχειρούν στον τομέα αυτό.

Στη συνέντευξη τύπου στο τέλος της πρώτης ημέρας της άτυπης συνάντησης των Υπουργών, που πραγματοποιήθηκε στη Μαγιόρκα της Ισπανίας, η υπουργός άμυνας, Κάρμη Chacón, είπε ότι αρκετές χώρες έχουν ήδη πει ότι είναι έτοιμες να συνεισφέρουν θαλάσσιες και αεροπορικές δυνάμεις για την ενίσχυση της επιχείρησης Atalanta πέραν του 2010.

Ο Peter Hudson CBE, στη διοίκηση της επιχείρησης Atalanta είπε, «Είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε αυτές τις νέες εργασίες για τη βελτίωση του ελέγχου και επιτήρησης των λιμένων και να ασκήσουμε το δικαίωμα να κάνουμε έλεγχο στη θάλασσα»

Οι υπουργοί συμφώνησαν επίσης να βελτιώσουν την εφαρμογή των συμφωνιών που υπάρχουν με την Κένυα και τις Σεϋχέλλες για την ανάληψη νομικής δράσης κατά των πειρατών που κρατούνται και να αυξήσουν τις προσπάθειες για την επίτευξη παρόμοιας συμφωνίες με άλλες χώρες της περιοχής, όπως η Τανζανία, ο Μαυρίκιος και η Νότια Αφρική.

Στη συνάντηση συζητήθηκε επίσης η έγκριση για την έναρξη εκπαίδευσης των δυνάμεων ασφαλείας της Σομαλίας, υπό την ηγεσία της Ισπανίας, που θα διεξαχθεί στην Ουγκάντα και θα ξεκινήσει νωρίτερα από το Μάιο.

Ο ΔΡΟΜΟΣ έχει τη δική μας ιστορία

Ναι, είναι αλήθεια! Ο ΔΡΟΜΟΣ έχει τη δική μας ιστορία, την ιστορία του blog ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ!

Και αν δε με πιστεύετε, ή και δεν καταλαβαίνετε, ιδού:

Άρθρο γίναμε σε εφημερίδα! Στην εφημερίδα Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ - που κυκλοφορεί κάθε Σάββατο.

Αρθρογράφος η κ. Τασία Σταματοπούλου, την οποία και ευχαριστούμε από καρδιάς για το αφιέρωμα στο ιστολόγιό μας.

Ελπίζουμε να βρείτε την εφημερίδα στο περίπτερο της γειτονιάς σας και να διαβάσετε ολόκληρο το αφιέρωμα.

Απεργιακός πυρετός στο λιμάνι του Πειραιά

Πολύμορφη δράση από τους ναυτεργάτες για την

ΑΠΕΡΓΙΑ

ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ, 24 ΦΛΕΒΑΡΗ 2010

Πικετοφορία στο κέντρο της πόλης και εξορμήσεις χτες το πρωί στα καράβια

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Πέμπτη 18 Φλεβάρη 2010

Το μήνυμα του απεργιακού ξεσηκωμού μοίρασαν χτες, στο πρώτο λιμάνι της χώρας, ναυτεργάτες που με πρωτοβουλία των ΠΕΜΕΝ, ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ, ΠΕΣ ΝΑΤ ανέπτυξαν από το πρωί πλούσια δραστηριότητα, κόντρα στην υπονομευτική τακτική της πλειοψηφίας της ΠΝΟ.

Στο πλαίσιο της καλύτερης προετοιμασίας της απεργίας στις 24 Φλεβάρη και της απεργιακής συγκέντρωσης που θα γίνει στις 11 το πρωί στην πλατεία του Ηλεκτρικού Σταθμού, νωρίς το πρωί έγιναν εξορμήσεις στα καράβια. Στις 10 π.μ. τα ταξικά ναυτεργατικά σωματεία διοργάνωσαν μαζική πικετοφορία από την πλατεία του Ηλεκτρικού Σταθμού, από όπου ακολούθησε πορεία στους δρόμους γύρω από το λιμάνι με απανωτά συνθήματα όπως

«Εμπρός λαέ μη σκύβεις το κεφάλι

τώρα με το ΠΑΜΕ αντίσταση και πάλη»

«Με αγώνες έχει γίνει η ασφάλιση

δεν είναι για παζάρια και για διάλυση»

αλλά και με τις πικέτες τους όπου κυριαρχούσε η φράση

«Την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία»

κατέληξαν στα γραφεία της Πανελλήνιας Ναυτικής Ομοσπονδίας. Η ολοήμερη δράση κορυφώθηκε το απόγευμα με τις ανοιχτές συνεδριάσεις των διοικήσεων των σωματείων των Μηχανικών και των Θερμαστολαδάδων, όπου αποφάσισαν την κήρυξη απεργίας στα πλοία στο λιμάνι του Πειραιά με προοπτική επέκτασης και κλιμάκωσης.

Να απομονωθούν οι υποταγμένοι

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Σάββατο 20 Φλεβάρη 2010

«Σύμφωνα με το πνεύμα των κυβερνητικών μέτρων για την επιβίωση της ελληνικής οικονομίας» - όπως αναφέρεται σε σχετικό δελτίο Τύπου της Ενωσης Επιχειρήσεων Ναυτιλίας (ΕΕΝ) - οι ακτοπλόοι εφοπλιστές απαίτησαν προς την ΠΝΟ, στη χτεσινή τέταρτη στη σειρά διαπραγματευτική συνάντηση για την υπογραφή της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας Ακτοπλοΐας, μηδενικές αυξήσεις και μείωση κατά 10% των επιδομάτων.

Οι αξιώσεις που προβάλλουν οι ακτοπλόοι εφοπλιστές έρχονται να προστεθούν σε αυτές που ήδη έχουν διατυπώσει χωρίς περιστροφές:

Κατάργηση

- των οργανικών συνθέσεων

- των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας

- του δεκάμηνου επάνδρωσης των ακτοπλοϊκών πλοίων

- του πιστοποιητικού ελληνομάθειας

«ελευθερία» πρόσληψης ναυτεργατών με μισθούς από τη χώρα που προέρχονται

οι αλληλοασφαλιστικοί οργανισμοί των ναυτεργατών να υπαχθούν στο υπουργείο Εργασίας.

Το «ξεσάλωμα» των ακτοπλόων εφοπλιστών είναι μέρος της σφοδρής και χωρίς προηγούμενο επίθεσης στην οποία έχει επιδοθεί συνολικά το εφοπλιστικό κεφάλαιο, αξιοποιώντας την κρίση, σε βάρος του συνόλου των εναπομεινάντων ναυτεργατικών δικαιωμάτων και με «εφόδιο» την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης (κανονισμός 3577/92), της κυβέρνησης και των άλλων κομμάτων της ευρωυποταγής. Η έφοδος του μεγάλου κεφαλαίου και του πολιτικού του προσωπικού είναι ενιαία σε βάρος των εργατών της στεριάς και της θάλασσας.

Πώς αντιδρά η πλειοψηφία της ΠΝΟ απέναντι σε αυτή την πρωτοφανή σε αγριότητα επίθεση εναντίον των ναυτεργατικών συμφερόντων; Οπως η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και του ΕΚΠ. Οι παρατάξεις ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, «Αυτόνομη Παρέμβαση» «αναπτύσσουν» και στο ναυτεργατικό συνδικαλιστικό κίνημα «δράση» τέτοια που να διευκολύνει την επέλαση του κεφαλαίου. Ειδικά αυτή την περίοδο επιδιώκουν να καλλιεργήσουν στους ναυτεργάτες την αυταπάτη ότι αυτοί «είναι μέσα σε προστατευτική γυάλα» και δεν πρόκειται να τους πλήξουν όλα όσα προωθούνται στους εργαζόμενους της στεριάς.

Επιχειρούν δηλαδή να τους απομονώσουν από το εργατικό κίνημα, να υπονομεύσουν την ανάγκη οργάνωσης των ναυτεργατών για να αποκρούσουν την επίθεση εναντίον τους, να ανακόψουν την ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Τελευταία απόδειξη, η απόφαση αυτής της πλειοψηφίας να κηρύξει η ΠΝΟ απεργία στις 24 Φλεβάρη, μόνο μέσα στο λιμάνι του Πειραιά - απεργία που ήδη είχαν κηρύξει τα ταξικά σωματεία ΠΕΜΕΝ και ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ - και με πλαίσιο διεκδικήσεων - κοροϊδία.

Οι ναυτεργάτες ένα δρόμο έχουν να ακολουθήσουν. Αυτόν που δείχνουν τα ταξικά σωματεία ΠΕΜΕΝ, ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ. Απομόνωση των υποταγμένων παρατάξεων, οργάνωση δυνάμεων, μετατροπή των πλοίων σε κάστρα της ταξικής πάλης. Η απεργία της Τετάρτης, η μαζική συμμετοχή τους κάτω από τις σημαίες του ΠΑΜΕ θα είναι ένα ακόμα μεγάλο βήμα μπρος για την υπεράσπιση των συμφερόντων τους.

_________________________________

ΣΧΟΛΙΟ

Η κατάσταση στην ελληνική ακτοπλοΐα και οι ασυγκράτητες ορέξεις των ακτοπλόων εφοπλιστών για όλο και μεγαλύτερα κέρδη, ορέξεις που βρίσκουν πλάτη τις νομοθεσίες της ΕΕ, δείχνουν με τον καλύτερο τρόπο σε όλους μας τι ακριβώς έχει συμβεί με τη χώρα μας και πώς η ένταξη στην ΕΕ μας έφερε στα χάλια του σήμερα.

Υποτίθεται πως τους χρωστάμε λεφτά, πως δε διαχειριστήκαμε όλοι εμείς καλά την οικονομία και τώρα όλοι εμείς πρέπει να πληρώσουμε!!! Να όμως που την ίδια ώρα με τις αποφάσεις της ΕΕ ωθούνται έλληνες εργαζόμενοι στην ανεργία και στη θέση τους προσλαμβάνονται με τις ευλογίες των Βρυξελλών εργαζόμενοι από τρίτες χώρες.

Έτσι θα βγει η Ελλάδα από την οικονομική κρίση; Ή θα βυθιστεί ακόμη περισσότερο;

Θέλουν μα δεν μπορούν να μας ξεγελάσουν.

Γι' αυτό την Τετάρτη συμμετέχουμε όλοι δυναμικά στην απεργία.

ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ

Η ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ!

Η ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΑ - διήγημα του Ανδρέα Καρκαβίτσα

Μια άλλη Καπετάνισσα θα παρουσιάσουμε σήμερα στο blog. Μια καπετάνισσα της λογοτεχνίας και ηρωίδα στο βιβλίο του Ανδρέα Καρκαβίτσα ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΛΩΡΗΣ. Και μπορεί να μην είναι Καπετάνισσα σαν αυτές που φιλοξενεί αυτό το ιστολόγιο, μα όταν διαβάσετε το κείμενο θα βρείτε πολλές ομοιότητες...

Η ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΑ

του ΑΝΔΡΕΑ ΚΑΡΚΑΒΙΤΣΑ

Τον καπετάνιο μας όλοι τον εμακάριζαν για την καλή καρδιά, τη γλήγορη γολέτα και την όμορφη γυναίκα του. Οι προξενήτρες στο νησί, για να παινέψουν το γαμπρό, έλεγαν:

- Καλόγνωμος σαν τον καπετάν-Παλούμπα.

Οι ναυτικοί, όταν ήθελαν να συστήσουν κάποιο καράβι:

- Καλοτάξιδο σαν τη γολέτα του καπετάν-Παλούμπα.

Κι οι νέοι, όταν μιλούσαν για την αγαπητικιά τους:

- Όμορφη σαν τη γυναίκα του καπετάν-Παλούμπα.

Ήταν φημισμένος σε όλα τα Δωδεκάνησα αυτός και το έχει του.

- Τήρα καλά, κακομοίρη: την καπετάνισσα και τα μάτια σου! μου είπε όταν την έφερε στη γολέτα νύφη. Δεν ξέρεις, καλό παιδί, πόσο την αγαπώ!... Τρέμω να την αφήσω μοναχή και να φύγω.

Ε, καλά! Και ποιος δεν το ήξερε; Απάνω στα εξήντα χρόνια του ο καπετάν-Παλούμπας αποφάσισε να παντρευτεί. Το αποφάσισε – όχι, ψέματα είπα. Η τύχη το έφερε. Εκεί που γύριζε σε κάποιο νησί, είδε άξαφνα τη Λενιώ να κολυμπά και ανατρίχιασε σύψυχος. Μια πάνα σηκώθηκε από τα μάτια του και είδε τη ζωή αλλιώς κι αλλιώτικα. Η ματιά της κόρης χτύπησε την πέτρινη καρδιά του ναυτικού και πήδηξε κεφαλόβρυσο το αίσθημα. Το λυγερό κορμί, που έφευγε λαυράκι στα νερά, ξάφνισε τα νεύρα του· και το γέλιο, που απέμενε οκνό στον αέρα, τον τύλιξε σε πόθους και σε όνειρα.

Δε χασομερίζει· βάνει τα γιορτινά του, τη φουφουλοβράκα τσακιστή ανεμιστή, γαλάζες κάλτσες, μυτερά παπούτσια· ζώνει στη μέση κοκκινομέταξο ζωνάρι, περνά το κεντητό γιλέκο· λεβέντικα τσακίζει στο πλευρό το τουνεζίνικο φέσι και τρέχει στο σπίτι της Λενιώς. Πριν όμως πατήσει στη βάρκα, πισωγυρίζει και κρεμά στην αριστερή μασχάλη χρωματιστό μεταξομάντιλο, και παίρνει στο χέρι γαρουφαλοκέντητο πορτοκάλι. Το ένα γάμου κάλεσμα, το άλλο συμπεθεριάς σημάδι.

- Γεια σας κι ήρθα, λέει της γριάς. Είμαι ο καπετάνιος της «Κυραδέσποινας», που άραξε προχτές στο νησί σας. Τ’ όμορφο καράβι θέλει κι όμορφη καπετάνισσα. Ήρθα να πάρω το Λενιώ γυναίκα μου. Αν είναι με το θέλημα του Θεού και την ευκή σου, αύριο τη στεφανώνω.

- Καλώς ήρθατε και καλώς κοπιάσατε, σαν τον καλόν το χρόνο, απάντησε η γριά γλυκομίλητη. Ο λόγος απ’ το στόμα σου και στου Θεού τ’ αυτί.

Ήταν έξυπνη η μάνα της Λενιώς, ψημένη στη ζωή, από τα μικρά της χρόνια χήρα. Βουτηχτής ο άντρας της, καθώς ανέβαινε με το δίχτυ του γεμάτο, τον έκοψε το σκυλόψαρο στα δύο, σαν πράσο. Άφησε πεντάρφανο το κορίτσι του. Εκείνη πάλεψε με τον κόσμο, ανάθρεψε γαρουφαλίτσα πρόσχαρη τη Λενιώ.

Δεν έλεγε όμως ποτέ να της δώσει άντρα γέροντα. Ούτε και διάβαινε στο νου της τέτοιο κακό. Όταν συχνά πυκνά συλλογιζόταν τον γαμπρό, έβλεπε πάντα ένα μεστωμένο και γερό παλικάρι χρόνων είκοσι, με μουστάκι μαύρο, δυνατά μπράτσα και στήθος πλατύ, απαράλλαχτο σαν το Μακεδόνα που βάζουν στην πλώρη τους πολλά καράβια. Αλλά τώρα, μόλις είδε τον καπετάν-Παλούμπα, καλοδέματον αληθινά, πάντα όμως ψαρομάλλη, ταμπακορούφη, σαλιάρη και τέλος γέροντα, δε δίστασε να δώσει αμέσως το λόγο της. Γέροντας, σου λέει, μα καπετάνιος· και καπετάνοι δε βρίσκονται κάθε μέρα στο νησί!

Ο καπετάν-Παλούμπας στεφανώθηκε τη Λενιώ, και μόλις έφτασε στη Σύρα, ολάκερο βίο ξόδεψε για τα στολίδια της.

- Γυναίκα μου, κυρά μου, αφέντρα μου! Να τα φορείς να χαίρεσαι, της είπε δακρύζοντας από χαρά και περηφάνια όταν την είδε λαμπροστολισμένη σαν τη Λιογέννητη. Αν δε σου φτάνουν αυτά, σου παίρνω κι άλλα. Κι αν δεν αρκούν και κείνα, πουλώ και τη γολέτα μου, να σε χρυσοντύσω σαν την Τηνιακιά.

Εκείνη δεν είπε τίποτα, παρ’ απόμεινε κοιτάζοντας τα φανταχτερά ρούχα της. Καθρέφτης ο ίσκιος της. Και όταν αργά σήκωσε τα μάτια πάνω του, το πικρό χαμόγελό της δεν ήθελε να ειπεί αν έβγαινε απρόθυμη από το νησί, ή ότι της δώσαν άντρα γέροντα.

Μέσα στη γολέτα ήμαστε όλοι κι όλοι εξ νομάτοι. Ο καπετάνιος με το γραμματικό του δυο· εγώ και το ναυτόπουλο άλλοι δυο και δυο ναύτες Μυκονιάτες. Άλλος κανείς. Μα ο γραμματικός, ο Πέτρος Ζούμπερος, ήταν ο ναύτης μας, ο κυβερνήτης, ψυχή και στόλος της όμορφης γολέτας μας. Μόλις ίδρωνε το μουστάκι του. Τα μαύρα του μαλλιά έφευγαν από το πλατύ μέτωπο, ανέβαιναν στην κορυφή, κατέβαιναν κατσαρά στα λαιμοτράχηλα, σαν πολυτρίχι που ζει δροσερό, μεταξωτό επάνω σε μελαχρινό κεφαλοκόλονο. Είχε τα μπράτσα δυνατά, πλατύ το στήθος, άτρομο το βλέμμα. Αν τον έβλεπε η γρια-μάνα της Λενιώς, βέβαια θα γνώριζε τον ονειρεμένο της γαμπρό.

Τον είδε όμως η κόρη. Τον είδε και τον γνώρισε για φαντασιά της μάνας της, μπορεί και για στοχασμό δικό της. Έβγαλε αμέσως τα μεταξωτά, έκλεισε τα χρυσαφικά σ’ ένα κοχυλοστόλιστο κουτάκι κι έλαμψε στο κατάστρωμα, με το κόκκινο μεσοφόρι και τον άσπρο σάκο της.

Ωιμέ, τ’ ήταν εκείνο! Τι πλάσμα ήταν εκείνο που έπεσε, δώρο τ’ ουρανού ή του κυμάτου γέλασμα, στο άχαρο σκαφίδι μας! Άλλαξε αμέσως η έρμη ζωή του ναύτη. Το καράβι έγινε σπίτι της. Από την αυγή ως το βράδυ το γύριζε, το στόλιζε, το περιποιόταν σα νοικοκυριό της. Ανέβαινε στο κάσαρο, κατέβαινε στην πλώρη, συγύριζε τα φτωχόρουχα στα γιατάκια μας· έμπαινε στο μαγεριό, έβγαινε στο τσιμπούκι να δέσει μαζί μας τους φλόκους.

Τι ήθελες και δεν έκανε του καθενός; Ποιος είχε ράψιμο να του ράψει· ποιος μπάλωμα να τον μπαλώσει· ποιος είχε λύπη στην καρδιά να τη σηκώσει με το δροσάτο γέλιο της, με το γλυκόλογό της. Πουλάκι, θαρρείς, αγαπησιάρικο και ομορφόπλουμο, πέταξε από τα δέντρα της παράδεισος στην κούρνια μας, και με το φτερούγισμα, με τον κελαηδισμό του, άπλωσε βάλσαμο στις τυραννισμένες ψυχές, ανάδωσε τη χαρά, πλανεύτρα την ελπίδα, τον πόνο και το μόχθο άβλαβα και ποθητά.

Έφευγε η μαρτιάτικη μέρα γοργή σα διάνεμα. Ερχόταν η αυγή και λέγαμε: ποτέ να μη νυχτώσει! Νύχτωνε και λέγαμε: πότε θα ξημερώσει; Την ημέρα όλοι μαζί, χαρά, τραγούδι, γέλια. Τη νύχτα μοναχός καθένας, συλλογισμένος, μισάνθρωπος! Ένας τ’ αλλουνού απόφευγε το συναπάντημα, παραξηγούσε το βλέμμα, με τον παραμικρό λόγο άπλωνε το χέρι στο λάζο, σα να τον είχε αντίδικο. Κάθε χαραυγή το μάτι ανυπόμονο γύριζε στου καπετάνιου την κάμαρη, λες κι ήταν σημάδι τ’ ουρανού να δείξει τον καιρό της ημέρας.

Και όταν τέλος χάραζε στο κεφαλόσκαλο το κόκκινο μεσοφόρι κι έχυνε στο κατάστρωμα του κρεβατιού τη ζεστασιά, του θηλυκού το μόσκο και της νυχτιάς τα μυστικά, αλί στους ταύρους και τα κόκκινα μεσοφόρια!

Άξαφνα ο ουρανός συγνέφιασε. Όχι ο ουρανός ψηλά, ο πλατύχωρος θόλος. Εκείνος ξακολουθούσε ολογάλαζος και ηλιολουσμένος τη μέρα, τη νύχτα κοσμοστόλιστος να σκεπάζει το τρυφερό θάμα που έπεσε στη γολέτα μας. Ερωτευμένος, λες, ήταν και κείνος μαζί του κι έβλεπε κι αναγάλλιαζε. Άλλος ουρανός συγνέφιασε· το μέτωπο του καπετάν-Παλούμπα. Η καλογνωμιά της Λενιώς δεν του άρεσε. Την ήθελε τη γυναίκα του, μα την ήθελε δική του. Ούτε από τον αέρα της δεν χάριζε κουρέλι στους άλλους. Στην αρχή έκαμε παράπονα, έπειτα την περιόρισε.

- Από την άκρη του κάσαρου δεν έχει να κάμεις βήμα! της είπε ορθά κοφτά.

Και για να βάλει σύνορο, άπλωσε στο ξύλο που κρατά τους κουβάδες ένα καραβόπανο. Χωρίστηκε έτσι σε δυο η γολέτα. Εδώ η κόλαση· εκεί παράδεισος. Εκείνη θύμωσε.

- Παλιόγερε! ψιθύρισε πεισματικά. Παλιόγερε! με πήρες περιστέρι από τον κόρφο της μάνας μου και κοντεύεις να με κάνεις κουρούνα με τις γκρίνιες σου!

Και λύθηκε στα δάκρυα. Μα δε βάσταξε πολύ. Σε λίγο πάλι τα γέλια και τα χάχανα. Σβούρα πάλι απ’ άκρη σ’ άκρη στο κατάστρωμα. Το μεσοτοίχι που πίστεψε ακλόνητο εκείνος, έγινε μαγνάδι στη θέληση της γυναίκας. Την κονταυγή, όταν ο καπετάνιος ξενυχτισμένος βαρυροχάλιζε στην κάμαρη, ξέφευγε αχτίνα από το πλευρό του κι ερχότανε να πλύνει μαζί μας το κατάστρωμα.

Ωχρόδροση σαν αυγινή μοσκιά, με τα χρυσόμαλλα κυματιστά στον άνεμο, με τον άσπρο σάκο αφρόντιστα κουμπωμένο και το κόκκινο μεσοφόρι σφιχτοσηκωμένο στα γόνατα, τσαλαβουτούσε στα νερά κι έτριβε τα σανίδια ξαναμμένη, τρελή. Μέσα στα σμιχτά φορέματα το λυγερό κορμί, λαχταριστό κι ολότρεμο, έδενε την ψυχή μας. Κάτω από τα χυτά μαρμαροτράχηλα ανάτελνε αυγερινός το στήθος της· και κάτω από το μεσοφούστανο – π’ ανάθεμά το! – οι γάμπες τορνευτές, τα τριανταφυλλένια ακροδάχτυλα, έφευγαν περιστέρια στο νερό. Εκείνη όμως, αδιάφορη, έτριβε με πάθος τα σανίδια και κάθε τόσο αργυρογελώντας έλεγε στον Πέτρο Ζούμπερο:

- Ε, καλό γραμματικούδι! Δε με παίρνετε μούτσο σας;

Και ξεχνιότανε κοιτάζοντάς τον με τα μάτια γλαρά, με τέτοιο ανάδεμα των χειλιών, που έλεγες ήταν μέλισσα κι έτρεχε να κολλήσει σε γλυκόχυμο ανθό. Μα αμέσως, ξαφνιασμένη από το κάμωμά της, «Σουτ!» σφύριζε, βάζοντας το ροδοδάχτυλο στα διψασμένα χειλάκια της και βλέποντας ολόγυρα, «Σουτ, μη μας ακούσει ο γέρος!»

Και λέγοντας «Σουτ!» έβαζε κάτι γέλια, κάτι τρελούτσικα, πεταχτά, κυματιστά γέλια, που και νεκρό μπορούσαν να αναστήσουν. Αλλά σε λίγο το γκουχ γκουχ! εσαχλοβρόντα μέσα στην κάμαρη κι η Λενιώ έσβηνε πίσω στο κάσαρο. Έκλεινε τότε η πύλη της παράδεισος κι έμεναν όξω, ταπεινοί και περίλυποι, οι εξόριστοι δαίμονες.

Εδώ ανάτελνε και κει φώτιζε η μέρα. Γέλια εκεί, τραγούδια και μπουζούκια· βάσανα εδώ, δουλειά και καταφρόνια. Ο μπούφος σφιχτοκρατεί στα νύχια την άδολη τρυγόνα· ελεύθερος αναγυρίζει τα φτερά της· ψηλαφά τους κόρφους, μαδά λυσσάρης τα μεταξένια πούπουλα, σφίγγει την και πνίγει στα νεκρά στήθη του. Δε φτάνει πια σε μας παρά το σβησμένο γέλιο της. Το γέλιο που φορτώνει μολύβι την καρδιά, τα αίμα φέρνει στο κεφάλι μας. Έτσι τη συνηθίσαμε πάντα μαζί, που πίστεψε καθένας πως η γυναίκα κείνη ήρθε να σκορπίσει σε όλους τη χάρη της κι όχι σ’ ένα μοναχά. Έτσι, φαίνεται, το συνήθισε και κείνη. Γιατί άξαφνα, εκεί που τριβόταν σαν χαϊδεμένη γάτα κοντά στον καπετάνιο, πεταγόταν απάνω και μέριαζε το καραβόπανο φωνάζοντας τρομαχτικά:

- Παναγία, βόηθα!... Παναγία, βόηθα!...

Κι ευθύς που δροσόλουζε το καράβι με τη ματιά της, γύριζε πίσω γελαστά κι έλεγε στον τρομαγμένον αφέντη της:

- Τίποτα, καλέ! Τίποτα!... Έλεγα πως ήταν βαπόρι να μας κόψει.

Έτσι ξημερωθήκαμε μια μέρα μπρος στην Καλλίπολη. Να ειπώ την αλήθεια, ξημέρωσε η μέρα κι όχι εμείς. Η «Κυραδέσποινα» στο σύθαμπο αρμένιζε ακόμη. Πυκνή καταχνιά πλάκωνε τα Μπουγάζια, κι ούτε θάλασσα, ούτε στεριά, ούτε δέντρο μας έδειχνε. Μόνο μια στιγμή, μια μοναχή στιγμή, δεξιά μου φάνηκε ένας μιναρές, κάποιο σπιτάκι, ένας μύλος με ανοιγμένες φτερωτές, κάτι αληθινό και ψεύτικο! Χρυσό τρεμόφεγγε το μισοφέγγαρο του μιναρέ· έσβηνε και θάμπωνε, έλαμπε κι έσβηνε. Το σπιτάκι παραφουσκωμένο πισωπατούσε, μουλωχτά έφευγε. Οι φτερωτές του μύλου ακίνητες, πείσμα έδειχναν και το ξάφνισμα ενού δράκου. Σύντροφοι όμως ήταν και τους κοίταζα με ψυχοπόνια. Μα ζηλιάρα η καταχνιά έσυρε και κει την υγρή σκέπη της, μας ξεμονάχιασε στη γολέτα.

Καθένας έπιασε τώρα τη θέση του. Ο καπετάν-Παλούμπας κοντά στο τιμόνι· ο γραμματικός ορθός στο τσιμπούκι· οι άλλοι ναύτες ζερβόδεξα στις κουπαστές· το ναυτόπουλο στο κορζέτο ψηλά· εγώ με τον κόχυλα και το γλωσσίδι της καμπάνας στα χέρια.

- Μπου... μπου! Νταγκ... νταγκ-νταγκ!

Σφύριζα μια και δεκαείκοσι απαντούσαν στο σφύριγμά μου. Μπουρούδες εμπρός, καμπάνες πίσω, δεξιά σφυρίχτρες, αριστερά μας σήμαντρα. κέρατα, όστρακα, ξύλα, μέταλλα και ανθρώπινα λαρύγγια δε βροντοφωνούσαν άλλο, με κάθε τρόπο, βραχνά, παραπονιάρικα είτε απειλητικά, παρά την τρομερή προσταγή:

- Σταθείτε! Φυλαχτείτε! Μη και τρακάραμε!

Όλοι το έλεγαν και το ένιωθαν όλοι να πέφτει χιονοβολή στην ψυχή τους. Και μονάχα η καταχνιά, αδιάφορη, επίμενε να συσμίγει τους ατμούς κρύους και να τυλίγει, να τυλίγει τα τόσα τέρατα που βρουχιόνταν περίτρομα στους κόρφους της.

Άξαφνα, βλέπω κάτω ασημοστρωμένη τη θάλασσα. Μπουλούκι θαλασσοπούλια πέταξαν λες από την πλώρη μας, απλώθηκαν γραμμή ολότρεμη, ξύρισαν με το φτερό τα νερά, χάθηκαν πέρα σαν μαύρο φίδι μακρύτατο, που φεύγει τη φωτιά. Και ζερβόδεξα, φαντάσματα να κατεβαίνουν απάνω μας, πανιά και ξάρτια καραβιών, που έτρεχαν αιθεροπλανεμένα, θαρρείς, να βρουν τον πόρο τους. Οι ναύτες τυλιγμένοι στην καταχνιά μόλις ξεχώριζαν, ψυχές ανεμοκίνητες που ταξιδεύουν στο χάος. Έτρεχαν και κείνοι ζερβόδεξα, κοίταζαν ολόγυρά τους, κάτω στα νερά κι απάνω στον αέρα, μην ξεβράσει κακό η θάλασσα και μη βρέξει χάλαρα ο ουρανός. Έτρεχαν και φώναζαν και σφύριζαν δαιμονισμένα:

- Σταθείτε!... Φυλαχτείτε!... Μη και τρακάραμε!...

- Μπου... μπου! Νταγκ... νταγκ-νταγκ!

Φυσώ και γω τον κόχυλα και τινάζω το γλωσσίδι της καμπάνας ξετρελαμένος. Σα να φύσηξαν Τρίτωνες στ’ όργανό μου, η καταχνιά σηκώθηκε από τη Ρούμελη. Φάνηκαν τώρα οι πλαγιές πράσινες, τα χτίρια ροδισμένα, τ’ ακρογιάλια γελαστά, κατάγλαυκη η θάλασσα. Ο ήλιος χρυσόθρονος ανέβαινε σπέρνοντας παντού, στο χόρτο και το λιθάρι, στον άμμο και τα νερά, σωρό τις διαμαντόπετρες. τα πλεούμενα με κατάβροχα πανιά φρόντιζαν να πιάσουν τη γραμμή τους. Και κάτω κει, από το στενό της Μάδυτος, πρόβαλε τρεχάτο, σα να έκοψε τις αλυσίδες του, το αράπικο βαπόρι ερχάμενο καταπάνω μας.

Μα η «Κυραδέσποινα» αρμένιζε ακόμη στο σύθαμπο. Γύρω μας, και στην ανατολή αντίκρυ, έστεκε η καταχνιά σκοταδερή, αέρινος Καύκασος, σα να μας είχε πείσμα. Μονάχα δυο τρεις φορές ο ήλιος λόγχισε τ’ αδυνατότερα μέρη κι έδειξε τη φυλακή μας ασημοχρύσωτο κρύσταλλο. Κάτω στα νερά μονοπάτι φιδωτό έδενε τα δυο ακρογιάλια. Μα εγώ ξακολουθούσα πάντα να ρίχνω με τον κόχυλα και την καμπάνα μου βουή και κλάγγασμα στον αλαλαγμό και το θρήνο.

- Μπου... μπου! Νταγκ... νταγκ-νταγκ!

Μια στιγμή κάπως άκουσα ψιθυρίσματα στην πλώρη κατάνακρα. Βάνω τ’ αυτί μου. Ένα γέλιο μικρό, γαργαλιστικό, γνώριμο γέλιο έρχεται να μου παγώσει την καρδιά. Και μια φωνίτσα μασημένη, κελαηδιστή, ακούω να λέει:

- Αχ, τι καλά!... Τι όμορφα... Έτσι πάντα... Έτσι πάντα... Αιώνια έτσι!...

Ήταν η φωνή της καπετάνισσας.

- Γιατί έτσι πάντα; ρωτάει του γραμματικού η φωνή, τρυφερή και κείνη.

- Για να είμαστε οι δυο μονάχοι, οι δυο μας σ’ όλο τον κόσμο... Και γύρω μας μεταξοσέντονα όπως τώρα· μεταξοσέντονα με χρυσές ούγες, με δαντελένιες άκρες, με στημόνι από δροσιά. Γύρω κι απάνω και κάτω μας μεταξοσέντονα σαν αυτά, που δεν τα γνώρισε αργαλειός, που δεν τα ύφανε υφάντρα. Μεταξοσέντονα σαν αυτά που τ’ άπλωσε στη θάλασσα νεράιδας χέρι, να κρύψουν στις χαρές τους εσέ, καλέ μου, κι εμέ τη σκλάβα σου.

Άνοιξα τα μάτια διπλά· τίποτα δεν έβλεπα. Η καταχνιά έσφιξε πάλι και θάμπωσε και σκέπασε όλα με μυστήριο. Χάθηκε η Ρούμελη, έσβησε η θάλασσα, πάνε τα καράβια που γύρευαν τη γραμμή τους· έσβησε και τ’ αράπικο που έτρεχε πριν καταπάνω μας. Και μέσα στο σταχτόμαυρο πλοκό πύρινα φίδια, οι σαγίτες, έφευγαν ψηλά με βραχνό σφύριγμα, με τρελή γοργάδα, εκουφοβρόντουν ψηλά, έβρεχαν καντήλια πέρα δώθε, λες κι ήθελαν να ιστορήσουν στ’ αστέρια τη μοίρα μας. Όχι στην πλώρη, μήτε δίπλα μου δεν ξεχώριζα τίποτα. Τον κελαηδισμό τους μόνον άκουα, και κείνον κομματιαστό, πνιγμένο, σα να ερχότανε από το πηγάδι μέσα.

Δαίμονας μ’ έπιασε να πάω κοντά. Έλα όμως που δε μπορούσα ν’ αφήσω τη θέση μου! Έπρεπε ν’ απαντάω και γω κάθε δυο λεφτά στον αλαλαγμό. Ήμουν εκείνη την ώρα η φωνή της γολέτας· η ψυχή της ήμουν. Και ξακολούθησα τακτικά να φυσώ τον κόχυλα και να κινώ της καμπάνας το γλωσσίδι με δύναμη, λες κι ήθελα να τη σπάσω.

- Μπου... μπου! Νταγκ... νταγκ-νταγκ!

Εκείνη την ώρα ακούω τον καπετάνιο, με φωνή πεισμωμένη, να κράζει κοντά του το μικρό ναυτόπουλο. Απελπίστηκε από τον άνεμο και σκέφτηκε του Επιτάφιου το κερί. Σε κείνο δεν αντιστέκεται η καταχνιά ούτε στιγμή. Το ναυτόπουλο ήταν ο μικρότερος κι ο αθωότερος μέσα στη γολέτα. Νίφτηκε αμέσως, φόρεσε τα γιορτινά του, έβαλε το κερί μ’ ευλάβεια σ’ ένα κουτάκι, το άναψε και το απίθωσε με μια κλωστή κάτω στα νερά.

- Λύτρωσέ μας, Χριστέ, όπως λύτρωσες τον κόσμο!

Στη στιγμή – τ’ ορκίζομαι – στη στιγμή έρχετ’ ένα φύλλο και σαρώνει από τη γολέτα την αντάρα. Την κουρέλιασε, την έσπρωξε στις σκοτεινές σπηλιές σαν κατάδικο. Ο ήλιος χρύσωσε τώρα τα σίδερα, διαμαντοστόλισε τα σχοινιά, βερνίκωσε το μπαστούνι, τα κατάρτια, τις σταύρωσες· έδειξε νοτισμένα ξύλα και πανιά. Αλί! Έδειξε κι ένα αντρόγυνο που γλυκοφιλιόταν δίπλα στον αργάτη.

Δεν πρόφτασα να καλοκοιτάξω, κι ακούω πίσω μου τέτοιο βόγκο, που νόμισα πως το στοιχειό της θάλασσας χύθηκε να μας καταπιεί. Δεν ήταν το στοιχειό· ήταν ο καπετάν-Παλούμπας· έτρεξε από το κάσαρο κακό δρολάπι απάνω τους. Εκείνοι, καθώς άκουσαν το βόγκο του, κατάλαβαν πως τα μεταξοσέντονα τους πρόδωσαν. Τινάχτηκαν ντροπιασμένοι.

- Έλα! φωνάζει ο γραμματικός. Έλα μαζί μου!

Και με το λόγο πηδά στη θάλασσα. Έκαμε να ακολουθήσει το Λενιώ. Αλλά μόλις αντίκρισε το κύμα, πισωπάτησε ολότρεμη. Πλάκωσε τότε ο καπετάν-Παλούμπας κι άπλωσε τα χοντρόχερά του στα χρυσά μαλλιά. Δεν πρόφτασε. Βρόντος ακούστηκε, και τινάχτηκαν ξύλα κι άνθρωποι στη θάλασσα. Το αράπικο, τρέχοντας να κερδίσει το δρόμο του, ήρθε σωτήρας της λυγερής και σκόρπισε πανιά μαδέρια την «Κυραδέσποινα». Τι απόγινε ο γραμματικός; Πώς σώθηκε η ερωταριά; Δεν ξέρω τίποτα. Μπορεί να χαίρονται κάπου τη ζωή, όπως την ονειρεύτηκε ο καπετάν-Παλούμπας. Εκείνον όμως τον είδα σακατεμένο, άγριο, μελαγχολικό στο περιγιάλι. Τίποτα πια δεν έβρισκε κανείς να του παινέψει.

Πάει κι η καλή καρδιά, πάει κι η γλήγορη γολέτα, πάει κι η όμορφη γυναίκα του!

_____________________

ΠΗΓΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

http://www.sarantakos.com/kibwtos/mazi/karkabitsas%20logia%20plwrhs/09-kapetanissa.htm

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟ ΝΑΥΤΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΕΛΛΑΔΟΣ

Σήμερα η τάξη μας πραγματοποίησε επίσκεψη στο Ναυτικό Μουσείο Ελλάδος, στο λιμάνι της Ζέας στον Πειραιά.

Εκεί και παρακολουθήσαμε το εκπαιδευτικό πρόγραμμα "Ναυπηγώντας μια τριήρη".

Το πρόγραμμα παρουσίασε με εξαιρετική ευφράδεια η κ. Κλεοπάτρα, υπάλληλος του μουσείου.

Αρχικά οι μαθητές παρακολούθησαν προβολή ώστε να ενημερωθούν για το πώς ο άνθρωπος ξεκίνησε να ταξιδεύει στο νερό και πώς κατασκεύασε στη συνέχεια τα πρώτα πλωτά μέσα. Πώς δηλαδή από τους κορμούς των δέντρων προχώρησε στην κατασκευή πλοίων. Κι ακόμη με τι υλικά τα κατασκεύασε και με ποιον τρόπο πέτυχε να τα κάνει να κινούνται.

Αλλά και πώς από τα πρώτα πλοία, τη μυθική "ΑΡΓΩ" του Ιάσονα και τα πλοία των Μινωιτών, οδηγήθηκαν οι παππούδες μας να κατασκευάσουν το υπέροχο πλοίο που ονομάστηκε τριήρης:

ΑΘΗΝΑΪΚΗ ΤΡΙΗΡΗΣ

Το αριστούργημα της αρχαίας ελληνικής ναυπηγικής και το διασημότερο πολεμικό πλοίο της αρχαιότητας. Το ελληνικό ναυτικό εξοπλισμένο με τέτοια πλοία - που τελειοποίησαν οι Αθηναίοι - έσωσε την Ελλάδα και την Ευρώπη από την περσική απειλή καταστρέφοντας τον περσικό στόλο στη Σαλαμίνα (480 π.Χ. ) αλλάζοντας τη ροή της Ιστορίας. Κυριαρχώντας έπειτα στη θάλασσα για πολλούς αιώνες δημιούργησε και εξασφάλισε τις συνθήκες που επέτρεψαν την ανάπτυξη και τη διάδοση του ελληνικού πολιτισμού, τα ιδεώδη του οποίου αποτελούν μέχρι και σήμερα τις βάσεις του ευρωπαϊκού πολιτισμού. (1 )

Μετά την προβολή ξεναγηθήκαμε στο μουσείο και είδαμε ομοιώματα και τριήρεων αλλά και ολκάδων, πλοίων δηλαδή της ίδιας εποχής με τις τριήρεις, που ήταν όμως προορισμένα να μεταφέρουν εμπορεύματα:

Πολλές οι ομοιότητες αλλά και οι διαφορές ανάμεσα στους δύο τύπους πλοίων, τις τριήρεις και τις ολκάδες.

Διαφορές που ξεκίναγαν και από το διαφορετικό προορισμό των τριηρών και των ολκάδων. Ξεκινάνε από το έμβολο που διέθεταν οι τριήρεις για να εμβολίζουν τα εχθρικά πλοία, όπως με μεγάλη επιτυχία έκαναν οι παππούδες μας κατά τη ναυμαχία της Σαλαμίνας, το Σεπτέμβριο του 480 π.Χ.

Ο Ξέρξης παρακολουθεί τη ναυμαχία της Σαλαμίνας (2 )

Τριήρης: η πρώτη ελληνική τριήρης ναυπηγήθηκε στην Κόρινθο μεταξύ 650-610 π.Χ. Είχε δύο ἱστία, αλλά στη μάχη χρησιμοποιούσαν μόνο τα κουπιά, μάλιστα αν το επέτρεπαν οι συνθήκες άφηναν τα ἱστία στην ξηρά.

Οι τριήρεις, που δοξάστηκαν στους Περσικούς πολέμους, δεν είχαν κατάστρωμα σε όλο τους το μήκος, όπως οι τριήρεις του 4ου αιώνα. Τα τεχνικά χαρακτηριστικά της ήταν: 37 μ μήκος, 5,2 μ πλάτος, 1,5 μ βύθισμα και εκτόπισμα 70 τόνοι.

Σε μία καλοκαιρινή μέρα η τριήρης, όταν ήταν κωπήλατη, κάλυπτε απόσταση περίπου 70.000 οργιών ή 700 σταδίων (περίπου 130 χμ) και τη νύχτα 60.000 οργιών ή 600 σταδίων (περίπου 111 χμ) ή -με άλλη διατύπωση- η ταχύτητά της κυμαινόταν μεταξύ 4,6 και 6 κόμβων με ευνοϊκό άνεμο με μέγιστη ταχύτητα τους 7 ή 8 ή 12 κόμβους ανάλογα με τον μελετητή, ενώ με αντίξοες συνθήκες κυμαινόταν μεταξύ 1,5 και 3,3 κόμβων.

Σύμφωνα με μία αθηναϊκή επιγραφή του 4ου αιώνα π.Χ. η τριήρης διέθετε 170 κωπηλάτες και οι 85 της κάθε πλευράς ήταν κατανεμημένοι σε τρεις σειρές, 31 στην άνω (θρανῖται), 27 στη μεσαία (ζυγῖται) και 27 στην κάτω σειρά (θαλαμῖται). Ελάχιστο πλήρωμα ήταν 1 τριήραρχος, 4 υπαξιωματικοί και οι 170 κωπηλάτες (ἐρέται), ήτοι σύνολο 175 άτομα.

Κύριος οπλισμός της ήταν το έμβολο και ενδεχομένως οι καταπέλτες. Οι μάχιμες τριήρεις ονομάζονταν ταχείες, διότι είχαν επανδρωμένες όλες τις κώπες, κατ’ αντιδιαστολή προς τις άλλες, οι οποίες δεν είχαν ούτε επανδρωμένες όλες τις κώπες, ούτε ως βασική αποστολή την πολεμική εμπλοκή με εχθρικές τριήρεις, και οι οποίες είχαν διαφορετικά ονόματα και αποστολές.

Το 1987 με την επίβλεψη του καθηγητού Μόρισον κατασκευάσθηκε η Ολυμπιάς, ακριβές αντίγραφο τριήρους των κλασσικών χρόνων. (3 )

Ὁλκάς: γενικός χαρακτηρισμός των εμπορικών πλοίων. Μάλλον δεν είχαν κουπιά, διότι το όνομά τους υποδηλώνει ότι ρυμουλκούνταν από άλλα πλοία. Στον κόλπο της Κυρήνειας βρέθηκε βυθισμένη μία ὁλκάς του 4ου π.Χ. αιώνα (περίπου σύγχρονη του Μεγάλου Αλεξάνδρου), που μετέφερε 400 αμφορείς με κρασί και λάδι από τη Χίο, τη Σάμο και τη Ρόδο, 29 μυλόπετρες από τη Νίσυρο και αμύγδαλα. Είχε μήκος 14 μ. και βάρος 14 τόνους. (3 )

Ένα όμορφο βίντεο για το περίφημο πλοίο της Κερύνειας.

Στη συνέχεια οι μαθητές περιηγήθηκαν στα υπόλοιπα εκθέματα του μουσείου. Είδαν ομοιώματα δεκάδων πλοίων, πολεμικών και εμπορικών, ιστιοφόρων και μηχανοκίνητων, παλαιών και σύγχρονων.

Επιβατικό Πλοίο

Είδαν επίσης εξαρτήματα πλοίων, στολές ναυτικών, χάρτες, ναυτιλιακά όργανα (εξάντες, διπαράλληλους, κουμπάσα κλπ) καθώς και αμέτρητους πίνακες με θέματα από τη ναυτική ζωή.

"Συναντήθηκαν" επίσης με τον Κανάρη και τα πυρπολικά του, που συνέχισαν την παράδοση με το υγρό πυρ των Βυζαντινών, συμβάλλοντας αποφασιστικά στον αγώνα της ανεξαρτησίας του 1821. Και στη συνέχεια γνώρισαν ονομαστά πλοία του πολεμικού μας ναυτικού που το καθένα τους κατέκτησε μια ξεχωριστή θέση στη ναυτική μας ιστορία:

Ο θρυλικός μπαρμπα - Γιώργος του ναυτικού μας, το θωρηκτό Γεώργιος Αβέρωφ

Ό,τι απόμεινε από την ιταλική τορπίλη που "σκότωσε" τη ναυαρχίδα του στόλου μας, την Έλλη, το Δεκαπενταύγουστο του 1940, στην Τήνο

Αναχωρώντας από το Ναυτικό Μουσείο Ελλάδος βγάλαμε και μία αναμνηστική φωτογραφία (συγνώμη που τη δημοσίουμε θολή, αλλά έτσι πρέπει) με φόντο τον πυργίσκο του δοξασμένου υποβρυχίου ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ:

Φεύγοντας πήραμε μαζί μας ως πολύτιμη ανάμνηση τη φράση - σύμβολο του Ναυτικού Μουσείου Ελλάδος:

"έχουμε γη και πατρίδα όταν

έχουμε πλοία στη θάλασσα"

_____________________

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

(1 ) Φωτογραφία αθηναϊκούς τριήρους και πληροφορίες από το Ναυτικό Μουσείο Ελλάδος.

(2) Πηγή φωτογραφίας http://triiris.blogspot.com/2009/09/28-480.html

(3) Πηγή πληροφοριών http://www.alexanderofmacedon.info/greek/ARMY3gr.htm#trireme

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

• ΝΑΥΤΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΕΛΛΑΔΟΣ
• Το μήκος της τριήρους
• Αθηναϊκή τριήρης
• ΤΡΙΗΡΗΣ
• Ο άνθρωπος και η θάλασσα
• Το πλοίο της Κερύνειας
  

Νεόσοικος: Χώρος που "ξεχειμώνιαζαν" οι τριήρεις

ΕΦΑΡΜΟΖΩ ΟΣΑ ΕΜΑΘΑ:

Και τώρα ήρθε η ώρα να εφαρμόσουμε όσα μάθαμε. Παρακαλώ να κάνετε κλικ εδώ:

https://sites.google.com/site/tetartakia/home/2

και να κατεβάσετε στον υπολογιστή σας το αρχείο ΑΚΡΟΣΤΙΧΙΔΑ 1.

Καλή επιτυχία!

_____________

• Αναδημοσίευση από το μαθητικό blog ΤΕΤΑΡΤΑΚΙΑ

Το δράμα με την υπηρεσία των δοκίμων σπουδαστών ΑΕΝ συνεχίζεται

Για μια ακόμη φορά βλέπουμε να παίζεται στις ΑΕΝ το ίδιο δράμα με την υπηρεσία των δοκίμων. Δράμα που ξεκινά από το πρώτο εξάμηνο φοίτησης, όταν οι σπουδαστές οφείλουν να βρουν καράβι για το πρώτο εξάμηνο σπουδών, και συνεχίζεται μέχρι να πάρουν πτυχίο.

Ιδιαίτερα η κατάσταση αυτή πλήττει τις γυναίκες σπουδάστριες καθώς έχουν ακόμη μεγαλύτερες δυσκολίες να βρουν καράβι να ναυτολογηθούν. Και βοήθεια από τις σχολές συνήθως καμία.

Τρέχουν λοιπόν οι κοπέλες πάνω κάτω στην Ακτή Μιαούλη και φιλάνε και κατουρημένες ποδιές για να βρουν καράβι. Τόσο για το πρώτο εκπαιδευτικό όσο και πολύ περισσότερο για το δεύτερο, αφού το δεύτερο δεν είναι καν επιδοτούμενο κι εκεί τα πράγματα ζορίζουν όσο που δε λέγεται.

Κι ενώ κανείς δε νοιάζεται να βοηθήσει στην εύρεση πλοίου, μόλις επανέλθουν στη σχολή αρχίζει το δράμα του τρεις το λάδι, τρεις το ξίδι... Προσθέτουν μήνες και μέρες υπηρεσίας οι υπεύθυνοι και αλίμονο στο δόκιμο που δε θα έχει συνολικά 9 μήνες θαλάσσιας υπηρεσίας. Αυτός έχει πρόβλημα όχι μόνο για το πτυχίο μα και να συνεχίσει τη σχολή.

Τα νέα που έφτασαν στ' αυτιά μας αφορούν τη σχολή της Κύμης. 15 συνολικά οι σπουδαστές που γύρισαν από το μπάρκο και από αυτούς οι περισσότεροι δε γίνονται δεκτοί προς εγγραφή στο εξάμηνο διότι δεν έχουν συνολικά 9 μήνες υπηρεσίας. Αυτό λέει το γράμμα του νόμου. Ακόμη και αν λείπουν λίγες μέρες...

Προς το παρόν τα παιδιά παρακολουθούν τα μαθήματά τους, και η σχολή τους λέει να μην ανησυχούν γιατί θα κάνει θετική εισήγηση στο υπουργείο...

Βεβαίως και να την κάνουν την εισήγηση. Το ερώτημα όμως είναι: Ποιος φταίει που τα παιδιά δεν έχουν τους προβλεπόμενους μήνες υπηρεσίας;

Αδιαφόρησαν τα ίδια; Ή πληρώνουν για μια ακόμη φορά την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί στον τομέα αυτό;

Κι αν δεν αδιαφόρησαν τα ίδια, τότε για ποιο λόγο ταλαιπωρούνται;

Ωραία είναι στα χαρτιά να βγάζουν τα δύο εξάμηνα... Στην πράξη όμως; Ο σχεδιασμός αυτός για το πώς οι δόκιμοι θα πραγματοποιήσουν τη θαλάσσια υπηρεσία τους είναι υλοποιήσιμος;

Διότι συμβαίνει και το εξής τραγελαφικό. Αφού ταλαιπωρηθεί για μήνες ο δόκιμος να βρει καράβι, αναγκάζεται να ξεμπαρκάρει άρον άρον και να γυρίσει στη σχολή. Χωρίς να συμπληρώσει την απαιτούμενη υπηρεσία. Μα τα καράβια δεν είναι όλα στη γραμμή Κρήτη - Πειραιάς. Και τυχαίνει κάποιοι δόκιμοι να αργήσουν για λόγους ανωτέρας βίας να φτάσουν στη στεριά και στη σχολή τους. Και τότε αρχίζει το άλλο τροπάρι. Πως άργησαν να εμφανιστούν!!!

Μα δεν καταλαβαίνουν εκείνοι που είναι υπεύθυνοι για τα ζητήματα αυτά πως υπάρχει λάθος στο γενικότερο σχεδιασμό; Ναι, η εμπειρία χρειάζεται. Αλλά χρειάζονται και μέτρα για το πώς θα αποκτάται χωρίς να βγαίνει η ψυχή των σπουδαστών.

Αφενός να τους δίδεται βοήθεια στην εύρεση πλοίου και αφετέρου να υπάρχουν ελαστικές ρυθμίσεις που να επιτρέπουν την πραγματοποίηση της θαλάσσιας υπηρεσίας χωρίς προβλήματα στην παρακολούθηση της σχολής.

Και είναι πραγματικά αστείο να μην εγγράφεται σπουδαστής γιατί λέει του λείπουν 8 ημέρες!!! Ωραία λοιπόν. Να του δώσουν άδεια να πάει σε ένα καράβι ακτοπλοϊκό για 8 ημέρες την περίοδο του Πάσχα, που η σχολή είναι κλειστή. Αφού είναι τόσο σημαντικές πια αυτές οι 8 μέρες θαλάσσιας υπηρεσίας!!!

Θέλουμε να πιστεύουμε ότι η απόφαση του υπουργείου θα είναι ευνοϊκή για το καυτό αυτό ζήτημα. Και δε θα μείνουν οι σπουδαστές για καιρό ακόμα με το άγχος να παρακολουθούν μεν τα μαθήματα αλλά να μην είναι γραμμένοι στη σχολή τους.

Κι ακόμη. Θα θυμίσω ότι στο παρελθόν οι σχολές διέθεταν δικό τους πλοίο, το θρυλικό Ευγένιος Ευγενίδης

στο οποίο δινόταν η δυνατότητα να πραγματοποιήσουν την υπηρεσία τους οι σπουδαστές που δεν κατάφερναν να βρουν καράβι.

Σήμερα; Κάτι δεκαετίες μετά;

Τι δυνατότητες έχουν οι ΑΕΝ να βοηθήσουν στην προετοιμασία των νέων για το ναυτικό επάγγελμα; Έχουν δικό τους σκάφος;

Και αν δεν έχουν... η χώρα έχει και πολεμικά σκάφη. Ας τα αξιοποιήσουν...

Όπως τα αξιοποιούν στην άλλη άκρη της γης (βλέπε Σομαλία) για παροχή βοήθειας σε πλοία που δεν έχουν καν ελληνική σημαία.

Και δεν είναι ανάγκη να είναι πολεμικά - πολεμικά... υπάρχουν και καράβια που ανήκουν στην υδρογραφική υπηρεσία...

Τρόπος να λυθεί το πρόβλημα πιστεύουμε ότι υπάρχει. Αρκεί να υπάρχει θέληση. Υπάρχει όμως;

Δε λέω να ευνοηθούν οι φυγόπονοι σπουδαστές... Μα να ερευνηθεί η κατάσταση. Οι σπουδαστές φταίνε που δεν καταφέρνουν να συμπληρώσουν την περίφημη θαλάσσια υπηρεσία ή όλοι οι άλλοι; Κι εδώ είναι το ερώτημα. Θα συνεχίσουν να πληρώνουν εκείνοι που δε φταίνε;

Αχ, Κόλια, ωραία τα τραγούδησες εσύ...

ΑΡΜΙΔΑ

Στον Κώστα Βάρναλη

Το πειρατικό του Captain Jimmy,
που μ' αυτό θα φύγετε και σεις,
είναι φορτωμένο με χασίς
κ' έχει τα φανάρια του στην πρύμη.

Μήνες τώρα που 'χουμε κινήσει
και με τη βοήθεια του καιρού
όσο να πάμε στο Περού
το φορτίο θα το έχουμε καπνίσει.

Πλέμε σε μια θάλασσα γιομάτη
με λογής παράξενα φυτά,
ένας γέρος ήλιος μας κοιτά
και μας κλείνει που και που το μάτι.

Μπουκαπόρτες άδειες σκοτεινές,
- που να ξοδεύτηκαν τόννοι χίλιοι;
Μας προσμένουν πίπες αδειανές
και τελωνοφύλακες στο Τσίλι.

Ξεχασμένο τ' άστρο του Βορρά,
οι άγκυρες στο πέλαγο χαμένες.
Πάνω στις σκαλιέρες σε σειρά
δώδεκα σειρήνες κρεμασμένες.

Η πλωριά Γοργόνα μια βραδιά
πήδησε στον πόντο μεθυσμένη,
δίπλα της γλιστρούσαν συνοδιά
του Κολόμβου οι πέντε κολασμένοι.

Κ' έπειτα στις ξέρες του Ακορά
τσούρμο τ' άγριο κύμα να μας βγάλει
τέρατα βαμμένα πορφυρά
με φτερούγες γλάρων στο κεφάλι.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ

10 Φλεβάρη προχτές. 35 τα χρόνια από το μεγάλιο φευγιό του Κόλια. Του Νίκου του Καββαδία δηλαδή. Και πέρασε η μέρα του μέσα στις φουρτούνες της καθημερινότητας που λιγότερες δεν είναι από εκείνες που ο ποιητής έζησε στα πέλαγα.

Δεν του ανεβάσαμε λοιπόν ούτε μια λέξη. Χωρίς ετούτο να σημαίνει πως τον ξεχάσαμε κιόλας.

Σήμερα όμως τον ξαναθυμηθήκαμε. Και τον Κόλια και το Πειρατικό του. Μετά τη χτεσινή είδηση για τα πορίσματα και την πορεία των ερευνών... Και που μας έκαναν πρωί πρωί να αναζητούμε πρόσθετες πληροφορίες.

Χασίς; Πώς λέγεται αλλιώς το χασίς; Ινδική κάνναβη;

Δεν έχω δει ποτέ στη ζωή μου πώς είναι αυτό το χασίς. Ευτυχώς υπάρχει το ίντερνετ για να συλλέγεις πρόσθετες πληροφορίες. Μην την πάθεις σαν εκείνο τον αφελή που η κουτσουλιά του πουλιού "γέννησε" χασισόδεντρο στον κήπο του κι εκείνος το κουνάραγε χαρά μεγάλη τέτοιο ωραίο φυτό!!!

Ακόμη και στα καράβια. Δεν το συνάντησα στη ρότα μου. Κι ας έλεγαν σε ένα απ' αυτά διάφορες ιστορίες στον καφενέ του καραβιού για έναν ναύτη παράξενο από ξένη χώρα.

Σήμερα όμως, αναζητώντας άλλες πληροφορίες το ξαναβρήκα στο δρόμο μου. Το χασίς. Την ινδική κάνναβη. Και τα 200 της γραμμάρια που βρέθηκαν λέει στην κατοχή ναύτη κατά τον έλεγχο που έγινε στην καμπίνα του από την Αστυνομία Συνόρων.

Κρατήθηκε λοιπόν ο ναύτης από τις αρχές. Μέχρι να εκδικαστεί η υπόθεση. Και ο καπετάνιος του καραβιού (ποιου καραβιού; ) έστειλε ραπόρτο στο υπουργείο, το τότε υπουργείο Ναυτιλίας. Εκεί βρήκα κι εγώ καταχωρημένη την είδηση με ημερομηνία 4/6/2004

Στον πίνακα αναζήτησης δεν είχα βάλει τη λέξη χασίς. Ούτε την ινδική κάνναβη. Το όνομα του πλοίου είχα βάλει που με απασχολεί εδώ και καιρό για τελείως άλλο λόγο...

Κι έπειτα μπήκα στον πειρασμό και έψαχνα. Στη Wikipedia. Τι είναι επιτέλους αυτό το χασίς; Που αθώα το τραγουδάγαμε στα χρόνια της νιότης, ανάμεσα στους άλλους ύμνους της θάλασσας του Νίκου Καββαδία.

Ξέρετε με ποιον τρόπο γίνεται η χρήσις αυτής της απαγορευμένης ουσίας;

Μέχρι τώρα νόμιζα ότι είναι σαν τσιγάρο που το καπνίζουν...

Όμως όχι. Δε γίνεται πάντα με τσιγάρο. Στη wikipedia διάβασα:

Η χρήση του χασίς γίνεται καπνίζοντάς το σε (ν)αργιλέ, ή σε τσιγάρο, αλλά και με θέρμανσή του σε κάποιο κλειστό δοχείο (σπιρτόκουτο, ποτήρι κλπ.) και εισπνοή των ατμών.

Εισπνοή των ατμών! Των ατμών; Ναι. Άλλοι εισπνέουν ατμούς από χασίς και μεταφέρονται σε ψεύτικους παραδείσους και άλλοι εισπνέουν καπνούς και οδεύουν οριστικά για τον άλλο κόσμο...

Ένα τυχαίο περιστατικό (δεν μπορεί να είναι τυχαίο και μεμονωμένο; φυσικά και μπορεί) είναι σωστό να αμαυρώσει το όνομα ενός πλοίου; Ε, δεν είναι σωστό. Γι' αυτό και δε δίνουμε εδώ το όνομα του πλοίου. Έστω και αν εμείς για το πλοίο ξεκινήσαμε να ψάχνουμε και όχι για το χασίς και τους χασικλήδες...

Και θυμάμαι. Δεν μπορώ να μη θυμάμαι τη μία και μοναδική φορά που αντιμετώπισα αληθινό κίνδυνο φωτιάς στα καράβια που ταξίδευα. Ναι, ήταν πράγματι από ανθρώπινο λάθος. Και από αμέλεια μέλους του πληρώματος. Ναύτης ήταν κι αυτός...

Είδαμε ξαφνικά τους καπνούς να βγαίνουν από την καμπίνα του. Ευτυχώς σε λιμάνι. Κι ευτυχώς έγκαιρα.

Έπειτα είπαν πως είχε πετάξει μισοσβησμένο αποτσίγαρο στο καλαθάκι απορριμμάτων...

Τι τσιγάρο; Δε μας είπαν τι τσιγάρο. Κι εμείς δε ρωτήσαμε. Ήταν τα χρόνια της αθωότητας. Τότε που τραγουδούσαμε Καββαδία και με αφέλεια προσπερνάγαμε το "τόννοι χίλιοι" και τους τελωνοφύλακες στο Τσίλι.

Ναι, έφταιγε και το Τσίλι. Κι ο καθηγητής μας των αγγλικών στη σχολή έφταιγε. Που το παρατσούκλι του ήταν "Τσίλυ"... Έτσι τη γλίτωνε το χασίς και η μνήμη γύρναγε στα οικεία και γνωστά. Στο χασίς πώς να γυρίσει; Τι σχέση είχαμε εμείς με το χασίς;

Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Τίποτα περισσότερο από την πρόταση που έκανα τις προάλλες. Τότε που γιορτάσαμε τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του Καββαδία.

Είχα λοιπόν τότε προτείνει να διδάσκεται ο ποιητής της θάλασσας ως μάθημα και δη υποχρεωτικό στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Γιατί περισσότερα θα μάθουν οι σπουδαστές από τους στίχους του Καββαδία για τη ζωή που τους περιμένει παρά από όλα τα άλλα θεόρατα βιβλία Ναυτιλίας και ΔΚΑΣ και Ναυτικό Δίκαιο και Ναυτική Τέχνη... που όλες αυτές τις μέρες ταλαιπωρούν τα καημένα τα παιδιά των σχολών. Πού να δείτε γκρίνια και κακό στο Face Book για όσα τα υποχρεώνουν να παπαγαλίζουν...

Δεν πρέπει να τα μαθαίνουν; Α, όχι. Δεν είπα αυτό. Να τα μαθαίνουν και να λιώνουν στο διάβασμα. Αυτό τους λέω πάντα και ειδικά όταν μιλάω σε κορίτσια που θέλουν να γίνουν καπετάνισσες. Γιατί όπως λέει και η μικρή μου η κόρη, η γυναίκα αξιωματικός πλοίου πρέπει να βρίσκεται σε γνώσεις ένα τουλάχιστον βήμα μπροστά από τους άντρες συναδέλφους της. Αλλιώς γιατί να την προτιμήσουν οι εταιρείες;

Να διδάσκεται όμως και ο Καββαδίας. Και να αναλύεται λέξη τη λέξη και σε βάθος.

Ειδικά τα σημεία που αγγίζουν τις πικρές αλήθειες. Τις μεγάλες δηλαδή... γιατί όταν η αλήθεια είναι μεγάλη δεν μπορεί παρά να είναι και πικρή, θεόπικρη.

Το χασίς, αλήθεια, τι γεύση έχει; Και οι ατμοί του τι μυρωδιά;

Και πώς είναι επιτέλους αυτό το χασίς;

Ρωτάω έστω και τριάντα χρόνια μετά γιατί κανείς δε σκέφτηκε σε έναν άνθρωπο που πήγαινε για καπετάνιος να μάθει αυτά τα σημαντικά.

Κι έρχεται μετά η Αστυνομία Συνόρων και ανακαλύπτει τα 200 γραμμάρια...

Τα άλλα που καπνίστηκαν εν πλω κανείς δεν τα ανακάλυψε.

Ούτε και νοιάστηκε κανείς να ανακαλύψει γιατί έχουν πέραση στα καράβια αυτά τα ήπια θεωρούμενα ναρκωτικά. Ήπια;

Ε, όταν έχεις και επώνυμους πολιτικούς να σου λένε πως δοκίμασαν κάποτε μαριχουάνα, ανάγκη είναι να τα ξεχωρίζουμε τα ναρκωτικά σε δήθεν ήπια και δήθεν βαριά.

Ποιος όμως σκέφτηκε ποτέ πως ένας καπετάνιος πρέπει εκτός από τις ευθείες Μαρκ και τα φανάρια να ξέρει και για τα ναρκωτικά τόσα όσα θα εξασφαλίσουν την αποφυγή θλιβερών παρατράγουδων; Αυτών που ο Καββαδίας ποιητικά τα αναφέρει:

Θάλασσα γιομάτη με λογής παράξενα φυτά...

Του Κολόμβου οι πέντε κολασμένοι...

Οι ξέρες του Ακορά...

Και τέρατα, βαμμένα πορφυρά, με φτερούγες γλάρων στο κεφάλι!!!

Τι θέλει, μωρέ, να πει ο ποιητής με τούτα τα "αλαμπουρνέζικα";

Ό,τι ήθελα κι εγώ να πω τις προάλλες μιλώντας για τις τρικυμίες της ψυχής του ναυτικού, ειδικά κάποιες συγκεκριμένες νύχτες. Τις νύχτες που σε όλη τη γη οι άνθρωποι χαίρονται και ξεφαντώνουν. Κι ο ναυτικός γέρνει έρημος και μοναχός στην κουκέτα. Και ύπνος δεν έρχεται να απαλύνει το βαρύ φορτίο. Τι έρχεται τότε;

Δάκρυα; Εγώ εκεί σταμάτησα. Στα δάκρυα. Κι άλλη μια, μία και μοναδική, ήρθε μπροστά μου το κριθαρόζουμο. Το νερό της ζωής κατά που σημαίνει στα Κελτικά...

Μεσοπέλαγα και βδομάδες χωρίς λιμάνι. Και είπαμε να στήσουμε γλέντι στην πρύμη. Όλο το πλήρωμα μαζί. Αξιωματικοί και ναύτες, κουβέρτα και μηχανή και κουζίνα. Τότε ακόμη είχαμε και μαρκόνη.

Και είχαμε και μια γυναίκα. Εκτός από μένα. Γυναίκα, σύζυγο, ενός αξιωματικού. Και μέσα στο γιορτάσι σηκώθηκε κι εκείνη και χόρεψε με τον άντρα της. Μπάλο θαρρώ, αν δε με γελά η μνήμη μου μετά από τρεις δεκαετίες.

Χόρευε το ζευγάρι και χόρευαν στα δικά μας χέρια, των αζευγάρωτων, τα τσιγάρα και τα ποτήρια με το κριθαρόζουμο. Μεγάλο ποτήρια του νερού. Που έγιναν εκείνο το βράδυ ποτήρια νερού της ζωής. Και της απόγνωσης και του καημού.

Βάλε μου να πιω, να πιω για να ξεχάσω.

Δεν πρόλαβα να τελειώσω το δεύτερο. Άμαθη στο αλκοόλ με χτύπησε απότομα και ένιωσα τον κόσμο να γυρίζει με χιλιάδες στροφές, ούτε σφόνδυλος της gyro να ήταν.

Έτρεξα στην καμπίνα. Να συνέρθω. Πώς να συνέρθω; Καφέ πικρό; Και πρόκληση εμετού; Και ό,τι άλλο κατόρθωνε το ταραγμένο μυαλό να συμβουλέψει.

Μόνον εγώ; Όλοι! Κουνουπίδια κατά την έκφραση της αργκό. Και καράβι γκαζάδικο.

Με τα πολλά κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου και να μη ρεζιλευτώ όταν ήρθε η ώρα της βάρδιας. Από τότε ούτε που ξανάφερα στα χείλη μου κριθαρόζουμο. Και χαίρομαι που μαθαίνω ότι τέτοιες συνήθειες έχουν πια απαγορευτεί στα καράβια. Υπογράφεις λέει και χαρτί πως δε θα πίνεις αλκοόλ ακόμη και εκτός βάρδιας.

Απαγορευμένο όμως είναι και το χασίς. Και όμως εκείνος ο ναύτης είχε στην κατοχή του 200 ολόκληρα γραμμάρια. Πώς;

Λέω λοιπόν, και το λέω πολύ σοβαρά. Το συγκεκριμένο περιστατικό μπορεί να ήταν τυχαίο και επίσης τελείως άσχετο με όσα συνέβησαν αργότερα στο ίδιο καράβι. Αν ήταν όμως και η μοναδική εξαίρεση η κατοχή ινδικής κάνναβης στα πλοία, δε θα το έκανε τραγούδι ο Καββαδίας.

Να προβληματίσει λοιπόν το περιστατικό. Και να αντιμετωπιστεί με το μόνο όπλο του ανθρώπου. Τη γνώση. Που μπορεί να ξεκινήσει από την ανάλυση του ποιήματος και να φτάσει σε ολοκληρωμένη προετοιμασία των αυριανών πλοιάρχων για τέτοια θέματα.

Στις υπόλοιπες γνώσεις ιατρικής που πάντα διδάσκονται οι καπεταναίοι, αφού στα ελληνικά ποντοπόρα πλοία γιατρός δεν προβλέπεται στη σύνθεση, να προστεθούν και τέτοια κεφάλαια. Να ξεφύγουμε από την ξεπερασμένη αντίληψη πως τα ναρκωτικά και οι άλλες ουσίες είναι θέμα μόνο του ναυτικού δικαίου. Είναι πρωτίστως θέμα ιατρικής και δη ψυχιατρικής...

Ώσπου να γίνει αυτό, δίκιο θα έχουν τα νεαρά καπετανόπουλα να διαμαρτύρονται για όσα σε ξύλινη γλώσσα διδάσκει το ναυτικό δίκαιο. Γιατί αυτή η γλώσσα και αυτή η αντίληψη που διακατέχει τη διδασκαλία του, είναι μακράν της πραγματικότητας και μακράν της αληθείας.

Αν ήμουν λοιπόν καθηγήτρια σε ΑΕΝ και έπρεπε τέτοια θέματα να διδάξω, από την ΑΡΜΙΔΑ του Καββαδία θα ξεκινούσα. Όπως αντίστοιχα γίνεται πια στις μέρες μας στις άλλες βαθμίδες εκπαίδευσης. Εκεί που η σύγχρονη επιστήμη έχει πλέον επιβάλλει τη διαθεματική προσέγγιση της ύλης και τη σφαιρική εξέταση του κόσμου. Όχι την αποσπασματική που η βιομηχανική επανάσταση οδήγησε και ξεστράτισε την εκπαίδευση για αιώνες.

Ποίηση λοιπόν σε μελλοντικούς καπετάνιους; Για Καββαδίες θα τους ετοιμάσουμε ή για να διευθύνουν καράβια;

Στο βαθμό που παραδεχόμαστε ότι το καράβι δεν είναι μόνο λαμαρίνες και στο βαθμό που μετά τις τραγωδίες ανακαλύπτουμε και την ύπαρξη ανθρώπινου παράγοντα, ναι. Ο καπετάνιος χρειάζεται να μαθαίνει και το καράβι και τον άνθρωπο. Τη ναυτιλία και τα άλλα ναυτικά μαθήματα για να κρατάει σωστά το τιμόνι του καραβιού και την ποίηση για να ταξιδεύει με ασφάλεια και τους ανθρώπους που διοικεί.

Δε φοράμε παρωπίδες και δεν αρνούμαστε την ύπαρξη ανθρώπινου παράγοντα. Ίσα ίσα... Τον παράγοντα αυτό τον εξετάζουμε σε όλη του την έκταση. Όχι μόνο στην ενοχή και όχι μόνο εκ των υστέρων.

Και δίπλα στα μέτρα που ζητάμε για τις λαμαρίνες, την επιβολή ύπαρξης σύγχρονων μέσων πυρανίχνευσης και πυρασφάλειας σε όλα τα πλοία και ανεξαρτήτως ηλικίας τους, ζητάμε και την αντίστοιχη προετοιμασία του ανθρώπινου παράγοντα. Πώς αλλιώς;

Εκ των υστέρων μονάχα και αφού θάψουμε καμπόσους να ερχόμαστε και να μιλάμε για τον ανθρώπινο παράγοντα; Των φρονίμων τα παιδιά...

Ξέρω. Στην εποχή μας τέτοιες προτάσεις είναι καταδικασμένες να μην εισακουστούν. Είναι η εποχή που βλέπει με τα άλλα μάτια. Του μεγάλου αδερφού. Η τεχνολογία και η μηχανή θριαμβεύουν. Και ο άνθρωπος λησμονείται μέχρι τη στιγμή που θα χρειαστούμε έναν ένοχο. Η μηχανή θριαμβεύει κι εδώ. Και διαφεύγει.

Όμως εμείς είμαστε έλληνες. Ο λαός που περισσότερο από κάθε άλλον ταυτίστηκε με το υγρό στοιχείο. Από τον καιρό του παππού του Όμηρου και του Οδυσσέα και ως την εποχή του homo navigatus, του κολλητού του Νίκου Καββαδία, Γιώργου Σεφέρη. Έχουμε ποτέ προβληματιστεί σε ποιο βαθμό οι ποιητές της φυλής συνετέλεσαν στο ναυτικό της μεγαλείο;

Φυσικά και έπαιξε το δικό της ρόλο η τεχνολογία. Από την εποχή της αθηναϊκής τριήρους και του μηχανισμού των Αντικυθήρων και ως τα σύγχρονα μεγαθήρια των ωκεανών. Όμως, το ξαναλέμε, τα καράβια δεν είναι μόνο λαμαρίνες και μηχανήματα. Είναι και οι άνθρωποι που τα ταξιδεύουν.

Και "Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος" έλεγαν οι παππούδες μας. Οι έλληνες. Έτσι ταξίδεψαν και κυρίευσαν και τις θάλασσες. Ειδικά τις θάλασσες, που η απεραντοσύνη τους εκμηδενίζει τον άνθρωπο και τον κάνει άθυρμα και καρυδότσουφλο στις θελήσεις της φύσης. Με την τεχνολογία θα παλέψει ο άνθρωπος τη φύση; Και όχι με το υπερόπλο που του χαρίστηκε;

Φυσικά εννοώ την ψυχή. Τη συνείδηση, για να μιλήσουμε επιστημονικά. Την ίδια που ζήτησαν και οι ποιητές να κρατούμε άγρυπνη. "Πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου." Έγραψε ένας άλλος μεγάλος μας ποιητής, ο Σολωμός.

Να γιατί ζητάμε να μπει η ποίηση στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Όχι για να τιμήσουμε τον Καββαδία, που φυσικά και θα του άξιζε, ούτε για να δημιουργήσουμε νέους Καββαδίες. Μα γιατί εκεί είναι η θέση της. Όπως και σε ό,τι άλλο συνδέεται με ανθρώπινο παράγοντα.

Και τον άνθρωπο είναι οι ποιητές που τον έχουν μελετήσει και γνωρίσει καλύτερα από κάθε άλλον. Πέρα και από εκεί που φτάνει η επιστήμη, η δύναμη δηλαδή της λογικής.

Οι ποιητές, έγραψε ένας σύγχρονος έλληνας στοχαστής, ο Δημήτρης Λιαντίνης, είναι οι γειτονικότεροι ομότεχνοι του θεού. Και συμπλήρωσε: "Στην κύρια προσφορά του ο ποιητής είναι φορέας και μεταδότης γνώσεων." Κι έτσι ζητάμε κι εμείς να μπουν οι ποιητές στις σχολές πλοιάρχων. Όχι για ψυχαγωγία και μπλα μπλα... μα για τη γνώση τη μοναδική που μπορούν να προσφέρουν στους μελλοντικές κυβερνήτες πλοίων και ανθρώπων.

Δεν μπορώ μάλιστα εδώ να αποφύγω το συνειρμό. Ανάμεσα στα λόγια του Λιαντίνη και ενός ακόμη δασκάλου μου, εκείνου που στην Εμποροπλοιάρχων μας έμαθε Ναυτικό Δίκαιο. Μπορεί στα χρόνια που πέρασαν να ξέχασα το όνομά του, θυμάμαι όμως πάντα τι μας έλεγε για τον πλοίαρχο και τα δικαιώματα που έχει, ακόμη και δικαίωμα ζωής και θανάτου σε ορισμένες περιπτώσεις. Και εξηγούσε πως η ιδιαιτερότητα του επαγγέλματος του πλοιάρχου είχε παλιότερα οδηγήσει να τον θεωρούν ακόμη και ως πρώτο μετά το Θεό!

Θα αποφύγω τη σύγκριση στα λόγια των δύο δασκάλων μου. Αν δηλαδή οι ποιητές ή οι πλοίαρχοι είναι οι πλησιέστεροι στο Θεό άνθρωποι. Πιστεύω πως ο καθένας από τη μεριά του είχε δίκιο να υποστηρίζει την άποψή του. Και ακριβώς για τούτο οι μεν ποιητές πάντα γοητεύονται από τη θάλασσα και τους θαλασσινούς οι δε θαλασσινοί και ιδιαίτερα οι πλοίαρχοι πρέπει να βρίσκονται σε συνεχή διάλογο με τους ποιητές. Να κατέχουν τη γλώσσα τους και να διδάσκονται από τα λεγόμενά τους.

Ζητάμε λοιπόν να γίνουν και σήμερα μικροί θεοί οι πλοίαρχοι; Όχι!

Ζητάμε μόνο να γίνουν Άνθρωποι με το Α κεφαλαίο. Ολοκληρωμένες προσωπικότητες και με ευρύτητα μόρφωσης. Να μεταφέρουν όχι μόνο εμπορεύματα από τη μια άκρη της γης στην άλλη αλλά και να διαδίδουν τον πολιτισμό της χώρας μας.

Όπως ακριβώς συνέβαινε από αρχαιοτάτων χρόνων με τους έλληνες ναυτίλους.

Αυτό το ρόλο της ναυτιλίας, ως γέφυρας πολιτισμού, είναι κρίμα να μην τον διδάσκονται οι επικεφαλής των σημερινών πλοίων. Και ναι μεν περιλαμβάνεται στα καθήκοντα του υποπλοιάρχου η ψυχαγωγία του πληρώματος αλλά ποια ψυχαγωγία μπορούν οι γραμματικοί των καραβιών να προσφέρουν αν δεν έχουν τα κατάλληλα εφόδια;

Βίντεο με ταινίες κακής ποιότητας, τάβλι, μια ξεδοντιασμένη βιβλιοθήκη με αστυνομικά βίπερ... αυτά έχω να θυμάμαι από τα καράβια που πέρασα. Στα σημερινά καράβια έχουν μαθαίνω και δορυφορική τηλεόραση. Έχουν και υπολογιστές και ίντερνετ σε μερικές περιπτώσεις και βιβλιοθήκες με πολλά επαγγελματικά βιβλία υψηλής ποιότητας. Ακόμη και έτσι αληθινή αγωγή της ψυχής δεν προσφέρεται.

Είναι καιρός τα καράβια και οι ναυτικοί να γευτούν γνήσια αγαθά πολιτισμού. Μα για να γίνει αυτό χρειάζεται πρώτα ο πολιτισμός να διαβεί τις πύλες των Ακαδημιών Εμπορικού Ναυτικού. Να εμπλουτιστεί το πρόγραμμα σπουδών και με τέτοια μαθήματα.

Ποίηση και όχι μόνο.

Αυτός είναι ο τρόπος να απαλλάξεις το πλοίο από τα ναρκωτικά, το αλκοόλ και άλλες δυσάρεστες πλευρές του ανθρώπινου παράγοντα. Να κάνεις το χώρο εργασίας πιο ανθρώπινο.

Γιατί, το είπαμε, τα καράβια δεν είναι μόνο λαμαρίνες. Και η λαμαρίνα δεν πρέπει όλα να τα σβήνει. Είναι και οι άνθρωποι. Είναι κυρίως οι άνθρωποι.

Και μπορεί με τη σύγχρονη νομοθεσία να έπαψε πια ο καπετάνιος να θεωρείται ως πρώτος μετά το Θεό, όπως υποστήριζαν οι Ρωμαίοι, πρέπει όμως και το υπόλοιπο πλήρωμα να σταματήσουμε να το βλέπουμε ως σκλάβους σε ρωμαϊκές γαλέρες.

Αν έτσι αντικρίσουμε επιτέλους τον ανθρώπινο παράγοντα, θα σταματήσουμε να τον βρίσκουμε φάντη μπαστούνι στις ναυτικές τραγωδίες. Αλλά και οι ναυτικές τραγωδίες θα μειωθούν. Γιατί όταν δίνεις βάρος στον ανθρώπινο παράγοντα δεν καθορίζεις τα μέτρα ασφαλείας με την ηλικία της λαμαρίνας αλλά με βάση τα ανθρώπινα δικαιώματα. Που είναι ίδια για όλους τους ανθρώπους, είτε σε στεριά είτε σε θάλασσα. Και είτε εργάζονται σε καινούρια πλοία είτε σε παλιά.

Επειδή όμως δεν πετώ στα σύννεφα, όπως δεν ασχολούνται με νεφελοκοκκυγίες και οι αληθινοί ποιητές, γνωρίζω πως ζητάω πράγματα που δεν πρόκειται σύντομα να εφαρμοστούν. Και γνωρίζω και το γιατί. Μα όπως οι ποιητές έτσι κι εγώ δε θα σταματήσω να ονειρεύομαι το καλύτερο αύριο και έναν κόσμο πιο ανθρώπινο...

AEGEAN WIND: Στρώνουν το έδαφος να σκεπαστεί το φονικό

Στρώνουν το έδαφος να σκεπαστεί το φονικό

Σε μηχανισμό συγκάλυψης, με τη βούλα της πολιτικής κυβέρνησης και ΕΕ, παραπέμπουν τα στοιχεία που βλέπουν το φως της δημοσιότητας

«Πλωτή βόμβα» ήταν το ελληνικό φορτηγό πλοίο «AEGEAN WIND» των εφοπλιστών Κουμάνταρου, το οποίο ξημερώματα Χριστουγέννων, ταξιδεύοντας ανοιχτά της Βενεζουέλας, έγινε ο τάφος για 9 ναυτεργάτες - ανάμεσά τους και τρεις Ελληνες - όταν άρπαξε φωτιά στο κομοδέσιο.

Τα στοιχεία δείχνουν ότι πρόκειται για ένα ακόμα εφοπλιστικό έγκλημα, που φέρει ατόφια τη σφραγίδα της πολιτικής των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και της Κοινής Ναυτιλιακής Πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Πρόκειται για τις δυνάμεις εκείνες που κόβουν και ράβουν στα μέτρα της κερδοφορίας του εφοπλιστικού κεφαλαίου, από νομοθεσία, μέχρι και κανονισμούς.

Ωστόσο, όπως διαρρέεται σκόπιμα - για να προλειάνουν το έδαφος και να προετοιμάσουν σχετικά την κοινή γνώμη - το πόρισμα που φέρεται να κατέθεσε ο λιμενικός πραγματογνώμονας που έλεγξε το πλοίο, δείχνει ως υπεύθυνο για την πυρκαγιά το νεκρό Ελληνα ηλεκτρολόγο!

Στο 26χρονο πλοίο είχε εκδοθεί πιστοποιητικό από τον Αμερικανικό Νηογνώμονα ότι ήταν πλήρως αυτοματοποιημένο. Κατ' απαίτηση των εφοπλιστών, η τροποποίηση της διεθνούς σύμβασης SOLAS 1974 (σύμβαση για την ασφάλεια της ανθρώπινης ζωής στη θάλασσα) στα αυτόματα πλοία επιβάλλει να διαθέτουν αυτόματα συστήματα πυρανίχνευσης και πυρόσβεσης. Ομως σε αυτά δεν περιλαμβάνει τα πλοία που κατασκευάστηκαν πριν το 1983, δηλαδή τα υπερήλικα, όπως το «AEGEAN WIND», παρά το γεγονός ότι οι ανάγκες τους είναι περισσότερες.

Επιπλέον, στα πλοία που χαρακτηρίζονται αυτόματα, καθορίζεται και η ανάλογη οργανική σύνθεση, που είναι μικρότερη από αυτή των συμβατικών πλοίων. Αυτό το γεγονός, σε συνδυασμό με τις 9 απανωτές μειώσεις των οργανικών συνθέσεων που επέβαλαν στα ποντοπόρα πλοία οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ από το 1985 έως σήμερα, έχουν δημιουργήσει στα καράβια μια άκρως επικίνδυνη κατάσταση, που αποδείχτηκε με τον πλέον τραγικό τρόπο στο «AEGEAN WIND».

Το πρόβλημα στο «AEGEAN WIND» περιγράφεται ανάγλυφα στην απάντηση που έδωσε το Γραφείο Τύπου του υπουργείου Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας σε συγκεκριμένα ερωτήματα του «Ριζοσπάστη». Αναφέρεται ότι ανάμεσα στα άλλα αυτόματα συστήματά του, «το πλοίο έφερε και τις ενδείξεις για την κλάση του "Α1, Βylk Carrier, Circle E, + AMS, +ACCU"», η τελευταία εκ των οποίων «αποδίδεται για πιστοποίηση αυτόματου ελέγχου μη επανδρωμένου μηχανοστασίου»! Βέβαια, αυτό το εντελώς αυτόματο πλοίο που είχε πιστοποιητικό ακόμα και για μη επανδρωμένο μηχανοστάσιο, ήταν 26 ετών!

Και συνεχίζει η απάντηση ότι οι κανόνες του Νηογνώμονα με βάση αυτούς τους αυτοματισμούς του πλοίου «δεν αναφέρονται σε συστήματα πυρανίχνευσης και πυρόσβεσης στους χώρους ενδιαίτησης (κομοδέσιο)», όπως και η SOLAS 1974. Ομως δεν αναφέρει κουβέντα αν η οργανική του σύνθεση, που συμπεριλαμβάνεται στα συστήματα ελέγχου και πυρασφάλειας, επαρκούσε πλήρως και ανταποκρινόταν έστω και στους στοιχειώδεις, βασικούς κανόνες ασφαλείας.

Μηχανισμός συγκάλυψης

Σε αυτά τα πλαίσια της συγκάλυψης των ευθυνών των εφοπλιστών κινείται και η απάντηση που έδωσε η Επιτροπή της Ευρωπαϊκής Ενωσης, σε Ερώτηση που κατέθεσε ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Γιώργος Τούσσας για το «AEGEAN WIND». Οπως αναφέρεται σε δελτίο Τύπου που εξέδωσε η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα, η απάντηση αποδεικνύει ότι η Επιτροπή είναι «σταθερά προσανατολισμένη στην αντιλαϊκή κατεύθυνση της εξυπηρέτησης των συμφερόντων των εφοπλιστών».

«Στην απάντησή της η Επιτροπή - τονίζεται στο δελτίο Τύπου - παραθέτει μια σειρά γραφειοκρατικών μέτρων και κανονισμών που πάρθηκαν δήθεν για την προστασία της ανθρώπινης ζωής στη θάλασσα και αναφέρεται σε μια σειρά πιστοποιητικών ελέγχου και επιθεωρήσεων που πραγματοποιούνται από επιτροπές φτιαγμένες από το κεφάλαιο για το κεφάλαιο», αλλά και «στοιχεία» που βεβαιώνουν ότι το συγκεκριμένο πλοίο πέρασε από επιθεωρήσεις χωρίς να εντοπιστούν προβλήματα.

«Επιβεβαιώνεται η εκτίμηση του ΚΚΕ ότι έχοντας χαράξει την Κοινή Ναυτιλιακή Πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης με γνώμονα και κριτήριο την αύξηση της ανταγωνιστικότητας και του κέρδους των εφοπλιστών, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή λειτουργεί ως μηχανισμός συγκάλυψης των εφοπλιστικών ευθυνών, ακόμη και όταν το κόστος είναι ανθρώπινες ζωές», σημειώνεται στο δελτίο Τύπου.

_________________________

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 10/2/2010

http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=5496979

Το να μιλάς ακόμη για το AEGEAN WIND σημαίνει πως βλέπεις ταινίες με τον Κούρκουλο?

Γράψαμε κατ' επανάληψη πως πολύ γρήγορα βιάστηκαν μερικοί να ξεχάσουν το AEGEAN WIND και τους εννέα νεκρούς. Και είναι άλλο αυτό και άλλο να μιλάς για την τραγωδία και να δέχεσαι κριτική πως βλέπεις ταινίες με τον Κούρκουλο και εκπαιδεύεσαι από τα τηλεδικαστήρια.

Αυτό όμως ακριβώς μου συνέβη γράφοντας σε ένα φόρουμ που συμμετέχω. Και μετά από επαναλαμβανόμενη παραίνεση να μη μιλάμε για το AEGEAN WIND πριν εκδοθεί το πόρισμα. Να μην έχουμε γνώμη δηλαδή, να μην έχουμε άποψη, να μην έχουμε μνήμη.

Να θάψουμε δηλαδή και κυριολεκτικά και μεταφορικά τους εννέα συνανθρώπους μας που έχασαν τη ζωή τους και να βγάλουμε το σκασμό.

Φυσικά και δε θα τους κάνουμε το χατίρι. Θα συνεχίσουμε να γινόμασε ενοχλητικοί και να τους θυμίζουμε ότι δεν ήταν απλά ένα λάθος που οδήγησε σε τέτοια τραγωδία τα φετινά Χριστούγεννα. Ήταν εγκληματική αμέλεια στη λήψη μέτρων πυροπροστασίας. Διότι όλοι πια γνωρίζουμε ότι στο συγκεκριμένο πλοίο, λόγω λέει της χρονολογίας κατασκευής του, δεν υπήρχαν τα μέτρα εκείνα που στα σύγχονα πλοία υπάρχουν.

Φρόντισαν μάλιστα να μας παραπέμψουν εκείνοι που επιθυμούν να μην τους ενοχλούμε με τις φωνές μας, σε μια άλλη περίπτωση πυρκαγιάς. Στην πυρκαγιά που εκδηλώθηκε πριν μερικά χρόνια σε ένα κρουαζιερόπλοιο, το STAR PRINCESS.

http://www.maib.gov.uk/publications/investigation_reports/2006/star_princess.cfm

Να τη δούμε λοιπόν την περίπτωση. Και να τη συγκρίνουμε σε όλα της τα σημεία με την περίπτωση του AEGEAN WIND, ας μην τους χαλάσουμε και αυτό το χατίρι...

Έχουμε λοιπόν και λέμε. Στο κρουαζερόπλοιο Star Princess επέβαιναν 3813 άνθρωποι όταν ξέσπασε η φωτιά. Έχασε τη ζωή του από τους καπνούς ένας μόνο επιβάτης. Ο ένας από τους 3813...

Στο φορτηγό πλοίο AEGEAN WIND έχασαν τη ζωή τους 9 από τους 24.

Γιατί;

Η εξήγηση μπορεί να δοθεί από τα μέτρα πυροπροστασίας που είχε το ένα πλοίο και δεν είχε το άλλο...

Να λοιπόν γιατί μιλάμε για εγκληματική αμέλεια εκείνων που καθορίζουν τα μέτρα πυροπροστασίας με αποτέλεσμα η ζωή των ναυτικών που εργάζονται σε φορτηγά της ηλικίας του AEGEAN WIND να μετρά εκατοντάδες φορές λιγότερο από τη ζωή εκείνων που ταξιδεύουν με τα κρουαζερόπλοια. Εφαρμόζοντας το δύο μέτρα και δύο σταθμά.

Γι' αυτό ακριβώς διαμαρτυρόμαστε. Και για το ίδιο θέμα διαμαρτυρήθηκε και ο θείος του νεκρού ανθυποπλοιάρχου του AEGEAN WIND.

http://kapetanisses.blogspot.com/2010/01/aegean-wind_04.html

Που δεν είχαν ληφθεί τα κατάλληλα μέτρα. Με αποτέλεσμα να θρηνήσουμε τόσους νεκρούς...

Τι άλλο μπορεί να μας πει το πόρισμα; Και πώς μπορεί να δικαιολογήσει αυτή τη διαφορά στην αντιμετώπιση της ανθρώπινης ζωής;

Τρομακτικό λοιπόν να βλέπεις ανθρώπους να επιχειρούν αυτό το αδιάσειστο στοιχείο να το υποβιβάζουν σε θέμα ταινίας... και να ειρωνεύονται όσους ασχολούνται ακόμη με την τραγωδία του AEGEAN WIND πως τάχα και καλά βλέπουν ταινίες με τον Κούρκουλο και εκπαιδεύονται από τηλεδικαστήρια.

Αλήθεια, αυτοί που σερβίρουν τέτοιες απόψεις πού ακριβώς εκπαιδεύονται; Και τι πρεσβεύουν με τις παραινέσεις που μας απευθύνουν να μη μιλάμε για το AEGEAN WIND και να περιμένουμε σιωπηλοί να βγει μετά από μήνες το πόρισμα;

Πολύ βολικό μα την αλήθεια. Να ξεχάσουμε το AEGEAN WIND και να αφήσουμε τους ειδικούς και μόνο να ασχολούνται με την υπόθεση. Τόσο βολικό που να αποκαλύπτει και τις προθέσεις εκείνουν που καταθέτουν τέτοιες απόψεις...

Τα εκατομμύρια στη Σομαλία και οι επιδιώξεις

Σε συνέχεια του προηγούμενου άρθρου, για την προκλητική συνδρομή στο πλοίο Filitsa, και το σχόλιο που έγινε για το ταμείο από το οποίο προέρχονται τα χρήματα αυτής της συνδρομής, ώρα να δούμε ποια άλλα χρήματα δίνονται εκεί κάτω, από ποιους, σε ποιους και κυρίως ποια η σκοπιμότητα.

Οι πληροφορίες μας βασίζονται στο ακόλουθο άρθρο του Ριζοσπάστη, με ημερομηνία δημοσίευσης 26 Απριλίου 2009:

http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=5052689

Στρατιωτική ατζέντα πίσω απ' τη «δωρεά» εκατομμυρίων δολαρίων...

«Δε χρειαζόμαστε ξένη επέμβαση όταν υπάρχει ειρήνη στη Σομαλία»

γράφει εύστοχα το πανό διαδηλωτών από προ δύο ετών κινητοποίησή τους στην πρωτεύουσα Μογκαντίσου...

Το γνωστό «ανθρωπιστικό» προσωπείο ξαναέδειξαν στα μέσα της περασμένης βδομάδας στις Βρυξέλλες γνωστές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις όπως οι ΗΠΑ και οι ΕΕ, αλλά και μικρότερες χώρες απ' τον Αραβικό Σύνδεσμο και το Συμβούλιο Συνεργασίας του Περσικού Κόλπου. Αξιωματούχοι απ' τις συγκεκριμένες χώρες αποφάσισαν να «δωρίσουν» τους επόμενους 12 μήνες στη Σομαλία 250.000.000 δολάρια. Ποσό που θα έκανε πράγματι «αίσθηση» και θα ευεργετούσε το σομαλικό λαό εάν διοχετευόταν για την ανάπτυξη και τη δημιουργία βασικών υποδομών που λείπουν απ' τη χώρα...

Ωστόσο, κανένα απ' αυτά τα εκατομμύρια δεν προορίζεται για τους αναξιοπαθούντες Σομαλούς, εκ των οποίων 3.200.000 στο κεντρικό τμήμα της χώρας προσπαθούν να επιβιώσουν απ' τη μακρόχρονη πληγή της ξηρασίας και εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι φυτοζωούν σε προσφυγικούς καταυλισμούς λόγω των πρόσφατων αιματηρών συγκρούσεων και της αμερικανο-αιθιοπικής επέμβασης...

Ολα αυτά τα εκατομμύρια θα πάνε για:

α) τη συγκρότηση σώματος περίπου 10.000 Σομαλών αστυνομικών και
β) 6.000 ανδρών που θα απαρτίσουν τις σομαλικές χερσαίες δυνάμεις «ασφαλείας»
γ) το διπλασιασμό της «ειρηνευτικής» αποστολής της Αφρικανικής Ενωσης στη Σομαλία (AΜΙSOM) που σήμερα απαρτίζεται από 4.600 Ουγκαντέζους και Μπουρουντιανούς στρατιώτες
δ) την προετοιμασία του εδάφους για την άφιξη κυανοκράνων του ΟΗΕ.

Βασικός στόχος των παραπάνω σομαλικών και ξένων δυνάμεων θα είναι η πάταξη των πειρατών στον Κόλπο του Αντεν. Γιατί; Μα για να προστατευτούν τα διεθνή ναυτιλιακά συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και να συνεχίσουν απρόσκοπτα οι ξένες δυνάμεις να ληστεύουν τον αλιευτικό πλούτο της Σομαλίας ή να ρυπαίνουν το Κέρας της Αφρικής με τόνους τοξικών και χημικών αποβλήτων (όπως άλλωστε έκαναν έως και πριν λίγα χρόνια...).

Ρεσιτάλ υποκρισίας

Απ' αυτό το ρεσιτάλ υποκρισίας που έδωσαν τάχα για την «ασφάλεια και τη σταθερότητα στη Σομαλία» διάφορες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, δεν έλειψαν ούτε οι μεγαλόστομες κορώνες για τη δήθεν καταπολέμηση των «αληθινών αιτιών της πειρατείας» (όπως έκανε ο πρόεδρος της Κομισιόν της ΕΕ Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο), ούτε τα σενάρια των ΗΠΑ για μία «νέα στρατηγική πολιτική» έναντι του Μογκαντίσου. Ο μεν Μπαρόζο καμώθηκε ότι νοιάζεται για τις«αληθινές ρίζες» του προβλήματος στη Σομαλία «όπως η αναρχία και η φτώχεια», ενώ την ίδια ώρα ο Επίτροπός του για ζητήματα Αλιείας αναζητούσε τρόπους για επάνοδο των «νόμιμων» οργανωμένων αλιευτικών συμφερόντων της ΕΕ στα σομαλικά και παρακείμενα διεθνή ύδατα που έχουν υποστεί πλήγμα απ' την έξαρση της πειρατείας και ως εκ τούτου δυσκολεύονται να βάλουν χέρι στον αλιευτικό πλούτο της σομαλικής θάλασσας...

Παράλληλα, ο Αμερικανός υφυπουργός Εξωτερικών (για τις αφρικανικές υποθέσεις) Φίλιπ Κάρτερ, διέδιδε σε διεθνή ΜΜΕ ότι η Ουάσιγκτον προσανατολίζεται στον καθορισμό μίας «διαφορετικής» στρατηγικής έναντι της Σομαλίας, που δε θα μοιάζει ούτε με την επέμβαση των αρχών της δεκαετίας του '99 (αποστολή Αμερικανών στρατιωτών για δήθεν ανθρωπιστικούς λόγους που κατέληξε σε τραγωδία για τις ΗΠΑ), ούτε με τις (σε συνεργασία με την Αιθιοπία) επιδρομές της κυβέρνησης Μπους την τελευταία διετία... Το «καινούριο» στοιχείο της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής πολιτικής θα είναι ο πλήρης (ει δυνατόν) προσεταιρισμός των μετριοπαθών ισλαμιστών του νυν Σομαλού προέδρου Σεΐχη Σαρίφ Αχμέντ και η πλήρης «γέννεση και υιοθεσία» των υπό διαμόρφωση σομαλικών Ενόπλων Δυνάμεων και της σομαλικής Ακτοφυλακής απ' το «φιλέσπλαχνο» Πενταγώνο και τις αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες, που με το αζημίωτο θα «προσφέρουν» όπλα, εκπαίδευση, τεχνογνωσία κλπ.

Σ' αυτό το παιχνίδι ο νυν Σομαλός Πρόεδρος εμφανίζεται πρόθυμος συμπαίχτης. Λίγο πριν βρεθεί στις Βρυξέλλες δήλωνε απ' το Κάιρο στη λιβανέζικη εφημερίδα «Ντέιλι Σταρ» πως προτιμά την ενίσχυση των σομαλικών χερσαίων δυνάμεων ώστε να δράσουν αυτές κατά των πειρατών αντί μίας ξένης χειρουργικής επέμβασης (όπως αυτές επί κυβέρνησης Τζ.Ου. Μπους) στο έδαφος της Σομαλίας για τον απλούστατο λόγο πως «σπάνια πετυχαίνουν το στόχο τους»... Ο πρόεδρος Αχμέντ ζήτησε έτσι ανοιχτά «εκπαίδευση και εξοπλισμό των σομαλικών Ενόπλων Δυνάμεων και τη συγκρότηση σομαλικής Ακτοφυλακής» ή τη δημιουργία ένοπλων παρατηρητηρίων σε τμήματα της σομαλικής ακτογραμμής (μήκους 3.500 χλμ.).

Συμπτωματικά, το ίδιο διάστημα στελέχη του Στέιτ Ντιπάρτμεντ διέψευδαν πως οι ΗΠΑ σχεδιάζουν να επαναλάβουν τις «χειρουργικές επιδρομές» της κυβέρνησης Μπους είτε κατά «ισλαμιστών τρομοκρατών» είτε σε επίγειες βάσεις Σομαλών πειρατών. Γιατί; Μα διότι τα στελέχη του Στέιτ Ντιπάρμεντ πιθανολογούν (μάλλον εύστοχα) πως κάτι τέτοιο θα μπορούσε να ενώσει τις δυνάμεις των Σομαλών πειρατών με τους ακραίους ισλαμιστές της ένοπλης οργάνωσης «Αλ Σαμπάμπ». Οργάνωση που προσπάθησε κατά διαστήματα να αποσπάσει τη συμπάθεια του σομαλικού λαού οργανώνοντας επιθέσεις αρχικά κατά του αιθιοπικού στρατού κατοχής (που αποσύρθηκε προ μηνών) και έπειτα κατά των «ειρηνευτικών» δυνάμεων της Αφρικανικής Ενωσης με απώτερο στόχο την επιβολή σκληρού ισλαμικού νόμου (Σαρία)...

Προτείνουν ενίσχυση του ΝΑΤΟ

Σ' όλα αυτά θα πρέπει να επισημανθεί και η από κοινού πρόταση που απηύθυναν τη Δευτέρα οι υπουργοί Εξωτερικών ΗΠΑ και Ολλανδίας για διεύρυνση της εντολής δράσης της αντιπειρατικής ΝΑΤΟικής αρμάδας στον Κόλπο του Αντεν ώστε να συλλαμβάνονται, να ανακρίνονται και να κρατούνται όσοι Σομαλοί πειρατές πιάνονται στα πράσα... Είναι σχεδόν βέβαιο ότι η αμερικανο-ολλανδική πρόταση θα εισακουστεί και από τα άλλα μέλη του ΝΑΤΟ, ο απερχόμενος ΓΓ του οποίου Γιαπ ντε Χουπ Σέφερ, έσπευσε να την επικροτήσει λέγοντας ότι για να είναι αποτελεσματική θα πρέπει να έχει και διάρκεια «σε βάθος χρόνου»...

Κοντολογίς, τα σχέδια και οι προθέσεις των ιμπεριαλιστών χρησιμοποιούν προσχηματικά την πειρατεία ώστε να έχουν ρόλο και λόγο σε μία νευραλγική γεωπολιτικά περιοχή της ανατολικής Αφρικής που βλέπει και προς την Αραβική Χερσόνησο και προς τα διεθνή ναυτιλιακά περάσματα με προορισμούς σημαντικές (για τον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό) περιοχές της νότιας και ανατολικής Ασίας...

Ετσι, όσα εκατομμύρια δολάρια και να δοθούν απ' αυτούς θα είναι για τους «λάθος» λόγους. Ο σομαλικός λαός για να ορθοποδήσει, θα πρέπει να παλέψει... Με την πραγματική βοήθεια και αλληλεγγύη των λαών και όχι με τα «δώρα» - «Δούρειους Ιππους» των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων...

Δέσποινα ΟΡΦΑΝΑΚΗ

_____________________

ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΜΕΤΑ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ:

Για να βάζουμε λοιπόν τα πράγματα στη θέση τους και να μην ξεχνιόμαστε τι είδους παιχνίδια παίζονται εκεί κάτω στο κέρας της Αφρικής.

Μια καλά στημένη επιχείρηση των ΗΠΑ και της ΕΕ που εμπλέκει στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και την πατρίδα μας και αναγκάζει και το λαό μας που κατά τα άλλα τον κατακρίνουν για την οικονομική του δυσπραγία να προσφέρει κι αυτός στην επιτυχία των σχεδίων και των ιμπεριαλιστών και των καπιταλιστών, ντόπιων και ξένων.

Έτσι όταν ακούμε το ΤΑΜΕΙΟΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΙΟΝ και σφίξτε ακόμη το ζωνάρι, να ξέρουμε πού πάνε τα λεφτά και για ποιον σκοπό. Και να ξέρουμε ότι και το δικό μας ξεζούμισμα στην ίδια λογική είναι ενταγμένο. Θυσία και βορά στα όρνεα του ιμπεριαλισμού και του καπιταλισμού.

Φυσικά με το όλο ζήτημα των ιμπεριαλιστικών σχεδίων στην περιοχή είναι στενά δεμένο και το άλλο μεγάλο πρόβλημα της πατρίδας μας. Η λαθρομετανάστευση. Παίζουν εκεί κάτω τα παιχνίδια τους ΝΑΤΟ, ΗΠΑ και ΕΕ και ένα μέρος των λαών που πλήττονται παίρνουν τη στράτα της μετανάστευσης. Αναγκαστικά οι περισσότεροι περνάνε από τις δικές μας θάλασσες, από το Αιγαίο, τη μεγάλη πύλη εισόδου στην Ευρώπη εδώ και χιλιετίες.

Ποιος εδώ κρατάει "θερμοπύλες"; Αφενός το Πολεμικό Ναυτικό και αφετέρου η Ακτοφυλακή ή Λιμενικό Σώμα ή όπως αλλιώς τέλος πάντων το λένε αυτό το σώμα με όλες τις πρόσφατες ρυθμίσεις.

Αντί λοιπόν να κλαίγονται οι Ακτοφύλακες για όσα χουνέρια τους έχουν βρει με τις πρόσφατες πολιτικές επιλογές, είναι καιρός να αντιληφθούν ότι όσα τραβάνε είναι στενά δεμένα με όσα συμβαίνουν εκεί κάτω στη Σομαλία. Τι οδοιπορικά ζητάνε και τι να μη διαλυθεί το σώμα και τι στενοχώρια τραβάνε που το πρώην ΥΕΝΑΝΠ ούτε ξέρουμε πια σε ποια υπουργεία μοιράστηκε... Η ουσία είναι πως αυτές οι επιλογές καταλήγουν στο να μένει το Αιγαίο στο έλεος και ταυτόχρονα μην ξεχνάμε τι έγινε και με τη Frontex και το δικαίωμα που δόθηκε στην Τουρκία!!!!!!!!!!!!! να επεμβαίνει στα δικά μας νερά.

Ας ξυπνήσουμε πριν είναι πολύ αργά για τη χώρα μας. Διότι όλα όσα συμβαίνουν τριγύρω είναι τμήματα του ίδιου σχεδίου. Πχ το καινούριο με την παροχή ιθαγένειας στους μετανάστες. Μια χαρά τους ξερριζώνουν οι ιμπεριαλιστές και οι καπιταλιστές από τις δικές τους πατρίδες και μετά ψάχνουν τόπο να τους πετάξουν. Και βρήκαν την Ελλάδα να τους κάνει μάλιστα και πολίτες της.

Ποια Ακτοφυλακή αναζητάτε; Ποιος χρειάζεται Ακτοφυλακή;

Το μόνο που χρειάζονται είναι να στέλνουν πολεμικά πλοία εκεί κάτω στη Σομαλία. Γιατί λέει εκεί κάτω κινδύνευσαν τρεις Έλληνες!!!!!!!!!!!!!!!!!

Για τα υπόλοιπα εκατομμύρια των Ελλήνων γιατί δε δίνουν δεκάρα;

Γιατί αφήνουν τα νησιά χωρίς συγκοινωνία;

Γιατί δεν μπορούν να πετάξουν τα σούπερ πούμα;

Γιατί διαλύθηκε το Ναυτιλίας;

Γιατί γραμμένους τους έχουν στα παλιά τους παπ0ύτσια ακόμη και τους διαπιστευμένους ναυτιλιακούς συντάκτες και τους αφήνουν χωρίς ενημέρωση;

Είναι τόσο δύσκολο να το δούμε ότι όλα αυτά τα γιατί έχουν την ίδια ρίζα;

Ως πότε θα παίζουμε το παιχνίδι της Λερναίας ύδρας; Και της αποσπασματικής αντίδρασης στο θηρίο; Ας έχει εκατό κεφάλια και αμέτρητα χέρια. Ένα είναι το θηρίο. Και λέγεται ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ....

Αυτός γεννά με την ακόρεστη δίψα του για χρήμα και τον ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ. Φτάνοντας ακόμη και στον πόλεμο για να εξασφαλίσει κέρδη. Χωρίς καθόλου να λογαριάζει τον άνθρωπο. Μόνο για να γεμίσει η μπάνκα. Το ταμείο!!!

Αυτό είναι και το ταμείο που χρηματοδοτεί όλο το θίασο. Για να χορεύει καρσιλαμά κατά το ρυθμό που διατάζουν τα αφεντικά...

Και βλέπω επάνω στη σκηνή πλήθος μεγάλο. Και το μεγάλο θιασάρχη βλέπω, να τραβά τα νήματα. Ακόμη και νήματα που κουνάνε φουσκωτά με πειρατές... τους πολύ βολικούς πειρατές της Σομαλίας...

http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=4750426

"Γι' αυτό και δεν υπερβάλλουν ορισμένοι αναλυτές που υποστηρίζουν πως ακόμη και εάν δεν υπήρχαν σήμερα πειρατές στον Κόλπο του Αντεν, κάποιοι θα τους είχαν εφεύρει... "