BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

Επέτειος 30 χρόνων σήμερα για τις Ελληνίδες Καπετάνισσες


Σαν σήμερα, 10 Ιουλίου, έλαβαν το πτυχίο τους οι πρώτες γυναίκες απόφοιτες από δημόσια σχολή Πλοιάρχων και συγκεκριμένα από την ΑΔΣΕΝ ΠΕΙΡΑΙΑ:


10 ΙΟΥΛΙΟΥ 1980

ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΠΤΥΧΙΩΝ

ΣΤΗΝ ΑΔΣΕΝ ΑΣΠΡΟΠΥΡΓΟΥ


Διακρίνονται στην κάτω σειρά από αριστερά προς τα δεξιά:

Η αρχηγός της σχολής, Μυρτώ Μάσχα και οι: Λίνα Βασιλάκη, Άννα Χατζησταύρου, Ελένη Μποζώνη, Πόπη Σπηλιοπούλου, Αμαλία Γιαννίτσαρη, Ματίνα Γαβρήλου, Σπυριδούλα Δεληγιάννη, Μαρία Σαχανά, Μαίρη Ιωαννίδου, ενώ ο φακός έχει κόψει στη δεύτερη φωτογραφία την Ολίβια Φίλιου.

Στην επάνω σειρά και πάλι από αριστερά προς τα δεξιά, διακρίνονται:

Γιούλα Παναγοπούλου, Βάσω Μυρωνάκη, Μαρία Λαμπρίδου, Ντιάνα Σκούπα, Αριάδνη Τομπουλίδου, Κατερίνα Πουλακάκη, Μαίρη Λούντα, Σοφία Λάμπου, Ντίνα Κρανίτου, Λία Χατζηκώστα, Ελένη Περιστέρη, Χρύσα Πασχαλίδου, Πόπη Θιακού. Κομμένες και εδώ από το φακό η Αντωνία Μουρκόγιαννη, πρώτη από αριστερά στην επάνω σειρά, και η υπαρχηγός της σχολής, Ελένη Τσινιάρη, τελευταία δεξιά.

Δεν υπάρχουν στη φωτογραφία (και δεν μπορώ να θυμηθώ γιατί) οι ακόλουθες συσπουδάστριές μας:

Σταγοπούλου Βάσα, Τσιολάκη Φωτεινή και Γρατσέα Σούλα.

Σύνολο 29... πρώτες απόφοιτοι γυναίκες από ελληνική Δημόσια Σχολή Εμπορικού Ναυτικού Πλοιάρχων.

Με τα πτυχία στο χέρι και με το χαμόγελο στα χείλη...

Τριάντα χρόνια μετά, βλέποντας τις φωτογραφίες αποφοίτησης, δεν ξέρω ποια θα χαμογελούσε. Ή θα ένιωθε πικρία γιατί άλλα περιμέναμε και άλλα μας έφερε η ζωή.

Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κάθε αρχή και δύσκολη. Και μπορεί εμείς να σταματήσαμε νωρίς τη θάλασσα όμως ο θεσμός συνεχίστηκε και αρκετές πια γυναίκες έχουν φορέσει τα τέσσερα γαλόνια του πρώτου πλοιάρχου. Και βέβαια υπάρχουν σήμερα στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού δεκάδες κοπέλες που σπουδάζουν. Όχι μόνο πλοίαρχοι αλλά και μηχανικοί. Να σημειώσω εδώ ότι και στα δικά μας χρόνια υπήρχαν κι άλλες κοπέλες στις σχολές, που σπούδαζαν ασυρματίστριες. Τώρα πια οι ασυρματιστές έχουν καταργηθεί και η αντίστοιχη σχολή έχει πάψει να λειτουργεί.

Αξίζει νομίζω εδώ να σημειώσω και τα ονόματα των κοριτσιών που μπήκαν στη σχολή μας τον επόμενο χρόνο από μας, όπως τα έχω σε κατάσταση εκείνου του καιρού:

Σαΐνη Χριστίνα, Τζατζιμάκη Δέσποινα, Μαυροφρύδου Ελευθερία, Ταβουλάρη Χρυσούλα, Μαρούδα Μαριάννα, Κανατά Μαρία, Λαμπαδαρίου Μαρία, Δαμιανού Αικατερίνη, Καπετανάκη Αικατερίνη, Κατσικαδάκου Ευαγγελία, Μεϊμετέα Σταυρούλα, Ανδριοπούλου Θεοδώρα, Αρβανίτη Πρεβεζάνου Ευγενία, Κορίνη Χαρίκλεια, Μπουμπουράκη Αθανασία, Σαράντου Μαρία, Καπασάκη Γεωργία, Κουκουτσά Πολυτίμη, Λαμπροπούλου Ευαγγελία, Μάρκεν Αικατερίνη, Καραμάνου Αικατερίνη, Αγγελοπούλου Σοφία, Ζάγκα Αντωνία, Ηλιοπούλου Νικολία, Καταπόδη Ελπίδα, Κωνσταντοπούλου Ευνομία, Κωνσταντοπούλου Στυλιανή, Λίτσα Χούμα Μαρία, Μανουσάκη Αικατερίνη, Ρετζέπη Αικατερίνη, Νεοφύτου Κυριακή.

Ελπίζω να έγραψα σωστά τα ονόματα, γιατί η κατάσταση έχει τα χάλια της, τι περιμένεις μετά από τρεις δεκαετίες;

Ενώ για να διορθωθεί η επίτηδες απόδοση των μικρών δικών μας ονομάτων με τα υποκοριστικά που τότε χρησιμοποιούσαμε, δημοσιεύεται το άρθρο από τη Βραδυνή με τα ονόματα των πρώτων εισακτέων γυναικών σε σχολή πλοιάρχων, αν και περιλαμβάνονται και κοπέλες που τελικά δε φοίτησαν ενώ σε κάποιες άλλες ο δαίμων του τυπογραφείου τους άλλαξε το όνομα...


Δυο χρόνια. Δυο πανέμορφα χρόνια στη σχολή. Φοίτηση στο χώρο του ΚΕΣΕΝ, στο Ρέντη. Πρακτικές ασκήσεις στον Ασπρόπυργο και ταξιδάκια με το ιστιοφόρο Ευγενίδης.

Δεν ξεχνάμε από τα χρόνια εκείνα τον πολυαγαπημένο μας διευθυντή σπουδών, κ. Λεωνίδα Γαβαλά, πλοίαρχο Ε.Ν. Πατέρας στάθηκε για όλες μας. Και είναι κρίμα που στην αναμνηστική φωτογραφία δεν υπάρχει κι εκείνος. Οι σχολές βλέπετε ήταν υπό τη διοίκηση του Λιμενικού Σώματος και προτιμήθηκε η παρουσία του διοικητή της σχολής και όχι εκείνου που είχε την ευθύνη της μόρφωσής μας.

Φροντίσαμε όμως εμείς, έστω και 28 χρόνια μετά, να τιμήσουμε τον καπετάν Λεωνίδα.


Με μία αξέχαστη συνάντηση για καφέ στο Πασαλιμάνι... Και τα βλέμματα των άλλοτε μαθητριών και νυν ώριμων κυριών κοντά στα ήντα, μαρτυρούν την αγάπη στο δάσκαλο. Όπως και το δικό του ύφος αποκαλύπτει ότι τα αισθήματα ήταν αμοιβαία.

Λέγαμε να επαναλάβουμε αυτή τη συνάντηση με αφορμή τα τριάντα χρόνια. Δυστυχώς δεν έγινε... Ας ελπίσουμε όμως να γίνει κάποια στιγμή και ας μην είναι επετειακή.

Πάντως αρκετές από μας κρατάμε στενή φιλική σχέση και δε χρειάζεται επίσημη συνάντηση για να τα λέμε. Η φοίτηση στη σχολή μας έφερε πολύ κοντά τη μία στην άλλη, αρκετές έδεσαν τη φιλία και με κουμπαριές, και μπορώ να πω ότι αισθανόμαστε μεταξύ μας τόσο αγαπημένες σαν να είμαστε αδερφές και όχι απλά συμμαθήτριες για δυο χρόνια...

Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που μας ένωσε τόσο δυνατά. Υποθέτω τα κοινά μας όνειρα για κάτι τόσο δύσκολο και συνάμα γοητευτικό όσο το επάγγελμα της γυναίκας αξιωματικού καταστρώματος. Μπορεί και ο φόβος μπροστά στο καινούριο... Ό,τι και να ήταν, δεν έχει σημασία. Μόνο αυτή η αγάπη που κρατά αμείωτη παρά τα χρόνια που πέρασαν. Και θα κρατήσει μέχρι να φύγουμε για το άλλο ταξίδι.

Χρόνια πολλά μας, καπετάνισσες!

Και με υγεία να γιορτάσουμε πολλές ακόμη δεκαετίες!!!

6 σχόλια:

  1. Σας πεθύμησα.
    Να κανονίσουμε μια συνάντηση τώρα που έρχονται και γιορτές?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΕΣ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΑΛΛΑ ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΑΝ ΟΝΕΙΡΑ ΓΙΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ.ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΓΟ ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΣΥΡΜΑΤΙΣΤΡΙΕΣ ΠΟΥ ΠΡΩΤΟΜΠΗΚΑΝΕ ΣΤΗΝ ΣΧΟΛΗ ΚΑΙ ΨΑΧΝΩ ΚΑΙΡΟ ΤΩΡΑ ΝΑ ΒΡΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΓΕΝΙΚΟ ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΚΟΡΙΤΣΙΩΝ.ΟΜΩΣ ΒΡΙΣΚΩ ΠΑΝΤΟΥ ΚΛΕΙΣΤΕΣ ΠΟΡΤΕΣ.ΙΣΩΣ ΕΣΕΙΣ ΞΕΡΕΤΕ ΠΟΥ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΒΡΩ ΚΑΤΑΛΟΓΟ ΤΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΩ.ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΣΒΕΣΤΑ ΑΦΡΟΔΙΤΗ .AN MPOREITE ΔΩΣΤΕ ΜΟΥ ΟΤΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΕΧΕΤΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ.ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολύ καλή ιδέα, Ευγενία. Να το κανονίσουμε. Γιατί όχι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπητή Αφροδίτη, ο τρόπος να βρεις συναδέλφισσες είναι νομίζω να κάνεις κι εσύ ένα μπλογκ για Ασυρματίστριες ή μια ομάδα στο face book. Εμάς και τα δύο μας βοήθησαν πολύ να βρούμε η μία την άλλη. Αν θέλεις μάλιστα μπορείς να γραφτείς και στο δικό μας γκρουπ στο φέις μπουκ. Ίσως μέσω των μελών μας εντοπίσεις και δικές σου συναδέλφισσες. Εμείς πάντως όλες τις γυναίκες της θάλασσας τις αισθανόμαστε αδερφές μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. αφροδιτη γεια σου ειμαι η αναστασια παπαγιαννη που πηγαιναμε μαζι στη σχολη στον πειραια.ψαχνω και εγω να σας βρω,αν θελεις στειλε μου στο facebook στο ονομα αναστασια νεαμονιτου,η οποια κοπελα μπορει απο τις ασυρματιστριες του 1980 στην οδο νοταρα,θα χαρω παρα πολυ.Και σεις καπετανισσες ναστε παντα καλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αναστασία, εύχομαι να βρεις την Αφροδίτη. Εμείς πάντως σε περιμένουμε να γραφτείς στο γκρουπ για τις καπετάνισσες στο face book https://www.facebook.com/groups/42398879619/

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Welcome onboard! Αφήστε μας το μήνυμά σας και θα προσπαθήσουμε να σας απαντήσουμε το συντομότερο δυνατό. Εκτός αν αλλού αρμενίζουμε... Οπότε κουράγιο μέχρι να καταπλεύσουμε και πάλι στο λιμάνι...

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο

10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.