Αχ, τι μου θύμισες το φίλο μου το Στέλιο...

Στο ταραγμένο απόηχο της μέρας και των φωνών του πλήθους στις παρελάσεις απ' άκρη σ' άκρη της Ελλαδίτσας μας, ήρθε ένα σχόλιο στο ιστολόγιο να μου θυμίσει το φίλο μου το Στέλιο. Το Στέλιο το Σεβαστάκη.

http://kapetanisses.blogspot.com/2011/02/blog-post_2622.html

Πάει καιρός που έφυγε ο Στέλιος. Για πάντα. Γιατί αλλιώς μια ζωή στο φευγιό ήταν. Κι όχι μονάχα που ήτανε θαλασσινός. Ο Στέλιος ήταν άνεμος. Κι άνεμος δε στέκεται. Και ποτάμι αφρισμένο. Βάρδα μην έμπαινες εμπόδιο μπροστά του. Σε σήκωνε και σε έπαιρνε.

Έτσι έγινε και τότε με την ένωση ναυτών που την κρατάγανε με κόλπα και μαγειρέματα τα τσιράκια των αφεντικών. Πιάνει ο Στέλιος το Γεράσιμο και τα άλλα τα παιδιά και μπουκάρουνε μια μέρα στην ΠΕΝΕΝ και πέταξαν έξω τα τσιράκια. Λέγαν πως δεν τους άρπαξε απλά από το γιακά. Πως έπεσε έλεγαν και ξύλο. Δεν ήμουν εκεί και δεν παίρνω όρκο. Μα το άκουσα να το λένε άνθρωποι που τα έζησαν τα πράγματα. Κι ούτε άκουσα ποτέ το Στέλιο να το διαψεύδει. Πως μπήκαν με στειλιάρια στα γραφεία κι έγινε το έλα να δεις.

Τούτες πάλι τις μέρες, τις αναποδογυρισμένες, πάλι για ξύλο μετά μουσικής, ή μάλλον μετά συνθημάτων, γιόμισαν τα δελτία στα κανάλια και τα φόρα του διαδικτύου. Ο Στέλιος πια δεν είναι εδώ, το είπα. Δεν το έριξε ο Στέλιος αυτό το ξύλο. Κι όποιος το έριξε δε βγήκε να το παραδεχτεί. Μόνο από διαψεύσεις χορτάσαμε. Κι από δικαιολογίες. Όλοι θύματα. Κανένας θύτης.

Εγώ πάλι δεν ήμουν εκεί. Και όρκο δε θα πάρω. Ποιος έκαμε την αρχή και ποιος βρέθηκε σε νόμιμη άμυνα. Ξέρω μονάχα τι είδαν τα μάτια μου στις φωτογραφίες.











Ναι, και στα δικά μου χρόνια έπεφτε ξύλο. Μα ήταν παλικάρια οι άνθρωποι. Δεν έδερναν και μετά το έπαιζαν αθώες περιστερές. Ούτε και το κοκορεύονταν βέβαια. Αλλιώς δε θα ήταν άνθρωποι μα ζώα. Και μάλιστα της ζούγκλας.

Οι άλλοι όμως που γεμίσανε τα εξάστηλα των εφημερίδων με τις κλάψες τους και τόσες μέρες μετά ακόμη να παραδεχτούν τι έγινε στο Σύνταγμα, τι ακριβώς είναι; Να υποθέσω ότι δεν πήραν χαμπάρι ότι η φάτσα τους κάνει το γύρο του διαδικτύου; Και πως ο κόσμος το έχει τούμπανο;

Κι ήρθες εσύ απόψε, με το σχόλιό σου για το Στέλιο, να μου θυμίσεις τις εποχές που οι ναυτεργάτες φορούσαν παντελόνια. Και δεν κρύβονταν ούτε πίσω από το δάχτυλό τους ούτε στις φούστες της Αλέκας. Έδειραν, έλεγαν οι άλλοι. Και το άκουγαν σοβαροί σοβαροί και δεν έλεγαν τίποτε. Γιατί είχαν δείρει. Και δικαιολογία δεν υπήρχε. Ούτε η ευχαρίστηση του νταή που αυτό... και δέρνει. Μόνο αναγκαιότητα αδήριτη. Κάποιος να γίνει ο κακός. Όπως κι ο στρατιώτης στον πόλεμο. Που σκοτώνει γιατί πρέπει να σκοτώσει.

Δε λέω πως είναι της ηθικής η βία και το ξύλο. Δεν είναι! Μα έχει και η βία και το ξύλο τη δική τους ηθική. Και τη δική τους λεβεντιά όσοι δέρνουν δίχως να απολέσουν ούτε δράμι ηθικής. Και πρώτα πρώτα την ειλικρίνεια, να παραδέχεσαι τι έκαμες. Ακριβώς ότι έκαμες.

Να έρθεις δηλαδή και να μου πεις γιατί άρπαξες το στειλιάρι. Γιατί το σήκωσες και όρμησες πάνω στους άλλους. Και γιατί το κοπάναγες πάνω σε ανθρώπους που δε φορούσαν κουκούλα. Την αλήθεια όμως, ε; Όπως κι ο Στέλιος. Την καθαρή και όλη την αλήθεια.

Κι όχι τα ψέματα. Που μας φλομώσατε τόσες μέρες...