ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ

BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

Φοβούμενοι την απέλαση προτίμησαν να πνιγούν!!!

Ένα ακόμη τραγικό γεγονός έρχεται να αμαυρώσει την εικόνα της χώρας μας διεθνώς. Ο πνιγμός των μεταναστών στο λιμάνι της Σούδας, στην Κρήτη.

Όπως διαβάζουμε στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, οι μετανάστες πήδησαν από το καράβι που τους μετέφερε στη Σούδα και προερχόμενοι από τη φλεγόμενη Λιβύη.

Συνολικά πήδησαν στη θάλασσα 49 μετανάστες, εθνικότητας Μπαγκλαντές. Οι 35 έχουν κιόλας ανασυρθεί σώοι. Τρεις νεκροί... Και συνεχίζονται οι έρευνες για τους υπόλοιπους 11 που αγνοούνται.

Εικάζεται ότι οι μετανάστες προέβησαν στην απονεννοημένη πράξη τους φοβούμενοι ότι οι ελληνικές αρχές θα τους απελάσουν. Για να καταλάβουμε τι σημαίνει απέλαση για τους ανθρώπους αυτούς. Τι φοβερό πράγμα είναι. Που τους εξωθεί ακόμη και να πέσουν στα παγωμένα νερά. Και να βγάλουμε έγκαιρα συμπέρασμα τι πρόκειται να συμβεί και με τους άλλους που επιμένουν στην απεργία πείνας. Πριν να είναι πολύ αργά...

Να σημειώσουμε ότι από τους διασωθέντες οι 16 παραμένουν στο νοσοκομείο για νοσηλεία και μάλιστα η κατάσταση τεσσάρων ατόμων κρίνεται σοβαρή.

Το πλοίο που επέβαιναν ήταν το Ionian King. Ο βασιλιάς του Ιονίου. Και στο μυαλό μας έρχεται εκείνος ο παλιός βασιλιάς από το Ιόνιο. Ο Οδυσσέας. Που κι αυτός ναυαγός βρέθηκε κάποτε στην παραλία του νησιού των Φαιάκων. Εκείνος όμως στάθηκε τυχερός. Τον καλοδέχτηκε η Ναυσικά και τον φιλοξένησε ο Αλκίνοος στο παλάτι του. Κι έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να τον κρατήσουν κοντά τους. Άλλο που εκείνος λαχτάραγε την Ιθάκη...

Με τους φουκαράδες από το Μπαγκλαντές τα πράγματα είναι ακριβώς ανάποδα. Καμιά Ναυσικά, κανένας Αλκίνοος, δεν τους υποδέχονται. Και κανείς δεν πρόκειται να συγκινηθεί και να τους προτείνει παραμονή στην Ελλάδα. Δεν είμαστε νησί των Φαιάκων εμείς. Είμαστε μια χώρα που δεν αντέχει άλλους μετανάστες!

Σουτ πια. Το έχουμε εμπεδώσει. Η χώρα μας είναι φτωχή. Και χρωστάει και τα μαλλιοκέφαλά της. Δεν μπορεί να τους κρατήσει. Εδώ δεν μπορεί να κρατήσει τα δικά της παιδιά.

Μα μπορείς να πάψεις να είσαι άνθρωπος; Μπορείς να μη σπαράζεις μπρος στο δράμα εκατομμυρίων φτωχών ανθρώπων σε όλη τη γη; Εμείς, και μέσα στην τωρινή μας φτώχια, έχουμε τουλάχιστον ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας. Κι ένα πιάτο φαγητό.

Αυτοί όμως δεν έχουν ούτε στον ήλιο μοίρα.

Μα πώς; Πώς καταντήσαμε να καταδικάζονται οι άνθρωποι σε θάνατο γιατί δεν τους αντέχει όχι μόνο η χώρα μας μα και η Γη ολόκληρη;

Εσύ, εγώ, εμείς, αν έτσι νιώθαμε καταδικασμένοι θα βαδίζαμε στο θάνατο; Αναρωτιέμαι. Κι αναρωτιέμαι τι άλλο μας περιμένει να δούμε. Ειδικά αν κάποιος από τους απεργούς πείνας ..... Δε θέλω ούτε τη λέξη να πω. Αλλά θέλω να φωνάξω σε όλους να σκεφτούν. Την επόμενη μέρα.

Γιατί η απόγνωση είναι κακός σύμβουλος. Και γιατί εκεί κάτω που πνίγηκαν οι άνθρωποι από το Μπαγκλαντές, έζησε και έγραψε ένας άλλος άνθρωπος το:

ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΤΙΠΟΤΕ

ΔΕ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΠΟΤΕ

ΕΙΜΑΙ ΛΕΥΤΕΡΟΣ!

Λεύτερος! Είμαστε έτοιμοι να το αντιμετωπίσουμε αυτό; Την απελπισία των ανθρώπων;

Ή μήπως επαναπαυόμαστε πως ακόμη φοβούνται; Κι επιλέγουν το θάνατο;

Μια τόση δα κλωστούλα μας χωρίζει από την άλλη κατάσταση. Σαν την κλωστούλα που κρέμεται η ζωή των απεργών πείνας.

Κι εμείς, ένας λαός που έκανε φλάμπουρο το ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ το ξέρουμε, πρέπει να το ξέρουμε, καλά.

Η τραγωδία στην Κρήτη είναι, φοβάμαι, το τελευταίο καμπανάκι...

Κι ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω!

Δημοσιεύτηκε από στις

1 σχόλιο:

  1. Θαλασσινή7 Μαρτίου 2011 στις 9:31 μ.μ.

    Αυτά είχα κατά νου όταν αναρτησα το Papeles mojados σκεφτόμουν πως κάποιοι δεν θα αντέξουν...κι ήταν ακόμα η αρχή

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Welcome onboard! Αφήστε μας το μήνυμά σας και θα προσπαθήσουμε να σας απαντήσουμε το συντομότερο δυνατό. Εκτός αν αλλού αρμενίζουμε... Οπότε κουράγιο μέχρι να καταπλεύσουμε και πάλι στο λιμάνι...

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο



10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.