BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

Ράσελ Κάρσον: Μια γυναίκα που μελέτησε τη θάλασσα

Μικρολίμανο ή Τουρκολίμανο ή πιο σωστά: Βρωμολίμανο...
Και τι δεν κολυμπάει στα νερά του...

Η θάλασσα για το ναυτικό είναι τα πάντα. Χωρίς θάλασσα, ναυτικοί δεν μπορούν να υπάρξουν. Τι είναι όμως η θάλασσα; Μονάχα το αρμυρό νερό; Την ύμνησαν ποιητές, έδωσε έμπνευση σε ζωγράφους, αγκάλιασε παιδιά και ερωτευμένους, ταξιδεύει βαπόρια, την αγάπησε ο φακός... Αυτά μόνο είναι η θάλασσα;

Η θάλασσα είναι εκείνη που δίνει το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό στον πλανήτη μας. Τα τρία τέταρτα της γης καλύπτονται από θάλασσα. Γι' αυτό και τη Γη μας τη λέμε και Υδρόγειο. Είναι ο πλανήτης που η φύση τού χάρισε νερό. Ο γαλάζιος πλανήτης... Ο πλανήτης που έχει ζωή. Και η θάλασσα είναι η πηγή της. Η πηγή της ζωής. Χωρίς θάλασσα όχι μόνο οι ναυτικοί αλλά ούτε οι άνθρωποι θα υπήρχαν.

Και ναι, λέμε εμείς οι ναυτικοί πως πολύ αγαπάμε τη θάλασσα. Αλλά αγάπη τι σημαίνει; Να παίρνουμε μόνο; Να τη χαιρόμαστε; Να κερδίζουμε το ψωμί μας ταξιδεύοντας στις θάλασσες; Όχι, βέβαια. Αυτό είναι εκμετάλλευση της θάλασσας. Είναι πόθος, είναι έρωτας. Αγάπη δεν είναι...

Αγάπη σημαίνει να νοιάζεσαι και να φροντίζεις αυτόν που αγαπάς. Να του προσφέρεις εσύ και όχι μόνο να του παίρνεις όσα εκείνος σου προσφέρει. Και πολύ περισσότερο αγάπη δεν είναι να καταστρέφεις εκείνον που αγαπάς. Κι εμείς που τη θάλασσα ταξιδέψαμε ξέρουμε πως συχνά η μεγάλη ..... αγάπη γίνεται μίσος και αδιαφορία για εκείνη που λέμε πως πολύ αγαπάμε.

Θυμάμαι το κάζο που τράβηξα στο πρώτο μου καράβι... Με φορτώνει ο μπόσης ένα κάδο (δοκιμάκι τότε εγώ) και μου λέει: "Στη μεγάλη αποθήκη!"

Και πιάνω κι εγώ η άσχετη και γύρναγα όλες τις αποθήκες του καραβιού. Πού να φανταστώ ότι η μεγάλη αποθήκη δεν ήταν άλλη από τη θάλασσα; Η εύκολη λύση για κάθε περιττό στο καράβι; Εκεί καταλήγουν οι αποχετεύσεις, τα βρωμόνερα της κουζίνας, οι σαπουνάδες από τα πλυντήρια αλλά και όλα τα στερεά σκουπίδια... Δυστυχώς, αν και οι κανονισμοί το απαγορεύουν, εκεί μερικές φορές αφήνονται και τα "λαδωμένα" βρωμόνερα από το πλύσιμο των αμπαριών των πετρελαιοφόρων... Όλα στη μεγάλη αποθήκη. Είναι μεγάααααλη η θάλασσα, δεν έχει ανάγκη!!!

Αν έχει ή δεν έχει ανάγκη η θάλασσα ή αν εμείς την έχουμε ανάγκη, το ξέρει σήμερα ακόμη και ένα μικρό παιδί του σχολειού. Και το ξέρει γιατί κάποιοι άνθρωποι ανάλωσαν τη ζωή τους στη μελέτη του γαλάζιου βασιλείου. Για έναν τέτοιο άνθρωπο θα μιλήσουμε σήμερα και θα τιμήσουμε τη μνήμη του. Τα 1ο1 χρόνια από τη γέννησή του. Κι ο άνθρωπος αυτός ήταν μια γυναίκα. Μεγάλη τιμή για μας... Όλες τις γυναίκες μα ειδικά εκείνες που λέμε πως αγαπάμε τη θάλασσα, πως είναι η ζωή μας.

Λέμε... Λόγια!!! Εκείνη όμως δεν είπε, εκείνε έπραξε. Δε στάθηκε σε γλυκανάλατες δηλώσεις "είναι η ζωή μου", αλλά αφιέρωσε τη ζωή της για να μελετήσει τη θαλάσσια ζωή.


Σας μιλώ για τη Ράσελ Κάρσον. Που γεννήθηκε στις 27 Μάη του 1907 και έφυγε στις 14 Απρίλη του 64. Στους 57 απρίληδες της ζωής της η Κάρσον κατάφερε να δέσει για πάντα το όνομά της με τη θάλασσα. Βιολόγος και συγγραφέας, θεωρείται από τους πρωτοπόρους του παγκόσμιου περιβαλλοντικού κινήματος.

Τα βιβλία της σημείωσαν εκπληκτική επιτυχία και έγιναν μπεστ σέλερ. Βιβλία που αποκαλύπτουν τα μυστικά της ζωής των ωκεανών, των ακτών αλλά και των βυθών. Ορόσημο του έργου της θεωρείται το βιβλίο Silent Srping. Την αποκάλεσαν "άγιο του περιβαλλοντικού κινήματος" και ήταν εκείνη που έκανε γνωστό το ρόλο των χημικών φυτοφαρμάκων. Εργάστηκε πολλά χρόνια στην υπηρεσία ιχθύων των Ην. Πολιτειών και προσπάθησε με κάθε τρόπο να ευαισθητοποιήσει το κοινό για τους κινδύνους που απειλούν τη θάλασσα.

Με τις μελέτες της η Κάρσον ανάγκασε σε αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου που ως τότε αντιμετώπιζε τη θάλασσα ως τη μεγάλη αποθήκη που όλα τα χωρά και όλα τα καταπίνει...

Πέρα όμως από τη μνήμη της σπουδαίας αυτής γυναίκας, εκείνο που προέχει και μας ενδιαφέρει είναι να συνεχιστεί το έργο της. Σκοπός μας δεν είναι μόνο να τιμήσουμε τα γενέθλιά της... αλλά να ζητήσουμε η εκπαίδευση των νέων που πρόκειται να ταξιδέψουν τις θάλασσες ως αξιωματικοί να περιλάβει υποχρεωτικά και τις γνώσεις εκείνες που θα κάνουν συνείδηση σε όλους ότι η θάλασσα δεν είναι αποθήκη. Και έχουμε χρέος όλοι να την προστατεύουμε και να την κρατάμε καθαρή.

Και όχι μόνο οι αξιωματικοί... όλοι οι ναυτικοί πρέπει να ενημερωθούν. Όλοι να γνωρίζουν τη σημασία της προστασίας του θαλάσσιου περιβάλλοντος. Μαζί με τα υπόλοιπα σωστικά να διδάσκονται και τις αρχές εκείνες που θα σώσουν τη θάλασσα και τη ζωή στον πλανήτη. Γιατί αν ένα καράβι χαθεί, θα χαθούν τριάντα ψυχές... αν χαθεί η θάλασσα όμως θα χαθεί ο άνθρωπος από τη Γη.

  • Περισσότερες πληροφορίες για την Κάρσον μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

1 σχόλιο:

  1. στο ΠΝ που υπηρέτησα σαν τηλεγραφητής κέλτης... μου έδωσαν ένα κουβά γράσο... για όλα τα κανόνια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Welcome onboard! Αφήστε μας το μήνυμά σας και θα προσπαθήσουμε να σας απαντήσουμε το συντομότερο δυνατό. Εκτός αν αλλού αρμενίζουμε... Οπότε κουράγιο μέχρι να καταπλεύσουμε και πάλι στο λιμάνι...

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο

10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.