ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ

BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

Για μας ο θάνατος είναι...

Με έσφαξε το τραγουδάκι... Πήρε σουγιάδες και μαχαίρια και ξυράφια και έκανε την ψυχούλα μου κόσκινο μεσημεριάτικα...


Μουσική - Ερμηνεία: Παντελής Θαλασσινός
Στίχοι: Άκος Δασκαλόπουλος

"Παλάτια εμείς θα χτίζουμε στην άμμο
ποιος λογαριάζει κύμα και καιρό
κι αν την καρδιά μας την πατάμε χάμω
εμείς αυτό το λέμε ριζικό.

Καράβια είμαστε που ρίχνονται στο κύμα
που 'χουν στο αίμα τους αρμύρα και σκουριά
για μας ο θάνατος και το μεγάλο κρίμα
είναι να μένουμε δεμένοι στη στεριά.

Σκορπάμε τη ζωή ερωτευμένοι
το "σ' αγαπώ" το κάνουμε σκοπό
το τραγουδούν της νύχτας οι χαμένοι
και τ' όνειρό τους τραύμα είναι νωπό."

Καράβια είμαστε... που έχουμε στο αίμα μας αρμύρα και σκουριά. Και ματσακόνι δε βρίσκεται να τη βγάλουμε από κει. Χρόνια τώρα ματσακονίζουμε και λέμε θα περάσει ο καημός. Και να, έρχεται ένα τόσο δα τραγουδάκι, έρχεται μια εικόνα, μια πνοή του ανέμου... ένας ήχος ανεπαίσθητος... και αρχίζει άγρια η τρικυμία.

Δε πα να περάσουν δέκα χρόνια, είκοσι χρόνια... εικόσι έξι... συμπλήρωσα τον περασμένο μήνα... Ο πόνος μένει αγιάτρευτος και σκάβει λαγούμια στην ψυχή. Εμείς για αλλού κινήσαμε για αλλού και αλλού η ζωή μας πήγε. Για μας ο θάνατος και το μεγάλο κρίμα είναι να μένουμε δεμένες στη στεριά.

Αφιερωμένο σε όλες τις αδερφές μου, τις πρώτες ελληνίδες καπετάνισσες... Που το όνειρό τους έμεινε τραύμα ανοιχτό. Και η ζωή τους δεμένη στο μουράγιο...


Απαραίτητο συμπλήρωμα το τραγουδάκι "Καράβια βγήκαν στη στεριά"...


Καράβια στη στεριά
Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς
Μουσική: Μίνωας Μάτσας
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας
Άλλες ερμηνείες: Παντελής Θαλασσινός

Καράβια βγήκαν στη στεριά
και πιάσανε τα όρη
ποιος είδε βάρκα στο Χελμό
στο Μέτσοβο βαπόρι

Ποιος είδε νύχτα με δυο φεγγάρια
ποιος είδε ήλιο σαν αχινό
κι ερωτευμένα πουλιά και ψάρια
να κολυμπάνε στον ουρανό

Καράβια βγήκαν στη στεριά
και χάθηκαν στο χιόνι
κι αυτός που τα ονειρεύτηκε
τα περιμένει ακόμη

Ποιος είδε φάρο στον Ψηλορείτη
στην Ελασσόνα λευκό πανί
κι ένα καράβι από την Κρήτη
να πιάνει Ξάνθη Κομοτηνή

Ποιος είδε νύχτα με δυο φεγγάρια
ποιος είδε ήλιο σαν αχινό
κι ερωτευμένα πουλιά και ψάρια
να κολυμπάνε στον ουρανό

Και ποιος είδε ναυτικό που έμεινε ξέμπαρκος να κοιτά το πέλαγος; Να μην το δει κανείς... Και να μη δει καπετάνισσα κλεισμένη και φυλακισμένη σε ένα μπουντρούμι να βγάζει το ψωμί της στεριάς. Να μην το δει κανείς... Γιατί είναι ένα θέαμα θλιβερό που μυρίζει θάνατο....

Και για να μη λες πως υπερβάλλω... πάρε τώρα και δες τι σημαίνει καράβι και θάλασσα:

Ζωντανό καράβι και ζωντανή θάλασσα. Δωράκι από τη μικρή μου κόρη... την καπετανοπούλα τη 19χρονη που μόλις έκλεισε τον ένα μήνα στο καράβι. Τον πρώτο της μήνα στη θάλασσα. Βλέπεις τι χάνεις στη στεριά;

Το τι χάνεις στη θάλασσα... άστο... είναι ιστορία μόνο για ναυτικούς. Και να στο πω δε θα το καταλάβεις... Η μικρή μου όμως καπετάνισσα το έμαθε νωρίς. Πήρε, ακόμα δεν πάτησε στο καράβι, το πιο πικρό μάθημα. Το φιλαράκι της το κολλητό, παιδί ακόμα κι αυτό... έφυγε για πάντα. Τροχαίο. Και το πικρό μαντάτο βρήκε τη μικρή μου στο καράβι. Άμαθη σε θάνατο, άμαθη και σε τούτη τη σκληρή όψη της ζωής του ναυτικού. Έκλαψε, πόνεσε... είδε σε μια στιγμή "πως χάνει όλη τη ζωή για το όνειρο που διάλεξε"... Ούτε ένα στερνό φιλί στον αδικοχαμένο φίλο. Ούτε μια τελευταία ματιά.

Έτσι πληρώνεται τούτο το όνειρο. Με δάκρυ πικρό. Και όταν το έχεις και όταν το χάνεις. Σε σκοινί τεντωμένο η ζωή των θαλασσινών. Πόνος αβάσταχτος και ηδονές πρωτόγνωρες. Πώς αλλιώς; Ξέρεις εσύ άλλον τρόπο να κερδίσεις την ευτυχία; Πέρα από την πληρωμή σε ίσο πόνο και δυστυχία;

Γι' αυτό σου λέω...

Καράβια είμαστε που ρίχνονται στο κύμα
που 'χουν στο αίμα τους αρμύρα και σκουριά
για μας ο θάνατος και το μεγάλο κρίμα
είναι να μένουμε δεμένοι στη στεριά.

Αρμύρα από το δάκρυ και σκουριά από τον πόνο... Τόση αρμύρα και τόση σκουριά που ένα γίνεται με την ψυχή. Κι ο μόνος τρόπος να το αντέξεις είναι να βρεθείς εκεί... Μες στην αρμύρα και μες στη σκουριά... Να νιώθεις ίδιος και όχι καράβι στη στεριά...

Σου φαίνεται υπερβολικό; Μα σου είπα... αυτά μονάχα οι ναυτικοί τα καταλαβαίνουν... δεν είναι ιστορίες για στεριανούς...

Δημοσιεύτηκε από στις
Καταστρώματα

1 σχόλιο:

Welcome onboard! Αφήστε μας το μήνυμά σας και θα προσπαθήσουμε να σας απαντήσουμε το συντομότερο δυνατό. Εκτός αν αλλού αρμενίζουμε... Οπότε κουράγιο μέχρι να καταπλεύσουμε και πάλι στο λιμάνι...

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο



10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.