Να εύχεσαι να μην είναι μακρύς ο δρόμος σαν πας για το Αμέρικα!

Πέρασε ο καιρός και ήρθε η ώρα να φύγω ξανά, ανακοίνωσα λοιπόν στους γονείς μου ὀτι μίλησα με την εταιρία και μου είπαν που θα πάω!
-Θα είναι στην Καραϊβική το καράβι!! (ξεστόμησα πετώντας στα σύννεφα!)
Η χαρά του μπαμπά μου ήταν δίχως άλλο απρόσμενη:
-΄Ελα!!! Μπράβο!! Ααα, αυτά είναι Κούβα, Αβάνα, πούρα, τεκίλα, ρούμι!!
Με ένα χαμόγελο μέχρι τα αφτιά!!
Βέβαια και η αντίδραση της μαμάς ήταν άκρως ξεκαρδιστική:
-Αα...
Τα έβαψε μαύρα η γυναίκα. Λογικό μετά άπό 7 μήνες θα γυρνούσα πίσω... Μπάρκο στην Λατίνα ήταν αυτό, δεν ήταν παίξε γέλασε. Τόσα ακούγονται κάθε μέρα στις τηλεοράσεις. Δολοφονίες, βιασμοί, εξαφανίσεις, ναρκωτικά...
-Το ξέρω ότι εσύ προσέχεις και είσαι σοβαρό παιδί... Τους άλλους δεν εμπιστεύομαι.
(Τα εξ απαλών ονύχων λόγια της μανούλας μου)

Με τα πολλά το πήρε απόφαση. Κατέληξα με δυο βαλίτσες έτοιμες να εκτοξεύσουν τα σωθικά τους.
-Να πάρεις και το πιστολάκι για μαλλιά παιδί μου... Μην κρυώσεις.
-Εντάξει μανούλα! (που να της πω όχι, απαρηγόρητη ήταν, αλλά δεν το έδειχνε-μη στεναχωρηθεί το παιδί)
Ξεκινήσαμε λοιπόν όλοι μαζί για το αεροδρόμιο από τις έξι το πρωί. Η μαμά, ο μπαμπάς και φυσικά εγώ που ήμουν η άμμεσα ενδιαφερόμενη (μόνο ο σκύλος μας ξέφυγε-ζαλίζεται στο αμάξι μην πάει αλλού ο νούς σας).

Έφτασε η κρίσιμη ώρα να περάσουμε την πύλη (τρία δοκίμια-εγώ, ο Βρασίδας και ο Θύμιος- και η γυναίκα του πρώτου-η κυρία Ελισάβετ). Αγκαλίές, φιλιά η μαμά με το ζόρι συγκράτησε τα δάκρυα, ο μπαμπάς με ένα χαμόγελο μου είπε πολύ περισσότερα απ'ότι με το στόμα. (είχε και τις διαβεβαιώσεις της κυρίας Ελισάβετ ότι θα είμαι υπό την προστασία της -έλεος μανούλα, σκέφτηκα αλλά δεν μίλησα)

Το ταξίδι αρχίζει!

Περνάμε τους πρώτους ελέγχους και φτάνουμε στην αίθουσα αναμονής. Τα καθίσματα σαν νοσοκομείου, το ένα δίπλα στο άλλο. Καθίσαμε, να έρθει το αεροπλάνο. Ούτε τσιγάρο ούτε ένα κυλικείο... Μια φωνή στα μεγάφωνα έσπασε την μονοτονία της αναμονής.
-Η πτήση για Φιλλαδέλφια θα έχει καθυστέριση.
Γιατί; Τρέχω κατευθείαν στον κισέ, η υπάλληλος της αεροπορικής εταιρίας με ενημέρωσε:
-Υπάρχει πρόβλημα με την πόρτα των αποσκευών, δεν ανοίγει και είναι γεμάτη με τις βαλίτσες της προηγούμενης πτήσης. Θα πρέπει να περιμένετε.
Ξαναγύρισα στο καρεκλάκι μου. Ενημέρωσα το γκρουπάκι μου.
-Ωχ... Επίτηδες το κάνουν, λένε ψέματα. Κάτι άλλο πρέπει να έχει γίνει, πιο σοβαρό αλλά δεν το λένε.
Ακούστηκε μία γυναικεία φωνή από πίσω μου. (Τρομοκρατημένη συνταξιδιώτισσα)
Τα νεύρα μου είχαν είχαν αγγίξει τα έσχατα όρια τους...

-Παιδιά, δεν πάει άλλο, πρέπει να βρούμε ένα μέρος να πάρουμε κανένα καφέ. Να κάνουμε ένα τσιγάρο. Δεν πάει άλλο έχει γυρισεί το μάτι μου. Τρισίμιση ώρες περιμένουμε. τους είπα (άτιμο πράγμα το τσιγάρο).

Σηκωθήκαμε λοιπόν τα τρία δοκίμια να βρούμε το κυλικείο. Να πιούμε έναν καφέ, να ανάψουμε και εκείνο το πολυπόθητο τσιγάρο... Και να μην ξεχάσουμε την τυρόπιτα της κυρίας Ελισάβετ.
Ανεβαίνουμε σκάλες, από τον ένα διάδρομο στον άλλο. Το βρήκαμε!
Με τους καφέδες στο χέρι πάμε στο ελεύθερο στάντ-τραπεζάκι. Ανάβω το τσιγάρο!!
Αχ, τι απόλαυση, νιρβάνα!
-Σβήσ'το. (είπε απότομα ο Βρασίδας)
-Τι λες; Πας καλά; Τόση ώρα λέγαμε... (προσπάθησα να του πω)
-Δεν την άκουσες την ανακοίνωση; Να επιβιβαστούμε στο αεροπλάνο. Σε ένα τέταρτο απογειωνόμαστε.
Την τύχη μου... Ούτε καφέ πρόλαβα να πιώ, ούτε τσιγάρο έκανα.

Τα πόδια στην πλάτη. Να βρούμε την αίθουσα αναμονής. Προλάβαμε! (Την τυρόπιτα ξεχάσαμε προς απογοήτευση της κυρίας Ελισάβετ)
-Εε, εντάξει δεν πειράζει παιδιά που δεν πήρατε τίποτα...

Χριστέ μου... Τι ήταν αυτό; Ένα μικρό αεροπλάνο με κάτι μικροσκοπικούς διαδρομάκους... (άλλα ήξερα εγώ για τα υπερατλαντικά αεροπλάνα- μεγάλα, καινούργια, με κάθε είδους εξυπηρετήσεις και βολές...)
-I'm sorry, it seams I have a problem with my ears. Is there anything I could do to avoid the pain? (Συγνώμη, φαίνεται πως έχω πρόβλημα με τα αφτιά μου. Υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω για να αποφύγω τον πόνο;), ρώτησα την αεροσυνοδό.
-If you have a problem with your ears you should not be on a plane. (Αν έχεις πρόβλημα με τα αφτιά σου δεν θα έπρεπε να είσαι σε αεροπλάνο), μου απάντησε ξυνά.
Έχω πάθει παράκρουση σκέφτηκα...

Ούτε μία, ούτε δύο ώρες στους αιθέρες. Έντεκα ολόκληρες ώρες πτήσης μέχρι την Φιλλαδέλφια! Δεν της έδωσα ξανά σημασία. Είχα τον δικό μου αεροσυνοδό εγώ! Όχι παίζουμε! Ήταν ένας ευγενέστατος κύριος γύρω στα 35 με 40. Τι sweety με είπε, τι sweetheart, τι honey! (γλυκία μου είναι η κατά προσέγγιση μετάφραση). Φιλικός, ευγενικός και ευχάριστος!

Φτάσαμε επιτέλους στην Φιλλαδέλφια! Ναι, αλλά είχαμε χάσει την ανταπόκριση για την Νέα Ορλεάνη όπου ήταν ο τελικός αεροπορικός προορισμός μας! Έπρεπε να περάσουμε πρώτα από το Immigration (κάτι σαν το δικό μας αλλοδαπών), να συμπληρώσουμε τις φόρμες με στοιχεία, και άλλα στοιχεία, και άλλα στοιχεία, να ελέγξουν τις βίζες μας, τα διαβατήρια...

Τα πράγματα μετά! Δεν πάνε μόνα τους... Στο χέρι οι βαλίτσες και πάμε!
-Που πάμε καλέ;
-Να βρούμε τον κισέ της αεροπορικής να δούμε τι γινέται με τα εισιτήρια. Μπορεί να μείνουμε και εδώ. Αν έχει ενημερωθεί η εταιρία για την καθυστέρηση μπορεί να μας περιμένει πράκτορας έξω. μου απάντησε ο Βρασίδας.
Με τα πολλά το βρήκαμε. Περίμενε τώρα σαν το γαιδούρι φορτωμένη στην ουρά του κισέ. (Αααα, βρε μάνα... Και το πιστολάκι πήρα και ότι άλλο μου έιπες, για να μην σε κακοκαρδήσω κουβαλάω σαν γάιδαρος στρωμένος τώρα)

Ήρθε και η σειρά μας!
-Τι γράφει; με ρωτήσαν
-Σε μισή ώρα πετάμε. Γρήγορα να δώσουμε τις βαλίτσες! τους είπα κοιτώντας τα εισιτήρια.

Γρήγορα οι βαλίτσες στον διάδρομο αποσκευών, και το κυνήγι της πύλης έιχε μόλις αρχήσει.
-Τι είναι τώρα αυτό; απογοητευμένη πια
-Σωματικός έλεγχος... Μετά τους πύργους... απάντησε ο Βρασίδας

-Παρακαλώ βγάλτε το μπουφάν σας, αφήσε την τσάντα σας εδώ, αν φοράτε ζώνη βγάλτε τη, βγάλτε τα παπούτσια σας, αν έχετε ηλεκτρονικά και υπολογιστές στις χειραποσκευές σας να τα βάλετε σε ξεχωριστό καλαθάκι, αν φοράτε μεταλλικό μεταγιόν να το πιάσετε με τα δόντια σας. είπε στα αμερικάνικα ο υπάλληλος ασφαλείας του αεροδρομίου.
Μου κάνει πλάκα το σύμπαν σκέφτηκα. Δεν γίνονται αυτά. Κι όμως γίνονται...
Ξυπόλιτη, με το σταυρουδάκι στο στόμα την τσάντα μου ξεκοιλιασμένη πέρασα κι εγώ τον έλεγχο.
-Ακολουθήστε με. μου είπε ένας άλλος της ασφάλειας (στο CNN θα με δείς μανούλα μου κι ας μην έχω κάνει τίποτα) που κράτουσε τα καλαθάκια μου στο χέρια.
-Καλά, μπορώ να βάλω τα παπούτσια μου;
Για απάντηση εισέπραξα ένα ξερό: Όχι.
Τι αμαρτίες πληρώνω σκεφτόμουν...
Με οδήγησε σε ένα δωμάτιο με κάτι περίεργα μηχανήματα.
-Στάσου εδώ και πάτα εκεί που είναι οι πατούσες στο χαλάκι.
Στάθηκα κι εγώ. Σαν πρόβατο που πήγαινε για σφαγή. Στεκόμουν μπροστά σε ένα μηχάνημα που έκανε κάτι "ψτ, ψτ" (σαν ψεκασμός).
-Εντάξει, μπορείται να φορέσετε τα παπούτσια σας. Τελείωσε ο έλεγχος. μου είπε.
Γύρισα να βάλω τα παπουτσάκια μου, να μαζέψω και τα πραγματάκια μου.
-Αυτό που κρατάτε είναι ο αναπτήρας μου. Μπορείτε να μου τον δώσετε να φύγω; είπα με σθένος!
-Απαγορεύεται να έχετε αναπτήρα στο αεροπλάνο.
-Μα με αυτόν τον αναπτήρα στην τσέπη ταξίδεψα από την Ελλάδα!
-Απαγορεύεται.
Τον πήρε... Δέκα λεπτά μας είχαν μείνει για την πύλη.
-Θα το χάσουμε Βρασίδα... ,του είπα
-Πρέπει να τρέξουμε για να προλάβουμε! είπα σε όλη την τετράδα.

Σαν τρίχρονα τρέχαμε στο αεροδρόμιο να βρούμε την πύλη, να περάσουμε τον τελευταίο έλεγχο και να μπόυμε στο αεροπλάνο. Τρίχρονα είπα; Σαν αθλητές του στοίβου... Τέτοιο ρεκόρ δεν έχω ξανακάνει.

Στο βάθος δεξιά η πύλη.
-Άντε, λίγο μας έμεινε! Ακριβώς μπροστά στην πύλη οι δύο πιλότοι. (Θα ξεμείνουμε εδώ... αχ, μανούλα μου)

-Προλάβαμε; ρωτήσαμε όλοι μαζί την υπάλληλο που στεκόταν στην πύλη.
-Ναι!
Η πιο γλυκιά απάντηση!

Άλλες τέσσερεις ώρες στο αεροπλάνο. Δεν θυμάμαι και πολλά. Σκεφτόμουν με λαχτάρα το βαπόρι! Τι να με περιμένει άραγε; Μακάρι να βρώ ανθρώπους... Θα μάθω; Έτσι πέταξε η πτήση ενώ είχα παραδοθεί στις αγωνίες μου, στις ευχές μου και στα όνειρα μου για ένα καλό μπάρκο.

Μεσάνυχτα μας βρήκαν στο αεροδρόμιο της Νέας Ορλεάνης. Ταλαίπωρα πλάσματα...
Είδαμε τον ατζέντη με μία χειρόγραφη σελίδα που έγραφε το όνομα το πλοίου. Ένας τύπος που μύριζε μίλια μακριά, απέραντος τύπος μου φάνηκε ατελείωτος ο όγκος του, με ένα βρώμικο και τρύπιο τζίν, με κάτι ακούρευτα μαλλία που είχαν και χλωρίδα (μπορεί και πανίδα). Περιμέναμε μαζί να περάσουν από μπροστά μας οι βαλίτσες μας.

Τικ, τακ, τικ, τακ... Τα λεπτά περνούσαν... Άρχισαν να περνάν από μπροστά μας οι πρώτες βαλίτσες...
Τικ, τακ, τικ, τακ... Πέρασε μία ώρα. Ο διάδρομος σταμάτησε να φέρνει βαλίτσες. Οι δικές μας πουθενά.

-Πάμε στον κισέ των απώλεσθέντων. Να δηλώσουμε τις αποσκευές σας. μας είπε βαριεστημένα ο ατζέντης.
Πάλι πίσω από έναν κισέ... Να περιγράψουμε τις βαλίτσες, πόσες είναι... Να δώσουμε και άλλα στοιχεία...

Κατά τη μία το βράδυ ο ατζέντης μας ενημέρωσε ότι θα μας πάει σε ένα ξενοδοχείο και το πρωί στις 10 θα πέρναγε να μας μαζέψει.
-Οι βαλίτσες μας; Τι θα γίνει με τις βαλίτσες μας; είπα παραδωμένη πια.
-Αύριο θα μάθουμε τι γίνετε... είπε το ίδιο ξερά ο ατζέντης.

Στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου πλέον. Να μας δώσουν τα δωμάτιά μας.
-Θέλετε δωμάτιο καπνιστών ή μη καπνιστών μας;
-ΚΑΠΝΙΣΤΩΝ! είπαμε με μία φωνή εγώ και ο Βρασίδας.
-Εμμμ, δεν έχουμε ελεύθερα δωμάτια καπνιστών...
Δεν άντεξα... Της απάντησα...
-Τότε τι με ρωτάς; Παίζεις με τον πόνο μου... Τέλος πάντων, δώσε μας ότι υπάρχει... Και μιάς και είπες καπνιστών έχεις αναπτήρα, σπίρτα; Κάτι...
-Σπίρτα. Ορίστε.
-Μπορώ να καπνίσω εδώ;
-΄Οχι, θα πρέπει να πάτε έξω.

Έξω, μία και μισή το βράδυ, με τα νεύρα μας σπασμένα, με έναν αέρα να μην μπορούμε να ανάψουμε τσιγάρο, με χαμένες αποσκευές... Το άναψα τελικά το τσιγάρο, δεν υπήρχε περίπτωση...

-΄Αντε καληνύχτα Βρασίδα.
-Καληνύχτα Αλέκα.

Μπήκα στο δωμάτιο, άπλετος χώρος! Δύο βασιλικά κρεββάτια μόνο για μένα! Ένα μικρό παλατάκι! Και κάτι μαξιλάρια... σκέτα πέπουλα!
-΄Αντε κοπελιά να κάνεις ένα μπάνιο και να ξεκουραστείς λίγο. είπα δυνατά στον εαυτό μου.
Ρούχα; Τι ρούχα να βάλω τώρα; (εδώ κολλάει η ρήση: άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς)

Έδωσε ο Θεός και ξημέρωσε... Άντε, να πάρουμε τα πράγματά μας να πάμε στο καλό. Η κυρία Ελισάβετ σε μελαγχολία...
-Και είχα φέρει και τα πλεκτά μαζί μου, και κάτι τραπεζομάντηλα για να κεντήσω... Θα πάρω τηλέφωνο τον άντρα μου να μιλήσει στον καπετάνιο να βρούμε μία άκρη!
Το εἰπε και το ἐκανε. Ευτυχώς δε λες...

Το κανόνισε ο κατεπάνιος, να πάμε να αγοράσουμε κανένα ρούχο, κάτι να έχουμε να φορέσουμε τέλος πάντων... Καθυστέρησε όσο περισσότερο μπορούσε το οπερέσιο. Ο ατζέντης μας πήγε, ψωνίσαμε και μας πήγε στις λάτζες (κοντά δύο ώρες με το αμάξι για τις λάτζες).
-Εδώ θα περιμένετε, τα πράγματα σας φτάνουν σε μισή ώρα στο αεροδρόμιο και πάω να συναντήσω τον άλλον που θα φέρει τις βαλίτσες σας γιατί δεν προλαβαίνει να τις φέρει μέχρι εδώ.
Περιμέναμε τρείς ώρες. Τις έφερε τελικα και μπήκαμε στην λάτζα για το βαπόρι. Μια και μισή ώρα διαδρομή για το βαπόρι ανάμεσα σε αμέτρητα πηγάδια. Σαν τον χάνο ήμουν. Πόσα πολλά πηγάδια υπάρχουν...

(Η φωτογραφία αυτή είναι από επισκεύη πιο μετά)

Βλέποντας το βαπόρι μας μας έπιασε ένα δέος. 248 μέτρα γομάρι ήταν. Ένας τεράστιος όγκος. Μία μικρή πόλη έπλεε αγέροχα μπροστά μας. Ο καπετάνιος μου είχε βγεί στην αριστερή βαρδιόλα, μας χαιρετούσε, μας φώναζε "Καλως ήρθατε!! Ελάτε πάνω, ελάτε!!!", και παράλληλα πατούσε το κουμπί της μπουρου.
Μπουυυ
Μπουυυ
Μπουυυ

Και ακριβώς έτσι ξεκίνησε το δεύτερο μπάρκο μου στας μακρινάς Αμερικάς!

Μια μέρα μακριά είναι η στεριά...

Δεν είναι δόκιμοι, κοπέλες είναι σου λέω!

Τέλος του 2005 με ένα κόμπο στο λαιμό αν επιτέλους θα βρούμε εταιρία να μπαρκάρουμε κι εμεις. Τρείς κοπέλες που απεγνωσμένα έψαχναν βαπόρι να μπαρκάρουν, δύσκολο πράγμα και ιδίως αν έχουν βλέψεις για ποντοπόρα.

Συναντηθήκαμε στις 8 το πρωί έξω από τον ηλετρικό να ξεκινήσει η περιοδία μας... Τι ακούσαν τα αφτιά μας εκείνο το πρωινό στον Πειραια; Πόσες πόρτες δεν βρήκαμε κλειστές...

Θυμάμαι που περάσαμε την είσοδο μίας ναυτιλιακής εταιρίας με σκοπό να πάμε στο τμήμα των πληρωμάτων να ζητήσουμε δουλειά. Στα πέντε βήματα που κάναμε μας σταμάτησε ο θυρωρός.
-Τι θα θέλατε;(μας ρώτησε)
-Δόκιμοι είμαστε, θα θέλαμε να μιλήσουμε με τον υπεύθυνο πληρωμάτων.
-Μισό λεπτάκι κορίτσια.
Περιμέναμε λοιπόν κι εμείς ντυμένες με τα "καλά" μας στον προθάλαμο του μεγάρου.
Πιάνει το τηλέφωνο και μιλάει με κάποιον (προφανώς τον υπεύθυνο των πληρωμάτων):
-Έλα, έχουν έρθει κάτι κοπέλες εδώ και θέλουν να πάνε στα πληρώματα... Για δόκιμοι λένε... Όχι σου λέω, κοπέλες είναι, στα πληρώματα θέλουν να πάνε... Δεν είναι δόκιμοι σου λέω, κοπέλες είναι!
Το τηλέφωνο έκλεισε, ο θυρωρός γύρισε στο μέρος που στεκόμαστε και μας είπε χαμογελαστός:-Λυπάμαι κορίτσια, μου είπαν ότι δεν δεχόμαστε αιτήσεις απο κοπέλες.

Τι σφαλιάρα ήταν αυτη; Από πού μας ήρθε; Μας πιάσαν κάτι γέλια στην μέση του δρόμου... Ακόμα γελάμε όταν θυμηθούμε την ιστορία αυτή! "Κοπέλες είναι σου λέω, όχι δόκιμοι!"

Κι όμως συνεχίσαμε, χτυπήσαμε και άλλες πόρτες και ακούσμε πολλές τέτοιες ατάκες. Απτόητες εμείς, αποφασισμένες να βρούμε εταιρία... Γύρισα κατά τις 7 το απόγευμα σπίτι μου, έχοντας γράψει πολλά χιλιόμετρα, κατάκοπη, πεινασμένη και διψασμένη.Δεν το έβαλα κάτω όμως και εταιρία βρήκα!

Πέρασε ο καιρός, έφυγα για το πρώτο μου μπάρκο! Έκει έμαθα πολλά όπως: πως να κάνω ματσακόνι (είχα το δικό μου ματσακόνι, καλό ξύλο, βαρυ εργαλείο, πέταγε σπίθες και δεν ήθελε ακόνισμα στον τροχό!), έμάθα τι είναι η μάπα (σφουγγαρίστρα την έλεγε η μαμά μου), πώς πίνει τον καφέ του ο καπετάνιος (και φυσικά δεν τον έκανα ποτέ όπως ήθελε, αν ήθελε καφέ να εφτιαχνέ μόνος του δεν είχα μπαρκάρει καφετζής), πως πιάνουν το πινέλο και βάφουν, να φτιάχνω μπογιές, να δίνω δουλειά στους ναύτες, να μαζεύω τα τρεξίματα από λάδια, να πιάνω το στουπί και το πανί και να κατεβαίνω στις σεντίνες για λαδάκια, να διορθώνω στους χάρτες... Δεν έχω παράπονο!

Έκανα τα πάντα εκέι! Τι θέλεις; Γέφυρα, κουβέρτα; Δεν άφησα τίποτα στην τύχη του! Στα πάντα ήμουν μέσα! Τους τρέλανα στις ερωτήσεις... Έψαξα, έμαθα! Είδα την διαφορά άντρα δοκιμου και γυναίκας δόκιμου, ή μάλλον τις διαφορές.

Δεν φοβήθηκα να λερώσω τα χέρια μου, υπήρξαν φορές που δεν φαινόταν ούτε για αστείο το μπλέ της φορμας μου γιατί είχε γίνει μαύρη από το πετρέλαιο, ακόμα και το πρόσωπό μου ήταν γεμάτο πετρέλαιο. Ο άντρας δόκιμος όμως σιχαινόταν να λερώσει τα χέρια του με πετρέλαιο... Δούλεψα σαν σκύλος σε αυτό το βαπόρι, αλλα πάντα ήμουν η "μικρή", ενω ο άντρας δόκιμος ήταν πάντα ο άντρας δόκιμος! Δεν είναι κοπέλα, είναι δόκιμος! Έτσι όμως ήταν πάντα και όσο κι αν γκρινιάζω δεν αλλάζει!

Ένας άντρας στο βαπόρι δεν έχει να αποδείξει τίποτα, ενώ μια κοπέλα πρέπει να αποδείξει με έργα ότι δεν μπάρκαρε για τουρισμό. Ότι μπάρκαρε για να δουλέψει όπως δεν έχει δουλέψει πότε κανένας τους, ότι ήρθε για να κλέψει γνώσεις και όχι καρδιές.

Έχω διαλέξει να κρατάω μόνο τα καλά στην ζωή μου, από τα άσχημα κρατάω μόνο τις διδαχές που μου προσφέραν!

Θολές γραμμές...

Από τη γέφυρα...

Το ματσακόνι

Μέγα το της θαλάσσης κράτος... (βίντεο)

Θέλετε να δείτε τι σημαίνει φουρτούνα; Τι ακριβώς συμβαίνει σε ένα καράβι όταν η θάλασσα έχει τα κέφια της;

Το βίντεο αυτό θα σας δώσει την ευκαιρία να το γνωρίσετε... Να δείτε ιδίοις όμμασι τι σημαίνει να είσαι ναυτικός. Να βρίσκεσαι απέναντι στην ανεξέλεγκτη δύναμη της φύσης και να γίνεσαι άθυρμα των ορέξεών της...

Κι αν δε χορτάσουν τα ματάκια σας, δείτε και το επόμενο...

Για να καταλάβετε τι εννοούσα όταν κάποτε έγραψα για το θυμωμένο Φλεβάρη του 82... Τέτοιες μέρες ακριβώς. Και πάλι λίγο είναι. Εδώ πρόκειται για κρουαζερόπλοιο στη Μεσόγειο. Εκείνο που έζησα από πρώτο χέρι ήταν σε γκαζάδικο και στον Ειρηνικό. Ξέρετε ποια διαφορά χωρίζει το γκαζάδικο από το επιβατικό; Τα γκαζάδικα είναι φτιαγμένα για λόγους ασφαλείας να ταξιδεύουν σχεδόν ίσα με την επιφάνεια της θάλασσας. Ελάχιστα πάνω από το νερό είναι η κουβέρτα τους (το κατάστρωμα δηλαδή) όταν είναι φορτωμένα. Χαρακτηριστικό το βίντεο που ακολουθεί αν και η θάλασσα είναι σχετικά ήρεμη:

Μόλις λοιπόν σηκώσει καιρό, το καράβι γίνεται υποβρύχιο. Κάνεις έτσι να δεις από τη γέφυρα και σε πιάνει τρόμος. Δείτε στο επόμενο βίντεο τι αντικρίζει ο ναυτίλος από τη γέφυρα... Έχει και μουσικούλα, στο ρυθμό των κυμάτων:

Αυτή είναι η θάλασσα...

Και μόνο αν ζήσεις τέτοια παθιασμένα ταγκό στην αγκαλιά της την ερωτεύεσαι αληθινά και για πάντα. Γιατί ξέρεις. Μεγάλο το κράτος της. Μεγάλος ο θυμός της. Μα εσένα σου τη χάρισε. Σε άφησε να ζήσεις. Και η ζωή σου πια της ανήκει.

Κι ένας τελευταίος παθιασμένος χορός... Πιο άγριος και πιο απολαυστικός από όλους τους προηγούμενους. Κάπου παίζουν και σημαίες τούρκικες... Δεν πειράζει. Έτσι κι αλλιώς ανάμεσα ουρανό και θάλασσα δεν είσαι παρά άνθρωπος. Ένας μικρός άνθρωπος στη μεγάλη αγκαλιά της φύσης.

Το επόμενο βίντεο είναι μόνο για ναυτίλους. Βουβό, σε εικονική πραγματικότητα, και άκρως διαφωτιστικό για το τι υφίσταται το σκάφος εν μέσω κυματισμού. Κάποτε μας τα δίδαξαν αυτά στη σχολή. Για τις κοπώσεις και τις καταπονήσεις. Μπορεί και να τα ζήσαμε στα πέλαγα. Όμως το βιντεάκι δίνει μια άλλη όψη πραγματικά εντυπωσιακή:

Ήταν ένα καράβι που το έλεγαν SEA DIAMOND

Η κρουαζιέρα... η διασκέδαση... και μετά...

Νομίζω πως κανένα άλλο ναυάγιο δεν έχει περισσότερα βίντεο στο you tube. Αυτό θαρρώ ότι είναι το πιο ολοκληρωμένο γιατί έχει όχι μόνο το πικρό τέλος αλλά και όλα τα όμορφα πριν...

Ship sinks after collision

collision

Σύγκρουση...

Τα ματάκια πού τα είχαμε;;;

Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ

Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ

Αντισταθείτε
σ’ αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει: καλά είμαι εδώ.

Αντισταθείτε σ’ αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
και λέει: Δόξα σοι ο Θεός .

Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πoλυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί- εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε
σ’ αυτόν που χαιρετάει απ’ την εξέδρα ώρες
ατέλειωτες τις παρελάσεις
σ’ αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει
έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε πάλι σ’ όλους αυτούς που λέγονται
μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ’ όλα τ’ ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι

σ’ όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα

στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό
αρχηγό τους.

Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη
διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ’ αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ’ όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ
αντισταθείτε.

Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ 1919-1998)

Στο περιγιάλι το κρυφό του Σεφέρη

19 Φλεβάρη. Σαν σήμερα γεννήθηκε στα 1900 ο ποιητής Γιώργος Σεφέρης.

Τους στίχους "Στο περιγιάλι το κρυφό" του, μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης και ερμήνευσε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης.

Στο περιγιάλι το κρυφό
κι άσπρο σαν περιστέρι
διψάσαμε το μεσημέρι
μα το νερό γλυφό.

Πάνω στην άμμο την ξανθή
γράψαμε τ' όνομά της.
Ωραία που φύσηξεν ο μπάτης
και σβήστηκε η γραφή.

Με τι καρδιά, με τι πνοή
τι πόθους και τι πάθος
πήραμε τη ζωή μας λάθος!
Κι αλλάξαμε ζωή.

Το φως του Βάρναλη καίει πάντα...

ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΚΑΙΕΙ

Να σ' αγναντεύω, θάλασσα, να μη χορταίνω
απ' το βουνό ψηλά
στρωτή και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω
απ' τα μαλάματά σου τα πολλά.

Να ναι χινοπωριάτικον απομεσήμερο, όντας
μετ' άξαφνη νεροποντή
χυμάει μες απ' τα σύνεφα θαμπωτικά γελώντας
ήλιος χωρίς μαντύ.

Να ταξιδεύουν στον αγέρα τα νησάκια, οι κάβοι,
τ' ακρόγιαλα σα μεταξένιοι αχνοί
και με τους γλάρους συνοδιά κάποτ' ένα καράβι
ν' ανοίγουν να το παίρνουν οι ουρανοί.

Ξανανιωμένα απ' το λουτρό να ροβολάνε κάτου
την κόκκινη πλαγιά χορευτικά
τα πεύκα, τα χρυσόπευκα, κι' ανθός του μαλαμάτου
να στάζουν τα μαλλιά τους τα μυριστικά.

Κι' αντάμα τους να σέρνουνε στο φωτεινό χορό τους
ως μέσα στο νερό
τα ερημικά χιονόσπιτα-κι' αυτά μες στ' όνειρό τους
να τραγουδάνε, αξύπνητα καιρό.

Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτεινέ έρωτά μου
με μάτια να σε χαίρομαι θολά
και να ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου,
πίσω κι' αλάργα βάσανα πολλά.

Ως να με πάρεις κάποτε, μαργιόλα συ,
στους κόρφους σου αψηλά τους ανθισμένους
και να με πας πολύ μακρυά απ' τη μαύρη τούτη Κόλαση,
μακρυά πολύ κι' από τους μαύρους κολασμένους ....

Κώστας Βάρναλης

Αφιέρωμα στον ποιητή που σαν σήμερα γεννήθηκε. Στα 1884 (;) στον Πύργο (Μπουργκάς) της Βουλγαρίας. Στο δάσκαλο Βάρναλη... Που κι εκείνος τόσο αγάπησε τη θάλασσα.

Η φωτογραφία είναι από το Ριζοσπάστη:

25-10-1935. Στο βαπόρι «Μαρία Λ.» που τον μετέφερε, μαζί με άλλους εξόριστους, στον Αϊ-Στράτη. Κάτω πρώτη σειρά από αριστερά: Δεύτερος ο Δ. Γληνός, τρίτος ο Βασίλης Δημησιάνος, τέταρτος ο Κώστας Βάρναλης. Δεξιά πάνω, ανάμεσα στα σχοινιά, ο Αντώνης Στρατηγόπουλος

Για όλες τις περίεργες ομοιότητες... αλλά κυρίως για τους στίχους που συντρόφεψαν τα νιάτα μου:

Δεν είμ΄ εγώ σπορά της τύχης

ο πλαστουργός της νιας ζωής.

Εγώ ΄μαι τέκνο της ανάγκης

κι ώριμο τέκνο της οργής.

πολύ τον αγαπώ τούτον τον ποιητή. Να τον αγναντεύω και να μην τον χορταίνω, κι απ' τα μαλάματά του να πλουταίνω...

Οι ναυτεργάτες συμμετέχουν στην απεργία

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ SITE ΤΗΣ ΠΕΜΕΝ

ΠΕΜΕΝ - ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ - ΠΕΠΡΝ - ΠΕΣ/ΝΑΤ

Οι Ναυτεργάτες μαζί με τους Εργαζόμενους

ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΑ – ΜΑΖΙΚΑ στην 24ωρη ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ
στις 13 Φλεβάρη 2008

από 06.00 της Τετάρτης 13/2/2008
μέχρι 06:00 της Πέμπτης 14/2/2008

για Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας - Κοινωνική Ασφάλιση
που να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες μας.

Όλοι στις ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ του ΠΑΜΕ
Στον Πειραιά ΤΕΤΑΡΤΗ 13 ΦΛΕΒΑΡΗ, 10.30 το πρωί
Πλατεία Λουδοβίκου (Ηλεκτρικός Σταθμός)

Συνάδελφοι Ναυτεργάτες,

Συνεχιζόμενη είναι η επίθεση της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των κομμάτων του κεφαλαίου ενάντια στους εργαζόμενους, στα κοινωνικά ασφαλιστικά δικαιώματα, στο εισόδημα με την ακρίβεια και τον περιορισμό των αυξήσεων.

Κανένας ναυτεργάτης να μην παραπλανηθεί από την προπαγάνδα περί «ήπιων μέτρων» της κυβέρνησης.

Αυτή η αντιλαϊκή πολιτική καταργεί το δικαίωμα στην πλήρη σταθερή εργασία με την απελευθέρωση των απολύσεων, την μερική εργασία, με τις μεσαιωνικές εργασιακές σχέσεις λάστιχο.

Η ιδιωτικοποίηση των Λιμανιών, συνολικά της Δημόσιας περιουσίας, η εμπορευματοποίηση της υγείας, της παιδείας είναι πολιτική που στρέφεται ενάντια στους ναυτεργάτες και όλους τους εργαζόμενους, χαρίζει δεκάδες εκατομμύρια ΕΥΡΩ ασφαλιστικών εισφορών στους εφοπλιστές διευρύνοντας το έλλειμμα του προϋπολογισμού του ΝΑΤ (200 εκατομμύρια ΕΥΡΩ το 2008) και έχει οδηγήσει το 52% των συνταξιούχων του ΝΑΤ να παίρνει σύνταξη πείνας (200-800 ΕΥΡΩ), ενώ περνούν 12-18 μήνες για να πάρουν οι δικαιούχοι το πενιχρό εφ’ άπαξ.

Η πολιτική αυτή αποθρασύνει τους εφοπλιστές που προκλητικά ζητούν την απελευθέρωση των οργανικών συνθέσεων στην ακτοπλοΐα, με αποτέλεσμα την επέκταση της ανεργίας.

Καταργούν (παράνομα) στην πράξη την 10μηνη λειτουργία των πλοίων και επεκτείνουν την ανεργία και την «μαύρη» εργασία, παραβιάζουν τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.

Επιπρόσθετα ζητούν και άλλα προνόμια για να αυξήσουν τα ήδη υψηλά κέρδη τους.

Το θράσος των εφοπλιστών, συνολικά του κεφαλαίου, ενισχύεται και από την γραμμή της συναίνεσης και της υποταγής που ακολουθούν οι πλειοψηφίες στην ΠΝΟ, το Εργατικό Κέντρο Πειραιά, την ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ, και οι παρατάξεις της ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ και Αυτόνομης Παρέμβασης του ΣΥΝ που τις αποτελούν. Γραμμή που για να υπηρετήσει την ανταγωνιστικότητα, δηλαδή την κερδοφορία του κεφαλαίου προβάλει αιτήματα που καθηλώνουν τους εργαζόμενους ή και στρέφονται εναντίον τους (π.χ. αιτήματα της ΓΣΕΕ για το δικαίωμα της εργοδοσίας σε απολύσεις 5 χρόνια πριν την συνταξιοδότηση, εφαρμογή της μερικής απασχόλησης - 4ωρο/μισό ένσημο-, διευθέτηση του χρόνου εργασίας).

Οι δυνάμεις αυτές υπονομεύουν ότι έχει κατακτήσει η εργατική τάξη με αγώνες, ενιαία Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα, ημερήσιο και εβδομαδιαίο χρόνο εργασίας και ανάπαυσης, την μόνιμη και σταθερή δουλειά και προσπαθούν να εκτονώσουν την δικαιολογημένη αγανάκτηση των εργαζομένων, αποφεύγοντας τον συντονισμό, την κλιμάκωση της πάλης και την σύγκρουση με αυτή την πολιτική.

Οι ναυτεργάτες, οι εργαζόμενοι απάντησαν στην κυβέρνηση, τους εφοπλιστές, το κεφάλαιο, στις δυνάμεις της συναίνεσης στο συνδικαλιστικό κίνημα με την μαζική συμμετοχή τους στην Απεργία στις 12 Δεκέμβρη 2007.

Με την μαχητική περιφρούρηση της Απεργίας και την συμμετοχή τους στα απεργιακά συλλαλητήρια που οργάνωσε το ΠΑΜΕ, στις 7 Νοέμβρη 2007 και 22 Γενάρη 2008. Έστειλαν μήνυμα αντίστασης και στη γραμμή της μοιρολατρίας, του «δεν γίνεται τίποτα», που καλλιεργούν οι δυνάμεις του συμβιβασμού.

Οι εργαζόμενοι μαζί με τις ταξικές δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ με τον αγώνα τους πέτυχαν την ανάκληση των απολύσεων στην ΡΕΝΟ, το ΚΑΡΦΟΥΡ, το Δήμο Πετρούπολης, τα συνδικάτα της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης κατέκτησαν Συλλογική Σύμβαση Εργασίας με αυξήσεις μέχρι 17,2%, εφαρμογή του 7ωρου, 35ωρου, 5νθήμερου.

Συνεχίζουμε ακόμα πιο μαζικά, μαχητικά, αποφασιστικά.

Με την 24ωρη Πανελλαδική – Πανεργατική Απεργία στις 13 Φλεβάρη 2008 και την αναγκαία κλιμάκωση που πρέπει να έχουν οι αγώνες μας.

Οργανώνουμε περιφρουρούμε την απεργία, σπάμε το φράγμα της εργοδοτικής τρομοκρατίας, της σιωπής και παραπληροφόρησης των Μ.Μ.Ε.

Με την μαζική συμμετοχή μας στα απεργιακά συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ ενισχύουμε το ενιαίο μέτωπο των ταξικών δυνάμεων.

Αποδυναμώνουμε τις δυνάμεις του συμβιβασμού και της υποταγής στην ΠΝΟ, το Εργατικό Κέντρο Πειραιά, την ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ.

Συγκρουόμαστε με την πολιτική που υπηρετεί τους εφοπλιστές, το μεγάλο κεφάλαιο.

Διεκδικούμε :

• Αυξήσεις Μισθών 15%.
• Κατώτερο μισθό 1.400 ΕΥΡΩ, κατώτερη σύνταξη και επίδομα ανεργίας 1.120 ΕΥΡΩ, συντάξεις στο 80 % επί του συνολικού ποσού, που γίνονται κρατήσεις.
• Κάλυψη από τον κρατικό προϋπολογισμό ΟΛΩΝ των ελλειμμάτων του ΝΑΤ και των λοιπών Ταμείων. Να δώσουν πίσω ΤΩΡΑ τα κλεμμένα από τα Ταμεία.
• Κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
• Κατάργηση των νόμων που απαλλάσσουν τους εφοπλιστές από την υποχρέωση καταβολής των ασφαλιστικών εισφορών προς το ΝΑΤ.
• Συνθέσεις με βάση τις πραγματικές αυξημένες ανάγκες των πλοίων, κατάργηση όλων των διακρίσεων μεταξύ των ναυτεργατών.
• Ίση αμοιβή για ίση εργασία, πάταξη της «μαύρης» και ανασφάλιστης εργασίας, συνδικαλιστική εκπροσώπηση, κοινωνικοασφαλιστική προστασία για όλους τους ναυτεργάτες.
• Αποκλειστικά Ενιαία – Δημόσια – Σύγχρονη – Δωρεάν Ναυτική Εκπαίδευση – Μετεκπαίδευση. Ισοτιμία των διπλωμάτων μας με τα αντίστοιχα της στεριάς. Απαιτείται άμεση λύση των οξυμένων προβλημάτων τους.
• Όχι στην ιδιωτικοποίηση της Δημόσιας περιουσίας και των λιμανιών.

ΟΙ ΔΙΟΙΚΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΝΩΣΕΩΝ

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ ΕΜΠΟΡΙΚΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΚΑΤΩΤΕΡΩΝ ΠΛΗΡΩΜΑΤΩΝ ΜΗΧΑΝΗΣ «Ο ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ»
ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΠΛΗΡΩΜΑΤΩΝ ΡΥΜΟΥΛΚΩΝ – ΝΑΥΑΓΟΣΩΣΤΙΚΩΝ

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ Ν.Α.Τ

Πειραιάς 30 Γενάρη 2008

Σε στίχους Καββαδία

ΜΟΥΣΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΝΙΚΟ ΚΑΒΒΑΔΙΑ

Επιμέλεια: ΔΑΝΑΗ (Αναδημοσίευση από το φόρουμ HOMA EDUCANDUS)

Τα τραγούδια μπορείτε να τα ακούσετε στην ΗΧΟΘΗΚΗ που υπάρχει στο κάτω μέρος της σελίδας.

Πηγή φωτογραφίας: blog Νίκος Καββαδίας

1. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Ητανε κείνη η νυχτιά που φύσαγε ο Βαρδάρης,
το κύμα η πλώρη εκέρδιζεν οργιά με την οργιά.
Σ' έστειλε ο πρώτος στα νερά να πας για να γραδάρεις,
μα εσύ θυμάσαι τη Σμαρώ και την Καλαμαριά.

Ξέχασες κείνο το σκοπό που λέγανοι οι Χιλιάνοι
- 'Αγιε Νικόλα φύλαγε κι Αγιά Θαλασσινή -
Τυφλό κορίτσι σ' οδηγάει, παιδί του Modigliani,
που τ' αγαπούσε ο δόκιμος κι οι δυο Μαρμαρινοί.

Νερό καλάρει το fore peak, νερό και τα πανόλια
μα εσένα μια παράξενη ζαλάδα σε κινεί.
Με στάμπα που δε φαίνεται σε κέντησε η Σπανιόλα
ή το κορίτσι που χορεύει απάνω στο σκοινί;

Απάνου στο γιατάκι σου φίδι νωθρό κοιμάται
και φέρνει βόλτες ψάχνοντας τα ρούχα σου η μαϊμού.
Εχτός από τη μάνα σου κανείς δε σε θυμάται
σε τούτο το τρομακτικό ταξίδι του χαμού.

Ο ναύτης ρίχνει τα χαρτιά κι ο θερμαστής το ζάρι
κι αυτός που φταίει και δε νογάει, παραπατάει λοξά.
Θυμήσου κείνο το στενό κινέζικο παζάρι
και το κορίτσι που 'κλαιγε πνιχτά μες στο ρικσά.

Κάτω από φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη
Πριν δέκα χρόνια μεθυσμένη μου 'πες "σ' αγαπώ".
Αύριο σαν τότε και χωρίς χρυσάφι στο μανίκι,
μάταια θα ψάχνεις το στρατί που πάει για το Depot.

2. ΟΙ ΕΠΤΑ ΝΑΝΟΙ ΣΤΟ S/S CYRENIA

Στην Έλγκα

Εφτά. Σε παίρνει αριστερά, μη το ζορίζεις.
Μάτσο χωράνε σε κούφιαν απαλάμη.
Θυμίζεις κάμαρες κλειστές, στεριά μυρίζεις.
Ο πιο μικρός αχολογάει μ' ένα καλάμι.

Γυαλίζει ο Σημ της μηχανής τα δυο ποδάρια.
Ο Ρεκ λαδώνει στην ανάγκη το τιμόνι.
Μ' ένα φτερό ξορκίζει ο Γκόμπυ τη μαλάρια
κι ο στραβοκάνης ο Χαράμ πίττες ζυμώνει.

Απ' το ποδόσταμο πηδάν ως τη γαλέτα.
- Μπορώ ποτέ να σου χαλάσω το χατίρι;
Κόρη ξανθή και γαλανή που όλο εμελέτα
ποιος ρήγας γιος θε να την πιει σ' ένα ποτήρι.

Ραμάν αλλήθωρε, τρελέ, που λύνεις μάγια,
κατάφερε το σταυρωτό του Νότου αστέρι
σωρός να πέσει, να σκορπίσει στα σπιράγια,
και πες του κάτω από ένα δέντρο να με φέρει.

Ο Τοτ, του λείπει το ένα χέρι μα όλο γνέθει,
τούτο το απίθανο σινάφι να βρακώσει.
Εσθήρ, ποια βιβλική σκορπάς περνώντας μέθη;
Ρουθ, δε μιλάς; Γιατί τρεκλίζουν οι διακόσιοι;

Κουφός ο Σάλαχ, το κατάστρωμα σαρώνει.
- Μ' ένα ξυστρί καθάρισέ με από τη μοράβια.
Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει.
- Γιε μου, που πας; - Μάνα, θα πάω με τα καράβια.

Κι έτσι μαζί με τους εφτά κατηφοράμε.
Με τη βροχή, με τον καιρό που μας ορίζει.
Τα μάτια σου ζούνε μια θάλασσα, θυμάμαι...
Ο πιο στερνός μ’ ένα αυλό με νανουρίζει.


Colombo 1951


3. FEDERICO GARCIA LORCA

Στο Θανάση Καραβία

Ανέμισες για μια στιγμή το μπολερό
και το βαθύ πορτοκαλί σου μεσοφόρι.
Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ,
τότε που φεύγανε μπουλούκια οι Σταυροφόροι.

Παντιέρες πάγαιναν του ανέμου συνοδιά
και ξεκινούσαν οι γαλέρες του θανάτου.
Στο ρωγοβύζι ανατριχιάζαν τα παιδιά
κι ο γέρος έλιαζε ακαμάτης τ' αχαμνά του.

Του ταύρου ο Πίκασσο ρουθούνιζε βαριά
και στα κουβέλια τότε σάπιζε το μέλι.
Τραβέρσο ανάποδο - πορεία προς το Βοριά.
Τράβα μπροστά - ξοπίσω εμείς - και μη σε μέλλει.

Κάτου απ' τον ήλιο αναγαλλιάζαν οι ελιές
και φύτρωναν μικροί σταυροί στα περιβόλια.
Τις νύχτες στέρφες απομέναν οι αγκαλιές
τότες που σ' έφεραν, κατσίβελε, στη μπόλια.

Ατσίγγανε κι Αφέντη μου, με τι να σε στολίσω;
Φέρτε το μαυριτάνικο σκουτί το πορφυρό.
Στον τοίχο της Καισαριανής μας φέραν από πίσω
κ' ίσα έν' αντρίκιο ανάστημα ψηλώσαν το σωρό.

Κοπέλες απ' το Δίστομο φέρτε νερό και ξίδι.
Κι απάνω στη φοράδα σου δεμένος σταυρωτά
σύρε για κείνο το στερνό στην Κόρδοβα ταξίδι,
μέσ' απ' τα διψασμένα της χωράφια τ' ανοιχτά.

Βάρκα του βάλτου ανάστροφη, φτενή, δίχως καρένα.
Σύνεργα που σκουριάζουνε σε γύφτικη σπηλιά.
Σμάρι κοράκια να πετάν στην έρημην αρένα
και στο χωριό ν' ουρλιάζουνε τη νύχτα εφτά σκυλιά.

4. ΕΣΜΕΡΑΛΔΑ

Στον Γιώργο Σεφέρη

Ολονυχτίς τον πότισες με το κρασί του Μίδα
κι ο φάρος τον ελίκνιζε με τρεις αναλαμπές.
Δίπλα ο λοστρόμος με μακριά πειρατική πλεξίδα
κι αλάργα μας το σκοτεινό λιμάνι του Cabes.

Απά στο γλυκοχάραμα σε φίλησε ο πνιγμένος
κι όταν ξυπνήσεις με διπλή καμπάνα θα πνιγείς.
Στο κάθε χάδι κ' ένας κόμπος φεύγει ματωμένος
απ' το σημάδι της παλιάς κινέζικης πληγής.

Ο παπαγάλος σου 'στειλε στερνή φορά το «γεια σου»
κι απάντησε απ' το στόκολο σπασμένα ο θερμαστής,
πέτα στο κύμα τον παλιό που εσκούριασε σουγιά σου
κι άντε μονάχη στον πρωραίον ιστό να κρεμαστείς.

Γράφει η προπέλα φεύγοντας ξοπίσω: «Σε προδίνω»,
κι ο γρύλος το ξανασφυράει στριγγά του τιμονιού.
Μη φεύγεις. Πες μου, το 'πνιξες μια νύχτα στο Λονδίνο
ή στα βρωμιάρικα νερά κάποιου άλλου λιμανιού;

Ξυπνάν οι ναύτες του βυθού ρισάλτο να βαρέσουν
κι απέ να σου χτενίσουνε για πάντα τα μαλλιά.
Τρόχισε εκείνα τα σπαθιά του λόγου που μ' αρέσουν
και ξαναγύρνα με τις φώκιες πέρα στη σπηλιά.

Τρεις μέρες σπάγαν τα καρφιά και τρεις που σε καρφώναν
και συ με τις παλάμες σου πεισματικά κλειστές
στερνή φορά κι ανώφελα ξορκίζεις τον τυφώνα
που μας τραβάει για τη στεριά με τους ναυαγιστές.

5. A BORD DE L' "ASPASIA"

Ταξίδευες κυνηγημένη από τη μοίρα σου
για την κατάλευκη μα πένθiμη Ελβετία,
πάντα στο deck, σε μιά σαίζ-λόγκ πεσμένη, κάτωχρη
απ' την γνωστή και θλιβερότατην αιτία.

Πάντοτε ανήσυχα οι δικοί σου σε τριγύριζαν,
μα εσύ κοιτάζοντας τα μάκρη αδιαφορούσες.
Σ' ό,τι σου λεγαν πικρογέλαγες, γιατί ένιωθες
πως για τη χώρα του θανάτου οδοιπορούσες.

Κάποια βραδιά, που από το Στρόμπολι περνούσαμε,
είπες σε κάποιον γελαστή, σε τόνο αστείου:
" Πώς μοιάζει τ' άρρωστο κορμί μου, καθώς καίγεται,
με την κορφή τη φλεγομένη του ηφαιστείου!"

'Υστερα σ'είδα στη Μαρσίλια σαν εχάθηκες
μέσα στο θόρυβο χωρίς να στρέψεις πίσω.
Κ' εγώ, που την υγρή έκταση αγάπησα,
λέω πως εσένα θα μπορούσα ν' αγαπήσω.

6. ΑΡΜΙΔΑ

Στον Κώστα Βάρναλη

Το πειρατικό του Captain Jimmy,
που μ' αυτό θα φύγετε και σεις,
είναι φορτωμένο με χασίς
κ' έχει τα φανάρια του στην πρύμη.

Μήνες τώρα που 'χουμε κινήσει
και με τη βοήθεια του καιρού
όσο να πάμε στο Περού
το φορτίο θα το έχουμε καπνίσει.

Πλέμε σε μια θάλασσα γιομάτη
με λογής παράξενα φυτά,
ένας γέρος ήλιος μας κοιτά
και μας κλείνει που και που το μάτι.

Μπουκαπόρτες άδειες σκοτεινές,
- που να ξοδεύτηκαν τόννοι χίλιοι;
Μας προσμένουν πίπες αδειανές
και τελωνοφύλακες στο Τσίλι.

Ξεχασμένο τ' άστρο του Βορρά,
οι άγκυρες στο πέλαγο χαμένες.
Πάνω στις σκαλιέρες σε σειρά
δώδεκα σειρήνες κρεμασμένες.

Η πλωριά Γοργόνα μια βραδιά
πήδησε στον πόντο μεθυσμένη,
δίπλα της γλιστρούσαν συνοδιά
του Κολόμβου οι πέντε κολασμένοι.

Κ' έπειτα στις ξέρες του Ακορά
τσούρμο τ' άγριο κύμα να μας βγάλει
τέρατα βαμμένα πορφυρά
με φτερούγες γλάρων στο κεφάλι.

7. ΛΥΧΝΟΣ ΤΟΥ ΑΛΑΔΔΙΝΟΥ

Στο Ν. Χατζηκυριάκο - Γκίκα

Την ανεξήγητη γραφή να λύσω πολεμώ
που σου χαράξαν πειρατές Κινέζοι στις λαγόνες.
Γυμνοί με ξύλινους φαλλούς τριγύρω στο λαιμό,
μας σπρώχναν προς τη θάλασσα με τόξα οι Παταγόνες.

Κόκκαλο ρίξε στο σκυλί το μαύρο που αλυχτά
και στείλε τη "φιγούρα" μας στον πειρατή ρεγάλο.
Πες μου, που βρέθηκε η στεριά στου πέλαου τ' ανοιχτά
και το δεντρί με το πουλί που κρώζει το μεγάλο;

Για το άστρο της Ανατολής κινήσαμε μικροί.
Πουλί, πουλάκι στεριανό, θάλασσα δε σου πρέπει!
Και σε που σε φυτέψαμε, παιδί, στο Κονακρί,
με γράμμα συμβουλευτικό της μάνας σου στην τσέπη.

Του ναύτη δος του στη στεριά κρεβάτι, και να πιει.
-Όλο τον κόσμο γύρισες, μα τίποτα δεν είδες...-
Μες στο μετάξι κρύβονταν της Ίντιας οι σκορπιοί
κ' έφερνε ο αγέρας της νοτιάς στην πλώρη άμμο κι ακρίδες.

Σημάδι μαύρο απόμεινε κι ας έσπασε ο χαλκάς.
- Στην αγορά του Αλιτζεριού δεμένη να σε σύρω. -
Και πήδηξ' ο μικρός θεός μια νύχτα, των Ινκάς,
στου Αιγαίου τα γαλανά νερά, δυο μίλια όξω απ' τη Σκύρο.

Μεσάνυχτα και ταξιδεύεις δίχως πλευρικά!
Σκιάζεσαι μήπως στο γιαλό τα φώτα σε προδίνουν,
μα πρύμα πλώρα μόνο εσύ πατάς στοχαστικά,
κρατώντας στα χεράκια σου το λύχνο του Αλαδδίνου.

8. ΜΑΡΕΑ

Στο Γιακουμή Βαλάση

Ο Αλτεμπαράν ψάχνει να βρει μες στα νερά
το παλινώριο που τον γέλασε δυο κάρτες.
Στης προβολής να τρέχουν βλέπαμε τους χάρτες
του Chagall άλογα τσίρκο του Seurat.

Πυξίδα γέρικη ataxie locomotrice
και στοιχειωμένη από τα χείλια σου σφυρίχτρα.
Στην κόντρα γέφυρα προσμένατε κ' οι τρεις
να λύσει το άστρο του Αλμποράν η χαρτορίχτρα.

Της τραμουντάνας τ'άστρο, τ'άστρο του Νοτιά
παντρεύονται με πορφυρόχρωμους κομήτες.
Του Mazagan οι θερμαστές οι Σοδομίτες
παίξαν του Σέσωστρη τη κόρη στα χαρτιά.

Η ξύλινη που όλοι αγαπήσαμε Γοργόνα,
καθώς βουτά παίρνει παράξενες ανάσες.
Προτού κολλήσουμε για πάντα στις Σαργάσσες,
μας πρόδωσε μ'ένα πνιγμένο του Νορόνα.

Πουλιά στα ξάρτια καραντί στεργιανή ζάλη
χελιδονόψαρα πνιγμένου δαχτυλίδι.
Του ναυτικού το δυσκολότερο ταξίδι
το κυβερνάν του Μαγελάνου οι παπαγάλοι.

Η καραβίσια σκύλα οσμίζεται ρεστία
και το κορμί σου το νερό που θα καλάρει.
Τη νύχτα οι ναύτες κυνηγάνε το φεγγάρι
και την ημέρα ταξιδεύουνε στ’ αστεία.

• ΔΕΙΤΕ ΤΟ: ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΑ 33 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΑΒΒΑΔΙΑ

Καββαδίας. 33 χρόνια από το θάνατό του

10 Φλεβάρη του 1975.

Ο αγαπημένος ποιητής των θαλασσινών, ο Νίκος Καββαδίας, φεύγει για το αιώνιο ταξίδι...

Πηγή Φωτογραφίας

Αυτός, που τόσο πόθησε μια μέρα να ταφεί, σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες, είχε ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ, και μια κηδεία σαν των απλών ανθρώπων τις κηδείες. "Αυτό που φοβόμουν έγινε", ήταν τα τελευταία του λόγια στην αδερφή του Τζένια, σαν κατάλαβε πως έφτασε το τέλος... Στις 10 Φλεβάρη του 75, χτυπημένος από εγκεφαλικό κι ενώ λογάριαζε την άλλη μέρα να μπαρκάρει.

Ο Καββαδίας υπήρξε για μένα ο πιστός σύντροφος στα χρόνια που ταξίδεψα. Κι ας ήταν πια εκείνος φευγάτος για πάντα. Τον τραγουδούσα στις ατέλειωτες ώρες της βάρδιας, στις αβάσταχτες ώρας της μοναξιάς, στις ώρες που ανοίγανε τα εφτά στόματα της θάλασσας κι η λογική έλεγε "πως όλα τέλειωσαν"...

10 Φλεβάρη του 75 ταξίδεψε εκείνος για πάντα.

19 Φλεβάρη του 1982, εφρά χρόνια αργότερα, λίγο έλειψε να πάρω κι εγώ το δρόμο του. Κι εκείνη την ώρα, σύντροφος και πάλι ο δικός του λόγος:

Δεν ξέρω τι είναι για τους άλλους ο Καββαδίας. Ξέρω μόνο πως για μένα έχει φωλιάσει στα τρίσβαθα της ψυχής μου, σε κείνα τα απάτητα μέρη που μόνο ο μεγάλος κίνδυνος ανοίγει την πόρτα τους. Κι ό,τι εκεί λάβει θέση, γίνεται ένα μαζί σου και ρέει στις φλέβες σου αξεχώριστο για πάντα με το αίμα και τη σκέψη σου. Το ποίημά του που εκείνη τη μέρα του Φλεβάρη ήρθε να γλυκάνει τη λαχτάρα μπρος στο θάνατο, αφιερώνω στη μνήμη του:

ΕΝΑΣ ΔΟΚΙΜΟΣ ΣΤΗ ΓΕΦΥΡΑ ΕΝ ΩΡΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ

Στο ημερολόγιο γράψαμε: "Κυκλών και καταιγίς".
Εστείλαμε το S.O.S. μακριά σε άλλα καράβια,
κι εγώ κοιτάζοντας χλωμός τον άγριον Ινδικό
πολύ αμφιβάλλω αν φτάσουμε μια μέρα στη Μπατάβια.

Μα δε λυπάμαι μια σταλιάν - Εμείς οι ναυτικοί
έχουμε, λένε, την ψυχή στο διάολο πουλημένη.
Μια μάνα μόνο σκέφτομαι στυγνή και σκυθρωπή,
που χρόνια τώρα και καιρούς το γιο της περιμένει.

Το ξέρω πως η θέση μας είναι άσχημη πολύ.
Η θάλασσα τη γέφυρα με κύματα γεμίζει
κι εγώ λυπάμαι μοναχά που δεν μπορώ να πω
σε κάποιον, κάτι που πολύ φριχτά με βασανίζει.

Θεέ μου! είμαι μοναχά δεκαεννιά χρονών,
κι έχω σε μέρη μακρινά πολλές φορές γυρίσει.
Θεέ μου! έχω μιαν άκακη, μια παιδική καρδιά,
αλλά πολύ έχω πλανηθεί, κι έχω πολύ αμαρτήσει.

Συχώρεσέ με...Κάποτες όπου 'χα πιει πολύ
και δεν εκαταλάβαινα το τι έκανα, στο Αλγέρι,
για μιαν μικρήν Αράπισσα, που εχόρευε γυμνή,
επέταξα κατάστηθα σε κάποιον το μαχαίρι.

Συχώρεσέ με...Μια βραδιά θολή στο Σάντα Φε,
καθώς κάποια με κράταγε σφιχτά στην αγκαλιά της,
ετράβηξα απ' την κάλτσα της μια δέσμη από λεφτά
που όλη τη μέρα εμάζευεν απ' την αισχρήν δουλειά της.

Κι ακόμα, Κύριε...ντρέπομαι να το συλλογιστώ,
(μα ήτανε τόσο κόκκινα κι υγρά τα ωραία του χείλια
και κάποια κάπου ολόλυζε κιθάρα ισπανική...)
κοιμήθηκα μ' έναν μικρόν εβραίο στη Σεβίλλια.

Κύριε...ετούτο το κορμί το τόσο αμαρτωλό
σε λίγο στις υδάτινες ειρκτές νεκρό θα πέσει...
Μα τέσσερα όμως σκέφτομαι γαλόνια εγώ χρυσά
κι ένα θλιμμένο δόκιμο, που δε θα τα φορέσει...

Δείτε τα βίντεο - αφιερώματα στο Νίκο Καββαδία,

από την εκπομπή του Άλφα "Μηχανή του χρόνου":

• 1ο ΜΕΡΟΣ
• 2ο ΜΕΡΟΣ
• 3ο ΜΕΡΟΣ
• 4ο ΜΕΡΟΣ
• 5ο ΜΕΡΟΣ

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το άρθρο είναι αναδημοσίευση από το Homa Educandus, και γράφτηκε από τη ΔΑΝΑΗ.

5ο ΜΕΡΟΣ Νίκος Καββαδίας

αφιέρωμα απο την εκπομπή του alpha μηχανη του χρόνου στον αλησμόνητο

ΠΟΙΗΤΗ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

ΝΙΚΟ ΚΑΒΒΑΔΙΑ

MAL DU DEPART

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Για το Μαδράς, τη Σιγγαπούρ, τ' Αλγέρι και το Σφαξ
θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
κι εγώ, σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.

Θα πάψω πιά για μακρινά ταξίδια να μιλώ,
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πιά ξεχάσει,
κι η μάνα μου, χαρούμενη, θα λέει σ' όποιον ρωτά :
"Ηταν μιά λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει . . . "

Μα ο εαυτός μου μιά βραδιάν εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο, ως ένας δικαστής στυγνός, θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει, κι άφοβα το φταίστη θα χτυπήσει.

Κι εγώ, που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες,
θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.

______________

Αυτό που φοβόταν ο Καββαδίας έγινε... Πέθανε στη στεριά, από εγκεφαλικό, στις 10 του Φλεβάρη 1975.

4ο ΜΕΡΟΣ Νίκος Καββαδίας

αφιέρωμα απο την εκπομπή του alpha μηχανη του χρόνου στον αλησμόνητο

ΠΟΙΗΤΗ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

ΝΙΚΟ ΚΑΒΒΑΔΙΑ

ΠΟΥΣΙ

Στην Ελένη Χαλκιούση

'Επεσε το πούσι αποβραδίς
το καραβοφάναρο χαμένο
κι έφτασες χωρίς να σε προσμένω
μες στην τομονιέρα να με δείς.

Κάτασπρα φοράς κι έχεις βραχεί ,
πλέκω σαλαμάστρα τα μαλιά σου.
Κάτω στα νερά του Port Pegassu
βρέχει πάντα τέτοιαν εποχή.

Μας παραμονεύει ο θερμαστής
με τα δυο του πόδια στις καδένες.
Μην κοιτάς ποτέ σου τις αντένες
με την τρικυμία, θα ζαλιστείς.

Βλαστημά ο λοστρόμος τον καιρό
κι είν' αλάργα τόσο η Τοκοπίλα.
Από να φοβάμαι να καρτερώ
κάλλιο περισκόπιο και τορπιλα.

Φύγε! Εσέ σου πρέπει στέρεα γη.
Ηρθες να με δεις κι όμως δε μ' είδες
έχω απ' τα μεσάνυχτα πνιγεί
χίλια μίλια πέρ' απ' τις Εβρίδες.


ΓΥΝΑΙΚΑ

Στον Αντώνη Μωραϊτη

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα.
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία.
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.

Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε, σήμερα δε με ορίζει.

Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.
Την τάβλα πάρε, τζόβενο, να ξαναπάμε αρόδο.
Ποιος σκύλας γιος μας μούντζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,
που γέροι και μικρά παιδιά μας πήραν στο κορόιδο;

Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.
Γιομάτη φύκια και ροδάνθη, αμφίβια Μοίρα.
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,
πρώτη φορά, σε μια σπηλιά, στην Αλταμίρα.

Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ που μ' είδες.
Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες.

Το τείχος περπατήσαμε μαζί το Σινικό.
Κοντά σου ναύτες απ' την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.
Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό
έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.

Πράσινο. Αφρός, θαλασσινό βαθύ και βυσσινί.
Γυμνή. Μονάχα ένα χρυσό στη μέση σου ζωστήρι.
Τα μάτια σου τα χώριζαν εφτά Ισημερινοί
μες στου Giorgione το αργαστήρι.

Πέτρα θα του 'ριξα και δε με θέλει το ποτάμι.
Τι σου 'φταιξα και με ξυπνάς προτού να φέξει.
Στερνή νυχτιά του λιμανιού δεν πάει χαράμι.
Αμαρτωλός που δε χαρεί και που δε φταίξει.

Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου, χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα.

Ινδικός Ωκεανός 1951

3ο ΜΕΡΟΣ Νίκος Καββαδίας

αφιέρωμα απο την εκπομπή του alpha μηχανη του χρόνου στον αλησμόνητο

ΠΟΙΗΤΗ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

ΝΙΚΟ ΚΑΒΒΑΔΙΑ


KURO SIWO

Πρώτο ταξίδι έτυχε ναύλος για το Νότο,
δύσκολες βάρδιες, κακός ύπνος και μαλάρια.
Είναι παράξενα της Ίντιας τα φανάρια
και δεν τα βλέπεις, καθώς λένε με το πρώτο.

Πέρ' απ' τη γέφυρα του Αδάμ, στη Νότιο Κίνα,
χιλιάδες παραλάβαινες τσουβάλια σόγια.
Μα ούτε στιγμή δεν ελησμόνησες τα λόγια
που σου 'πανε μια κούφια ώρα στην Αθήνα.

Στα νύχια μπαίνει το κατράμι και τ' ανάβει,
χρόνια στα ρούχα το ψαρόλαδο μυρίζει,
κι ο λόγος της μες στο μυαλό σου να σφυρίζει,
"ο μπούσουλας είναι που στρέφει ή το καράβι; "

Νωρίς μπατάρισε ο καιρός κ' έχει χαλάσει.
Σκατζάρισες, μα σε κρατά λύπη μεγάλη.
Απόψε ψόφησαν οι δυο μου παπαγάλοι
κι ο πίθηκος που 'χα με κούραση γυμνάσει.

Η λαμαρίνα! ...η λαμαρίνα όλα τα σβήνει.
Μας έσφιξε το kuro siwo σαν μια ζώνη
κ' συ κοιτάς ακόμη πάνω απ΄ το τιμόνι,
πως παίζει ο μπούσουλας καρτίνι με καρτίνι.

Καββαδίας. Σαν σήμερα ταξίδεψε για πάντα.

2ο ΜΕΡΟΣ Νίκος Καββαδίας αφιέρωμα

αφιέρωμα απο την εκπομπή του alpha μηχανη του χρόνου στον αλησμόνητο Νίκο Καββαδία.


ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ

Στο Γιώργο Θεοτοκά

Εβραζε το κύμα του γαρμπή.
Ημαστε σκυφτοί κι οι δυό στο χάρτη,
γύρισες και μού 'πες πως το Μάρτη
σ' άλλους παραλλήλους θα 'χεις μπει.

Κούλικο στο στήθος σου τατού,
που όσο κι αν το καις δε λέει να σβήσει.

Είπαν πως την είχες αγαπήσει
σε μια κρίση μαύρου πυρετού.

Βάρδια πλάι σε κάβο φαλακρό
κι ο Σταυρός του Νότου με τα στράλια.

Κομπολόι κρατάς από κοράλλια
κι άκοπο μασάς καφέ πικρό.

Το Άλφα του Κενταύρου μια νυχτιά
με το παλινώριο πήρα κάτου.
Μου 'πες με φωνή ετοιμοθανάτου:
"Να φοβάσαι τ' άστρα του Νοτιά".

Αλλοτε απ' τον ίδιο ουρανό
έπαιρνες, τρεις μήνες στην αράδα,
με του καπετάνιου τη μιγάδα,
μάθημα πορείας νυχτερινό.

Σ' ένα μαγαζί του Nossi Be
πήρες το μαχαίρι, δυό σελλίνια,
μέρα μεσημέρι απά στη λίνια
ξάστραψε σα φάρου αναλαμπή.

Κάτου στις αχτές της Αφρικής
πάνε χρόνια τώρα που κοιμάσαι.
Τα φανάρια πιά δεν τα θυμάσαι

Καββαδίας. Βίντεο - Αφιέρωμα...

10 Φλεβάρη. Σαν σήμερα χάσαμε για πάντα τον ποιητή των μεγάλων οριζόντων, το Νίκο τον Καββαδία. Το δικό μας ποιητή, τον ποιητή των θαλασσινών...

Νίκος Καββαδίας αφιέρωμα-μηχανή του χρόνου (alpha)

"κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες
θά'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες"

Ξεσηκώνονται στη Σαντορίνη για το Sea Diamond

Το κουφάρι του Sea Diamond παραμένει στη Σαντορίνη και απειλεί με οικολογική καταστροφή

Σύμφωνα με είδηση που δημοσιεύτηκε στο ΕΘΝΟΣ ON LINE, αναστατωμένοι είναι οι κάτοικοι της Σαντορίνης καθώς η ναυτιλιακή εταιρεία Louis Hellenic Cruises, πλοιοκτήτρια του πασίγνωστου πλοίου Sea Diamond αρνείται να το ανασύρει από το βυθό του νησιού, προφασιζόμενη διάφορες δικαιολογίες.

Μέχρι στιγμής η εταιρεία έχει κάνει μόνο μερική άντληση πετρελαιοειδών και όπως ο καθένας αντιλαμβάνεται είναι απλά ζήτημα χρόνου να δημιουργηθεί διαρροή και φυσικά οικολογική καταστροφή αυτού του πανέμορφου νησιού που αποτελεί πόλο έλξης χιλιάδων τουριστών ετησίως στη χώρα μας.

Μπρος στην αδιαφορία της εταιρείας αλλά και στον τεράστιο κίνδυνο το βουλιαγμένο καράβι να παρασύρει στο βυθό και το νησί ολόκληρο, οι κάτοικοι αποφάσισαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να αντιδράσουν δυναμικά. Έχουν μάλιστα εξαγγείλει ως ημερομηνία της πρώτης τους κινητοποίησης την Κυριακή 17 Φεβρουαρίου, στην πλατεία των Φηρών και επιπλέον προχώρησαν σε δημιουργία Επιτροπής Πρωτοβουλίας πολιτών με στόχο να πιέσουν για τη διατήρηση του φράγματος στην περιοχή του ναυαγίου, την άντληση των πετρελαίων και την τελική ανέλκυση του βυθισμένου πλοίου.

Η στιγμή που η μπάλα της πλώρης βυθίζεται

Η τελευταία δίνη...

Οι ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ τάσσονται ανεπιφύλακτα στο πλευρό των κατοίκων της Σαντορίνης και υψώνουν φωνή διαμαρτυρίας προς κάθε κατεύθυνση. Ταυτόχρονα προβληματιζόμαστε έντονα για την αδιαφορία των αρχών καθώς μάλιστα από την πρώτη στιγμή του ναυαγίου επισημάνθηκαν οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν και υψώθηκαν φωνές απόγνωσης για τις αναμενόμενες οικολογικές απειλές από το ναυάγιο. Ενδεικτικά αναφέρουμε το άρθρο που δημοσιεύεται στη σελίδα Greenpage:

Ανυπολόγιστη περιβαλλοντική καταστροφή απειλεί τη θαλάσσια περιοχή της Σαντορίνης από το ναυάγιο του «Sea Diamond», ενώ σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των οικολογικών οργανώσεων οι επικίνδυνες τοξικές ουσίες που αναδύονται από το βυθισμένο κρουαζιερόπλοιο θα φθάσουν έως τις ακτές της Βόρειας Αφρικής. Ήδη τα βράχια στην περιοχή του ναυαγίου - μεταξύ Αθηνιού και Θηρασίας - έχουν μαυρίσει από το μαζούτ και σήμερα αναμένεται να αποφασισθεί αν η Σαντορίνη θα κηρυχθεί σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης ή όχι, λόγω της ρύπανσης. Η ιδιαιτερότητα του συγκεκριμένου ναυαγίου έχει να κάνει με το γεγονός ότι εκτός από το πετρέλαιο και το μαζούτ, η θάλασσα θα επιβαρυνθεί με δεκάδες άλλες ουσίες», αναφέρει ο κ. Θοδωρής Τσιμπίδης, διευθυντής του Ινστιτούτου Θαλάσσιας και Περιβαλλοντικής Έρευνας Αιγαίου, επίτιμος ερευνητής Θαλάσσιας Βιολογίας και για χρόνια αξιωματικός του Εμπορικού Ναυτικού.Το μεγαλύτερο πρόβλημα εντοπίζεται στην αναμενόμενη διαρροή αμιάντου στη θάλασσα. Το κρουαζιερόπλοιο ήταν κατασκευασμένο πριν από 20 και πλέον χρόνια - εποχή που χρησιμοποιούνταν ευρέως το καρκινογόνο υλικό.

«Οι πηγές της θαλάσσιας ρύπανσης από το συγκεκριμένο πλοίο δεν έχουν τέλος», αναφέρει η κ. Αναστασία Μήλιου, υδροβιολόγος, πρέσβειρα της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση για την προώθηση της αειφόρου θαλάσσιας πολιτικής. «Το πλοίο είχε εκατοντάδες καμπίνες, η κάθε μια από τις οποίες διέθετε ψυγείο, τηλεόραση, υπολογιστή, κλιματιστικό μηχάνημα. Σε όλες αυτές τις συσκευές βρίσκονται ουσίες επικίνδυνες. Στη θάλασσα αναμένεται ότι θα καταλήξουν τετρακόσιοι τόνοι μαζούτ, λάδια μηχανής, υδραυλικά λάδια, ψυκτικά υγρά, διαλύτες λαδιών και πετρελαιοειδών, αλλά ακόμα και κοινά καθαριστικά, όπως χλωρίνες».

Στο πιάτο μας

Όπως αναφέρει η κ. Μήλιου, «με εξαίρεση τα πετρελαιοειδή, οι υπόλοιπες χημικές ουσίες από το πλοίο είναι υδατοδιαλυτές. Πρέπει να υπάρξει οργανωμένη και αποτελεσματική παρακολούθηση της διασποράς τους, με συνεχείς μετρήσεις στο νερό, αλλά και τακτικό έλεγχο των θαλάσσιων οργανισμών, που έχουν την τάση να συσσωρεύουν αυτές τις χημικές ουσίες.

Σε αντίθετη περίπτωση θα είναι αναπόφευκτη η ευρεία διασπορά τους σε ολόκληρο το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο γενικότερα. Εάν δεν ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα, οι χημικές ουσίες αυτές θα μπουν στην τροφική αλυσίδα των θαλάσσιων οργανισμών, άρα σύντομα θα τις συναντήσουμε και στο πιάτο μας», συμπληρώνει η υδροβιολόγος.

Δύσκολη η άντληση του πετρελαίου

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ από 70 τόνοι μαζούτ φέρεται ότι είχαν αντληθεί από το πλοίο έως χθες το βράδυ, σύμφωνα με το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας. Ο δήμαρχος Θήρας κ. Σπύρος Ρούσσος σκοπεύει να προσφύγει, ακόμα και εντός της σημερινής ημέρας, στη Δικαιοσύνη και να καταθέσει μήνυση κατά της πλοιοκτήτριας εταιρείας για την πρόκληση ρύπανσης στον θαλάσσιο χώρο γύρω από το νησί. «Θα είναι καταστροφή για το νησί μας, που θεωρείται ένας από τους πιο ελκυστικούς τουριστικούς προορισμούς παγκοσμίως, να γεμίσουν οι ακτές του πίσσα» δήλωσε χθες στα «ΝΕΑ» ο κ. Ρούσσος.

Πάντως, η άντληση του πετρελαίου είναι εξαιρετικά δύσκολη. «Οι δεξαμενές βρίσκονται σε μεγάλο βάθος. Η μόνη δυνατότητα που υπάρχει είναι η μεταφορά πετρελαίου από τους σωλήνες εξαερισμού των δεξαμενών σε σημείο πιο κοντά στην πλώρη - που βρίσκεται σε μικρότερο βάθος - ώστε να επιχειρηθεί από εκεί η άντληση» έλεγαν χθες αξιωματικοί του Λιμενικού.

ΤΑ ΝΕΑ 10/4/2007

• Σημαντικά στοιχεία για τις συνθήκες του ναυαγίου μπορείτε να βρείτε εδώ.

40% λιγότερες οι θέσεις των Ελλήνων ναυτεργατών

Φωτογραφία Αρχείου: Συγκέντρωση ναυτεργατών με κύριο αίτημα το δικαίωμα για εργασία (1982)

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΕΙΔΗΣΗΣ ΑΠΟ KYKLADESNEWS

Με το «σταγονόμετρο» υψώνουν την ελληνική σημαία τα ποντοπόρα πλοία, ενώ κατά εκατοντάδες χάνονται οι θέσεις εργασίας Ελλήνων ναυτεργατών.

Συγκεκριμένα, όπως προκύπτει από στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας (ΕΣΥΕ), ο ελληνικός στόλος αριθμούσε στις 31 Δεκεμβρίου 2007, 2.061 πλοία, μόλις 45 περισσότερα από τον αντίστοιχο μήνα του 2006, οπότε ξεκίνησε η εφαρμογή των «ελαστικών» οργανικών συνθέσεων.

Σύμφωνα με στοιχεία της Ένωσης Μηχανικών (ΠΕΜΕΝ), αυτές οι οργανικές συνθέσεις είχαν ως αποτέλεσμα τη μείωση κατά 40% των θέσεων εργασίας Ελλήνων ναυτεργατών, που είχαν απομείνει στα ποντοπόρα πλοία.

«Εδώ μιλάμε για αφανισμό», σχολιάζει ο α γενικός γραμματέας της ΠΕΜΕΝ, Θανάσης Ευαγγελάκης. Και προσθέτει ότι «οι 11 μειώσεις οργανικών συνθέσεων, που έγιναν από το 1980 και μετά, όχι μόνο δεν έφεραν πλοία, αλλά χάθηκαν χιλιάδες θέσεις εργασίας για ναυτεργάτες με συγκροτημένα δικαιώματα».

Να σημειωθεί ότι τα τελευταία στοιχεία του Γραφείου Εύρεσης Ναυτικής Εργασίας έχουν περίπου 2.000 καταγεγραμμένους άνεργους ναυτικούς.

Ωστόσο, τα κυβερνητικά μέτρα τέθηκαν σε εφαρμογή με ανακοινώσεις για προσέλκυση πλοίων στο ελληνικό νηολόγιο.

Το αποτέλεσμα, όπως φαίνεται από τα στοιχεία της ΕΣΥΕ για την πορεία του νηολογίου το 2007, που αποκαλύπτει σήμερα το «Έθνος», φαίνεται ότι η ελληνική σημαία υψώνεται με το... σταγονόμετρο.

Ειδικότερα, στις 31 Δεκεμβρίου 2007 ο ελληνικός στόλος αριθμούσε 2.061 πλοία. Από αυτά τα 631 είναι φορτηγά (αυξήθηκαν κατά ένα σε σχέση με τον Δεκέμβρη του 2006), τα 506 δεξαμενόπλοια (αυξήθηκαν κατά 35), τα 698 επιβατηγά (αυξήθηκαν κατά 9) και 226 καταγράφονται ως λοιπά.

Τα ποντοπόρα, χωρητικότητας άνω των 3.000 κόρων που αφορούσαν τα μέτρα, ανέρχονται σε 703, ενώ τον αντίστοιχο μήνα του 2006 ήταν 666. Δηλαδή, αυξήθηκαν κατά 37.Από τον συνολικό αριθμό των ποντοπόρων πλοίων τα 400 είναι φορτηγά (ήταν 397) και τα 303 δεξαμενόπλοια (ήταν 269).

Άλλο ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι από πλευράς ηλικιών τα δεξαμενόπλοια έχουν ανανεωθεί πολύ, αφού το 52,1% του συνολικού αριθμού του στόλου (τα 264) είναι ηλικίας κάτω των 15 ετών.

Αντίθετα, «γερασμένος» παραμένει ο ελληνικός στόλος των επιβατηγών πλοίων, αφού το 32,09% (224 πλοία) είναι ηλικίας άνω των 30 ετών.

____________

ΣΧΟΛΙΟ

To blog ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ έχει ιδιαίτερους λόγους να προβάλλει ειδήσεις που σχετίζονται με το ναυτεργατικό κίνημα και ιδιαίτερα γύρω από ζητήματα που αφορούν τη μείωση των θέσεων εργασίας των Ελλήνων ναυτεργατών. Για τους πολλούς η θάλασσα είναι απλά η μεγάλη αγαπημένη. Για μας ήταν ο χώρος εργασίας μας. Εκεί βγάζαμε το ψωμάκι μας. Κι όταν μια μέρα μας έκλεισαν την πόρτα, η ζωή μας όλη ανατράπηκε. Αυτό δεν το ξεχνάμε. Πέρασε από τότε ένα τέταρτο του αιώνα... Η πίκρα και η οργή μας δεν έσβησε. Και θα παραμένουμε πάντα δίπλα στους συναδέλφους μας που εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν και σήμερα το ίδιο πρόβλημα. Εμείς οι γυναίκες ναυτικοί απλώς υπήρξαμε τα πρώτα θύματα αλλά του ίδιου ακριβώς σχεδίου που και σήμερα στέλνει στον κάλαθο των αχρήστων τους Έλληνες ναυτικούς. Είναι ο αχόρταγος εφοπλιστικός μινώταυρος που αφού ξεζούμισε τους ανθρώπους που τόσα χρόνια του πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους για να μπορεί να γεμίζει τις τσέπες του, τώρα τους πετά πέρα σαν στιμμένες λεμονόκουπες. Χωρίς να λογαριάζει πως πρόκειται για ανθρώπους... Χωρίς να υπολογίζει πως μαζί με τους ναυτεργάτες καταδικάζει και την οικογένεια και τα παιδιά του κάθε εργαζόμενου που μένει με το φυλλάδιο στην κωλότσεπη να σουλατσάρει στην Ακτή Μιαούλη άπραγος.

Αν κάποιος λόγος είναι που μας ώθησε να δημιουργήσουμε αυτό το blog είναι ακριβώς αυτός. Η διαμαρτυρία μας για όλα αυτά τα θύματα της απάνθρωπης πολιτικής του κεφαλαίου που βάζει πάνω από τον άνθρωπο το χρήμα. Μπορεί οι άλλες μας επαγγελματικές απασχολήσεις να μην επιτρέπουν τη συχνή ανανέωση του υλικού, αλλά αυτό δε σημαίνει πως ο σκοπός διατήρησης του χώρου είναι απλά για να ανασκαλίζουμε τις αναμνήσεις μας ή να διασκεδάζουμε τους επισκέπτες του blog με θαλασσινά τραγουδάκια και εικόνες καραβιών. Αν έτσι ήταν, θα αποτελούσε προδοσία απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό και ύβρη ασυγχώρητη στα πικρά δάκρυα που τα δικά μας μάτια πότισαν κάποτε εκείνη τη ρημάδα την Ακτή Μιαούλη. Προδοσία και στους συντρόφους μας που μαζί αγωνιστήκαμε... Και κυρίως σε εκείνους που δεν είναι πια μαζί μας. Τέτοια προδοσία ούτε θέλουμε ούτε και μας επιτρέπεται...

ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ

ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ

Το "Κορινθία" σάλπαρε και το "Απολλωνία"
κι η βάρδια σου τελείωσε μια νύχτα του Φλεβάρη
πάρε μαζί σου στα φριχτά του Άδη τελωνεία
του μαραμπού το γρύλλισμα λαθραίο μες τ' αμπάρι


Οι ζωγραφιές στο στήθος σου σαν φάρος θα φωτίζουν
όσους δεν αξιώθηκαν να χουν ένα τραβέρσο
και στη στεριά παντοτινά μένουνε και σαπίζουν
ένα χωράφι σκάβοντας που μένει πάντα χέρσο


Με τον Μαρκόνη σου στειλα ένα στερνό ραπόρτο
να μάθεις πως βουλιάζουμε σ αυτήν εδώ τη ζήση
ένα παράξενο μασάει ο κόσμος τώρα χόρτο
όμως δε μοιάζει με κοκό ούτε και με χασίσι.

Στίχοι:Αντώνης Παπαϊωάννου,Μουσική:Θανάσης Γκαϊφύλιας


...Στην Μνήμη του ΝΙΚΟΥ ΚΑΒΒΑΔΙΑ, μεθαύριο είναι
33 χρόνια απο τον θανατό του,με την ευχή να τον θυμούμαστε
εις το διηνεκές...

Επιλογή πίνακα εμπνευσμένη απο το:

"Απόψε αναθυμήθηκα κάποια κοινή γυναίκα
κι ένα τραγούδι εσκάρωσα σε στυλ μπωντλαιρικό,
που ως το διαβάζεις, σιωπηλέ, παράξενε, αναγνώστη,
γελάς γι' αυτόν που το 'γραψε, με γέλιο ειρωνικό."

Η 7η στροφή απο το ποιήμα:"GABRIELLE DIDOT"
στην συλλογή ΜΑΡΑΜΠΟΥ,ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ,ΑΓΡΑ

...Ενα μέρος αυτής της ανάρτησης είναι απο παλιοτερή
μου στο blog Homo Navigatus, την μεταφέρω εδώ αφιερωμένη
εξαιρετικά στις ΚΑΠΕΤΑΝΝΙΣΕΣ!!

ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΒΑΣΤΑΖΩΝ ΠΟΥ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΝ

ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΒΑΣΤΑΖΩΝ ΠΟΥ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΝ
ΣΕ ΚΟΥΒΟΥΚΛΙΟ ΓΥΝΑΙΚΑ

Αργά,ελαφρά,τραγουδιστά στα χέρια μας την πάμε
και κείνη στο τραγούδι μας λυκνίζεται σαν άνθος.
Σά ’να πουλί που στον αφρό του ποταμού γλιστράει
σαν όνειρο τρεμουλιαστό σε κοιμοισμένου χείλη.
Σιγά,απαλά τη φέρνομε στο διάφανον αιθέρα
Κι είν’ένα αστέρι στη δροσιά των τραγουδιών μας πάνω.
Είναι μι’αχτίνα που σκιρτά σε μέτωπο παλίρροιας,
σαν δάκρι είναι μυριάκριβο στης νιόνυφης τα μάτια.
Σιγά ,ελαφρά,τραγουδιστά στα χέρια μας την πάμε,
μαργαριτάρι περαστό ως νάταν σε μπρισίμι.

ΣΑΡΑΓΙΝΙ ΝΑΙΝΤΟΥ (1879-1949)ΙΝΔΙΑ

« Και το κορίτσι πούκλαιγε πνιχτά μες το ρικσά »
(5η στροφή 4ος στίχος)Από το ποιήμα «Θεσσαλονίκη»
του Νίκου Καββαδία.Βέβαια το κορίτσι αυτό ο Κόλιας
το είχε συναντήσει(δει...;)στο Χονγκ Κονγκ...

...Ναυτάκια συγχωρήστε με αν δεν αντέχετε τόσο εξωτισμό...

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΥΓΡΟΤΟΠΩΝ

Λάβαμε από τη Helmepa το παρακάτω μήνυμα για τη σημερινή μέρα και το δημοσιεύουμε αυτούσιο:

Παγκόσμια Ημέρα Υγροτόπων

2 Φεβρουαρίου 2008

Το θέμα της Παγκόσμιας Ημέρας Υγροτόπων, που γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 2 Φεβρουαρίου, είναι φέτος «Υγιείς Υγρότοποι, Υγιείς Άνθρωποι».

Τι είναι όμως οι υγρότοποι; Ως υγρότοπο χαρακτηρίζουμε ένα περιβάλλον το οποίο συνδέει ένα χερσαίο με ένα υδάτινο οικοσύστημα – τα οποία μπορούν να λειτουργούν αυτόνομα ή να εξαρτώνται το ένα από το άλλο. Ένας υγρότοπος συνήθως φιλοξενεί μια σημαντική ποικιλία χλωρίδας και πανίδας που πολλές φορές είναι ενδημική - δηλαδή τη συναντάμε μόνο σε αυτό το συγκεκριμένο μέρος. Οι υγρότοποι περιλαμβάνουν τις λίμνες, τα ποτάμια, τα ρέματα, τους βάλτους και τα έλη.

Το 1971, υπογράφηκε στην πόλη Ραμσάρ του Ιράν η ομώνυμη Συνθήκη Ραμσάρ για τους Υγροτόπους. Σήμερα, οι 158 χώρες που έχουν υπογράψει τη Συνθήκη αυτή, δεσμεύονται να προστατεύουν τους υγροτόπους τους καθώς και να τους εκμεταλλεύονται με σωστό τρόπο ώστε να συμβάλλουν στην οικονομική ανάπτυξη του πλανήτη μας λαμβάνοντας υπόψη το δικαίωμα των επόμενων γενιών για ένα υγιές και καθαρό περιβάλλον.

Τι μας προσφέρουν οι υγρότοποι και γιατί πρέπει να τους προστατεύουμε:

· Φιλτράρουν και καθαρίζουν το πόσιμο νερό που χρησιμοποιούμε, έργο ζωτικής σημασίας. Ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο χρήσιμη η υπηρεσία αυτή για τους ανθρώπους όσο είναι σήμερα… ας μην ξεχνάμε ότι πάνω από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι στον πλανήτη δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό.

· Προσφέρουν μία μεγάλη ποικιλία τροφής όπως ψάρια και οστρακοειδή, κάποια είδη θηλαστικών, ρύζι, φρούτα και λαχανικά, καρπούς, ερπετά, αμφίβια, έντομα, σαλιγκάρια και άλλα πολλά.

· Κάποια από τα είδη χλωρίδας και πανίδας που συναντάμε στους υγρότοπους χρησιμοποιούνται εδώ και χιλιάδες χρόνια από τους ανθρώπους για την παρασκευή φαρμάκων. Τα πιο γνωστά από αυτά είναι οι βδέλλες που βοηθούν στη θεραπεία των αρθριτικών, τα ερπετά που μας παρέχουν αντίδοτα σε τοξικές ουσίες και η λευκή ιτιά που χρησιμοποιείται για την παρασκευή της ασπιρίνης.

· Αποτελούν πηγή αναψυχής και διασκέδασης για όλους εμάς που τους επισκεπτόμαστε και μας δίνουν τη δυνατότητα να ασκήσουμε αθλήματα όπως ποδηλασία, πεζοπορία, κωπηλασία, ψάρεμα κτλ.

Δυστυχώς όμως, η κακή διαχείριση των υγροτόπων έχει καταστρεπτικές συνέπειες για την επιβίωση τους αλλά και την υγεία των ανθρώπων:

· Λόγω της μεγάλης αύξησης του πληθυσμού του πλανήτη μας – σήμερα είμαστε πάνω από 6.500.000.000 άνθρωποι! – αυξάνονται και οι ανάγκες μας για νερό. Παράγοντες όπως οι κλιματικές αλλαγές που προκαλούν μεγάλες ξηρασίες στους υγροτόπους αλλά και η ρύπανση που προέρχεται από τις ανθρώπινες δραστηριότητες, έχουν σαν αποτέλεσμα τη μείωση των πηγών πόσιμου νερού.

· Τις τελευταίες δεκαετίες οι πλημμύρες των υγροτόπων λόγω έκτακτων καιρικών φαινομένων έχουν αυξηθεί. Οι πλημμύρες αυτές έχουν καταστρεπτικές συνέπειες για τους ανθρώπους που ζουν κοντά σε υγροτόπους και από ότι φαίνεται στο μέλλον το πρόβλημα θα είναι χειρότερο.

· Πολλές λοιμογόνες ασθένειες όπως η ελονοσία και η χολέρα αναπτύσσονται πιο εύκολα σε υγροτόπους που δεν τους διαχειριζόμαστε σωστά. Από τις ασθένειες αυτές χάνονται πάνω από 3.000.000 ζωές κάθε χρόνο.

Ας βοηθήσουμε λοιπόν τους υγροτόπους να παραμείνουν υγιείς ώστε να διασφαλίσουμε και τη δική μας υγεία!

Να τι μπορείτε να κάνετε όλοι εσείς οι μικροί φίλοι της Παιδικής HELMEPA με την Ομάδα σας για να βοηθήσετε:

· Ένα πρώτο βήμα είναι να μοιραστείτε τις πληροφορίες που μάθατε με τη τάξη σας, την οικογένεια και τους φίλους σας.

· Όσοι από σας ζείτε μακριά από τη θάλασσα αναλάβετε να υιοθετήσετε και να καθαρίσετε εθελοντικά ένα ποτάμι, ένα ρέμα, ένα ρυάκι ή μια λίμνη.

· Φτιάξτε μια πινακίδα με περιβαλλοντικό μήνυμα και τοποθετήστε την στην περιοχή που υιοθετήσατε.

· Καταγράψτε την χλωρίδα και την πανίδα της περιοχής που υιοθετήσατε και μάθετε περισσότερα για αυτή.

· Δημιουργήσετε ενημερωτικό υλικό και μοιράστε το στην κοινότητα σας.

· Εντοπίστε πηγές ρύπανσης ή παράνομες χωματερές και ενημερώστε την Τοπική σας Αυτοδιοίκηση.

Ξεκινήστε σήμερα, καλή επιτυχία!

_________

Βεβαίως οι ναυτικοί ως άνθρωποι του νερού έχουμε πάντα ευαισθησία σε ό,τι αφορά τους υγρότοπους... Κι ας αφορά στη συγκεκριμένη περίπτωση όχι το πολυαγαπημένο μας το αλμυρό της θάλασσας αλλά τα ποτάμια και τις λίμνες και τα έλη... Μην ξεχνάτε ότι και η προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος εξαρτάται σε σημαντικό βαθμό από τα ποτάμια. Έχουμε λοιπόν κάθε λόγο να τιμούμε τη σημερινή μέρα αλλά και να αγωνιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις ώστε να γίνει συνείδηση σε όλους η προστασία των υγροτόπων.

MARGARITA XIRGU

Margarita: Cada rosa

Μαργαρίτα: Κάθε ρόδο

tiene un rumorcillo de agua,

κρατά έναν μικρό ψίθυρο νερού,

y un dolor de estrella viva

και μια θλίψη ζωντανού αστεριού

bajo sus hojas heladas

κάτω από τα παγωμένα φύλλα του

Federico García Lorca

...Περισσότερα για την Μαργαρίτα και κάτι από τον
θρήνο για τον ΙΓΝΑΘΙΟ ΣΑΝΤΣΕΘ ΜΕΧΙΑΣ...
http://www.ekfrastes.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=141&mode=thread&order=0&thold=0