BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

Καθεστώς γαλέρας στα ελληνικά ποντοπόρα πλοία

Κάθε μέρα που περνάει η ζωή των Ελλήνων ναυτικών στα ποντοπόρα πλοία μοιάζει όλο και περισσότερο με τη ζωή των σκλάβων στις ρωμαϊκές γαλέρες.

Τα νέα που μας έρχονται από τους ωκεανούς αναφέρουν:

1. Μειώσεις μισθών ύψους εκατοντάδων ευρώ.

2. Εξαναγκασμός για πολύωρη απασχόληση, πέρα από τα όρια αντοχής του ανθρώπου.

3. Διαρκείς εξετάσεις για τις θεωρητικές γνώσεις με την απειλή της απόλυσης αν πέσουν κάτω από το ποσοστό που ορίζει η εταιρεία.

4. Ανάθεση καθηκόντων που δεν αντιστοιχούν στη σύμβαση πρόσληψης. Πχ υπεύθυνης βάρδιας σε δοκίμους ή χειρωνακτικής εργασίας σε αξιωματικούς.

5. Απαγόρευση εξόδου σε λιμάνια. Ακόμη και υποβολής αιτήματος για έξοδο που πλέον θεωρείται ικανός λόγος για απόλυση!!!

6. Καμία διευκόλυνση για πρόσβαση στο διαδίκτυο αν και όλα τα καράβια πλέον είναι συνδεδεμένα στο ίντερνετ.

Και έχουν μετά και απορία οι ναυτιλιακές εταιρείες που δεν προτιμούν το ναυτικό επάγγελμα οι νέοι της Ελλάδας. Με τέτοιες συνθήκες; Για θέση στα κάτεργα; Ε, βρίσκουν και στη στεριά και είναι και κοντά στο σπίτι τους. Ποιος ο λόγος να θαλασσοπνίγονται;

Υπόψην ότι μιλάμε για μεγάααααααλες εταιρείες. Που ως φαίνεται την προκοπή τους και την πρόοδο την εννοούν μόνο για τα κέρδη του αφεντικού και των στελεχών. Για τους ναυτικούς επιφυλάσσουν καθεστώς γαλέρας!

Ειδικά για το θέμα της εξόδου στο λιμάνι, αναρωτιόμαστε. Δεν υπάρχει κανονισμός που να διασφαλίζει το αυτονόητο δικαίωμα του ανθρώπου να βγει έξω στη στεριά; Να πατήσει έδαφος; Φυσικά στον ελεύθερο χρόνο του, δε λέμε να δημιουργηθεί πρόβλημα στο πλοίο. Είναι όμως δυνατόν να απαιτούν από τους ναυτικούς να μένουν μέσα στο σκάφος για όλο το διάστημα ναυτολόγησης; Για μήνες δηλαδή; Τι έχουν γίνει τα καράβια; Φυλακές;

6 σχόλια:

  1. Δεν ξέρω αν είμαι στα καλά μου αλλά δεν με κάνει να θέλω να σταματήσω να ψάχνω δουλειά σε καράβι τίποτα απο τα παραπάνω.Ελπίζω να μην το μετανιώσω και να νιώθω φυλακισμένη στο καράβι!Αν ποτέ βρω κάποιο να δουλέψω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σου εύχομαι, Δάφνη, καλή δύναμη. Θα σου χρειαστεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. «Η βαρβαρότητα στις εργασιακές σχέσεις έχει ξεπεράσει κάθε όριο.»
    Το άρθρο μου αυτό το δημοσίευσε το περιοδικό εφοπλιστής το 2009
    http://katianouba.blogspot.com/2010/05/blog-post_12.html
    Επίσης βλέπε:
    http://katianouba.blogspot.com/2011/01/criminal-document.html
    Σας εύχομαι πάντα τα καλύτερα απ’ έναν απόμαχο της θάλασσας.
    Seafarer

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ολα τα παραπανω που ανεφερε η Δαναη ισχυουν....το θεμα ειναι αν εχεις την αντοχη,την ικανοτητα και την θεληση μπορεις να το ακολουθησεις....Εγω ειμαι Δοκιμος Πλοιαρχος στην ΑΕΝ Ασπροπυργου..εκανα και τα 2 μου μπαρκο σε γκαζαδικο...οι συνθηκες που περασαν καποιο χρονικο διαστημα ηταν σαν φυλακη(οταν περασαμε τον κολπο του Αντεν,παντου συρματοπλεγματα)...αλλα ειναι επιλογη μου!κανεις δεν μου ειπε να παω στα καραβια...εγω το διαλεξα....
    Ο καθενας πρεπει να ακολουθει αυτο που του αρεσει και αγαπαει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ήταν που λες, Χούλιο 91, κάποτε ένας γραμματικός. Δεν είναι πια. Τον έλεγαν καπετάν Αργύρη. Επώνυμο δε θυμάμαι, καλύτερα. Τον πέτυχα σε ένα καράβι, δόκιμος τότε κι εγώ. Και επίσης με σθεναρή απόφαση να αντέξω τα πάντα γιατί αγαπούσα πολύ το επάγγελμα. Τι σημασία αν ο θεός με έκανε γυναίκα; Ευτυχώς με έκανε χεροδύναμη και αρκετά πεισματάρα. Ήμασταν που λες ένα βράδυ στη Ραστανούρα. Στον Περσικό. Να φορτώσουμε το άγιο λαδάκι να το φέρουμε στην Ευρώπη. Έξω στην κουβέρτα ήμασταν τρεις άνθρωποι όταν μας έδωσαν το οκ για φόρτωση. Ο καπετάν Αργύρης, ένας γερο - ναύτης και η αφεντιά μου, ο δόκιμος δηλαδή. Και πάμε να γυρίσουμε τις βάρδουλες. Να αρχίσει να μπαίνει το πετρέλαιο. Παλιό το καράβι και οι βάρδουλες από την αρμύρα σκουριασμένες. Δυο ναύτες να τις παλεύουν και να μη γυρίζουν... Τότε λοιπόν ο καπετάν Αργύρης, που δε θα πω θεός σχωρέστον, σπρώχνει θυμάμαι πέρα το γεροντάκι. Άστην, του είπε, καράβια δεν ήθελε; Να τις ανοίξει μόνη της!

    Τις άνοιξα, Χούλιο. Πονέσανε τα μπράτσα μου, πήρα και τον κάβουρα, τις άνοιξα. Δικαίωμα σε εκείνον τον παλιάνθρωπο, κι ας είναι και πεθαμένος, δε θέλησα να δώσω. Να πει πως δεν κάνω για τα καράβια. Επιλογή μου δεν ήταν; Όφειλα να αντέξω.

    Πέρασαν από τότε τρεις δεκαετίες. Για τον καπετάν Αργύρη δεν πέρασε ούτε χρόνος. Τον χτύπησε καρκίνος στα νεφρά, έμαθα. Και τον έβγαλαν από το καράβι στα τελευταία του. Εγώ είχα ήδη ξεμπαρκάρει.

    Είμαι πια πάνω από πενήντα. Μεγαλύτερη από τον καπετάν Αργύρη του τότε. Και με τα μυαλά του τώρα τον κρίνω. Για τη συμπεριφορά του. Και ας είναι και πεθαμένος. Και δεν του δίνω συγχώρεση.

    Αν ήταν πραγματική ανάγκη, μάλιστα. Να ψοφήσω και να τα βγάλω πέρα. Μα δεν ήταν. Ήταν μόνο καψόνι και στριμάρα. Και δίχως κανένα νόημα για την προετοιμασία μου για αξιωματικός. Ήθελε, κι ας μην το πέτυχε, να με ρεζιλέψει. Να με κάνει να πω δεν αντέχω, δεν μπορώ.

    Για οτιδήποτε στο καράβι είναι ανάγκη, κανένα πρόβλημα. Το καθεστώς γαλέρας όμως δεν αφορά τα αναγκαία. Αλλά τα άλλα. Τα καψόνια. Που ξεκινάνε από τα κόμπλεξ που κουβαλάνε διάφοροι ανώτεροι. Και από τη μαυρίλα της ψυχής τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Welcome onboard! Αφήστε μας το μήνυμά σας και θα προσπαθήσουμε να σας απαντήσουμε το συντομότερο δυνατό. Εκτός αν αλλού αρμενίζουμε... Οπότε κουράγιο μέχρι να καταπλεύσουμε και πάλι στο λιμάνι...

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο

10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.