Σας βεβαιώνω πως δεν ήταν ο Μπάμπης!

Την είδηση τη διάβασα εδώ:

http://www.neoiagones.gr/index.php/-mainmenu-41/18359-2011-03-28-15-44-01.html

Πως σκύλος δάγκωσε λιμενικό. Στην Πρέβεζα:

"Επίθεση από σκύλο δέχτηκε το πρωί ένας λιμενικός από την Πρέβεζα την ώρα που εκτελούσε περιπολία στην παραλία της πόλης. Ο λιμενικός οδηγήθηκε στο Νοσοκομείο με τραύματα στο πόδι για να του παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες ενώ του χορηγήθηκε και αντιτετανικός ορός."

Σας βεβαιώνω πως ο σκύλος δεν ήταν ο Μπάμπης. Το γνωστό από τις αναρτήσεις μας αδέσποτο που κατοικοεδρεύει στην παραλία Δρέπανο της Ηγουμενίτσας!

Το διευκρινίζουμε πριν προλάβει καμιά δημοσιογραφική πένα να ζητήσει λήψη άμεσων μέτρων από τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη κατά του φουκαρά του Μπαμπίνου. Όπως συνηθίζει να το κάνει κάθε φορά που τραυματίζεται λιμενικός στην Ήπειρο...

Σημειώνουμε ότι οι πηγές μας ουδεμία ευθύνη ανακάλυψαν για το συμβάν και του αρχηγού του Λιμενικού. Που επίσης είθισται να θεωρείται ένοχος για τέτοια περιστατικά. Τραυματισμού λιμενικών.

Πάντως θεωρούμε απίθανο να αποφύγουμε τις υποδείξεις εξ Αθηνών για εύλογες ρατσιστικές αντιδράσεις κατά των αδέσποτων της περιοχής... Αν και πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι κάποιος "φιλόζωος" πρόλαβε να τις δείξει ήδη. Πριν γίνει το ατυχές περιστατικό εν Πρεβέζη. Ταΐζοντας φόλες τα φουκαριάρικα τα σκυλάκια στην Ηγουμενίτσα...

Επομένως στο μέτωπο σκύλοι - άνθρωποι σημειώσατε Χ. Και ας ευχηθούμε να σταματήσει εδώ το κακό. Και προς τη μία κατεύθυνση και προς την άλλη.

Άσε μας πια κυρά μου που φταίει ο αρχηγός του Λιμενικού για την κατάσταση με τους μετανάστες στην Ηγουμενίτσα!

Το διάβασα και μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι και πάλι. Δεν έχει το θεό της η κυρία δημοσιογράφος. Για πολλοστή φορά έστησε στον τοίχο τον αρχηγό του λιμενικού και τον πυροβολεί ως ένοχο που ένας λιμενικός τραυματίστηκε στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας.

Ο αρχηγός του λιμενικού, κυρά μου, ευθύνεται για την εκρηκτική κατάσταση που έχει προκαλέσει η συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ στην πύλη της χώρας μας προς την Ευρώπη;

Γιατί δεν τα βάζεις με εκείνους που πραγματικά ευθύνονται; Που θα μας πεις ότι δε σηκώνεις και κουβέντα! Και φτάνεις να μιλάς για Πόντιους Πιλάτους!

Να στείλει, λες, ενισχύσεις... Από πού; Από την τσέπη του θα βγάλει τις ενισχύσεις ή από το μισθό του θα τους πληρώσει; Λες να έχει ενισχύσεις και να μην τις στέλνει; Ή πονάς εσύ περισσότερο κάθε φορά που τραυματίζεται ένας λιμενικός από εκείνον που προέρχεται και ο ίδιος από το χώρο αυτό;

Έχεις μετά υπόψη πόσοι είναι οι μετανάστες, οι παράτυποι μετανάστες, στην Ηγουμενίτσα; Και ολόκληρο το λιμενικό της Ελλάδας να μετακόμιζε εδώ δε θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Και πού είσαι ακόμη με τον πόλεμο στη Λιβύη...

Άσε λοιπόν τα παραμύθια και τον αποπροσανατολισμό. Και αν έχεις τα κότσια βάλτα με εκείνους που ευθύνονται και όχι με εκείνους που εκτελούν εντολές.

Στα λέω γιατί δεν είχε προλάβει να ορκιστεί ο νέος αρχηγός και του έβαλες το μαχαίρι στο λαιμό για την Ηγουμενίτσα. Προσωπικά έχεις με τον άνθρωπο; Που του ζήταγες πριν αναλάβει καλά καλά καθήκοντα να έρθει στην Ηγουμενίτσα για να ενημερωθεί; Που ήταν παρών στην τελετή για τον Σωτήρη Τατσάκη το Νοέμβρη, πριν γίνει ακόμη αρχηγός, δεν το είχες πάρει χαμπάρι; Και πως έγινε τότε και ειδική σύσκεψη για το θέμα των μεταναστών;

Όσο για το ποιος άλλος έχει δημιουργήσει πρόβλημα στην Ηγουμενίτσα, κοιτάξου λίγο και στον καθρέφτη... με όσα γράφεις και ρίχνεις λάδι στη φωτιά. Να σου θυμίσω πως βρήκες να χαρακτηρίσεις εύλογες τις ρατσιστικές αντιδράσεις; Ελληνική γλώσσα γνωρίζεις; Ξέρεις τι σημαίνει το επίθετο "εύλογος"; Ή μήπως αγνοείς τι σημαίνει ρατσισμός;

Κι όσο για το μηχάνημα ανίχνευσης... το έχει στην αποθήκη και δεν το στέλνει; Ή αρνείται στους ανωτέρους του να το παραλάβει;

Άντε να σοβαρευτούμε επιτέλους. Που μονίμως οι δημοσιογράφοι φταίει το γομάρι και βαράτε το σαμάρι...

Σε κίνδυνο και οι ναυτικοί μας που βρίσκονται στην Ιαπωνία

Οδηγίες προς τις ναυτιλιακές εταιρείες και τα πληρώματα εξέδωσε η Ελληνική Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας (ΕΕΑΕ) σχετικά με την τραγωδία που έπληξε την Ιαπωνία και το ατύχημα στον πυρηνικό σταθμό της Φουκουσίμα:

http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=1944738

Η ΕΕΑΕ συμβουλεύει τους ναυτικούς να ακολουθούν τις οδηγίες των τοπικών αρχών και να εφαρμόζουν ορισμένα προληπτικά μέτρα προστασίας:

- ελαχιστοποίηση της παραμονής σε ανοικτό χώρο

- σχολαστικό πλύσιμο του καταστρώματος του καραβιού

- σχολαστικό ατομικό πλύσιμο

- πλύσιμο χεριών πριν από το φαγητό

- χρήση φόρμας μιας χρήσεως ή δεύτερα ρούχα και παπούτσια για τις εργασίες στο κατάστρωμα ή γενικά σε ανοικτό χώρο

- μετά την απομάκρυνση από την περιοχή του ατυχήματος, σχολαστικό πλύσιμο του πλοίου, του πληρώματος και των ρούχων.

Η ΕΕΑΕ συστήνει επίσης στα πληρώματα των πλοίων να επικοινωνήσουν με τις τοπικές αρχές για τη χορήγηση ιωδίου, η οποία πρέπει να γίνεται μόνον κατόπιν εντολής και σε περιπτώσεις υψηλών δόσεων ακτινοβολίας στο θυρεοειδή. Τέλος, μόλις το πλοίο φθάσει στον επόμενο προορισμό, πρέπει να ενημερώσει σχετικά τις αρχές του λιμένος.

Ο καθένας βέβαια καταλαβαίνει πως κυρίως χρειάζεται τύχη, να μη βρεθούν δηλαδή οι ναυτικοί μας κοντά στην πληγείσα περιοχή, καθώς τέτοιο ατύχημα ξεφεύγει από τα ως τώρα δεδομένα και κανείς δεν μπορεί να ξέρει τις συνέπειες ειδικά για την περιοχή του ατυχήματος. Χτες ένας από τους ειδικούς παραδέχτηκε ότι για τα επόμενα 25.000 χρόνια η περιοχή της Φουκουσίμα θα είναι μολυσμένη με ραδιενέργεια!!!!!!!

Αλίμονο στις τραγικές εκείνες μορφές των 50 τεχνικών που παραμένουν στο εργοστάσιο προσπαθώντας να χαλιναγωγήσουν το ... θηρίο. Η καρδιά όλων μας βρίσκεται κοντά τους. Κοντά στους 50 αυτούς ήρωες που αγωνίζονται για όλους τους άλλους ενώ οι ίδιοι είναι πλέον καταδικασμένοι.

Σήμερα, λόγω της απεργίας των δημοσιογράφων, δεν έχουμε πληροφορίες για τις εξελίξεις αλλά από τις ως τώρα καταλαβαίνουμε πως η κατάσταση μάλλον είναι απίθανο να βελτιώθηκε.

Κι εδώ να υπογραμμίσουμε τον ολέθριο ρόλο και των δικών μας ειδικών που βιάστηκαν τις πρώτες μέρες να καθησυχάζουν τον κόσμο επιμένοντας πως η Φουκουσίμα δεν είναι Τσέρνομπιλ και δεν συντρέχει κανένας κίνδυνος για την Ελλάδα. Τώρα τα γύρισαν... Και με το πρόσχημα πως φταίνε οι Γιαπωνέζοι που δεν ενημέρωσαν σωστά (μα το ίδιο δεν είχε γίνει και με το Τσέρνομπιλ; δεν το ήξεραν; δεν το έλαβαν υπόψη; ) παραδέχονται πως η ραδιενέργεια θα πλήξει όλο το βόρειο ημισφαίριο. Σαφώς όχι στον ίδιο βαθμό όλες τις περιοχές και πάντα σε συνάρτηση με τον καιρό και με το πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση στη Φουκουσίμα. Που από όσο έχω καταλάβει κανείς τους δεν μπορεί να προβλέψει την εξέλιξη αφού τέτοια κατάσταση δεν έχει ξανασυμβεί!

Τι κάθονται λοιπόν και λένε στους ναυτικούς μας για πλυσίματα και φόρμες μιας χρήσης; Γιατί δεν εκδίδουν οδηγία για άμεση αναχώρηση από την Ιαπωνία και με τις μηχανές στο μάξιμουμ της δυνάμεώς τους;

Να τονίσουμε ότι από το ΥΠΕΞ υπάρχει ήδη ταξιδιωτική οδηγία:

http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=1944473

Με δεδομένη εξάλλου και την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί με τα πυρηνικά εργοστάσια της Ιαπωνίας, σε ισχύ παραμένει η σύσταση του ΥΠΕΞ για την αποφυγή πραγματοποίησης ταξιδιών προς την Ιαπωνία. Απο την πλευρά της η πρεσβεία της Ελλάδας στο Τόκιο συνιστά στους Έλληνες πολίτες να αποφύγουν την έλευση και διαμονή τους στη χώρα μέχρις ότου ομαλοποιηθεί η κατάσταση.

Οι ναυτικοί; Δεν έχουν ψυχή; Θεωρούνται αναλώσιμοι;

Κι από προσωπική πείρα θα προσθέσω ότι ενδέχεται στην Ιαπωνία να υπάρχουν και έλληνες ναυτικοί σε ναυπηγεία και άλλους χώρους επισκευής πλοίων. Πρέπει και γι' αυτούς να γίνει αφενός η καταγραφή τους και αφετέρου να ληφθούν άμεσα μέτρα διευκόλυνσής τους για επιστροφή στην πατρίδα. Η θέση αυτών των ανθρώπων είναι ιδιαιτέρως δυσχερής καθώς είναι άλλο πράγμα να ζεις στην Ιαπωνία ως μετανάστης και άλλο να την επισκέπτεσαι με ένα καράβι ως ναυτικός. Ούτε τη χώρα γνωρίζεις, ούτε τη γλώσσα και ούτε πού να ζητήσεις βοήθεια.

Πάντως όλο αυτό το τρομακτικό σκηνικό στην άλλη άκρη του πλανήτη μοιάζει με κακόγουστη φάρσα. Αδυνατεί ο νους μας να το συλλάβει πώς από τη μια στιγμή στην άλλη ανατράπηκε η ζωή αυτής της χώρας. Και ειδικά για όσους την έχουμε επισκεφθεί...

Πάνε 29 χρόνια ακριβώς, από το Μάρτιο του 1982, που έφτασα στην Ιαπωνία με το καράβι που εργαζόμουν. Και μάλιστα στο Ναγκασάκι, το χτυπημένο από την ατομική βόμβα. Φυσικά επισκέφθηκα και το ομώνυμο μουσείο. Και ακόμη κρατώ το εισιτήριο:

Αναρωτιέμαι πώς μια τέτοια χώρα που έχει δοκιμάσει και μάλιστα εις διπλούν την πυρηνική καταστροφή βρέθηκε τώρα σε τέτοια θέση! Πώς δεν πήραν οι γιαπωνέζοι τα μέτρα τους και ολιγώρησαν στους κανόνες ασφαλείας. Απίστευτο!

Κι από την άλλη δεν μπορώ να μη σκέφτομαι πως όπως εγώ τότε έτσι και τώρα κάποιοι συνάδελφοι θα βρέθηκαν εκεί με τα καράβια τους... Ας κάνουν κάτι οι αρμόδιοι, μην κάθονται περιμένοντας από τους γιαπωνέζους. Οι γιαπωνέζοι είναι περίεργος λαός. Από παιδιά μαθαίνουν να δέχονται την καταστροφή όσο μεγάλη και αν είναι με απόλυτη ψυχραιμία ή και στωικότητα. Δεν είναι τυχαίο που στη χώρα αυτή υπάρχει και το χαρακίρι. Αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να θυσιαστούν και οι δικοί μας άνθρωποι.

Παρακαλούμε να γίνει ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό για άμεση απομάκρυνση όλων των ελλήνων ναυτικών από την Ιαπωνία!

Ποια είναι η αλήθεια για το Aegean Angel; Αυτή που είπε ο πατέρας του υποπλοιάρχου τις πρώτες μέρες ή όσα λέει τώρα ο ίδιος ο υποπλοίαρχος;

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αυτή η ανάρτηση αρχίζει λιγάκι αιρετικά. Έχουμε το λόγο μας που το κάνουμε. Σας παρακαλούμε όμως να τη διαβάσετε ως την τελευταία λέξη. Κι ελπίζουμε να δικαιώσετε την επιλογή μας και για την αιρετική έναρξη και για την παράκληση να διαβάσετε όλα όσα γράφουμε. Γιατί μερικές φορές δεν είναι εύκολο να γράψεις στα ίσα όσα σκέφτεσαι. Όχι από φόβο. Αλλά γιατί θέλεις να παραμείνεις άνθρωπος... Κι ο μόνος τρόπος είναι να αφήσεις τα συμφραζόμενα να αποκαλύψουν την αλήθεια. Όση και όποια τουλάχιστον υποψιαζόμαστε σε σχέση με τον τίτλο της ανάρτησης. Υπογραμμίζω δε ότι σε όσα ακολουθούν δεν περισσεύει ούτε λέξη. Αρκεί να τα διαβάσετε προσεκτικά...

________________________________

Πριν λίγο μόλις καιρό διάβασα στο διαδίκτυο την επιστολή ενός "μπάτσου" και συγκλονίστηκα. Τόσο που δε νομίζω να ξαναπώ μπάτσους τους αστυνομικούς. Κι ας μην έχω και τις καλύτερες εμπειρίες από το ρόλο τους σε ώρες που διεκδικούμε το δίκιο μας στους δρόμους. Έχει σημασία να το τονίσω αυτό. Πως ούτε συγγενείς αστυνομικούς έχω ούτε και ανήκω στους συμπαθούντες τα σώματα ασφαλείας. Λέω όμως πως είμαι λογικός άνθρωπος που παραδέχεται ότι κράτος χωρίς αστυνομία δεν μπορεί να λειτουργήσει. Κι ακόμη πως στις περισσότερες περιπτώσεις οι αστυνομικοί εκτελούν εντολές. Και όταν φταίει το γομάρι δε βαράμε το σαμάρι.

Κυρίως όμως όταν υπάρχουν νεκροί οφείλουμε το δέοντα σεβασμό. Στη μνήμη τους. Και στους δικούς τους που δε θα τους ξαναδούν. Άδικα δεν ειπώθηκε το ο νεκρός δεδικαίωται ακόμη και για ανθρώπους που όσο ζούσαν έφταιξαν. Πόσο μάλλον για δυο νέα παιδιά, τους αστυνομικούς της ομάδας ΔΙΑΣ, που έπεσαν στο βωμό του καθήκοντος. Χτυπημένοι από τις σφαίρες αδίστακτων κακοποιών.

Πως μπορείς λοιπόν να βγαίνεις κυρία μου και να λες ότι αυτή ήταν η δουλειά τους; Και πως δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί τόσος ντόρος για το θάνατο δύο αστυνομικών; Λες και πρόκειται για ζώα και όχι για ανθρώπους. Και για αναλώσιμα είδη που τι να κάνουμε, αυτός είναι ο προορισμός τους, να πληρώνουν και με τη ζωή τους το επάγγελμα που διάλεξαν;

Δε συμπαθείς τους αστυνομικούς; Κι εγώ το ίδιο. Και χιλιάδες άλλοι έλληνες. Που βρέθηκαν μπροστά σε διμοιρίες των ΜΑΤ και τους ράντισαν με ληγμένα χημικά. Και προσγειώθηκαν πάνω τους από γκλομπς μέχρι σιδερογροθιές. Αυτοί οι χιλιάδες που ξεσηκώθηκαν όταν ο Αλέξης Γρηγορόπουλος έπεσε νεκρός από τις σφαίρες δυο ανθρωπόμορφων τεράτων που φορούσαν στολή αστυνομικού. Ήμουν κι εγώ εκεί. Και φώναξα με τους χιλιάδες άλλους εξοργισμένους πολίτες. Κατά των αστυνομικών. Όχι όμως συλλήβδην. Όχι βάζοντας όλους τους αστυνομικούς στο ίδιο σακί.

Γι' αυτό και όσο πόνεσα με το θάνατο του Αλέξη άλλο τόσο πόνεσα και με το θάνατο των δύο παλικαριών τώρα. Και κυρίως για τις μανάδες τους. Γιατί οι νεκροί περνάνε αυτόματα στη χώρα του μεγάλου Τίποτα. Οι μανάδες όμως;

Τι σημασία έχει ποιος είναι ο καθένας μας; Ο πόνος της μάνας μπρος στο νεκρό παιδί της είναι ο ίδιος. Και είναι απερίγραπτος. Και το λέω εγώ που μάνα δεν είμαι. Ακριβώς γι' αυτό. Επειδή εκτιμώ αφάνταστα το ρόλο της κάθε γυναίκας που φέρνει έναν άνθρωπο στον κόσμο. Και δεν της πρέπει, δεν αξίζει, σε καμιά μάνα να θάβει το ίδιο το παιδί της.

Και μαζί με τις μανάδες όλοι οι δικοί τους άνθρωποι. Οι σύντροφοί τους, τα παιδιά τους, οι συγγενείς, οι φίλοι... Για όλους αυτούς που εκείνος ο αστυνομικός έγραψε πως δεν είναι ο μπάτσος, είναι ο Τασούλης.

Εδώ: http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2011/03/blog-post_7786.html μπορεί κανείς να διαβάσει ολόκληρη την επιστολή του. Κι ανάμεσα στ' άλλα και τούτο:

Έγραψες: "γιατί εγώ δεν εχω καταλάβει τι τόσο περίεργο συνέβη!"

Είναι η δεύτερη καλύτερη "ατάκα" που πέφτει στην αντίληψή μου τα τελευταία 14 χρόνια. Η πρώτη ήταν η εξής "εντάξει ρε παιδιά , έκανα ένα λάθος, πως κάνετε έτσι;". Την είχε πει μια γυναίκα οδηγός , η οποία κατάφερε να μπει αντίθετα στον Κηφισό (Αθήνα) , συγκρούστηκε με κανονικά κινούμενα αυτοκίνητα και σκοτώθηκε η μάνα της και αν θυμάμαι καλά άλλα δύο άτομα που επέβαιναν σε άλλο αυτοκίνητο. Διευκρινιστικά το ανωτέρω το δήλωσε σε κανάλι της τηλεόρασης.

Τασούλη,

σε λέω έτσι γιατί από την ώρα που διάβασα το γράμμα σου είσαι και για μένα ο Τασούλης, να προσθέσεις στις ατάκες σου ακόμη μία. Που γράφτηκε ως σχόλιο σε ένα άλλο ιστολόγιο που διατηρούμε. Αλλά αφορά το παρόν, το ιστολόγιο ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ. Και αφορά το δικό μας επάγγελμα. Το θαλασσοβρεγμένο.

Εσύ, Τασούλη, με όσα διάβασα στο γράμμα σου, σίγουρα μπορείς να καταλάβεις πως και το επάγγελμα του ναυτικού μοιάζει πολύ με το δικό σου. Είναι πολλές οι φορές που και οι ναυτικοί πέφτουν εν ώρα εργασίας. Γιατί και το επάγγελμα το δικό τους είναι γεμάτο κινδύνους. Το διαλέγουν βέβαια μόνοι τους. Όπως και εσείς το δικό σας. Ποιο όμως νέο παιδί την ώρα που διαλέγει επάγγελμα, ακόμη και ένα επάγγελμα επικίνδυνο, επιλέγει και να πεθάνει; Και ποιος δικαιούται να λέει καλά να πάθει, μόνος του διάλεξε αυτό το επάγγελμα; Ή έστω πως δεν βρίσκει περίεργο το θάνατό του;

Ποιος ζωντανός έχει δικαίωμα να υποτιμά το θάνατο ενός άλλου;

Στη δική μας περίπτωση, Τασούλη, η ατάκα μιλούσε για γραφτό. Και έλεγε ακριβώς αυτά:

http://educandus.blogspot.com/2011/01/aegean-angel_02.html

θα πρεπει να αλλαξουν πολλα στην ναυτιλια και επιτελους ο ναυτικος πρεπει να κανει την του ναυτικου καθως εχουμε φτασει σε ενα σημειο στο οποιο εχουμε καταντησει γραφειαδες. Ασχολουμαστε με το δεντρο και χασαμε το δασος, ποσα πραγματα λογω χρονου και πιεσης εχουν γινει στα χαρτια και οχι στα αληθεια; παρα πολλα και το λεω καθως ειμαι του επαγγελματος και ειμαι και εγω ενα γραναζι τοθ συστηματος. Αντι να κοιταμε να κανουμε ασφαλη ναυσιπλο'ι'α και ασφαλη φορτοεκφορτωση κοιταμε να ικανοποιουμε τις απαιτησεις του καθε επιθεωρητη και της καθε πετρελαικης εταιρειας για να μην μας γραψουν παρατηρηση, φτανει πια και επειδη τον ηξερα προσωπικα τον Καπτα Δημητρη θα σας πληροφορησω πως δεν θα εβαζε πρωτα απ'ολα σε κινδυνο την ζωη του πληρωματος του και επειτα την δικη του απλα ηταν το γραφτο τους. ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΗ ΚΑΠΤΑ ΔΗΜΗΤΡΗ!!!!!!!!

Εσύ, Τασούλη, τι λες; Που ξέρεις από κινδύνους; Που κάθε μέρα τους συναντάς μπροστά σου; Μόλις δεις τον κίνδυνο λουφάζεις; Ή τρέχεις εκεί που σε καλεί το καθήκον; Δεν το ξέρεις πως κινδυνεύεις; Το ξέρεις. Και παίρνεις και τα μέτρα σου. Αλλά δεν το βάζεις στα πόδια. Σωστά;

Το ίδιο κάνουν και όλοι οι άλλοι άνθρωποι που κάνουν επικίνδυνα επαγγέλματα. Οι πυροσβέστες που ορμούν στις φλόγες. Τα ΕΜΑΚ που χώνονται σε ερείπια για να ανασύρουν τα θύματα των σεισμών. Οι γιατροί που περιθάλπτουν αρρώστους με επικίνδυνα για μετάδοση νοσήματα. Και τόσοι άλλοι που η δουλειά τους είναι να βάζουν το χέρι τους στην τρύπα όταν παρουσιαστεί το φίδι. Σημαίνει πως δεν ξέρουν τον κίνδυνο να τους τσιμπήσει; Σημαίνει πως θέλουν να τους τσιμπήσει; Πως δεν προσπαθούν και το φίδι να βγάλουν και να γλιτώσουν;

Και τι θα σήμαινε για όλους μας αν δεν υπήρχαν τέτοιοι άνθρωποι; Να θέτουν τη ζωή τους σε κίνδυνο αν και έχουν και επίγνωση του κινδύνου και θέληση να ζήσουν; Το έχουμε σκεφτεί; Πόσα χρωστάμε σε αυτούς τους ανθρώπους; Που καθημερινά παίζουν κορόνα - γράμματα τη ζωή τους;

Κάποιοι κερδίζουν το παιγνίδι. Κάποιοι το χάνουν. Αυτό μαρτυρά η εμπειρία και η ζωή. Πως δε βγαίνουν όλοι νικητές από την αναμέτρηση στα μαρμαρένια αλώνια.

Εμείς; Που μένουμε πίσω; Τι πρέπει να κάνουμε; Να κουνήσουμε το κεφάλι και να πούμε:

Απλά ήταν γραφτό τους! Καλό ταξίδι!

Αυτή την ατάκα, Τασούλη, πρέπει να την προσθέσεις στις άλλες δύο. Και λέω μάλιστα να τη βάλεις πρώτη. Και από εκείνη που είπε η οδηγός, γιατί εκείνη μιλούσε σε κατάσταση σοκ. Δεν καταλάβαινε τι έλεγε. Και από εκείνη που έγραψε η άγνωστη κοπέλα για τους συναδέλφους σου. Γιατί δεν είναι αστυνομικός και η ίδια. Και δε γνωρίζει τι σημαίνει να είσαι αστυνομικός.

Αυτή την ατάκα όμως την είπε κάποιος που ήταν συνάδελφος. Που ήταν γνωστός των θυμάτων. Και την είπε δύο και πλέον μήνες μετά το χαμό τους.

Κι όχι μόνο πως ήταν γραφτό αλλά και "απλά". Κι άλλο τόσο απλά πέταξε και το Καλό Ταξίδι. Οι ζωντανοί με τους ζωντανούς που λένε και οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους. Τόσο απλά. Και τόσο αδιάφορα. Και τόσο "μη μου τους κύκλους τάραττε!"

Δεν ξέρω ειλικρινά ποιος είναι αυτός ο ανώνυμος που έγραψε αυτήν την ... ατάκα.

Ούτε και πώς και γιατί δυο ολόκληρους και πλέον μήνες μετά την τραγωδία θυμήθηκε να τη γράψει. Όταν είχαμε σταματήσει την κάθε συζήτηση. Άλλοι ξεχνώντας την ξένη συμφορά και άλλοι από σεβασμό στους συγγενείς. Να ηρεμήσουν λίγο. Να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν το κακό που τους βρήκε. Να μην έχουν και όλους εμάς να λέμε τούτο ή το άλλο. (Και συγνώμη που σπάσαμε αυτή τη σιωπή, τη συνειδητή από μέρους μας, αλλά έχουμε σοβαρό λόγο όπως θα δείτε παρακάτω να το κάνουμε.)

Θα τονίσουμε ότι ακόμη και η συνέντευξη του Κύπριου υποπλοιάρχου στα Νέα (που επικαλέστηκε σε επόμενο σχόλιό του) πάει σχεδόν μήνας που δημοσιεύτηκε. (14/2/2011) Άσχετα που εμείς δεν την πήραμε είδηση και δεν την αναφέραμε. Ή μήπως γι' αυτό ακριβώς; Μήπως, λέω, ενόχλησε που πέρασε στα ψιλά η συνέντευξη; Και έπρεπε να ακουστεί η μαρτυρία για το πώς συνέβησαν τα γεγονότα στην πλώρη του Angel;

Δεν μπορώ να ξέρω. Ειλικρινά δεν μπορώ να ξέρω ποιος είναι ο ανώνυμος σχολιαστής. Κρατώ μονάχα όσα ο ίδιος έγραψε για τον εαυτό του. Πως είναι και ο ίδιος ναυτικός. Υποπλοίαρχος και μάλιστα εν ενεργεία. Πως γνώριζε τον καπετάνιο που χάθηκε και μέσα στα καράβια και έξω. Και γνωρίζει και τον υποπλοίαρχο που γλίτωσε. Αλλά και από πρώτο χέρι όσα συνέβησαν:

Ανώνυμος είπε...
Δαναη σε πληροφορω πωσ τον ηξερα και παρα πολυ καλα μαλιστα και επειδη εχω μαθει απο πρωτο χερι τι εχει συμβει θα σε συμβουλευα να μην με αμφιβητεισ καθωσ κατι παραπανω απο εσενα ξερω. 9 Μαρτίου 2011 11:32 μ.μ.

Ανώνυμος είπε...
Δαναη σε πληροφορω πως τον ηξερα παρα πολυ καλα χρονια τωρα και μεσα στα καραβια αλλα και εκτος γι'αυτο μην αμφισβητεις τα λεγομενα μου και δεν ειπα κατι κακο ουτε προσβλητικο καθως ξερω απο πρωτο χερι το συνεβη την συγκεκριμενη ημερα οποτε ασε με να ξερω καλυτερα απο εσενα. 10 Μαρτίου 2011 1:22 π.μ.

Κρατώ επίσης πως δεν έγραψε μία φορά και τέλος. Επανήλθε ξανά και ξανά επιμένοντας να μας πείσει πως μόνο ο Κύπριος υποπλοίαρχος γνωρίζει τι έγινε. Μόνο η δική του γνώμη μετράει:

Ανώνυμος είπε...
Πιστευω Δαναη πως θα ηταν φρονιμο να πιστεψουμε τι λεει εκεινος που ηταν παρων και εχει ακομα επανω του τα σημαδια απο το χτυπημα και οχι τι λενε οι συγγενεις και οι φιλοι οι οποιοι ηταν πολυ μακρια απο το συμβαν. 11 Μαρτίου 2011 12:51 π.μ.

Σημειώνω όμως ότι ο ίδιος ο Κύπριος υποπλοίαρχος στη συνέντευξή του δήλωσε πως δεν κατάλαβε τι και πώς έγινε... Άρα; Να δεχτούμε πως δεν μπορούμε να βγάλουμε άκρη τι έγινε... Αφού ο ένας και μοναδικός που δικαιούται να έχει γνώμη λέει πως δεν ξέρει τι έγινε. Να κλείσει λοιπόν και ο φάκελος της υπόθεσης και να μπει στο αρχείο. Με τίτλο: Απλά ήταν το γραφτό τους! Καλό τους ταξίδι!

Έλα μου ντε όμως που εκτός από τη συνέντευξη του ίδιου του Κύπριου υποπλοιάρχου, στις 14/2 στα Νέα, υπάρχει και μια άλλη συνέντευξη; Και όχι ανώνυμη. Όπως το σχόλιο που μας άφησαν στο Εντουκάντους... Συνέντευξη του πατέρα του Κύπριου υποπλοιάρχου και που την έχουμε αναρτήσει εδώ και καιρό στο ιστολόγιό μας:

http://kapetanisses.blogspot.com/2011/01/aegean-angel_09.html

Στην κυπριακή εφημερίδα Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ και με ημερομηνία δημοσίευσης 9/1/2011:

http://www.sigmalive.com/simerini/news/local/342576

Αξίζει πραγματικά να την ξαναδιαβάσουμε και να τη συγκρίνουμε με τη συνέντευξη που έδωσε ένα μήνα μετά ο γιος. Γιατί άλλα έλεγε τότε ο πατέρας του και άλλα είπες μετά εκείνος. Υπογραμμίζω μάλιστα πως ο πατέρας είχε μιλήσει τηλεφωνικά με το ίδιο το παιδί του πριν από τη συνέντευξη. Κι ας δούμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα του τι έλεγε:

[...] ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Πώς ακριβώς συνέβη το περιστατικό;

ΠΑΤΕΡΑΣ: Επικρατούσαν άσχημες καιρικές συνθήκες, γύρω στα 11 μποφόρ, και όταν κόπασε η κατάσταση φτάνοντας τα 8-9 μποφόρ, ο καπετάνιος μαζί με το γιο μου και τον α’ μηχανικό ανέβηκαν να ελέγξουν τι ζημιές είχαν προκληθεί. Αν υπάρχουν διαρροές, μήπως έσπασαν σωλήνες, καθώς είναι ένα φορτηγό πλοίο που μεταφέρει καύσιμα. Εκείνη την ώρα που βρίσκονταν στο κατάστρωμα, ένα μεγάλο κύμα τους χτύπησε. Ο καπετάνιος και ο α’ μηχανικός χτύπησαν με το κεφάλι στα σίδερα με αποτέλεσμα να βρουν το θάνατο, ενώ ο Αντώνης έπεσε με το πρόσωπο.

Μούγκριζε από τους πόνους

Δ.: Τι τραυματισμούς έχει υποστεί ο Αντώνης;

Π.: Επειδή όπως σας είπα έπεσε με το μπροστινό μέρος του σώματός του και το πρόσωπό του, έχουν σπάσει τα δόντια του, έχει κοπεί η μύτη του, έχει μια σχισμή από τα ούλα προς τα άνω. Είναι πρησμένο όλο του πρόσωπο. Επίσης, έχει σπασίματα στα πλευρά και στο θώρακα.

Δ.: Πότε ήταν η πρώτη σας επικοινωνία μαζί του μετά το ατύχημα;

Η πρώτη επικοινωνία μας έγινε το Σάββατο το βράδυ στις 9:30. Αρχικά τηλεφώνησα στο πλοίο την Παρασκευή και σε συνομιλία μου με το β’ μηχανικό, τον ρώτησα τι γινόταν. Εκείνος μου είπε ότι είναι καλά και να μην ανησυχώ, αλλά μου εξήγησε ότι ο Αντώνης δεν μπορούσε να μετακινηθεί και να έρθει στο τηλέφωνο, εξαιτίας των καταγμάτων. Ωστόσο, του είπα ότι ήθελα πάση θυσία να του μιλήσω για να δω ότι είναι ζωντανός. Έτσι το Σάββατο με πήραν οι ίδιοι από το τηλέφωνο του πλοίου. Όταν το απάντησα, άκουσα τη φωνή του γιου μου, να μου φωνάζει «παπά». Ακουγόταν σαν μοσχάρι που μουγκρίζει, λόγω των πόνων που είχε. Τον ρώτησα πώς είναι και μου εξήγησε πώς έχει η υγεία του. Μου είπε ότι πονά πολύ. Είναι πολύ σοκαρισμένος, συγκινείται συνέχεια. Επίσης, σε άλλη επικοινωνία μας την Κυριακή, μου εξήγησε ότι τους έστειλαν σαν αρνιά στη σφαγή. Γνώριζαν για τις καιρικές συνθήκες.

Ήξεραν για την κακοκαιρία

Δ.: Όταν του μιλήσατε και σας περιέγραψε πώς είναι, ποια ήταν τα συναισθήματά σας;

Π.: Ένιωσα αγανάκτηση. Έχουμε μεγάλη αγωνία. Η μητέρα του κλαίει συνεχώς.
Η αρραβωνιαστικιά του, η Δήμητρα, που είναι έγκυος στον πέμπτο μήνα, είναι σε δύσκολη κατάσταση και αυτή. Εάν αποδειχθεί ότι όντως η εταιρεία γνώριζε για την κακοκαιρία και επέλεξαν να συνεχίσουν αντί να τους κρατήσουν για 3-4 μέρες στην Εσθονία, θα το χειριστούμε σίγουρα με νομικά μέσα.

Δεν θα το αφήσουμε έτσι. Πάντως, μιλώντας με ένα φίλο του γιου μου που του μίλησε, μου είπε ότι άλλαξαν πορεία γιατί ερχόταν τυφώνας επάνω τους. Αυτά θα τα κουβεντιάσουμε όταν δω το γιο μου και θα το χειριστούμε ανάλογα.[...]

Αυτά είπε ο πατέρας του. Κι επειδή μίλησε και στα κανάλια και έτυχε να δω τη ζωντανή συνέντευξη, λέω πως αυτά είπε. Εξάλλου ένας πατέρας που κινδυνεύει το παιδί του δε λέει ψέματα. Και ειδικά ενώ βρίσκεται υπό την επίδραση του σοκ και ακόμη δεν έχει συναντήσει το τραυματισμένο παιδί του.

Ο γιος όμως, ένα μήνα αργότερα, αλλιώς τα παρουσίασε τα πράγματα στη δική του συνέντευξη. Ούτε πως τους πήγαν σαν αρνιά στη σφαγή, ούτε πως γνώριζαν την επικινδυνότητα του καιρού, ούτε πως βγήκαν να ελέγξουν ζημιές. Επιθεώρηση ρουτίνας, λέει, πήγαν να κάνουν. Κι έτσι από την καλή του την καρδιά πήγε μαζί τους και ο μαστο - Θανάσης, ο πρώτος. Κι όχι γιατί ήταν ανάγκη. Ακόμη και τα μπωφόρια άλλαξαν. Ο πατέρας του μίλησε για 8 - 9 κι εκείνος για εφταράκι!!!!!! ναι, εφταράκι, με το υποκοριστικό να μειώνει ακόμη περισσότερο την ένταση του ανέμου.

Αυτό όμως που πραγματικά αξίζει να προσέξουμε είναι πως ο μεν πατέρας είπε ότι δεν μπορούσε λόγω των καταγμάτων ούτε στο τηλέφωνο να πάει και να καθησυχάσει τους δικούς του ενώ ο ίδιος μας λέει ότι αμέσως μετά το συμβάν σηκώθηκε και έψαχνε τους συναδέλφους του και μάλιστα πως ο πρώτος μηχανικός ξεψύχησε στα χέρια του!

Από πότε τραυματίας με κατάγματα είναι σε θέση να σηκωθεί μόνος του και να βοηθήσει και άλλους;

Κι από πότε τραυματίας με σπασμένα πλευρά είναι σε θέση να φωνάζει; Και με σπασμένα δόντια. Και με κομμένη μύτη! Αυτά αξίζει να τα μελετήσει ως νέα δεδομένα η ιατρική επιστήμη.

Αλλά και όλοι οι άλλοι αρμόδιοι. Να εξετάσουν τις δύο συνεντεύξεις και να ερευνήσουν ποια είναι η αλήθεια. Γιατί δεν ξέρω αν ευσταθούν τα περί αρνιών που τα οδήγησαν στη σφαγή (ποιος άραγε;;;;;;; ) αλλά σίγουρα εμείς που τα διαβάζουμε δεν είμαστε πρόβατα να τρώμε κουτόχορτο. Και να καταπίνουμε αμάσητα όσα μας γράφει ο χι ανώνυμος σχολιαστής στο διαδίκτυο. Φτάνοντας να μας αποκαλεί και ισχυρογνώμονες που δεν τον πιστεύουμε:

Ανώνυμος είπε...
Επειδη δεν εισαι η μονη που ξερει απο καραβια καθως και εγω υποπλοιαρχος ειμαι και ενεργος μαλιστα θελω να σου πω πως αν ειχες διαβασει παραπανω θα καταλαβαινες. Σου ειχα γραψει πως ξερω την κατασταση απο πρωτο χερι που παει να πει πως εχω μιλησει με τον Αντωνη Ιωαννου καθως τον γνωριζω και εχω δει την κατασταση του οποτε εχω προσωπικη αποψη περι του θεματος οποτε ασε με να ξερω κατι παραπανω και μην εισαι τοσο ισχυρογνωμων καθως απο κουβεντες του καπνηστηριου πολλα θα ακουστουν αλλα στην τελικη ενας ξερει τι εγινε στα αληθεια. Εσυ και πολυ αλλοι καλα τα λετε απο το γραφειο σας αλλα εκεινη την στιγμη εκεινος παλευε με τον χαρο ενω ολοι εμεις ειμασταν ειτε στο κρεβατι μας, ειτε στο γραφειο να λεμε οτι μας κατεβαινει στο κεφαλι. 11 Μαρτίου 2011 12:07 μ.μ.

Τον ανώνυμο. Που ξέρει λέει από πρώτο χέρι τι έγινε. Ενώ οι συγγενείς δεν ξέρουν. Γιατί ήταν πολύ μακριά από το συμβάν!

Τότε λοιπόν γιατί να πιστέψουμε και αυτόν; Κι αυτός πολύ μακριά από το συμβάν δεν ήταν; Επειδή τα άκουσε από το στόμα του υποπλοιάρχου; Ο πατέρας του Αντώνη Ιωάννου από ποιον τα άκουσε; Και σε ποιον λέει κάποιος όλη την αλήθεια; Σε ένα συνάδελφο ή στον πατέρα του; Κι από πού κι ως πού νομιμοποιείται να παριστάνει τον αυτόκλητο δικηγόρο του συναδέλφου του; Του έδωσε εκείνος την άδεια; Γνωρίζει έστω πως ο συνάδελφος βγήκε και έγραψε στο διαδίκτυο όσα του εξομολογήθηκε; Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να ξέρω.

Περιορίζομαι λοιπόν στις δύο συνεντεύξεις. Στη Σημερινή και στα Νέα. Τις επώνυμες συνεντεύξεις. Κι όχι στα ανώνυμα σχόλια του διαδικτύου. Έτσι κι αλλιώς οι συνεντεύξεις αυτές είναι η ουσία. Που αναιρούν η μία την άλλη σε μεγάλο βαθμό.

Και που οφείλουμε να ευχαριστήσουμε τον ανώνυμο σχολιαστή γιατί από εκείνον μάθαμε την ύπαρξη της συνέντευξης στα Νέα. Εκείνος όμως αμφιβάλλω αν γνώριζε την ύπαρξη της άλλης συνέντευξης. Στη Σημερινή. Ή αν τη γνώριζε, ίσως πίστευε πως την αγνοούμε εμείς. Αφού τη συγκεκριμένη συνέντευξη την είχαμε ανεβάσει μόνο στις ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ και όχι και στο Εντουκάντους όπου εκείνος μας άφησε τα σχόλιά του. Αλλιώς θα ήταν τελείως παράλογο να ανακινήσει το ζήτημα. Μα τι πίστευε; Πώς θα αποσιωπήσουμε ένα τόσο σοβαρό στοιχείο;

Κι ας ελπίσουμε πως το στοιχείο αυτό θα φτάσει στους άμεσα ενδιαφερόμενους. Να το αξιοποιήσουν όπως εκείνοι νομίζουν καλύτερα ώστε να λάμψει επιτέλους η αλήθεια για την τραγωδία στο Aegean Angel...

Λειβαδίτης: Σε περιμένω... παντού!

ήθελα να πω οτι αυτό το αφιερώνω σε μας σε οσες απο μας ... χάσαμε την θάλασσα

Aegean Angel: Δεν κατάλαβαν τι τους βρήκε, λέει τώρα ο Κύπριος Υποπλοίαρχος

Πέρασαν πάνω από δυο μήνες από την τραγωδία του Aegean Angel. Στις 30 Δεκέμβρη του 2010. Κάπου στον Ατλαντικό. 800 τόσα μίλια από τις Βερμούδες. Τραγωδία που στοίχισε τη ζωή του καπετάνιου του σκάφους, του 47χρονου Δημήτρη Μποζώνη, και του πρώτου μηχανικού, του 33χρονου Θανάση Παπαγεωργίου.

Ως ιστολόγιο ασχοληθήκαμε με την τραγωδία αυτή από την πρώτη στιγμή. Μάλιστα δεχτήκαμε και πολλά σχόλια στις αναρτήσεις μας από ανθρώπους που γνώριζαν καλά τα δυο θύματα. Από συναδέλφους, φίλους ακόμη και συγγενείς. Μαθαίνοντας από τα σχόλια αυτά πολλά περισσότερα από όσα τα ΜΜΕ καταδέχτηκαν να γράψουν για τη ναυτική τραγωδία.

Τώρα, δυο και πλέον μήνες μετά, ασχολούμαστε και πάλι με αφορμή τα σχόλια που αφήνει σε ένα άλλο μας ιστολόγιο, το educandus, ένας άνθρωπος που δηλώνει γνωστός του τρίτου ανθρώπου που έζησε την τραγωδία, του 34χρονου Κύπριου υποπλοιάρχου Αντώνη Ιωάννου από την Πάφο.

http://educandus.blogspot.com/2011/01/aegean-angel_02.html

Από ένα τέτοιο σχόλιο πληροφορηθήκαμε και για τη συνέντευξη του καπετάν Αντώνη στα Νέα, ένα μήνα πριν:

http://www.tanea.gr/default.asp?artid=4618063&ct=1&pid=2

«Χάθηκαν από το κύµα - φονιά»

Μιλάει στα «ΝΕΑ» ο κύπριος υποπλοίαρχος

για τον χαµό των δύο ελλήνων ναυτικών

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΠΕΤΡΟΣ ΣΤΕΦΑΝΗΣ, pstefanis@dolnet.gr

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

«Εχω συνηθίσει να ταξιδεύω µε διψήφιο αριθµό µποφόρ. Αλλά τέτοιο κακό, να σκοτωθούν µπροστά στα µάτια µου δυο συνάδελφοί µουαπό ένα τέτοιο ύπουλο κύµα, δεν έχω ξαναζήσει! Χτυπηθήκαµε και οι τρεις µαζί, µόλις λίγα µέτρα ο ένας απ’ τον άλλον. Ούτε που καταλάβαµε ότι η θάλασσα έρχεται κατά πάνω µας».

Τα σηµάδια της τραγωδίας που έζησε είναι ακόµα αποτυπωµένα και στο σώµα του. Ενάµιση µήνα µετά τον χαµό των δύο ελλήνων ναυτικών του ελληνόκτητου δεξαµενόπλοιου «Aegean Angel» στον Ατλαντικό, ο 34χρονος κύπριος υποπλοίαρχος Αντώνης Ιωάννου µετράει ακόµη σπασµένα πλευρά. Εµφανίζει και µετατόπιση δίσκου στη σπονδυλική στήλη, φέρει εκτεταµένατραύµατα στο πρόσωπο. Αυτός ωστόσο γλίτωσε. Ο 47χρονος πλοίαρχος ∆ηµήτρης Μποζώνης και ο 33χρονος Α’ µηχανικός Θανάσης Παπαγεωργίου δεν είχαν την ίδια τύχη. Ενα και µόνο,αλλά πρωτοφανές σε µανία, «χαστούκι» της θάλασσας πάνω στο πρωραίο κατάστρωµα έφερε το διπλό κακό. «∆εν ήταν κύµα - θηρίο, σαν κι αυτά που βλέπει κανείς στις ταινίες. ∆εν µιλάµε και για τσουνάµι, που έρχεται και σε χτυπά κατάφατσα. Είχε φυσιολογικό για την περιοχή ύψος, αλλά τεράστια υπόγεια δύναµη κι εκτόξευση προς τα πάνω!», λέει στα «ΝΕΑ» ο κ. Ιωάννου, που µετρά έντεκα χρόνια ταξιδιών σε όλες τις θάλασσες του κόσµου.

Σε στάδιο αποθεραπείας, βρίσκεται σήµερα στην Πάφο. Ανακαλεί εύκολα στη µνήµη του όσα διαδραµατίστηκαν το πρωινό της 30ής ∆εκεµβρίου, 790 ναυτικά µίλια βορειοανατολικά των Βερµούδων:

«Ο καπετάνιος, εγώ κι ο Α’ µηχανικός ήµασταν στο κατάστρωµα για µια επιθεώρηση ρουτίνας στο αξιόπλοο του πλοίου µας. Μετά και τα προηγούµενα δώδεκα µποφόρ, ο καιρός είχε πέσει σε εφταράκι όταν βγήκαµε έξω, τότε που τίποτεδεν προµήνυε τι θα επακολουθούσε. Κι όµως, στα επόµενα λεπτά δεν προλάβαµε ούτε να δούµε, ούτε και να ακούσουµε τη θάλασσα. Για την ακρίβεια, δεν είχαµε την αίσθηση τού τι µας βρήκε, αιφνιδιαστήκαµε. Εγώ σώθηκα, γιατί έτυχε, µόλις µε παρέσυρε το κύµα, να σφηνώσει το χέρι µου κάτω από τη σιδηροκατασκευή της άγκυρας. Αυτή µε συγκράτησε!», περιγράφει.

Ηταν ο πρώτος από το πλήρωµα που λίγο µετά κατάλαβε τιακριβώς είχε συµβεί. «Αφού κατάφερα µε δυσκολία να απεγκλωβιστώ, σηκώθηκα όρθιος κι άρχισα να φωνάζω. Αναζητούσα τους άλλους δυο συναδέλφους µου, αλλά δεν τους έβλεπα πουθενά. Ωσπου γύρισα προς τα πίσω και τους βρήκα πεσµένους στο κατάστρωµα. Για τον καπετάνιο µας, ωστόσο, ήταν ήδη αργά. Ο νιόπαντρος Α’ µηχανικός έσβησε στα χέρια µου. Η προθυµία του τού κόστισε τη ζωή: “έρχοµαι κι εγώ µαζί σας καπετάνιε, να βοηθήσω!” είχε πει λίγο πριν βγούµε και οι τρεις µας έξω. Πέντε λεπτά νωρίτερα ή αργότερα αν είχαµε πάει για έλεγχο δεν θα είχε συµβεί το παραµικρό. Λες και είχαµε ραντεβού µε τη συµφορά...», µονολογεί.

Εκτοτε δοξάζει τον Θεό που ζει. «Μακάρι, σκέφτοµαι, να τα είχαν καταφέρει και οι άλλοι δυο συνάδελφοί µου, χάσαµε αξιόλογους σε ανθρωπιά και γνώσεις ναυτικούς. Οπως και να ’χει, το πολύ σε δώδεκα µήνες τα σωµατικά αυτά τραύµατά µου θα επουλωθούν. Από δω και πέρα σκέφτοµαι µόνο το πρώτο παιδί που θα φέρει αρχές Απριλίου στον κόσµο η γυναίκα µου.

Γονάτισε κι αυτή και η οικογένειά µου µε όσα πέρασα. ∆εν ήταν και λίγα όσα άκουγαν, µέχρι να τους πάρω τηλέφωνο να τους καθησυχάσω», αφηγείται.

Εγώ σώθηκα γιατί, µόλις µε παρέσυρε το κύµα, σφήνωσε το χέρι µου στην άγκυρα...

ΕΙΧΕ ΜΙΛΗΣΕΙ ΠΡΙΝ 9 ΜΗΝΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ - ΦΟΝΙΑΔΕΣ

Τραγική ειρωνεία, αν µη τι άλλο, είναι πλέον οι δηλώσεις του άτυχου πλοιάρχου Δηµήτρη Μποζώνη. Μόλις τον περασµένο Μάρτιο είχε µιλήσει σε ρεπορτάζ στο «Βήµα» µε αφορµή την περίπτωση του κρουαζιερόπλοιου «Louis Μajesty», που επίσης χτυπήθηκε από κύµατα ανοιχτά της Μασσαλίας, µε τραγικό απολογισµό δύο νεκρούς και έξι τραυµατίες. «Τα κύµατα - φονιάδες δεν είναι πια ένα τόσο σπάνιο φαινόµενο όσο κατά το παρελθόν. Συνήθως τα συναντά κανείς σε γεωγραφικά σηµεία όπου ενώνονται ωκεανοί, όπως είναι η θαλάσσια περιοχή ανοιχτά του Κέιπ Τάουν, όπου συναντώνται τρεις θάλασσες. Πραγµατικά, κανείς δε γνωρίζει µε ακρίβεια τι είναι αυτό που τα δηµιουργεί. Είναι ένα φυσικό φαινόµενο που προκαλεί η ίδια η φύση. Γνωρίζουµε ότι είναι ικανά να προκαλέσουν ακόµη και ναυάγια...», έλεγε ο άτυχος καπετάνιος, ο οποίος έχασε τη ζωή του από τέτοια κύµατα.

ΕΜΠΕΙΡΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΝΑΥΤΙΚΟΙ

«Και οι δύο ναυτικοί µας ήταν ικανότατοι, έµπειρος είναι και ο υποπλοίαρχος…», λέει στα «ΝΕΑ» από την πλευρά της πλοιοκτήτριας εταιρείας Arcadia Shipmanagement Co Ltd ο διευθυντής ασφαλείας της Δηµήτρης Ματθαίου. «Από µέρους µας, δεν µένει παρά να παράσχουµε κάθε δυνατή συνδροµή και στις τρεις αυτές οικογένειες – από την πρώτη στιγµή, άλλωστε, στείλαµε στις Βερµούδες και τον πατέρα του κ. Ιωάννου».

Αυτά λέγει ο Κύπριος υποπλοίαρχος, Αντώνης Ιωάννου. Εκείνος όμως που μας αφήνει σχόλια στο educandus και που δηλώνει ότι είναι και ο ίδιος υποπλοίαρχος εν ενεργεία και γνωρίζει και τον κ. Ιωάννου, προσπαθεί να μας πείσει ότι ήταν γραφτό να συμβεί η τραγωδία.

Η αντίληψη περί του πεπρωμένου φυγείν αδύνατον είναι παμπάλαιη και δε μας προκαλεί έκπληξη που ακόμη κάποιοι την ασπάζονται. Οι δικές μας όμως αντιλήψεις δεν ακολουθούν την οδό της μοιρολατρίας. Αλλά εκείνο το δρόμο που προσπαθεί να βγάλει διδάγματα από τα τραγικά και απρόβλεπτα ώστε στο μέλλον να περιοριστούν οι πιθανότητες να ξανασυμβούν.

Για μια λοιπόν ακόμη φορά θα καλέσουμε τους αρμοδίους και ιδιαίτερα τον ΙΜΟ να μελετήσουν την τραγωδία του Aegean Angel και να πάρουν μέτρα. Γιατί εκτός από τους δύο θανάτους και το σοβαρό τραυματισμό του υποπλοιάρχου, για αρκετές μέρες μπήκε σε κίνδυνο και η ζωή του υπόλοιπου πληρώματος και η ασφάλεια του σκάφους. Καθώς αίφνης βρέθηκε ένα τόσο τεράστιο καράβι και δη δεξαμενόπλοιο χωρίς καπετάνιο και πρώτο μηχανικό και με τον υποπλοίαρχο βαριά τραυματισμένο. Κι αυτό δεν είναι γραφτό. Είναι ανθρώπινη αμέλεια. Και ανθρώπινο λάθος.

Φυσικά δεν είναι δουλειά δική μας να επιδικάσουμε το λάθος σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Εξάλλου δεν ήμασταν εκεί να ξέρουμε τι ακριβώς συνέβη. Και χωρίς να θέλουμε να θέσουμε εν αμφιβόλω τις δηλώσεις του υποπλοιάρχου, θα πούμε όμως ότι όλοι μας έχουμε πικρή εμπειρία από ανάλογες δηλώσεις στο παρελθόν. Ακόμη και οι στεριανοί θα θυμούνται την παλιά ελληνική ταινία με πρωταγωνιστή τον αείμνηστο Κούρκουλο...

Θα σημειώσουμε μάλιστα ότι τις δηλώσεις του καπετάν Δημήτρη Μποζώνη πριν από μήνες στο Βήμα για τα κύματα φονιάδες ήμασταν εμείς ως ιστολόγιο που ανακαλύψαμε όταν συνέβη η τραγωδία και τις φέραμε στο φως.

http://kapetanisses.blogspot.com/2011/01/aegean-angel_03.html

Στις 3 Γενάρη 2011 και όχι στις 14 Φεβρουαρίου που γράφτηκε στα Νέα και χωρίς οι άλλες εφημερίδες να κάνουν την παραμικρή νύξη για την τραγική σύμπτωση. Γι' αυτό και από την πρώτη στιγμή διατυπώσαμε απορίες πώς ένας τέτοιος πλοίαρχος που ήξερα καλά από κύματα φονιάδες έπεσε και ο ίδιος θύμα τους... Αδύνατον να πιστέψουμε πως μέσα σε λίγους μήνες είχε ξεχάσει τι έλεγε και πήρε τον πρώτο και τον υποπλοίαρχο και έφτασαν στην πλώρη έτσι απλά για έναν έλεγχο ρουτίνας που λέει τώρα ο γραμματικός. Και που παραδέχεται ότι είχαν αντιμετωπίσει καιρό 12 μπωφόρ λίγες ώρες πριν. Μετά όμως έπεσε ο καιρός σε "εφταράκι" - δικό του το υποκοριστικό - και άρα δεν περίμεναν αυτό που συνέβη.

Περίεργα ακούγονται και όσα λέει για τον πρώτο μηχανικό. Πώς βρέθηκε κι αυτός στον τόπο της τραγωδίας. Ότι οικειοθελώς θέλησε να συνοδεύσει τους άλλους δύο και όχι γιατί έλαβε σχετική εντολή. Ειδικά εκείνο το "να βοηθήσω" σε συνδυασμό με την "επιθεώρηση ρουτίνας" δεν κολλάει. Τι βοήθεια θα προσέφερε σε μια υπόθεση ρουτίνας;

Και το υπογραμμίζουμε αυτό γιατί έχουμε ενοχληθεί από την εμμονή του ανώνυμου σχολιαστή να μας πείσει ότι μόνο ο υποπλοίαρχος ξέρει τι έγινε στο Angel και ουδείς άλλος. Και ούτε λίγο ούτε πολύ πως δεν έχουμε καν δικαίωμα να εκφράσουμε άλλη γνώμη!!!!!!!! Και πάλι σε συνδυασμό με όσα δήλωσε ο ίδιος ο υποπλοίαρχος στα Νέα. Πως δεν κατάλαβε τι έγινε και πώς τους βρήκε το κακό.

Αλλά και με μια ακόμη πληροφορία που είχε δημοσιευτεί πριν δυο μήνες. Ότι παρόντες στην τραγωδία ήταν και ο λοστρόμος και ο ανλιωρός του σκάφους.

http://kapetanisses.blogspot.com/2011/01/aegean-angel_07.html

Οι οποίοι δεν τραυματίστηκαν. Και σαφώς κατάλαβαν καλύτερα από τον τραυματία τι συνέβη. Όσο εκείνος ήταν σφηνωμένος στην άγκυρα, εκείνοι (αν ευσταθεί το δημοσίευμα) έβλεπαν τα περιστατικά. Και είχαμε τονίσει όταν το αναφέραμε αυτό πως εκατό στα εκατό είδαν τι έγινε και ο αξιωματικός φυλακής και ο ναύτης οπτήρας. Ιδιαίτερα ο αξιωματικός φυλακής είναι ο πλέον αρμόδιος να μιλήσει και να εξηγήσει τι έγινε. Κι όχι εκείνος που τον βούτηξε η θάλασσα και είδε το χάρο με τα μάτια του. Εκτός και δεν καταλαβαίνουμε τι σημαίνει τους χτύπησε κύμα.... Μπορούσε μωρέ να δει τι γίνεται από την ώρα που όρμησε η θάλασσα; Εδώ παρά τρίχα γλίτωσε. Εκείνη την ώρα τι έγινε με τους άλλους δύο θα κοίταγε ή να σωθεί;

Και να με συγχωρέσει που το λέω αλλά σίγουρα δεν το λέω έξω από το χορό. Έπαθα κάποτε σοβαρό τροχαίο. Οδηγούσα ένα μικρό αυτοκινητάκι και έχασα τον έλεγχο. Το όχημα ντελαπάρησε κι εγώ κατά τύχη δε σκοτώθηκα. Οργίστηκα όμως πολύ όταν αργότερα μου είπαν ότι εγώ δεν κατάλαβα τι έγινε και το κατάλαβαν καλύτερα οι φίλοι που βρίσκονταν σε προπορευόμενο όχημα γιατί έβλεπαν τα συμβάντα από το καθρεφτάκι. Όχι, δε λέω πως ο υποπλοίαρχος δε βίωσε χειρότερα από τον καθένα την τραγωδία. Λέω όμως ότι δεν μπορεί να έχει καθαρή εικόνα για όλες τις λεπτομέρειες. Ακριβώς γιατί ήταν στο μάτι του κυκλώνα. Άλλο το βίωμα και που το σεβόμαστε απόλυτα και άλλο η γνώση του πώς έγιναν όλα αυτά.

Γι' αυτό και θα επαναλάβουμε ότι πρέπει να μελετήσουν οι αρμόδιοι σε βάθος τα περιστατικά. Και να βγουν ασφαλή συμπεράσματα που θα καταλήξουν σε μέτρα ώστε να μην ξαναζήσουμε τέτοια τραγωδία.

Να εξετάσουν πώς και γιατί ένας τόσο έμπειρος πλοίαρχος που γνώριζε καλά από κύματα φονιάδες και πως χτυπούν απρόβλεπτα δεν πήρε τα μέτρα του εκείνη τη "μοιραία" μέρα. Πώς δέχτηκε να πάρει μαζί του και το γραμματικό και τον πρώτο. Και να αφήσει έναν πολύ πιο άπειρο αξιωματικό πίσω στη γέφυρα. Είχαν προηγηθεί 12 μπωφόρ. Έστω και αν ο καιρός είχε πια πέσει σε 7άρι, δεν ήξερε πως η θάλασσα μετά από σφοδρή θαλασσοταραχή βγάζει σουέλ; Ή μήπως αγνοούσε ότι κοντά στην περιοχή που έπλεε το καράβι του, 790 μίλια από τις Βερμούδες, έχουν συμβεί αμέτρητα περίεργα ναυτικά ατυχήματα; Που κάνουν τους μοιρολάτρες και τους δεισιδαίμονες να ομιλούν για το περίφημο τρίγωνο των Βερμούδων;

Με όσα έχω διαβάσει για τον καπετάν Δημήτρη Μποζώνη λέω πως δεν μπορεί να μην ήξερε και δεν μπορεί να μην πήρε τα μέτρα του. Μήπως λοιπόν συνέβη κάτι άλλο; Που τον ανάγκασε να παραβλέψει όλα τα άλλα και να δράσει με αυτόν τον τρόπο;

Να φωτιστεί δηλαδή σε τι αποσκοπούσε η επιθεώρηση που τώρα ο υποπλοίαρχος την παρουσιάζει ως θέμα ρουτίνας. Ποιο στοιχείο αξιοπλοΐας αναζητούσαν και οι τρεις μαζί στην πλώρη; Και έκρινε και ο πρώτος ότι μπορεί να βοηθήσει; Να κλείσουν κανένα ξεχασμένο ανοικτό μαγαζί; Να δούνε μήπως παρασύρθηκε κάτι από τον εξοπλισμό του σκάφους; Αυτά τα βλέπει και ο λοστρόμος. Δε χρειάζεται κοτζάμ καπετάνιος και με συνοδεία των δύο ανώτερων αξιωματικών να πάει να τα διαπιστώσει...

Επίσης υπεύθυνος καταστρώματος είναι ο γραμματικός. Εκείνος όφειλε από τη στιγμή που ξημέρωσε και αφού όλη τη νύχτα το σκάφος είχε χτυπηθεί από τρικυμία να προβεί σε έλεγχο και να ενημερώσει τον καπετάνιο του για τυχόν αβαρίες. Το έκανε; Γράφτηκε κάτι σχετικό στο ημερολόγιο; Ενημερώθηκε η εταιρεία; Τι απάντησε;

Κι ακόμη. Με δεδομένο αυτό που γράφτηκε για το λοστρόμο και τον αντλιωρό. Πού ακριβώς βρίσκονταν; Γιατί δε συνόδευσαν τους αξιωματικούς; Οι ναύτες; Είχαν βγει για δουλειά εκείνη τη μέρα; Αν όχι γιατί; Μέρα καθημερινή ήταν. Όχι Κυριακή και αργία για να μην εργάζονται. Ο γραμματικός (δηλαδή ο υποπλοίαρχος) οφείλει να τα ξέρει όλα αυτά. Γιατί είναι ο άμεσος προϊστάμενος του προσωπικού καταστρώματος. Τι εντολές είχε δώσει στο πλήρωμά του εκείνη τη μέρα; Σε ποια πόστα τους είχε αναθέσει να εργαστούν;

Ας απαντηθούν όλα αυτά και μετά ας βγει το όποιο συμπέρασμα. Κι όχι βιαστικά βιαστικά να το κλείνουμε με τον ισχυρισμό πως ήταν γραφτό!!!!!!!! Αλλιώς να πιάσουμε το γερο - Βάρναλη και να ξανατραγουδήσουμε το "φταίει το κακό το ριζικό μας, φταίει ο Θεός που μας μισεί". Από το γνωστό του ποίημα: Οι Μοιραίοι. Με την περίφημη φωνή διαμαρτυρίας του ποιητή:

Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα

προσμένουν ίσως κάποιο θάμα!

Το ανθρώπινο πρόσωπο της Ηγουμενίτσας παλεύει ενάντια στην πολιτική της ανεργίας, της φτώχειας, της πείνας, της τρομοκρατίας και της ξενοφοβίας!

Οι ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ δεν ταξιδεύουν μόνο στα πέλαγα. Έχουν και το δικό τους λιμάνι. Το λιμάνι της Ηγουμενίτσας που είναι η έδρα του ιστολογίου μας. Και από το λιμάνι αυτό αναμεταδίδουν κάθε τι σημαντικό. Γιατί οι ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ δεν είναι "χαμένες στα πέλαγα" αλλά "πολίτες του κόσμου εν πλω" και όταν ταξιδεύουν και όταν ξεμπαρκάρουν.

Και από την Ηγουμενίτσα σήμερα αναμεταδίδουμε τον αγώνα της μικρής μας πόλης για ένα ανθρώπινο πρόσωπο. Ενάντια σε κάθε τι που αντιστρατεύεται τον άνθρωπο.

Σήμερα η ανακοίνωσή μας αφορά τη διοργάνωση ομιλίας και συζήτησης στο πολιτιστικό κέντρο της πόλης, στο ΠΑΝΘΕΟΝ, με ομιλητή τον Ντίνο Παντελίδη και διοργανωτές τα μέλη της Επιτροπής Αλληλεγγύης στους μετανάστες:

Κοινός αγώνας

ενάντια στην πολιτική της ανεργίας, της φτώχειας, της πείνας,

της τρομοκρατίας και της ξενοφοβίας

Είμαστε όλοι εδώ, εργάτες, υπάλληλοι, μαγαζάτορες, μαθητές, φοιτητές, αγρότες, δάσκαλοι, καθηγητές, συνταξιούχοι, μετανάστες. Ζούμε στον ίδιο τόπο με κοινά προβλήματα, εργάτες χωρίς δουλειά (ανεργία), μαγαζάτορες χωρίς πελάτες (λουκέτα), υπάλληλοι με μείωση μισθών και αύξηση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης (περικοπές, ασφαλιστικό), μαθητές και φοιτητές χωρίς μέλλoν (γενιά των 500 ευρω), αγρότες να βλέπουν την παραγωγή τους να σαπίζει ή να χαρίζεται στους μεγαλέμπορους, μετανάστες να είναι άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας .

Είμαστε εμείς όλοι αυτοί που δεχόμαστε καθημερινά στον τόπο μας μια επίθεση χωρίς τελειωμό απ΄ αυτούς που κερδίζουν από την δουλειά μας. Μέχρι σήμερα οι κυβερνήσεις που εκφράζουν αυτούς που μας ξεζουμίζουν, κατάφεραν να μας χωρίσουν για να μην μπορούμε να διεκδικούμε όλοι μαζί τα δικαιώματα μας και τις ανάγκες μας.

Σήμερα είναι ανάγκη να καταλάβουμε ότι ο εχθρός είναι για όλους κοινός, είναι το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα και οι εκφραστές του ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΕΕ και ΔΝΤ.

Οι πόλεμοι και η άγρια εκμετάλλευση των φτωχών χωρών από τους ισχυρούς της γης και τα αντιδραστικά καθεστώτα τους, γεννούν την πείνα και την δυστυχία, φέρνουν τις στρατιές μεταναστών στο Λιμάνι της Ηγουμενίτσας, πύλη μιας Ευρώπης-φρούριο, που μέσα από τη συμφωνία Δουβλίνο ΙΙ, που προσυπέγραψαν οι ελληνικές κυβερνήσεις, υποχρεώνει τους πρόσφυγες να παραμένουν στην χώρα πρώτης εισδοχής και δεν τους επιτρέπει να πάνε στη χώρα που επιθυμούν. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής κυβέρνησης-ΕΕ, είναι η μετατροπή της χώρα μας σε μια απέραντη αποθήκη εξαθλιωμένων μεταναστών, τα υπαρκτά προβλήματα που βιώνουμε εμείς ως δημότες αυτής της πόλης, αλλά και οι μετανάστες.

Αν εμείς δεν οργανώσουμε τον αγώνα μας απέναντι σε αυτούς που καθημερινά ψηφίζουν και ένα καινούριο «μνημόνιο» ενάντια στον λαό, θα μας ωθούν να βλέπουμε για εχθρό ο ένας τον άλλον, δηλαδή οι εργάτες τους δημόσιους υπαλλήλους, οι μαθητές τους καθηγητές, οι αγρότες τους φορτηγατζήδες και όλοι μαζί τους μετανάστες. Πρέπει να αντισταθούμε σε αυτή την επιχείρηση κοινωνικού αυτοματισμού.

Γι΄ αυτό εμείς σήμερα, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ αγωνιζόμαστε Έλληνες και ξένοι εργάτες, υπάλληλοι, αγρότες, νεολαίοι, επαγγελματίες για το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή ζωή, κόντρα στην φτώχια και την εξαθλίωση, στην αντιμεταναστευτική και ξενοφοβική πολιτική.

> τον δρόμο τον δείχνουν οι αγώνες του λαού μας .

> τον δρόμο τον δείχνει οι νίκη των 300 μετανάστες απεργών πείνας.

Δουλειά για όλους - δικαιώματα για όλους

Κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος, κατάργηση της Συμφωνίας Δουβλίνο 2, χορήγηση ταξιδιωτικών εγγράφων στους μετανάστες, νομιμοποίηση, ανθρώπινες συνθήκες παραμονής των μεταναστών.

Εκδήλωση -συζήτηση

Παρασκευή 11 -3 στις 7¨30 μμ στο ΠΑΝΘΕΟΝ

Ομιλητής ο Ντίνος Παντελίδης

μέλος της ¨Δ.Ο.Ε¨ & της Αλληλεγγύης στους 300 απεργούς πείνας .

Επιτροπή Αλληλεγγύης στους Μετανάστες

http://metanastes-igoumenitsas.blogspot.com/

Ανακοίνωση του ΚΚΕ για το πρόβλημα των μεταναστών στην Ηγουμενίτσα

Μου έστειλαν και αναδημοσιεύω το ακόλουθο κείμενο:

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑΣ

Εκατοντάδες πρόσφυγες και μετανάστες, προερχόμενοι στη μεγάλη τους πλειοψηφία από χώρες που έχουν δεχθεί στρατιωτικές επεμβάσεις, βρίσκονται υπό κατοχή, σπαράσσονται από εμφύλιους πολέμους και τυραννικά καθεστώτα ή από χώρες όπου διώκονται για τις απόψεις τους, παραμένουν εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα – αν και έχουν τελικό προορισμό άλλα κράτη της ΕΕ – εξαιτίας του Κανονισμού του Δουβλίνου 2 της ΕΕ, χωρίς δικαιώματα, κάτω από απαράδεκτες και απάνθρωπες συνθήκες. Οι συνθήκες ζωής τους, στην περιοχή του λιμανιού της Ηγουμενίτσας, αποτελούν αδιάψευστους μάρτυρες αυτής της σύγχρονης βαρβαρότητας.

Η κατάσταση αυτή επιδρά καταλυτικά στη ζωή των εργαζόμενων της πόλης μας που δε θέλουν να βλέπουν να γκετοποιούνται γειτονιές τους.

Μπροστά στην απαράδεκτη και ασφυκτική κατάσταση που έχει δημιουργηθεί τόσο για τους ίδιους τους μετανάστες όσο και για όλους τους εργαζόμενους κατοίκους της περιοχής μας, το Κόμμα μας, έχοντας επίγνωση της σοβαρότητας του προβλήματος έχει επεξεργαστεί συγκεκριμένα μέτρα ανακούφισης, που η υιοθέτησή τους αποκτά επείγοντα και επιτακτικό χαρακτήρα. Αυτά είναι :

α) Η παύση της συμμόρφωσης με τον ευρωενωσιακό μηχανισμό του Κανονισμού του Δουβλίνου 2, που κρατάει ομήρους στη χώρα μας εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες που έχουν ως προορισμό άλλες χώρες της ΕΕ και η παροχή ταξιδιωτικών εγγράφων σε αυτούς, προκειμένου να μεταβούν νόμιμα και με ασφάλεια στις χώρες προορισμού τους,

β) Η άμεση παροχή ασύλου ή άλλης μορφής διεθνούς προστασίας στα θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων (πχ αυτών που προέρχονται από το Αφγανιστάν, το Ιράκ, την Παλαιστίνη, τη Σομαλία),

Για αυτά τα μέτρα σας καλούμε να αγωνισθούμε

Γιατί θεωρούμε ότι εξυπηρετούν τα συμφέροντα τόσο των Ελλήνων όσο και των μεταναστών εργαζομένων και προσφύγων, ικανοποιούν δίκαια αιτήματα, είναι ρεαλιστικά και ώριμα να ληφθούν. Συμβάλλουν σε μια, έστω προσωρινή, διέξοδο στην κατεύθυνση της αντιμετώπισης του μεταναστευτικού ζητήματος στη χώρα μας, το οποίο η κυβέρνηση – όπως και άλλες πολιτικές δυνάμεις – αναγνωρίζει και επικαλείται συχνά. Στο βαθμό που η κυβέρνηση θα συνεχίσει να παίζει τον ρόλο του Πόντιου Πιλάτου, θα φέρει και την ευθύνη για την παραπέρα όξυνσή του στην πορεία.

Τέλος το Κόμμα μας επαναλαμβάνει για πολλοστή φορά το πασιφανές: Ότι όσο παραμένουν και οξύνονται οι αιτίες που προκαλούν τη μετανάστευση και προσφυγιά, τόσο θα δημιουργούνται και θα γιγαντώνονται τα κύματα των πεινασμένων, εξαθλιωμένων και κυνηγημένων μεταναστών και προσφύγων, που θα αναζητούν στη μετανάστευση τη διέξοδο για να σώσουν τη ζωή τους. Οι αιτίες αυτές, που συνειδητά αποσιωπούνται ή υποβαθμίζονται, είναι η συνέχιση και η ένταση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, οι πόλεμοι, οι επεμβάσεις, οι υποκινούμενες εμφύλιες συρράξεις που εξαπολύουν οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ με τη συμμετοχή και των ελληνικών κυβερνήσεων, η καταλήστευση του πλούτου των λαών από μια χούφτα μονοπωλιακές επιχειρήσεις.


Ηγουμενίτσα 08/03/2011

ΣΧΟΛΙΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ:

Μετρημένη και δωρική η ανακοίνωση του ΚΚΕ Ηγουμενίτσας. Λέει τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη και αναδεικνύει πως το πρόβλημα με τους μετανάστες και σοβαρότατο είναι και έχει οδηγήσει στην απόγνωση και τους ίδιους αλλά και τους κατοίκους.

Είναι η γλώσσα της λογικής αλλά και της ανθρωπιάς. Μιλά για τα δικαιώματα και των Ελλήνων και των μεταναστών. Και υπενθυμίζει και τις αληθινές αιτίες που έχουν προκαλέσει αυτή την κατάσταση. Τονίζοντας πως οι εγκλωβισμένοι της Ηγουμενίτσας δεν είναι μόνο μετανάστες αλλά και πρόσφυγες.

Επιπλέον δε μένει στα λόγια και καλεί σε αγώνα. Δε μένει παρά να οριστούν και οι μορφές του... Πάντως η ανακοίνωση ξεκαθαρίζει και ποια στάση θα κρατήσει αύριο ο δημοτικός σύμβουλος που εκπροσωπεί το ΚΚΕ, στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Ηγουμενίτσας.

Ας ελπίσουμε να συσπειρώσει η πρόταση αυτή και τα άλλα μέλη του δημοτικού συμβουλίου. Γιατί και στα πλαίσια της λογικής και κινείται και ρεαλιστικά είναι τα μέτρα που προτείνει.

Για το καλό και της πόλης αλλά και την αποφυγή προβλημάτων στην ακτοπλοϊκή γραμμή Ηγουμενίτσας - Ιταλίας. Εμάς, τις Καπετάνισσες, μας ενδιαφέρει και αυτό. Και είναι και ο λόγος που αναδεικνύουμε το πρόβλημα με τους εγκλωβισμένους μετανάστες της Ηγουμενίτσας στο ιστολόγιό μας.

Σημειώνουμε ότι αρκετά από τα μέλη μας, εννοούμε την ομάδα που έχουμε δημιουργήσει στο Face Book για τις Ελληνίδες Καπετάνισσες, ταξιδεύουν σ' αυτή την ακτοπλοϊκή γραμμή. Που είναι μία από τις ιδανικές επαγγελματικές λύσεις για μια γυναίκα ναυτικό. Το ενδιαφέρον μας λοιπόν και δικαιολογημένο είναι και τεράστιο για τις εξελίξεις στην Ηγουμενίτσα.

Ευχόμαστε για το καλύτερο...

Να γίνει η Ηγουμενίτσα ανθρώπινη πόλη! Να παραμείνει όμως και λιμάνι. Και πύλη προς τη δύση...

Να γίνει η Ηγουμενίτσα ανθρώπινη πόλη!

Αυτή η επίκληση με υποδέχτηκε στο λιμάνι της πόλης όταν πριν λίγη ώρα γύριζα από τη βολτίτσα μου στα πέριξ. Γραμμένη σε ένα μεγάλο πανό και με πρόσκληση για αύριο το απόγευμα, Τετάρτη, 9 Μαρτίου 2011, και ώρα 18.00. Στην πλατεία Δημαρχείου της πόλης μας.

Και μέσα στο Δημαρχείο την ίδια ώρα το Δημοτικό Συμβούλιο θα συζητά το θέμα των παράνομων μεταναστών. Ή μήπως έξω; Στην πλατεία; Ενώπιον των συγκεντρωμένων; Δεν πολυκατάλαβα...

Στο επόμενο πλάνο που τράβηξα, παρόν και το ... πρόβλημα. Που δεν αφήνει την Ηγουμενίτσα να νιώσει ανθρώπινη πόλη. Ο μετανάστης. Ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα στο λιμάνι της πόλης.

Την ίδια ώρα και αρκετοί άλλοι περιφέρονταν τριγύρω. Αλλά άντε να σηκώσεις το φακό να τους φωτογραφίσεις. Εσένα θα σου άρεσε να είσαι στη θέση τους και να σε φωτογραφίζουν; Κι εκείνον παραπάνω τυχαία τον τσάκωσε ο φακός και καθόλου επίτηδες.

Ες αύριον λοιπόν τα σπουδαία. Με την επιτροπή αγώνα. Που αν έχω καταλάβει καλά εκλέχτηκε από μια συγκέντρωση κατοίκων του Λαδοχωρίου και του Γκραικοχωρίου πριν από μια βδομάδα περίπου, στην αίθουσα κάποιου ξενοδοχείου της περιοχής.

Βεβαίως το Δημοτικό Συμβούλιο που αύριο συνεδριάζει δεν είναι μόνο του Λαδοχωρίου και του Γκραικοχωρίου αλλά ολόκληρου του Δήμου Ηγουμενίτσας. Και που με τα καλλικρατικά δεδομένα εκτείνεται πλέον σε ένα τεράστιο τμήμα του νομού Θεσπρωτίας.

Αλλά και το πρόβλημα "παράνομοι μετανάστες" δεν αφορά μόνο το Λαδοχώρι και το Γκραικοχώρι. Είναι ένα γενικότερο πρόβλημα και για την περιοχή ολόκληρης της Θεσπρωτίας αλλά για την Ελλάδα ολάκερη.

Επομένως και συμφωνώ ότι όλοι μαζί θα πρέπει να αγωνιστούμε για να το λύσουμε. ΟΛΟΙ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ!

Μόνο που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο πρώτος ρόλος ανήκει στα θεσμοθετημένα όργανα της Πολιτείας. Γιατί το θέμα μετανάστες ξεπερνά και τα σύνορα της χώρας. Δεν είναι εσωτερικό μας και μόνο ζήτημα αλλά και εξωτερικής πολιτικής.

Δεν πρέπει μάλιστα να μας διαφεύγει ότι πρόσφατα η χώρα μας καταδικάστηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για θέματα σχετικά με τους παράνομους μετανάστες. Ούτε κανένας αγνοεί ότι η ίδια η επιβίωση αυτής της χώρας εξαρτάται σήμερα πολλαπλώς από διάφορους ευρωπαϊκούς φορείς.

Ταυτόχρονα η κατάσταση με τους μετανάστες απεργούς πείνας έχει φτάσει σε οριακό σημείο. Και ανά πάσα στιγμή μπορεί έχουμε εξελίξεις δυσάρεστες.

Κάθε λογικός λοιπόν πολίτης που αγαπά τη χώρα του όλα θα πρέπει να τα σκέφτεται και όλα να τα λαμβάνει υπόψη του. Κι όχι να ενεργεί κοντόφθαλμα λες και ο μικρόκοσμος που ζει είναι ξεκομμένος από τον υπόλοιπο κόσμο.

Όπως για παράδειγμα το άρθρο που λίγες μέρες πριν δημοσιεύτησε στο Εκόνομιστ. Και παρουσιάζει την Ελλάδα ως τριτοκοσμική χώρα στα θέματα των παράνομων μεταναστών:

http://www.economist.com/node/18178167 (17/2/2011)

Και για όσους δεν τα καταφέρνουν με τα αγγλικά, δίνω και το ακόλουθο λινκ από ελληνικό ιστολόγιο που αναδημοσίευεσε τις πληροφορίες από το άρθρο του Εκόνομιστ:

http://gdailynews.wordpress.com/2011/02/18/economist-%CE%B5%CE%BA%CF%84%CF%8C%CF%82-%CF%83%CE%AD%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CE%BD-%CE%B7-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1-%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CF%89-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CF%81/

Και παραθέτω ολόκληρη την ανάρτηση γιατί έχει ιδιαίτερη σημασία να τη μελετήσουν όσοι λένε ότι νοιάζονται για το θέμα:

Economist:

Εκτός Σένγκεν η Ελλάδα λόγω των λαθρομεταναστών

που μέσω αυτής περνάνε στην Ευρώπη.

Φεβρουαρίου 18, 2011 — Λουκάς

Στην πιθανότητα να βγει η Ελλάδα εκτός Σένγκεν κάνει λόγο ο Economist. Αιτία το κύμα οικονομικών μεταναστών που περνάει από τη χώρα μας στην Ευρώπη. Τι αναφέρει για την στάση της Τουρκίας, τον Γιώργο Παπανδρέου και την ανάγκη αναθεώρησης της συνθήκης Δουβλίνο ΙΙ.

Για διπλή τραγωδία στην Ελλάδα κάνει λόγο ο Economist, σε άρθρο του με τίτλο “Το ασταμάτητο ρεύμα” με κυρίαρχο θέμα τη παράνομη μετανάστευση που έχει προκαλέσει πονοκέφαλο στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Σύμφωνα με το άρθρο, στη χώρα μας κινδυνεύουν δύο μεγάλα ευρωπαϊκά εγχειρήματα. Το ευρώ, αλλά και η συνθήκη του Σένγκεν, λόγω της αδυναμίας της Ελλάδας να ανακόψει την λαθρομετανάστευση.

Όπως αναφέρει ο Economist, πλέον υπάρχει έλλειψη εμπιστοσύνης, λόγω της δημοσιονομικής κρίσης, αλλά και λόγω της αποδεδειγμένα ελλιπούς φύλαξης των ελληνικών συνόρων.

Στο δημοσίευμα γίνεται αναφορά και στη συμπεριφορά των Ελλήνων απέναντι στους μετανάστες. “Αν και η Ελλάδα είναι μια χώρα μεταναστών, ωστόσο υπάρχουν Έλληνες ξενοφοβικοί που ξυλοκοπούν τους μετανάστες”, αναφέρεται χαρακτηριστικά.

Από το άρθρο δεν θα μπορούσε να λείπει φυσικά και η πρόσφατη καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, σχετικά με τις συνθήκες στα ελληνικά κέντρα κράτησης μεταναστών, μετά από προσφυγή Αφγανού πρόσφυγα.

“Για όλα αυτά ευθύνεται η Ελλάδα αλλά και ο υπερβολικά μεγάλος αριθμός παράνομων μεταναστών που αναζητούν είσοδο στην Ευρώπη μέσω της χώρας παρά την πρόβλεψη της συνθήκης Δουβλίνο ΙΙ ότι οι περιπτώσεις ασύλου πρέπει να εξετάζονται στη χώρα εισόδου στην Ευρώπη”.

Το δημοσίευμα κάνει λόγο για χαλαρούς ελέγχους στα σύνορα και μεγάλες καθυστερήσεις στη διαδικασία εξέτασης των αιτήσεων ασύλου.

Υπογραμμίζει πως ένα αποτελεσματικό σύστημα χορήγησης ασύλου πρέπει να είναι μέρος μιας πιο συνετής πολιτικής για τη μετανάστευση.

Άλλο οι πρόσφυγες και άλλο οι οικονομικοί μετανάστες τονίζει αναφέροντας ότι όσο υπάρχει πόλεμος και καταπίεση, πρέπει να υπάρχει καταφύγιο, σημειώνει ο Economist.

Σε αυτό το σημείο κάνει αναφορά και στον Γιώργο Παπανδρέου, αναφέροντας ότι ο ίδιος θα έπρεπε να το γνωρίζει αυτό περισσότερο από άλλους, καθώς την περίοδο των συνταγματαρχών η οικογένειά του βρήκε άσυλο στη Σουηδία.

Επίσης, χαρακτηρίζεται αναγκαίος ένας συμβιβασμός ώστε να παγώσει η συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ περί επιστροφής αιτούντων άσυλο στη χώρα εισόδου στην Ευρώπη, που επιθυμούν οι ευρωπαϊκές χώρες του νότου. Τονίζεται όμως ότι η χώρα θα πρέπει να δεχθεί την αναστολή της συνθήκης του Σένγκεν

“Αν η Ελλάδα θέλει να αναστείλει το Δουβλίνο ΙΙ, θα πρέπει να δεχθεί μια προσωρινή αναστολή της συνθήκης του Σένγκεν και την επιστροφή των συνοριακών ελέγχων”.

Το άρθρο αναφέρεται και στον ρόλο της Τουρκίας, η οποία θα πρέπει να αλλάξει μεταναστευτική πολιτική, καθώς από το 1951 δίνει άσυλο μόνο σε Ευρωπαίους πολίτες.

Δεν ξέρω πόσοι είναι σε θέση να καταλάβουν όλα όσα γράφει το Εκόνομιστ και να τα συνειδητοποιήσουν σε όλο το πλάτος και τις προεκτάσεις τους. Θα το πω λοιπόν τελείως απλά για να το καταλάβουν όλοι: Οι Ευρωπαίοι ψάχνουν αφορμή και πάλι για να στριμώξουν την Ελλάδα. Κι αυτή τη φορά την ανακάλυψαν στο θέμα παράνομοι μετανάστες. Δίχως να τους ενδιαφέρει ιδιαίτερα ο δικός τους ρόλος στη δημιουργία του προβλήματος.

πχ Έχει κατακλυστεί η Ηγουμενίτσα με Ιρακινούς μετανάστες. Ποιος όμως έκανε επέμβαση στο Ιράκ; Η Ελλάδα; Ή η Ιγγλιτέρα; Και ποιος με τη συνθήκη ΔΟΥΒΛΙΝΟ ΙΙ έχει εγκλωβίσει τους μετανάστες στο δικό μας λιμάνι; Μας κατηγορούν για χαλαρούς ελέγχους στα σύνορα και παραβλέπουν το ρόλο της Τουρκίας που παίζει το δικό της παιχνίδι.

Η πατρίδα μας και όχι μόνο η Ηγουμενίτσα, πολύ δε περισσότερο όχι μόνο το Λαδοχώρι και το Γκραικοχώρι, βρίσκεται για μια ακόμη φορά στο μάτι του κυκλώνα. Και κάθε γνήσιος έλληνας τέτοιες ώρες δεν μπορεί να συμπεριφέρεται σαν πιτσιρίκι.

Ούτε και να κομματικοποιεί το ζήτημα. Ξεπερνάει τις κομματικές αντιπαραθέσεις. Είναι ζήτημα εθνικό.

Μακάρι για μια φορά τουλάχιστον να λογικευτούμε και να αφήσουμε στην άκρη όσα μας χωρίζουν και ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ και με νου και γνώση να δώσουμε τον αγώνα να σώσουμε την πατρίδα μας.

Κι ακόμη. Οι παράνομοι μετανάστες δεν είναι ένα ακόμη ζήτημα του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Για να τα βάζουμε κάθε τρεις και λίγο με τον αρμόδιο υπουργό που δε στέλνει περισσότερους αστυνομικούς ή και λιμενικούς στην Ηγουμενίτσα. Και που θα πρέπει να το πούμε ότι τόσο οι αστυνομικοί όσο και οι λιμενικοί της Ηγουμενίτσας υπερβάλλουν εαυτούς για να αντιμετωπίσουν την κατάσταση.

Από κει και πέρα είναι γεγονός ότι η ζωή όλων μας εδώ στην Ηγουμενίτσα έχει επιδεινωθεί από την παρουσία των μεταναστών. Και μέρα τη μέρα επιδεινώνεται περισσότερο. Θα αφήσω στην άκρη τις φοβίες και τις υστερίες - αν και αποτελούν κι αυτές μια σημαντική πτυχή του προβλήματος - στην άκρη και τα ανθρωπιστικά συναισθήματα που σε κάθε λογικό και ψύχραιμο άνθρωπο είναι εύλογο να δημιουργούνται στη θέα αυτών των δυστυχισμένων πλασμάτων. Και θα σταθώ στην ουσία και μόνο. Στις συνέπειες της παρουσίας τόσων εκατοντάδων ανθρώπων που διαβιούν άστεγοι, πεινασμένοι και χωρίς στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής, κυριολεκτικά δίπλα μας.

Ο καθένας καταλαβαίνει ότι ο άνθρωπος που πεινάει θα κλέψει. Και αν ο Ουγκό ζούσε στην εποχή μας και στην Ηγουμενίτσα ο ήρωας των Αθλίων του θα είχε μουσουλμανικό όνομα...

Δυστυχώς όμως είναι αρκετοί εκείνοι που δεν καταλαβαίνουν ότι με τσαμπουκάδες δε λύνεται ένα τέτοιο πρόβλημα. Από όποια πλευρά και αν προέρχεται. Το τονίζω. Από όποια πλευρά.

Κι έτσι το τελευταίο διάστημα υπήρξαν άστοχες ενέργειες που έπαιξαν αρνητικότατο ρόλο και η κατάσταση πλέον μυρίζει μπαρούτι.

πχ Οι πυροβολισμοί μεταναστών. Από πολίτες. Η πανελλαδική αντιρατσιστική διαδήλωση με διαδηλωτές που έφθασαν στην Ηγουμενίτσα από άλλα μέρη της Ελλάδας. Τα δακρυγόνα που έπεσαν. Τα ακραία συνθήματα που ακούστηκαν.

Έχουμε επίσης ένα μπαράζ δημοσιευμάτων τόσο στον τύπο όσο και στο διαδίκτυο. Που λίγο σέβονται την αλήθεια και πολύ ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Ήδη ένα τέτοιο δημοσίευμα (πρωτοσέλιδο σε εβδομαδιαία εφημερίδα των Αθηνών) προκάλεσε την επέμβαση του εισαγγελέα. Καθώς μιλούσε για κανιβάλους στην Ηγουμενίτσα ενώ η αστυνομική διεύθυνση το διέψευσε κατηγορηματικά ως μύθευμα.

Όλα αυτά και σε συνδυασμό με την αύξηση του αριθμού των μεταναστών έχουν οδηγήσει σε ένταση. Και τους κατοίκους και τους μετανάστες.

Άνθρωποι που μέχρι πρότινος πρόσφεραν το κατιτί στους μετανάστες, τώρα άλλαξαν στάση και ζητάνε την άμεση απομάκρυνσή τους. Χωρίς να τους νοιάζει τίποτε άλλο. Χωρίς να ακούνε τίποτε άλλο. Αλλά και οι μετανάστες έχουν περάσει από την επαιτεία στην απαίτηση για προσφορά τροφής, χρημάτων, τσιγάρων. Λογικό δεν είναι; Και ο αναμενόμενος κρίκος στην αλυσίδα; Γιατί μια αλυσίδα είναι όλα.

Και μάλιστα μια αλυσίδα που έχει και κρυφούς κρίκους. Και κινήσεις κάτω από το τραπέζι. Από ανθρώπους ή και συλλογικότητες που για δικές τους σκοπιμότητες εξωθούν την κατάσταση στα άκρα.

Το μόνο θετικό είναι η εκφρασμένη θέληση της νέας δημοτικής αρχής να αντιμετωπίσει το πρόβλημα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Γι' αυτό και η αυριανή συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου. Να συζητηθούν οι προτάσεις και να δρομολογηθούν λύσεις.

Από την άποψη αυτή η παρουσία των κατοίκων στην πλατεία του δημαρχείου μόνο ένα νόημα έχει. Να στηρίξει το δημοτικό συμβούλιο στο δύσκολο έργο του. Να δώσει το παρών ώστε να ενισχύσει τη φωνή των εκπροσώπων της πόλης. Κι όχι να διεκδικήσει ρόλο εξωθεσμικού ρυθμιστή μιας κατάστασης που ούτε και τα θεσμοθεητημένα όργανα είναι εύκολο να αντιμετωπίσουν.

Αλλιώς θα οδηγηθούμε στο χάος. Και σε συνθήκες χάους τίποτε και κανένας δε θα μπορεί να δώσει λύσεις...

Δεν κινδυνολογώ. Απλά λαμβάνω υπόψη την εμπειρία του παρελθόντος. Και πως η Ηγουμενίτσα είναι η δυτική πύλη της χώρας μας. Κάποτε η πύλη των Βαλκανίων προς Ευρώπη ήταν η Γιουγκοσλαβία. Γιατί έκλεισε εκείνος ο δρόμος;

Πριν λοιπόν κάποιοι κάνουν πράξη την απειλή τους για κλείσιμο του λιμανιού ως ένδειξη διαμαρτυρίας ή ό,τι άλλο, να σκεφτούν καλά. Μα πάρα πολύ καλά. Τις επιπτώσεις. Και στην τουριστική περίοδο που ξεκινά σε λίγο και μακροπρόθεσμα.

Να σκεφτούν πως από τη μια έχουμε την Τουρκία να πιέζει για την είσοδό της στην Ευρώπη. Και από την άλλη την Ευρώπη που με κάθε τρόπο μας δείχνει την έξοδο. Και το κερασάκι στην τούρτα είναι η Αλβανία. Που θέλει κι αυτή να παίξει παιχνίδι.

Έχουμε σήμερα ένα νέο λιμάνι στην Ηγουμενίτσα. Έχουμε και την αφετηρία της Εγνατίας. Αύριο; Αν εμείς πιάσουμε και κλείσουμε το λιμάνι; Αν προκαλέσουμε επεισόδια;

Για παρατήρησε λίγο το χάρτη. Δείχνει τα πορθμεία που ήδη υπάρχουν στην ευρύτερη περιοχή... Αναγνωρίζεις σίγουρα την Ηγουμενίτσα, την Κέρκυρα, το Μπρίντιζι, το Μπάρι. Το Durres; Ξέρεις ποιο είναι το Durres;

Είναι απόγονος μιας αρχαίας ελληνικής αποικίας. Μα ελληνικό σήμερα δεν είναι. Ανήκει στη γειτονική μας Αλβανία. Η πόλη αυτή αποτέλεσε την πέτρα του σκανδάλου για τον αδερφοφάγο Πελοποννησιακό πόλεμο. Με άλλο βέβαια όνομα. Λεγόταν Επίδαμνος. Γι' αυτήν τσακώθηκαν Κερκυραίοι και Κορίνθιοι και λίγο αργότερα ενεπλάκησαν και οι Αθηναίοι. Με την περίφημη ναυμαχία των Συβότων, στα 433 πΧ. Εδώ, στην Ηγουμενίτσα. Έτσι λένε οι ιστορικοί. Τα αρχαία Σύβοτα ήταν τα νησάκια της Λυγιάς. Αργότερα οι Ρωμαίοι άλλαξαν το όνομα της πόλης. Γιατί στη δική τους γλώσσα η Επίδαμνος σήμαινε "καταδικασμένος σε θάνατο". Και την είπαν Dyrrachium. Και από τη Βικιπαίδεια παραθέτω:

"Υπό τη Ρωμαϊκή κυριαρχία, το Δυρράχιο γνώρισε μεγάλη ακμή· αποτέλεσε το δυτικό άκρο της Εγνατίας Οδού, του μεγάλου Ρωμαϊκού δρόμου, ο οποίος οδηγούσε στη Θεσσαλονίκη και κατέληγε στην Κωνσταντινούπολη."

Τώρα δες και τον επόμενο χάρτη. Που δεν είναι από την εποχή των Ρωμαίων...

Μπορείς να κάνεις κλικ στην εικόνα για να τη δεις σε μεγαλύτερη προβολή.

Τον βρήκα εδώ:

http://www.shkodraonline.com/e107_plugins/forum/forum_viewtopic.php?264057

Και από το ίδιο λινκ παραθέτω και το κείμενο που συνοδεύει το χάρτη - γραμμένο την περασμένη άνοιξη:

Bulgaria, Albania, Macedonia, and Italy have attended a conference entitled “Corridor VIII – Bridge between the Adriatic and the Black Sea”.

The forum in Tirana was opened by Albanian Prime Minister Sali Berisha on Thursday. Bulgaria is represented by Transport Minister Alexander Tsvetkov.

Tsvetkov presented before the forum participants the development of the infrastructure of the Bulgarian section of Pan-European Transport Corridor VIII, which is supposed to connect the Bulgarian Black Sea ports with the Adriatic ports in Italy. Its proper functioning is expected to facilitate trade between Central Asia and the Far East on the one hand, and Western Europe on the other.

The forum was attended by the transport ministers of all four states located along the respective route as well as by representatives of the international financial institutions.

Και μεταφράζω πρόχειρα για όσους δε γνωρίζουν αγγλικά:

Η Βουλγαρία, η Αλβανία, η Μακεδονία (σ.σ. εννοεί τα Σκόπια που επιμένουν βεβαίως να λέγονται Μακεδονία) και η Ιταλία συμμετείχαν σε μια διάσκεψη με τίτλο "Corridor VIII (διάδρομος VIII) – γέφυρα μεταξύ της Αδριατικής και Μαύρης Θάλασσας".

Το φόρουμ στα Τίρανα άνοιξε από τον Αλβανό πρωθυπουργό Σαλί Μπερίσα την Πέμπτη. Η Βουλγαρία αντιπροσωπεύτηκε από τον υπουργό μεταφορών Alexander Tsvetkov. Ο Tsvetkov παρουσίασε την ανάπτυξη της υποδομής του Βουλγαρικού τμήματος του Πανευρωπαϊκού Διαδρόμου Μεταφορών VIII, που προτίθεται να συνδέσει τα λιμάνια της Βουλγαρίας στη Μαύρη Θάλασσα με τα λιμάνια της Ιταλίας στην Αδριατική. Η εύρυθμη λειτουργία του αναμένεται να διευκολύνει το εμπόριο μεταξύ Κεντρικής Ασίας και Άπω Ανατολή αφενός, και Δυτικής Ευρώπης αφετέρου.

Στο φόρουμ Corridor VIII συμμετείχαν οι υπουργοί μεταφορών και των τεσσάρων χωρών που βρίσκονται κατά μήκος του διαδρόμου καθώς και εκπρόσωποι των διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων.

Η Ελλάδα φυσικά δε συμμετείχε. Γιατί η Ελλάδα δε βρίσκεται κατά μήκος αυτού του νέου διαδρόμου. Όπως και η αρχαία Εγνατία δε βρισκόταν εδώ που την κατασκευάσαμε εμείς σήμερα. Άλλο που τα γεωπολιτικά δεδομένα των προηγούμενων δεκαετιών επέβαλαν να ξεκινάει η Εγνατία από την Ηγουμενίτσα... Δεδομένα που έχουν αλλάξει πλέον. Κι ας μην το αντιλαμβανόμαστε εμείς. Φτάνει που το αντιλαμβάνονται όλοι οι άλλοι. Φροντίζοντας να προωθούν μέσα στο νέο σκηνικό τα δικά τους συμφέροντα.

Μια αναστάτωση στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας δε θα ενοχλήσει μόνο. Ίσως και να κάνει άσπονδους φίλους μας να τρίψουν τα χέρια τους από χαρά. Ενώ εμείς ανοήτως πανηγυρίζουμε πως θα εισπράξουμε τουριστικά οφέλη από τις ταραχές στη Βόρειο Αφρική...

Ναι, ήταν μεγάλο το σοκ από τη νέα υποβάθμιση της χώρας από τον οίκο Μούντις. Κι όλοι ψάχνοντας πώς και γιατί. Μα οι οίκοι αυτοί δε βλέπουν κοντόφθαλμα τις καταστάσεις. Όλα τα μετράνε. Κι αυτά που οι δικές μας παρωπίδες δε βλέπουν.

Να τις βγάλουμε πια. Και να κοιτάξουμε το συμφέρον της χώρας μας. Η Ηγουμενίτσα να γίνει ανθρώπινη πόλη. Αλλά να παραμείνει και λιμάνι. Εννοώ λιμάνι - πύλη προς τη δύση της Βαλκανικής και της Ασίας. Μη βάλουμε τα χεράκια μας και βγάλουμε τα ματάκια μας.

Το θέμα σαφέστατα ενδιαφέρει άμεσα και τις ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ. Γιατί μια αλλαγή στα πορθμεία της Ιταλίας με διοχέτευση του μεγάλου όγκου των μεταφερομένων οχημάτων, επιβατών και αγαθών σε άλλο λιμάνι εκτός Ελλάδας θα πλήξει σοβαρά τη ναυτιλία μας και θα περιορίσει δραματικά τις θέσεις εργασίας των ναυτικών. Που δεν είναι καθόλου λίγες στα δρομολόγια προς Ιταλία...

Είσαι στην πατρίδα σου και στο σπίτι σου, εσύ. Ποιος λέει όχι;

Γνώρισα εκείνο το κοριτσάκι στα δέκα του. Και ήταν όλο δυο μάτια τεράστια. Γεμάτα θάλασσα και ήλιο. Σύντομα την ξεχώρισα από την υπόλοιπη ομάδα. Η πιτσιρίκα ήταν φαινόμενο. Από εκείνα τα παιδιά που τα λένε παιδιά - θαύματα. Ήταν όμως και μεταναστάκι...

Είχε μια μυτούλα γεμάτη φακίδες. Και γύρω ένα σύννεφο ξανθό. Ένα αγγελάκι που πέταξε από τα μέρη της Παράδεισος στην άχαρη τη γη μας. Για να καθρεφτίζει πόσο άσχημη την καταντήσαμε.

Γνώρισα κάποια στιγμή και τη μάνα. Είχε ξενικό όνομα. Αντίθετα με τη μικρή. Δεν έμοιαζε να ακούει τι της έλεγα. Σκέφτηκα πως φταίει η γλώσσα. Πως δεν πολυκαταλαβαίνει ελληνικά.

Την άλλη φορά ήρθε ο πατέρας. Οικοδόμος. Εδώ. Και δάσκαλος στον τόπο του. Γρήγορα κατάλαβε τι θέλω να πω. Και δάκρυσε. Πάνω στο τραχύ και σκαμμένο πρόσωπο σύρθηκαν βιαστικά τα δάχτυλα. Γεμάτα ρόζους και γδαρσίματα. Του ζήτησα να προσέχουν τη μικρή. Πως έχει το χάρισμα κι αξίζει να την προσέξουν. Έφυγε.

Πέρασε καιρός. Δε φάνηκε κανείς τους. Από τη μικρή έμαθα για τον ερχομό ενός μικρού αδερφού στον κόσμο. Άστραφτε. Και κάθε μέρα μου έλεγε όλα τα νέα. Με ενθουσιασμό που ξεπερνούσε τον απλό, τον παιδιάστικο, ακόμη και από το ωραιότερο πρωτοχρονιάτικο δώρο.

Έπειτα, σιγά - σιγά, την είδα να πέφτει. Στα μαθήματα. Όχι στον ενθουσιασμό για το αδερφάκι. Αυτός αντίθετα όλο και μεγάλωνε. Ζήτησα να έρθουν οι γονείς της. Ήρθε η μάνα. Της είπα τι συμβαίνει. Κι εκείνη μου έλεγε τα δικά της. Για το μωρό. Το γιο. Κι όταν επέμεινα να βρίσκεται μια ήσυχη γωνιά για το κορίτσι να διαβάζει, έβαλε και τα κλάματα.

- Φτωχοί άνθρωποι είμαστε, μου θύμωσε. Σε υπόγειο μένουμε. Δυο δωμάτια σπίτι. Πού να τη βάλω να διαβάσει να μην την ενοχλεί το μωρό;

Θύμωσα κι εγώ με τον εαυτό μου. Στην ψυχολογία υπάρχει ένας όρος πολύ βασικός. Η ενσυναίσθηση. Να μπορείς δηλαδή να μπαίνεις στη θέση του άλλου ανθρώπου. Και να βλέπεις με τα δικά του μάτια την κατάσταση. Για να νιώσεις πώς νιώθει. Και να μπορέσεις να βρεις το κλειδί να επικοινωνήσεις μαζί του. Κι εγώ είχα παραβλέψει την ενσυναίσθηση. Κι έλεγα το δικό μου "τραγούδι" σε κείνη τη φουκαριάρα. Κι ας γνώριζα από τη μάνα μου και τη γιαγιά μου γιος τι σημαίνει.

Με κείνο το κοριτσάκι το έμαθα ακόμη καλύτερα. Όταν μου είπε ότι σταμάτησε τα μαθήματα βιολιού. Και λίγο μετά και τα αγγλικά. Την ώρα που τα άλλα ξεκίναγαν φροντιστήρια και σε δεύτερη ξένη γλώσσα.

Την επόμενη χρονιά εμφανίστηκε και το αδερφάκι στο σχολείο. Ένα όμορφο παιδάκι που έδειχνε κιόλας συμπώματα παιδιού κακομαθημένου που τα θέλει όλα δικά του. Μα έτσι που το μεγάλωναν, χωρίς να του χαλάνε χατίρι, τι να έκανε κι αυτό; Αδύνατον να σταυρώσω κουβέντα με τη μάνα. Ο μικρός χάλαγε τον κόσμο με τις φωνές του διεκδικώντας την αποκλειστικότητά της και αναγκαζόταν να τον παίρνει και να φεύγει τρέχοντας.

Στο μεταξύ τα ταλέντα της μικρής ξεδιπλώνονταν πολυπίκοιλα. Πρώτα κερδίσαμε σαν τάξη βραβείο σε διαγωνισμό ζωγραφικής. Μα το δικό της πινέλο ήταν που είχε μεγαλουργήσει. Τα άλλα ίσα που πρόσθεσαν κάτι μικρές πινελιές. Μετά κέρδισε το βραβείο στο διαγωνισμό των μαθηματικών. Και στο τέλος πήρε και τη σημαία.

Κορίτσι και ξένη τη σημαία; Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που με στραβοκοίταξαν με την επιλογή μου. Λες και της είχα κάνει καμιά χάρη. Με το σπαθί της το πέτυχε και με τους καιρούς να αρμενίζουν κόντρα.

Στο μεταξύ είχε ρίξει και μπόι. Ολόκληρη δεσποινίς. Και κούκλα. Αχ, και να ήταν αλλιώς οι συνθήκες. Να είχε και τα οικονομικά φόντα. Τι θα μπορούσε αυτό το παιδί να κάνει!

Έφτασε και ο καιρός να ετοιμάσουμε τη γιορτή. Της 25ης. Θεατρικό φυσικά. Για τα αγόρια τα Βαφτίσια των σκλάβων. Για τα κορίτσια η Γυναίκα της Ζάκυθος. Την έχετε διαβάσει τη Γυναίκα της Ζάκυθος; Του Σολωμού. Του εθνικού μας βάρδου.

Σε διασκευή βέβαια. Να μπορεί να παιχτεί από παιδιά.

Την έβαλα κορυφαία του χορού των γυναικών από το Μισολόγγι.

Β΄ ΣΚΗΝΗ

ΟΛΕΣ: Και κάποιες γυναίκες Μισολογγίτισσες επερπατούσαν τριγύρω γυρεύοντας για τους άνδρες τους, για τα παιδιά τους, για τ’ αδέλφια τους που επολεμούσανε.

Α «Στην αρχή εντρεπότανε να ΄βγουνε και επροσμένανε το σκοτάδι για ν’ απλώσουν το χέρι, επειδή δεν ήτανε μαθημένες.»

Β «Και είχανε δούλους, και είχανε σε πολλαίς πεδιάδες γίδια, βόιδια και πρόβατα πολλά.»

Γ «Και ακολούθως εβιαζόντανε και εσυχνοτηράγανε από το παραθύρι τον ήλιο, πότε να βασιλέψει, για να ‘βγουνε.»

Δ «Αλλά όταν επερισσέψανε η χρείαις, εχάσανε την εντροπή, ετρέχανε ολημερνής.»

Ε «Και όταν εκουραζόντανε, εκαθόντανε στ’ ακρογιάλι, και συχνά εσηκώνανε το κεφάλι, κι ακούανε.

ΟΛΕΣ «Γιατί εφοβόντανε μη πέσει το Μεσολόγγι.»

Γ΄ ΣΚΗΝΗ

ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΘΟΣ Αχ, τζογούλα μου, κάθε μέρα όλο και πιο όμορφη γίνεσαι, ίδια εγώ στα νιάτα μου. Και πόσο σου πάει το καινούριο σου φουστάνι… Ο κύρης σου κι εγώ το καλύτερο παλικάρι θα βρούμε να σε παντρέψουμε. Να γίνεις κυρά κι αρχόντισσα, να σε ζηλεύουν ούλοι μες το Τζάντε.

ΚΟΡΗ Ε, τι ορίζετε κυράδες; Σταθείτε πιο πέρα μη μας λερώσετε! Κάνετε τόση φασαρία με τα σουρτοπάπουτσά σας, που λογιάζω πως ήρθατε να μας δώσετε προσταγές.

Α: Αμ, έχεις δίκιο! Είσαι στην πατρίδα σου εσύ και στο σπίτι σου κι εμείς είμαστε ξένες, κι όλο σπρώξιμο θέλουμε.

ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΘΟΣ Είμαι στην πατρίδα μου και στο σπίτι μου; Και η αφεντιά σου δεν ήσουνε στη πατρίδα και στο σπίτι σου;

Β Δεν έχουν, αρχόντισσα, σπίτι οι σκλάβοι. Γυρίζουν στις ράχες και στα βουνά σαν τ’ αγρίμια.

ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΘΟΣ Και τι σας έλειπε; Και τι κακό είδατε από τον Τούρκο; Δε σας άφηνε φαητά, δούλους, περβόλια, πλούτια;

Γ Είναι δηλητήριο το ψωμί του ραγιά, αρχόντισσα. Φαρμακώνει το στόμα και δεν πάει κάτω.

Δ Αχ, δεν ξέρεις, κυρά, και να μη σ’ αξιώσει ο Θεός ο μεγαλοδύναμος, να μάθεις τι πάει να πει να ‘σαι σκλάβος.

Ε Σε πνίγει ένας βραχνάς, ώσπου πια το παίρνεις απόφαση να πεθάνεις καλύτερα.

ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΘΟΣ Ναίσκε! Για τούτο βγήκατε όξω να κάμετε παλικαριές. Πολεμούσατε κι οι γυναίκες; Όμορφο πράμα που ήθελε είστε με ντουφέκι και σπαθί…

ΚΟΡΗ Εμείς σας είπαμε να χτυπήσετε τον Τούρκο και θέλετε τώρα να πέσει το βάρος απάνω μας γιατί μας έπλασε ο Θεός με καλή καρδιά;

Α Μεγάλο βάρος σας δίνουμε, είν’ αλήθεια. Μα το Μεσολόγγι δεν παλεύει μόνο για τον εαυτό του. Όταν έρθει η λευτεριά θα είναι για όλους τους Έλληνες.

Β Εκεί κάτω οι άντρες, οι γιοι μας κι οι πατεράδες μας αγωνίζονται, πεθαίνουνε κάθε στιγμή από πείνα κι από βόλια.

Γ Ούτε ξέρουμε αν είναι γραφτό να τους ξαναδούμε.

Δ Από το Μεσολόγγι κρεμάστηκε τώρα όλο το γένος. Αν χαθεί το Μεσολόγγι, χάνεται το γένος. Αυτό μας έστειλαν να σας πούμε…

ΚΟΡΗ Ας χαθεί για να ησυχάσουμε πια κι εμείς.

ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΘΟΣ Να πέσει πια αυτό το Μεσολόγγι και οι βασιλιάδες της Ιγγλετέρας να βάλουνε σε τάξη τη ζουρλή την Ελλάδα.

Ε Σωπάστε αδερφές μου, κι ας μη μιλάμε άλλο σε τούτες τις μεγαλοαρχόντισσες. Τι μπορούν αυτές να καταλάβουν από τον πόνο του σκλάβου; Τα πλούτια και η καλοπέραση δεν τις αφήνουν να δούνε πέρα από τη μύτη τους.

ΚΟΡΗ Μμμμ, να και η κυρά δασκάλα! Όλα τα χάσατε, αλλά από εκείνα που ακούω η γλώσσα σας έμεινε. Έτσι ξέρω εγώ να μιλώ, κι αν σας αρέσει, αλλιώς να τα μαζεύετε και να φεύγετε, να πάτε από κει που ήρθατε.

ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΘΟΣ Μη μου συγχύζεσαι τζογούλα μου, δεν αξίζει τον κόπο για τούτες τις ζητιάνες να χαλάσουμε την ησυχία μας. Πάμε, πάμε να συνεχίσουμε τη βόλτα μας, μη μας δει και κανένα μάτι και μας παρεξηγήσουνε που μιλάμε με τούτες τις παρακατιανές.

Ε, ρε και να το άκουγες το άτιμο τι φωνή έβγαζε σαν ερχόταν η ώρα να πει την ατάκα για το σπίτι και την πατρίδα. Και τους ξένους που όλο σπρώξιμο θέλουνε.

Γυναίκα της Ζάκυθο...

Να σου κόβει την καρδιά και να στην κάνει κομμάτια. Γιατί σε μας τα φώναζε αυτά τα λόγια. Όλους. Κι όχι στο άλλο κοριτσάκι στη σκηνή που παρίστανε τη Γυναίκα της Ζάκυθος.

Γυναίκα της Ζάκυθος γινόμασταν όλοι εμείς. Που πήραμε από το Σολωμό δυο στροφές και τις κάμαμε εθνικό ύμνο κι όλον τον υπόλοιπο τον πετάξαμε στα σκουπίδια. Και ειδικά τη Γυναίκα της Ζάκυθος. Που την παίξαμε και την ξαναπαίξαμε και ακόμη συνεχίζουμε απτόητοι. Με δικούς μας πρόσφυγες. Με ξένους μετανάστες. Ακόμη και με τον κάθε καινούριο στη γειτονιά, στη δουλειά, στην παρέα.

Εμείς είμαστε στο σπίτι μας. Στην πόλη μας. Στη δουλειά μας. Στην παρέα μας.

Και χώρος για άλλους δεν υπάρχει. Ούτε στο σπίτι μας, ούτε στην πόλη μας, ούτε στη δουλειά μας, ούτε στην παρέα μας. Ούτε και στην καρδιά μας.

Εξαίρεση εκείνο το κοριτσάκι. Με τα μεγάλα μάτια. Τα γεμάτα θάλασσα και ήλιο. Που αντίθετα με τα συνήθια ακόμη και των παιδιών μας, άνοιξε την καρδιά της διάπλατη σαν ήρθε το μικρό αδερφάκι στη ζωή της. Θυσιάζοντας ως και το βιολί που λάτρευε. Μέχρι και το παιχνίδι για να τον φροντίζει και να τον βγάζει βόλτα.

Μα εκείνο το κοριτσάκι ήταν ένα παιδί - θαύμα. Δεν ήταν πλάσμα του δικού μας κόσμου. Ήταν μια αχτίδα των ουρανών στην άχαρη ζωή μας. Που πέρασε βιαστικά από την πατρίδα μας κι έπειτα έφυγε και χάθηκε. Σε μια άλλη πατρίδα. Που ξέρει να αγαπά και να νοιάζεται τους ξένους. Και να δίνει την ευκαιρία στα παιδιά - θαύματα να κάνουν το θαύμα.

Βούλιαξε η καρδιά μου στη θλίψη όταν ήρθε η μάνα της να μου το πει. Πως φεύγουν από την Ελλάδα. Και γέλαγαν πια και τα μάτια της και γέλαγε ολόκληρη. Κι από την άλλη πλημμύρισα χαρά. Γιατί ήξερε, την είχα πια πείσει, πως αυτό το κορίτσι ήταν η ελπίδα για όλη την οικογένεια. Και για το μικρούλη αδερφό. Και φρόντισαν να τους στείλουν οι συγγενείς πρόσκληση. Να συνεχίσει η μικρή τις σπουδές της εκεί που δε λογαριάζουν ούτε φύλο ούτε φυλή. Ούτε τι χρώμα έχει το δέρμα σου. Και φτάνουν οι άνθρωποι να ψηφίζουν ακόμη και πρόεδρο της χώρας έναν μαύρο.

Και ήταν τότε, που πια έφευγαν από την Ελλάδα, που τόλμησαν οι άνθρωποι να δηλώσουν και το πραγματικό τους όνομα. Είπαν πως κάποιο λάθος είχε γίνει στην αρχική μετάφραση. Κατάλαβα. Και πικράθηκα. Γιατί τέτοια λάθη κάνει ένας ξένος για να μπορέσει να γίνει αποδεκτός. Κι όχι για να εξαπατήσει. Και όνομα αλλάζει και θρησκεία και όλα τα άλλα που θα τον κάνουν όμοιο με τους τριγύρω.

Έτσι ο Κρίστο γίνεται Χρήστος και ο Άντι βαφτίζεται Αλέξανδρος. Κι ο Αλβανός μεταλάσσεται σε Βορειοηπειρώτη. Κι αλίμονο σε κείνους που διαφέρουν και στο δέρμα. Γιατί πετσί δε γίνεται ο άνθρωπος να αλλάξει. Και μένει πάντα σαν τη μύγα μες στο γάλα. Να ξεχωρίζει και να εισπράττει την ξενοφοβία σε όλες της τις μορφές. Γιατί οι άλλοι πιστεύουν πως είναι στο σπίτι τους και στην πατρίδα τους και και ο κάθε ξένος μόνο σπρώξιμο θέλει.

Κι αν απορείς πού βρήκε θέση η Γυναίκα της Ζάκυθος στις Καπετάνισσες και τι σχέση έχει η ιστορία αυτής της πιτσιρίκας με τους ναυτικούς, να σου εξηγήσω αμέσως. Πως ξέχασες ότι και οι ναυτικοί δεν έχουν σπίτι, δεν έχουν πατρίδα. Γυρνάνε τις θάλασσες πότε με το ένα καράβι και πότε με το άλλο και τη βαλίτσα συντροφιά. Λίγο ξεμπαρκάρουν και μετά σαλπάρουν και πάλι για λιμάνια ξένα. Πουλάκια ξένα, ξενιτεμένα, μια ζωή. Ο κάθε άλλος, ο κάθε στεριανός, μπορεί να μιλάει για το σπίτι του και την πόλη του και την πατρίδα του. Οι ναυτικοί όχι. Είναι πολίτες του κόσμου.

Έτσι γίνεται και χτίζουν μια άλλη κουλτούρα. Γραμμένη με πένα τα ταξίδια τους και μελάνι τον πόνο της καρδιάς τους. Έτσι γράφτηκε κι αυτή η ιστορία. Από έναν άνθρωπο που βρέθηκε κάποτε ξεχασμένος στο αεροδρόμιο της Βοστόνης. Χωρίς μία στην τσέπη. Κι ήταν τριγύρω άνθρωποι πολλοί. Πολιτισμένοι. Και ήταν μόνος και αβοήθητος. Κι έπειτα μια νύχτα στο Πορτ Σάιντ. Εξαθλιωμένος και πεινασμένος. Να τον ελεεί ένα χέρι με άλλο χρώμα. Και να προσφέρει ο μαύρος στο λευκό ένα κομμάτι ψωμί. Ψάχνεις ακόμη πώς χώρεσε εδώ αυτή η ιστορία για τη Γυναίκα της Ζάκυθος; Ακόμη να καταλάβεις πως όταν μια φορά γευτείς το ψωμί της ξενιτιάς μένει για πάντα μαγιά στην τσέπη σου;

Και είναι και το άλλο. Ήρθε η ώρα να το πω. Είναι οι κουβέντες που διάβασα χτες. Μια απάντηση που μου έγραψαν σε μια άλλη γωνιά του διαδικτύου:

"[...] ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ και στη ΧΩΡΑ ΜΟΥ ομως , οπου ειμαι φορολογουμενος πολιτης ΕΓΩ ΕΧΩ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ απο τον καθε βρωμιαρη απολιτιστο !!!!!!!!!Αλλα επειδη ειμαι γυναικα [...]

ΠΗΓΗ

Και από την ώρα που τις διάβασα μου τριβελίζουν τ' αυτιά. Και την καρδιά. Γιατί είναι κι εκείνη η ρημάδα η ενσυναίσθηση. Που σε κάνει να πονάς διπλά. Και γι' αυτά που διαβάζεις και για εκείνη που τα έγραψε.

Άλλον τρόπο δε βρήκα να απαντήσω σ' αυτή τη γυναίκα.

Πάρεξ να της ανοίξω το δικό μου σπίτι και το δικό μου κόσμο. Και είναι στο δικό της χέρι να μοιραστεί το τραπέζι μας. Και το ψωμί μας. Το ζυμωμένο με τη μαγιά των ταξιδιών. Και με τον Καββαδία να μας τραγουδάει το Γουίλι, το μαύρο θερμαστή από το Τζιμπουτί. Που ώρες πολλές για πράγματα περίεργα του μιλούσε...

Ξέρω πως είναι δύσκολο. Ελπίζω όμως να βρει τη δύναμη. Να ξεκλειδώσει την πόρτα της και να έρθει. Ειλικρινά θα χαρώ και ειλικρινά το θέλω. Να έρθει. Και να μιλήσει. Και να την ακούσουμε.

Να μας πει για τις αγέλες των μαύρων, των σεξουαλικά πεινασμένων, που νιώθει να την απειλούν. Και να τις πούμε για τις δικές μας εμπειρίες. Πώς είναι να βρίσκεσαι μόνη σου στη δική τους χώρα. Ή και όμηρος ακόμη στα χέρια τους. Όπως η συναδέλφισσά μας πέρυσι με το Μαράν Κένταυρος. Στη Σομαλία.

Να μας πει για το δικό της παιδί που φοβάται να το αφήσει έξω να παίξει. Γιατί γέμισε η γειτονιά της μετανάστες. Και να της πούμε για τα παιδιά των ναυτικών. Που τα αφήνουν μόνα τους στη στεριά και φεύγουν οι γονείς τους για το καράβι.

Να μας μιλήσει για το σπίτι της. Και να της πούμε πώς είναι να ζεις μακριά από το σπίτι σου. Για μήνες. Μόνη σου με 20 - 30 άντρες. Καταμεσής στο πέλαγος.

Δεν ξέρω αν θ' αντέξει ν' ακούσει και τα χειρότερα. Πώς είναι να μαθαίνεις ότι πέθανε ο πατέρας σου και να μην μπορείς ούτε στην κηδεία του να έρθεις. Κι έπειτα ν' αρπάζει φωτιά το καράβι σου και να βλέπεις νεκρούς τους συναδέλφους σου. Και να μην ξεχωρίζεις πια ποιος είναι ο άσπρος και ποιος ο κίτρινος και ποιος ο μαύρος... Όπως η άλλη μας συναδέλφισσα. Πέρυσι. Στο Aegean Wind.

Και βέβαια θα την καταλάβουμε αν μας πει ότι εκείνη δεν το διάλεξε να ζει με τόσους μετανάστες τριγύρω της. Ενώ εμείς διαλέξαμε να κάνουμε αυτή τη δουλειά. Αλλά να καταλάβει κι εκείνη πως ούτε οι μετανάστες διαλέξανε να ζούνε δίπλα στο σπίτι της. Και ούτε θέλουν να ζούνε εδώ. Να φύγουν θέλουν. Μα δεν τους αφήνουν.

Κι ας ρωτήσει εμάς, που έχουμε πάει στις πατρίδες τους, γιατί δε θέλουν να γυρίσουν εκεί. Και γιατί ξεσπιτώθηκαν. Σίγουρα όχι για να κάνουν μαύρη τη δική της ζωή. Αλλά γιατί κάποιοι άλλοι φρόντισαν να κάνουν κόλαση τη δική τους. Και τη ζωή και την πατρίδα.

Ξέρω ότι είναι δύσκολα αυτά που της ζητάμε. Είναι δύσκολο να ξεκλειδώσεις την καρδιά σου και να μιλήσεις και να ακούσεις τον άλλο. Δύσκολο να έρθεις στη θέση του και να τον νιώσεις. Αυτό όμως δε ζητάει κι εκείνη από τους άλλους; Να νιώσουν το πρόβλημά της;

Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Παρά εκείνη η μαγική λεξούλα της ψυχολογίας. Η ενσυναίσθηση.

Εμείς κάναμε το πρώτο βήμα. Είναι στο χέρι της να κάνει κι εκείνη το δικό της...