Ναι, βαρέθηκα, σου λέω. Να ακούω για το κεφάλι ψηλά.
Ήμουνα νια και γέρασα και αυτό το "κεφάλι ψηλά" κατάντησε η μόνιμη επωδός της ζωής μου.
Για όλους τους αποτυχημένους αγώνες. Η σταθερή και απαρέγκλιτη δικαιολογία. Πως τουλάχιστον βγήκαμε με το κεφάλι ψηλά!
Εγώ λέω πως δεκαετίες τώρα πορευόμαστε με το κεφάλι κλούβιο. Και με αφήνει παγερά αδιάφορη αν είναι κάτω ή ψηλά ένα τέτοιο κεφάλι. Ακατοίκητον! που το έλεγε κι ένας μαθητάκος μου εδώ και αρκετά χρόνια. Παιδάκι τότε του Δημοτικού. Και στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές υποψήφιος για το δημοτικό συμβούλιο της πόλης. Στα 21 του μόλις χρόνια.
Και τον ψήφισα. Τον παλιό μου μαθητή. Γιατί βαρέθηκα τα κλούβια κεφάλια. Αυτά που ως νεολαίοι κάποτε κι εμείς, πιπερίζαμε με το γνωστό σύνθημα:
- Εσύ από πού αγοράζεις σκέψη;
Πάνε τέσσερα χρόνια που και ο δικός μου κλάδος έκανε μια μεγάλη απεργία. Το φθινόπωρο του 2006. Απεργία έξι εβδομάδων. Κι έπειτα μας μαντρώσανε και πάλι. Με σύνθημα:
- Γυρίζουμε με το κεφάλι ψηλά!!!
Να το βράσω τέτοιο κεφάλι. Που καταντάει τον εργαζόμενο μονίμως ηττημένο. Και όλες τις άλλες φτηνές δικαιολογίες να τις βράσω. Που μας πιπιλάνε το μυαλό πως αγώνας χαμένος είναι μονάχα εκείνος που δε δόθηκε. Τρίχες κατσαρές και απέξω απ' το χορό.
Αυτά μας καταντήσανε σήμερα στο ναδίρ. Και μας αφαίρεσαν τα κεκτημένα δεκαετιών. Οι σαχλαμάρες για το ψηλά το κεφάλι από τα ... ψηλά κεφάλια που το παίζουν καθοδηγητές και ιντστρούχτορες. Που δεν ξέρουν οι ίδιοι τι θα πει μισθωτή εργασία. Κλείνονται στα διάφορα γραφεία και το παίζουν εργατοπατέρες. Είναι αυτοί που δεν αφήνουν την ίδια την εργατική τάξη να πάρει τους αγώνες στα χέρια της. Γιατί αν αυτό συμβεί, θα μείνουν οι ίδιοι στα αζήτητα και στο περιθώριο της ιστορίας.
Έτσι και με τους ναυτεργάτες τώρα. Μου έστειλαν σήμερα στο φέις μπουκ το ακόλουθο μήνυμα:
Παρακαταθήκη για νέους αγώνες
Ο ταξικός πολυήμερος αγώνας των ναυτεργατών ανάγκασε την κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει την πολιτική επιστράτευση για να τον καταστείλει. Και να εξυπηρετήσει με αυτό τον τρόπο τα συμφέροντα των εφοπλιστών κόντρα στις ανάγκες των εργατών της θάλασσας.
Εβαλαν σε κίνηση τους μηχανισμούς τους και έδειξαν το πρόσωπο της ωμής κρατικής βίας. Απέδειξαν - για μια ακόμα φορά - ότι είναι αδίστακτοι. Προέταξαν ακόμα και τα όπλα για να εξαναγκάσουν τους ναυτεργάτες να μπουν στα καράβια και να δουλέψουν.
Συνολικά, 15 αυτοκίνητα της αστυνομίας, επιβιβάστηκαν στο καράβι που έκανε δρομολόγιο από τον Πειραιά για το Ηράκλειο! Μετέτρεψαν τα πλοία σε στρατόπεδα.
Το αστικό κράτος έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο, έδειξε ότι είναι μηχανισμός επιβολής - όταν χρειαστεί με κάθε μέσο - του δίκιου του μεγάλου κεφαλαίου, μηχανισμός που τσακίζει τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα.
Ομως, ακόμα κι έτσι, πήραν την απάντησή τους από τον ενωμένο ταξικό αγώνα. Οι ναυτεργάτες και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι, βγήκαν από τον απεργιακό αγώνα με το κεφάλι ψηλά και με μια σπουδαία παρακαταθήκη.
Η κυβέρνηση χρησιμοποίησε ως πρόσχημα για την πολιτική επιστράτευση - αφού προηγούμενα η αστική Δικαιοσύνη είχε κρίνει παράνομη την απεργία - ότι είχε δημιουργηθεί «επείγουσα κοινωνική ανάγκη και ιδιαιτέρως στη δημόσια υγεία, εξαιτίας των ελλείψεων σε ιατροφαρμακευτικό υλικό και, αφετέρου, να στερούνται τις ιατρικές υπηρεσίες οι ευπαθείς ομάδες του νησιωτικού πληθυσμού μας».
Εφτασαν να ισχυριστούν ότι οι νεκροί έμεναν άταφοι... Μιλούσαν για ευπαθή προϊόντα την ίδια στιγμή που μέσα στα καράβια υπήρχαν λεκάνες, πλακάκια και άλλα τέτοια είδη, μόνο και μόνο για να δημιουργήσουν εντυπώσεις.
Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση έκανε ότι την έπιασε ο πόνος για τους νησιώτες, όταν η ίδια η πολιτική της τους καταδικάζει να ζουν κάτω από καθεστώς μόνιμου αποκλεισμού από την υπόλοιπη χώρα.
Ποια είναι η πολιτική τους;
Πλήρης απελευθέρωση των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών, κρατικό χρήμα και ελευθερία να αυξάνουν τα ναύλα όποτε θέλουν και να κόβουν όποια δρομολόγια δεν τους συμφέρουν οικονομικά. Μια πολιτική που δημιουργεί τις προϋποθέσεις, οι νησιώτες να σκυλοπνίγονται από τα σαπάκια των εφοπλιστών.
Η ταξική αλληλεγγύη από εργάτες της στεριάς, αυτοαπασχολούμενους, μαθητές, σπουδαστές, γυναίκες, συνταξιούχους, όλους τους εργαζόμενους που βρέθηκαν σε όλα τα λιμάνια της χώρας από την πρώτη μέρα, έδωσε ώθηση στους ναυτεργάτες να κάνουν κουρελόχαρτα τα φύλλα επιστράτευσης. Εδωσε ώθηση για να εκδηλωθεί ηρωική στάση από τα πληρώματα, παρά τις απειλές και τους εκφοβισμούς από τις δυνάμεις καταστολής, τους εφοπλιστές και τους ανθρώπους τους.
Είναι βέβαιο ότι θα συνεχιστούν οι αγώνες ακόμα πιο δυναμικά, πιο ενωτικά και πιο μαζικά. Η συνέχιση αυτών των αγώνων, ήταν το κεντρικό μήνυμα που βγήκε και από τη μεγάλη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ προχτές στον Πειραιά, λίγη ώρα μετά το μπαράζ καταστολής που εκδηλώθηκε στο λιμάνι. Οτι οι αγώνες των προηγούμενων ημερών μπροστά στους καταπέλτες είναι μια σπουδαία παρακαταθήκη για το εργατικό λαϊκό κίνημα, το έδειξε ο μαθητής που βρέθηκε δίπλα στο ναυτεργάτη πατέρα του, η γυναίκα δίπλα στο ναυτεργάτη άντρα της, άλλοι εργάτες που έκαναν δικό τους αγώνα, τον αγώνα των ναυτεργατών. Γιατί τα συμφέροντά τους είναι κοινά και ο εχθρός ίδιος...
Το κεφάλι και πάλι. Ψηλά!!!!!!!!!
Εγώ λέω έτσι για να σπάσει η μονοτονία να τολμήσουμε μία φορά και να πούμε στους εργαζόμενους να βάλουν κάτω το κεφάλι τους. Και να σκεφτούν! Να στίψουν το μυαλό τους και να απαντήσουν στο βαρνάλειο ερώτημα:
- Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα δεν τό 'βρε και δεν τό 'πε ακόμα;
Φταίει το ζαβό το ριζικό μας; Φταίει ο θεός που μας μισεί;
Ποιος διάολο φταίει;
Που έγινε πια μόδα όλοι οι αγώνες των εργαζομένων να καταλήγουν σε παταγώδη αποτυχία;
Έζησα ως συνδικαλίστρια εκ του σύνεγγυς τα όσα ακολούθησαν στον κλάδο μου μετά το τελευταίο "ψηλά το κεφάλι". Και ήταν ο αντίποδας σε όλο του το μεγαλείο. Ένα κεφάλι ψηλά και η σημαία των αγώνων σε διαρκή υποστολή εδώ και τέσσερα χρόνια. Έτσι έστρωσαν το δρόμο για την περικοπή του 13ου και 14ου μισθού. Έτσι και το νέο σχολείο με το εξαντλητικό εφτάωρο για όλες τις τάξεις. Έτσι και το νέο θεσμό του αναπληρωτή ΕΣΠΑ. Και έπεται συνέχεια.
Στους ναυτεργάτες γνώρισα το "ψηλά το κεφάλι" αρκετές δεκαετίες νωρίτερα. Αρχές της δεκαετίας του '80. Τα ίδια μας έλεγαν και τότε. Και καταλήξαμε στον καιάδα της ανεργίας. Οι 100.000 ναυτεργάτες από τους 120.000. Τόσο καλά. Εκατό χιλιάδες λοιπόν άνθρωποι με το κεφάλι ψηλά και το φυλλάδιο σουβενίρ στην κωλότσεπη.
Κι αν κάτι μου μένει από εκείνο τον αγώνα, μια προσωπική παρακαταθήκη, είναι τούτο:
Ήμασταν θυμάμαι σε πορεία από τον Πειραιά στη Βουλή. Περάσαμε την παραλιακή, πιάσαμε τη Θησέως, φτάσαμε Σύνταγμα.
- Είμαστε το συνάλλαγμα, παιδιάααααα! θυμάμαι ένα συνάδελφο να φωνάζει στους περαστικούς.
Ναι. Ήμασταν το συνάλλαγμα. Και σταματήσαμε να είμαστε. Δε χάσαμε μόνο εμείς τη δουλειά μας και το μισθό μας. Έχασε και η χώρα ολόκληρη από τον αφανισμό 100.000 ναυτεργατών. Και από την αντιναυτεργατική πολιτική που μας ξεμπάρκαρε με το έτσι θέλω στη στεριά.
Θυμάμαι και την ώρα που φτάσαμε στο Σύνταγμα. Επικεφαλής δεν είχαμε κομματικά επιτελεία. Είχαμε το Συντονιστικό των ανέργων ναυτεργατών. Μέλος του και ο Γιώργος ο Ζαρέντης. Που λίγους μήνες μετά σκοτώθηκε εν ώρα εργασίας στο καράβι Μίνως.
Διακρίνεται με το χέρι ψηλά - ΤΟ ΧΕΡΙ ΨΗΛΑ - και την άσπρη ζώνη...
Έτσι βαδίζανε τότε οι ναυτεργάτες. Κι όχι μόνο στις διαδηλώσεις. Με το χέρι ψηλά. Όχι το κλούβιο κεφάλι...
Έτσι και ο Γεράσιμος ο Δεστούνης. Με το χέρι ψηλά αντέδρασε στα κομματικά επιτελεία. Που επέμεναν να δείξουμε ανοχή στη νέα σοσιαλιστική κυβέρνηση! Φυσικά τον καρατόμησαν. Κι αφήστε τώρα να μας λένε για το κεφάλι ψηλά.
Φωτογραφία στο προσωπικό μου άλμπουμ με το Γεράσιμο Δεστούνη και άλλους ναυτεργάτες - αναμνηστική από μαραθώνια πορεία ειρήνης... Ο Γεράσιμος στη μέση με το χακί πουκάμισο και τα γένια...
1985. Ο Γεράσιμος διαγράφεται. Από τα κομματικά κιτάπια. Λίγο αργότερα πεθαίνει από καρκίνο καλπάζοντα.
Είχε προηγηθεί η διαγραφή του Κώστα Γιαμπάνη. Το 1984. Επειδή διαφώνησε και αυτός με την ταχτική απέναντι στο ΠΑΣΟΚ. (δείτε περισσότερα εδώ)
Στα χρόνια που ακολούθησαν πήραν πόδι και όσοι άλλοι τόλμησαν να υψώσουν χέρι. Άλλοι με διαγραφή, άλλοι μόνοι μας.
Έμειναν πίσω οι άλλοι και όσοι τρέφονταν με αυταπάτες για ένα ΠΑΣΟΚ σοσιαλιστικό και κόμμα της ευρύτερης αριστεράς. Ήταν αυτοί που με την ανοχή τους και τη βλακεία τους άφησαν ξέφραγο το αμπέλι. Και το ναυτεργατικό κίνημα να παραπαίει το κρίσιμο διάστημα που είχε ακόμη δυνάμεις να αντιδράσει.
Τώρα, κι αφού το ΠΑΣΟΚ απέκτησε βαθιές ρίζες, τώρα ξύπνησαν. Θέλαν δε θέλαν. Για φαντάσου δηλαδή να μας έλεγαν και σήμερα όσα ισχυρίζονταν το 1985...
Μεγάλα λάθη αυτά. Κι εγώ πολύ μικρή για να μπορώ να τα αναλύσω σε όλα τα πώς και τα γιατί. Έτσι κι αλλιώς μόνο όσοι τα έζησαν από πρώτο χέρι μπορούν να ξέρουν τι έγινε. Σε όποιο βαθμό ο καθένας συμμετείχε.
Εκείνη λοιπόν τη μέρα στο συλλαλητήριο στο Σύνταγμα, βγήκαν θυμάμαι και τα αποτελέσματα των πανελλαδικών. 1982. Και ήμουν κι εγώ υποψήφια - έστω και χωρίς να έχω δώσει εξετάσεις. Είχα απλά υποβάλει τα χαρτιά μου ως απόφοιτος Λυκείου με καλό βαθμό στο απολυτήριο και μετά από έντονες πιέσεις στο σπίτι. Βλέπαν οι γονείς μου την ανεργία στα καράβια, πάτησαν πόδι να κάνω τουλάχιστον τα χαρτιά μου για όσες σχολές μπαίναμε τότε ως αριστούχοι... Να βρω τάχα δουλειά, να φύγω και από τα καράβια όπως πραγματικά επεδίωκαν. Γονείς ήταν, δικαιολογημένοι...
Τα έκανα λοιπόν τα χαρτιά. Με μισή καρδιά, αλλά έβλεπα κι εγώ το φάσμα της ανεργίας να αγριεύει.
Φτάνοντας λοιπόν στο Σύνταγμα μετά από ώρες περπάτημα, βρήκα το χρόνο να πάρω τηλέφωνο στο σπίτι. Να δω τι έγινε με τα αποτελέσματα. Φυσικά από περίπτερο. Πού κινητά εκείνη την εποχή...
- Δεν πειράζει, παιδάκι μου, μου είπε η μάνα μου. Αφού δεν ήθελες να μπεις, σου έγινε το χατίρι...
Διαολίστηκα. Καλά δεν ήθελα να μπω, και καλά επέμενα να μείνω στα καράβια. Αλλά τέτοια κατραπακιά να μην πετύχω; Πετάχτηκα στη Χρήστου Λαδά. Και ζήτησα ένα φυλλάδιο με τα αποτελέσματα. Να το δω ιδίοις όμμασι πως ήμουν αποτυχούσα. Και είδα. Αυτό που η μάνα μου δεν είχε καταφέρει να εντοπίσει μέσα στις χιλιάδες ονόματα των εισαχθέντων. Το όνομά μου φαρδιά πλατιά στη λίστα της Παιδαγωγικής Ακαδημίας του Πειραιά... Στη Ράλλειο.
Γύρισα στο Σύνταγμα. Οι ναυτεργάτες εκεί. Άντε τώρα να τους το πω. Και άντε να το παραδεχθώ και σε μένα. Πως τα παρατάω. Πως πάω να σπουδάσω άλλη δουλειά.
Και τότε γυρνάει ο Στέλιος, ο Στέλιος ο Σεβαστάκης, δίδυμο αχώριστο με το Γεράσιμο Δεστούνη οι δυο τους, και μου λέει:
- Συντρόφισσα, να πας στη σχολή. Το κίνημα χρειάζεται περισσότερο έναν ακόμη δάσκαλο παρά έναν ναυτεργάτη.
Ο Στέλιος δεν υπάρχει πια. Έφυγε κι αυτός πριν από λίγο καιρό για το ταξίδι το χωρίς γυρισμό. Πικραμένος κι εκείνος από όσα έγιναν στα μέσα της δεκαετίας του '80.
Την κουβέντα του όμως δεν την ξέχασα ποτέ. Και με επηρέασε περισσότερο από όσο τα κλάματα της μάνας μου.
Τι μου είπε εκείνος ο σπουδαίος αγωνιστής; Όσοι τον γνώρισαν καταλαβαίνουν το πόσο σπουδαίος... Να φύγω. Όχι με το κεφάλι ψηλά. Όχι αυτό. Αλλά να στρώσω κάτω το κεφάλι μου και να το γεμίσω γράμματα. Να το γεμίσω γνώση. Γιατί αυτό χρειάζεται το κίνημα.
Λέω πως ακολούθησα στο μέτρο που μπορούσα τη συμβουλή του. Και την ίδια συμβουλή δίνω κι εγώ, τώρα που έφτασα στην ηλικία του Στέλιου... και μπορώ, μου επιτρέπεται πια, να δίνω και συμβουλές.
Γι' αυτό και οργίζομαι, γι' αυτό και γελάω όταν διαβάζω για το κεφάλια ψηλά. Γι' αυτό και επιμένω να μην ανήκω σε κανένα κόμμα. Γιατί δε θέλω να αγοράζω έτοιμη σκέψη από πουθενά. Προτιμώ να στρώνω κάτω το δικό μου μυαλό, όσο και όποιο, και να βγάζω συμπεράσματα.
Και λέω πως μόνο όταν οι άνθρωποι μάθουν έτσι να κάνουν, να σκέφτονται, θα βρουν και την έξοδο από το μεγάλο λαβύρινθο. Αυτός είναι ο μίτος.
Για τους άλλους, που συνεχίζουν με το κεφάλι ψηλά είναι οι διαρκείς κωλοτούμπες. Και οι μόνιμα αποτυχημένοι αγώνες. Ώσπου να μη μείνει κανείς όρθιος. Και ώσπου να ξεκληριστούν όλοι οι έλληνες ναυτεργάτες. Κι ώσπου να διαλυθεί όλο το εργατικό κίνημα.
Μέσα στην ψευδαίσθηση και στην ουτοπία πως θα καταφέρει το κομματικό επιτελείο να αναλάβει την εξουσία του τόπου. Ενώ βλέπουν πως ούτε καν σε συνδικαλιστικό επίπεδο δεν μπορεί να στεριώσει. Πώς αλλιώς η πλειοψηφία της ΠΝΟ θα βαρούσε υποχώρηση;
Πώς αλλιώς και στις άλλες ομοσπονδίες θα εξακολουθούσε να κάνει κουμάντο η ΠΑΣΚ;
Κι εμείς εκεί. Με το κεφάλι ψηλάααααααα! Τι κι αν απέτυχε ο αγώνας; Αρπαζόμαστε από την ελπίδα ενός άλλου αγώνα. Αποτυχημένου κι αυτού. Και πάλι ψηλά το κεφάλι. Για την επόμενη αποτυχία.
Απολογισμό λαθών και αυτοκριτική θα ακούσουμε ποτέ;
Να μας εξηγήσουν δηλαδή κάποτε τα ανεξήγητα. Πώς γίνεται να έχεις καθολική συμμετοχή ναυτεργατών και η απεργία να καταλήγει σε μια τρύπα στο νερό;
Γι' αυτό και επιμένουν στο χιλιομασημένο. Το κεφάλι ψηλά! Μη και δούμε την τρύπα. Και αρχίσουμε να ρωτάμε...
Αφιέρωμα στον Ευγενίδη
Τα Μικρά Τερατάκια στο 
Το ναυτικό και η χούντα
Αν και πολλά γράφεις,
ΑπάντησηΔιαγραφήκαθόλου δεν σκέπτεσαι…
Όταν έστειλα το πρώτο μου σχόλιο δεν ήμουν σίγουρος αν έκανα καλά που το υπέγραψα με ψευδώνυμο και όχι «ανώνυμο» όπως ισχυρίζεσαι. Όμως, μετά το δημοσίευμά σου, όπου, καταπατώντας κάθε δεοντολογία, απαντάς «στα τυφλά» για τους αναγνώστες, νομίζω ότι καλά έκανα. Σου ήταν, άραγε, μεγάλος κόπος να δημοσιεύσεις και το σχόλιό μου ή τουλάχιστον να παραθέσεις αυτές τις …«ακραίες υβριστικές φράσεις», που όπως ισχυρίζεσαι «ούτε στην Τρούμπα δεν ακούγονται...»; ή μήπως δεν σε διευκόλυνε για να στηρίξεις το …κατηγορητήριο, που μου προσάπτεις επειδή «τόλμησα» να σε κριτικάρω αυστηρά μεν αλλά με όρους καθαρά πολιτικούς, που αν δεν το έκανες σκόπιμα οφείλεις να παραδεχτείς ότι δεν ανήκουν στο λεξιλόγιο της Τρούμπας…!
Και τώρα στο κυρίως θέμα, μολονότι βλέπω να το χρησιμοποιείς για να συνεχίσεις τον μονόλογο του παραληρήματός σου, που δεν έχει τελειωμό και όσο πάει γίνεται σχιζοφρενικό.
Όταν έγραφα το πρώτο σχόλιό μου για την αναφορά σου στον Γ. Δεστούνη δεν μπορούσα να πιστέψω ότι τον εξίσωνες εκτός από τον Γιαμπάνη και με τον Νταλακογιώργοo (!) γι’ αυτό και δεν το σχολίασα, πιστεύοντας ότι δεν κατάλαβα καλά ή ότι έχεις κάνει λάθος διατύπωση… Όμως, φευ, το επανέλαβες κατά τρόπο που δεν χωράει αμφιβολία για το τι εννοείς γι αυτό και είμαι υποχρεωμένος να σου πω ότι:
Αυτός ο καλός… «αγωνιστής» ο Νταλακογιώργος, που όπως γράφεις άδικα βρίζουν (αν και λίγα του λένε), είναι αυτός, που μαζί με τους ομοίους του σημερινούς οπορτουνιστές «έφαγαν» τους αγωνιστές Δεστούνη - Σεβαστάκη. Κάθε φορά που έβγαζαν μια ανακοίνωση του σωματείου ο Γεράσιμος και ο Στέλιος, ο Αντωνάκης, σαν κομματικός υπεύθυνος, αφού υπογράμμιζε κάθε λέξη που είχε ρίζα «ταξικός» κ.λπ. έτρεχε στους καθοδηγητές του -οπορτουνιστές- για να τους βεβαιώσει ότι με τέτοια κείμενα δεν περπατάει η πολιτική γραμμή, που υπαινίσσεσαι ότι ακολουθούσε τότε το κόμμα απέναντι στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και την οποία συνεχίζει μέχρι σήμερα ο …καλός Νταλακογιώργος, που υπερασπίζεσαι αντιφάσκοντας με τον εαυτό σου όσον αφορά την κριτική σου για την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ!
Άσε που όταν μετά την λήξη της 1ης θητείας του αρνήθηκε να ξαναταξιδέψει και να επανέλθει στο προεδρείο την επόμενη θητεία, όπως έκαναν και συνεχίζουν τα στελέχη της ΠΕΜΕΝ, που τους κατηγορείς για εργατοπατέρες.
Κι αυτά δεν είναι τίποτε μπροστά, στις μυστικές συμφωνίες ατίμων, που επικαλέστηκε η ηγεσία του ΥΕΝ για να δικαιολογήσει τις εγκριτικές πράξεις στα κρουαζιερόπλοια, και ακόμα περισσότερο μπροστά στην προδοσία που εξαφάνισε τους ναύτες από τα ποντοπόρα, με σκεπτικό ότι αφού παρά την υποχρέωση που έχουν οι εφοπλιστές δεν βάζουν κανένα έλληνα ναύτη, …ας συμφωνήσουνε για 1 λοστρόμο και 1 ναύτη με την υπόσχεση ότι αυτό θα τηρείται!
Και κάτι ακόμα, όχι βέβαια πολιτικό αλλά ενδεικτικό του χαρακτήρα του Νταλακογιώργου, που καμαρώνεις γιατί συμπληρώνει 25 χρόνια πρόεδρος της Ένωσης Ναυτών, αν και ο ίδιος δεν είναι ναύτης μια δεν έχει συμπληρώσει την απαιτούμενη θαλάσσια υπηρεσία για την άδεια του πήρε παράτυπα. Ποτέ δεν μπόρεσε να «κολλήσει» με την ομάδα των αφανών αγωνιστών του δίδυμου Δεστούνη - Σεβαστάκη, που πικραμένοι από την προδοσία του Νταλακογιώργου οι περισσότεροι αδρανοποιήθηκαν και έτσι μπόρεσε να επιπλεύσει ο «φελλός».
Τον περασμένο Αύγουστο 16 από τους 17 ναύτες από το πλοίο "ΝΗΣΟΣ ΜΥΚΟΝΟΣ" με την υποστήριξη της ΠΕΜΕΝ και του ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ έκαναν επίσχεση εργασίας για να πληρωθούν τα έξτρα δρομολόγια κ.λπ. Αυτοί ξέρουν καλλίτερα από τον καθένα γιατί δεν εμπιστεύτηκαν τη διοίκησή του σωματείου τους για να ζητήσουν υποστήριξη.
Το γεγονός ότι αρχιπλοίαρχοι εταιρειών πιάνουν υποψήφιους του "Αγωνιστικού Συνδυασμού Ναυτών" και τους εκβιάζουν για να αποσύρουν την υποψηφιότητά τους, δείχνει καθαρά ποιους φοβούνται οι εφοπλιστές και ταυτόχρονα αποκαλύπτει τις συναλλαγές που έχει μαζί τους ο Αντωνάκης, όπως τον αποκαλούσε ο Χατζηπατέρας του COMMITTEE…
Από πότε οι προσωπικές επιθέσεις και μάλιστα με την αποκρουστική μέθοδο των κουκουλοφόρων χαφιέδων, δηλαδή της ανωνυμίας, συνάδουν με "όρους καθαρά πολιτικούς" και όχι με τις μεθόδους των προβοκατόρων; Έχεις λυσσάξει πια με το Νταλακογιώργο. Και βρήκες αυτόν εδώ το χώρο για να βάλεις το θέμα. Ή δεν έχεις καταλάβει σε ποια ακριβώς απευθύνεσαι ή σκόπιμα προσπαθείς να εκμαιεύσεις από μένα κριτική κατά του Αντώνη Νταλακογιώργου. Καθώς λοιπόν εμφανίζεσαι ως καλός γνώστης γεγονότων και προσώπων της εποχής του Γεράσιμου Δεστούνη και της εποχής της διαγραφής του Κώστα Γιαμπάνη, προφανώς και δεν έχεις το ελαφρυντικό να μην ξέρεις σε ποια μιλάς. Γι' αυτό και ο ρόλος σου κατάπτυστος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα διάβαζα κάποτε στα βιβλία του Γιαμπάνη ότι συμβαίνουν τέτοια εμετικά φαινόμενα και δεν μπορούσα να τα πιστέψω. Πως προσπαθούν να εξαναγκάσουν σε δηλώσεις ανθρώπους που είχαν στενή προσωπική σχέση με κάποιον, αντιγράφοντας ανάλογες τακτικές των ναζί επί Χίτλερ. Ντροπή και αίσχος.
Θα ήμουν ο τελευταίος άνθρωπος στη γη που θα έκανα δημόσια κριτική στον Αντώνη Νταλακογιώργο ακόμη και αν διαφωνούσα μαζί του για τον τρόπο που χειρίζεται τα του σωματείου του. Από λόγους αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού. Και ο νοών νοείτω.
Επίσης:
Σχόλιο αδημοσίευτο εμείς δεν έχουμε παρά μόνο ένα που περιέχει ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα εκείνου που το έγραψε και απευθύνεται αποκλειστικά σε μας και όχι σε αναγνώστες, και δύο με ακραία υβριστικές εκφράσεις που ξεπερνούν ακόμη και τη διάλεκτο της Τρούμπας. Όλα τα άλλα σχόλια που μας έχουν κατά καιρούς αφήσει οι αναγνώστες μας είναι δημοσιευμένα στις αναρτήσεις που έγιναν. Για ποιο ακριβώς σχόλιό σου λες πως θα μου ήταν μεγάλος κόπος να το δημοσιεύσω; Εννοείς πως εσύ είσαι ο ανώνυμος που άφησες μήνυμα στο ιστολόγιό μας στις 2/10/2010, κατονομάζοντας το αντρικό μόριο και ζητώντας μας να το βάλουμε στο στόμα;
Το σχόλιο γράφτηκε στην ακόλουθη ανάρτηση:
http://kapetanisses.blogspot.com/2010/07/blog-post_01.html
και φυσικά δεν είναι δυνατό να το δημοσιεύσουμε με τη φρασεολογία που περιλαμβάνει.
Μιλάς μετά για το Γεράσιμο Δεστούνη και λες ένα σωρό ασυναρτησίες και ανακρίβειες. Ο Δεστούνης διαγράφτηκε από το κόμμα το 1985. Ο Νταλακογιώργος την περίοδο εκείνη απουσίαζε εκτός Ελλάδας και συγκεκριμένα σπούδαζε σε ανώτατη κομματική σχολή. Ποιανού κόμματος; Σίγουρα όχι του Συνασπισμού...
Επιπλέον. Όταν ο Γεράσιμος αρρώστησε μαζί με τον Αντώνη Νταλακογιώργο τον επισκεφθήκαμε στο νοσοκομείο, ήταν η τελευταία φορά που τον είδαμε ζωντανό. Και βγήκαμε κλαίγοντας και οι δυο μας για τον άνθρωπο που όσο καιρό ταξιδεύαμε μας είχε σταθεί κάτι περισσότερο από πατέρας με τις συμβουλές που μας έγραφε στα γράμματά του.
Το άλλο χοντροκομμένο ψέμα που γράφεις είναι για το αν ο Νταλακογιώργος είναι ή δεν είναι ναύτης. Για ποια άδεια τσαμπουνάς; Γνώρισα τον Αντώνη Νταλακογιώργο το Σεπτέμβριο του 1980, όταν μπάρκαρα ως δόκιμος πλοίαρχος στο Ολύμπικ Άρροου του Ωνάση. Συνταξιδεύσαμε έξι μήνες. Μέχρι το Μάρτιο του 1981. Μαζί ξεμπαρκάραμε στις 17 Μαρτίου 1981. Ο Νταλακογιώργος ήταν τότε σχεδόν 23 ετών και ήδη ναύτης. Το καλοκαίρι του '81 εγώ μπάρκαρα με την Orion και ο Αντώνης ξανά με τον Ωνάση. Ναύτης και πάλι. Αναγκάστηκε να ξεμπαρκάρει όταν έπαθε σοβαρό ατύχημα εν ώρα εργασίας στην πλώρη, τον σήκωσε κύμα και από καθαρή τύχη ξαναβρέθηκε στο κατάστρωμα όταν η θάλασσα υποχώρησε. Το σε ποια κατάσταση, το ξέρει και το θυμάται εκείνος που το έζησε. Και κάθεστε τώρα και τον συκοφαντείτε πως δεν είναι ναύτης. Κι αυτό το λέτε και άσκηση πολιτικής. Τρομάρα στα μπατζάκια σας...
Ατύχημα ο Αντώνης είχε πάθει και στο καράβι που ταξιδέψαμε μαζί. Έβαφε στην τσιμινιέρα και από ηλιθιότητα της μηχανής έγινε εκείνη την ώρα εκκαπνισμός που τον έκανε να χάσει τις αισθήσεις του. Και τολμάτε εσείς να πιάνετε στο στόμα σας άνθρωπο που κόντεψε να αφήσει τα κόκαλά του στη θάλασσα... Και να τον κατηγορείτε πως δεν είναι ναύτης.
Συνεχίζοντας την προβοκάτσια λες πως αποκαλώ εργατοπατέρες τους συνδικαλιστές της ΠΕΜΕΝ. Και πάλι φαίνεται να μην ξέρεις σε ποια μιλάς. Μόλις τα περασμένα Χριστούγεννα συμμετείχα σε εκδήλωση της επιτροπής ανέργων ναυτεργατών και αμέσως μετά πήγαμε στο Υπουργείο μαζί με τη συντονιστική τους επιτροπή και μαζί και με το Σάββα Τσιμπόγλου. Δεν είναι πρόεδρος της ΠΕΜΕΝ ο Σάββας; Έχω γράψει ποτέ εγώ λέξη κακή για το Σάββα; Τον ξέρω κι αυτόν από τον καιρό που ταξίδευα, είχε έρθει στο καράβι που εργαζόμουν σε λιμάνι της Ευρώπης, ως εκπρόσωπος της ΠΕΜΕΝ. Και έχω πάντα να το λέω πως ανέβηκε στο καράβι έχοντας το ένα πόδι στο γύψο. Κάθε άλλος θα είχε γυρίσει στην Ελλάδα μέχρι να γίνει καλά. Όχι όμως ο Σάββας. Γι' αυτό και τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση στο πρόσωπό του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκριβώς λοιπόν γι' αυτούς τους λόγους και με θλίβει βαθύτατα η διάσπαση του ναυτεργατικού κινήματος. Από ανόητα λάθη έχουν βρεθεί σε αντίπαλα στρατόπεδα άνθρωποι που και ικανότητες έχουν και αγωνιστικό φρόνημα. Πολυτέλεια για τέτοιες διασπαστικές τακτικές δεν υπάρχουν εδώ που έχουμε φτάσει πια. Πρέπει να βρεθεί κοινή γραμμή και ενωμένα να αντιπαρατεθεί το κίνημα στις λυσσαλέες επιθέσεις που δέχεται. Αυτή τη στάση καταλαβαίνω εγώ ως έντιμη πολιτική αντιμετώπιση της κατάστασης. Κι όχι τις προσωπικές επιθέσεις που μάλιστα στηρίζονται σε κραυγαλέα ψέματα. Αυτά, στο είπα, συνάδουν με την τακτική των προβοκατόρων και ουδεμία σχέση έχουν ειδικά με το χώρο της αριστεράς.
http://kapetanisses.blogspot.com/2010/01/blog-post_19.html και για του λόγου το αληθές, ποια στάση κρατά αυτό το ιστολόγιο και απέναντι στην ΠΕΝΕΝ και απέναντι στην ΠΕΜΕΝ. Πάει πολύς καιρός που ανοιχτά μιλάμε για ενότητα στο ναυτεργατικό κίνημα και γι' αυτήν αγωνιζόμαστε. Φαίνεται όμως πως κάποιους τους ενοχλεί σφόδρα κάθε προσπάθεια να λυθούν οι διαφορές και ενωμένα οι ναυτεργάτες να βαδίσουν σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις... κι έτσι πυροβολούν όποιον προσπαθήσει να εκφέρει ενωτικό λόγο...
ΑπάντησηΔιαγραφή