Ο ΟΡΚΟΣ
ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...
ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;
Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)
Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.
Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.
Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.
Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.
Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;
Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.
Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.
Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.
Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!
Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.
Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.
Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;
Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.
Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.
Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.
Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.
Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.
Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.
Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.
Αφιέρωμα στον Ευγενίδη
Τα Μικρά Τερατάκια στο 
Το ναυτικό και η χούντα
Δεν είχα πρόθεση να σας ενοχλήσω με την ανάρτησή μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι συναντηθήκαμε και μιλήσαμε και ήταν παρούσα και μια άλλη συνάδελφός μου.
Αν δεν το θυμάστε , δεν φταίω εγώ.
Και αναζητούσατε την δόκιμο, που σώθηκε και μιλήσατε μαζί της.
Με συγχωρείτε, αλλά δεν αντιλαμβάνομαι γιατί ενοχληθήκατε, αφου δεν έγραψα τίποτα κακό.
Αλλωστε, ναι, κατάλαβα,πράγματι, πόσο πονούσατε.
Οχι , γιατι το μοιραστήκαμε με εμένα η κάποιον άλλο.
Αλλά, γιατί φαινόταν ξεκάθαρα.
Με σεβασμό στο πρόσωπό σας.
Πόπη Χριστοδουλίδου
Κυρία Χριστοδουλίδου,
ΑπάντησηΔιαγραφήτο τι ακριβώς έκανα πέρυσι, στις κηδείες των συναδέλφων μου στο Σχιστό, είναι εδώ καταγραμμένο:
http://kapetanisses.blogspot.com/2010/01/aegean-wind_5188.html
Ο καθένας διαβάζοντας αυτή την ανάρτηση μπορεί να ξέρει ότι ήμουν εκεί. Και πως μίλησα με τη δόκιμο. Αποτελεί αυτό απόδειξη πως συναντήθηκε επίσης μαζί μου όποιος γνωρίζει όσα λέει αυτή η ανάρτηση;
Αυτό όμως που δεν ξέρετε ούτε εσείς ούτε και κανείς άλλος, εκτός από μένα την ίδια, είναι πως δυο βδομάδες αργότερα βρέθηκα σε μια άλλη εκδήλωση στον Πειραιά.
http://kapetanisses.blogspot.com/2010/01/blog-post_20.html
Και βλέποντας δυο τρεις συναδέλφους σας να την καλύπτουν, ρώτησα μήπως κάποια από αυτές είναι η Πόπη Χριστοδουλίδου. Δεν ήσασταν.
Αν σας είχα γνωρίσει στο Σχιστό, όπως ισχυρίζεστε, δε θα χρειαζόταν να ρωτήσω. Απλά είναι τα πράγματα. Και δεν υποφέρω από αλτσχάιμερ. Αν σας είχα γνωρίσει, θα το θυμόμουν.
Και θα θυμόσασταν κι εσείς ότι δε με λένε Δανάη. Γιατί ένα ιντερνετικό ψευδώνυμο μόνο σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας μπορεί κανείς να του δώσει σάρκα και οστά και να του σφίξει και το χέρι.
Δεν είναι λοιπόν ενόχληση, δεν είναι και προσβολή, να με παρουσιάζετε πως κυκλοφορώ και μάλιστα σε ώρα κηδείας συναδέλφων μου ως ψευδώνυμο; Και όχι με την αληθινή μου ταυτότητα;
Και στην τελική. Τι υποστηρίζετε; Πως μέσα στο τεράστιο πλήθος που παρακολουθούσε την κηδεία του άτυχου ανθυποπλοίαρχου εντόπισα εγώ εσάς που δε σας ήξερα ή μήπως εσείς εντοπίσατε εμένα που επίσης δε με γνωρίζατε ως τότε;
Και πού ακριβώς και πότε συναντηθήκαμε; Πριν από την κηδεία; Μέσα στην εκκλησία; Την ώρα της ταφής;
Ήμουν αρκετά κουρασμένη χτες βράδυ για να απαντήσω και στα άλλα που γράφτηκαν ως σχόλια. Αρχή μας είναι να μη λογοκρίνουμε τα όποια σχόλια γίνονται. Όμως επισημαίνω ότι δε μας εκφράζει η απόθεση σχολίων από ανωνύμους. Ένα αυτό. Και δεύτερο. Δεν είναι εδώ ο κατάλληλος χώρος να λυθούν οι διαφορές τρίτων. Εγώ κατέθεσα την ενόχλησή μου για την αναφορά που έγινε. Ως εκεί. Τα υπόλοιπα που γράφτηκαν όμως με ενόχλησαν επίσης. Για υποβολείς και ιντρικορεπορτάζ. Και χωρίς να θέλω να παραβιάσω την αρχή μας για μη λογοκρισία, έχω την εντύπωση πως δεν έχουν καν θέση εδώ. Γι' αυτό και να μας συμπαθάτε αλλά θα τα αποσύρουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφή