Έφυγες και πήγες μακριά

Θυμάμαι κάποτε που χώρισα με έναν άνθρωπο. Ήταν η πρώτη φορά που σκάρωσα διήγημα. Για κάποια τρένα μιλούσε που για λίγο βρεθήκαν δίπλα δίπλα στο σταθμό. Όσο λίγο κρατούν και οι σχέσεις των ανθρώπων. Κι έπειτα ο μεγάλος σταθμάρχης σφύριξε. Και τα τρένα αναχώρησαν.

Βαπορίσια εγώ και βρήκα με τρένα να εκφραστώ. Ίσως γιατί ποτέ μου δε συμπάθησα τα τρένα. Πάντα τα ένιωθα να με πιέζουν, ακόμη και να με φοβίζουν. Ποιος ξέρει, ίσως και τα βιώματα που κουβαλούσα από παιδί. Τότε που χωνόμασταν με τη μάνα μου στα έγκατα της Ομόνοιας για να πάρουμε τον ηλεκτρικό. Εκείνο το υπόκουφο βουητό από το βάθος της στοάς με ανατρίχιαζε. Κι έπειτα, σαν έφτανε ο συρμός και μπαίναμε, και μας ρουφούσε το τούνελ, σπαρταρούσα ολόκληρη από τρόμο. Νομίζω πως από τότε ξεκίνησε και η κλειστοφοβία μου. Και η ακατανίκητη επιθυμία μου για ανοικτούς ορίζοντες.

Είναι πολλές φορές που αυτή μου η ανάγκη αγανακτεί τους άλλους. Και διαμαρτύρονται. Δικαίως. Κι εγώ ακόμη θυμώνω που έτσι ρευστή είμαι. Έστω και αν τα ζώδια και οι ωροσκόποι με δικαιολογούν. Φωτιά και αέρας σου λέει. Τοξότης με ωροσκόπο Δίδυμο. Έτσι κι αλλιώς δεν τις πιστεύω τις αστρολογίες. Και μόνο για πλάκα τις επικαλούμαι.

Είναι όμως και το άλλο. Ακόμη πιο παλιό, τόσο που μόνο οι άλλοι να το θυμούνται. Ήμουνα λέει μωρό ακόμη. Και όλοι καρτερούσαν να μιλήσω. Πουθενά εγώ. Άρχισαν να ανησυχούν. Και ξαφνικά, μια μέρα που ο πατέρας μου χρειάστηκε να φύγει για ταξίδι, τους αιφνιδίασα όλους. "Πάει"! ψιθύρισα. Αυτή ήταν η πρώτη μου λέξη. Λέξη του φευγιού και του αποχωρισμού.

Ποτέ δεν τα πήγα καλά με τους αποχωρισμούς. Ακόμη και όταν έφευγα εγώ. Παράξενο μίγμα ανθρώπου. Από τη μια να λυσσάω να φύγω και από την άλλη να ψήνομαι και να βασανίζομαι κάθε παραμονή αναχώρησης. Και να τα καψουροτράγουδα στη διαπασών. Εκεί που δεν τα αντέχω να τα ακούω καθόλου στην υπόλοιπη ζωή μου. Από "το πλοίο θα σαλπάρει για λιμάνια ξένα" μέχρι το "αυτή η νύχτα μένει". Και κλάμα λέμε η κυρία.

Βρε μπας και έχουν δίκιο οι αστρολόγοι; Με τους αέρηδες και τις φωτιές; Ε, γι' αυτό κι εγώ διάλεξα το νερό. Να σβήνω τις πυρκαγιές πριν με λαμπαδιάσουν ολάκερη. Κι έχασα τελείως τις στεριές και τη σιγουριά της γης...

Μη με παρεξηγείτε λοιπόν. Που εκεί που με βλέπετε γερά πρυματσωμένη στο λιμάνι, χραπ δίνω μια και κόβω τις πρυμάτσες. Μόνο να ξέρετε πως η μαχαιριά περνάει πρώτα από την καρδιά μου. Πρώτα αυτήν κομματιάζω και μετά τα σκοινιά και τους κάβους.

Τώρα που λες, από χτες, μου κόλλησε άλλο τραγούδι. Έφυγες και πήγες μακριά. Μην το ψάχνετε λέξη τη λέξη. Δεν είναι εκεί το νόημα. Και δεν είναι ένας άντρας που έφυγε και κλαίω ερωτικό αποχωρισμό. Άλλα βαθύτερα ντέρτια ζητάνε να ξεσπάσουν. Από αυτά που όσο και να θες να πνίξεις, ξεσπάνε τρικυμία και σε καταπίνουν. Εκτός και τολμήσεις να τα ταξιδέψεις.

Στον άγριο καιρό, βάρδα από λιμάνι. Θα σε λιανίσει πάνω στα ντόκια. Και δε πα να δένεις εσείς παλαμάρια στις μπίντες. Ούτε άγκυρες σε κρατάνε εκεί ούτε τίποτα. Εκεί η μαγκιά είναι να βιράρεις και να ορμήξεις καταπάνω στο θεριό. Κι όπου σε βγάλει.

Κάποτε συνάντησα ένα κορίτσι. Τα μισά μου χρόνια. Την άκουγα να μιλάει και νόμιζα ακούω εμένα. Λίγο μετά άρχισε να με φωνάζει μάνα, κι εγώ να τη λέω κόρη μου. Βαριά κουβέντα, ύβρις στην αρχαία διάλεκτο. Γιατί η μάνα του καθενός είναι μία και μοναδική.

Και όπως κάθε ύβρις έτσι κι αυτή. Οδήγησε στην τιμωρία, δια την αρμονία του κόσμου. Τίσις και αδικία. Δίκαιη πληρωμή.

Τώρα αρμενίζω και πάλι στο πέλαγος. Και μπουνάτσα δεν είναι. Όχι ακόμη.

Ξέρω πως εκείνο το κορίτσι, κι ας μην είναι κόρη μου, μου μοιάζει πολύ.

Έτσι λοιπόν έπρεπε να γίνει. Να φύγει δίχως ένα γεια. Να κόψει κι αυτή τις πρυμάτσες της. Χραπ και τέλος.

Και ξέρω πως τέτοιες μαχαιριές, το είπα κιόλας, πρώτα σουβλίζουν την καρδιά μας.

Καλά της ταξίδια λοιπόν. Εκεί στις μεγάλες θάλασσες και στα μακρινά λιμάνια.

Ούριοι άνεμοι στα πανιά της και στα όνειρά της.

Και η ονειροπαγίδα της καλά να κρατεί έξω από το φινιστρίνι της κάθε κακό.

Οι ευχές όλων μας μαζί της. Φυλαχτό.

Και η δική μου. Αυτή που δεν πρόλαβα να της πω ή που δεν θέλησε να ακούσει...