ΡΗΝΟΥΛΑ;;;

Η Ρηνούλα.

Μικρή στο όνομα, μικρή και στο μάτι.

Περισσότερο μικρή από όσο θα ήθελα. Δε λέω "πρέπει". Τι θα πει "πρέπει"; Ποιος το ορίζει το "πρέπει";

Χτες ένας άνθρωπος, ένας άγνωστος σε μένα άνθρωπος, την ίδια ώρα που οι άλλοι ναυτικοί διεκδικούσαν το δίκιο τους έξω από τον Οίκο Ναύτου, προτίμησε να διεκδικήσει το δικό του δίκιο με το δικό του τρόπο.

Απλήρωτος μήνες. Ένας από τους εκατοντάδες ναυτικούς που έχει γίνει μόδα να τους αφήνουν απλήρωτους τα αφεντικά. Και μένουν κι αυτοί μέσα στο καράβι, κατασκηνώνουν μέσα σε ένα ακίνητο καράβι που τίποτε δε δουλεύει, περιμένοντας να δοθεί λύση στο δράμα τους.

Γεμάτες οι ράδες με τέτοια πλοία. Χωρίς ρεύμα, χωρίς νερό, χωρίς φαγητό. Μόνοι τους κουβαλάνε τα εντελώς απαραίτητα οι ναυτικοί. Ανάβουν και καμιά φουφού να ζεσταθούν. Και πρόχειρα πρόχειρα φτιάχνουν κάτι να φάνε.

Εμείς πάλι, που αγνοούμε αυτή την πραγματικότητα, στεκόμαστε στα μουράγια και ατενίζουμε περιπαθώς τα πέλαγα.

- Α, τι όμορφο καραβάκι. Πόσο χαριτωμένα λικνίζεται!!!

Και κλικ κλακ οι φωτογραφικές. Να κρατήσουμε την ωραία εικόνα.

Πόσες, αλήθεια, πόσες φορές έτσι μένουμε να χαζεύουμε βιτρίνες; Μένουμε στη βιτρίνα και χάνουμε την ουσία. Ούτε τολμάμε να δούμε την ουσία.

Χτες ο άνθρωπος αυτός, ναυτεργάτης στο πλοίο Πάραλος, ανέβηκε στο άλμπουρο. Στο κατάρτι, στον ιστό. Όπως και να το πεις, το ίδιο είναι.

Ανέβηκε αποφασισμένος να μείνει εκεί μέχρι να τον πληρώσουν. Χωρίς νερό, χωρίς φαγητό.

Αναστάτωση. Μεγάλη αναστάτωση στους κύκλους των ναυτεργατών και στους κύκλους των αρμοδίων του υπουργείου.

Λες και δεν έφτανε η χριστουγεννιάτικη τραγωδία του Aegean Wind; Να έχουμε καινούριο χουνέρι πρωτοχρονιάτικα;

Λυτοί και δεμένοι να κατεβάσουν τον απλήρωτο ναύτη από το κατάρτι. Και τον κατέβασαν. Με το μόνο τρόπο που εκείνος είχε απαιτήσει. Να καταβληθούν τα δεδουλευμένα του.

Κι έπειτα στο πηγαδάκι άκουσα μια κουβέντα που με χάλασε. Πώς δεν πρέπει να αγωνιζόμαστε έτσι. Μόνο οργανωμένα, μόνο όλοι μαζί. Έτσι πρέπει!!!

Ποιος το ορίζει το "πρέπει"; Και ειδικά για έναν άνθρωπο που τον έχουν φέρει στα όριά του; Και που το μόνο που κάνει είναι να απειλεί τον ίδιο του τον εαυτό. Κανέναν άλλο.

Κι όμως ούτε αυτό δεν έχεις δικαίωμα. Γιατί χαλάς τη σούπα των άλλων που κρατάνε τις κουτάλες. Χαλάς τη δόση της δικής τους συνταγής. Και μένουν οι καημένοι με την κουτάλα στο χέρι άπραγοι...

Τόσο με πίκρανε αυτή η κουβέντα, που αποφάσισα αυτή την πρωτοχρονιά να μην κάνω τίποτε από τα πρέπει.

Όχι, μη χαίρεστε μερικοί μερικοί. Δε θα ανεβώ σε άλμπουρο και ούτε έχω σκοπό να θέσω τέρμα στη ζωή μου. Μόνο στη ζωή που ορίζεται και καθορίζεται από τα πρέπει...

Και στο κάτω κάτω. Τα δικά μου πρέπει θα τα ορίσω μόνη μου. Χωρίς συμβουλάτορες. Αφού κάνω το δικό μου απολογισμό και της χρονιάς και του μισού αιώνα που έκλεισα.

Και ξεκινώ από τη Ρηνούλα. Τη Ρηνούλα που πλήγωσε τα μάτια μου χτες. Ναι, ξέρω, πρέπει να στολίζουμε κάτι τα Χριστούγεννα. Και πρέπει οι περί τη ναυτιλία να στολίζουν καραβάκι. Πρέπει!!!

Και πρέπει να στείλουμε κι ένα μήνυμα. Να βλέπει ο άλλος το καραβάκι και να παίρνει το μήνυμα των ευχών για το νέον έτος. Ρηνούλα λοιπόν!

Όχι "Ειρήνη"! Τρυφερά και αγαπησιάρικα, Ρηνούλα...

Και πιάσαν και τη στόλισαν σημαιάκια, να δίνουν τον τόνο της γιορτής.



Με άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, γαλάζια σημαιάκια... Παρδαλά και ακατανόητα σημαιάκια... Τι γιορτάζουμε;

Τους εννέα νεκρούς που ακόμη σαπίζουν στο Κουρασάο;

Ένας τουλάχιστον ευαίσθητος άνθρωπος δε βρέθηκε να πάει να κατεβάσει τα σημαιάκια, και να κατεβάσει μεσίστια και τη σημαιούλα της Ρηνούλας;

Κι όχι γιατί πρέπει. Θάνατος σε όλα τα πρέπει. Αλλά γιατί έτσι λέει η καρδιά μας. Λέει;

Πήρα λοιπόν κι εγώ την καρδιά μου παραμάσχαλα και στάθηκα μπροστά από τη Ρηνούλα:



Κατάπλωρα. Να βλέπω το κατάρτι της ένα μαχαίρι στον ουρανό.

Κι εκεί ψηλά, στο τελευταίο σκαλοπάτι του άλμπουρου είδα τον άγνωστο ναύτη του Πάραλος. Τον είδα εκεί να κρέμεται. Ένα ακόμη σημαιάκι της φετινής Πρωτοχρονιάς. Το μόνο αληθινό σημαιάκι. Μια παραφωνία στην ευωχία των ημερών και το γιορτινό κλίμα.

Έπειτα πήρα κόκκινη μπογιά και μουτζούρωσα το όνομα. Ένα γράμμα, μόνο ένα γράμμα: Ρονούλα...

Να μου θυμίζει τα ρονιά που θόλωναν τα μάτια του εθνικού μας ποιητή σε αλλοτινούς καιρούς. Βλέποντας τους ελεύθερους πολιορκημένους να δίνουν την ύστατη μάχη. Σε κείνο το σχεδίασμα που αρχινάει έτσι:

Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει·
Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί, κι’ η μάνα το ζηλεύει.
Tα μάτια η πείνα εμαύρισε· στα μάτια η μάνα μνέει·
Στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα και κλαίει:
«Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τί σ’ έχω γω στο χέρι;
Oπού συ μούγινες βαρύ κι’ ο Aγαρηνός το ξέρει.»

Κι έλαβαν τότε την απόφαση οι ελεύθεροι πολιορκημένοι. Να βαδίσουν το μεγάλο γιοφύρι. Το εκείθε με τους αδερφούς, εδώθε με το χάρο.

Στο ίδιο μεγαλόπρεπο γιοφύρι στάθηκε κι εκείνος ο άγνωστος ναύτης χτες. Και για τους ίδιους λόγους. Την πείνα που του μαύρισε τα μάτια.

Και ήταν εκείνο το γιοφύρι που η γλώσσα των παλιών το βάφτισε επί ξυρού ακμής. Ένα απειροελάχιστο σημείο, ένα μεταίχμιο.

Εκεί κρεμάστηκε. Στην κορυφή του άλμπουρου. Στον τόπο που δεν έχει τόπο. Στο μόνο τόπο που χώρεσε η καρδιά του.

Ποιος μπορεί να τον καταδικάζει γι' αυτό; Ποιος μπορεί να λέει ότι πρόδωσε τα αδέρφια του;

Όποιος το λέει, να έχει τη γενναιότητα να ξηλώσει όχι μόνο τα παρδαλά σημαιάκια της Ρηνούλας αλλά κι εκείνο το γαλανό και τ' άσπρο. Που πάνω απ' όλα σημαίνει ελευθερία. Και συμβολίζει όλα όσα είμαστε μαζί με το άλλο ιερό σύμβολο, τον ύμνο στη λευτεριά.

Που και τα δύο είναι βγαλμένα από τα κόκαλα και τα αίματα και τους πολέμους της φυλής. Και από το θάνατο. Όχι από ειρήνες και άλλες σειρήνες. Πολύ δε περισσότερο από Ρηνούλες...

Πόλεμο έχουμε. Και στον κάθε πόλεμο ο καθείς και τα όπλα του:

Ο καθείς και τα όπλα του, είπα:
Στα Στενά τα ρόδια μου θ’ ανοίξω
Στα Στενά φρουρούς τους ζέφυρους θα στήσω
τα φιλιά τα παλιά θ’ απολύσω που η λαχτάρα μου άγιασε!
Λύνει αέρας τα στοιχεία και βροντή προσβάλλει τα βουνά.
Μοίρα των αθώων, είσαι η δική μου η Μοίρα!

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ (ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ)

Όπλο και το κατάρτι. Το όπλο του απελπισμένου ναύτη. Ένα μαχαίρι στον ουρανό. Στον ουρανό της αδιαφορίας. Στον ουρανό της αδικίας. Και της αμετροέπειας των ημερών. Που αφήνει Ρηνούλες να γιορτάζουν εκεί που μόνο κλάματα και πόνος υπάρχουν.

Εκεί που αντί για άλλες σημαίες θα έπρεπε να κυματίζουν τα μαύρα τσεμπέρια των μανάδων. Σαν τα μαύρα κορμιά των παιδιών τους που ακόμη δεν τους παρέδωσαν. Και σαν την ατέλειωτη μαυρίλα που πλάκωσε την καρδιά εκείνου του άγνωστου ναύτη και τόσων ακόμη.

Ρονούλα λοιπόν! Είναι το μόνο μου όπλο.

Κι ο καθείς ας διαλέξει το δικό του.

Ρεπορτάζ από την κινητοποίηση των ανέργων ναυτεργατών

Πραγματοποιήθηκε χτες, 30 Δεκέμβρη, παράσταση διαμαρτυρίας των ανέργων ναυτεργατών στον Οίκο Ναύτου, στην πλατεία Τερψιθέας στον Πειραιά.

Από νωρίς το πρωί οι ναυτεργάτες άρχισαν να συγκεντρώνονται στην είσοδο του Οίκου Ναύτου διεκδικώντας το αυτονόητο: Το δικαίωμα να δουλεύουν!

Από την επιτροπή ανέργων ναυτεργατών ζητήθηκε επίσης:

Ύψωσαν επίσης φωνή διαμαρτυρίας για τους ναυτεργάτες που εγκαταλείπονται απλήρωτοι σε μια σειρά πλοία της ακτοπλοΐας:

Κουράστηκαν τα μάτια μας να μετράνε πικέτες με ονόματα πλοίων που κρατούν απλήρωτα τα πληρώματά τους και μερικά για μήνες.

Ταυτόχρονα από τις ντουντούκες της επιτροπής ανέργων ακούγονταν και μια σειρά άλλα αιτήματα των ναυτεργατών:

επιτροπή ανέργων ναυτεργατών.mp3

Κι επειδή ο αγώνας θέλει δυνάμεις, οι ναυτεργάτες συνεχίζοντας μια παράδοση ετών (εξάλλου παράδοση έχει γίνει και η ανεργία στο ναυτεργατικό χώρο) έστησαν τραπεζάκια με κατσαρόλες ολάκερες ζεστή φασολάδα, ελίτσες, ψωμάκι και κρασί:

Τα πηγαδάκια έπαιρναν και έδιναν και ήταν πραγματικά συγκλονιστικό να ακούς το προσωπικό δράμα που βιώνει ο καθένας από τους άνεργους ναυτικούς. Άνθρωποι ποτισμένοι με αλμύρα και άσπρα μαλλιά οι περισσότεροι που δεν έχουν ούτε τα εντελώς απαραίτητα για να κάνουν Πρωτοχρονιά με την οικογένειά τους.

Αργότερα αντιπροσωπεία της επιτροπής ανέργων μαζί με εκπροσώπους των ταξικών σωματείων ΠΕΜΕΝ και ΣΤΕΦΕΝΣΟΝ, ανέβηκαν στον Οίκο Ναύτου και παρέδωσαν το ψήφισμα και τα αιτήματα των ανέργων ναυτεργατών.

Για την πορεία της συζήτησης με τους υπευθύνους του Οίκου Ναύτου, ενημέρωσε τους συγκεντρωμένους ο πρόεδρος της ΠΕΜΕΝ, συνάδελφος Σάββας Τσιμπόγλου:

ΟΜΙΛΙΑ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΠΕΜΕΝ.mp3

Αμέσως μετά οι αντιπρόσωποι των ανέργων και οι συνδικαλιστές, κατευθύνθηκαν στο κτίριο του ΥΕΝΑΝΠ και ενημέρωσαν την πολιτική ηγεσία του υπουργείου για τα προβλήματά τους και τα αιτήματα που έχουν.

Τους δέχτηκε ο κ. Ροΐδης και τα στοιχεία που του εξέθεσαν οι ναυτεργάτες για το φάσμα της ανεργίας που μαστίζει και πάλι το χώρο τους ήταν συγκλονιστικά.

235 ευρώ είναι το επίδομα ανεργίας για τους άγαμους και 294 για τους έγγαμους!!!

Αν είναι δυνατόν!!!

Κι ακόμη το λεγόμενο "Επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης" σύμφωνα με εγκύκλιο του ΓΕΝΕ το δικαιούνται μόλις 231 ναυτεργάτες, την ώρα που ο Πειραιάς έχει κατακλυστεί από ανέργους.

Αλλά και το επίδομα αυτό είναι μόλις 400 ευρώ και μάλιστα δίδεται σε δύο δόσεις!!!

Αυτό όμως που πραγματικά τσακίζει κόκαλα είναι το εξής:

Οι θέσεις εργασίας το 1981 ανέρχονταν στις 87.000 ενώ το 2009 κατέβηκαν μόλις στις 19.770 (σε πλοία άνω των 100 κόρων).

Η εξήγηση δεν υπάρχει σε αντίστοιχη μείωση των πλοίων, και που όλοι γνωρίζουμε ότι μια χαρά καταφέρνουν τα πλοία του ελληνικού στόλου να διατηρούν τη ναυτιλία μας σε αξιοζήλευτη θέση διεθνώς, αλλά στην αντιναυτεργατική πολιτική όλων των τελευταίων δεκαετιών. Συγκεκριμένα οι ναυτεργάτες καταγγείλανε για μια ακόμη φορά τον αποικιοκρατικό νόμο 2687/53 και τον όρο 8 των εγκριτικών πράξεων νηολόγησης, που οδήγησε από το 1980 έως το 2007, 11 φορές!!! σε μείωση της οργανικής σύνθεσης.

Η απάντηση των ναυτεργατών στο ζήτημα αυτό, τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών, είναι πεντακάθαρη:

"Ίση αμοιβή για ίση εργασία, πάταξη της "μαύρης" και ανασφάλιστης εργασίας."

Διότι εκεί ακριβώς κρύβεται το πρόβλημα. Και από κει ξεκινάνε και οι πιέσεις των εφοπλιστών για αφελληνισμό της ναυτιλίας. Θέλουν τα ξένα πληρώματα για να μπορούν να γλιτώνουν χρήματα από τη μισθοδοσία. Το κέρδος και πάλι βρόγχος στο λαιμό του εργάτη.

Πολλά ακόμη ζητήματα μπήκαν στο τραπέζι από τους συνδικαλιστές της ΠΕΜΕΝ και του ΣΤΕΦΕΝΣΟΝ, δέσμευση όμως ξεκάθαρη για επίλυση των προβλημάτων δεν ακούσαμε εκ μέρους του εκπροσώπου του υπουργείου. Έτσι κι αλλιώς όλοι ξέρουμε ότι τέτοιες απαντήσεις μόνο η ίδια κυβέρνηση μπορεί να δώσει αλλάζοντας ρότα στην πολιτική της.

Ως τότε εμείς κρατάμε από τη σημερινή κινητοποίηση των ναυτεργατών ετούτη τη στερνή και πικρή εικόνα:

Να μας θυμίζει πώς αντιμετωπίζεται ο ναυτεργάτης. Πώς ανταμοίβονται οι άθλιες συνθήκες εργασίες του και οι τεράστιοι κίνδυνοι που καθημερινά αντιμετωπίζει στο χώρο δουλειάς. Κίνδυνοι που η τραγωδία του Aegean Wind έφερε και πάλι στο προσκήνιο...

Σαν το σκυλί δουλεύει ο ναυτεργάτης, χωρίς να του εξασφαλίζονται ούτε τα στοιχειώδη δικαιώματα ενός εργαζόμενου.

Σαν το σκυλί πληρώνεται, με κόκαλα που του πετάν από το μεγάλο τσιμπούσι της ανθούσας ναυτιλίας μας.

Σαν το σκυλί τον πετάν στο δρόμο όποτε τους κάνει κέφι. Χωρίς στις περισσότερες φορές να του καταβάλλουν επίδομα ανεργίας και κοινωνικής αλληλεγγύης. Που ούτως ή άλλως είναι κυριολεκτικά ψίχουλα.

Και σαν τα σκυλιά έχουν πεθάνει δεκάδες ναυτεργάτες. Πήγαν για ένα κομμάτι ψωμί στα βαπόρια και γύρισαν σε φέρετρα.

Ως πότε πια θα συνεχίζεται αυτή η τεράστια αδικία;

Μιλά και συνυπογράφει ένας άνθρωπος που βίωσε στο πετσί του αυτή την πολιτική. Και αναγκάστηκε στο τέλος να αναζητήσει δεύτερο επάγγελμα στη στεριά.

Γι' αυτό και ήταν σήμερα με τους άνεργους ναυτικούς. Για να φωνάξει και τον προσωπικό του πόνο και το άδικο που ο ίδιος υπέστη.

Κι ας πέρασαν κοντά τρεις δεκαετίες που ξεμπάρκαρε οριστικά. Ή και ακριβώς γι' αυτό.

Γιατί ήμασταν νιοι και γεράσαμε και άσπρο φως ακόμη δεν είδε ο κόσμος των ναυτεργατών. Αντίθετα ισχύει το κάθε πέρυσι και καλύτερα και κάθε φέτος και χειρότερα.

Και με τεράστιο κίνδυνο να καταρρεύσουν τα ασφαλιστικά ταμεία των ναυτεργατών και να αδυνατούν να πληρώσουν συντάξεις και άλλα έξοδα κοινωνικής ασφάλισης.

Να γιατί το θέμα των ανέργων και του αφελληνισμού των πληρωμάτων αφορά όλους τους ναυτικούς, κι εκείνους που εξακολουθούν να εργάζονται στα πλοία, και τους ανέργους, και τους συνταξιούχους του ΝΑΤ, αλλά κι εκείνους που έχουν να περιμένουν έστω μια φούχτα ένσημα από τη θάλασσα.

Μπήκαμε στο νέο κτίριο του υπουργείου και ντρεπόμασταν να πατήσουμε κάτω από την πολυτέλεια του χώρου. Και βουβό ξέσπασε μέσα μας το παράπονο. Γιατί αυτή η πολυτέλεια είναι ο αντίποδας της δικής μας ρημαγμένης ζωής...

Είναι δίκαιο αυτό;

Και ειδικά σε μια χώρα που ο πανάρχαιος πολιτισμός της δίδαξε σε όλα τα μήκα και τα πλάτη της γης:

ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ!!!

Ντροπή στην ίδια χώρα σήμερα ο εργαζόμενος άνθρωπος να αντιμετωπίζεται σαν σκύλος... σαν αδέσποτος σκύλος...

Αποκλειστικό ρεπορτάζ για τις προσπάθειες επαναπατρισμού των σορών από το Aegean Wind

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΟΡΩΝ.mp3

Αποκλειστικό ρεπορτάζ πραγματοποίησε σήμερα το blog ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ για το καυτό ζήτημα του επαναπατρισμού των σορών των άτυχων ναυτεργατών του Aegean Wind.

Ακουλουθώντας τους συνδικαλιστές ναυτεργάτες που επισκέφθησαν σήμερα τους εκπροσώπους του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας, παρακολουθήσαμε με ιδιαίτερη προσοχή όλες τις σχετικές λεπτομέρειες για το ζήτημα που μας έχει συγκλονίσει.

Το συμπέρασμα που βγάλαμε είναι ότι από τη μεριά του υπουργείου καταβάλλεται κάθε δυνατή προσπάθεια για την επίλυση του ζητήματος.

Συγκεκριμένα στο ηχητικό ντοκουμέντο που κατ' αποκλειστικότητα δημοσιεύουμε μιλά ο κ. Ροΐδης, σύμβουλος της υπουργού, Οικονομίας , Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας, κ. Λούκας Κατσέλη, με τον πρόεδρο της ΠΕΜΕΝ, κ. Σάββα Τσιμπόγλου, και τον διαβεβαιώνει ότι θα γίνουν τα πάντα ώστε οι σοροί των ναυτικών μας να επιστρέψουν.

Με ιδιαίτερη ικανοποίηση ακούσαμε τον κ. Ροΐδη να επιμένει από τηλεφώνου στους συνεργάτες του να καταβληθεί αντίστοιχη προσπάθεια επαναπατρισμού και των σορών των φιλιππινέζων ναυτεργατών και όχι μόνο των ελλήνων.

Σε ερώτηση του προέδρου της ΠΕΜΕΝ για ποιο λόγο δε βγήκαν αμέσως στη στεριά οι σοροί των ναυτεργατών, ο κ. Ροΐδης απάντησε πως αφενός δεν μπορούσαν να βγουν με το ελικόπτερο που πήρε τους τραυματίες και αφετέρου δεν ήταν εφικτό να απομακρυνθούν από το χώρο του πλοίου. Τι ακριβώς εμπόδιζε όλες αυτές τις μέρες την απομάκρυνση των σορών από Aegean Wind, ο κ. Ροΐδης δεν το διευκρίνισε, όπως μπορείτε να ακούσετε και στο ηχητικό μας ντοκουμέντο.

Προς το παρόν προέχει σίγουρα το ζήτημα της επιστροφής των σορών. Αργότερα, όπως τόνισε και ο πρόεδρος της ΠΕΜΕΝ, θα ζητηθούν όλες οι λεπτομέρειες και οι απαντήσεις για το πώς συνέβη αυτή η απίστευτη τραγωδία.

Μάλιστα, καθώς μπαίναμε στο κτίριο του ΥΕΝΑΝΠ (όπως είδαμε δεν έχει αλλάξει η ταμπέλα στην είσοδο, οπότε το λέμε κι εμείς έτσι, με την ονομασία που το είχαμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια) ένας συνδικαλιστής έδειξε στην οροφή ετούτο το πραγματάκι:

Αυτό, είπε, στους δημοσιογράφους που ακολουθούσαν την αντιπροσωπεία των συνδικαλιστών, έπρεπε να έχει το καράβι. Αυτό ρουφάει τον καπνό όταν εκδηλωθεί πυρκαγιά και ενεργοποιεί τα συστήματα ασφαλείας.

Έπειτα το χέρι του έδειξε και τούτο:

Πρόκειται για το μηχανισμό που όταν αρπάξει φωτιά σε κάποιο εσωτερικό χώρο, λιώνει μια ειδική αμπούλα που διαθέτει στην άκρη του και ο χώρος καταβρέχεται με νερό ή άλλο ειδικό υγρό κατάσβεσης.

Αν τέτοιοι μηχανισμοί είχαν λειτουργήσει στο Aegean Wind, η συμφορά θα είχε αποφευχθεί.

Τι έγινε; Γιατί δε λειτούργησαν; Ή, αν λειτούργησαν, γιατί η φωτιά επεκτάθηκε και δεν πρόλαβαν να την ελέγξουν; Απορίες που εξακολουθούν να μας βασανίζουν και ζητούν επιτακτικά απάντηση. Όχι μόνο για να αποδοθούν ευθύνες αλλά κυρίως για να μην ξανασυμβεί τέτοια τραγωδία.

Εμπλοκή στον επαναπατρισμό των σορών των άτυχων ναυτεργατών του Aegean Wind

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΟ ΧΑΡΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΔΕΙΤΕ ΣΕ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΡΟΒΟΛΗ.
ΜΕ ΚΟΚΚΙΝΑ ΒΕΛΗ ΣΗΜΕΙΩΣΑΜΕ ΤΟ ΚΟΥΡΑΣΑΟ ΤΩΝ ΟΛΛΑΝΔΙΚΩΝ ΑΝΤΙΛΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΝΗΣΙ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΤΗΣ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑΣ

Φαίνεται πως η τραγωδία του Aegean Wind δεν έχει τέλος για τους άμοιρους συγγενείς των ναυτεργατών που έχασαν τη ζωή τους.

Όπως ακούσαμε στις μεσημεριανές ειδήσεις των τηλεοπτικών σταθμών, οι αρχές τους Κουρασάο (Ολλανδικές Αντίλες) αρνούνται να ταριχεύσουν τις σορούς ώστε να γίνει δυνατή η μεταφορά τους στην Ελλάδα και τις Φιλιππίνες αντίστοιχα.

Το γεγονός είναι φρικτό και ασύλληπτο για τη σημερινή εποχή. Θυμίζει τα χρόνια τα παλιά που όταν ο ναυτικός έχανε τη ζωή του εν πλω, τον έραβαν σε ένα μεγάλο καραβόπανο και τον κήδευαν στη θάλασσα. Γιατί τότε τρόπος δεν υπήρχε να ταξιδέψει πίσω η σορός, στην πατρίδα.

Σήμερα όμως; Πώς να δικαιολογήσουμε την εμπλοκή που παρουσιάστηκε;

Διαβάστε σχετικά δημοσιεύματα των εφημερίδων στο διαδίκτυο:

___________________________________

http://www.protothema.gr/content.php?id=56647&category_id=31

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ - Του Μηνά Τσαμόπουλου

Παρέμβαση έκανε η ΠΝΟ στο υπουργείο Eξωτερικών προκειμένου να λυθεί το πρόβλημα που προέκυψε με την άρνηση των αρχών του Κουρασάο για την ταρίχευση των σορών των Ελλήνων ναυτικών που έχασαν τη ζωή τους στο πρόσφατο τραγικό πολύνεκρο γεγονός που συνέβη στο φορτηγό πλοίο “Aegean Wind” και την μετακομιδή τους στην Ελλάδα.

Η ελληνική κυβέρνηση καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για την επίλυση του προβλήματος.

Η επιστολή της ΠΝΟ αναφέρει ότι ‘σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες μας οι αρχές του Κουρασάο αρνούνται την ταρίχευση των σορών των Ελλήνων ναυτικών που έχασαν τη ζωή τους στο πρόσφατο τραγικό πολύνεκρο γεγονός που συνέβη στο φορτηγό πλοίο “Aegean Wind”.

Αυτό θα αποτελέσει δεύτερο οδυνηρό πλήγμα για τις οικογένειες των αδικοχαμένων συναδέλφων μας, αφού αποστερεί τους εκλιπόντες να τύχουν των διαδικασιών ταφής σύμφωνα με την ορθόδοξη χριστιανική παράδοση της Εκκλησίας.

Παρακαλούμε, επομένως, όπως, συμμεριζόμενοι την εκφρασθείσα επιθυμία μελών των οικογενειών τους, ενεργήσετε για την ταρίχευση των σορών και μετακομιδή τους στην Ελλάδα’…

Η επιστολή υπογράφεται από τον κ. Γιάννη Χαλά, γενικό γραμματέα της ΠΝΟ

___________________________________

Σε άλλες πάλι εφημερίδες διαβάσαμε ότι οι ελληνικές αρχές πρότειναν διάφορες λύσεις στις αρχές του Κουρασάο και όλες απορρίφθηκαν:

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=306905&dt=29/12/2009

Σοβαρό πρόβλημα παρουσιάστηκε στη διαδικασία επαναπατρισμού των σορών των αδικοχαμένων ναυτικών του Aegean Wind καθώς οι δικαστικές αρχές των Ολλανδικών Αντιλλών, όπου έχει ρυμουλκηθεί το φορτηγό πλοίο, αρνούνται να παραδώσουν τις σορούς των εννέα ναυτικών- συμπεριλαμβανομένων και των τριών Ελλήνων και προτείνουν επί τόπου καύση με το πρόσχημα ότι τα πτώματα βρίσκονται ήδη σε προχωρημένη αποσύνθεση.

Οι ελληνικές Αρχές αντιπρότειναν την ναύλωση αεροσκάφους ή την τοποθέτηση των σορών σε ψυγείο – κοντέινερ προκειμένου να μεταφερθούν στην Ελλάδα, προτάσεις που και οι δύο απορρίφθηκαν.

Οι δικαστικές αρχές των Ολλανδικών Αντίλλων έδωσαν προθεσμία 48ωρών στους συγγενείς των αδικοχαμένων ναυτικών προκειμένου να παραστούν στην κηδεία.

Στο μεταξύ η άρνηση για την παράδοση των σορών πυροδότησε διπλωματικές διαβουλεύσεις στις οποίες σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες ενεπλάκη και ο ΙΜΟ με παρεμβάσεις προς τις Ολλανδικές διπλωματικές Αρχές.

Επίσης, το υπουργείο Εξωτερικών και η υπουργός Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας, κυρία Λούκα Κατσέλη, αλλά και το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, όπως αναφέρει το γραφείο τύπου του υπουργού κ. Μ. Χρυσοχοίδη, προβαίνουν σε διαδοχικά διαβήματα καθώς ο επαναπατρισμός των σορών αξιολογείται ως ζήτημα υψίστης σημασίας.

________________________

Είναι φρικτό, το ξαναλέμε. Να χάνεις τον άνθρωπό σου και να σου αρνούνται το αυτονόητο δικαίωμα να τον κηδέψεις στην πατρίδα του.

Έχουμε μάλιστα υπόψη μας πρόσφατη περίπτωση έλληνα που έχασε τη ζωή του σε κάποιο αφρικανικό κράτος και όμως έγινε η διακομιδή της σορού του και τελέστηκε κανονικά η κηδεία του στην Ελλάδα. Και μάλιστα αρκετές μέρες μετά το θάνατο.

Πώς τώρα οι αρχές του Κουρασάο ισχυρίζονται ότι τα πτώματα βρίσκονται σε προχωρημένη αποσύνθεση;

Θυμίζουμε ότι οι άτυχοι ναυτεργάτες έχασαν τη ζωή τους το πρωί των Χριστουγέννων. Δηλαδή στις 25 Δεκεμβρίου. Όπως όλοι διαβάσαμε, χρειάστηκαν αρκετές ώρες για να ανευρεθούν.

Θυμίζουμε ακόμη ότι το δυστύχημα συνέβη ενώ το πλοίο βρισκόταν 123 μίλια από τη Βενεζουέλα. Και από τη Βενεζουέλα πήγε ελικόπτερο και παρέλαβε τους τραυματίες και τους μετέφερε στο νησί Μαργαρίτα.

Αργότερα όμως αποφασίστηκε η ρυμούλκηση του πλοίου, στο οποίο παρέμειναν ο πλοίαρχος και πλήρωμα ασφαλείας, στο λιμάνι Κουρασάο, στις Ολλανδικές Αντίλες.

Πράγματι το Aegean Wind κατέπλευσε χτες, Δευτέρα, 28 Δεκεμβρίου, στο Κουρασάο.

Το εύλογο ερώτημα με το πρόβλημα που τώρα προέκυψε είναι τούτο:

Οι σοροί των ναυτεργατών που βρίσκονταν όλες αυτές τις μέρες;

Μεταφέρθηκαν στη στεριά με ελικόπτερο ή παρέμειναν στο πλοίο; Πώς είναι δυνατόν αν τηρήθηκαν τα δέοντα, να βρίσκονται σε αποσύνθεση και μάλιστα προχωρημένη;

Όπως και να 'χει το ζήτημα, το σημαντικό βέβαια είναι να βρεθεί λύση και να γυρίσουν στην πατρίδα τους οι σοροί των άτυχων ναυτεργατών, τόσο των ελλήνων όσο και των φιλιππινέζων.

Γιατί είναι απαράδεκτο μέσα στον αμέτρητο πόνο των συγγενών για το θάνατο των προσφιλών τους προσώπων να προστίθεται και νέος γολγοθάς πόνου και οδύνης.

ΝΑΥΤΙΚΟΣ ΧΑΡΤΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΠΟΥ ΣΥΝΕΒΗ

ΤΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ ΤΟΥ AEGEAN WIND

Συγκεκριμένα όπως διαβάσαμε εδώ:

http://www.google.com/hostednews/epa/article/ALeqM5hnjzI42AsW07c5gIdzsWD65mthWg

A handout picture released on 26 December 2009 by the National Organization of Rescue and Maritime Security of Venezuela (Onsa as in Spanish) shows some non identified members of the crew of the Greek bulk carrier 'Aegean Wind' in which nine of its 24 crew members died on 25 December 2009 due to a fire that broke out in the engine room, 33 miles away from the Venezuelan island of 'La Blanquilla'.

Venezuelan Navy's Comander, Carlos Aniasi, said to the state owned channel 'Venezolana de Television', that the ship is not going to the Margarita Island for reparation, but still follow the original route as shipowners said a stop was not necessary. The vessel is carrying iron from Brazil to Houston, USA.

Από την είδηση αυτή, που την υπογράφουν το ΑΘΗΝΑΪΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ - ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ, όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς επισκεπτόμενος το σύνδεσμο που δώσαμε πριν, προκύπτει ότι αξιωματούχος της Βενεζουέλας, Κάρλος Ανιάσι, δήλωσε στο κρατικό κανάλι της τηλεόρασης της πατρίδας του ότι το καράβι δε θα πάει στο νησί Μαργαρίτα για επισκευή και πως θα συνεχίσει το προγραμματισμένο ταξίδι του καθώς οι ιδιοκτήτες του σκάφους είπαν πως δεν είναι αναγκαίο να κάνει μια τέτοια στάση.

Επίσης στην ίδια είδηση αναφέρεται ότι το Aegean Wind όταν άρπαξε φωτιά, βρισκόταν 33 μίλια από το νησί της Βενεζουέλας, Μπλανκουίλα (ή Μπλανκίγια). Στο ναυτικό χάρτη που υπάρχει πιο πάνω, διακρίνεται και το νησί αυτό καθώς και το νησί Μαργαρίτα στο οποίο μεταφέρθηκαν με ελικόπτερο οι τραυματίες.

Τελικά όμως, όπως τώρα γνωρίζουμε όλοι, το Aegean Wind δεν κατευθύνθηκε στο Χιούστον όπως ήταν ο προορισμός του, αλλά ρυμουλκήθηκε στις Ολλανδικές Αντίλες, στο λιμάνι Κουρασάο, το οποίο επίσης διακρίνεται στο ναυτικό χάρτη.

Σε κάποια άλλη δημοσίευση που εντοπίσαμε εδώ:

http://www.theseanation.gr/news/genericnews/rymoulkeitai-aegean-wind.htm

με ημερομηνία χτεσινή, αναφέρονται τα εξής:

Συγκεχυμένες είναι οι πληροφορίες για το που κατευθύνεται το πλοίο το φορτηγό πλοίο Aegean Wind, ιδιοκτησίας Atlantic Bulk Carriers, του οποίου ο χώρος ενδιαίτησης κάηκε, προκαλώντας το θάνατο 9 ναυτικών, εκ των οποίων οι 3 ήταν Έλληνες.

Πριν από λίγο έγινε γνωστό πως κατευθύνεται στο Curacao προκειμένου να επιβιβαστούν οι Έλληνες αξιωματικοί του Λιμενικού που θα ερευνήσουν τα αίτια του δυστυχήματος.

Τις πληροφορίες πως το πλοίο θα ρυμουλκηθεί στο Χιούστον έδωσε η ακτοφυλακή της Βενεζουέλας επισημαίνοντας πως το πλοίο δεν μπορούσε να κατευθυνθεί προς το νησί της Αγίας Μαργαρίτας λόγω των κακών καιρικών συνθηκών.

Ενδεχομένως από τότε οι συνθήκες να βελτιώθηκαν γι’ αυτό και οι πληροφορίες λένε πως το πλοίο θα πιάσει τελικά στο Curacao, που είναι ασφαλές λιμάνι.

_________________________

Με όλα αυτά, τα ερωτηματικά όχι μόνο δεν λύνονται, αλλά μεγαλώνουν. Διότι αυτό που εμείς διαβάσαμε ότι δήλωσε ο αξιωματούχος της Βενεζουέλας στη μία ανακοίνωση, στην άλλη παρουσιάζεται τελείως διαφορετικά και η ευθύνη αποδίδεται στην κακοκαιρία...

Είχε κακοκαιρία στην περιοχή; Και αν ναι, πώς πέταξε το ελικόπτερο που μετέφερε τους τραυματίες; Κι ακόμη. Αφού πέταξε για τους τραυματίες, γιατί δεν επανήλθε να μεταφέρει και τις σορούς; Ίσως, πράγματι, να εκδηλώθηκε μετά κακοκαιρία.

Να επισημάνουμε ότι σύμφωνα με χτεσινή δημοσίευση στα Νέα:

http://www.apogevmatini.gr/?p=57836

Προς το Κουρασάο των Ολλανδικών Αντιλλών ρυμουλκείται το φορτηγό πλοίο «AEGEAN WIND», μεταφέροντας τα άψυχα σώματα των τριών Ελλήνων ναυτικών αλλά και έξι ακόμη Φιλιππινέζων συνανθρώπων μας, οι οποίοι ανήμερα τα Χριστούγεννα άφησαν την τελευταία τους πνοή από την πυρκαγιά που εκδηλώθηκε στο πλοίο, ενώ βρισκόταν 123 ναυτικά μίλια βόρεια των ακτών της Βενεζουέλας. Το πλοίο, στο οποίο επιβαίνουν επίσης ο Έλληνας πλοίαρχος καθώς και ακόμη εννέα αλλοδαποί ναυτικοί, αναμένεται να φτάσει στις Ολλανδικές Αντίλλες σήμερα το μεσημέρι.

Άρα, αν ισχύει αυτό το δημοσίευμα, τότε προκύπτει ότι τα άψυχα σώματα των 9 ναυτεργατών, παρέμειναν στο Aegean Wind έως ότου αυτό κατέπλευσε στο λιμάνι του Κουρασάο. Υποθέτουμε πως από τη στιγμή που ανερεύθησαν, τοποθετήθηκαν στο ψυγείο του πλοίου. Αν λειτουργούσε... και δεν είχε υποστεί ζημιά από τη φωτιά.

30/12 ώρα 8.30 Διαμαρτυρία Ανέργων Ναυτεργατών στον Οίκο Ναύτου (Τερψιθέα Πειραιάς)

Παράσταση διαμαρτυρίας στον Οίκο Ναύτου

Παράσταση διαμαρτυρίας διοργανώνει η Επιτροπή Ανέργων Ναυτεργατών, αύριο

Τετάρτη 30 Δεκέμβρη, στις 8.30 το πρωί στον Οίκο Ναύτου

απαιτώντας δουλειά για όλους με πλήρη δικαιώματα, επιδότηση όλων των ανέργων χωρίς προϋποθέσεις και περιορισμούς για όλη τη διάρκεια της ανεργίας, επίδομα ανεργίας και έκτακτων επιδομάτων Χριστούγεννα - Πάσχα ύψους 1.120 ευρώ, υπολογισμό του χρόνου ανεργίας σαν συντάξιμου.

Επίσης όλοι οι άνεργοι και οι οικογένειές τους να έχουν πλήρη ιατροφαρμακευτική κάλυψη για όλο το διάστημα της ανεργίας, κατάργηση όλων των διατάξεων που μειώνουν τις οργανικές συνθέσεις, οι οποίες να διαμορφώνονται με βάση τις πραγματικές αυξημένες ανάγκες της ασφαλούς λειτουργίας των πλοίων κ.ά.

Κάλεσμα στους ναυτεργάτες να συμμετέχουν στην κινητοποίηση της Τετάρτης εξέδωσαν και τα ταξικά ναυτεργατικά σωματεία ΠΕΜΕΝ και ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ, για να διεκδικήσουν δουλειά με δικαιώματα, κοινωνικοασφαλιστική προστασία, ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου.

ΠΗΓΗ ΕΙΔΗΣΗΣ: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=5429620

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:

Ο Οίκος Ναύτη που θα γίνει η παράσταση διαμαρτυρίας, βρίσκεται στην πλατεία Τερψιθέας, Κωνσταντίνου Παλαιολόγου 15 (λίγο με το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, διασταύρωση Β' Μεραρχίας και Ηρώων Πολυτεχνείου).

Τα Χριστούγεννα των ναυτικών

Το καράβι. Το AEGEAN WIND. Ετών 26. Μαύρο... Και σκουριασμένο... Φαγωμένο από την αρμύρα. Τόσα χρόνια μέσα στο νερό. Τι περιμένεις;

Δεν έφταιξε όμως αυτό. Το καράβι γλίτωσε. Ρυμουλκείται τώρα για Κουρασάο. Ολλανδικές Αντίλες.

Θα μπουν μέσα οι νηογνώμονες, οι αξιωματικοί του λιμενικού, οι αρχιμηχανικοί της εταιρείας.

Θα μπουν συνεργεία και θα αρχίσουν να το σουλουπώνουν από τη φωτιά. Θα του ξαναφτιάξουν τα μαυρισμένα σπλάχνα του ακομοδέσιου. Τους νεκρούς μόνο δε θα μπορέσει κανείς να ξαναφτιάξει.

Ο καπετάνιος και το πλήρωμα θα τρέχουν και δε θα φτάνουν με τόσους μέσα στα πόδια τους. Και να ανακρίσεις και καταθέσεις και χαρτιά και αναφορές. Άνθρωποι χάθηκαν. Εννέα άνθρωποι.

Θα ακολουθήσει δικαστήριο. Εννιά ζωές ήταν αυτές. Δεν καθαρίζεις μόνο με ανάκριση.

Θα καθίσουν στο σκαμνί. Ο καπετάνιος πρώτος. Πάντα ο καπετάνιος έχει την πρώτη ευθύνη.

Και μετά και οι υπόλοιποι. Όσους προβλέπει ο νόμος δηλαδή...

Ξεκινώντας από τον αξιωματικό φυλακής. Που συνήθως και καταλήγει στη φυλακή κάθε φορά που θα συμβεί ατύχημα... Τυχαία νομίζεις τον αποκαλούν αξιωματικό φυλακής;

Οι ασφαλιστικές και η εταιρεία στο μεταξύ θα δίνουν άλλο αγώνα. Ποιος θα πληρώσει τα καμένα. Και ποιος θα αποζημιώσει τους νεκρούς. Αποζημιώνεται ένας νεκρός;

Οι μανάδες θα φορέσουν μαύρα. Εννέα νεκροί. Εννέα μανάδες. Και δε θα τα ξαναβγάλουν. Οι μανάδες άπαξ δια παντός τα φοράνε τα μαύρα. Και μετά τα ντύνονται δεύτερο δέρμα.

Θα μαυροντυθούν και οι σύζυγοι. Λιγότερες από 9. Ήταν και παιδιά ανάμεσα στους νεκρούς. Δεν πρόλαβαν να αφήσουν πίσω τους χήρες. Ίσως κανένα κορίτσι. Κανείς δε θα μάθει για τα κορίτσια αυτά. Ποιος νοιάζεται για ένα ερωτευμένο κορίτσι τέτοιες ώρες;

Θα μείνουν πίσω και τα ορφανά. Θα κλάψουν, θα ξανακλάψουν, θα το πάρουν απόφαση. Δε θα ξαναδούν τον πατέρα. Μονάχα τη μάνα τους, μαύρη σκιά, θα βλέπουν από δω και στο εξής.

Θα έρθουν μετά τα τηλεγραφήματα. Με τη βαθιά οδύνη και άλλα δακρύβρεκτα.

Θα έρθει και το φέρετρο. Σφραγισμένο. Τόσες μέρες νεκρός... τι να ανοίξεις και τι να δεις; Σφραγισμένο θα το κατεβάσουν και στο μνήμα.

Θα έρθουν οι συγγενείς. Θα κλάψουν και θα συλλυπηθούν. Με βαθιά οδύνη.

Οι μόνοι που δε θα ξανάρθουν είναι οι εννέα που χάθηκαν. Τρεις λευκοί. Έξι της κίτρινης φυλής. Όταν ζούσαν... Τώρα είναι όλοι ίδιοι. Ντυμένοι στο χρώμα του θανάτου.

Πώς είναι ένας νεκρός από φωτιά;

Και πώς είναι να πεθαίνεις από φωτιά;

Λένε πως πέθαναν από ασφυξία. Δεν κάηκαν. Πνίγηκαν στους καπνούς. Δεν τόλμησαν να τους διαβούν... Έμειναν εκεί και πέθαναν.

Ενοχλούν οι ερωτήσεις τα ευαίσθητα μάτια μας;

Δεν ενοχλούν οι σκηνές που θα παίζουν και θα ξαναπαίζουν στα μάτια των μανάδων; των πατεράδων; των συζύγων; των παιδιών; των αδερφών; των άγνωστων ερωτευμένων κοριτσιών;

Και των φίλων. Όλοι οι άνθρωποι έχουν φίλους. Έχουν και οι ναυτικοί. Ποιος αποζημιώνει τους φίλους; Και τι θα μπορούσε να τους αποζημιώσει;

Εγώ, και ίσως κι εσύ, δε γνωρίζαμε κανέναν από τους ανθρώπους αυτούς. Τους νεκρούς. Τους συγγενείς τους. Τους φίλους τους.

Έχω όμως φίλους μου στα καράβια. Και φίλες. Έχω και είχα. Και ένα δυο συγγενείς.

Κάποτε είχα και το αγόρι μου. Ήμουν κι εγώ ένα από τα ερωτευμένα κορίτσια.

Κάποτε ήμουν και η ίδια στα καράβια. Και είχα μάνα να με περιμένει. Και πατέρα και αδερφό. Και φίλους.

Δεν ξέρω πόσο βαθιά είναι η οδύνη των άλλων. Των πιο έξω. Ξέρω μονάχα πως όταν χάνεται ένας ναυτικός, τσακίζει η καρδιά όλων των άλλων ναυτικών. Και ένα κομμάτι της πεθαίνει μαζί με εκείνον που έφυγε για πάντα. Κι ας μην τον γνώριζαν. Ας μην είχαν δει ποτέ το πρόσωπό του.

Πόσοι οι πεθαμένοι ναυτικοί; Πόσα τα πεθαμένα κομμάτια της καρδιάς μας;

Και είναι και όλα εκείνα τα πεθαμένα κομμάτια της καρδιάς των μανάδων. Κι ας μην έχασαν το δικό τους παιδί. Κάθε φορά που χάνεται ένας ναυτικός, κλαίνε όλες οι μανούλες που έχουν παιδιά στα καράβια.

Και οι πατεράδες, και οι σύζυγοι, και τα παιδιά, και τα αδέρφια. Και τα άγνωστα ερωτευμένα κορίτσια. Και οι φίλοι. Όλοι καρδιοχτυπούν. Και όλοι ακούνε να χτυπά και η δική τους πόρτα. Ποιος έχει αύριο σειρά; Να ετοιμάζεται...

Λένε για τους ναυτικούς πως δε φοβούνται το θάνατο. Πώς να τον φοβηθούν; Έχουν μάθει να ζούνε μαζί του. Ξέμαθαν να ζουν με τους δικούς τους και ζούνε αγκαλιασμένοι με το χάρο.

Σταματάει ποτέ ο άνθρωπος να φοβάται το χάρο;

Μηδένα προ του τέλους, φώναξε εκείνος ο αρχαίος βασιλιάς. Και ήταν κι αυτός μέσα στις φλόγες.

Ποιος ξέρει, ποιος μπορεί να ξέρει, την αγωνία του θανάτου μέσα στις φλόγες; Ποιος μπορεί να ξέρει την αγωνία που έζησαν αυτοί οι εννιά άνθρωποι που τώρα ταξιδεύουν στα φέρετρα;

Επαναπατρίζονται οι σοροί... Οι σκέψεις τους; Τα όνειρά τους; Η ζωή τους;

Βράδυ Χριστουγέννων ήταν. Η ώρα που σε όλη τη γη οι άνθρωποι γιορτάζουν. Που μαζεύεται η οικογένεια γύρω από το τραπέζι και τσουγκρίζουν τα ποτήρια.

Αυτοί απουσίαζαν. Δεν είδαν τα ποτήρια. Δεν άκουσαν τις ευχές. Στη βάρδια, στο καπνιστήριο, στην καμπίνα, έξω στην πρύμη, εκεί έκαναν Χριστούγεννα.

Πώς κάνουν οι ναυτικοί Χριστούγεννα; Πρόλαβα δυο φορές να τα γιορτάσω τέτοια Χριστούγεννα. Δε χρειάζεται να έρθει η φωτιά. Δε χρειάζεται να έρθει ο Χάρος. Τους κουβαλάει η καρδιά σου.

Καίγεσαι και πεθαίνεις τέτοιες μέρες. Και πιο πολύ τις νύχτες. Όταν μείνεις μόνος. Ποιος ναυτικός έπεσε χαρούμενος να κοιμηθεί τη νύχτα των Χριστουγέννων;

Και είναι ο ύπνος λήθαργος βαρύς. Δίχως όνειρα. Ποτισμένος σε δάκρυα και αλκοόλ. Ποιος ναυτικός δεν πίνει ένα ποτηράκι παραπάνω τέτοιες νύχτες;

Κάποιος ίσως να ήπιε και παραπάνω από το παραπάνω. Κι άφησε το τσιγάρο αναμμένο. Να καίει όπως έκαιγαν τα ματόκλαδα και η καρδιά του.

Κι έκαψε το τσιγάρο την κάφτρα. Έκαψε το τραπέζι. Άρχισαν οι φλόγες να χορεύουν. Και οι καπνοί άρχισαν να τρέχουν στους αλουέδες. Τρύπωσαν στις καμπίνες. Ανέβηκαν στις κουκέτες. Τύλιξαν το παλικάρι. Και το πήραν για πάντα μαζί τους...

Έμεινε πίσω η Βραζιλία. Είναι ο παράδεισος των ναυτικών η Βραζιλία. Με τις σάμπες και με τις ρούμπες και τα καυτά κορίτσια. Όλοι οι ναυτικοί ονειρεύονται να πάνε Βραζιλία. Εγώ δεν πρόλαβα. Έτσι κι αλλιώς εγώ ήμουν γυναίκα...

Την ξέρω όμως τη Βραζιλία. Των ναυτικών τη Βραζιλία. Τι νομίζεις κάναμε στις ατέλειωτες ώρες της βάρδιας; Πετάγαμε για Σάο Πάολο και Ρίο ντε Τζανέιρο. Στο Ponta Do Ubu όχι. Τώρα το άκουσα πρώτη φορά. Τώρα το αναζήτησα και στο χάρτη. Τριακόσια τόσα χιλιόμετρα βορειότερα του Ρίο.

Σαν να λέμε Αθήνα - Πάτρα και ακόμη μακρύτερα. Τι σημασία έχει; Βραζιλία είναι και το Ponta Do Ubu. Γεμάτο μουσική, χορό, ποτό και κορίτσια. Προπαντός κορίτσια.

Τα άλλα κορίτσια, στην πατρίδα, δεν τα ξεχνάει ο ναυτικός. Όσα κορίτσια και να γνωρίσει στα λιμάνια. Η σάρκα μόνο κατεβαίνει στο λιμάνι. Η καρδιά βρίσκεται μίλια μακριά. Σε μια κουκίδα του χάρτη που γράφει πατρίδα.

Έτσι μαθαίνει να ζει ο ναυτικός. Αλλού η καρδιά, αλλού η σάρκα. Τώρα θα γυρίσει πίσω η σάρκα. Η καρδιά;

Ύπουλα ανέβηκε ο καπνός στην κουκέτα. Τύλιξε την κοιμισμένη σάρκα. Τρύπωσε στα ρουθούνια. Έφτασε στα πνευμόνια. Γιατί δεν ξύπνησε; Γιατί δεν έτρεξε να σωθεί; Να βρέξει μια πετσέτα, να ορμήσει έξω. Να γλιτώσει...

Κανείς δε θα μάθει. Κι ας τρέχουν πάνω κάτω οι εμπειρογνώμονες. Κι ας παίρνουν καταθέσεις οι ειδικοί. Κανείς δεν μπορεί να μάθει τι σημαίνει η νύχτα των Χριστουγέννων στο καράβι. Μόνο όποιος το έζησε.

Και ξύπνησε την άλλη μέρα και δεν ήξερε πού ταξίδευε όλη νύχτα. Χρόνος νεκρός. Αφήνεις στην κουκέτα τη σάρκα. Αφήνεις και την καρδιά. Δεν αντέχεις μια τέτοια νύχτα να ακολουθήσεις την καρδιά σου. Και χάνεσαι. Σε άλλη διάσταση. Έξω από χώρο και έξω από χρόνο.

Μένουν μόνα τους μια τέτοια νύχτα τα κορίτσια στο λιμάνι. Απόψε ο ναυτικός δε θα θυμηθεί τις τρυφερές τους καμπύλες. Δε θα τσαλακώσει τα σεντόνια του ψάχνοντας τη μυρουδιά τους. Είναι Χριστούγεννα...

Μένουν μόνα τους και τα άλλα κορίτσια. Στην πατρίδα. Μια ζωή μόνα τους. Απόψε περισσότερο. Δεν αντέχει ο ναυτικός απόψε να θυμηθεί τη μοναξιά τους. Είναι Χριστούγεννα...

Τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή της αγάπης. Οι άνθρωποι τα γιορτάζουν αγκαλιά με τους αγαπημένους τους. Όχι οι ναυτικοί. Όχι κι εκείνοι που αγαπούν ναυτικούς.

Ένα μικρό αστέρι λάμπει στον ουρανό. Δεν έχει πια μάγους να το ακολουθήσουν. Έχει τους ναυτικούς που τρέχουν να το συναντήσουν.

Αφήνουν τη σάρκα τους στο βαθύ της λήθαργο. Αφήνουν και τη καρδιά τους. Δεν αντέχουν απόψε την καρδιά τους. Και γίνονται αστέρια.

Πόσα αστέρια έχει ο ουρανός; Πόσοι είναι οι ναυτικοί που δε γύρισαν ποτέ;

ΑΠΟΒΟΛΗ ΝΑΥΤΙΚΩΝ ΜΕ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΕΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Η τραγωδία του AEGEAN WIND

http://educandus.forumotion.com/forum-f20/topic-t1633.htm#9549

έφερε πάλι στο προσκήνιο το καυτό πρόβλημα της αποβολής ναυτικών με συγκροτημένα δικαιώματα από τα πλοία της εμπορικής μας ναυτιλίας.

Παλιό και χρονίζον το πρόβλημα. Και η ανακοίνωση της ΠΕΜΕΝ προ διετίας το αποδεικνύει:

http://www.pemen.gr/deltia/anak/anak290307.doc

Αποβολή Ναυτεργατών με συγκροτημένα δικαιώματα

Κάλεσμα στις κινητοποιήσεις 29 Μάρτη 2007

ΠΕΜΕΝ ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Συνάδελφοι,

Το καθεστώς αυθαιρεσίας, η ασύδοτη δράση του εφοπλιστικού κεφαλαίου διαρκώς διευρύνεται σε όλες τις κατηγορίες πλοίων.

Η στήριξη των εφοπλιστών από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και τα πολιτικά κόμματα του Ευρωμονόδρομου στις κατευθύνσεις που επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ένωση για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, αξιοποιείται από τους εφοπλιστές που υλοποιούν τα σχέδια τους για τον αφανισμό των ναυτεργατών με συγκροτημένα δικαιώματα.

Σε αυτή την κατεύθυνση διαμορφώνεται:


Νέα εγκριτική πράξη που μειώνει 40% τους Έλληνες ναυτεργάτες στα ποντοπόρα πλοία και τους αντικαθιστά με χαμηλόμισθους, ανασφάλιστους ναυτεργάτες χωρίς συγκροτημένα δικαιώματα.


Επέκταση της απαλλαγής των εφοπλιστών από ασφαλιστικές εισφορές όπως στην κρουαζιέρα και στα ποντοπόρα.

Αυξάνονται οι στρατιές των ανέργων, διευρύνεται το σύγχρονο δουλεμπόριο με απροκάλυπτη συμμετοχή κυβέρνησης – ΥΕΝ και κυβερνητικών – εργοδοτικών συνδικαλιστών, των κοινωνικών εταίρων.

Το δικαίωμα στη δουλειά, η κοινωνική προστασία των ανέργων ναυτεργατών πουλιέται και αγοράζεται.

Καθημερινά οι ναυτεργάτες βιώνουν στους χώρους δουλειάς την βία και την τρομοκρατία, για να δεχθούν όρους που μειώνουν τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις τους.

Καθημερινά νοιώθουν στο πετσί τους την ένταση της εκμετάλλευσης για την μείωση της τιμής της εργατικής τους δύναμης.

Σε όλα τα μεγάλα λιμάνια της χώρας οι εφοπλιστές έχουν επιβάλλει το νόμο της ζούγκλας, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά ότι είναι «κράτος εν κράτει» και το ΥΕΝ με τις υπηρεσίες του, τους «κάνουν τις πλάτες» για να επικρατεί η «μαύρη» - ανασφάλιστη εργασία, με εξευτελιστικούς μισθούς, παραβιάζοντας τους στοιχειώδεις κανόνες ασφαλείας και βάζοντας σε κίνδυνο την ζωή των εργαζομένων.

Το λιμάνι του Πειραιά έχει μετατραπεί σε επισκευαστική ζώνη όπου δεκάδες πλοία εκτελούν εκτεταμένες επισκευές χρησιμοποιώντας ανασφάλιστους ναυτεργάτες, χωρίς Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, με μεροκάματα των 45 ΕΥΡΩ, χωρίς να παρέχεται τροφοδοσία, χωρίς ζεστό νερό και θέρμανση.

Παραβιάζονται συστηματικά οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, οι οργανικές συνθέσεις σε όλες τις κατηγορίες πλοίων και καταπατείται η δεκάμηνη απασχόληση των ακτοπλοϊκών πλοίων, απολύοντας ναυτεργάτες εκβιαστικά «αμοιβαία συναινέσει» για να μην τους επαναπροσλάβουν.

Ίδια κατάσταση επικρατεί και σε δεκάδες άλλα πλοία που επισκευάζονται στο Πέραμα και τον Νέο Μώλο Δραπετσώνας.

Στην Ηγουμενίτσα στα Ε/Γ-Ο/Γ επικρατεί η ανασφάλιστη «μαύρη» εργασία και παραβιάζονται οι οργανικές συνθέσεις καθώς και η αρχή της ίσης αμοιβής για ίση εργασία που προβλέπεται από την «Πολιτική των Αθηνών» για Ο/Γ πλοία που εκτελούν πλόες μεταξύ Ευρωπαϊκών χωρών.

Χρησιμοποιούνται χαμηλόμισθοι αλλοδαποί, χωρίς Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, ανασφάλιστοι, χωρίς κοινωνική ασφάλιση και προστασία.

Στα πορθμεία όλης της χώρας έχει γίνει καθεστώς η παραβίαση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, της Διεθνούς Σύμβασης 180 περί οργάνωσης του χρόνου εργασίας και ανάπαυσης των ναυτεργατών, οι οργανικές συνθέσεις, εγκυμονώντας τεράστιους κινδύνους για την ασφάλεια των επιβαινόντων, των ναυτεργατών και των πλοίων.

Στα Ro/Ro της Κορίνθου αποβάλλουν τους ναυτεργάτες με συγκροτημένα δικαιώματα αντικαθιστώντας τους με χαμηλόμισθους αλλοδαπούς χωρίς Συλλογικές Συμβάσεις χωρίς κοινωνική ασφάλιση και συνδικαλιστική εκπροσώπηση.

Συνάδελφοι,

Για να σταματήσει η ασύδοτη δράση των εφοπλιστών, η μόνη δύναμη ελπίδας και προοπτικής για το παρόν και το μέλλον είναι η συσπείρωση και η οργάνωση των ναυτεργατών, η ανάπτυξη πολύμορφων κινητοποιήσεων και απεργιακών αγώνων για να υπερασπίσουμε και να διευρύνουμε τα δικαιώματα μας για Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας που θα ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες μας, για δουλειά με δικαιώματα για την απορρόφηση και προστασία των ανέργων, για Κοινωνική Ασφάλιση, Υγεία, Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία, ικανοποιητικές συντάξεις.

Συνάδελφοι,

Να εντείνουμε την καθημερινή μας δράση μέσα και έξω από τα καράβια, να συντονίσουμε και να ενώσουμε τα βήματά μας για την επιτυχία της πανελλαδικής απεργιακής κινητοποίησης του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου (Π.Α.ΜΕ.) στις 29 Μάρτη 2007.

ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

ΟΙ ΔΙΟΙΚΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΝΩΣΕΩΝ


ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ ΕΜΠΟΡΙΚΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΚΑΤΩΤΕΡΩΝ ΠΛΗΡΩΜΑΤΩΝ ΜΗΧΑΝΗΣ Ε.Ν. «Ο ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ»

Πειραιάς 9 Μάρτη 2007

Από το 2007 τα λένε και τα καταγγέλλουν αυτά οι συνδικαλιστικές οργανώσεις.

Και από πολύ παλιότερα...

Το πρόβλημα δεν είναι σημερινό. Μετρά δεκαετίες ήδη η προσπάθεια για αύξηση της ανταγωνιστικότητας σε βάρος της σύνθεσης των πληρωμάτων.

Μειώνεται ο αριθμός των μελών του πληρώματος και αντικαθίστανται οι ναυτεργάτες με συγκροτημένα δικαιώματα με άλλους χαμηλόμισθους και ανασφάλιστους.

Κι έπειτα, όταν γίνει το κακό, επικαλούμαστε την κακή στιγμή.

Και όμως. Δεν είναι μόνο μία η κακή στιγμή. Είναι πολυετής και συνεχής η κακή διαχείριση των θεμάτων της ναυτιλίας.

Διαχείριση που ζημιώνει και τους ναυτεργάτες αλλά και την ίδια τη ναυτιλία.

Για να γίνει ανταγωνιστική η ναυτιλία χρειάζεται και ποιοτική αναβάθμιση. Τόσο στο τεχνικό της μέρος όσο και στο ανθρώπινο δυναμικό.

Τακτικές που κατεβάζουν το δείκτη ποιότητας προκειμένου να εμφανίσουν άνοδο κερδών, είναι απατηλές και θυμίζουν την τακτική του Χότζα με το γαϊδούρι. Κι αυτός, τσιγκουνεύτηκε την τροφή του ζώου, και τι κατάφερε; Να τα τινάξει ο γάιδαρος...

Η τραγωδία του AEGEAN WIND και οι προβληματισμοί για τον αφελληνισμό των πληρωμάτων

Διαβάζοντας το σημερινό ρεπορτάζ του Έθνους και έχοντας γνώση από καράβια και θάλασσα, άρχισαν να διακρίνονται οι σκηνές που εκτυλίχτηκαν εκεί στα ανοιχτά της Βενεζουέλας.

Ξέραμε ήδη πως η φωτιά ξέσπασε στις 3.30 τοπική ώρα πλοίου. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει την ώρα που αλλάζει η βάρδια. Σκάντζα βάρδια λέγεται στη γλώσσα των καραβιών.

Και είναι νύχτα. Παραμονή Χριστουγέννων. Παίζει κι αυτό ρόλο.

Όπως σε όλο τον κόσμο έτσι και στα πλοία που ταξιδεύουν, τέτοια νύχτα ο κόσμος δεν πάει νωρίς για ύπνο. Μαζεύονται στις τραπεζαρίες και στα καπνιστήρια, τρώνε, πίνουν, καπνίζουν...

Και στις 3.30 το πρωί που η βάρδια στη γέφυρα και στη μηχανή πρέπει να αλλάξει, ο κόσμος κοιμάται βαριά. Ο ναύτης που έχει βάρδια 12 με 4 κατεβαίνει και ειδοποιεί όσους πρέπει να ξυπνήσουν. Χτυπά την πόρτα τους και φωνάζει:

Καπτά ............., σκάντζα βάρδια!

Αν δεν ακούσει απάντηση, ξαναχτυπά...

Εκείνη την ώρα λοιπόν και με την τσίμπλα στο μάτι, οι ναυτικοί κατευθύνονται στο κουζινάκι του πλοίου να πιουν έναν καφέ και να έρθουν στα ίσα τους.

Τώρα, το ρεπορτάζ του Έθνους λέει πως οι τραυματισμένοι ναυτικοί μίλησαν στους δικούς τους και έδωσαν το στίγμα που ξέσπασε η φωτιά: Στο καπνιστήριο!!! Μάλιστα.

Έφταιξε κάποιο τσιγάρο; Έφταιξε κάποιο καμινέτο όπως αναρωτιέται η εφημερίδα;

Μα δε νομίζω να υπήρχε καμινέτο. Αλίμονο αν στα καράβια υπήρχαν καμινέτα. Ένα ηλεκτρικό μάτι θυμάμαι να ανάβουμε για να φτιάξουμε τον καφέ μας. Όχι καμινέτο...

Άρα τσιγάρο;

Το πράγμα μιλάει μόνο του. Ας περιμένουμε και τα επίσημα πορίσματα, μα η δική μας διαίσθηση λέει: τσιγάρο....

Μπορεί ένα τσιγάρο να βάλει φωτιά και να σκοτώσει 9 ανθρώπους;

Μπορεί όταν αυτός που το κρατάει είναι ζώο και ανεύθυνος.

Και μπορεί όταν δεν τηρούνται οι κανονισμοί ασφαλείας. Στο Έθνος τίθενται ξεκάθαρα τα εξής κρίσιμα ερωτήματα:

Λειτουργούσε ή όχι το αυτόματο σύστημα πυρανίχνευσης - πυρόσβεσης (ανιχνευτές καπνού - σπρίνκλερ) που διέθετε το πλοίο;

Λειτούργησαν ή όχι τα αλάρμ πυρκαγιάς;

Εκλεισε αυτόματα ο κλιματισμός - εξαερισμός για να μη φθάσουν παντού οι καπνοί;

Εκλεισαν ή όχι οι ειδικές πόρτες πυρασφάλειας;

Λειτούργησαν οι ανιχνευτές καπνού;


Για το τελευταίο, τους ανιχνευτές καπνού, είχαμε ήδη προβληματιστεί κι εμείς από την πρώτη στιγμή:

http://educandus.forumotion.com/forum-f20/topic-t1633.htm#9548

Πώς φούντωσε δίχως να την προλάβουν; Υπάρχουν καπνοσυλλέκτες σήμερα. Ρουφάν τον καπνό και παίρνουν αμέσως μπροστά. Εκεί δεν υπήρχαν;

Όπως προβληματιστήκαμε και για το ποιοι ακριβώς αξιωματικοί έκαναν βάρδια όταν ξέσπασε η φωτιά. Είχαν τα νόμιμα προσόντα για τέτοια θέση και ευθύνη;

Ξέρουμε ήδη ότι στους νεκρούς έλληνες συγκαταλλέγεται ο ένας ανθυποπλοίαρχος, ο 23χρονος Γεώργιος Ξυπολιτάκος. Τώρα, από το ΕΘΝΟΣ, μάθαμε πως ήταν γιος του υποδιοικητή του ΚΕΣΕΝ, του πλωτάρχη του λιμενικού σώματος κ. Παναγιώτη Ξυπολιτάκου. Που είχε ναυτολογηθεί στο πλοίο μόλις στις 17 του Σεπτέμβρη.

Αυτή τη φορά η τραγωδία στη θάλασσα δεν άφησε αμέτοχο κανέναν από τη ναυτική οικογένεια. Χτύπησε και την πόρτα εκείνων που συνήθως από τη στεριά ασχολούνται με τα ατυχήματα των καραβιών. Δείχνοντας πως όλοι μαζί, ναυτικοί και λιμενικοί, ανήκουν στην ίδια οικογένεια. Και πως όλοι μαζί χρωστάνε να προσπαθούν για να αποφεύγονται τα ατυχήματα και οι τραγωδίες.

Η πληροφορία αυτή δείχνει και κάτι ακόμη. Πως δε γίνονται ναυτικοί μόνο τα παιδιά των φτωχών και δίχως μοίρα οικογενειών. Ο δρόμος της θάλασσας είναι αξιοζήλευτος και για παιδιά που θα μπορούσαν να σταδιοδρομήσουν στη στεριά.

Εξάλλου είναι γνωστό στους ασχολούμενους με τη ναυτιλία πως ακόμη και αν θες να σταδιοδρομήσεις σε στεριανό πόστο της ναυτιλίας, είναι καλό χαρτί η θαλάσσια υπηρεσία. Έτσι βλέπουμε στα καράβια ακόμη και παιδιά εφοπλιστών, όχι μόνο λιμενικών, και πολύ πιο συχνά παιδιά ανθρώπων που εργάζονται σε ναυτιλιακά γραφεία.

Συνέβαινε αυτό και στις δικές μου μέρες. Είχαμε στις σχολές μας συμμαθητές που ήξεραν εκ των προτέρων πως τους περιμένουν υψηλές θέσεις στη στεριά. Και ήξεραν πως για να τις κατακτήσουν επάξια, πρέπει πρώτα να μουτζουρωθούν με τα λάδια στο στόκολο ή με τα "κατράμια" της κουβέρτας.

Οι περισσότεροι από αυτούς τους συμμαθητές μας ήταν και αριστούχοι στις σχολές. Αφενός γιατί διέθεταν γνώσεις για τα καράβια και τη θάλασσα πριν ακόμη έρθουν στη σχολή και αφετέρου γιατί υπήρχε ο υψηλός στόχος που τους ανάγκαζε να παίρνουν πολύ σοβαρά τις σπουδές τους.

Χωρίς να γνωρίζω λοιπόν λεπτομέρειες άλλες για το παλικάρι που έχασε τη ζωή του στην τραγωδία του Aegean Wind, υποθέτω πως διέθετε υψηλές γνώσεις και μεράκι για τη δουλειά του.

Είναι όμως κοινή πεποίθηση των ναυτικών πως η δουλειά στο καράβι δεν είναι θεωρία και μόνο. Χρειάζεται και εμπειρία. Στα 23 του χρόνια κάποιος πόση εμπειρία μπορεί να διαθέτει;

Η διάρκεια των σπουδών στις ΑΕΝ (Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού) είναι σήμερα 4 χρόνια. Ο ένας χρόνος αντιστοιχεί σε δύο υποχρεωτικά εξάμηνα θαλάσσιας υπηρεσίας. Πριν ακόμη αποφοιτήσει ο σπουδαστής των ΑΕΝ, έχει κιόλας εργαστεί σε πλοίο. Έχει πάρει το βάπτισμα. Με την ιδιότητα του δοκίμου αξιωματικού.

Έτσι, όταν αποφοιτά, λαμβάνει κατευθείαν πτυχίο ανθυποπλοιάρχου ή γ΄ μηχανικού - ανάλογα με τον κλάδο που έχει ακολουθήσει στη σχολή.

Για να μπαρκάρει δε φτάνει μόνο το χαρτί της σχολής. Πρέπει να περάσει και από μια σειρά σεμινάρια. Πχ να φοιτήσει στα Σωστικά.

Αν είναι αγόρι θα πρέπει να τακτοποιήσει και τις στρατολογικές του υποχρεώσεις.

Πόση λοιπόν εμπειρία μπορεί να διαθέτει ένας 23χρονος νέος;

Είναι για τούτο το λόγο που σε κάποιες εταιρείες υποχρεώνουν τους νέους ανθυποπλοιάρχους να μπαρκάρουν δόκιμοι για μερικούς ακόμη μήνες. Και μόνο όταν ο πλοίαρχος δώσει το τελικό ΟΚ πως είναι πανέτοιμοι να αναλάβουν καθήκοντα αξιωματικού, τότε μόνο η εταιρεία εγκρίνει την αναβάθμισή τους.

Αντίθετα, στον καιρό τουλάχιστον το δικό μου, που οι σπουδές ήταν μόλις 2 χρόνια και το εκπαιδευτικό ταξίδι κρατούσε με το ζόρι 2 μήνες, υπήρχαν εταιρείες που προσλάμβαναν τους αποφοίτους των σχολών κατευθείαν ως ανθυποπλοιάρχους. Και σημειωτέον ότι τότε αποφοιτούσες από τη σχολή ως δόκιμος και χρειαζόταν 12μηνος θαλάσσια υπηρεσία για να αποκτήσεις το πολυπόθητο χαρτί του ανθυποπλοιάρχου.

Ας ελπίζουμε πως σήμερα δεν παρατηρούνται τέτοια φαινόμενα. Και τηρούνται τα προβλεπόμενα από τη νομοθεσία.

Αλλά και πάλι θα πρέπει να προβληματιστούμε αν η εκπαίδευση και η πρακτική εξάσκηση των παιδιών μας που στέλνουμε στα καράβια είναι επαρκής ώστε να τα προστατεύσει σε μια δύσκολη ώρα.

Η γκρίνια για το επίπεδο σπουδών στις ΑΕΝ, είναι κοινό μυστικό για όλους που ασχολούνται με τη ναυτιλία. Ακόμη και από τη μεριά της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών έχουν υποβληθεί παράπονα για το ζήτημα αυτό. Το κεφάλαιο ναυτική εκπαίδευση πρέπει τώρα να ανοίξει και πάλι και να ληφθούν υπόψη οι διαμαρτυρίες από όλους τους φορείς.

Εκτός αν θέλουμε να προσφέρουμε και άλλους νέους στο μινώταυρο της θάλασσας.

Από τη μεριά της η Ένωση Μηχανικών, η ΠΕΜΕΝ, καλά κάνει και θέτει ερωτήματα για τον εξοπλισμό του πλοίου. Και για την τήρηση των κανονισμών ασφαλείας. Είναι κι αυτή η πτυχή του θέματος ιδιαιτέρως σημαντική.

Εμείς όμως θα επιμείνουμε στον τομέα της ναυτικής εκπαίδευσης. Και κυρίως γιατί όσα παραπάνω είπαμε με αφορμή τον νεκρό ανθυποπλοίαρχο, θα πρέπει να συνδυαστούν με το γεγονός ότι βρέθηκε νεκρός στο κλιμακοστάσιο του πλοίου, όπως αναφέρεται στο ΕΘΝΟΣ. Άρα δεν είχε βάρδια εκείνη την ώρα.

Ποιος είχε βάρδια;

Από όσο γνωρίζουμε στη βάρδια 12 - 4 τοποθετείται ανθυποπλοίαρχος και συνήθως ο πιο έμπειρος από τους δύο ανθυποπλοιάρχους.

Ενώ στις 4 - 8 ανεβαίνει ο υποπλοίαρχος, ο γραμματικός του σκάφους.

Η 8 - 12 δίνεται στον πιο άπειρο αξιωματικό. Κι έχει μια λογική έστω και αν δεν προβλέπεται από τους νόμους. Την ώρα αυτή, και το πρωί και το βράδυ, ο κόσμος στο καράβι είναι ξύπνιος. Και ο καπετάνιος έχει τη δυνατότητα να επισκεφθεί τη γέφυρα και να συνδράμει το νέο αξιωματικό στην εκτέλεση των καθηκόντων του. Να τον ελέγξει αν κάνει καλά τη δουλειά του και να τον συμβουλεύσει όπου χρειάζεται.

Στις 12 - 4, τη βραδινή, ο κόσμος του πλοίου κοιμάται. Και κοιμάται συνήθως και ο πλοίαρχος. Εκτός αν συντρέχουν ιδιαίτεροι λόγοι και κίνδυνοι που τον αναγκάζουν να παρευρίσκεται στη γέφυρα.

Έντονος κυματισμός, ναυσιπλοΐα σε επικίνδυνα σημεία (κοντά σε ακτές πχ) κλπ.

Τέτοιοι λόγοι δεν έχουν αναφερθεί για την περίπτωση του Aegean Wind. Άρα υποθέτουμε πως εκείνη την ώρα στη γέφυρα βρισκόταν ο άλλος ανθυποπλοίαρχος και χωρίς την παρουσία του πλοιάρχου.

Ποιος ήταν; Δεν έχει ακόμη ανακοινωθεί.

Σίγουρα όμως ο άνθρωπος αυτός ήταν εκείνος που πρώτος χρειάστηκε να αντιδράσει στη φωτιά που ξέσπασε.

Έκανε άραγε όσα προβλέπουν οι κανονισμοί; Πήρε είδηση έγκαιρα τι συμβαίνει; Φρόντισε να ξυπνήσει πάραυτα τον καπετάνιο; Να ειδοποιήσει τη μηχανή και τον πρώτο μηχανικό; Να ενεργοποιήσει τα συστήματα ασφαλείας;

Από την άλλη μεριά μετράμε τα πρώτα δεδομένα που μας δόθηκαν για τη σύνθεση του πληρώματος. 9 έλληνες και 15 φιλιππινέζοι.

Και αρχίζουμε την αφαίρεση.

1. Καπετάνιος έλληνας. Ιωάννης Νοταράκης, αναφέρει το ΕΘΝΟΣ και σημειώνει επίσης ότι έκλαιγε με αναφιλητά στο τηλέφωνο...

2. Ανθυποπλοίαρχος Γεώργιος Ξυπολιτάκος. Νεκρός...

3. Δόκιμος Καταστρώματος Λυμπέρης Κρανίτης, ετών 22. Τραυματίστηκε κατά τη διάρκεια της κατάσβεσης.

4. Δόκιμος καταστρώματος. Ετών 20. Η Αντωνία Χασαποπούλου, όπως διαβάσαμε στο ΕΘΝΟΣ.

5. Β΄ μηχανικός. Περικλής Κανέτης. Τραυματίας. Με εγκαύματα στις παλάμες.

6. Γ΄ μηχανικός. Γεώργιος Καλφαγιάννης. Ετών 52. Βρέθηκε νεκρός στην καμπίνα του.

7. Ηλεκτρολόγος. Κωνσταντίνος Μουτσινάς. Ετών 55. Βρέθηκε νεκρός στην τραπεζαρία.

Μένουν δύο θέσεις κενές. Δυο ακόμη έλληνες στο πλήρωμα. Να είναι άραγε ο υποπλοίαρχος και ο πρώτος μηχανικός;

Αν ναι, τότε ποιοι ήταν οι άλλοι δύο αξιωματικοί; Ο ανθυποπλοίαρχος της βάρδιας και ο Γ΄μηχανικός της βάρδιας επίσης...

Γιατί και στο θέμα του μηχανικού ισχύουν όσα εκτενώς είπαμε παραπάνω για τον ανθυποπλοίαρχο. Και στη μηχανή με τον ίδιο τρόπο τακτοποιούνται οι βάρδιες. Ο Β΄μηχανικός αναλαμβάνει την 4 - 8. Και οι δύο τρίτοι τις βάρδιες 8 - 12 και 12 - 4.

Ο ένας τρίτος μηχανικός βρέθηκε νεκρός στην καμπίνα του. Άρα δεν είχε βάρδια. Ποιος είχε βάρδια λοιπόν στο μηχανοστάσιο την κρίσιμη ώρα που ξέσπασε η φωτιά;

Θα έρθουν τις επόμενες μέρες τα στοιχεία και θα απαντήσουν στα ερωτήματα που θέσαμε. Και στις υποψίες μας που με όσα γνωρίζουμε ως τώρα, εκφράσαμε. Αν δηλαδή εκείνη τη στιγμή στις θέσεις βασικής ευθύνης βρίσκονταν έλληνες αξιωματικοί ή φιλιππινέζοι.

Και προσοχή. Δεν υποτιμούμε τους φιλιππινέζους ναυτικούς. Αν όμως στη δική μας πατρίδα, με τις χιλιάδες χρόνια ναυτική ιστορία διαμαρτυρόμαστε για το επίπεδο της ναυτικής εκπαίδευσης, τι είδους ναυτική εκπαίδευση μπορεί να διαθέτουν οι Φιλιππίνες;

Η Ελλάδα είναι μια χώρα ευρωπαϊκή. Οι Φιλιππίνες μια χώρα του τρίτου κόσμου. Μια χώρα που εδώ και δεκαετίες τροφοδοτεί την ελληνική ναυτιλία με ναυτικούς.

Και έχουμε φτάσει στο σημείο να υπερτερούν οι φιλιππινέζοι στα καράβια από τους έλληνες.

Δεν είναι ρατσιστικό το ζήτημα. Αλλά μόλις προχτές άκουγα τα στοιχεία για τη ναυτιλία μας και πόνεσε η ψυχή μου. Αρχές της δεκαετίας του 80 υπήρχαν πάνω από 80.000 θέσεις εργασίας στη ναυτιλία μας για έλληνες. Τώρα έχουν μείνει μόλις 20.000 περίπου. Το ένα τέταρτο...

Κάποιοι φροντίσαν να πετάξουν στο δρόμο της ανεργίας εμάς τους έλληνες, και στη θέση τους να προσλάβουν ξένους.

Δε λογάριασαν ούτε εμάς, ως πρόσωπα, ούτε τα έξοδα που έκανε η πατρίδα για να μας σπουδάσει και να μας προετοιμάσει για αξιωματικούς του εμπορικού ναυτικού.

29 γυναίκες δόκιμοι αξιωματικοί καταστρώματος αποφοιτήσαμε το 1980 από την ΑΔΣΕΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ ΠΕΙΡΑΙΑ. Πού βρίσκονται όλες αυτές οι γυναίκες;

Οι περισσότερες εγκατέλειψαν τη θάλασσα όχι για προσωπικούς λόγους μα γιατί βρήκαν κλειστές τις πόρτες. Και όχι γιατί ήταν γυναίκες...

Αποδεικνύεται από τα δεδομένα του σήμερα και από την παρουσία γυναίκας δοκίμου στο AEGEAN WIND ότι οι γυναίκες εξακολουθούν να είναι ευπρόσδεκτες στα πλοία. Δεκάδες κορίτσια σήμερα υπηρετούν σε καράβια. Άρα δεν ήταν θέμα φύλου η τακτική της κλειστής πόρτας που συναντήσαμε στις αρχές της δεκαετίας του 80...

Ο στόχος ήταν να απομακρυνθούν οι έλληνες. Και να αντικατασταθούν με ξένα πληρώματα.

Στην αρχή η αντικατάσταση έγινε από κάτω. Ναύτες, κατώτερο πλήρωμα μηχανής, καμαρωτάκια. Έπειτα οι ξένοι έφτασαν στη θέση των υπαξιωματικών. Λοστρόμοι, μάγειροι, καμαρώτοι... Μετά ανέβηκαν στους αξιωματικούς. Ανθυποπλοίαρχοι, Τρίτοι Μηχανικοί... ώσπου στις μέρες μας φτάσαμε να έχουμε και καπεταναίους και πρώτους μηχανικούς ξένους.

Και όχι μόνο φιλιππινέζους. Όλες τις φυλές συναντάς σήμερα στην ελληνική ναυτιλία. Κυρίως όμως τις φτωχές φυλές. Από κράτη που πάσχουν οικονομικά. Από κράτη που το μεροκάματο είναι πολύ χαμηλό σε σχέση με τα ευρωπαϊκά δεδομένα.

Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος της αντικατάστασης των ελλήνων με ξένους. Ο οικονομικός παράγοντας. Και το περιλάλητο επιχείρημα της διατήρησης της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής ναυτιλίας.

Είναι το επιχείρημα που πρόσφατα διαμόρφωσε ακόμη και τον τίτλο του υπουργείου που ασχολείται με τη ναυτιλία. Από υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας, Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής, μετά τις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές μετατράπηκε σε υπουργείο Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας.

Δεν είμαστε οικονομολόγοι για να κρίνουμε από την πλευρά της οικονομίας αυτή την αλλαγή. Μόνο από τη μεριά την ανθρώπινη μιλάμε, τη πλευρά συγκεκριμένα των ανθρώπων που δούλεψαν έστω και λίγο στην εμπορική μας ναυτιλία.

Που έζησαν στο πετσί τους τις αλλαγές των τελευταίων δεκαετιών. Και βρέθηκαν άνεργοι στη στεριά. Με γκρεμισμένα τα όνειρά τους. Αναγκασμένοι να αρχίσουν από την αρχή την επαγγελματική τους σταδιοδρομία. Και κουβαλώντας για πάντα τα χαμένα χρόνια στη σχολή και στα καράβια.

Από αυτή ακριβώς τη θέση αναρωτιόμαστε αν ήταν σωστή η απόφαση να διωχθούν οι έλληνες από τα καράβια και να αντικασταθούν με ξένα πληρώματα.

Δεν το ρωτάμε με προσωπικό κίνητρο. Εμείς, ως πρόσωπα, έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται πια να γυρίσουμε στη θάλασσα. Έχουμε αρκετές δεκαετίες στη στεριά.

Ρωτάμε ως πολίτες της χώρας. Αυτής της χώρας που αιμορραγεί οικονομικά και προσπαθεί να βρει δρόμο να βελτιώσει την οικονομία της. Ως φορολογούμενοι που καλούμαστε να υποστούμε τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης.

Ήταν σωστή εκείνη η απόφαση του αφελληνισμού των πληρωμάτων της εμπορικής μας ναυτιλίας; Και σε ποιο βαθμό υπέσκαψε τα οικονομικά της χώρας;

Κυρίως όμως ρωτάμε ως άνθρωποι. Μετέχοντας στον πόνο των συνανθρώπων μας που έχασαν παιδιά, συζύγους, πατεράδες, στην τραγωδία του Aegean Wind.

Ελληνικό το όνομά του. Ο άνεμος του Αιγαίου. Του Αιγαίου που αφαιρέσαμε από το υπουργείο Ναυτιλίας...

Ελληνική και η σημαία του σκάφους.

Ελληνικών συμφερόντων και η εταιρεία. Atlantic Bulk Carriers» (Γ. και Ιω. Κουμάνταρος), αναφέρει το ΕΘΝΟΣ.

Το πλήρωμα; 9 έλληνες και 15 φιλιππινέζοι. 3 προς 5 η αναλογία.

Και την ώρα της κρίσης; Στις 3.30 τα ξημερώματα;

Πόσοι έλληνες ήταν βάρδια; Και πόσοι φιλιππινέζοι;

Δεν είναι ρατσιστικό το ζήτημα. Το επαναλαμβάνω.

Είναι όμως ζητούμενο το πόσο ικανά είναι αυτά τα ξένα πληρώματα όταν αναγκαζόμαστε να θάβουμε δικούς μας ανθρώπους.

Και είναι ζητούμενο και σε οικονομικό επίπεδο. Για ποιο ανταγωνισμό μιλάμε; Για ποια ανάπτυξη; Πόσο μετράει ο άνθρωπος, ο πολίτης και εργαζόμενος αυτής της χώρας στην κατεύθυνση του οικονομικού θαύματος που επιδιώκεται;

Βαρύ πένθος για τη ναυτική οικογένεια

Μαύρα τα φετινά Χριστούγεννα για τη ναυτική οικογένεια. Σαν τα μαύρα που φόρεσαν τα σπίτια των ναυτικών που χάθηκαν στην τραγωδία που έπληξε ανήμερα τα Χριστούγεννα την ελληνική ναυτιλία.

Στο εικονιζόμενο πλοίο, το Aegean Wind ξέσπασε πυρκαγιά ενώ έπλεε 90 μίλια βόρεια της Βενεζουέλας.

Το «Aegean Wind», που είχε ναυπηγηθεί το 1983 και φέρει την ελληνική σημαία, εκτελούσε ταξίδι από λιμάνι της Βραζιλίας προς το Χιούστον των ΗΠΑ, έμφορτο με 37,733 τόνους σιδηρομετάλλευμα.

Το πλήρωμά του, 9 έλληνες και 15 φιλιππινέζοι, δεν κατάφερε να αντιδράσει επιτυχώς στις φλόγες που τύλιξαν τις καμπίνες του πληρώματος και που δεν έχει εντοπιστεί η αιτία τους.

Στις πρώτες ανακοινώσεις των αρχών αναφέρονταν ως αγνοούμενοι συνολικά 9 άτομα και 5 ελαφρά τραυματίες ανάμεσα στους οποίους και μια ελληνίδα δόκιμος αξιωματικός:

Δυστυχώς αργότερα ανασύρθηκαν νεκροί 6 από τους 9 αγνοούμενους ενώ συνεχίζονται οι έρευνες για τους άλλους τρεις. Νεκροί είναι 3 έλληνες ναυτικοί και 3 φιλιππινέζοι. Φιλιππινέζοι είναι και οι τρεις που αγνοούνται ακόμη.

Σύμφωνα με ανακοίνωση που διαβάσαμε στο

http://www.skai.gr/articles/news/greece/Νεκροίοιέλληνεςναυτικοί/

νεκροί είναι ο ανθυποπλοίαρχος, Γιώργο Ξυπολιτάκος, 23 ετών, ο τρίτος μηχανικός, Γιώργος Καλφαγιάννης, 52 ετών, και ο ηλεκτρολόγος, Κωνσταντίνος Μουτσινάς, 55 ετών.

Οι τραυματίες μεταφέρθηκαν με ελικόπτερο στο νησί Μαργαρίτα και σύμφωνα με τις διαθέσιμες πληροφορίες είναι καλά στην υγεία τους.

Από την πρώτη ώρα που έγινε γνωστό το συμβάν, ενεργοποιήθηκε ο θάλαμος Έρευνας και Διάσωσης του Λιμενικού Σώματος και η άψογη αντίδρασή του ώθησε τον υπουργό κ. Χρυσοχοΐδη να επιδώσει εύσημα στο προσωπικό που στελεχώνει την υπηρεσία αυτή.

Δηλώσεις για το θέμα έκανε και η υπουργός που όμως δημιούργησαν οργισμένη αντίδραση εκ μέρους του ΚΚΕ.

Σε ανακοίνωσή του το ΚΚΕ αναφέρει: «Δυστυχώς μεγαλώνει ο κατάλογος των εργαζομένων που άδικα έχασαν της ζωή τους θυσία στο βωμό της αύξησης των κερδών εφοπλιστών και βιομηχάνων.

» Είναι απαράδεκτο πριν διενεργηθεί οποιαδήποτε έρευνα η κυβέρνηση, με τις δηλώσεις της αρμόδιας υπουργού, ουσιαστικά να αθωώνει την εταιρία, χρεώνοντας τον θάνατο τόσων εργαζομένων στην κακιά ώρα, τη στιγμή που αυξάνεται ραγδαία ο αριθμός των εργοδοτικών εγκλημάτων σε στεριά και θάλασσα».

Εμείς, πέρα από όλα τα άλλα που διαβάσαμε σε ΜΜΕ, στεκόμαστε ιδιαίτερα στο θέμα της νεαρής ναυτικού που ευτυχώς μεν γλίτωσε αλλά που σίγουρα θα θυμάται για όλη της τη ζωή τις τραγικές στιγμές που έζησε. Είναι η δεύτερη φορά το τελευταίο διάστημα που ελληνίδα δόκιμος αξιωματικός κινδυνεύει. Δυστυχώς ο δρόμος για την κατάκτηση της γέφυρας από τις γυναίκες δεν είναι στρωμένος μόνο με ροδοπέταλα. Και μαζί με την ισότητα που διεκδικούν, οι γυναίκες ναυτικοί αναγκαστικά εισπράττουν και τα δεινά του επαγγέλματος.

Αυτό ας το λάβουν υπόψη όλα τα κορίτσια που προσανατολίζονται προς τη θάλασσα. Να μη βλέπουν μόνο τις υψηλές απολαβές. Η εργασία στο καράβι είναι εργασία από τις πιο επικίνδυνες. Ο τραγικός απολογισμός από τη φωτιά στο Aegean Wind το επιβεβαιώνει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο.

Εκφράζουμε τα βαθιά μας συλλυπητήρια στις οικογένειες εκείνων που χάθηκαν. Αν και όσα συλλυπητήρια και να τους εκφράσει κανείς, είναι ανίκανα να ελαφρύνουν τον πόνο τους.

Μόλις 23 χρονών ήταν ο ανθυποπλοίαρχος... Παιδί ακόμα. Ποιος ξέρει με πόσα όνειρα θα είχε μπαρκάρει στο καράβι αυτό που τελικά έγινε ο τάφος του.

Δεν ξέρω αν τα κοινά βιώματα με κάνουν να βλέπω με περισσότερη ευαισθησία το θέμα, αλλά σε ποιο άλλο επάγγελμα καραδοκεί ανά πάσα στιγμή ο θάνατος;

Αλλά και οι άλλοι δύο έλληνες ναυτικοί, άνθρωποι της ηλικίας μου σχεδόν, με χρόνια σίγουρα αρκετά μέσα στην αρμύρα, που καρτερούσαν να βγουν επιτέλους έξω και να χαρούν τα σπίτια τους και τις οικογένειές τους... Και τώρα; Τώρα οι οικογένειές τους θα παραλάβουν τα πτώματά τους. Θα προστεθούν κι αυτοί στο μακρύ και ατέλειωτο καραβάνι των οικογενειών των ναυτικών που μαυροφορέθηκαν.

Και την ίδια ώρα, το ξέρω από πρώτο χέρι, όλες οι άλλες οικογένειες που έχουν ανθρώπους στη θάλασσα, θα τρέμει και πάλι το φυλλοκάρδι τους. Ποιος μισθός μπορεί αυτές τις αγωνίες να εξισορροπήσει; Πικρό το ψωμί του ναυτικού. Σαν δηλητήριο.

Να ευχηθούμε το ποτέ ξανά τέτοια τραγικά συμβάντα αλλά κυρίως να ληφθούν τα μέτρα που έταξε η κ. Κατσέλη. Γιατί μόνο με ευχές δεν ξορκίζεται το κακό...

Οι ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ στο FACE BOOK

Εδώ και καιρό οι ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ έχουν αποκτήσει το δικό τους χώρο και στο FACE BOOK.


http://www.facebook.com/#/group.php?gid=42398879619

Με λίγα μέλη και καλά.

Δεκτές γίνονται μόνο οι καπετάνισσες και κατ' εξαίρεση τα στενά συγγενικά τους πρόσωπα.

Η ομάδα έχει επιλέξει να είναι κρυφή στους περαστικούς και ορατή μόνο στα μέλη της. Αναγκαία επιλογή για πολλούς και ποικίλους λόγους.

Όσες θέλετε να εγγραφείτε στα μέλη, επικοινωνήστε μαζί μας και αφού βεβαιωθούμε ότι είστε καπετάνισσα, θα κάνουμε αποδεκτή την αίτησή σας.

Το όνομα της ομάδας είναι ELLINIDES KAPETANISSES

Έφυγες και πήγες μακριά

Θυμάμαι κάποτε που χώρισα με έναν άνθρωπο. Ήταν η πρώτη φορά που σκάρωσα διήγημα. Για κάποια τρένα μιλούσε που για λίγο βρεθήκαν δίπλα δίπλα στο σταθμό. Όσο λίγο κρατούν και οι σχέσεις των ανθρώπων. Κι έπειτα ο μεγάλος σταθμάρχης σφύριξε. Και τα τρένα αναχώρησαν.

Βαπορίσια εγώ και βρήκα με τρένα να εκφραστώ. Ίσως γιατί ποτέ μου δε συμπάθησα τα τρένα. Πάντα τα ένιωθα να με πιέζουν, ακόμη και να με φοβίζουν. Ποιος ξέρει, ίσως και τα βιώματα που κουβαλούσα από παιδί. Τότε που χωνόμασταν με τη μάνα μου στα έγκατα της Ομόνοιας για να πάρουμε τον ηλεκτρικό. Εκείνο το υπόκουφο βουητό από το βάθος της στοάς με ανατρίχιαζε. Κι έπειτα, σαν έφτανε ο συρμός και μπαίναμε, και μας ρουφούσε το τούνελ, σπαρταρούσα ολόκληρη από τρόμο. Νομίζω πως από τότε ξεκίνησε και η κλειστοφοβία μου. Και η ακατανίκητη επιθυμία μου για ανοικτούς ορίζοντες.

Είναι πολλές φορές που αυτή μου η ανάγκη αγανακτεί τους άλλους. Και διαμαρτύρονται. Δικαίως. Κι εγώ ακόμη θυμώνω που έτσι ρευστή είμαι. Έστω και αν τα ζώδια και οι ωροσκόποι με δικαιολογούν. Φωτιά και αέρας σου λέει. Τοξότης με ωροσκόπο Δίδυμο. Έτσι κι αλλιώς δεν τις πιστεύω τις αστρολογίες. Και μόνο για πλάκα τις επικαλούμαι.

Είναι όμως και το άλλο. Ακόμη πιο παλιό, τόσο που μόνο οι άλλοι να το θυμούνται. Ήμουνα λέει μωρό ακόμη. Και όλοι καρτερούσαν να μιλήσω. Πουθενά εγώ. Άρχισαν να ανησυχούν. Και ξαφνικά, μια μέρα που ο πατέρας μου χρειάστηκε να φύγει για ταξίδι, τους αιφνιδίασα όλους. "Πάει"! ψιθύρισα. Αυτή ήταν η πρώτη μου λέξη. Λέξη του φευγιού και του αποχωρισμού.

Ποτέ δεν τα πήγα καλά με τους αποχωρισμούς. Ακόμη και όταν έφευγα εγώ. Παράξενο μίγμα ανθρώπου. Από τη μια να λυσσάω να φύγω και από την άλλη να ψήνομαι και να βασανίζομαι κάθε παραμονή αναχώρησης. Και να τα καψουροτράγουδα στη διαπασών. Εκεί που δεν τα αντέχω να τα ακούω καθόλου στην υπόλοιπη ζωή μου. Από "το πλοίο θα σαλπάρει για λιμάνια ξένα" μέχρι το "αυτή η νύχτα μένει". Και κλάμα λέμε η κυρία.

Βρε μπας και έχουν δίκιο οι αστρολόγοι; Με τους αέρηδες και τις φωτιές; Ε, γι' αυτό κι εγώ διάλεξα το νερό. Να σβήνω τις πυρκαγιές πριν με λαμπαδιάσουν ολάκερη. Κι έχασα τελείως τις στεριές και τη σιγουριά της γης...

Μη με παρεξηγείτε λοιπόν. Που εκεί που με βλέπετε γερά πρυματσωμένη στο λιμάνι, χραπ δίνω μια και κόβω τις πρυμάτσες. Μόνο να ξέρετε πως η μαχαιριά περνάει πρώτα από την καρδιά μου. Πρώτα αυτήν κομματιάζω και μετά τα σκοινιά και τους κάβους.

Τώρα που λες, από χτες, μου κόλλησε άλλο τραγούδι. Έφυγες και πήγες μακριά. Μην το ψάχνετε λέξη τη λέξη. Δεν είναι εκεί το νόημα. Και δεν είναι ένας άντρας που έφυγε και κλαίω ερωτικό αποχωρισμό. Άλλα βαθύτερα ντέρτια ζητάνε να ξεσπάσουν. Από αυτά που όσο και να θες να πνίξεις, ξεσπάνε τρικυμία και σε καταπίνουν. Εκτός και τολμήσεις να τα ταξιδέψεις.

Στον άγριο καιρό, βάρδα από λιμάνι. Θα σε λιανίσει πάνω στα ντόκια. Και δε πα να δένεις εσείς παλαμάρια στις μπίντες. Ούτε άγκυρες σε κρατάνε εκεί ούτε τίποτα. Εκεί η μαγκιά είναι να βιράρεις και να ορμήξεις καταπάνω στο θεριό. Κι όπου σε βγάλει.

Κάποτε συνάντησα ένα κορίτσι. Τα μισά μου χρόνια. Την άκουγα να μιλάει και νόμιζα ακούω εμένα. Λίγο μετά άρχισε να με φωνάζει μάνα, κι εγώ να τη λέω κόρη μου. Βαριά κουβέντα, ύβρις στην αρχαία διάλεκτο. Γιατί η μάνα του καθενός είναι μία και μοναδική.

Και όπως κάθε ύβρις έτσι κι αυτή. Οδήγησε στην τιμωρία, δια την αρμονία του κόσμου. Τίσις και αδικία. Δίκαιη πληρωμή.

Τώρα αρμενίζω και πάλι στο πέλαγος. Και μπουνάτσα δεν είναι. Όχι ακόμη.

Ξέρω πως εκείνο το κορίτσι, κι ας μην είναι κόρη μου, μου μοιάζει πολύ.

Έτσι λοιπόν έπρεπε να γίνει. Να φύγει δίχως ένα γεια. Να κόψει κι αυτή τις πρυμάτσες της. Χραπ και τέλος.

Και ξέρω πως τέτοιες μαχαιριές, το είπα κιόλας, πρώτα σουβλίζουν την καρδιά μας.

Καλά της ταξίδια λοιπόν. Εκεί στις μεγάλες θάλασσες και στα μακρινά λιμάνια.

Ούριοι άνεμοι στα πανιά της και στα όνειρά της.

Και η ονειροπαγίδα της καλά να κρατεί έξω από το φινιστρίνι της κάθε κακό.

Οι ευχές όλων μας μαζί της. Φυλαχτό.

Και η δική μου. Αυτή που δεν πρόλαβα να της πω ή που δεν θέλησε να ακούσει...

Διεθνείς προβληματισμοί για την κατάτμηση του Υπουργείου Ναυτιλίας

Αναδημοσιεύουμε το ακόλουθο άρθρο:

Louka Katseli, a professor of economics, has been sworn in as Minister of Economics , Competitiveness and Shipping in the newly-formed Greek centre-left government of Prime Minister George Papandreou, local media reports.

Shipping circles have voiced uncertainty about the radical transfer of the shipping portfolio to one of the most powerful ministries in the government.

In taking the reins of the superministry, forged by presidential decree on the Papandreou's administration's first day in power, Ms Katseli is believed to have become the first woman to be Greece's minister for shipping.

In a brief speech on the handover of the merchant marine portfolio, the new minister promised continual consultation and dialogue with the industry, but also speedy decision making.

The country's economy, competitiveness and shipping made a good fit, she argued, anticipating industry grumbles about the abolition of a stand-along shipping ministry, a feature of the Piraeus waterfront since 1945.

One note of complaint was struck by outgoing Deputy Minister of Merchant Marine Panos Kammenos who said it was "sad" to deliver a ministry that was no longer independent.He said that in the history of the Hellenic Coast Guard since 1919 it was the first time the body's duties would be split between three different ministries, with one other exception several decades ago.

Source: Asiasis

http://www.vinamaso.net/news-events/shipping-logistics/louka-katseli-heads-greek-shipping.html
_________________

Προτιμήσαμε ένα ξένο άρθρο για να δείξουμε πως η διάσπαση του υπουργείου Ναυτιλίας και η κατάτμησή του Κύριος οίδε σε πόσα άλλα υπουργεία:

"Είναι χαρακτηριστικό ότι, η ίδια η υπουργός Οικονομίας Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας, Λούκα Κατσέλη, κατά την ομιλία της στην τελετή παράδοσης – παραλαβής του υπουργείου, σημείωσε ότι υπάρχουν ερωτηματικά, ακριβώς λόγω της απορρόφησης αρμοδιοτήτων του σε τρία νέα υπουργεία, προσθέτοντας όμως ότι όλα αυτά, θα αντιμετωπιστούν τις επόμενες μέρες, με την κατανομή των αρμοδιοτήτων μεταξύ των υπουργείων στο νέο κυβερνητικό σχήμα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι εκτός απ’ τον Μιχάλη Χρυσοχοϊδη, υπουργό Προστασίας του Πολίτη, που κατέβηκε συνοδευόμενος απ’ τον αρχηγό της ΕΛΑΣ Κ. Τασιούλα, για να αναλάβει την διοίκηση του λιμενικού σώματος, κατά το «αστυνομικό» του μέρος, εμφανίστηκε και ουσιαστικά ανέλαβε το τμήμα του υπουργείου Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής, ο υφυπουργός Εσωτερικών, Ντίνος Ρόβλιας – πληροφόρηση που δεν είχε κανένα ΜΜΕ μέχρι εκείνη την στιγμή. Φαίνεται άλλωστε ότι τα σχετικά προεδρικά Διατάγματα, γράφονται και ξαναγράφονται (και ίσως χρειαστεί να ξαναγραφτούν)."

http://www.portnet.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=4456&Itemid=1

έχει προκαλέσει σε διεθνές επίπεδο αρκετά ερωτηματικά. Ερωτηματικά που γίνονται μεγαλύτερα ενός συνόρων για όσους έχουν ιδιαίτερη σχέση με το πρώην πλέον ΥΕΝΑΝΠ. Διότι πέρα από τα τρία υπουργεία που σε πρώτη φάση εμφανίστηκαν ως διάδοχοι, εύλογος είναι ο προβληματισμός και για άλλες υπηρεσίες που μένουν ακάλυπτες. Πχ τομέας ναυτικής εκπαίδευσης, εργασιακά θέματα των ναυτικών κλπ.

Χαρακτηριστική είναι και η αντίδραση της Ένωσής μας πριν καν ορκιστεί η νέα κυβέρνηση:

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΠΕΠΕΝ

http://www.pepen.gr/

Με αφορμή φήμες που ήδη κυκλοφορούν περί συστάσεως της νέας κυβέρνησης και των υπουργείων της, με ταυτόχρονη διάλυση του ιστορικού Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας, θέλουμε να κάνουμε το ακόλουθο σχόλιο:

Θεωρούμε την οποιαδήποτε κίνηση για μείωση και διαμελισμό του συγκεκριμένου Υπουργείου ταπεινωτική για την μεγάλη Ναυτιλία μας, την μοναδική σημαντική βιομηχανία της χώρας και το ένδοξο παρελθόν μας σαν ναυτικός λαός.

Το ΥΕΝΑΝΠ ώς τώρα, με Υπουργό, Υφυπουργό, τρείς Γενικούς Γραμματείς, με μεγάλη δυσκολία ανταποκρινόταν στο έργο του με αποτέλεσμα η προσφορά του να μην είναι επαρκής…

Αν κάποιοι πιστεύουν οτι η Ναυτιλία και το μέλλον της είναι στην τελευταία σελίδα των προτεραιοτήτων τους, είναι γελασμένοι. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μειώσει τη Ναυτιλία και τους ανθρώπους της.

Έχουμε βαρεθεί να ακούμε ωραία και μεγάλα «ΘΑ» πρίν απο κάθε εκλογή. Ας δείξουν οι αρμόδιοι τον ανάλογο σεβασμό που πρέπει στη ναυτιλία και να τη βοηθήσουν να στέκεται ψηλά όπως της πρέπει.

Θέση μας ήταν, είναι και θα είναι η διατήρηση του ΥΕΝΑΝΠ για το καλό και την προστασία των Ελλήνων ναυτικών αλλά και της Ελληνικής ναυτιλίας γενικότερα.

Μέχρι αυτή την ώρα δε γνωρίζουμε τις ακριβείς αντιδράσεις όλων όσων σχετίζονται με το χώρο της ναυτιλίας. Ενδεικτικά παραπέμπουμε και σε σχετικό άρθρο της εφημερίδας Ναυτεμπορική:

http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=1724730

όπου και σημειώνονται τα ακόλουθα:

Η εφοπλιστική κοινότητα εκτιμά ότι η νέα δομή ενέχει κινδύνους υποβάθμισης, παρά την «αναβάθμιση» στο τίτλο, της εκπροσώπησης, κυρίως στο εξωτερικό, της μεγαλύτερης βιομηχανίας της χώρας, της ελληνικής ποντοπόρου ναυτιλίας.

Παράλληλα θεωρεί ότι υπάρχει κίνδυνος να χαθεί λόγω της μεταφοράς του Λιμενικού Σώματος στο νέο υπουργείο, μία τεράστια τεχνογνωσία σε ό,τι αφορά την επεξεργασία της ναυτιλιακής πολιτικής και της υποστήριξής της στους διεθνείς οργανισμούς.

Να σημειωθεί ότι τόσο η ΠΝΟ όσο και η Ένωση Πλοιάρχων Εμπορικού Ναυτικού (ΠΕΠΕΝ) εκφράζουν με ανακοινώσεις τους, την έντονη αντίθεσή τους με τη διχοτόμηση του ΥΕΝANΠ κάνοντας λόγο για υποβάθμιση της ελληνικής ναυτιλίας.

Η ίδια όμως εφημερίδα σημειώνει και το εξής:

Σε ό,τι αφορά την ακτοπλοΐα παράγοντες του κλάδου σημείωναν ότι μία μεταφορά της αρμοδιότητας των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών στο νέο υπουργείο Υποδομών θα δώσει τη δυνατότητα να αναδειχτεί η διαφορετική και εν πολλοίς αρνητική αντιμετώπιση που είχε η ακτοπλοΐα από την πολιτεία σε σύγκριση με τους άλλους κλάδους μεταφορών (διοικητικές ποινές, επιδοτήσεις, επιπλέον φόροι στα εισιτήρια, κ.λπ.).

Από όσο είμαστε σε θέση να καταλάβουμε τι συμβαίνει, οι μόνοι που είδαν με ικανοποίηση τη διάσπαση του ΥΕΝΑΝΠ ήταν οι ακτοπλόοι... Κι αναρωτιόμαστε, ζύγισε τελικά περισσότερο η ακτοπλοΐα στην απόφαση της νέας κυβέρνησης; Και θεωρούν πως η ακτοπλοΐα είναι το βαρύ πυροβολικό της ελληνικής ναυτιλίας ώστε να προτάξουν τα δικά της συμφέροντα;

Σημειώνουμε ότι εντονότατη ήταν η αντίδραση και της Πανελλήνιας Ναυτικής Ομοσπονδίας:

http://www.pno.gr/dt/06-10-2009.pdf

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία (ΠΝΟ), με αφορμή πληροφορίες του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου, ότι δηλ. το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας πρόκειται να συγχωνευθεί με άλλο Υπουργείο, χάνοντας έτσι την αυτονομία και αυτοτέλειά του, δηλώνει ότι μια τέτοια απόφαση θα είναι επιζήμια για την ναυτιλία μας, την πρώτη σε μέγεθος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και θα στερήσει από την ναυτεργατική οικογένεια παράδοση δεκαετιών, σε ό,τι αφορά τον τρόπο αντιμετώπισης των ιδιαιτέρων προβλημάτων που απασχολούν τους ναυτεργάτες.

Εκτιμούμε ότι τυχόν απώλεια της αυτονομίας του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας θα έχει επιπτώσεις και στον διεθνή χώρο, πέραν βεβαίως της αυτονόητης επίπτωσης να υποβαθμισθεί η εικόνα της ναυτιλίας μας διεθνώς.

Είναι γνωστό ότι η ελληνική εμπορική ναυτιλία με το συνάλλαγμα που εισάγεται στη χώρα μας από τους ναυτεργάτες, συνιστά αδιαφιλονίκητο πυλώνα ενίσχυσης της εθνικής μας οικονομίας και μάλιστα σε εποχή διεθνούς οικονομικής κρίσης, οι επιπτώσεις της οποίας άρχισαν να πλήττουν και τη χώρα μας.

Σε εποχή που η προσέλκυση νέων και παραμονή τους στο ναυτικό επάγγελμα ιεραρχείται σαν πρώτη προτεραιότητα για την ναυτιλία μας, μια και η δεξαμενή του έμψυχου δυναμικού έχει στερέψει επικίνδυνα, τυχόν απώλεια της αυτονομίας του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας θα στείλει λάθος μήνυμα στους νέους μας και θα αναχαιτίσει την προσπάθεια ενίσχυσης του στελεχιακού δυναμικού της ναυτιλίας μας.

Μετά από τα παραπάνω, η Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία, απευθυνόμενη προς κάθε κατεύθυνση, τονίζει ότι δεν πρόκειται να αποδεχθεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο, και θα το αντιπαλέψει με κάθε τρόπο, γιατί εν κατακλείδι θεωρεί ότι δεν θίγει μόνο τα συμφέροντα των ναυτεργατών αλλά και της σύνολης εθνικής οικονομίας.

Γιάννης Χαλάς

Γενικός Γραμματέας ΠΝΟ

Θα μπορούσε κανείς διαβάζοντας ποιοι ήδη έχουν εκφράσει αντίθεση άποψη για την κατάτμηση του ΥΕΝΑΝΠ, να βγάλει το συμπέρασμα πως εδώ έχουμε ρήξη δεξιάς πολιτικής με την πολιτική του νεοεκλεγέντος στην κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, και να χαρεί που επιτέλους οι δεξιές πολιτικές δε θα έχουν πέραση... Είναι όμως έτσι; Πρόκειται δηλαδή για μια προοδευτική αλλαγή;

Εμείς λέμε ότι υπάρχει και η τρίτη άποψη. Αυτή που βάζει τον άνθρωπο στο κέντρο του ενδιαφέροντος και τα συμφέροντά του ως κύριο ζητούμενο. Πχ θυμίζουμε ότι από τον καιρό ακόμη που εμείς σπουδάζαμε, ήταν πάγιο αίτημα η μεταφορά των ναυτικών σχολών στην αποκλειστική αρμοδιότητα του υπουργείου Παιδείας. Επομένως αν μία τέτοια μεταφορά γίνει τώρα, θα τη χαιρετήσουμε ως θετική εξέλιξη. Θα γίνει όμως;

Επίσης ως προς το ναυτεργατικό τμήμα του υπουργείου. Η κοινή λογική λέει πως δικαίως του λόγου θα πρέπει να ενταχθούν στο αρμόδιο υπουργείο για θέματα εργασίας όλων των εργαζομένων. Δηλαδή το Υπουργείο Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας, όπως λέγεται και με επικεφαλής τον κ. Λοβέρδο. Τι συνέπειες όμως θα έχει κάτι τέτοιο στο μέλλον των ταμείων των ναυτικών; Και ακόμη τι πρόκειται να συμβεί στον τομέα της συνταξιοδότησης των ναυτικών;

Και παρότι δεν είναι σοφό να βγάζει κανείς γρήγορα συμπεράσματα, και θα έπρεπε ίσως να περιμένουμε... δυστυχώς η πικρή πείρα του παρελθόντος συμβουλεύει να ανησυχούμε πολύ. Και για όλα τα θέματα που θίξαμε παραπάνω. Μακάρι να διαψευστούμε. Αλλά απίθανο φαίνεται.