BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

Έφυγες και πήγες μακριά



Θυμάμαι κάποτε που χώρισα με έναν άνθρωπο. Ήταν η πρώτη φορά που σκάρωσα διήγημα. Για κάποια τρένα μιλούσε που για λίγο βρεθήκαν δίπλα δίπλα στο σταθμό. Όσο λίγο κρατούν και οι σχέσεις των ανθρώπων. Κι έπειτα ο μεγάλος σταθμάρχης σφύριξε. Και τα τρένα αναχώρησαν.

Βαπορίσια εγώ και βρήκα με τρένα να εκφραστώ. Ίσως γιατί ποτέ μου δε συμπάθησα τα τρένα. Πάντα τα ένιωθα να με πιέζουν, ακόμη και να με φοβίζουν. Ποιος ξέρει, ίσως και τα βιώματα που κουβαλούσα από παιδί. Τότε που χωνόμασταν με τη μάνα μου στα έγκατα της Ομόνοιας για να πάρουμε τον ηλεκτρικό. Εκείνο το υπόκουφο βουητό από το βάθος της στοάς με ανατρίχιαζε. Κι έπειτα, σαν έφτανε ο συρμός και μπαίναμε, και μας ρουφούσε το τούνελ, σπαρταρούσα ολόκληρη από τρόμο. Νομίζω πως από τότε ξεκίνησε και η κλειστοφοβία μου. Και η ακατανίκητη επιθυμία μου για ανοικτούς ορίζοντες.

Είναι πολλές φορές που αυτή μου η ανάγκη αγανακτεί τους άλλους. Και διαμαρτύρονται. Δικαίως. Κι εγώ ακόμη θυμώνω που έτσι ρευστή είμαι. Έστω και αν τα ζώδια και οι ωροσκόποι με δικαιολογούν. Φωτιά και αέρας σου λέει. Τοξότης με ωροσκόπο Δίδυμο. Έτσι κι αλλιώς δεν τις πιστεύω τις αστρολογίες. Και μόνο για πλάκα τις επικαλούμαι.

Είναι όμως και το άλλο. Ακόμη πιο παλιό, τόσο που μόνο οι άλλοι να το θυμούνται. Ήμουνα λέει μωρό ακόμη. Και όλοι καρτερούσαν να μιλήσω. Πουθενά εγώ. Άρχισαν να ανησυχούν. Και ξαφνικά, μια μέρα που ο πατέρας μου χρειάστηκε να φύγει για ταξίδι, τους αιφνιδίασα όλους. "Πάει"! ψιθύρισα. Αυτή ήταν η πρώτη μου λέξη. Λέξη του φευγιού και του αποχωρισμού.

Ποτέ δεν τα πήγα καλά με τους αποχωρισμούς. Ακόμη και όταν έφευγα εγώ. Παράξενο μίγμα ανθρώπου. Από τη μια να λυσσάω να φύγω και από την άλλη να ψήνομαι και να βασανίζομαι κάθε παραμονή αναχώρησης. Και να τα καψουροτράγουδα στη διαπασών. Εκεί που δεν τα αντέχω να τα ακούω καθόλου στην υπόλοιπη ζωή μου. Από "το πλοίο θα σαλπάρει για λιμάνια ξένα" μέχρι το "αυτή η νύχτα μένει". Και κλάμα λέμε η κυρία.

Βρε μπας και έχουν δίκιο οι αστρολόγοι; Με τους αέρηδες και τις φωτιές; Ε, γι' αυτό κι εγώ διάλεξα το νερό. Να σβήνω τις πυρκαγιές πριν με λαμπαδιάσουν ολάκερη. Κι έχασα τελείως τις στεριές και τη σιγουριά της γης...

Μη με παρεξηγείτε λοιπόν. Που εκεί που με βλέπετε γερά πρυματσωμένη στο λιμάνι, χραπ δίνω μια και κόβω τις πρυμάτσες. Μόνο να ξέρετε πως η μαχαιριά περνάει πρώτα από την καρδιά μου. Πρώτα αυτήν κομματιάζω και μετά τα σκοινιά και τους κάβους.

Τώρα που λες, από χτες, μου κόλλησε άλλο τραγούδι. Έφυγες και πήγες μακριά. Μην το ψάχνετε λέξη τη λέξη. Δεν είναι εκεί το νόημα. Και δεν είναι ένας άντρας που έφυγε και κλαίω ερωτικό αποχωρισμό. Άλλα βαθύτερα ντέρτια ζητάνε να ξεσπάσουν. Από αυτά που όσο και να θες να πνίξεις, ξεσπάνε τρικυμία και σε καταπίνουν. Εκτός και τολμήσεις να τα ταξιδέψεις.

Στον άγριο καιρό, βάρδα από λιμάνι. Θα σε λιανίσει πάνω στα ντόκια. Και δε πα να δένεις εσείς παλαμάρια στις μπίντες. Ούτε άγκυρες σε κρατάνε εκεί ούτε τίποτα. Εκεί η μαγκιά είναι να βιράρεις και να ορμήξεις καταπάνω στο θεριό. Κι όπου σε βγάλει.

Κάποτε συνάντησα ένα κορίτσι. Τα μισά μου χρόνια. Την άκουγα να μιλάει και νόμιζα ακούω εμένα. Λίγο μετά άρχισε να με φωνάζει μάνα, κι εγώ να τη λέω κόρη μου. Βαριά κουβέντα, ύβρις στην αρχαία διάλεκτο. Γιατί η μάνα του καθενός είναι μία και μοναδική.

Και όπως κάθε ύβρις έτσι κι αυτή. Οδήγησε στην τιμωρία, δια την αρμονία του κόσμου. Τίσις και αδικία. Δίκαιη πληρωμή.

Τώρα αρμενίζω και πάλι στο πέλαγος. Και μπουνάτσα δεν είναι. Όχι ακόμη.

Ξέρω πως εκείνο το κορίτσι, κι ας μην είναι κόρη μου, μου μοιάζει πολύ.

Έτσι λοιπόν έπρεπε να γίνει. Να φύγει δίχως ένα γεια. Να κόψει κι αυτή τις πρυμάτσες της. Χραπ και τέλος.

Και ξέρω πως τέτοιες μαχαιριές, το είπα κιόλας, πρώτα σουβλίζουν την καρδιά μας.

Καλά της ταξίδια λοιπόν. Εκεί στις μεγάλες θάλασσες και στα μακρινά λιμάνια.

Ούριοι άνεμοι στα πανιά της και στα όνειρά της.

Και η ονειροπαγίδα της καλά να κρατεί έξω από το φινιστρίνι της κάθε κακό.

Οι ευχές όλων μας μαζί της. Φυλαχτό.

Και η δική μου. Αυτή που δεν πρόλαβα να της πω ή που δεν θέλησε να ακούσει...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Welcome onboard! Αφήστε μας το μήνυμά σας και θα προσπαθήσουμε να σας απαντήσουμε το συντομότερο δυνατό. Εκτός αν αλλού αρμενίζουμε... Οπότε κουράγιο μέχρι να καταπλεύσουμε και πάλι στο λιμάνι...

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο

10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.