Μαρόκο

Στο Μαρόκο έχω βρεθεί αρκετές φορές. Κυρίως Μοχαμεντία, αλλά και Καζαμπλάνκα.

Το τραγουδάκι αυτό ήταν από τα αγαπημένα του DJ σε εκέινο το μπαρ στην Μοχαμεντία που συχνάζαμε πίνοντας ατελείωτα ποτάμια αλκοόλ.

Το φωτογραφικό υλικό δεν είναι όλο δικό μου, η οικογένεια με τις εκδρομές της όμως συμβάλαν και πάλι...

Όμορφος τόπος το Μαρόκο. Όμορφος ακόμα και για τις λίγες ώρες που μπορεί να έμεινα εκεί. ΑΝΑΤΟΛΗ... Απλά ΑΝΑΤΟΛΗ!!

ΓΙΑ ΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΣΟΥ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΑ Γ.

Κάπου στα πέλαγα γυρνάς και σήμερα γιορτάζεις...

Πρώτη γιορτή βαπορίσια. Είναι κάπως... το ξέρω. Μα είσαι και εκεί που το όνειρο σε οδήγησε. Και είναι εκεί και η αγάπη μας να σε αγκαλιάζει με χίλιες ευχές για τη μέρα τη σημερινή.

Χρόνια Πολλά καρδούλα μου. Ευτυχισμένα και χαρούμενα και με πολλά ταξίδια στη γαλαζομάτα την κυρά που σε κέρδισε.

Αμέτρητα φιλιά από όλους μας. Και ένα τραγουδάκι αφιερωμένο εξαιρετικά:

Μια γιορτή ήρθε σαν τις άλλες, μια γιορτή με τη χαρά
Στην αυλή σου τραγουδάνε δυο χρυσά πουλιά
Στα δρομάκια παίζουν πάλι τα μικρά παιδιά
Στα δρομάκια παίζουν πάλι τα μικρά παιδιά

Σήμερα γιορτάζει όλη η γη
Με πουλιά θα στείλω μιαν ευχή στην καρδιά
Χρόνια σου πολλά
Χρόνια σου πολλά

Μια γιορτή ήρθε σαν τις άλλες, μια γιορτή με τη χαρά
Ρόδα, κρίνα θα σου φέρουν, να στολίσεις τα μαλλιά
άνεμοι κοντά σου θα 'ρθουν, είμαι μακριά
Σήμερα γιορτάζει...

Στίχοι: Ηλίας Καραγιάννης
Μουσική: Ηλίας Καραγιάννης
Πρώτη εκτέλεση: Πόπη Αστεριάδη

Χρόνια Πολλά σε μπαρκαρισμένους και ξέμπαρκους!

Οι Καπετάνισσες στέλνουν τις καλύτερες ευχές τους πρώτα σε όσους ταξιδεύουν και μετά σε όλους τους άλλους ναυτικούς, νυν και πρώην...

Με υγεία και χαρά οι μέρες αυτές.

Και οι μπαρκαρισμένοι καλές θάλασσες και ακόμη καλύτερα λιμάνια!

Ο πατέρας της καπετάνισσας

Πάει τώρα λίγος καιρός που γνώρισα δυο νέα κορίτσια που σπουδάζουν καπετάνισσες. Για μένα που έχω σχεδόν τριάντα χρόνια αποφοιτήσει από την ίδια σχολή η συγκίνηση είναι τεράστια. Ούτε και υπάρχουν οι λέξεις για να περιγράψουν τα συναισθήματα. Συναισθήματα που ως φαίνεται είναι αμοιβαία γιατί και οι δυο καπετανοπούλες με έχουν υιοθετήσει για ... μαμά τους.

Το καράβι που ταξιδεύει η μικρή μου "κόρη".

"Μελινάκι, πάντα μπουνάτσες! που λέει και η αδερφούλα σου... "

Παιδιά εγώ δικά μου δεν έχω. Και μαμά δεν αισθάνομαι. Ο ψυχικός σύνδεσμος που μας ενώνει, κι έχω προσπαθήσει να το εξηγήσω και στις ίδιες, δεν είναι μητέρας και παιδιού... Είναι άλλο δέσιμο και άλλο ταξίδι, για κείνες στο μέλλον και για μένα στο παρελθόν, του ίδιου του εαυτού μας. Τις βλέπω, τις ακούω, και λέω "κάτι μου θυμίζει αυτό"... Καθώς αυτό το κάτι στέκεται άγνωστο στις διαστάσεις του και νησί απάτητο από πόδι ανθρώπου, τις λέω κι εγώ κόρες μου, καπετάν κόρες μου, και όμοια τις ακούω να με λεν καπετάν μαμά... Μάλιστα, μετά τη συνάντηση της παλιάς με τη νέα γενιά, η ιδιότυπη αυτή οικογένεια απέκτησε και θείες, καπετάν θείες... Τονίζω όμως και ξεκαθαρίζω ότι ούτε εκείνες είναι παιδιά μας ούτε κι εμείς γονείς τους.

Το καράβι που ταξίδευε λίγο καιρό πριν η μεγάλη μου "κόρη"...

Κάποτε, παν λίγοι μήνες από τότε, μπήκε στο φόρουμ και μας άφησε ένα σχόλιο στο τσατ, μια αληθινή κόρη καπετάνισσας. Χριστούγεννα ήταν και θελήσαμε να δώσουμε ευχές στη μόνη καπετάνισσα της γενιάς μας που ακόμη βρίσκεται στους δρόμους της θάλασσας. Από τις 29 απόφοιτες μόνο η μία. Κι αυτή όχι στη γέφυρα. Λοστρόμος ο άντρας της κι εκείνη μαγείρισσα συνεχίζουν να κερδίζουν το αρμυρό ψωμί της θάλασσας με ένα μικρό καραβάκι που κάνει ταξίδια στη Μεσόγειο. Όπως και να 'χει όμως η Χρύσα ταξιδεύει και βλέπει ακόμη ανοιχτούς ορίζοντες την ώρα που εμάς η στεριά μας κρατάει δεμένες. Η χαρά μου ήταν τεράστια. Η κόρη της φίλης μου, που τη θυμόμουν μωράκι, μια νέα γυναίκα πια να μπαίνει και να μας αφήνει μήνυμα.

Κι αν εμείς, νιώσαμε έντονα κάποτε την ιδιαιτερότητα αυτού του επαγγέλματος, το ξεχωριστό και πρωτόγνωρο συναίσθημα να κάνεις μια δουλειά που όλος ο κόσμος τη θεωρεί αντρική, καταλαβαίνω πως άλλο τόσο παράξενο είναι για ένα παιδί να λέει πως η μάνα μου είναι καπετάνισσα. Κι όχι καπετάνισσα σύντροφος καπετάνιου... Αλλά θαλασσινή η ίδια.

Ακόμη και το μωρό της κολλητής μου, το Μαράκι, ετών πέντε, σαν είδε τις πρώτες φωτογραφίες που είχαμε ανεβάσει εδώ, να 'ναι καλά η μεγαλύτερη αδερφή της η Μίρκα που τα καταφέρνει με τον κόσμο του ίντερνετ, γύρισε έκπληκτη στη μάνα της και φώναζε: "Μαμά ήσουν καπετάνισσα;" Άσχετο, αλλά η Άννα, η μαμά της, ήταν και είναι καπετάνισσα. Τι σημασία έχει αν πάνε χρόνια που ξεμπάρκαρε; Καπετάνισσα και παλικάρι στάθηκε πάντα στη ζωή της και σε φουρτούνες χειρότερες κι απ' του Ειρηνικού. Κι εκεί, στη Σκάλα της Χαλκίδας που χρόνια τώρα ασχολείται με το εμπόριο ψαριών, δεν είναι λίγοι οι καπετάνιοι των ψαροκάικων που τη φωνάζουν μ' αυτό τον τίτλο τιμής: Καπετάν Άννα.

Κι όμοια θα μπορούσα να σας μιλήσω για πολλές άλλες καπετάνισσες. Που όταν οι ανάγκες της ζωής τις ξεμπάρκαραν, συνέχισαν να πλοιαρχεύουν στο καράβι της ζωής. Δεύτερο δέρμα το καπετανιλίκι κι εκείνο που μας δίδαξαν στη σχολή και μάθαμε αργότερα η καθεμιά μας στα καράβια: "Η δυνατή θέληση δαμάζει τις δυσκολίες"... Αυτό που κάποτε μας το έδωσαν θέμα έκθεσης στις εισαγωγικές μας εξετάσεις στην Εμποροπλοιάρχων. Κι εμείς πιάσαμε στιλό και χαρτί και αρχίσαμε να γράφουμε κι έπειτα όταν το μελάνι στράγγιξε και τέλεψε το χαρτί, συνεχίσαμε με το αίμα μας να χαράζουμε της ζωής μας την πορεία. Καπετάνισσες πάντα, πιστές στον παλιό μας όρκο να διαφεντεύουμε ανέμους και κύματα...

Κι αν με ρωτήσετε θα σας πω ότι εκείνο το θέμα έκθεσης ήταν λιγάκι λάθος... Ή τουλάχιστον δεν έλεγε ολάκερη την αλήθεια. Προσπαθήστε να το διαβάσετε ανάποδα. Πώς δηλαδή οι δυσκολίες και οι αναποδιές και οι φουρτούνες χαλκεύουν το χαρακτήρα του ανθρώπου, είτε άντρας είναι είτε γυναίκα, και τον κάνουν βράχο και θεριό. Είναι το ίδιο μυστικό της αγωγής της αρχαίας Σπάρτης. Μια παιδεία που βάδιζε συντροφιά με τον παιδεμό. Που τάιζε με μέλανα ζωμό τα παιδιά της και τα έριχνε χειμώνα καιρό στον παγωμένο Ευρώτα. Και τους παρέδιδε στο τέλος την ασπίδα με τη φοβερή εντολή: Ή ταν ή επί τας.

Τέτοια ασπίδα παραλάβαμε κι εμείς σαν βγήκαμε στον πηγεμό για την Ιθάκη... Και δεν είναι που καμαρώνουμε για το δώρο μας, αλλά που αναρωτιέμαι τόσα χρόνια μετά ποιος ήταν εκείνος που μας την παρέδωσε... Ναι, αυτό είναι το ερώτημα. Ήταν οι μανάδες μας; Μα εκείνες δεν ήταν καπετάνισσες. Τουλάχιστον όχι καπετάνισσες των καραβιών...

Πρωτοχρονιά του 83 θυμάμαι... Λίγους μήνες πριν άφησα για πάντα τα καράβια. Τα άφησα δεν είναι η σωστή λέξη. Η ανεργία με άφησε ξέμπαρκη κι εγώ έψαχνα άλλους δρόμους πια να βγάλω το ψωμί μου. Τότε ήταν που έλαβα δώρο από τον πατέρα μου, δε θυμάμαι πια τι ακριβώς, αλλά με μια αφιέρωση που δε λησμόνησα ποτέ. Στίχοι ήταν από το Βασίλη Βασιλικό:

"Καπετάνισσα με ένα τσεμπέρι στο κεφάλι, πολεμόχαρη, πως θα παλέψεις στη ζωή σου μοιάζεις να λες, σ' όποιες αντιξοότητες, πως θα βάλεις μπουρλότο σε ναυαρχίδες."

Θυμάστε το τραγούδι του Καββαδία; "Γιε μου πού πας; Μάνα θα πάω στα καράβια!" Ε, λοιπόν με εμάς, που δεν ήμασταν γιοί, τα πράγματα έγιναν ανάποδα. "Κόρη πού πας; Πατέρα θα πάω στα καράβια!"

Κι αν οι μανάδες αιώνες τώρα ξεπροβοδίζουν γιους στα πέλαγα, για τους πατεράδες ο ρόλος αυτός ήταν πρωτόφαντος. Κάπου κάποτε είχα και έλεγα γελώντας ένα τραγούδι... Πραγματικό και υπαρκτό και σε στίχους Μανόλη Αναγνωστάκη:

"... Θεόφιλε, Θεόφιλε
η κοινωνία όφειλε
να κάνει που και που στραβά τα μάτια
Θεόφιλε, Θεόφιλε,
η κοινωνία όφειλε,
σε μας που ζήσαμε ζωή όλο κεσάτια.

Η κόρη σου φοιτήτρια
κι' ο γιός σου ανθυποπλοίαρχος..."

Αχ, γέλιο που έκανα με τούτο το τραγουδάκι. Γέλια έως δακρύων. Γιατί οι Θεόφιλοι είναι λίγοι και ακόμα λιγότεροι στα τραγούδια... Μα ο δικός μου πατέρας που ήταν Θεόφιλος, έτυχε στον αντίποδα εκείνου που ο ποιητής σμίλεψε... Ο γιος του ήταν ο φοιτητής και η κόρη του η ανθυποπλοίαρχος. Ατύχησες αγαπημένε μου ποιητή... Εμένα όμως μου χάριζες απίθανη ευτυχία κάθε φορά που άκουγα τις ρίμες σου. Και σαν έφτανε η επωδός φώναζα παράφωνα αλλά πολύ πιο δυνατά από τον τραγουδιστή το τραγούδι της δικής μου ζωής:

"Ο γιος σου είναι φοιτητής κι η κόρη ανθυποπλοίαρχος..."

Γιατί η κοινωνία όφειλε να σταματήσει πια να κάνει τα στραβά τα μάτια... Και να δει πως κάποιοι Θεόφιλοι γέννησαν καπετάνισσες. Και όταν η ώρα ήρθε δεν τις σταμάτησαν από το δρόμο τους. Με όση γενναιότητα και κόστος ψυχής χρειάζεται... Ναι, από όσο σκέφτομαι και το δικό μου "Θεόφιλο" αλλά και όλους τους άλλους "Θεόφιλους" των φιλενάδων μου, οι πατεράδες μας ήταν εκείνοι που σταθήκαν στο ακρογιάλι και μας κούνησαν έμπιστα μαντίλι όταν πήραμε τη μεγάλη απόφαση. Και ξέρουν όλοι τι δεσμός βαθύς υπάρχει ανάμεσα πατέρα και κόρη. Αν όχι μεγαλύτερος τουλάχιστον ο ίδιος με εκείνον που κρατά δεμένο με λώρο ομφάλιο τη μάνα με το γιο. Όμως οι πατεράδες δεν τίκτουν, γεννούν. Και οι δεσμοί τους με τις κόρες τους δόθηκαν αρχετυπικά σε κείνο τον παλιό μύθο του Δία και της κόρης Αθηνάς. Δεν είναι του σώματος και της βιολογίας, είναι της σκέψης και του νου και της συνείδησης... Σαν και τη σκέψη και το κεφάλι του Νεφεληγερέτη που γέννησε την αρχαία θεά.

Σήμερα ανοίγοντας τον υπολογιστή αφορμή μου χαρίστηκε απρόσμενη να θυμηθώ όλες αυτές τις ξεχασμένες μνήμες. Ήταν ένας άλλος "Θεόφιλος" ή πιο σωστά κάποιος Διονύσης που άφησε στη Γέφυρα του Homa Educandus το παρακάτω μήνυμα:

Αγαπητή Δανάη αυτά τα στιχάκια τα έφτιαξα για μια άλλη Δανάη την κόρη μου, που τώρα ταξιδεύει σαν δόκιμος πλοίαρχος στις θάλασσες του Ειρηνικού Ωκεανού. Το αφιερώνω και σε σας…

Η τέχνη λεν του Ποσειδώνα
χιλιάδες έχει μυστικά
υπομονή θέλει κι αγώνα
μα αυτά δεν είναι αρκετά

Του ναυτικού όποιος λάχει μοίρα
θε να ‘χει θάρρος και αντοχή
γιατί του ωκεανού η αλμύρα
χαράκια κάνει την ψυχή

Κι οποίος σπουδάσει το ταξίδι
σε νηνεμία και καιρό
πάντοτε εκεί θα κατά-λήγει
θα ναι η ζωή του το νερό

Μα εκεί στις θάλασσες που είσαι
σ’ άγνωστα μέρη αλαργινά
αυτά τα λόγια να θυμάσαι
έχε τα μάτια σου ανοιχτά

Τον Οδυσσέα στο στοχασμό σου
δάσκαλο να ‘χεις κι οδηγό
η πονηριά του φυλαχτό σου
να σε φυλά απ το κακό

23 Απρίλιος 2008 2:02 πμ

Βάλσαμο οι στίχοι του άγνωστου Διονύση. Και μεγάλο το ευχαριστώ μας που τους αφιερώνει και σε μας. Ανταποδίδουμε κι εμείς στέλνοντας το ευχαριστώ σε όλους τους πατεράδες μας. Εμείς που δίπλα στις μανάδες μας και στα παιδιά της η κάθε μια έχουμε καπετάν μανάδες και καπετάν κόρες... έχουμε μόνο ένα θρόνο για τον πατέρα. Τον ένα και μοναδικό και ξεχωριστό ανάμεσα στους πατεράδες όλου του κόσμου: Τον πατέρα της καπετάνισσας!

Και κοίτα και ένα περίεργο τελευταίο... Δανάη και Δανάη... Τον ξέρετε το μύθο της; Της βασιλοπούλας από το Άργος, της κόρης του Ακρίσιου και μάνας του Περσέα που σκότωσε τη φοβερή Μέδουσα και έπειτα και τον παππού του; Λοιπόν, όλο εκείνο το αίμα και το κακό ξεκίνησε από έναν πατέρα που πέταξε την κόρη του στη θάλασσα μέσα σε μια κάσα κλειστή και με "ελπίδα" να την καταπιούν τα κύματα. Ακρίσιος... τι περιμένεις; Δίχως νου και κρίση... Ε, ξόρκι και ξαβάσκαμα του τραγικού αρχαίου μύθου στάθηκαν οι πατεράδες οι δικοί μας. Που όχι με κατάρες αλλά με ευχές και καμάρι μας έστειλαν στη θάλασσα. Να την ταξιδέψουμε και να την κατακτήσουμε. Να βάλουμε μπουρλότα σε ναυαρχίδες και θηλυκοί Οδυσσείς να φτάσουμε η κάθε μια στην Ιθάκη της. Αυτή η δική τους πίστη φώλιασε στις ψυχές μας και στα δικά τους μάτια, στα μάτια του πατέρα, η κάθε μια θέλησε να αποδείξει το "ταν ή επί τας". Και για να βρει αντίκρισμα ο λόγος του ποιητή:

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Ο Περσέας τώρα δε θα χρειαστεί το κεφάλι της Μέδουσας. Γιατί Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες δεν κουβαλά η Δανάη... Μόνο την ευχή, την ευχή του πατέρα. Και να ξέρετε... Αν δεν είναι μεγαλύτερη από της μάνας, είναι τουλάχιστον όμοια στη δύναμη που δίνει στις ψυχές για να νικούνε όλους τους άγριους Ποσειδώνες... σε θάλασσα και σε στεριά. Μ' αυτή την ευχή και μεις κινήσαμε το μεγάλο ταξίδι για την Ιθάκη μας. Και ήταν η ευχή τους φυλαχτό και οδηγός στις τρικυμίες. Η ευχή του πατέρα. Του πατέρα της κάθε καπετάνισσας!

Εικόνες Νίκου Καββαδία

Αυτήν την εικόνα, την εμπνευσμένη από την ποίηση του Νίκου Καββαδία, δια χειρός Νίκου Βασιλάτου, βρήκαμε στο πρωινό σερφάρισμα στο διαδίκτυο στο πολύ ωραίο blog ενός ... Τρελού. Υπότιτλος οι στίχοι:

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία

Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα

Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία

Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα

Αλλά και ένα προσεγμένο αφιέρωμα στον ποιητή της θάλασσας και τον ιδανικό εραστή της γραμμής των θολών οριζόντων. Όπως και το παρακάτω βίντεο με μια έξοχη ερμηνεία σε στίχους και πάλι Καββαδία:

Έβραζε το κύμα του Γαρμπή...

Το ναυάγιο του Σίδνεϊ

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ WALKING GREECE

Αυστραλία: Οι πρώτες εικόνες από το ναυάγιο του "Σίδνεϊ"

04/04/2008

Δόθηκαν στη δημοσιότητα οι πρώτες εικόνες του βυθισμένου αυστραλιανού πολεμικού πλοίου "HMAS Sydney" που χάθηκε ξαφνικά και ανεπάντεχα στις 19 Νοεμβρίου του 1941 και εντοπίστηκε μόλις τον περασμένο μήνα μετά από 66 χρόνια.

Οι πρώτες εικόνες, που τραβήχτηκαν με ειδικό υποβρύχιο, δείχνουν ένα ναυάγιο με τεράστιες τρύπες από τις γερμανικές τορπίλες που δέχθηκε.

Για δεκαετίες υπήρχε ένας ο μύθος για το πλοίο "φάντασμα" και τα 645 μέλη του πληρώματός του, που παράμεναν αγνοούμενοι αφού χάθηκε χωρίς να αφήσει ούτε ένα ίχνος πίσω του.

Το ναυάγιο βρέθηκε σε βάθος 2,5 χιλιάδων μέτρων, 250 χιλιόμετρα από τις ακτές της Δυτικής Αυστραλίας.

Ο Γκλένις Μακντόναλντ, διευθυντής του Finding Sydney Foundation, είπε ότι έκλαψε όταν είδε τις φωτογραφίες του κατεστραμμένου από τις τορπίλες πλοίου.

"Ξέρω τι σημαίνουν αυτές οι φωτογραφίες για τους απογόνους 645 Αυστραλών που έως τώρα δεν ήξεραν που και πως χάθηκαν" είπε.

Η περίπτωση του καταδρομικού "Σίδνεϊ" απέκτησε και ιδιαίτερο παγκόσμιο ενδιαφέρον γιατί ήταν ένα από τα ελάχιστα πλοία που δεν άφησαν πίσω τους κανένα σημάδι από το ναυάγιο και κανέναν επιζόντα.

Το αυστραλιανό πλοίο βρέθηκε κοντά στο ναυάγιο του γερμανικού πολεμικού "Κορμοράν" που το βύθισε μετά από "άγρια ναυμαχία".

Η ανέλκυση του πλοίου αποκλείεται και η αυστραλιανή κυβέρνηση δήλωσε ότι το ναυάγιο του "Σίδνεϊ" θα παραμείνει ως έχει κηρύσσοντας τον χώρο ως προστατευόμενη περιοχή εθνικού ενδιαφέροντος.

Οι προσπάθειες για τη λύση του μυστηρίου και την ανακάλυψη του "Σίδνεϊ" ουσιαστικά δεν σταμάτησαν ποτέ. Αρκετές φορές μάλιστα στο παρελθόν διάφοροι ιδιώτες που ψάχνουν συστηματικά για ιστορικά ναυάγια, είχαν δηλώσει ότι το ανακάλυψαν για να αποδειχθεί στη συνέχει ότι επρόκειτο για λάθος ναυάγιο.

Όλα άλλαξαν από τη στιγμή που τις ερευνητικές προσπάθειες για την εντοπισμό του "Σίδνεϊ", ανέλαβε μια επιτροπή εμπειρογνωμόνων, "φίλων του Σίδνεϊ" και η ομοσπονδιακή κυβέρνηση που χρηματοδοτούσε τις προσπάθειες.

Οι τελευταίοι το πρώτο που έκαναν για τον εντοπισμό του ήταν να ξεχάσουν όλη την παραφιλολογία και τους μύθους για την τύχη του καταδρομικού και να επικεντρώσουν τις έρευνες τους αποκλειστικά στα γεγονότα. Δηλαδή σε ότι είχε λάβει χώρα τις μέρες που προηγήθηκαν της συμφοράς.

Αυτό που τους οδήγησε κυρίως στην θαλάσσια περιοχή της αλληλοεξοντωτικής ναυμαχίας μεταξύ των δύο πλοίων ήταν οι μαρτυρίες ορισμένων γερμανών μελών του πληρώματος του "Κορμοράν" που είχαν επιζήσει της ναυμαχίας και συνέχιζαν να ζουν στη Γερμανία.

Αξίζει να αναφέρουμε εδώ ότι, ενώ δεν επέζησε ούτε ένας από τα 645 μέλη του πληρώματος του "Σίδνεϊ", από τα 387 μέλη του γερμανικού καταδιωκτικού επέζησαν 317 που βρέθηκαν την επόμενη μέρα σε 7 μεγάλες βάρκες.

Οι επιζώντες Γερμανοί έδωσαν τις πληροφορίες που με την βοήθεια του υποθαλάσσιου ραντάρ οδήγησαν την ομάδα των ερευνητών στην ανακάλυψη των ναυαγίων.

Από την στιγμή που οι ερευνητές εντόπισαν σε βάθος 3.000 μέτρων περίπου το γερμανικό καταδιωκτικό "Κορμοράν" ήταν πλέον θέμα χρόνου να εντοπιστεί και το "Σίδνεϊ". Και έτσι ακριβώς έγινε.

Δύο μέρες αργότερα εντόπισαν, κοντά στο ναυάγιο του "Κορμοράν" και το "Σίδνεϊ" σε μια περιοχή 800 χιλιόμετρα βόρεια από το Περθ και σε βάθος 2.470 μέτρων και σε απόσταση 250 χιλιομέτρων από την ακτή.

Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι το "Σίδνεϊ" χωρητικότητας 9.000 τόνων και μάκρους 171,3 μέτρων ναυπηγήθηκε στη Μεγάλη Βρετανία το 1933 για λογαριασμό του Αυστραλιανού Πολεμικού Ναυτικού και "ανέλαβε υπηρεσία" το 1935.

Κατά τη διάρκεια της σύντομης σχετικά ζωής του έλαβε μέρος με επιτυχία σε διάφορες ναυμαχίες εναντίον εχθρικών πλοίων στη Μεσόγειο, όπου είχε καταπλεύσει το 1940 για να ενταχθεί στις συμμαχικές ναυτικές δυνάμεις.

Αργότερα επέστρεψε στην Αυστραλία αναλαμβάνοντας διάφορες αποστολές συνοδείας πολεμικών και εμπορικών πλοίων.

Από μια τέτοια αποστολή στον Ινδικό Ωκεανό επέστρεφε στις 19 Νοεμβρίου του 1941 στο Φρίμαντελ της Δυτικής Αυστραλίας, όταν έλαβε χώρα η μοιραία συνάντησή του με το "Κορμοράν".

Ήταν γύρω στις 4 το απόγευμα και το "Σίδνεϊ" έπλεε σε απόσταση 480 χιλιομέτρων από τις ακτές της Δυτικής Αυστραλίας, όταν συναντήθηκε με ένα άλλο, αγνώστου εθνικότητας, πλοίο που έμοιαζε με εμπορικό.

Ο πλοίαρχος του "Σίδνεϊ", Τζόζεφ Μπάρνετ, ζήτησε από τον καπετάνιο του "άγνωστου" πλοίου να δηλώσει την εθνικότητά του.

Το γερμανικό πλοίο έστειλε μετά μία ώρα ένα αινιγματικό μήνυμα που έλεγε ότι είναι Ολλανδικό και μάλιστα πως κινδυνεύει.

Στις 5.30 το απόγευμα και ενώ το "Σίδνεϊ" πλησιάζει το "Κορμοράν" για να προβεί σε οπτική αναγνώριση, ο γερμανός καπετάνιος δίνει διαταγή να βάλουν μπρος τις μηχανές και να ανοίξουν πυρ.

Οι πρώτοι κανονιοβολισμοί του γερμανικού καταδιωκτικού βρήκαν το αυστραλιανό καταδρομικό στη γέφυρα με αποτέλεσμα να του προκαλέσουν μεγάλη ζημιά.

Στη σύντομη μονομαχία που ακολούθησε τα δύο πλοία αντάλλασσαν πυρά και στις 5.45 το "Σίδνεϊ" εξαπολύει τέσσερις τορπίλες κατά του "Κορμοράν", χωρίς όμως καμία να βρει το στόχο της.

Το γερμανικό πλοίο απαντά με μία τορπίλη η οποία βρίσκει το Σίδνεϊ και το "τραυματίζει" θανάσιμα, ενώ λίγο αργότερα οι μηχανές του σταμάτησαν να λειτουργούν.

Το "Σίδνεϊ" στο μεταξύ είχε πάρει φωτιά και προσπαθούσε να απομακρυνθεί απαντώντας σποραδικά στα αντίπαλα πυρά με τα κανόνια του.

Γύρω στις 8 το βράδυ τα πάντα είχαν τελειώσει. Ο γερμανός πλοίαρχος δίνει εντολή στο πλήρωμα να εγκαταλείψει το σκάφος, ενώ το "Σίδνεϊ" συνέχιζε να κατευθύνεται προς τον Νότο φλεγόμενο μέχρι και τις 10 το βράδυ σύμφωνα με τους γερμανούς επιζώντες, ενώ τα μεσάνυχτα εξερράγη και βυθίστηκε φλεγόμενο το "Κορμοράν".

Τους 317 γερμανούς ναύτες και αξιωματικούς, που είχαν επιβιβαστεί σε 7 μεγάλες βάρκες, περισυνέλεξαν τις δύο επόμενες μέρες άλλα πλοία.

Τώρα πως και γιατί βυθίστηκε το "Σίδνεϊ" παραμένει το ζητούμενο για να γίνει κατανοητό, γιατί δεν σώθηκε ούτε ένας από τα 645 μέλη του πληρώματος.

Το γεγονός ότι το πλοίο βυθίστηκε αύτανδρο είναι κυρίως η αιτία που το "Σίδνεϊ" μετετράπη σε εθνικό θρύλο και συνεχίζει να συγκινεί την αυστραλιανή κοινή γνώμη.

______________

• Πηγή Φωτογραφίας και κατάλογος των μελών του Σίδνεϊ εδώ.

Η γοργόνα

Στο έλεος της μοίρας τους τις τελευταίες μέρες οι καλές οι Καπετάνισσες.

Που έμπνευση... Σαχλές βόλτες στα διαδικτυακά δρόμενα... Και να σου μπροστά μου κάτι να μυρίζει αλμύρα, να μυρίζει θάλασσα...

Ένα τραγούδι, η φωνή του Μανώλη Λιδάκη...

Δεν έχει ιστορία αυτή την φορά, ούτε και γεγονός, ούτε και προβληματισμό.

Είναι απλά ένα βίντεοκλιπ που μυρίζει θάλασσα. Έτσι, ένα τραγούδι να αλαφρύνουμε λίγο, μπας και λυθεί ο κόμπος μας και επανέλθουμε δριμύτερες!!

Θερμά Συλλυπητήρια

Με μεγάλη λύπη πληροφορηθήκαμε σήμερα το θάνατο του πατέρα της αγαπημένης μας Κατερίνας Π. έπειτα από μακρόχρονη ασθένεια που τον ταλαιπώρησε πολύ. Ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχούλα του και να δώσει δύναμη στην οικογένειά του στις δύσκολες αυτές ώρες.

Καίτη,

μέσα από την ψυχή μας σου στέλνουμε θερμά συλλυπητήρια και σε παρακαλούμε να τα μεταφέρεις και στη γλυκύτατη μητέρα σου, την αδερφή σου, το Σταμάτη σου και τη Μαρκελίτσα.

Να ζήσετε να τον θυμάστε αυτόν τον άξιο βιοπαλαιστή που κατάφερε με πολλές στερήσεις και κόπους να μεγαλώσει τα παιδιά του και να τους προσφέρει ό,τι καλύτερο μπορούσε.

Θα τον θυμόμαστε κι εμείς, γιατί με πολλή αγάπη μάς άνοιγε πάντα το σπίτι του εκείνα τα χρόνια που σπουδάζαμε παρέα. Και γιατί στη δύσκολη δουλειά που είχαμε διαλέξει, οι γονείς της καθεμιάς μας, στέκονταν γονείς για όλες μας.

Με όλη μας την αγάπη

Οι φίλες και αδερφές σου

_________

ΥΓ. Η κηδεία θα γίνει σήμερα, 14 Απριλίου, ημέρα Δευτέρα, ώρα 11 το πρωί.

Το πέρασμα του Παναμά...

Αν ένα παράπονο μου έμεινε από τη θάλασσα, είναι που μόλις δυο χρόνια την ταξίδεψα. Κι έτυχαν ταξίδια μεγάλα, με γκαζάδικα. Πολλή λαμαρίνα και λίγα τα λιμάνια. Κι αυτά με 48ωρη συνήθως παραμονή.

Παραμονή... Φαντάσου εξάωρες βάρδιες και στο ανάμεσα να θες να δεις και τον άγνωστο τόπο. Τι να προλάβεις;

Ευτυχώς όμως που καμιά φορά σε κάνει κρουαζιέρα το ίδιο το καράβι. Να, όπως για παράδειγμα όταν διαβαίνεις το Σουέζ... Ή τη Τζιμπεράλτα, δηλαδή το Γιβραλτάρ στη γλώσσα των ναυτικών. Απίθανη η αίσθηση, σας βεβαιώνω. Μα, χάθηκε ο κόσμος να είχα προλάβει και τον Παναμά; Πίκρα, σας λέω. Μέχρι σήμερα τουλάχιστον, μεγάλη! Ευτυχώς με λυπήθηκε όμως ο καλός θεούλης των ναυτικών έστω και των ξέμπαρκων εδώ και δεκαετίες, και μου έστειλε ένα βίντεο μούρλια. Ολίγον στο γρήγορο - είναι αλήθεια - μα δεν μπορείς να τα έχεις όλα δικά σου.

Παναμάς, λοιπόν, κυρίες και κύριοι. Και πώς ανεβαίνει και κατεβαίνει ένα καράβι τις δεξαμενές για να τον περάσει:

Και ένα πιο αργό βίντεο για να καταλάβουμε και πόσο χρονοβόρα είναι αυτή η διαδικασία:

Μνήμη Σάμιουελ Μορς

Ποιος ήταν ο Σάμιουελ Μορς; Στις μέρες μας, με τα δορυφορικά και τα κινητά και όλα τα άλλα ηλεκτρονικά μέσα επικοινωνίας, λίγους μπορεί να ενδιαφέρει. Όμως ο άνθρωπος αυτός για πολλές δεκαετίες πρόσφερε στην ανθρωπότητα υπηρεσίες ανεκτίμητης αξίας με τη μεγαλειώδη του εφεύρεση, τον τηλέγραφο αλλά και με τον κώδικα που έγινε παγκοσμίως γνωστός με το δικό του όνομα: Τα σήματα Μορς ή Μορσικό Αλφάβητο:

Σήμερα, 2 Απριλίου, είναι η επέτειος του θανάτου αυτού του σπουδαίου ανθρώπου. Του Samuel Finley Breese Morse που γεννήθηκε στις 27 Απριλίου του 1791 στη Μασαχουσέτη και πέθανε το 1872, Απρίλη και πάλι.

Ο Μορς στα πρώτα του βήματα ακολούθησε τη ζωγραφική. Από νέος όμως έδειξε ζωηρό ενδιαφέρον για την τεχνολογία. Μόλις στα 1832, ακούγοντας κάποια συζήτηση σε πλοίο που ταξίδευε, σκέφτηκε να ασχοληθεί συστηματικά για την μετάδοση μηνυμάτων μέσω τηλεγράφου. Για τις ανάγκες της συσκευής που κατασκεύασε επινόησε και το αλφάβητο που σήμερα αποκαλούμε μορσικό. Με το ίδιο αλφάβητο αργότερα λειτούργησε και ο ασύρματος τηλέγραφος που οφείλει την ανακάλυψή του στον Γουλιέλμο Μαρκόνι, από το όνομα του οποίου προέκυψε και το γνωστό παρατσούκλι των Ασυρματιστών. Τώρα πια και οι μαρκόνηδες και ο ασύρματος ανήκουν στο παρελθόν, όμως τα μορσικά εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται ευρύτατα στο χώρο της ναυτιλίας καθώς η "πατέντα" του Μορς μπορεί να εφαρμοστεί όχι μόνο με ηχητικά σήματα αλλά και με φωτεινά. (Κάτι για το οποίο οι καπεταναίοι έχουν ... πικρή πείρα... )

Προς ενημέρωση λοιπόν προσθέτουμε και τα ακόλουθα: Ο κώδικας Μορς εφευρέθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1830. Η πρώτη χρήση του στον τηλέγραφο έγινε στα 1844, συνδέοντας τη Βαλτιμόρη με την Ουάσιγκτον. Λέγεται ότι η πρώτη φράση που μεταδόθηκε ήταν ένα απόσπασμα από τη Βίβλο.

Μόλις στα 1890 περίπου έγινε και η ασύρματη αξιοποίησή του. Μάλιστα η πρώτη υπερατλαντική μετάδοση, από το Μαρκόνι, έγινε μόλις το Δεκέμβριο του 1901. Είναι πράγματι συγκλονιστικό το πόση τεράστια εξέλιξη σημειώθηκε στον τομέα των επικοινωνιών από τότε μέχρι σήμερα. Αλλά για τα δεδομένα εκείνης της εποχής, τόσο το μορσικό αλφάβητο όσο και ο "ασύρματος" υπήρξαν επαναστατικές ανακαλύψεις.

Προσωπικά με τα μορσικά δεν τα πήγαινα και πολύ καλά. Ιδιαίτερα με τον οπτικό θυμάμαι πως τα είχα βρει μπαστούνια. Όμως ο κώδικας στάθηκε πολύτιμος βοηθός για να γράφω στο ημερολόγιό μου όσα δεν ήθελα να καταλαβαίνουν οι άλλοι. Φυσικά τροποποιημένος στα δικά μου δεδομένα...

Κάτι ανάλογο ισχύει και για τα ηχητικά που εκπέμπει το πλοίο με τη μπουρού. Η μνημοτεχνική εδώ έχει συνδυάσει τα μορσικά με το πόσα Α έχει η αντίστοιχη λέξη. Και εξηγώ. Για το δεξιά ισχύει ένας συριγμός, για το αριστερά δύο και για το ανάποδα τρεις. Όσα και τα άλφα των αντίστοιχων λέξεων.

Να θυμίσω επίσης εκείνη τη "μορσική" φράση που πρέπει όλοι να γνωρίζουν, όχι μόνο το πλήρωμα αλλά και ο καθένας που θα ταξιδέψει με καράβι: Επαναλαμβανόμενοι βραχείς συριγμοί (έξι το λιγότερο) ακολουθούμενοι από έναν μακρύ συριγμό, ή με "μορσικά":

......__

Το σήμα αυτό εκπέμπεται όταν το πλοίο αντιμετωπίζει κίνδυνο και ενώ συνεχίζονται οι προσπάθειες για την αντιμετώπισή του. Δηλαδή δε σημαίνει πως άμα το ακούσεις πρέπει να εγκαταλείψεις το σκάφος, κάτι το οποίο μόνο με προφορική εντολή του πλοιάρχου επιτρέπεται να γίνει.

Γνωστό είναι επίσης σε όλους και το περίφημο SOS. Η μορσική μορφή του είναι:

...__ __ __...

Παλιότερα πίστευαν ότι προήλθε από τη φράση Save Our Souls (Σώστε τις ψυχές μας) ή και Save Our Ship (Σώστε το πλοίο μας). Τα πράγματα όμως δεν είναι ακριβώς έτσι. Για περισσότερες πληροφορίες για την ιστορία αυτού του σήματος δείτε στο ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ.

Ένας ακόμη χρήσιμος σύνδεσμος μια και αναφερθήκαμε και σε σήματα κινδύνου είναι το σάιτ του κυρίου Άγγελου Αργυρακόπουλου. (αξιωματικού του Λιμενικού)

Βιβλιογραφία:

1. Παντ. Ε. Ρήγα, Σήματα και Σημαίαι




2. Εγχειρίδιον Σωστικών - Πυροσβεστικών μέσων - Συναγερμού - Γυμνασίων, εκδόσεις Αδελφοί Λιοντή, Β. Κωνσταντίνου και Τσαμαδού, Πειραιεύς
   

Ο Μορς στέλνει το τελευταίο σήμα του...