Η τούρτα που ήθελε γίνει τούβλο!

Αρχές του Σεπτέμβρη ήτανε, μόλις έιχαμε φτάσει σε ενα αγκυροβόλιο της Βενεζουέλας.



Πλησιάζαν τα γεννέθλια του Φάνη. (Έτσι φώναζε την Φανούλα ο πρώτος, μάθαμε κι εμείς να την φωνάζουμε Φάνη.)

Πλησιάζαν τα γεννέθλιά της. Και επειδή δεν είχαμε ειδοποιήσει τον μάγειρα δεν είχε ετοιμάσει τούρτα. Συνήθως όταν κάποιος είχε γεννέθλια ή γιορτή, ο κατετάνιος οργάνωνε γιορτή. Είχε έγνοιες όμως εκείνες τις μέρες και το ξέχασε.

Έτσι στον καφέ των 3 που είδε τον Φάνη ρώτησε αν είπε στον μάγειρα να φτιάξει τούρτα για το βράδυ. Φυσικά ο Φάνης δεν θα το έλεγε ποτέ από μόνος του. Τον έστειλε λοιπόν να πει στον μάγειρα αν προλαβαίνει να φτιάξει μια τούρτα για το βράδυ.

Πήγαμε μαζί στον Φιλλιπινέζο μάγειρα και του είπαμε αυτά που μας είχε πει ο καπετάνιος. Αν δηλαδή, προλαβαίνει να φτιάξει μια τούρτα για τον Φάνη. Ο άνθρωπος μας εξήγησε ότι την ώρα που του το είπαμε δεν προλάβαινε...

...Και τώρα; Δεν γίνεται έτσι. Κάτι πρέπει να κάνουμε! Δεν γίνονται γενέθλια χωρίς τούρτα... , της είπα σαν άλλος τσελεμεντές (τρομάρα μου)!

Κάτι έπρεπε να σκεφτώ. Δεν νοείται κανένας να μην γιορτάζει (τουλάχιστο τέτοιες μέρες) τα γεννέθλια του! Μα να μην γιορτάσει το δώρο της ζωής; Δεν μου πήγαινε καλά.

Ευτυχώς η θεά τυχη ήταν με το μέρος μου! Το κινητό μου είχε σήμα, και στην Ελλάδα ήταν βραδάκι! Άρα η μανούλα μου ήταν ξύπνια! Δίχως να χάσω στιγμή πληκτρολόγησα το τηλέφωνο του σπιτιού μου! Βλέπετε, η μανούλα είναι μαγείρισσα και στο επάγγελμα.

-Γειά σου μαμά! Τι κάνεις; .... Ναι, όλα καλά εδώ! Μαμά, σήμερα έχει γενέθλια ο Φάνης και θέλω να μου πεις πώς να φτιάξουμε μια τούρτα! ... Ναι, στείλε μου σε μήνυμα καλύτερα τα υλκά γιατί θα τα ξεχάσω. ... Και την εκτέλεση μανούλα να μου στείλεις!

Και όμως αν και έχει φτάσει την πέμπτη δεκαετία της ζωής της και μήνυμα τα υλικά μου έστειλε και την εκτέλεση μου έστειλε! (Μπράβο βρε μανούλα μου, αστέρι είσαι!)

Κατευθείαν ξεκίνησα την μετάφραση για να πω στον μάγειρα τι υλικά χρεαζόμαστε για την τούρτα!

-Λοιπόν, στις έξι τα λέμε στην κουζίνα! Να έχει τελειώσει και το σερβίρισμα ο μάγειρας... , της είπα.

Και όντως, στις έξι και οι δυο ντυμένες σκλυροπυρηνικά βρσκόμασταν στην κουζινα! Και αλίμονό μας, άλλα και ο δύο άσχετες...

Ο αγώνας μας στα δύσβατα μονοπάτια της ζαχαροπλαστικής είχε μόλις ξεκινήσει! Πρώτα να φτιάξουμε το παντεσπάνι (κάπως έτσι το έλεγε η μαμά). Το μίξερ να χτυπάει με μανία το μείγμα μας και κομματάκια ζύμης να εκτοξεύονται από εδώ κι εκεί!

Μας είχε αφήσει και κάτι ταψιά στρογγυλά για το παντεσπάνι. Μετά από το ζωντανό και γεμάτο ενθουσιασμό και πρωτοβουλίες μίξερ ρίξαμε την ζύμη (ο Θεός να την κάνει ζύμη...) στα ταψιά και στον φούρνο. Όσο ήταν στο φούρνο τα ταψιά φτιάξαμε την κρέμα, και καθήσαμε να περιμένουμε τα ζυμάρια μας...

Πέρασε η ώρα και πήραν χρώμα! Όχι όμως και όγκο... Τα βγάλαμε από τα ταψιά και βάλαμε το πρώτο παντεσπάνι στον δίσκο, πετάξαμε από πάνω και την κρέμα... Έλα όμως που το παντεσπάνι έκαιγε και η κρέμα ήταν φτιαγμένη από κρύο γάλα και παγάκια... Από παντού έτρεχαν ζουμιά...

-Γρήγορα, να το βάλουμε στην κατάψυξη. ,είπα! (ώρες ώρες απορώ και εγώ που τα βρίσκω και τα πετάω έτσι αβίαστα)

Και το βάλαμε όλο εκείνο το πράγμα στην κατάψυξη. Περιμέναμε ένα τέταρτο και αποφασίσαμε να το βγάλουμε πια. (σιγά να μην είχε παγώσει μέσα σε δεκαπέντε λεπτά...)

-Τι κάνουμε τώρα Φάνη; Δεν έχει αφήσει άλλο αλεύρι να φτιάξουμε άλλο παντεσπάνι...
-Μήπως να καθαρίζαμε αυτό το παντεσπάνι τότε;

Χωρίς να έχουμε και άλλη επιλογή (είχαμε τάξει τούρτα, και ήταν και θέμα εγωισμού. Σιγά μην φτιάξετε εσείς τούρτα. Όχι, λάθος τα ξέρεις, εμείς θα φτιάξουμε τούρτα), με ένα μεγάλο μαχαίρι αρχίσαμε να βγάζουμε την λιωμένη κρέμα από το ταλαίπωρο παντεσπάνι (αλήθεια, εσύ γιατί το πετυχαίνεις πάντα μανούλα;)

-Ευτυχώς που έχουμε σκόνη για άλλη κρέμα, και γάλα! Ωχ, για δες αν έχει παγάκια με όλους αυτούς τους καφέδες σήμερα... ,είπα στον Φάνη.
-Έχει καλέ! Αφού τα είδα πρίν, δεν στο είπα για; , απάντησε ο Φάνης.
-Φέρε να δούμε τι θα κάνουμε. Έχουμε να ακούσουμε... Θα μας κράξουν κανονικά. "Μμμ, γυναίκες σου λέει μετά, ούτε μια τούρτα δεν μπορούν να φτιάξουν...". Έλα να φτιάξεις εσύ αν μπορείς...

Η αλήθεια είναι ότι μας είχε πάρει λίγο από κάτω όσο σκεφτόμαστε τι έχουν να μας σούρουν... Ήρθε η φαεινή!

-Ρε Φάνη, έλα λίγο!
Πλαφ... Της ήρθε μες την μούρη η πρώτη δόση λιωμένης κρέμας.
-Ρε, δεν είναι και άσχημο στην γεύση αυτό το πράγμα!
Και Πλαφ... μου ήρθε και εμένα το μερίδιο μου στο αφτί!

Γίναμε από την κορφή μέχρι τα πόδια γεμάτες λιωμένη κρέμα. Και η κουζίνα... Άσπρη, και αυτή γεμάτη κρέμα!

-Άντε να τελειώνουμε, να κάνουμε και κανένα μπάνιο να γίνουμε άνθρωποι, να καθαρίσουμε και αυτό το χάος. , είπε τελικά ο Φάνης.

Έτσι, βάλαμε στα γρήγορα τις στρώσεις ψωμάκι-κρέμα-ψωμάκι.
-Να μην βάλουμε μόνο άσπρη κρέμα ρε Αλέκο! να βάλουμε σε ένα μπρίκι λίγη σοκολάτα, να τη ζεστάνουμε με γάλα και να το ρίξουμε στην υπόλοιπη κρέμα!
-Εντάξει, φέρνω μπρίκι και γάλα!

Το φτιάξαμε και αυτό. Πασπαλίσαμε και την τούρτα μας με την σοκολατένια πλέον κρέμα μας. Έτοιμη η τούρτα μας! Την κρύψαμε στο ψυγείο!

-Εσύ τα πίατα εγώ μάπα ή ανάποδα;,είπα στο Φάνη!
-Θα κάνω ό,τι είναι, θα κάνεις εσύ μάπα;

Σε ένα τέταρτο ήταν σαν να μην έπεσε ποτέ βόμβα εκεί μέσα!
-Πάμε για μπάνιο και 8:00 στο καπνιστήριο! ,είπε ο Φάνης!
-Οκ!

Στις 8:00 στο καπνιστήριο λοιπόν! Εξανθρωπισμένες πλέον! Πήραμε τηλέφωνο και τους υπόλοιπους να έρθουν κάτω!

Απαρτία στο καπνιστήριο! Τραγουδάμε όλοι μαζί σε μια φάλτσα συγχορδία το γνωστό σε όλους τραγουδάκι! Σηκώθηκε και ο Φάνης να κόψει την τούρτα...

Αμ δε... σαν τούβλο είχε γίνει το παντεσπάνι. Όπως προσπαθούσαμε να κόψουμε το "τέρας" με το μαχαίρι η κρέμα στο ενδιάμεσο δεν άντεχε άλλο την πίεση και άρχισε να ξεπετιέται (φαντασου το σωληνάριο και την οδοντόκρεμα... ακριβώς αυτό!)

Τα καταφέραμε τελικά και τους σερβίραμε όλους (δεν πήραμε το σιδεροπρίονο, αν και δε θα ήταν και άσχημη η ιδέα)!

Όλοι δοκιμάσαν, δεν αντέξαν όλοι όμως να φάνε το "θηρίο"!



Μόνος ένας έφτασε στην άλλη όχθη και έφαγε τον "δράκο"!



Αφερωμένο στον ακαταμάχητο ήρωα της βραδιάς εκείνης!