Ανυπομονείς να ακούσεις ιστορίες πραγματικές; Χμ... Τι θα έλεγες για μια πραγματική περιγραφή μιας μέρας στον Ασπρόπυργο; Εννοώ με τα μάτια του τότε, όχι εξιδανικευμένα από τα τριάντα χρόνια απόσταση;
Ασπρόπυργος... εμείς και το πουλμανάκι μας...
Όχι, που λένε τώρα μερικοί για Νέρωνες... Λοιπόν, έχω και φωτογραφία .. μόνο που...
ούτε από εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα είναι... (είναι στο δεύτερο έτος, από την εκδρομή μιας εβδομάδας που μας είχαν πάει στη ... Μακεδονία!!!) και αφετέρου, αν προσέξει κανείς τα μπουκάλια κινδυνεύουμε από χειρότερους χαρακτηρισμούς ακόμη και από το "Νέρωνες"...
Με τα σακάκια (και καθιστές) είμαστε η "Αγία Τριάς", Κατερινόπλασμα, Αννούλα και η αφεντιά μου... Αχώριστες όχι μόνο στη σχολή αλλά εδώ και τριάντα χρόνια.
Όσο για την ηλεκτοκόλληση, όχι μόνο κάναμε αλλά και την απαθανατίζαμε, μην ξεχάσουμε την τέχνη:
Σπυριδούλα, Ελένη και η θρυλική Αντωνία...
Θρυλική γιατί όχι μόνο έκανε τέσσερα παιδιά, αλλά και γιατί έμεινε στο καράβι μέχρι και οκτώ μηνών στο τελευταίο της, το Στέφανο, που είναι τώρα ολόκληρος λεβέντης. Ξέρεις τι θα πει να είσαι σχεδόν ετοιμόγεννη και να είσαι σε καράβι και να δουλεύεις κανονικά, ματσακόνια και ανεμόσκαλες; Βέβαια οι άλλοι δεν το είχαν πάρει χαμπάρι, γι' αυτό και την άφηναν να δουλεύει. Και την Αντωνία δεν την άφηναν τα τόσα στόματα που περίμεναν πίσω... Ευτυχώς ήταν ψηλή και δε φαινόταν η εγκυμοσύνη. Και όταν οι άλλοι την πείραζαν πως πάχυνε, η Αντωνία απαντούσε με το χαρακτηριστικό της γέλιο...
Το ίδιο γέλιο που δεν κατάφερε να της κόψει ούτε ο διοικητής της σχολής όταν της έριξε αποβολή γιατί δεν φορούσε το ... καπέλο!!! στο δρόμο... Βέβαια αυτό ήταν μόνο η αφορμή. Η ουσία ήταν πως η πολυαγαπημένη μας Αντωνία ήταν ο ταμίας του "παράνομου" τότε συλλόγου σπουδαστών. Παράνομου γιατί απαγορευόταν από τον κανονισμό της σχολής ακόμη και η ομαδική υποβολή αιτήματος.
Εμείς όμως όχι μόνο αιτήματα είχαμε:
αλλά τα δημοσιεύαμε και σε εφημερίδες. Και όπως φαίνεται είχαμε φτιάξει και σύλλογο που η μεν σχολή δεν αναγνώριζε αλλά είχε την αναγνώριση του Πρωτοδικείου και επιπλέον είχαμε προχωρήσει και σε συντονιστικό όργανο όλων των συλλόγων σπουδαστών Ε.Ν.
Από τα βασικά μας αιτήματα η αποστρατιωτικοποίηση των σχολών και ο ελεύθερος συνδικαλισμός. Το ένα εν μέρει πέρασε. Τώρα πια τα παιδιά των σχολών Ε.Ν. δε φοράνε στολές και δε συμπεριφέρονται σαν στρατιωτάκια. Ούτε παίρνουν αποβολές γιατί δε φορέσανε το καπέλο στο δρόμο...
Το άλλο, ο ελεύθερος συνδικαλισμός, παραμένει ζητούμενο. Γιατί τότε είχαμε το βραχνά των λιμενικών και του Υπουργείου, σήμερα από όσα μαθαίνω υπάρχει έντονη κομματικοποίηση. Άρα η ελευθερία ακόμη μένει μακριά και παραπονεμένη. Και μαζί και τα αιτήματα των σπουδαστών...
Ανθρώπινες συνθήκες ζητούσαμε εμείς τότε, ανθρώπινες και τα σημερινά παιδιά. Τότε είχαμε το ΚΕΥ (Κανονισμό Εσωτερικής Υπηρεσίας):
Γελοιογραφία από το έντυπο που κυκλοφορούσε ο σύλλογος
Τώρα έχουν το ΚΕΠ! Τα έμαθα και ανατρίχιασα. Με τις μεσαιωνικές συνθήκες που μόνο σε τριτοκοσμικές χώρες υπάρχουν. Θα τα πούμε αναλυτικά για το ΚΕΠ, δε θα το θάψουμε εδώ στις αναμνήσεις τις δικές μας. Πάντως, αν θέλετε να ακούσετε τη γνώμη των παλιών, η μόνη σας δύναμη είναι ο σύλλογος. Φροντίστε να παραμερίσετε τα κομματόσκυλα και πάρτε την κατάσταση στα χέρια σας. Γιατί και τότε και τώρα μία είναι η αλήθεια:
Το ίδιο θηρίο περίμενε κι εμάς και όταν του φανήκαμε άχρηστες μας ξέβρασε στυμμένες λεμονόκουπες στη στεριά... άνεργες να μην ξέρουμε πώς να βγάλουμε τον επιούσιο... και το ίδιο καρτερεί κι εσάς. Και τα θερία δεν παλεύονται με έναν έναν ξεχωριστά. Θέλει πολλοί μαζί και πάλι δε φτάνει.
Τέτοια θηρία λογαριάζουν μόνο με μονέδα... Δολάρια τότε, ευρώ σήμερα... Και καθόλου δε λογαριάζουν τον άνθρωπο. Κιμάς στα δόντια τους γινόμαστε και δε πα να αγαπάμε τη θάλασσα, δε πα να έχουμε σπάσει το κεφάλι μας να μάθουμε τη δουλειά μας, ακόμη και αν τα τρυφερά μας χεράκια έμαθαν ηλεκτροκόλληση:
ή και αν τραβήξαμε κουπί (κυριολεκτικά και όχι μόνο μεταφορικά)
Στον Ασπρόπυργο... πριν ο Τσεκλένης σχεδιάσει τις στολές μας
Τα θηρία αυτά δε μασάνε παρά μόνο τα όνειρά μας. Και η αμοιβή μας;
Εκείνοι το σακί με το χρήμα και εμείς να ψαχνόμαστε να πάρουμε πίσω τουλάχιστον τις κρατήσεις που μας έγιναν για όσο διάστημα τους δουλέψαμε. Τότε, κοριτσάκι ακόμη στη σχολή, δέχτηκα πολλές απειλές που φώναζα μαζί με τις συσπουδάστριές μου. Και ποινές... Για ανάρμοστη συμπεριφορά μη τήρησης των κανονισμών πειθαρχίας.
Γι' αυτό και γελάω γέλιο μεγάλο όταν τώρα - κοντά στα 50 πια - οι διάφοροι τζιτζιφιόγκοι του διαδικτύου εξαπολύουν "μύδρους" εναντίον μου... Σαφώς και δεν μπορούν να ξέρουν πόση "τρέλα" κουβαλάω, γιατί δεν ξέρουν ούτε και όσα έχω περάσει. Ας μην τα περάσει κανείς άλλος. Αλλά, είχε δίκιο ο μετέπειτα Δάσκαλός μου, ο Λιαντίνης, να γράφει:
"Τι ημπορεί εκείνος να κατέχει
που δεν του χτύπησε η συμφορά την πόρτα;"
Κι εμάς τότε στη σχολή αλλά και στα καράβια μετά, μας περίμεναν πολλές συμφορές και πολλές λαχτάρες. Δε μετανιώνω λοιπόν ούτε για το τόσο δα που φώναξα τότε. Μόνο που δε φώναξα περισσότερο. Ποιος θα μας δώσει εμάς πίσω τα χρόνια που χάσαμε στη θάλασσα; Και τα χρόνια στη σχολή. Αφού η πατρίδα δεν ήταν έτοιμη να δεχτεί γυναίκες στα πλοία, γιατί τέτοιο βάρβαρο πείραμα με τις ζωές μας;
Και καλά εγώ.. η Σοφία... η Άννα... καταφέραμε να σταθούμε στα πόδια μας. Υπάρχουν όμως και τα κορίτσια που η ζωή στάθηκε ιδιαίτερα σκληρή μαζί τους. Δεν είναι σωστό να αναφέρω ονόματα. Είναι όμως σωστό, ακόμη και τώρα ως πρόεδρος του τότε συλλόγου μας να υψώνω φωνή διαμαρτυρίας. Μας αδίκησε πολύ η Πολιτεία εμάς τις πρώτες γυναίκες αποφοίτους της Δημόσιας Σχολής Πλοιάρχων... Μας άφησαν τελείως απροστάτευτες να τα βγάλουμε πέρα μόνες μας. Και ειδικά εκείνες που λόγω μητρότητας αναγκάστηκαν να μείνουν έξω. Ανασφάλιστες, να καθαρίζουν σκάλες (καμία υπερβολή σε αυτό) και να μην ελπίζουν σε σύνταξη...
Εύχομαι και ελπίζω τα σημερινά κορίτσια να σταθούν τυχερότερα. Για μας, την παλιά γενιά, είναι όλες τους παιδιά μας. Και θα σταθούμε με όλες μας τις δυνάμεις στο πλευρό τους. Η δική τους επιτυχία θα δικαιώσει τα δικά μας όνειρα που μείναν δεμένα στο μουράγιο...
Αφιέρωμα στον Ευγενίδη
Τα Μικρά Τερατάκια στο 
Το ναυτικό και η χούντα
Τι κι αν πέράσαν χρόνια από τότε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα έζησα κι εγώ σήμερα...
Διαβάζοντας αράδες αναμνήσεις.
Τα έζησα όπως ζω και την πραγματικότητα που μ'αγκαλιάζει.
Και ξέρω πως είναι όταν κάτι που χρόνια ανθίζει μέσα σου πέφτει νεκρό στο χώμα. Το έμαθα σήμερα.
Δεν ήταν χαμένα τα χρόνια εκείνα όμως. Έστω κι λίγο ζήσετε όλες το όνειρό σας. Ίσως για κάποιες από εσάς να ήταν καταστροφικό. Δεν παύει όμως να ισχύει το γεγονός ότι ανοίξατε τα φτερά σας και πετάξατε σε ξένους γαλαξίες.
Δεν ξέρω πολύ κόσμο που να έχει κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Ξέρω όμως ότι εσύ και η Αννούλα και το Κατερινόπλασμα και η Αντωνία και η Σοφία το αγγίξατε κα ο κρατήσατε σφιχτά στην αγκαλιά σας, όπως η μανά το παιδί πριν της το αρπάξουν βίαια μέσα από την αγκάλη της.
Δικά σας παιδιά είμαστε και εμείς λοιπόν... Και είναι ευθύνη μας να προσπαθήσουμε (όχι μόνο για καριέρα) για το καλύτερο.
Νόμιζα ότι είμασταν χωρίς παρελθόν, άλλα έκανα λάθος. Έχουμε παρελθόν. Βαρύ παρελθόν...
Μην φοβάστε γαλανές κυράδες μου. Θα το φυλάξω όσο αντέχω, να μη λασπώσει ξανά. Να μην το απράξουν πάλι βίαια. Να μην πέσει ξανά νεκρό στο χώμα.
αχ δεν κανονίζεις κανένα φαγητό να φωνάξω και εγώ μερικούς φίλους παλαιούς??
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσες αλήθειες λες Δανάη. Είναι εντυπωσιακό ότι αυτά τα προβλήματα που είχε η πρώτη φουρνιά σπουδαστριών , τα είχαν και οι μετέπειτα και ίσως η Αννα Μαρία μας πει αν συνεχίζουν να υπάρχουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροχθές διάβαζα σε ισπανόφωνο σάιτ ναυτικών ότι κατέβασαν με το έτσι θέλω μια εργαζόμενη γιατί ήταν έγκυος , το έκρυβε η φουκαριάρα μα την αντιληφθηκαν και στο όνομα του αγέννητου παιδιού της, την ξεμπάρκάρανε.
Δυστυχώς όπως όλα, εδώ στην πατρίδα μας γίνονται ανάλογα με τις ανάγκες της στιγμής , έτσι και με τις γυναίκες ναυτικούς.
Κι άν την δικιά σας φουρνία την πέταξανε σαν στιμμένη λεμονόκουπα, έμας που ήρθαμε μετά, μας πήραν με τις λεμονόκουπες.
Αλλά πάντα λέω ότι ακόμα και σήμερα θα το έκανα αν δεν είχα οικογένειακές υποχρεώσεις ,
άλλο πράμα η θάλασσα. Δεν μετριέται η ανάσα , ο χρόνος η σκέψη που σε κυριέυει.
Οι μυρωδιές είναι αυτό που μου έχει μείνει έντονα χαραγμένο στο μυαλό μου.
Καμιά φορά περνώ από κάποιο μέρος και μου μυρίζει κάτι, φέρνω πάντα στο νού μου εικόνες σχετικές με τα βαπόρια, τα λιμάνια ,τις καταστάσεις λύπες , χαρές γιορτές και ότι βάλει ο νους σου.
άλλες φορές πάλι κοιτώ μακριά τον ορίζοντα άμα έχει φυσηξει βοριαδάκι , φαίνονται απέναντι τα νησιά του Αργοσαρωνικού , κατευθείαν βλέπω μπρός μου περάσματα και ωκεανούς, κροσαρίσματα , πιλότους και κάβους.