ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ

BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

Στιγμιότυπα από τη συνάντηση

Ένα εικοσιτετράωρο μετά τη συνάντηση κι ακόμη προσπαθούμε να ξαναβρούμε τους ρυθμούς της πεζής πραγματικότητας... Δύσκολο όμως. Γιατί αυτό που ζήσαμε χτες ήταν μαγεία και όνειρο. Λόγια να το περιγράψεις δε βρίσκεις εύκολα. Ας αφήσουμε τουλάχιστον να μιλήσουν οι εικόνες:


Η μεγαλύτερη έκπληξη ήταν φυσικά η παρουσία του σεβαστού και πολυαγαπημένου μας διευθυντή σπουδών, καπετάν Λεωνίδα Γαβαλά. Του ανθρώπου που μας δίδαξε τη Ναυτιλία αλλά και μας αγάπησε σαν παιδιά του και στάθηκε δίπλα μας σε κάθε δυσκολία.

Με τεράστια όμως θλίψη ακούσαμε για το θάνατο δύο ακόμη αγαπημένων μας καθηγητών, του κ. Παπαϊωάννου που μας δίδαξε Φορτώσεις αλλά του κ. Παπαδόπουλου, του θρυλικού Τσίλι, που είχε αναλάβει να μας μάθει Αγγλικά... Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τους σκεπάζει.


Τι είπαμε και τι δεν είπαμε... Αρκεί να σημειώσουμε ότι η συνάντηση άρχισε στις 10.30 το πρωί και κράτησε μέχρι το βράδυ. Και πέρα από την παλιά γενιά, τις πρώτες καπετάνισσες Δημόσιας Σχολής Ε. Ν., είχαμε τη μεγάλη χαρά να γνωρίσουμε και κορίτσια που τελείωσαν τη σχολή χρόνια αργότερα αλλά και δύο δοκίμους που τώρα σπουδάζουν το υπέροχο επάγγελμα του πλοιάρχου. Κι ακόμη... δυο μικρά καπετανόπουλα που συνόδευσαν τη μαμά τους για να γνωρίσουν από κοντά τις συναδέλφισσές της. Μάθαμε πως έφυγαν ενθουσιασμένα και φυσικά νιώσαμε μεγάλη ικανοποίηση. Ε, δεν είναι και λίγο μια έφηβη να λέει "Τι φοβερές τύπισσες αυτές οι καπετάνισσες."

Παρούσες από τις παλιές η Ελένη Τ., Μαρία Σ., Μαρία Ι., Σοφία Λ., Κατερίνα Π., Μαρία Λ. Από τη σειρά του '89 ήρθε η Θαλασσινή. Από τις σημερινές η Α. και η Γ. Κι από το τηλέφωνο η Αννούλα Χ., αλλά από τη δεύτερη σειρά η καπετάν Βαγγελιώ Κ, από τις πρώτες γυναίκες που πήραν δίπλωμα πρώτου πλοιάρχου και διδάσκει σήμερα στον Ασπρόπυργο.

Δυστυχώς οι παρελάσεις, το τριήμερο και ... ο μπακαλιάρος (!!!) δεν επέτρεψαν σε αρκετές άλλες να παρευρεθούν. Έστειλαν όμως θερμούς χαιρετισμούς και ζήτησαν σύντομα να το επαναλάβουμε για να έρθουν κι εκείνες. Αναφέρουμε ποιες βρήκαμε: Αντωνία Μ., Βάσα Σ., Αριάδνη, Ντίνα Κ., Ματίνα Γ., Αμαλία Γ., Πόπη Σ., Γιούλα Π., Λία Χ. αλλά και την Ελπίδα Κ. από τη δεύτερη σειρά. Νέα επίσης ακούσαμε για τη Χρύσα Π., (μπαρκάρει ακόμη) Ολύβια Φ., Μυρτώ Μ., Ντιάνα Σ.

Δυστυχώς δεν ξέρουμε τίποτε για την Πόπη Θ., (από την Πάτρα), Φωτεινή Τ., (που έμενε Χαλκίδα και με καταγωγή από Χουμνικό Βισαλτίας Σερρών), Λίνα Ν., Ελένη Π., Ελένη Μ., Μαρία Λουν., και από τις Κρητικές Σπυριδούλα Δ., (παντρεύτηκε Κρητικό, καταγωγή από Σ. Ελλάδα) Βάσω Μ., Σούλα Γ. Αν κάποιος γνωρίζει κάτι για τα κορίτσια αυτά, παρακαλούμε να μας ειδοποιήσει...


________________

Τα φωτογραφικά στιγμιότυπα είναι της Χαλαρουίτας... Με το ίδιο υλικό και ηχογράφηση της Μαρίας Λ. φτιάξαμε και ένα μικρό βιντεάκι:



Δημοσιεύτηκε από στις
Καταστρώματα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Welcome onboard! Αφήστε μας το μήνυμά σας και θα προσπαθήσουμε να σας απαντήσουμε το συντομότερο δυνατό. Εκτός αν αλλού αρμενίζουμε... Οπότε κουράγιο μέχρι να καταπλεύσουμε και πάλι στο λιμάνι...

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο



10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.