Άρθρο στο Βήμα της Κυριακής για τις Καπετάνισσες

Άρθρο για τις Καπετάνισσες δημοσίευσε το Βήμα της Κυριακής στο τελευταίο του φύλλο:

Καπετάνιος γένους θηλυκού

Οι σύγχρονες θαλασσόλυκοι δεν φορούν λευκή στολή και παλεύουν µε τα κύµατα, την ανεργία και τις προκαταλήψεις

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 09/10/2011

ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΕΛΛΗ ΙΣΜΑΗΛΙΔΟΥ

«Είναι κάποιες κοπέλες εδώ που θέλουν να δουν τον υπεύθυνο πληρωµάτων. Θέλουν, λένε, να υποβάλουν αίτηση εργασίας. Οχι, σου λέω, κοπέλες είναι, στα πληρώµατα θέλουν να πάνε... ∆εν είναι δόκιµοι σου λέω, κοπέλες είναι!». Ο θυρωρός της ναυτιλιακής εταιρείας κατέβασε το ακουστικό και πήρε ένα συγκαταβατικό ύφος: «Λυπάµαι, κορίτσια. Μου είπαν ότι δεν δεχόµαστε αιτήσεις από κοπέλες». Οι τρεις νεαρές γυναίκες, δόκιµοι πλοίαρχοι όλες τους, ντυµένες µε τα καλά τους και µε τις «περγαµηνές» ανά χείρας έµειναν εµβρόντητες στο ισόγειο της ναυτιλιακής εταιρείας. Τους επόµενους µήνες τα όνειρα που τις συντρόφευαν όταν διάβαζαν συστηµατικά για να δώσουν Πανελλήνιες και να περάσουν τα µαθήµατα στην Ακαδηµία Εµπορικού Ναυτικού έµελλε να ξεθωριάσουν και να αντικατασταθούν από τη (σκληρή) πραγµατικότητα: 31 χρόνια µετά την αποφοίτηση της πρώτης γυναίκας πλοιάρχου, για πολλούς ναυτικούς οι λέξεις «γυναίκα» και «πλοίαρχος» παραµένουν… αµοιβαίως αποκλειόµενες.

Προσωπικές ιστορίες στα καράβια ήταν άγνωστες στο ευρύ κοινό και για δεκαετίες µεταδίδονταν ως µυστικές εξοµολογήσεις ανάµεσα σε γυναίκες που προσπαθούσαν να σταδιοδροµήσουν σε ένα ανδροκρατούµενο επάγγελµα. Πριν από τέσσερα χρόνια ωστόσο η κυρία Μαρία Λαµπρίδου, πρώην ανθυποπλοίαρχος και νυν δασκάλα, η οποία εγκατέλειψε τη θάλασσα εξαιτίας της ανεργίας και των προκαταλήψεων που πλήττουν τις γυναίκες ναυτικούς, αποφάσισε να δώσει διαδικτυακή φωνή στις ελληνίδες καπετάνισσες. ∆ηµιούργησε ένα blog µε το όνοµα «Kapetanisses» και σύντοµα οι σελίδες του γέµισαν µε κωµικοτραγικές ιστορίες γυναικών κάθε ηλικίας. «Ηταν σαν να προσπαθούσα να ανακτήσω την επαφή µε το παρελθόν µου. Εισήλθα στη σχολή το ‘78, την πρώτη χρονιά που η ελληνική πολιτεία επέτρεψε σε γυναίκες να φοιτήσουν σε δηµόσια σχολή πλοιάρχων. Εν τέλει αναγκάστηκα ν’ αλλάξω επάγγελµα, όµως ποτέ δεν µου έφυγε το µαράζι της θάλασσας. ∆υστυχώς, µέσα από το blog ανακάλυψα ότι υπάρχουν δεκάδες κορίτσια που αντιµετωπίζουν σήµερα τα ίδια προβλήµατα που αντιµετωπίζαµε εµείς τη δεκαετία του ‘80» τονίζει η κυρία Λαµπρίδου µιλώντας προς «Το Βήµα της Κυριακής».

Από πλοίαρχοι καμαρώτοι

«Το επάγγελµα του ναυτικού είναι σκληρό για όλους, πολλώ δε µάλλον για τις γυναίκες. Σαν να υπάρχει µια διαρκής καχυποψία ότι η γυναίκα δεν θα τα καταφέρει να αντεπεξέλθει στις προκλήσεις της δουλειάς. Για αυτό και πρόκειται για το κατ’ εξοχήν επάγγελµα υποεκπροσώπησης των γυναικών διεθνώς» αναφέρει ο κ. Γιάννης Χαλάς, γενικός γραµµατέας της Πανελλήνιας Ναυτικής Οµοσπονδίας.

∆εν είναι λίγες οι γυναίκες που µπάρκαραν ως δόκιµες πλοίαρχοι για να ανακαλύψουν στην πορεία ότι τα καθήκοντά τους αντιστοιχούσαν στον… βοηθό καµαρώτου. «Στο πρώτο µου µπάρκο θυµάµαι να πλένω, να καθαρίζω, να σερβίρω. Θυµάµαι σαν χθες την ατάκα: “Τι δόκιµος; Εγώ καµαρoτάκι ζήτησα!”. Βέβαια στην πορεία τα πράγµατα βελτιώθηκαν και γύρισα όλο τον κόσµο µε τα φορτηγά. Εζησα φοβερές εµπειρίες. Αν και µου αρέσει η τωρινή µου δουλειά, δεν περνά µέρα που να µη νοσταλγώ τη θάλασσα» λέει η 42χρονη υποπλοίαρχος κυρία Νάσια Ανδροµανέτσικου, η οποία εν τέλει εγκατέλειψε τη ναυτιλία για την Ισπανική Φιλολογία.

Οπως εξηγεί η ανθυποπλοίαρχος σε δεξαµενόπλοιο κυρία Χρύσα Τσαλίχη , η αµφισβήτηση των γυναικών έχει να κάνει ακόµα και µε τη σωµατική τους διάπλαση ή µε την επίδραση που θα έχει η πιθανή σεξουαλική έλξη στους άνδρες. «Πολλοί φοβούνται ότι µια γυναικεία παρουσία θα “διαφοροποιήσει” τις κοινωνικές συµπεριφορές και τις συνήθειες του πληρώµατος. Και έτσι οι γυναίκες καταλήγουν να µην είναι καλοδεχούµενες. Αλλοι υποστηρίζουν ότι το ναυτικό επάγγελµα απαιτεί µυς. Ξεχνούν όµως ότι αυτό που πραγµατικά χρειάζεται είναι θάρρος, αποφασιστικότητα και δύναµη ψυχής» τονίζει. Οι ανισότητες που συναντά καθηµερινά µετατράπηκαν σε αντικείµενο ενδελεχούς έρευνας – της πρώτης ανάλογης έρευνας στην Ελλάδα – που διενεργεί η 26χρονη ανθυποπλοίαρχος στο Πανεπιστήµιο Αιγαίου µε θέµα την ανάλυση των παραγόντων που επηρεάζουν την πρόσβαση της γυναίκας στο ναυτικό επάγγελµα.

«Στερείσαι την οικογένεια»

Ο σηµαντικότερος παράγοντας είναι το δίχως άλλο η δηµιουργία οικογένειας. «Υπηρετούσα σε φορτηγό και το µπάρκο µου διαρκούσε ως δώδεκα µήνες, ενώ είχα δύο δίδυµα µωρά που τα κρατούσε στην Ελλάδα η γιαγιά. Τότε δεν υπήρχαν τα κινητά, µπορεί να κάναµε και έναν µήνα να µιλήσουµε µε το σπίτι µας αν περνούσαµε τον Ειρηνικό. Ευτυχώς τότε τοποθετούσαν µαζί τους συζύγους, έτσι τουλάχιστον ήµουν µαζί µε τον άνδρα µου. Σήµερα, οι ασφαλιστικές εταιρείες απαγορεύουν σε πρώτου βαθµού συγγενείς να σαλπάρουν µαζί, άρα τα πράγµατα είναι ακόµα πιο δύσκολα» υπογραµµίζει η ανθυποπλοίαρχος κυρία Ελένη Τσινιάρη. «Θυµάµαι άφησα τα δίδυµα δυόµισι ετών και τα ξαναβρήκα τριάµισι. Μου έλειπαν τροµερά. Οµως ήταν δύσκολα χρόνια, έπρεπε να κάνουµε υποµονή για να µαζέψουµε χρήµατα για το µέλλον µας» διηγείται. Τελικά εγκατέλειψε το ναυτικό όταν έµεινε έγκυος στο τρίτο της παιδί. Οι δίδυµοι γιοι της είναι και οι δύο υποπλοίαρχοι και η ίδια τονίζει ότι προσπάθησε να τους αποτρέψει. «Τους εξήγησα πόσο σκληρό είναι να στερείσαι την οικογένειά σου, τους µίλησα για όλα αυτά που δεν θα ζήσουν επειδή θα αρµενίζουν κάπου στον Ατλαντικό. Τελικά, υπερίσχυσε η αγάπη τους για τη θάλασσα. Μάλλον ρέει στο αίµα τους» καταλήγει.

ΝΙΚΗ ∆ΕΛΗ

Ναυάγιο από το δεύτερο µπάρκο

Η ανθυποπλοίαρχος κυρία Νίκη ∆ελή έπεσε ήδη από το δεύτερο εκπαιδευτικό της ταξίδι σε… ναυάγιο, καθώς ήταν δόκιµος πλοίαρχος στο «Αβαντίς ΙΙΙ», ένα µικρό φορτηγό, που προσέκρουσε στη νήσο ∆ορούσα στον Αργοσαρωνικό, µε αποτέλεσµα να χάσει τη ζωή του ο 35χρονος µάγειρας του πλοίου. «Η ψυχολογία µου, όπως φαντάζεστε, ήταν σε άσχηµη κατάσταση µετά το ναυάγιο. Ωστόσο δεν τα παράτησα. Ετσι είναι η θάλασσα.

Ενας ναυτικός θα βιώσει και τα θετικά και τα αρνητικά φαινόµενα πολύ έντονα, µε τρόπους που ένας “στεριανός” δεν φαντάζεται» τονίζει µιλώντας στο «Βήµα της Κυριακής».

«Εχω γυρίσει όλον τον κόσµο δουλεύοντας σε γκαζάδικο και η εµπειρία µε γοητεύει. Ωστόσο η µοναξιά της θάλασσας επί µήνες, χωρίς να πιάνουν ούτε καν τα κινητά, µόνη µου ανάµεσα σε 30 άνδρες, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Συχνά νιώθω όλα τα βλέµµατα καρφωµένα επάνω µου.

Πρέπει να κρατώ καθηµερινά ισορροπίες για να κερδίσω τον σεβασµό. Να εργαστώ µε τους ναύτες σαν ναύτης, µε τους αξιωµατικούς σαν αξιωµατικός, µε τους άνδρες σαν άνδρας. Και ταυτόχρονα να παραµείνω γυναίκα. Αν δεν το αγαπάς αυτό το επάγγελµα, δεν µπορείς να συνεχίσεις. Οσοι άλλωστε φαντάζονται κοµψές πλοιαρχίνες µε κολλαριστές λευκές στολές θα εκπλαγούν µπροστά στη λερωµένη µε γράσα φόρµα εργασίας που φοράω» καταλήγει γελώντας η κυρία ∆ελή.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://www.tovima.gr/society/article/?aid=424086

Ευχαριστούμε την κ. Ισμαηλίδου για όσα έγραψε για μας, και τις καπετάνισσες και το ιστολόγιο. Αν και δεν είναι τόσο εύκολο να γράψει κανείς για ένα θέμα που του είναι άγνωστο, το σημειώνουμε χωρίς να θέλουμε να φανούμε αγενείς. Ήταν καλή η πρόθεση της δημοσιογράφου αλλά πολλά και τα παράπονα που διατυπώθηκαν στο γκρουπ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ για το τελικό περιεχόμενο από τις άμεσα ενδιαφερόμενες. Θα μεταφέρω το πλέον χαρακτηριστικό, γραμμένο από μια γυναίκα που αυτή την ώρα κυβερνά πλοίο, μια πλοίαρχο πρώτου βαθμού:

ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΜΕΝΑ.ΤΩΡΑ ΔΙΑΒΑΖΩ ΓΙΑ ΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΒΗΜΑ.ΜΗ ΜΕ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΕΤΕ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΜΠΑΙΝΩ ΣΥΧΝΑ.ΤΡΩΩ ΤΑ 8ΑΡΙΑ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΚΑΙ ΨΑΧΝΩ ΓΙΑ ΚΑΜΜΙΑ ΩΡΑ ΥΠΝΟ.ΕΠΙΣΗΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΔΩ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΤΡΕΧΩ ΠΙΣΩ ΑΠ'ΟΛΟΥΣ.ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΙ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΓΡΑΨΑΝ ΑΥΤΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΟΥ ΕΙΠΩΘΗΚΑΝ ΑΠ'ΟΣΕΣ ΜΙΛΗΣΑΝ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΑΚΟΥΝΕ ΚΑΙ ΓΡΑΦΟΥΝ ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ Ν'ΑΚΟΥΣΟΥΝ.ΒΓΑΖΟΥΝ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ.ΓΡΑΦΟΥΝ ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΟΥΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΤΟ ΘΕΜΑ,ΑΛΛΑ ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΟΥΝ ΕΝΑ ΘΕΜΑ ΚΑΙ ΝΑ ΓΕΜΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΦΥΛΛΑΔΑ.ΑΛΛΑ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΑΜΕ ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ Μ'ΕΝΑ 8ΑΡΙ ΕΤΣΙ ΓΙΑ 24 ΩΡΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΔΕΙΤΕ ΤΙ ΘΑ ΓΡΑΦΟΥΝ ΜΕΤΑ.ΑΛΛΑ ΤΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΕΙΣ.ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΟΥΝΗΘΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΟΥΜΕ.ΠΟΣΟ ΜΑΛΛΟΝ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ.ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ,ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ.

Από τη μεριά μου το κυριότερο που έχω να παρατηρήσω είναι ότι δε δόθηκε η δέουσα προβολή στο άρθρο στις επιτυχίες των γυναικών - παρά τις αντιξοότητες - να φτάσουν στο βαθμό του Α΄ πλοιάρχου. Αναφέρεται βέβαια ως αριθμός η ύπαρξη 8 γυναικών πλοιάρχων στην Ελλάδα όπως και 9 υποπλοιάρχων και 31 ανθυποπλοιάρχων. Στοιχεία που δε γνωρίζω από πού προέρχονται και σίγουρα δεν ισχύουν για τις ανθυποπλοιάρχους, αφού αυτή τη στιγμή στο γκρουπ και μόνο που διατηρούμε στο face book οι ανθυποπλοίαρχοι είναι πολύ περισσότερες από τις 31. Ενδεικτικά αναφέρω ότι το γκρουπ έχει αυτή τη στιγμή εκατό σχεδόν μέλη είτε με πτυχίο σχολής πλοιάρχων είτε που ακόμη σπουδάζουν σε τέτοια σχολή. Και φυσικά δε συγκεντρώνει το γκρουπ το σύνολο των γυναικών αξιωματικών γέφυρας παρά μόνο ένα μικρό ποσοστό...

Για να λέμε πάντως τα σύκα σύκα και ... το σκάφος σκάφος (η ναυτική εκδοχή της γνωστής φράσης) κι εμείς από τη μεριά μας είχαμε αρκετές δυσκολίες να διευκολύνουμε την κ. Ισμαηλίδου στο άρθρο της. Αφενός γιατί υπήρχε πίεση χρόνου στο γράψιμο του άρθρου κι αφετέρου εξαιτίας των γνωστών προβλημάτων που εμποδίζουν τους εν ενεργεία ναυτικούς να μιλήσουν δημόσια. Και δη τις γυναίκες ναυτικούς. Ακόμη και οι απόμαχες που μιλήσαμε, δεν είναι δυνατόν να μιλήσουμε ανοιχτά για όλα. Γιατί ξέρουμε πως η κοινωνία δεν είναι έτοιμη να ακούσει την αλήθεια. Και πολύ περισσότερο η ναυτιλιακή κοινότητα δεν είναι ώριμη να ακούσει και την πλευρά των γυναικών. Ειδικά όταν καθημερινά διαπιστώνουμε πως ψάχνουν "πατήματα" για να χτυπήσουν το θεσμό της γυναίκας ναυτικού και δη της αξιωματικού καταστρώματος.

Έτσι προτιμάμε να προβάλουμε τα ίδια τα έργα μας για να αποδεικνύουν την αλήθεια. Και τις επιτυχίες των συναδελφισσών μας να φτάσουν ως την κορυφή της ιεραρχίας και την αυξημένη συμμετοχή σπουδαστριών στις σχολές και που συνοδεύεται από αξιόλογες επιτυχίες των κοριτσιών μας σε ακαδημαϊκό επίπεδο αλλά και έμπρακτα κατά την πρακτική τους άσκηση σε πλοία. Σήμερα αρκετές από τις μεγαλύτερες ναυτιλιακές εταιρείες της Ελλάδας απασχολούν γυναίκες αξιωματικούς στα πλοία τους και μάλιστα σε πλοία - στολίδια του εμπορικού στόλου της πατρίδας μας. Μέσα από το face book είμαστε σε επαφή καθημερινά με τις περισσότερες απ' αυτές και είναι μεγάλη η ικανοποίησή μας νιώθοντας τις Ελληνίδες καπετάνισσες να διασχίζουν αυτή τη στιγμή που μιλάμε όλους τους ωκεανούς της γης.

Και υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Τι απέγιναν όσες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα καράβια. Που ούτε χάθηκαν, ούτε απέτυχαν να σταδιοδρομήσουν στη στεριά. Απόδειξη και αυτό πως η ναυτιλία έχασε που δε βρήκε τον τρόπο να τις κρατήσει και να τις αξιοποιήσει. Και φυσικά έχασε και η πατρίδα, που κάποιες από μας μας σπούδασε εις διπλούν αλλά δε θέλησε ποτέ να εκμεταλλευτεί το συνδυασμό των γνώσεων που μας έδωσε. Δεν πειράζει... μερικές τα καταφέρνουμε και μόνες μας να ανταποδίδουμε όπως εμείς νιώθουμε το χρέος μας, ως πρώην αξιωματικοί εμπορικού ναυτικού και νυν υπάλληλοι σε άλλες θέσεις...

Ακόμη και ως μητέρες, όπως η Ε.Τ., που υποπλοίαρχος η ίδια έδωσε στην ελληνική ναυτιλία δυο αγόρια που και κείνα σήμερα βρίσκονται στο βαθμό του υποπλοιάρχου. Μια αληθινή σύγχρονη Μπουμπουλίνα.

Με ποιο κόστος η καθεμιά; Ποιος αλήθεια γνωρίζει το κόστος που πληρώνει η κάθε γυναίκα που ξεκινά καριέρα στη θάλασσα; Και ποιος είναι σε θέση αυτό το κόστος να το εμποδίσει να πάει χαμένο;

Ξέρουν μονάχα οι πολλοί να γκρινιάζουν πως δε βρίσκουν ικανούς Έλληνες αξιωματικούς για τα καράβια τους. Δε θέλουν να βρουν. Αλλιώς θα εγκατέλειπαν τις ψευδεπίγραφες προκαταλήψεις κατά των γυναικών ναυτικών και θα ακολουθούσαν τις οδηγίες των διεθνών οργανισμών για παροχή ίσων ευκαιριών σε γυναίκες και άντρες ναυτικούς. Κάτι ξέρουν παραπάνω εκείνοι. Και σίγουρα δεν εκπορεύονται οι οδηγίες τους με βάση τα τσιτάτα του φεμινισμού αλλά το συμφέρον της ναυτιλίας. Κάτι που διέφυγε και της συντάκτριας του άρθρου του Βήματος. Πως δεν είναι προσωπικό πρόβλημα της κάθε γυναίκας ναυτικού όταν εγκαταλείπει τη θάλασσα αλλά πρόβλημα της εθνικής μας οικονομίας.

Το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει η πατρίδα, από τη στιγμή που άνοιξε τις πόρτες των σχολών πλοιάρχων για τις γυναίκες, θα ήταν η δυνατότητα απορρόφησης σε στεριανό πόστο όσο η κάθε γυναίκα βρίσκεται ανάμεσα στις συμπληγάδες επάγγελμα από τη μια και μητρότητα από την άλλη. Υπουργείο Ναυτιλίας, λιμενικό, πολεμικό ναυτικό, ναυτική εκπαίδευση, ακτοπλοΐα κλπ είναι λίγες μόνο από τις θέσεις που αν υπήρχε πολιτική βούληση να στηριχτεί ο θεσμός της γυναίκας ναυτικού χωρίς η γυναίκα να πάψει να είναι γυναίκα, θα μπορούσαν επάξια να στελεχωθούν από εκείνες που και γνώση του αντικειμένου "θάλασσα" έχουν και ικανότητες και αγάπη τεράστια.

Έχουμε βεβαίως, το είπα και παραπάνω, περιπτώσεις που οι ίδιες οι γυναίκες κατάφεραν να βρουν τον τρόπο. Κάποιες που στράφηκαν οριστικά στο λιμενικό. Άλλες που δίδαξαν σε ναυτικές σχολές. Άλλες στελέχη σε ναυτιλιακές εταιρείες κλπ. Οι πολλές όμως, κάτω από την έλλειψη πολιτικής βούλησης να στηριχθεί ο θεσμός, αναγκάστηκαν να αφήσουν το δίπλωμα να σαπίζει στο συρτάρι για να μπορέσουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Να σπουδάσουν κάποιες ένα δεύτερο επάγγελμα ή και να ακολουθήσουν ένα νέο επάγγελμα στη στεριά, άσχετο τελείως με τη θάλασσα. Κρίμα τα λεφτά που σπατάλησε ο φτωχός λαός μας για να τις σπουδάσει και οι επίσης φτωχές στην πλειοψηφία τους οικογένειές τους για να τις στηρίξουν οικονομικά. Κρίμα και οι κόποι τους. Ένας νέος μύθος του Σισύφου. Μόνο που το νερό στάζει αλάτι. Κι όχι μόνο θαλασσινό. Μα κι από το δάκρυ της ψυχής μας το πικρό...