ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ

BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

ΑΥΡΙΟ ΟΙ ΔΟΚΙΜΟΙ ΕΜΠΟΡΙΚΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΒΡΕΙ ΚΑΡΑΒΙ: ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ - ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ

Εξαντλήθηκε ο χρόνος που οι πρωτοετείς των ΑΕΝ (Ακαδημιών Εμπορικού Ναυτικού) θα μπορούσαν να πραγματοποιήσουν το εξάμηνο της πρακτικής άσκησης ναυτολογούμενοι σε πλοίο αλλά δεν είναι λίγοι εκείνοι που έμειναν με το φυλλάδιο στο χέρι και τώρα κινδυνεύουν να μην εγγραφούν στο επόμενο εξάμηνο σπουδών.

Έγκαιρα τα παιδιά αυτά δημοσιοποίησαν το πρόβλημα και ζήτησαν βοήθεια από κάθε αρμόδιο. Και μαζί με τους πρωτοετείς και οι δευτεροετείς που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα για το δεύτερο υποχρεωτικό εξάμηνο της πρακτικής άσκησης.

Τώρα λοιπόν που βρίσκονται πια στο σημείο μηδέν και κινδυνεύουν να δουν τα όνειρα τους να γίνονται στάχτη, οι δόκιμοι αποφάσισαν να συγκεντρωθούν και να επισκεφθούν ομαδικά το Υπουργείο. Ποιο υπουργείο θα μου πεις... και θα έχεις δίκιο. Υποθέτω εκείνο που στεγάζεται στη Δραπετσώνα γιατί σε σχετική ανακοίνωση των δοκίμων στο face book διαβάσαμε επί λέξει τα ακόλουθα:



http://www.facebook.com/group.php?gid=10515726287242

avrio stis 9:45 ston ilektriko peiraia tha mazeytoume gia na pame sto ypourgeio!!!!parakalw tous dokimous 1etis i 2etis p den exoun vrei na mparkaroun na erthoun!!!! eyxaristw!!!



Κατά την ταπεινή μου άποψη πολύ το άργησαν... και δεν ξέρω τι περιμένουν τώρα μια μέρα πριν την έναρξη της χρονιάς να γίνει... Προφανώς κάποια ευνοϊκή ρύθμιση ώστε τουλάχιστον να μη χάσουν το εξάμηνο. Μακάρι έστω κι αυτό...

Μα το πρόβλημα παραμένει. Και ειδικά για τους πρωτοετείς που τον Ιούνιο θα βρεθούν να χρωστάνε πια δυο εξάμηνα.

Όπως και να το κάνουμε είναι ντροπή από τη μια να πανηγυρίζουμε που μπήκαν στις ΑΕΝ εκατοντάδες νέα παιδιά, μόλις χτες ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα, (δείτε περισσότερα στην προηγούμενη ανάρτηση του ιστολογίου )http://kapetanisses.blogspot.com/2010/09/blog-post_28.html και σήμερα επανερχόμαστε στο φλέγον θέμα της πρακτικής άσκησης και που αναγκάζει τους σπουδαστές των ΑΕΝ ακόμη και να εγκαταλείπουν τις σπουδές τους. Προς τι τότε να εισάγονται εκατοντάδες νέοι σπουδαστές; Αφού η ναυτιλία αδυνατεί να απορροφήσει και τους παλαιούς...

Λέω πως οι αρχαίοι μας πρόγονοι αν ήξεραν τα καμώματά μας δε θα έβαζαν το Σίσυφο να κουβαλάει βράχο, εξετάσεις εισαγωγικές στις ΑΕΝ θα τον έβαζαν να κάνει!!! Να εισάγει παιδιά στις σχολές, να διαγράφει παιδιά από τις σχολές. Και ξανά μανά το ίδιο!

Μα επιτέλους, σε μια χώρα καταχρεωμένη ως λέγεται, επιτρέπεται να συμβαίνουν τέτοιες καταστάσεις; Έτσι θα πάει μπροστά η πατρίδα μας; Έτσι θα επιτευχθεί η ανάπτυξη του τόπου;

Εδώ, θα μου πεις και πάλι, δεν έχουν αποφασίσει πώς ακριβώς θα λέγεται το υπουργείο που ασχολείται με την εμπορική ναυτιλία... και ποιο κομμάτι της ανήκει εδώ και ποιο στο άλλο υπουργείο... περιμένεις εσύ να βγάλουν άκρη και τι θα γίνει με την παλαβή αυτή ιστορία των δοκίμων;

Όχι, κυρίες και κύριοι. Εγώ προσωπικά δεν περιμένω τίποτε. Γιατί εγώ πλήρωσα πολύ σκληρά αυτή την ανάλγητη πολιτική στο χώρο της ναυτιλίας. Που ως νέος μινώταυρος καταπίνει νέους ανθρώπους. Τελείωσα τη σχολή, ταξίδεψα και δύο χρόνια και μετά με πέταξαν στον καιάδα της ανεργίας. Κοντεύουν πια τριάντα χρόνια από τότε. Και κανείς ακόμη δε βρέθηκε να μου ζητήσει έστω συγνώμη για τα τέσσερα χρόνια που έκλεψαν από τη ζωή μου. Ούτε κανείς ποτέ νοιάστηκε τουλάχιστον να μη χαθούν ασφαλιστικά τα χρόνια που σκυλοπνιγόμασταν... Μόνο έχουν το θράσος να μας λένε ότι φαλίρισαν τα ταμεία!!! και να μας ζητάνε στις νέες μας δουλειές να δουλέψουμε και πέρα από την 35ετία για να πάρουμε μια σύνταξη της συμφοράς.

Άνθρωποι όμως σαν εμένα έχουν και τα χαμένα χρόνια στο άλλο ταμείο. Χρόνια ποτισμένα με ιδρώτα και θαλασσινό νερό. Τι θα λάβουμε για τα χρόνια αυτά; Το παράσημο της ανοιχτής παλάμης... που πιστέψαμε στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα.

Και περιμένουν τώρα οι δόκιμοι των σχολών μια υπόσχεση, μια ρύθμιση. Να γλιτώσουν το εξάμηνο. Και μετά; Τι θα γίνει μετά; Ας τους το ρωτήσουμε εμείς που αγαπήσαμε και τη θάλασσα και τα καράβια, για να μην τα βάζουν με τους φουκαράδες τους γονείς τους... Που δικαίως βλέποντας αυτό το χάλι επιμένουν να αλλάξουν στόχους τα παιδιά τους. Να βρουν κάτι άλλο, στη στεριά.

Κι άλλο τόσο δίκαια τα παιδιά αντιστέκονται. Σαν παιδιά. Και μετρώντας τους κόπους τους να μπουν στη σχολή, τους κόπους τους να περάσουν τα μαθήματα, τους κόπους τους να βρουν καράβι. Και κυρίως τα όνειρά τους. Μα τι ζητάμε; Από τους νέους να μην έχουν όνειρα;

Οι μόνοι που έχουν το άδικο είναι οι εφοπλιστές. Που δίχως αιδώ και φιλότιμο εξακολουθούν να ισχυρίζονται πως τάχα και καλά δε βρίσκουν έλληνες αξιωματικούς για τα καράβια τους. Γι' αυτό και αναγκάζονται να πάρουν ξένους!

Ε, λοιπόν. Όποιος πιστεύει αυτό το γιγαντιαίο ψέμα, ας πάει αύριο το πρωί στον Ηλεκτρικό του Πειραιά. Ώρα 9.45! Να δει με τα μάτια του τα καινούρια θύματα του εφοπλισμού. Το νέο φορτίο για τον μινώταυρο...

Δόκιμοι σε απόγνωση. Έτσι έχουν ονομάσει το γκρουπ τους στο facebook. Και δε τιμά κανέναν μας τέτοιος τίτλος. Να φέρνουμε σε απόγνωση τους νέους μας.

Δημοσιεύτηκε από στις
Καταστρώματα

1 σχόλιο:

  1. Ανώνυμος3 Οκτωβρίου 2010 στις 4:31 μ.μ.

    ΕΙΜΑΙ ΜΑΖΙ ΣΑΣ!
    ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΕΡΘΩ ΚΙ ΕΓΩ ΑΥΡΙΟ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ.
    ΕΙΜΑΙ ΚΙ ΕΓΩ ΜΙΑ ΑΠ ΤΙΣ ΠΟΛΛΕΣ ΔΟΚΙΜΙΣΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΒΡΙΣΚΑ ΕΤΑΙΡΙΑ,ΕΧΑΣΑ ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΕΤΟΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΟΛΥ ΤΡΕΞΙΜΟ ΒΡΗΚΑ ΝΑ ΜΠΑΡΚΑΡΩ ΣΕ ΠΛΟΙΟ ΜΕ ΞΕΝΗ ΣΗΜΑΙΑ, ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΖΕΨΩ ΛΕΦΤΑ, ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΩ ΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΤΗΝ ΣΧΟΛΗ ΜΟΥ, ΑΝ ΜΑΛΙΣΤΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΔΕΧΤΕΙ Η ΣΧΟΛΗ ΓΙΑΤΙ ΟΠΩΣ ΕΙΠΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΟ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Welcome onboard! Αφήστε μας το μήνυμά σας και θα προσπαθήσουμε να σας απαντήσουμε το συντομότερο δυνατό. Εκτός αν αλλού αρμενίζουμε... Οπότε κουράγιο μέχρι να καταπλεύσουμε και πάλι στο λιμάνι...

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο



10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.