Δεν τον έπνιξε η θάλασσα, του έκοψαν την ανάσα η ανεργία και τα χημικά. Μαστρο - Φώντα καλό σου ταξίδι!

Ο αετός πεθαίνει στον αέρα. Οι ναυτεργάτες; Πώς πεθαίνουν οι ναυτεργάτες;

Σαν βόμβα έσκασε το απόγευμα η είδηση για το νεκρό διαδηλωτή στο Σύνταγμα. Η ξεπουλημένη δημοσιογραφία βιάστηκε να διευκρινίσει πως έφυγε από ανακοπή. Και πως η αστυνομία βεβαιώνει ότι στο σημείο που έπεσε δεν είχε γίνει χρήση χημικών! Ιδού μια χαρακτηριστική περιγραφή:


"Ο 67χρονος συμμετείχε στην πορεία του ΠΑΜΕ όταν κάποια στιγμή αισθάνθηκε δυσφορία και έχασε τις αισθήσεις του γύρω στις 12.50 στη συμβολή των οδών Σουρή και Αμαλίας. Μεταφέρθηκε αμέσως στον Ευαγγελισμό, όπου παρά τις προσπάθειες, οι γιατροί δεν κατάφεραν να τον κρατήσουν στη ζωή. Σύμφωνα με την αστυνομία, ο θάνατός του οφείλεται σε καρδιακό επεισόδιο και δεν σχετίζεται με τα επεισόδια, αν και η υπόθεση διερευνάται από τις αστυνομικές αρχές. "

Ε, αφού το λέει η αστυνομία!!! πως ο θάνατος είχε ραντεβού με το διαδηλωτή στα καλά του καθουμένου... Ήταν η ώρα του βρε παιδί μου! Μοιραίον!!! Άλλος πεθαίνει παίζοντας τάβλι, άλλος όταν κοιμάται, ε, αυτός πέθανε την ώρα που περπάταγε στο δρόμο. Μην το κάνουμε και θέμα!!!

Όμοια έθαψαν την είδηση και τα κανάλια. Μάλιστα σε ένα από τα μεγάααααααλα βλέπαμε απόψε μισή τουλάχιστον ώρα κηδεία σε τούρκικο σίριαλ. Και να κλάμα οι Τουρκάλες που πέθανε ο αφέντης του σπιτιού, και να οδυρμοί. Για έναν ψεύτικο θάνατο. Κι όταν ήρθε η ώρα των ειδήσεων ξεπέταξαν τον αληθινό θάνατο σε λιγότερο από 30 δεύτερα. Και μάλιστα ως είδηση εικοστή και βάλε...

Τα λέω και κυριολεκτώ και δεν τα πιστεύω εγώ η ίδια. Τόσο παράλογα μου φαίνονται αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Να βλέπω τη μαμά Τουρκιάν να κλαίει και να ξανακλαίει τον Τζεμίλ της και για το δικό μας νεκρό που πέθανε στ' αλήθεια ούτε καν το όνομα δεν αναφέρανε. Ένας ανώνυμος διαδηλωτής. Ποιος σκοτίζεται; Εδώ καθημερινά αυτοκτονούν τόσοι. Που πέθανε ένας ακόμη;

Στο κάτω κάτω δεν είναι και η πρώτη φορά. Ένα χρόνο πριν τα ίδια δεν έγιναν με τον 53χρονο οικοδόμο; Ποιος ξέρει, θα το έχει και η εποχή...

Από το διαδίκτυο όμως γνώριζα ήδη πως ο νεκρός είναι συνάδελφος. 67 ή 66 ή 65 χρονών. Και άνεργος. Μακροχρόνια άνεργος ναυτεργάτης. Με έζωσαν τα φίδια. Ποιος είναι. Μήπως τον ξέρω και προσωπικά. Στο κάτω κάτω ναυτεργάτης, σύντροφος και αδερφός και μόνο γι' αυτό. Και ένας από μας σήμερα που για μια ακόμη φορά αγωνιζόμασταν ενάντια στα μέτρα της εξαθλίωσης του λαού μας.

Και πάλι από το διαδίκτυο κατάφερα να μάθω περισσότερα. Η τηλεόραση, σας είπα. Σε λιγότερο από 30 δεύτερα ξεπέταξε την είδηση. Ξερά. Χωρίς καμία δήλωση, καμία συγνώμη...

Λούγαρης Ξενοφών. Τρίτος μηχανικός. Άνεργος. Και στα εξήντα πέντε του να ψάχνει μεροκάματο να ζήσει. Κι αντί για μεροκάματο, ο θάνατος. Στη διαδήλωση. Εκεί που κάθε φορά κόβεται η ανάσα των διαδηλωτών από τα ληγμένα χημικά. Και τσούζει μετά για μια βδομάδα ο λαιμός. Και η φωνή γίνεται βραχνή...

Το περίεργο δεν είναι που πέθανε ένας διαδηλωτής. Περίεργο είναι που δεν πεθαίνουν περισσότεροι κάτω από τέτοιες συνθήκες. Να σε ψεκάζουν σαν κατσαρίδα. Εσένα που ζητάς το αυτονόητο. Να δουλέψεις. Να επιβιώσεις.

Σύνταγμα, 18 Οκτώβρη 2012. Στο Σύνταγμα ένα φθινόπωρο κι εγώ άλλαξα θέλοντας και μη πορεία. Τριάντα χρόνια πριν. 1982. Και συμμετέχοντας σε διαδήλωση άνεργων ναυτικών...  Εκεί και τότε ο κύβος ερρίφθη και άλλαξα επάγγελμα. Για να μπορέσω να ζήσω.

Τριάντα χρόνια μετά όχι καλύτερα δεν είμαστε, όχι την αλλαγή που μας έταξαν δεν είδαμε, αλλά και έχουν έρθει τα πάνω κάτω. Και κεκτημένα δεκαετιών έχουν καταρρεύσει.

Σύνταγμα. Η πλατεία των νεκρών. Εκεί κατέρρευσε πέρυσι ο οικοδόμος. Εκεί την άνοιξη αυτοκτόνησε ο συνταξιούχος φαρμακοποιός. Εκεί και σήμερα έβαλε σημάδι και πάλι ο χάρος. Κι αυτή τη φορά του γυάλισε ένας ναυτικός. Που δεν κατάφερε να πνίξει η θάλασσα. Και κατάφεραν να τον πνίξουν τα χημικά. Τσακισμένος ήδη από την ανεργία. Και με όλη την κούραση της ηλικίας του. Και την ένταση των στιγμών. Πόσο θέλει για να μην αντέξει άλλο όταν η ατμόσφαιρα γίνεται θάλαμος αερίων; Όταν δεν υπάρχει οξυγόνο;

Πίκρα και οργή. Αγανάκτηση και θυμός. Και παράπονο μεγάλο. Που ακόμα δεν έχουμε πάρει την κατάσταση στα χέρια μας. Και καθόμαστε και περιμένουμε να μας πεθάνουν όλους...

Μαστρο - Φώντα. Εσύ τώρα ταξιδεύεις σε άλλες θάλασσες. Ήρεμος πια από όσα σου μαύριζαν τη ζωή. Εμείς όμως δεν πρόκειται να σε ξεχάσουμε. Όπως δεν ξεχάσαμε τον κυρ Δημήτρη το Χριστούλια. Και τον άλλο Δημήτρη, τον Κοτσαρίδη. Στο αθώο σας αίμα δίνουμε όρκο. Να πάρουν κάποτε τα όνειρά σας εκδίκηση. Με τους δικούς μας αγώνες.

Αιωνία σου η μνήμη, σύντροφε! Όσο και να το θέλησαν να σε αφήσουν ξέμπαρκο, εσύ τα κατάφερες. Και άνοιξες πανιά. Για το ταξίδι το μεγάλο, το δίχως γυρισμό... Καλό σου ταξίδι, μαστρο - Φώντα...