Σας τα λέγαμε, Πόπη, και δεν ακούγατε, δεν ίδρωνε το αυτάκι σας...

Είμαι αραχτή στην τηλεόραση και "γιορτάζω" Πρωτοχρονιά. Κάτι χρονάκια πριν τέτοια ώρα θα έβαζα κρέμες και πούδρες και την καλή τη γόβα για θεατράκι, για λυρική και όλα τα άλλα που τώρα καταντήσανε περασμένα μεγαλεία.

Κάποια στιγμή κάνω ζάπινγκ, περνάω μια ματιά και από τον ALTER. Και βλέπω την Πόπη. Για φαντάσου. Αυτή είναι η Πόπη; Που κάποτε χρειάστηκε να διαμαρτυρηθώ ότι δεν την ξέρω και δεν τη συνάντησα κατά που έγραφε εκείνη;

Κι αμέσως μετά προσέχω τον υπότιτλο: Απολυμένη του ....

Η Πόπη απολυμένη;

Βέβαια το είδα μετά στα ιντερνέτια. Πως ο κόσμος το είχε τούμπανο εδώ και μήνες, άσχετο που εγώ μόλις σήμερα το έμαθα. Έπρεπε ως φαίνεται να μπει το 2012...

Σαφώς και λυπάμαι. Για κάθε άνθρωπο που μένει άνεργος, λυπάμαι. Για κάθε άνθρωπο που υποφέρει, λυπάμαι. Λυπάμαι αληθινά και λυπάμαι πολύ. Καπετάνισσες είμαστε εδώ. Ξέρουμε και από ανεργία και από βάσανα.

Μα και δεν μπορώ να ξεχάσω. Δεν ξεχνιούνται κάποια πράγματα.

Τι έγραφαν μερικοί μερικοί την προεκλογική περίοδο του 2009. Τι έγραφαν και μετά τις εκλογές. Τι έγραφαν ακόμη και πέρυσι για τους λαθρομετανάστες της Ηγουμενίτσας. Για τις εύλογες ρατσιστικές αντιδράσεις, λέω, Πόπη. Που τόσο με θύμωσαν. Γιατί εσύ ζεις στας Αθήνας και μόνο περαστική είσαι στην Ηγουμενίτσα. Αν και όταν...

Μα εγώ ζω πλέον εδώ. Και έζησα από πρώτο χέρι και το δράμα των λαθρομεταναστών. Τους είδα να μπαίνουν στους κάδους για να φάνε. Να απλώνουν το χέρι και να ζητιανεύουν και να λένε εκατό ευχαριστώ ακόμη και για το ελάχιστο της ελεημοσύνης. "Ευχαριστώ, μαμά"! Όλες οι γυναίκες κάποιας ηλικίας ήμασταν μαμάδες τους. Αρκεί να βγάζαμε ένα μήλο, ένα αχλάδι, από τα δικά μας φτωχικά ψώνια. "Ευχαριστώ, μαμά! "... Τι ντροπή. Να ελεείς άνθρωπο που πεινάει. Λες και είναι αδέσποτο σκυλί και το παίζεις φιλόζωος πετώντας του κόκαλα...

Εσύ όμως, Πόπη, είχες άλλη άποψη. Πέρυσι. Πως εύλογα εμείς εδώ κάτω θα αντιδρούσαμε και θα τα βάζαμε με τους μετανάστες. Εύλογες ρατσιστικές αντιδράσεις, έτσι ακριβώς το έγραψες με το έμπειρο δημοσιογραφικό σου χέρι. Εύλογες!!!!! Ακούς επίθετο που βρήκες να γράψεις;

Θα έπρεπε κανονικά να στο ανταποδώσω τώρα. Να σου μιλήσω, ας πούμε, για εύλογες απολύσεις. Όπως το κάνουν εκείνοι που σας απέλυσαν. Εύλογο ήταν για κείνους. Να σώσουν τις επιχειρήσεις τους. Να σώσουν τα λεφτά τους και τα κέρδη τους και τις βίλες τους και τα κότερα.

Όσο εύλογος ήταν και στην αρχαία Σπάρτη ο Καιάδας.

Όχι. Δε θα το κάνω. Και μόνο που το επικαλέστηκα, πολύ είναι. Γιατί πραγματικά λυπάμαι που απολύθηκες. Όσο ακριβώς λυπήθηκα και όταν διάβασα εκείνο το περσινό σου άρθρο. Πάντα με λυπεί η έλλειψη ανθρωπιάς, η αδιαφορία στον πόνο των άλλων.

Είμαι όμως περίεργη. Θα τα έγραφες πια αυτά τα λόγια; Θα τα έβαζες τώρα με τους απόκληρους της ζωής; Με τους αγιάννηδες που φτάνουν ακόμη και να κλέψουν γιατί πεινάνε; Και η πείνα δεν αντέχεται;

Πέρυσι ήταν αυτοί, Πόπη. Φέτος είμαστε πια εμείς. Εμείς σε λίγο, κάποιοι το κάνουν ήδη, θα χωνόμαστε σε κάδους να φάμε. Εμείς θα είμαστε λαθραίοι στην ίδια μας τη χώρα. Ποιος ξέρει; Μπορεί και αλλού. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που βρίσκονται ήδη εκτός συνόρων. Για να επιβιώσουν.

Και θυμάμαι όχι μόνο εσένα. Θυμάμαι και άλλους της παρέας σας. Που έβαλαν πλάτη για να ανέβει το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Που στις 30 Σεπτέμβρη του 2009 μας μίλαγαν για τέλος εποχής απραξίας και ρουσφετιών. Και μέτραγαν μέρες αναχώρησης των μαυρογυαλούρων της Νουδούλας. Για να έρθουν ποιοι, Πόπη; Ποιοι ήταν αυτοί που ήρθαν;

Μα σημασία δεν έχει αυτό. Εδώ και τώρα δεν ενδιαφέρει να αποδείξουμε πλέον αυτό που γνωρίζουν εκατομμύρια Έλληνες. Αλλά να μην ξεχνάμε ποιοι τους βοήθησαν να πάρουν την εξουσία με τέτοια πλειοψηφία. Και να κάνουν ό,τι θέλουν. Χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.

Θα έρχονταν στην εξουσία έτσι κι αλλιώς. Νόμος του δικομματισμού είναι αυτός. Αλλαγή φρουράς. Ποιος ο λόγος να ρίχνετε νερό στο μύλο; Εμείς, οι Καπετάνισσες, το ξέραμε καλά ποιο ήταν το ΠΑΣΟΚ. Εδώ και δεκαετίες. Εσείς; Οι διαπιστευμένοι ναυτιλιακοί συντάκτες; Δεν το ξέρατε;

Να που το μάθατε. Και παρότι θα έπρεπε να χαρώ, σου λέω πως λυπάμαι πολύ. Για τον ίδιο λόγο που λυπόμουν και πέρυσι με τους λαθρομετανάστες. Γιατί ό,τι ακούς στο γείτονά σου, πάντεχε και στα δικά σου. Το είπε και ο λαός μας, το είπε και ο Μπρεχτ:

Όταν ήρθαν να πάρουν τους

τσιγγάνους δεν αντέδρασα.

Δεν ήμουν τσιγγάνος.

Όταν ήρθαν να πάρουν τους

κομμουνιστές δεν αντέδρασα.

Δεν ήμουν κομμουνιστής.

Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους

δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν Εβραίος.

Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα

δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει!

Σας τα είπαμε κι εμείς, Πόπη.

Σας τα λέγαμε μα δεν ακούγατε, δεν ίδρωνε το αυτί σας.

Τώρα;