BLOG ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ Ε.Ν.

Σας τα λέγαμε, Πόπη, και δεν ακούγατε, δεν ίδρωνε το αυτάκι σας...

Είμαι αραχτή στην τηλεόραση και "γιορτάζω" Πρωτοχρονιά. Κάτι χρονάκια πριν τέτοια ώρα θα έβαζα κρέμες και πούδρες και την καλή τη γόβα για θεατράκι, για λυρική και όλα τα άλλα που τώρα καταντήσανε περασμένα μεγαλεία.

Κάποια στιγμή κάνω ζάπινγκ, περνάω μια ματιά και από τον ALTER. Και βλέπω την Πόπη. Για φαντάσου. Αυτή είναι η Πόπη; Που κάποτε χρειάστηκε να διαμαρτυρηθώ ότι δεν την ξέρω και δεν τη συνάντησα κατά που έγραφε εκείνη;

Κι αμέσως μετά προσέχω τον υπότιτλο: Απολυμένη του ....

Η Πόπη απολυμένη;

Βέβαια το είδα μετά στα ιντερνέτια. Πως ο κόσμος το είχε τούμπανο εδώ και μήνες, άσχετο που εγώ μόλις σήμερα το έμαθα. Έπρεπε ως φαίνεται να μπει το 2012...

Σαφώς και λυπάμαι. Για κάθε άνθρωπο που μένει άνεργος, λυπάμαι. Για κάθε άνθρωπο που υποφέρει, λυπάμαι. Λυπάμαι αληθινά και λυπάμαι πολύ. Καπετάνισσες είμαστε εδώ. Ξέρουμε και από ανεργία και από βάσανα.

Μα και δεν μπορώ να ξεχάσω. Δεν ξεχνιούνται κάποια πράγματα.

Τι έγραφαν μερικοί μερικοί την προεκλογική περίοδο του 2009. Τι έγραφαν και μετά τις εκλογές. Τι έγραφαν ακόμη και πέρυσι για τους λαθρομετανάστες της Ηγουμενίτσας. Για τις εύλογες ρατσιστικές αντιδράσεις, λέω, Πόπη. Που τόσο με θύμωσαν. Γιατί εσύ ζεις στας Αθήνας και μόνο περαστική είσαι στην Ηγουμενίτσα. Αν και όταν...

Μα εγώ ζω πλέον εδώ. Και έζησα από πρώτο χέρι και το δράμα των λαθρομεταναστών. Τους είδα να μπαίνουν στους κάδους για να φάνε. Να απλώνουν το χέρι και να ζητιανεύουν και να λένε εκατό ευχαριστώ ακόμη και για το ελάχιστο της ελεημοσύνης. "Ευχαριστώ, μαμά"! Όλες οι γυναίκες κάποιας ηλικίας ήμασταν μαμάδες τους. Αρκεί να βγάζαμε ένα μήλο, ένα αχλάδι, από τα δικά μας φτωχικά ψώνια. "Ευχαριστώ, μαμά! "... Τι ντροπή. Να ελεείς άνθρωπο που πεινάει. Λες και είναι αδέσποτο σκυλί και το παίζεις φιλόζωος πετώντας του κόκαλα...

Εσύ όμως, Πόπη, είχες άλλη άποψη. Πέρυσι. Πως εύλογα εμείς εδώ κάτω θα αντιδρούσαμε και θα τα βάζαμε με τους μετανάστες. Εύλογες ρατσιστικές αντιδράσεις, έτσι ακριβώς το έγραψες με το έμπειρο δημοσιογραφικό σου χέρι. Εύλογες!!!!! Ακούς επίθετο που βρήκες να γράψεις;

Θα έπρεπε κανονικά να στο ανταποδώσω τώρα. Να σου μιλήσω, ας πούμε, για εύλογες απολύσεις. Όπως το κάνουν εκείνοι που σας απέλυσαν. Εύλογο ήταν για κείνους. Να σώσουν τις επιχειρήσεις τους. Να σώσουν τα λεφτά τους και τα κέρδη τους και τις βίλες τους και τα κότερα.

Όσο εύλογος ήταν και στην αρχαία Σπάρτη ο Καιάδας.

Όχι. Δε θα το κάνω. Και μόνο που το επικαλέστηκα, πολύ είναι. Γιατί πραγματικά λυπάμαι που απολύθηκες. Όσο ακριβώς λυπήθηκα και όταν διάβασα εκείνο το περσινό σου άρθρο. Πάντα με λυπεί η έλλειψη ανθρωπιάς, η αδιαφορία στον πόνο των άλλων.

Είμαι όμως περίεργη. Θα τα έγραφες πια αυτά τα λόγια; Θα τα έβαζες τώρα με τους απόκληρους της ζωής; Με τους αγιάννηδες που φτάνουν ακόμη και να κλέψουν γιατί πεινάνε; Και η πείνα δεν αντέχεται;

Πέρυσι ήταν αυτοί, Πόπη. Φέτος είμαστε πια εμείς. Εμείς σε λίγο, κάποιοι το κάνουν ήδη, θα χωνόμαστε σε κάδους να φάμε. Εμείς θα είμαστε λαθραίοι στην ίδια μας τη χώρα. Ποιος ξέρει; Μπορεί και αλλού. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που βρίσκονται ήδη εκτός συνόρων. Για να επιβιώσουν.

Και θυμάμαι όχι μόνο εσένα. Θυμάμαι και άλλους της παρέας σας. Που έβαλαν πλάτη για να ανέβει το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Που στις 30 Σεπτέμβρη του 2009 μας μίλαγαν για τέλος εποχής απραξίας και ρουσφετιών. Και μέτραγαν μέρες αναχώρησης των μαυρογυαλούρων της Νουδούλας. Για να έρθουν ποιοι, Πόπη; Ποιοι ήταν αυτοί που ήρθαν;

Μα σημασία δεν έχει αυτό. Εδώ και τώρα δεν ενδιαφέρει να αποδείξουμε πλέον αυτό που γνωρίζουν εκατομμύρια Έλληνες. Αλλά να μην ξεχνάμε ποιοι τους βοήθησαν να πάρουν την εξουσία με τέτοια πλειοψηφία. Και να κάνουν ό,τι θέλουν. Χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.

Θα έρχονταν στην εξουσία έτσι κι αλλιώς. Νόμος του δικομματισμού είναι αυτός. Αλλαγή φρουράς. Ποιος ο λόγος να ρίχνετε νερό στο μύλο; Εμείς, οι Καπετάνισσες, το ξέραμε καλά ποιο ήταν το ΠΑΣΟΚ. Εδώ και δεκαετίες. Εσείς; Οι διαπιστευμένοι ναυτιλιακοί συντάκτες; Δεν το ξέρατε;

Να που το μάθατε. Και παρότι θα έπρεπε να χαρώ, σου λέω πως λυπάμαι πολύ. Για τον ίδιο λόγο που λυπόμουν και πέρυσι με τους λαθρομετανάστες. Γιατί ό,τι ακούς στο γείτονά σου, πάντεχε και στα δικά σου. Το είπε και ο λαός μας, το είπε και ο Μπρεχτ:

Όταν ήρθαν να πάρουν τους
τσιγγάνους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν τσιγγάνος.

Όταν ήρθαν να πάρουν τους
κομμουνιστές δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν κομμουνιστής.

Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους
δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν Εβραίος.

Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα
δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει!


Σας τα είπαμε κι εμείς, Πόπη.

Σας τα λέγαμε μα δεν ακούγατε, δεν ίδρωνε το αυτί σας.

Τώρα;

2 σχόλια:

  1. Αλήθεια.... ισχύει το "Στερνή μου γνώση.... " ή μήπως το "Στου κουφού την πόρτα......"

    Με θαλασσινούς χαιρετισμούς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Χρόνια πολλά, Εξάντα. Καλή χρονιά. Σε τέτοιες περιπτώσεις η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά... Δεν ξέρω λοιπόν να σου απαντήσω. Λυπάμαι όμως αφάνταστα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Welcome onboard! Αφήστε μας το μήνυμά σας και θα προσπαθήσουμε να σας απαντήσουμε το συντομότερο δυνατό. Εκτός αν αλλού αρμενίζουμε... Οπότε κουράγιο μέχρι να καταπλεύσουμε και πάλι στο λιμάνι...

ΔΩΣΤΕ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ!

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ:


ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΩΡΑ!


ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΕΝ

Οικολογικό Περισκόπιο

10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010: ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΗ



Ο ΟΡΚΟΣ


ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ...


ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΑΝ;


Στα μάτια σας, μας είπαν, βλέπουμε το μέλλον της Ναυτιλίας. (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Φικιώρης)

Μα το δικό μας μέλλον αποδείχτηκε κόλαση.

Τώρα τα ίδια τάζουν στα νέα κορίτσια για να τα πείσουν να πάνε στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Αυτές δε θα χρειαστεί να περιμένουν για να ανακαλύψουν την ίδια κόλαση της ανεργίας. Από το πρώτο εξάμηνο σπουδών, αναζητώντας καράβι για πρακτική άσκηση, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις κλειστές πόρτες των εταιρειών. Δεκάδες νέες καπετάνισσες κινδυνεύουν να χάσουν το επόμενο εξάμηνο της σχολής γιατί ο Ιούλιος μπήκε και καράβι δε βρήκαν. Πολλές ακόμη αναγκάστηκαν ήδη να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για τον ίδιο λόγο. Μα κανενός υπευθύνου δεν ιδρώνει το αυτί.

Αντίθετα μας ζητούν να σκεφτούμε το κρουαζιερόπλοιο Ζενίθ και τα διαφυγόντα κέρδη για τον τουρισμό. Την ώρα που οι ναυτεργάτες, γυναίκες και άντρες, βρίσκονται στο απόλυτο ναδίρ. Και απαιτούν να μην απεργούμε, να μην αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας. Είμαστε υποχρεωμένες να μην υπακούσουμε. Το δις εξαμαρτείν δεν αρμόζει ούτε στις γυναίκες. Και ειδικά σε καπετάνισσες.

Ορκιστήκαμε για καπετάνισσες. Όχι για νέες Ιφιγένειες. Και αυτόν τον όρκο θα τιμήσουμε. Καπετάνισσες στη θάλασσα και καπετάνισσες στη ζωή. Με το κεφάλι ψηλά απαιτούμε να τηρηθούν οι υποσχέσεις που μας δόθηκαν. Και να ληφθούν μέτρα ώστε να μη σβήσει ο θεσμός τριάντα χρόνων. Το μέλλον της ναυτιλίας ανήκει και σε μας. Όχι γιατί μας το έταξε ένας υπουργός μα γιατί έχουμε κι εμείς προσφέρει τον ιδρώτα μας για την ελληνική ναυτιλία.

Τώρα όμως με την άρση του καμποτάζ και τον αφανισμό των ελλήνων ναυτεργατών που θα σημάνει, το ΝΑΤ κινδυνεύει να χρεωκοπήσει. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις σε όσους ναυτεργάτες τόσα χρόνια έδιναν τις εισφορές τους;

Γι' αυτό στον αγώνα κατά της άρσης του καμποτάζ είμαστε όλοι ενωμένοι. Άντρες και γυναίκες. Παλιές και νέες καπετάνισσες. Και είναι ο αγώνας αυτός αγώνας επιβίωσης.

Μη μας ζητάτε λοιπόν να σκεφτούμε το Ζενίθ. Γιατί αυτός που βρίσκεται στο ναδίρ δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει αν αγωνιστεί. Εκτός από τις αλυσίδες του.

Βίρα λοιπόν τις άγκυρες! Κι ας σπάσουν και οι καδένες. Για το μέλλον που ονειρευτήκαμε και δικαιούμαστε μετά από τριάντα χρόνια να ζήσουμε. Την καταξίωση του θεσμού της ελληνίδας καπετάνισσας.

Έτσι τιμούμε εμείς την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αποφοίτηση. Με αγώνες!

Εκεί, στον Πειραιά, στο λιμάνι. Που η ακηδία όλων μας ξεμπάρκαρε.

Είναι η ώρα να μας ξαναβρούν μπροστά τους. Και η ώρα να σταματήσουν να ξεγελάν κι άλλες αθώες κοπέλες με κούφιες υποσχέσεις. Η ώρα να βγει ο θεσμός από την κόλαση.

Τριάντα χρόνια μετά ξέρουμε καλά γιατί μας άνοιξαν την πόρτα της ναυτιλίας. Χωρίς καν να το ζητήσουμε εμείς. Τώρα νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να την ξανακλείσουν. Ωραία λοιπόν. Στις δικές τους κλειστές πόρτες απαντάμε με κλειστά λιμάνια. Δίκαιο δεν είναι;

Ή όλοι μαζί στο ζενίθ ή όλοι μαζί στο ναδίρ. Δεν μπορεί η μεν ελληνόκτητη ναυτιλία να είναι πρώτη στον κόσμο και να ανθοφορεί και οι έλληνες ναυτεργάτες να πετιούνται στον καιάδα. 85.000 έλληνες ναυτικοί το 1980, λιγότεροι από 20.000 σήμερα. Μιλάνε οι αριθμοί. Κόντρα στους αριθμούς για τα διαφυγόντα κέρδη από το Ζενίθ και το κάθε Ζενίθ. Και στο κάτω κάτω ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Απαιτούμε λοιπόν από την Πολιτεία να θέσει στο ζενίθ της τον άνθρωπο. Ζητάμε να πάρει πίσω την άρση του καμποτάζ και να θεσμοθετήσει μέτρα στήριξης τόσο των ελλήνων ναυτεργατών όσο και της γυναίκας ναυτεργάτριας.

Ζητάμε πολλά; Όχι! Ζητάμε μόνο να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια που χωρίς καμία στήριξη καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας. Και που παρά τις αντιξοότητες έχουμε σήμερα να καμαρώνουμε αρκετές συναδέλφισσες σε βαθμό υποπλοιάρχου αλλά και πρώτου πλοιάρχου.

Αποδείξαμε πως μπορούμε να σταθούμε ισάξια με τους άντρες συναδέλφους στις γέφυρες των πλοίων. Και δεν ανεχόμαστε άλλο πια ούτε διακρίσεις εξαιτίας του φύλου μας ούτε και άλλη εκμετάλλευση των γυναικών ναυτικών με στόχο να χτυπηθεί συνολικά το ναυτεργατικό κίνημα. Σας είπαμε, ξέρουμε γιατί μας ανοίξατε την πόρτα. Δε μας κάνατε χάρη.

Μας βάλατε στα καράβια για τον ίδιο λόγο που τώρα βάζετε τους αλλοδαπούς. Χωρίς να νοιάζεστε αν θα τα καταφέρουμε επαγγελματικά. Μας θέλατε το πολύ πολύ για ανθυποπλοιάρχους. Δεν περιμένατε πως θα καταφέρουμε κάτι καλύτερο. Επιδιώκατε να δημιουργήσετε ζευγάρια ναυτικών. Να μένουμε περισσότερο στο πλοίο, να δεχόμαστε μικρότερους μισθούς για να μας ναυτολογήσετε μαζί. Κι όταν τα σχέδιά σας βγήκαν όλα πλάνα, βιαστήκατε να μας κλείσετε την πόρτα. Προτιμώντας τους αλλοδαπούς.

Ε, σας λέμε ότι και αυτό το σχέδιο πλάνη θα βγει. Θα φροντίσουν οι ναυτεργάτες γι' αυτό. Κι εμείς θα σταθούμε δίπλα τους. Δίπλα στο ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Γιατί αυτό και μόνο μας στήριξε αταλάντευτα τριάντα τόσα χρόνια. Αν μη τι άλλο χρωστάμε τώρα να ανταποδώσουμε.

Γιατί αχάριστες οι ελληνίδες καπετάνισσες δεν είναι. Και το ξέρετε. Όπως αγαπήσαμε τα καράβια σας όταν μας δώσατε την ευκαιρία να εργαστούμε , και υπερβάλαμε εαυτούς για να σταθούμε αντάξιες, ίδια τώρα τιμούμε τα τριάντα χρόνια της παρουσίας μας υποστηρίζοντας ολόψυχα τον αγώνα των ναυτεργατών.

Στο κάτω κάτω δε μας αφήσατε άλλο δρόμο. Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι η μόνη μας ελπίδα να μη σβήσει ο κλάδος μας. Και να μην πάνε στράφι τριάντα χρόνια προσπάθειας και θυσίας.